De ingang naar het Spaanse water vergt toch wel enige aandacht. Aan de linkerkant steken namelijk rotsen uit het water en aan de rechterkant is een zandbank, een strandje met een flauwe helling in het water. We passeren het luxe resort en volgen dan de slingerende route naar het Spaanse water. Aan de noordkant zijn veel mooie baaien en kleine eilandjes met mangrove bomen en koraalriffen. Het Spaanse water is verdeeld in sectoren waar je kunt ankeren. Wij kiezen voor sector B, waar al een paar bekende boten liggen en het niet al te ver van het dinghydock is.

In de voorafgaande weken/maanden hebben we geregeld contact gehad, via WhatsApp en Facebook, met twee bevriende zeilboten. De Dayak hebben we voor het eerst ontmoet in Mindelo op de Cape Verde. De Zeezwaluw zeilt al tientallen jaren rond en met hun heb ik al de nodige ervaringen uitgewisseld. Zodra we in de buurt van de sector komen, horen we al een toeter, dat is de Dayak die ons welkom heet. Zij liggen verscholen achter één van de mini eilandjes. We varen langs de Zeezwaluw en ankeren even later op ongeveer 100 meter voor hun boot. Op advies van de Zeezwaluw gooien we wat meer ketting uit dan we normaal doen, tussen de 40-45 meter ketting. Eenmaal gesetteld komt de bemanning van de beide boten aan boord met verse koffie, speculaas en drop. Wat een warm welkom! Het is leuk om Ineke en Riens van de Zeezwaluw eindelijk in levende lijve te ontmoeten en fijn om Diny en Martin van de Dayak weer te zien. We krijgen een kaart van het eiland en tips voor de eerste periode van Riens en Ineke. De Dayak heeft een auto gehuurd en bied ons aan om ons de volgende dag naar de Immigratie en Douane te brengen, wat we natuurlijk graag aannemen.

De volgende dag varen we met de dinghy naar het hele kleine steigertje toe. Je krijgt meteen de indruk dat ze het niet zo op hebben met zeilers. Je kunt maar aan één kant aanmeren en er liggen veel teveel dinghy’s voor deze maat steiger. Maar goed we vinden een plekje en even later ontmoeten we Diny en Marten om naar de douane te gaan.
* Aanvulling per december 2019: er is een nieuwe steiger gemaakt!

Douane, Immigratie en Permit voor Spaanse water
Om in te klaren moet je naar de hoofdstad van Curacao, Willemstad, wat op op circa 15 minuten rijden ligt met de auto. We parkeren bij de ronde markt (hiervoor moet je betalen bij parkeerautomaten, vervolgens wandelen we naar de douane die zich vlakbij het Curacao Maritiem Museum bevindt (zie kaartje voor route).

Je moet een trap op naar de 1e verdieping en dan kloppen of aanbellen. De mensen zijn uitermate vriendelijk, maar je moet wel geduld hebben want het invoeren van de gegevens gaat erg traag omdat er slechts met één vinger getypt wordt. We zijn ondertussen wel wat gewend wat geduld hebben betreft, sinds we in Afrika geweest zijn en nu in de Carieb!
Hierna terug naar de auto en op naar de immigratie, die zich aan de andere kant van het water bevindt. Het is maar goed dat we rond gereden worden door de Dayak anders hadden we alles moeten lopen. Er zijn verschillende manieren om hier te komen, wanneer je lopend bent, wandel je vanaf het busstation (zie kaartje). De eerst keer voor het inklaren namen we route waarbij we alsnog een stuk moesten lopen, maar toen we bij ons vertrek uit Curaçao moesten uitklaren ontdekten we een veel handiger route (zie kaartje). Mits je natuurlijk over een auto beschikt.

Ook bij Immigratie duurt het even voordat alle formulieren ingevuld zijn en voorzien van alle stempels etc. Vervolgens moeten we nog naar het kantoor wat links tegenover de immigratie zit om een vergunning te kopen voor het liggen op het Spaanse Water. Ja, je moet overal voor betalen…….. Later horen we van andere zeilers dat er niet echt gecontroleerd wordt en er zijn erbij die geen permit kopen. Op een bord zien we dat we net te laat zijn, ze zijn eigenlijk al gesloten. Het kantoor bevindt zich op de 1e verdiepingen en we proberen het toch maar even. We bellen aan en hebben geluk, de deur wordt voor ons open gedaan en mogen we naar binnen. Een vriendelijke dame wil ons nog wel even helpen. Je betaald een eenmalig bedrag van $ 10,00. Zo, dat is ook weer geregeld!

Morgen is er weer en dag , maar onderhand hebben we wel een biertje verdiend! We rijden terug naar het centrum en niet veel later zitten we boven bij restaurant & Café ‘Gouveneur de Rouville’ aan een koud bier en wijn. Ik ontdek dat ze ook bitterballen hebben en hier word ik zo blij van. Natuurlijk laten we ons verleiden en niet veel later staan er twee porties bitterballen op tafel.

We hebben uitzicht op de Koningin Emmabrug welke in de volksmond de ‘Pontjesbrug’ en op de handelskade met de wereld beroemde gekleurde huizen.

Het voelt wel heel vertrouwd omdat je hier weer gewoon Nederlands kunt praten, maar tegelijkertijd vreemd omdat de wereld er hier toch echt anders uitziet. Voordat we uit Nederland vertrokken klonk het erg ver weg wanneer je het over de ABC-eilanden had. Wie had ooit kunnen denken dat we hier met onze eigen zeilboot naar toe zouden varen!

Van Trinidad naar Curacao
Vandaag, 10 augustus 2019, vertrekken we uit de baai van Chaguaramas (Trinidad) richting Curacao. De verwachting is dat we er ongeveer 4 dagen over zullen doen. Vol goede moed laten we Trinidad achter. Een mager zonnetje schijnt tussen de wolken door en het ziet er naar uit dat we het niet helemaal droog zullen houden. Aangezien er nauwelijks wind is, wordt het motorzeilen met de Genua erbij. Maar we varen weer en daar worden we weer blij van! In de ochtend vallen er een aantal regenbuien, maar die zijn al verdampt voordat ze de grond raken. Naarmate de dag vordert neemt de zon toe. Aan het begin van de avond worden we vergezeld door een hele grote groep dolfijnen. Wat nog altijd een zeer boeiend schouwspel is. Ze duiken vlak onder de punt van de boot door en maken mooie sprongen. Een ware show maken ze er van.

Tijdens de 1e nacht zien we diverse vallende sterren. Ook hebben we af en toe een regenbuitje. De volgende ochtend zetten we de boom uit om zo iets meer wind te vangen en kunnen we de motor uitzetten. Pas tegen de avond moet de motor weer aan vanwege gebrek aan wind. Overdag is er veel zon, waar we heerlijk van genieten. Ook de 2e nacht zijn er alweer veel vallende sterren te zien en kan ik tijdens mijn wacht genieten van de donkere hemel met de miljoenen sterren. Er is nu voldoende wind om lekker te kunnen zeilen.

In Trinidad hebben we contact met de werf van Curacao gehad en globale afspraken gemaakt om de boot uit het water te laten halen en te laten voorzien van een nieuwe antifouling. Zodra we voor anker liggen op het Spaanse water nemen we weer contact met ze op om harde afspraken te maken.

Daar we eerst erg weinig wind hadden en nu wat meer ziet het er naar uit dat we midden in de nacht bij het Spaanse Water zullen aankomen. En als we iets niet willen is bij nacht op een onbekende plek aankomen. Zeker omdat de toegang naar het Spaanse water nogal tricky is. De wind neemt razendsnel toe en dat maakt dat we besluiten om uit te wijken naar Bonaire. Er liggen hier een aantal moorings waar we dan een nachtje aan kunnen liggen en wachten totdat de wind gunstiger is. Nu komen bij Bonaire ook in de nacht aan, maar deze plek is overzichtelijker en met de volle maan is het goed te doen. Het is wel even zoeken naar een vrije mooring, want het is erg druk, maar uiteindelijk vinden we er eentje. Hoewel hier met grote letters Privé op staat nemen we toch de vrijheid om de boot hieraan te leggen. Worden we morgenochtend weggestuurd, dan zien we wel weer verder. Het is al 03:00 uur geweest wanneer we goed en wel vastliggen en ons bedje induiken. We hebben 435 zeemijlen afgelegd.

Bonaire
De volgende dag zien we dat we omringt zijn door Nederlandse boten. ‘Fairy Queen’ met Nicol en Ronald en de ‘Tiago’ met Kitty en Laurens aan boord. Tiago hebben we in Mindelo in Kaapverdië gezien, al hebben we niet echt contact met elkaar gehad. Ronald van de Ferry Queen komt even langs gevaren met zijn dinghy en we maken een praatje.

We zullen hier zeker terug komen, maar nu eerst naar Curaçao!

De volgende ochtend, 4 mei 2019, gaan we direct naar immigratie/douane waar we wederom de nodige papieren moeten invullen. De officier van dienst is er nog niet, dus het wordt wachten op onze inklaringsstempels. Blijkbaar begint deze meneer niet om 9:00 uur! Omdat we zo verschrikkelijk baalden van onze buitenboordmotor, willen we nu zo snel mogelijk een nieuwe aanschaffen. Hiervoor moeten we naar de watersportzaak ‘Budget Marine’, die helemaal aan de andere kant van de baai is. Bij het haven kantoor vragen we of er een bus of taxi naar die plek gaat. Helaas er komen hier geen bussen, alleen rijdt er af en toe een georganiseerd boodschappenbusje, maar dat horen we pas veel later. Maar iemand van de haven is wel bereidt om ons met zijn bootje naar overkant varen. Uiteraard moeten we hiervoor wel betalen (20 ECD, staat voor East Caraïben Dollar en is gelijk € 6,50). De man wacht op ons totdat we klaar zijn en helpt ons ook met sjouwen. Budget Marine heeft een ruime voorraad aan buitenboordmotoren en ondanks dat het al zaterdagmiddag is, kunnen we hem (na de test) meteen meenemen. We kopen een 2-taktmotor van het Japanse merk TOHATSU 9.8 HP en dat is veel meer de oude 4-takt bbm. Het is een Japans merk dat hier veelvuldig gebruikt wordt en waar we dus makkelijker aan onderdelen kunnen komen kocht dit nodig zijn! Nu zijn we tenminste in staat om wat sneller te varen. Uiteraard nadat hij ingelopen is. We kopen verder nog enkele andere onderdelen, die we op Barbados niet konden krijgen.

Algemeen
Grenada is het op tien na kleinste land ter wereld (zeggen ze), maar we hebben zo onze twijfels. De eilandengroep ligt in het Caraïbisch gebied ten noorden van Trinidad en Tobago en ten zuiden van de Grenadines. Grenada maakt deel uit van de Bovenwindse Eilanden van de Kleine Antillen. In 1498 deed Christoffel Columbus het eiland aan tijdens een van zijn tochten naar de Nieuwe Wereld en noemde het eiland Grenada. De Engelsen hebben ook een poging gedaan om Grenada te bezitten, maar zij faalden jammerlijk, omdat de bevolking van Grenada, de Cariben dit verhinderden. De Fransen bevochten de Cariben en vestigden in 1630 een kolonie op Grenada. Bijna geen enkele oorspronkelijke bewoner van Grenada overleefde de invasie van de Fransen. Het eiland maakte van 1886 tot 1960 deel uit van de Britse Bovenwindse Eilanden, daarna werd het tot 1974 een afzonderlijke Britse kolonie. In 2004 werd Grenada getroffen door orkaan Ivan, waardoor 90% van de bebouwing op het eiland beschadigd raakte of werd verwoest. Grenada staat bekend om de productie van rum, koffie en kruiden. Maar ook om de mooie stranden, bergruggen, vele hotels, (vis)restaurants, Nationale parken en watervallen.

Naar Saint George
Saint George’s is de hoofdstad van Grenada. Om in de stad te komen moeten we eerst met de dinghy naar de andere kant van de baai (waar ook Budget Marine is gevestigd), vervolgens lopen we 10 minuten naar de hoofdweg om daar een minibusje te nemen naar de stad. De gewone busjes zijn wit en hebben een ronde sticker met een lijnnummer op de voorruit. Er rijden heel veel busjes rond en de concurrentie is moordend. Steek je je hand op, dan moet je ook echt in dat busje stappen en niet in een ander busjes wat net voor je neus stopt met het zelfde nummer. Met veel geschreeuw wordt je naar het busje wat je aangehouden hebt geduwd.
Het gebied rondom deze hoofdstad wordt gezien als het meest toeristische deel van het land. De stad ligt rondom een baai tegen de heuvel op gebouwd. De haven bestaat uit pastelkleurige panden en er zijn winkels aan Wharf Road. De nodige restaurantjes bevinden zich aan het water. Op het hoogste punt is het ‘Fort George’ gebouwd. Op de lokale markt (Spice Market, vlakbij Granby Street) worden allerlei specerijen, lekkernijen en handwerken verkocht. Hier is het leuk vertoeven bij één van de kleine tentjes waar we wat drinken. We zoeken een telecom zaak op, FLOW en Digicel (deze zijn op de verschillende eilanden te gebruiken). Het is bijna altijd erg druk in deze zaken omdat de mensen ook hun rekeningen hier betalen. Je moet dus echt een beetje geduld hebben. Tijd hebben we gelukkig genoeg dus dat is geen probleem. We wandelen nog een beetje rond en ontdekken een overdekt winkelcentrum bij de ingang van de cruiseboten. Hier vinden we gelukkig wat verkoeling. Bij SUBWAY eten we een gezond en zeer goed gevuld broodje. Terwijl we op zoek gaan naar een watersportzaak ‘Island Waterworld’ vraagt iemand of hij ons kan helpen en begeleid ons verder. Op de heen weg waren we bij de haven uit gestapt en moesten we de heuvel oplopen, wat niet mee valt bij deze warme temperaturen. Nu blijkt er een slimme en kortere route te zijn door een tunnel in de berg. Je moet het maar weten! Alleen brengt de man ons naar de verkeerde zaak en moeten we toch een stukje met de bus. Uiteindelijk aangekomen bij de watersportzaak doen we flink wat inkopen. Allereerst 5 meter ketting van 8 mm ter beveiliging van onze dinghy. Helaas is dit blijkbaar nodig in de Carieb. Hoewel wij altijd (‘s avonds) onze boot ophijsen aan de zijkant van de boot, is het veiliger om ook nog een ketting te gebruiken. Voorheen deden we dit met een staalkabel, maar dat blijkt hier niet afdoende te zijn. We horen en lezen regelmatig dat er dinghy’s gestolen zijn. We kopen ook meteen een tuinslang om er omheen te doen ter bescherming. Verder kopen we een ‘Bad Boy Xtreme’ (Wi-Fi versterker) en ‘Bitstorm High Power long Range Wireless Wi-Fi System’ (Wi-Fi extender), om beter internet te kunnen verkrijgen op de boot vanaf de kant. Ook een goed slot voor de buitenboordmotor kopen we tegen stelen. Dit is een buis die je over de bevestiging van de bbm schuift, waardoor je deze niet los kunt maken van de dinghy. Dan vinden we het wel genoeg voor vandaag en nemen een busje terug. We hebben een heleboel mee te sjouwen.

Eten en drinken
Uiteraard vertoeven we met vaste regelmaat in de Tikibar/restaurant van de Prickly Bay Marina. Het terrein bestaat uit een vrij groot restaurant met podium en er staan een aantal prachtige waaier palmbomen. Het bedienend personeel is erg vriendelijk en vraagt regelmatig of we het naar de zin hebben. Elke dag dragen ze een andere kleur T-shirt. Er loopt ook een serveerster rond die een speciale look heeft. Ze doet ons sterk denken aan het animatiefiguurtje ‘Betty Boop’. Rond ‘Happy Hour’ (van 17:00-18:00 uur) kun je ons hier zeker aantreffen. Hier ontmoeten we ook een Engelsman Trevor en een Schot Jeffrey. Beide heren zullen we nog weleens ergens treffen. Verder hebben we meteen een leuk contact met Keith (uit Amerika) en Millie (uit de Filipijnen), een heel gezellig stel zeilers die ook al enige jaren rond zeilen. Er is een uitgebreid dagelijks programma voor entertainment en lekker eten. De menu lijst is uitgebreid en bijzonder goed. Hoewel duidelijk is dat het seizoen aan het aflopen is, staat er toch elke dag iets op het programma. Zoals op maandag pizza voor de helft van de prijs, op dinsdag kun je meedoen met trivia (dat hebben we maar overgeslagen), woensdag is er de BINGO avond, donderdag BBQ Roast meat avond, dan is er heel goed vlees te verkrijgen. Op vrijdag komt er een steelband en daarna een gewone band. Ook dan zijn er vele lokale mensen die een dansje wagen.

De Bingoavond is blijkbaar erg in trek bij de lokale bevolking, want dat is het toch aardig wat drukker dan op de andere avonden. Het is gewoon leuk om een dergelijke avond een keer mee te maken, want er zitten een paar zeer fanatiekelingen tussen die heel veel kaarten tegelijk kopen en gaan voor de prijzen. Deze prijzen variëren tussen een afdruiprek en lingeriesetjes….. Wanneer je Bingo hebt, moet je snel naar het podium lopen om je kaart te laten controleren. Voordat je je prijs in ontvangst mag nemen, ben je verplicht om te dansen op de muziek op het podium (ben ik blij dat ik geen Bingo had). We kopen voor de lol ook ieder een kaart en doen mee. Laten we nu zelfs iets winnen! Fred moet naar voren, dansje maken en neemt een klok in ontvangst. Dat kwam goed uit, want onze klok in de salon was er net gesneuveld. Ook winnen we een kleine geldprijs, die gelijk weer op gaat aan de rumpunch! We drinken veel STAG biertjes, Fred raakt als snel verslaafd aan de rumpunch en ik neem af en toe één van de vele soorten cocktails. Wijn is niet echt te drinken en bovendien erg duur.

Natuurlijk gaan we ook een keertje naar de pub die op maar 15 minuten afstand gevestigd is. Eigenlijk is het een open bierbrouwerij ‘The West Indies Beer Company’ waar lekkere biertjes kan drinken en goed kan eten. Op dinsdagavond is er een open podiumavond voor life muziek.

Een ander keer gaan we naar de overkant van de baai met de dinghy en lopen richting de Universiteit. We doen een drankje in een sportcafé die we onderweg tegen komen. Op vrijdagavond kun je hier onbeperkt bier drinken voor een vast bedrag. We moeten meteen aan onze goede vriend Radboud denken, die wel van een biertje houdt!

Hier ontmoeten we Keith en Millie de zeilers die achter ons voor anker liggen. Na een paar drankjes gaan we ieder onze eigen weg en wandelen we verder om een eettentje op te zoeken. Bij het eettentje ‘This N’That’ eet Fred een zeer spicy mie gerecht en ik een ‘Kamikaze Fries’, een gigantische bak vol met vlees, groente, friet, kaas en saus.

Na afloop wandelen we terug en komen Keith en Millie en nog een stel andere mensen tegen. We besluiten om nog een afzakkertje te doen in dezelfde sportbar. Daar kun je allerlei spelletjes doen waaronder het bekende ‘Jenga’ spel. Opstapelen van blokken in lagen van drie en dan er elke keer ééntje tussenuithalen en bovenop leggen. Het enige verschil is dat deze blokken heel groot zijn. Millie en ik hebben een gezellige klik en wagen ons aan een spelletje. Na de nodige drankjes wandelen we terug naar de dinghy en varen naar de boot. Het is weer een latertje geworden, maar was weer erg gezellig.

Ziekenhuis
Op Barbados was ik weer eens onderuit gegaan en had daar nog steeds last bij één van mijn polsen en voet. Omdat er zeker van te zijn dat er toch niets gebroken was, besloten we om een ziekenhuis op te zoeken. Het beste is om naar een privé kliniek te gaan en daarvoor kwamen we bij ‘Saint Augustine Medical Services’ uit (afgekort SAMS genoemd en bevindt zich in The Bocas). Met een busje, slingerend door straatjes en over hobbelige weggetjes, komen we uiteindelijk ergens in de ‘middle of nowhere’ bij het ziekenhuis aan.  Al vrij snel wordt ik geholpen door een vrouwelijke arts die meteen voorstelt om foto’s van pols en voet te laten maken. Ook dit gebeurt allemaal vrij snel. Gelukkig niets gebroken, maar wel gezwollen en dat kost tijd om te helen. Ik krijg wat medicatie mee om dit proces te helpen.  De kosten vielen ook erg mee.

Praktische zaken
De buschauffeurs nemen regelmatig een ‘D-toer’, wat inhoudt dat ze even afwijken van de normale route op mensen op te pikken of af te zetten. De kosten voor twee personen voor één ritje is 5 ECD (wat staat voor East Caraïben Dollar en is gelijk € 1,63). Na een aantal busritjes, laten wij ons afzetten bij Budget Marine, zodat we niet hoeven te sjouwen met zware tassen vol met boodschappen. Hadden we dit maar eerder geweten. Hiervoor betaal je dan 10 ECD, wat natuurlijk ook nog niet veel is. Niet alle buschauffeurs zijn hier toe bereid, maar de meeste doen het wel.
In de buurt zitten geen supermarkten, dus moet je altijd met een busje. Na een poosje weten we precies waar we wat het beste kunnen kopen en hiervoor bezoeken we 3 verschillende supermarkten. In het overdekte winkelcentrum ‘Grand Anse’ zit de AGA supermarkt en nog een paar winkeltjes en eettentjes. Je kunt hier lekkere verse smoothies krijgen. Voordat je bij het winkelcentrum bent, zet de bus je af bij de rotonde en dan is het nog 5 minuten lopen. Onderweg daarheen lopen we langs een slootje dat bijna drooggevallen is. Er zitten hele vreemde gaten in de grond, niet een paar maar een heleboel. Op het moment dat ik Fred daar op wijs schiet er ineens een krab uit één van de gaten. We staan een poosje te kijken en dan verschijnt de een na de andere krab. Dit zijn zoetwaterkrabben die zich erg goed voelen in deze slootjes. Het is een bijzonder grappig gezicht om ze in en uit de gaten te zien oppoppen.

Beesten
Het is leuk om schildpadden rond de boot te zien zwemmen, maar helaas zien we dit veel te weinig. Vervelender zijn die andere beesten, muggen en steekvliegen. Vooral wanneer je lekker zit te genieten van je drankje op een terras bij zonsondergang…….. Ik word helemaal lek geprikt en ben genoodzaakt (ondanks de warmte) om ’s avonds een lange broek te dragen en mezelf te besproeien met allerlei middelen om te voorkomen dat ik gestoken wordt. Ik heb allerlei alternatieven voor DEET geprobeerd maar niets gevonden wat helpt. Ze vinden me blijkbaar een te ‘lekker hapje’. De jeuk is verschrikkelijk en ik krab mezelf helemaal open, waardoor mijn benen eruit zien alsof ik de mazelen heb. Prickly Bay doet zijn naam eer aan!

Klusjes
Aan de nieuwe buitenboordmotor bevestigen we de oude ‘vleugels’ (hydrofoils) worden vlak boven de schroef geplaatst. Het brandstof verbruik van de buitenboordmotor wordt door deze ‘vleugels’ verminderd. Maar het voornaamste pluspunt is dat de bestuurbaarheid van de boot sterk verbeterd en maximale lift wordt gegarandeerd. We zullen het ervaren wat het effect is bij deze zwaardere bbm. We proberen een beetje aangroei van de boot te verwijderen, wat bijna onbegonnen werk is. Je moet ook goed opletten want de mosseltjes die erop zitten zijn vlijmscherm. Bij één van de keren ga ik ongelukkigerwijs langs een grote mossel en haal de onderkant van mijn voet open. Ook Fred loopt de nodige kleine snijwonden op en raakt ook nog eens een zee-egel. Dat wordt weer met een pincet aan de slag om de stekels te verwijderen. Gelukkig valt het deze keer mee. Eén van de lieren neem ik onderhanden, deze loopt niet soepel en er zit beweging in. Bij het uit elkaar halen blijken de bevestigingsschroeven los te zitten en één van de schroeven van de lier zelf is afgebroken. Hiervoor gaan we naar een kleine workshop op de werf bij Budget Marina. Gaten worden opnieuw geboord omdat uitboren niet lukte. Na enkele dagen kunnen we de lier weer in elkaar zetten. Bij Budget Marine kopen we enkele onderdelen zoals een nieuwe waterdichte zak, kniebeschermers (voor Fred wanneer hij voor met het anker bezig is) en twee nieuwe accu’s voor de boegschroef en de ankerlier. Bij de naastgelegen zeilmakerij kopen we twee nieuwe lijnstoppers voor elk twee lijnen. De oude stoppers zijn stuk en/of versleten. Het plaatsen van deze lijnstoppers is nog wel een klusje apart en dat stellen we nog even uit. Op een dag nemen we de bus naar een baai verderop ‘Woburn Bay’, om daar de Boatyard en Marina te gaan. Bij een zaak kopen we een nieuwe kop voor de opvoerpomp van de watermaker. We moesten al snel de pomp vervangen voor een nieuwe. Nu is deze pomp ook al stuk en daarom kopen we maar gelijk een 2e kop er bij als reserve. Het zit ons beslist niet mee met de watermaker. Koop nooit bij OSMOSEA een watermaker! Ook kopen we draadeinden om de gekochte accu’s mee vast te zetten. Bij een lasser, die ook op dit zelfde terrein zit, laten we deze in 3 gelijke delen doorslijpen. Een aardige man die hiervoor niets rekent, Francis Hagley van ‘Welding Tec’.
Omdat het af en toe behoorlijk kan regenen, maken we dekzeiltjes over de luiken. Voldoende om de regen tegen te houden en ook wind naar binnen te laten blazen. We zijn ook nog op zoek geweest naar het onderdeel voor de oude bbm, maar dat zo duur dat we dat niet doen. Fred besteld het later in Nederland en dat laten we dan een keertje opsturen. Het scheelt een heleboel geld. We doen een paar keer een wasje op de werf bij Budget Marine en ondertussen vertoeven we, of op het terras of binnen het restaurant wat uitkijkt over de baai en het dinghy dock. De kosten zijn 10 EC per muntje voor zowel de wasmachine als de droger.

Weer en seizoen
Het orkaanseizoen begint officieel per 1 juni en eindigt eind november. Ondanks dat volgens sommige Grenada een veilige plek is om tijdens dit seizoen te vertoeven, is het eiland toch diverse keren getroffen door een orkaan.
In de baai liggen steeds minder bootjes en vele zijn vertrokken of staan op de kant voor het seizoen.
De wind maakt dat we af en toe aardig heen en weer gaan. Er zijn dagen bij dat het erg warm is, maar gelukkig hebben we wel altijd wat wind op de ankerplaats.
Na een paar dagen aan een mooring gelegen te hebben worden we midden in de nacht ineens opgeschrikt door een harde bonk. Normaal wordt ik erg gauw wakker, maar deze nacht was ik erg moe en diep in slaap gevallen. De boot gaat tekeer en ik vlieg mijn bed uit en kijk naar buiten en roep meteen naar Fred dat we losgeslagen zijn van de mooring. Dan gaat alles heel snel. We kleden ons snel aan, starten de motor en varen achteruit van de kant af. Pas als we ver genoeg zijn constateren we dan de lijnen door geschavield zijn (doormidden). We hadden dit beter moeten controleren en vaker dus. We zoeken onze mooring weer op en leggen nu aan met een dubbele lijn, waarvan er eentje niet strak staat. Om de dag even controleren spreken we samen af! Omdat we een stevige boot hebben, hebben we hier gelukkig geen schade aan overgehouden. Maar het is wel weer een leer momentje!

Piraten
Overal in de wereld heb je bepaalde gebieden waar ‘piraten’ actief zijn. Er zijn diverse websites waar je deze gebieden op kunt vinden en tegenwoordig worden piratenaanvallen ook vaker vermeld op Facebook e.d. Er worden ook steeds vaker een konvooi georganiseerd om zo met een aantal boten gelijk op te varen van het ene naar het andere eiland. Nu is er pas een aanval geweest tussen Trinidad en Grenada ter hoogte van enkele gasplatforms. Het nieuws verspreid zich razend snel en bij sommige zeilers breekt er meteen paniek uit. Wij zijn een stel nuchtere Hollanders en bekijken het rustig. Eerder zullen we mijlen omvaren, om dat gebied te vermijden, dan het op te zoeken omdat het de kortste route is. Het wordt aangeraden om een ‘Floatplan’ in te sturen, wat inhoudt dat je de bootgegevens, globale route, datum vertrek en aankomstgegevens en persoonlijke gegevens invult en per email opstuurt naar een centraal punt (ttcgops@gmail.com). Dit doen we natuurlijk wel, baat het niet dan schaadt het ook niet.
Ons plan is om naar Tobago te zeilen, maar we zullen dan eerst zoveel mogelijk naar het oosten zeilen alvorens naar het zuiden.

We vertrekken op 2 mei 2019 naar Grenada, want daar kunnen tenminste een nieuwe buitenboordmotor kopen en wellicht nog meer dingen die we nodig hebben.
Het is ongeveer 147 zeemijlen, dat wordt weer één nachtje wachten draaien. In de ochtend maken we ons klaar voor vertrek. Bij het ophalen van het anker blijkt dat deze muurvast achter een rots zit. Fred probeert eerst op eigen kracht het anker los te krijgen maar dit lukt echt niet. Dan geef ik wat meer gas om zo te proberen het anker los te trekken. Na een aantal verwoede pogingen lukt het eindelijk.
We zeilen weer, wat een heerlijk gevoel! Het is een mooie dag en met behulp van de windautomaat is het een redelijk rustig dagje varen. Aan het eind van de dag neemt de wind af en zetten we de motor bij.

We hebben weer een mooie zonsondergang om van te genieten en het belooft een rustig nachtje te worden. De nacht is aardedonker vanwege het ontbreken van de maan.

De volgende ochtend zetten we de zeilen in ‘melkmeisje’ stand en zeilen zo rustig richting Grenada. Rond 10:30 uur komt een bewolkt Grenada in zicht en verwisselen we de Barbados vlag voor die van Grenada. We willen ankeren aan de zuidkant van Grenada, in ‘Prickly Bay’.

Zodra we de baai binnen varen, laten we het zeil zakken en draaien enkele rondjes om te bekijken waar we zouden kunnen ankeren. Het ligt redelijk vol met bootjes en we besluiten om dan maar eerst aan een mooring te gaan liggen en later zien we wel weer. We roepen de Marina (http://pricklybaymarina.com) op om te vragen welke mooring beschikbaar is, maar krijgen geen reactie. Dan zoeken we zelf maar een leuke mooring uit. Zodra we liggen komt er meteen een dinghy naar ons toe van de haven met de mededeling dat we ons direct moeten melden in het havenkantoor. Nadat we de dinghy te water hebben gelaten roeien we naar de kant toe, bij gebrek aan de bbm.

Bij het kantoor betalen we voor één weekje voor de mooring. We kunnen hier gratis gebruik maken van de douches, waar ik me zeker op verheug! Volgende week bekijken we wel waar we voor anker zullen gaan in de baai, eerst de omgeving een beetje verkennen. Immigratie was al dicht, dat wordt dus morgenochtend. Dan is het de hoogste tijd voor ons bekende welkomstdrankje. We doen dit in de ‘Tikibar’ van de Marina. Hier zullen we vast vaker komen!

Rondtoer over het eiland
Op 8 april 2019 maken we een rondtour over het eiland. Jules neemt ons een dagje mee met zijn auto en laat ons de bijzondere plekken van Barbados zien.Geschiedenis
In 1625 werd het eiland geclaimd door het Verenigd Koninkrijk en in 1627 werd het officieel een Engelse kolonie. In 1885 werd Barbados een onafhankelijke kolonie binnen het Britse Rijk, in plaats van één kolonie te vormen met meerdere landen in de Caribische Zee. Op 30 november 1966 werd Barbados onafhankelijk. De Britten zijn meer dan 300 jaar de baas geweest in Barbados. Dat is nu nog te merken aan de taal, sommige gebouwen en straatnamen. De meerderheid van de bevolking stamt af van slaven uit Afrika. Net zoals in veel andere Britse koloniën werden er op het eiland veel plantages aangelegd waar vooral suikerriet werd verbouwd. Op de plantages werkten veel slaven, zelfs zoveel dat in 1786 79% van de inwoners van Afrikaanse afkomst was. Die kwamen door de slechte werkomstandigheden in 1816 in opstand en in 1834 werd slavernij in het hele Britse Rijk afgeschaft. Rum is hier één van de belangrijke producten.

Cultuur
Dat Barbados vroeger een Engelse kolonie was kun je goed terug te zien in de architectuur. In het bijzonder in Garrison, een klein gebied in de hoofdstad Bridgetown, waar onder meer George Washington (waarschijnlijk de meest invloedrijke president van de Verenigde Staten ooit) een huis had in 1751. Het gebied bezit verschillende historische gebouwen inclusief kazernes voor het leger van Barbados. Onlangs is Bridgetown toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van UNESCO, mede vanwege deze architectuur die veel van de koloniale historie van Barbados laat zien. Barbados is opgedeeld in Parishes, net zoals in Engeland. Er zijn heel veel kleine oude Anglicaanse kerkjes, mooi verscholen in het landschap.

Sport en spel
Er wordt cricket gespeeld, typische Engelse sport. Maar ook ‘Road tennis’, een traditionele sport die gewoon op straat gespeeld wordt. Het is een wat vreemde mix van tennis en tafeltennis. De sport werd op het eiland uitgevonden rond 1930. Mensen hadden geen geld voor tennis en bedachten dit alternatief. Je hebt alleen een stuk hout en een bal nodig.Domino is ook een zeer populair spel op Barbados en vaak zie je groepjes mensen aan kleine houten tafeltjes dit spel spelen. Ze zijn erg fanatiek en soms gaat het er ‘wild’ aan toe met luide stemgeluiden en vele gebaren.

Rondtoer
In het westen en zuiden bevinden zich de stranden, hotels en restaurants, waardoor het veel drukker is. Het noordoosten van het eiland is ruig, met steile rotsen, verlaten stranden en bijna geen bebouwing. Doordat de noordkant zo ruig is, is zwemmen vaak levensgevaarlijk door de stroming. We rijden het hele eiland rond om een goede indruk van Barbados te krijgen.We nemen de snelweg H2A, hoewel het woord snelweg wat overdreven is voor een tweebaansweg met her en der gaten in de weg. Wat wel wennen is dat ze hier links rijden, een overblijfsel van de tijd dat de Engelse hier regeerden. Verkeersborden zijn schaars op Barbados, maar je treft wel op elk kruispunt palen aan met tientallen en wegwijzerbordjes.

Onderweg komen we prachtig gekleurde huizen tegen en ook gebouwen waar men indrukwekkende muurschilderingen op hebben gemaakt.

We rijden langs een terrein waar een aantal gekleurde sociale woningen gebouwd zijn. Veel verlaten gebouwen worden niet afgebroken en blijven staat totdat ze geheel overwoekerd zijn. Straatjes met houten huisjes op wankele afbrokkelende funderingen. Ook zien we onderweg ineens een klein aapje de weg oversteken.

Barbados is het eiland van de rum en daarom vindt je ook bijna op elke hoek wel een rum barretje, naast de vele eettentjes die het eiland rijk is. Verspreid over het eiland tref je (ook verlaten) suikerrietplantages aan met de bijbehorende plantagewoningen. Suikerriet was vroeger de voornaamste inkomstenbron voor Barbados. Vandaag de dag is de zogeheten ‘Morgan Lewis Mill’ de nog enige voor suikerriet bestemde werkende windmolen op het eiland en zelfs de enige ter wereld. En laten nu deze windmolens door Nederlanders gebouwd zijn! In één van de weilanden in de omgeving treffen we zelfs Hollandse koeien aan.

De natuur is zeer afwisselend en natuurlijk zien we de bekende hoge palmbomen, de hagelwitte stranden en de azuurblauwe zee, die het tropisch paradijs plaatje compleet maken.

Ook de boom met de broodvrucht komt heel veel voor. Later kopen we op de markt een dergelijke vrucht en bakken hier frietjes van. Laten we zeggen dat het bijzonder is!

Er bloeien vele verschillende bloemen op het eiland, de ene nog mooier dan de andere
En ze ruiken zo lekker!

Op het strand treffen we de ‘Manzanillaboom’ aan. Deze boom heeft mini appeltjes, die je beslist niet moet eten. Als je de appels hebt gegeten, kun je last krijgen van braken, misselijkheid, diarree en toevallen. De manzanillaboom behoort tot één van de meest giftige bomen/struiken ter wereld en is dodelijk. Als de rook van de boom in je ogen komt, kan het zelfs al leiden tot blindheid. Wanneer je in aanraking komt met de het witte sap van de boom kun je flinke brandblaren oplopen. Zelfs schuilen onder de boom is risicovol. In veel landen staan waarschuwingsborden bij de boom.

In het noorden ligt ‘Little Bay’ waar de rotsen abrupt eindigen in zee en de golven woest op de kust slaan. Via een ‘blowhole’ spuit het zeewater de lucht in met als gevolg een waterwolk. Er heeft zich hier een natuurlijk zwembad gevormd waar men bij weinig golfslag heerlijk kan zwemmen. Het is vandaag erg warm dus een prima plek om even lekker op te frissen. We waden door het ondiepe water naar een plek waar nagenoeg de enige zijn. Wat een indrukwekkende plek is dit. Dit is een perfecte plek om onze eiland toer mee af te sluiten. Na afloop van deze dag gaan we nog een keer met Jules uit eten. Bedankt Jules voor deze fantastische mooie dag!

Maandagochtend, 8 april 2019, gaan we naar de kant om in te klaren. Nadat we de dinghy in het water ligt en de buitenboordmotor erop zit, zijn we zijn klaar om te vertrekken. Oeps, de bbm doet het niet, de versnelling van de buitenboordmotor is het probleem. Dat is weer even balen. We hijsen de bbm terug aan boord en besluiten om dan maar naar het strand te roeien. Later zullen we wel bekijken of en wat we aan de bbm kunnen doen. Op het strand aangekomen helpt er meteen een mannetje mee om onze dinghy hoog op het strand neer te leggen. Hij is een beetje drammerig, wil eerst € 10,00 en wanneer ik zeg dat dit veel teveel is wordt het ineens € 5,00. Hij vraagt mijn naam en roept vervolgens: “oh my god, thats the name of my ex’. We gaan er verder maar niet op in. Een andere man, genaamd George en erg vriendelijk, maakt een praatje met ons. Hij verteld waar we een taxi kunnen vinden en noemt enkele namen van restaurants waar je goed kunt eten en verteld erbij dat ‘Lobsters’ erg duur zijn. Je kunt dit beter op St. Lucia kopen en verkopen voor heel veel geld hier op Barbados (dit is natuurlijk echt verboden). Ook verteld hij dat de vliegende vissen die wij zoveel aan boord hebben gehad heel erg duur zijn omdat die hier niet meer zoveel zijn. Hadden we dat maar geweten…….
We lopen naar de binnenstad en nemen daar een taxi naar de Port authorities. Helaas zet hij ons op de verkeerde plek af waardoor we zeker 2 km terug lopen. Ondertussen komt de regen met bakken de lucht uit en schuilen we even onder een afdakje bij een parkeerplaats. Het zit ons vandaag niet mee. We komen bij de ingang van de Port en melden ons bij de portier die onze gegevens noteert en ons allebei voorziet van een armbandje. Nu mogen we pas het terrein op en in de vertrek/aankomsthal van o.a. de grote cruiseboten bevinden zich de kantoren van Health, Customs en Immigration. Allereerst moeten we ons melden bij Health en de nodige formulieren invullen, vervolgens naar de Customs en weer dezelfde formulieren invullen en als laatste naar Immigration toe. Hier zit een leuke dame waarmee we een heel leuk gesprek hebben. Het is allang lunchtijd geweest en we hebben behoorlijk veel honger. Wanneer we vragen waar we lekker kunnen eten, gaat ze meteen een restaurant bellen en vragen of ze open zijn, helaas voor ons zijn ze dicht. Maar ze geeft ons de nodige tips en ook recepten voor de vliegende vissen o.a. Hierdoor vliegt de tijd. Eindelijk zijn alle formulieren ingevuld en hebben we stempels in ons paspoort gekregen. We mogen onbeperkt blijven, maar als richtlijn een maand. Wanneer we naar andere plek willen bij Barbados met de boot moeten we dit eerst melden. We merken al dat ze in de Carieb veel strikter zijn dan in de Kaap Verde. Al met al zijn we toch een paar uur zoet geweest en hebben behoorlijk veel trek gekregen. Gelukkig voor ons is er op het terrein een klein eettentje, waar we ons te goed doen aan het lekkerste broodje met kip tot nu toe.
We lopen terug van het terrein af en op de hoek van de straat houden we een taxibusje aan en vragen of hij naar het centrum gaat. We praten met de chauffeur en vertellen dat we met onze eigen zeilboot zijn. Verbaasd en vol bewondering over het feit dat we helemaal uit Holland komen. Hij verteld ons waar we simkaartjes kunnen kopen en waar we een supermarkt kunnen vinden. Wanneer we uitstappen, hoeven we niet te betalen omdat hij toch zijn dochter op moet halen. Lief van hem! We krijgen een kaartje waarop staat dat hij taxi vervoer doet, maar ook begrafenissen. Leuke kennismaking met Barbados!
We wandelen door de stad naar de supermarkt, langs de groente en fruitstalletjes. Na een paar boodschapjes gedaan te hebben eten we iets bij de KFC die er naast zit. Maar dat is eens maar nooit weer! In geen vergelijk met de KFC die we in Nederland kennen, het eten was slecht en vet en slap.
We gaan op zoek naar simkaartjes. Er zijn 2 bedrijven waar we simkaartjes voor onze mobiel kunnen kopen: FLOW en DIGICEL. De eerste lukt, maar wanneer we bij de andere winkel komen is het al 17:00 uur en gaat deze net dicht. Dat doen we de volgende keer dan maar. We hebben beide een mobiel waar 2 simkaartjes in kunnen en we nemen zoveel mogelijk verschillende, om zo ons bereik te vergroten. We zijn moe en willen een taxi terug nemen, maar dat kost om te beginnen al 10,00 BBD (€ 5,00) en ook de volgende taxi-chauffeur meldt ons dat dit het basis tarief is. We vertellen waar we heen moeten en dan zegt hij heel eerlijk dat we beter kunnen gaan lopen want het is maar 10 min. Bedankt meneer! Terug bij dinghy zien we niemand meer, het strand is uitgestorven. Hoezo, ik let wel op de dinghy? Het mannetje loopt ik ieder geval zijn € 5,00 mis.

Vanmorgen hebben we de boot voor anker gelegd voor de ‘Pirate Cove’, zodat we dichter bij de stad zitten. Hier is het wel wat drukker met jetski’s, die vanaf 9:00 – 17:00 uur om de boot heen cirkelen. Beetje dichtbij, wat maakt dat je met zwemmen goed moet opletten. Kit is er helemaal niet blij mee, die duikt elke keer ver weg vanwege de harde geluiden. Hij is hierdoor erg schrikachtig geworden. Dagelijks komen er catamarans voorbij varen volgeladen met toeristen. De muziek is hier een stuk luider, maar daar hebben we geen moeite mee. Er ligt nog 2 andere buitenlandse boten voor anker. Veel minder dan we eigenlijk hadden verwacht. Duidelijk is dat het seizoen aan het aflopen is. Wel vliegen de jetski’s, wat maakt dat je moet opletten met zwemmen rondom de boot.

Ook vaart er met vaste regelmaat een ‘party-boot’ rond die knoert harde muziek draat. Eén keertje draait hij ’s nachts, of eigenlijk heel vroeg in de ochtend, rondom onze boot rondjes. Dit was een beetje teveel van het goede vonden we en onze buren, die net gearriveerd waren, werden wakker gemaakt met een ‘Goodmorning!

Geruime tijd van te voren heb ik contact gehad met een aantal die op Barbados wonen. Met dank weer aan Wereldvrouwengroep op Facebook! Via een WV maken we kennis met een Nederlandse zeiler, Jules, die hier al meer dan 20 jaar woont. Een afspraak is gauw gemaakt en op woensdag roeien we naar het strand toe. We hebben afgesproken bij de strandtent ‘Pirate Cove’. Hier ontmoeten we ook zijn zeilmaatje Heim, waarmee hij indertijd naar Barbados is gezeild. We hadden Jules al op de hoogte gebracht van onze bbm problemen en gevraagd of hij een monteur wist. Ook hadden we verteld we op zoek zijn naar een nieuwe bbm, een 2-takt i.p.v. een 4-takt. Deze zijn lichter en sneller. Hij heeft al wat navraag gedaan en geeft ons de informatie. Ook heeft hij iemand die ons met de oude kan helpen. We zitten bij lekker te pimpelen en het is de hoogste tijd dat we iets gaan eten. De strandtent sluit al en op advies van Heim lopen we naar het centrum toe richting het restaurant ‘Waterfront’. Wanneer we bij de hoek zijn worden we aangesproken door 3 mannen die voor het restaurant ‘The Bridge’ staan. Ze vertellen ons dat de restaurants allemaal om 21:00 al dicht zijn of gaan. We vallen om van verbazing, nu al? Is er dan ergens een lokaal tentje waar we nog kunnen eten vraag ik. Nee, alles is dicht. Maar zegt één van de mannen, je kunt met mij en mijn vrouw meerijden naar ‘The Gap’ daar begint het leven pas na 21:00 uur en daar zijn volop restaurantjes. We vinden het heel erg aardig dat we mee kunnen rijden. Hij en zijn vrouw zijn eigenaren van ‘The Bridge’ en hebben in The Gap nog 2 restaurants. Niet veel later rijden we in een luxe 4×4 auto naar The Gap. Zijn vrouw legt uit wat voor soort restaurants ze hebben. In The Gap is het in ieder geval een stuk levendiger dan in Bridgetown.

We besluiten om bij ‘The Rumshop’ te gaan eten en genieten even later van ons eerste echte goede maaltijd op Barbados. We doen daarna nog een ‘rummetje’ (de drank van Barbados) bij het 2e restaurant van ze en spreken nog even met de eigenaresse Trish. We nemen de taxibus terug naar het strand.

We roeien terug naar de boot om ons op te frissen en te verkleden om later weer terug te keren naar ‘Pirate Cove’ waar we afgesproken hebben met Jules. Daar ontmoeten we ook Ian, die er 12 jaar over gedaan heeft om een schoener te bouwen hier op het strand. Er is muziek en het is extra druk. Het schijnt dat er elke donderdagavond wel ergens op het eiland een avond met muziek is. Het is het evenement om elkaar te treffen en netjes aangekleed te stijldansen op de muziek onder een grote tent. De mensen kijken allemaal heel serieus. Jules verteld dat op donderdag avond er ook altijd muziek is bij ‘Waterfront’, daar speelt dan altijd een jazzband van heren op leeftijd. Jules en Ian hebben andere plannen, dus gaan we alleen. Er heerst een gezellige sfeer en de band bestaat inderdaad uit zeven heren waarvan er een paar dik in de 80 zijn. Ze spelen Jazz met zoveel passie, dat het een genot is om naar te luisteren en te kijken.

De rest van de week zijn we (voornamelijk Fred) met Jules in de weer met de bbm en een monteur. We kunnen de bbm van Heim lenen, eentje die veel meer Pk’s heeft dan onze oude, waardoor we veel harder kunnen dan met onze oude motor. Dit is ook één van de redenen dat we graag een andere willen kopen. Af en toe moeten we de motor even terug brengen omdat mensen van de Cruising Club ze nodig hebben, maar dat combineren we dan vaak met even de stad in te gaan. Bij deze club komen veel buitenlanders die op Barbados wonen of langdurig verblijven. Na afloop drinken we dan een borrel met Jules en Heim bij de CC en bewonderen de zonsondergang.

Vrijdag hebben we met Karen (Wereldvrouw) en Jules afgesproken om uit eten te gaan. Terwijl we op Karen wachten komt de regen ineens met bakken de lucht uit. We maken kennis met Karen en even later halen we Jules op bij zijn huis. Het is nu droog en ik ben net uitgestapt of lig ineens op de grond. Geen idee wat er gebeurde, zal wel weer door mijn enkel gegaan zijn. Echt weer iets voor mij! Mijn linker hand, arm en heup vangen de grootste klap op. Mijn rechter enkel doet pijn, waardoor het lopen wat moeilijk gaat. Bij Jules krijg ik een zak ijs om mijn enkel te koelen en een steunkous om beter te kunnen lopen. We gaan toch uit eten, moet wel voorzichtig zijn met lopen. Het restaurant ‘Shakers’, waar we een echte steak eten! Eindelijk weer lekker vlees. We doen nog ergens anders een glaasje en dan brengt Karen ons terug naar het strand. Mijn enkel doet nog wel pijn, maar heb meer last van mijn linker heup.

In het weekend laat ik mijn pootje een beetje rusten en Fred gaat aan het werk.
De volgende week gaan we met Jules naar watersportzaken, bouwmarkten en een grote supermarkt. Het blijkt nog wel een probleem te zijn om hier een nieuwe 2-takt bbm te kopen. Alles moet besteld worden. Jules heeft ons fantastisch geholpen door op voorhand allerlei mensen te bellen voor informatie. Fred heeft via internet informatie opgevraagd bij een bedrijf in Grenada, die zou zowel de bbm als een nieuwe dinghy op voorraad hebben.
We gaan een dagje met de dinghy naar de stad toe, je kunt je dinghy goed vastleggen net voor de 2e brug in de stad aan het ‘St. Fairchild parc’. Je moet hem wel met een staalkabel of ketting vastmaken. Vanaf het park is het 5 minuten lopen naar de supermarkt ‘Jordans’, in de ‘Fairchild street’.

Groente kopen we bij ‘Franky’ die voor de supermarkt staat met wat groeten en fruit. We wandelen wat rond, kijken bij diverse zaakjes en kopen bij Duty free zaak mijn favoriete parfum en een luchtje voor Fred. Eten bij SUBWAY een heerlijke wrap. Dan komen we terug bij de dinghy en bij het open maken van het slot breekt ineens de sleutel af in het slot. Jemig wat een pech. Stom eigenlijk, want we moeten regelmatig de sloten controleren en in spuiten en dat hebben we een beetje verzaakt. Natuurlijk hebben we geen gereedschap bij ons of WB50 (om het slot mee in te spuiten). Ik bel Jules op of hij ons kan helpen en niet veel later is hij er en hem lukt het om met wat gereedschap de rest van de sleutel eruit te krijgen. Gelukkig hebben we de reserve sleutel bij ons. Bedankt Jules!

Op een andere dag ontdekken we in ‘Marhill Street’ een shoppingmoll met een eettentje waar je Roti kunt eten. Heel goedkoop, veel en erg lekker eten.  We hebben een was dagje, watermaker draaien en allerlei kleine klusjes doen. Al gauw blijkt dat de watermaker het steeds slechter gaat doen. In begin maart hebben we een nieuwe pomp er in moeten zetten, wat natuurlijk ook al belachelijk is voor een ‘nieuwe watermaker’ die slechts een half jaar goed gedraaid heeft. Het blijft een probleem geval. Maar waardeloos is het wel, want dit betekent dat we een nieuwe pomp moeten kopen dat blijkt hier onmogelijk (ondanks verwoede pogingen van Jules). Bovendien moeten we ook alweer met jerrycans water gaan sjouwen…… Als troost gaan we ’s avonds maar wat drinken bij ‘Waterfront’ en luisteren naar de muziek van de Jazz heren. Bij binnenkomst worden we zelfs al herkend door Sue, de vriendelijke eigenaresse, als de zeilers uit Holland.

 

Fred moet diverse keren terug naar de monteur. Er is een onderdeel wat niet los gaat en daarvoor wordt er weer een ander mannetje ingehuurd. Nu blijkt al gauw dat de monteur dat specifieke onderdeel ’kwijt ’is geraakt en daar zijn we echt niet blij mee. Hij heeft overal gezocht in de puinhoop van zijn auto en werkplaats, maar dacht ook dat dit onderdeel toch vervangen moest worden. Dit is helemaal niet het geval, Fred kon dit best goed zelf repareren. Bij navraag (door Jules en Fred) blijkt dat dit onderdeel besteld moet worden en dat de totale kosten op ongeveer slordige 300 BBD (€ 150,00). De monteur wil wel even gewoon betaald krijgen voor zijn werk, 390 BBD. Daar zijn we het dus echt niet mee eens. Uiteindelijk na een verhitte discussie is Blacky de monteur boos en wil alleen maar dat we alle losse onderdelen weer mee nemen. Daar zitten we dan met een bbm die uit elkaar ligt en het niet doet. Zo goed als het gaat zet Fred het ding in elkaar en nemen we het mee terug aan boord. Dat wordt in Grenada een nieuwe motor kopen!

Bij Jules thuis gaan Fred en hij op internet op zoek naar een nieuwe pomp voor de watermaker. Helaas lukt dit niet, maar misschien dat we deze wel in Grenada kunnen kopen. Het blijkt dat Jules hele bijzondere ‘huisdieren’ heeft. Het zijn hele mooie hagedisjes van ongeveer 10 cm lang, die Barbadosanolis genoemd worden. Ze lopen langs de muren en

verschuilen zich achter zijn boekenkasten.

 

Jules rijdt ons naar een apotheek, waar het niet moeilijk is om zonder recept mijn medicatie voor twee maanden mee kan krijgen. Ook nemen we Jules een aantal keren mee uit eten als dank voor alles wat hij voor ons heeft gedaan. Bij ‘Mama Mia’ eten we een heerlijke dubbelgevouwen pizza en pasta met salade.Op een andere dag gaan we, nadat we een borrel gedronken hebben op de Cruising Club, samen met Jules (en Kiara een kennis van hem), naar Oistins toe om daar bij één van de vele eettentjes rondom de bekende vismarkt een hapje te eten. Jules kent een tentje waar ze overheerlijke vis hebben. Aan houten picknick tafels gezeten smikkelen we van onze maaltijd en kunnen genieten van muzikanten met trommels die langs lopen. Het is overal enorm druk en op verschillende plekken is er muziek. Ook wordt er later op de avond gedanst (in stijl) op jaren 50-60 muziek. Erg leuk om te zien! Na (teveel) rumpunch is het de hoogste tijd om naar huis te gaan.

 

We hebben een lek in de dinghy! Het zijn 2 hele kleine sneetjes, maar genoeg om de voorkant van de tubs langzaam leeg te laten lopen. Het zou kunnen komen door de kleine schelpjes die aan de boot vastgegroeid zijn. Reden genoeg om een duik te nemen en de boot hiervan te ontdoen. De lijm die we de eerste keer gebruiken blijkt niet meer goed te zijn. Nadat we nieuwe lijm hebben gekocht en alles opnieuw plakken is de dinghy weer als van ouds!

We gaan niet alleen maar uit eten, we eten ook nog wel eens een gezonde maaltijd op de boot!

Wel zien we veel vliegende vissen over het water scheren en ook spoelen er de nodige aan boord.
We hebben niet gevist, we zijn wat dat betreft ook een beetje lui geweest. Maar ook omdat de boot nog al heen en weer geslingerd werd en we bang zijn om visdraad in de schroef te krijgen.
We hebben de motor niet gebruikt (we zijn tenslotte zeilers!) tijdens deze tocht, alleen wanneer we de zeilen moesten aanpassen en om te ankeren.
We hebben enkele reparaties en klusjes moeten doen tijdens deze tocht. Zo hebben we een lijn en enkele blokken moeten vervangen van de windvaan en om de dag water weg moeten pompen uit de ‘werkkooi’ en bij de motor. We zitten nog steeds met de vraag waar dit water vandaan komt. Dat is één van de klusjes die we in Barbados zullen moeten doen.
Door de grote golven worden we aardig heen en weer geslingerd en zitten we onder de blauwe plekken van het stoten. We lopen heel weinig aan boord, maar we krijgen voldoende beweging. Je moet je voorstellen dat je in een ruimte zit en staat, die continue in beweging is. Je lichaam krijgt geen moment rust en moet continue corrigeren. Alle spieren in de lijf zijn in beweging, het is een work-out van jewelste. We zijn allebei ook weer enkele kilo’s afgevallen wat een mooi bijkomend verschijnsel is.

We eten in het begin de verse groeten en fruit op en gaan daarna over tot de overheerlijk blikken met vleesmaaltijden van Ingrid en Freek (zus van Fred en zwager), met dank hiervoor! Bij aankomst in Barbados hebben alleen nog maar één watermeloen over.

We verzetten de tijd driemaal omdat er een groot tijdsverschil is tussen Kaapverdië en Barbados. Met Nederland scheelt het 6 uur, vroeger dus.
Om contact het thuisfront te houden stuurt Fred dagelijks een mailtje via de satelliet naar familie en enkele vrienden. We krijgen ook enkele mailtjes terug, waarvoor onze dank en waardering.
Het weer was nogal wisselend, van zeer zonnig, weinig wind tot ineens heel veel wind (vooral vlagen) en regen. Dan bedoel ik niet gewoon regen maar een echte tropische regenbui, waarbij je tot op je ondergoed nat wordt. De bewolking varieert ook nogal.

erwacht dat we wel wachten zouden kunnen draaien in korte broek met een hemdje aan, maar dat zat er niet in. Overdag is het daarentegen vaak lekker zonnig.

Sea

Let me be alone with the sea,
Let me be alone with the waves.
I want to let my soul go,
not my body not my mind.

Just let me dream a bit,
around the things I feel.
And the sea, I’m sure,
that she knows what I mean.

I want to be alone with the sea,
I want to be alone with the waves.
I want to listen to my breath,
I want to listen to my sigh.

I want to listen to my silence,
after that I will continue.
And the sea, I’m sure,
will understand my silence.
nn

Ruim 20 dagen later, op 7 april 2019, naderen we Barbados. Het is nog midden in de nacht en we zien één grote lichtvlek aan de horizon die steeds groter wordt. Wat een lichtvervuiling! Het duurt nog een paar uur voordat we dichtbij onze anker plaats zijn. In de laatste uren hebben we ook af en toe weer een regenbuitje. Zo wat voor het altijd zonnige Carieb? Fred hijst de gastenvlag van Barbados.

 

We zijn gearriveerd in de Carieb bij Barbados! Zodra we vast liggen nemen we een biertje om te proosten. Daarna duiken we in de salon om even een dutje te doen, want we zijn beide toch wel erg moe. Dit dutje blijkt uiteindelijk een paar uur te duren.

Op Brava hebben we Kee leren kennen en haar hebben we gevraagd of ze zin had om met ons mee over te steken naar Barbados. Ze was erg enthousiast en had er zin in. De afgelopen weken hebben we heel wat over en weer contact gehad om van alles te regelen. Zo konden wij een aantal dingen bestellen en bij haar af laten leveren. Ook hebben we haar een klein boodschappenlijstje gegeven, voor drop en kaas etc. Aangezien Kee vegetarisch is moeten er wat extra dingen door ons ingekocht worden, zoals allerlei bonen en peulvruchten e.d. De laatste weken zijn er ook helaas weer enkele dingen stuk gegaan. Allereerst moeten we, nu al, een nieuwe pomp hebben voor de watermaker. De omvormer is stuk gegaan, maar hiervoor hebben we gelukkig tijdelijk een andere, iets mindere kwaliteit, hier in Mindelo kunnen kopen. Zo zijn er nog een aantal dingen die we bestellen en bij Kee laten bezorgen. Ze neemt een extra koffer mee vol spullen.
Vandaag, 11 maart 2019, is ze aangekomen in Mindelo en de komende dagen gaan we de laatste boodschapjes doen en dan zeilen we naar Brava om daar nog even een bezoekje te brengen aan de Wereldvrouw Marijke en haar man Erick. We hebben elkaar de vorige keer te kort gezien. Ladingen fruit en groente worden ingeslagen en in een net onder de zonnepanelen opgeborgen. We zorgen er voor dat het net goed afgesloten is en dat er niets uit kan roller tijdens de reis. Alle voorraden worden op de vaste plekken opgeruimd en alle lossen dingen opgeborgen en of vastgezet. Fred installeert de nieuwe waterpomp zodat de watermaker het ook weer doet. Fred haalt in jerrycans diesel bij de haven en de boot wordt verder voorbereidt op ons komende vertrek. Tijdens het boodschappen doen, wanneer Kee en ik op pad zijn, komen we ineens Rob en Mathilda tegen in de stad. We zijn met stomheid geslagen, die hadden we hier niet verwacht. We wisten dat ze naar Brava zouden gaan, maar dar zouden we ze niet hebben gezien omdat we dan alweer vertrokken zijn. We hebben hun leren kennen op Brava, zij logeerden ook bij Marijke en Erick. Kee kookt een paar keer en laat ons kennis maken met vegetarische gerechten.

Groentenschotel, tonijn en salade

Ter afscheid van onze tijd in Mindelo gaan we natuurlijk nog een laatste keer uit eten bij ons favoriete restaurant ‘Casa Café’ en genieten nog een laatste keer van de life muziek.

De allerlaatste Kaapverdische klanken

Eerder deze week hebben we al een aantal kleine cadeautjes, typische Hollandse dingetjes, gegeven aan het personeel. We nemen afscheid van Valdir, Vanny, Zu en George, waar we de laatste maanden heel veel en goed contact mee hebben gehad. Het was heel erg gezellig, maar nu is het de hoogste tijd om verder te gaan en daar hoort dan ook jammer genoeg afscheid nemen bij. De laatste dagen hebben ook wij enkele lieve cadeautjes van hun terug gekregen. Zelfs van George, die altijd zo rustig en verlegen overkomt. Van Vanny kregen we een fles met Grogue met honig smaak, omdat ik deze de laatste tijd zo vaak heb gedronken. Heel lief van haar. Van Zu en de anderen krijg ik een ketting met een schildpadje er aan en nog enkele andere souvenirs voor ons beide van de anderen. ter herinnering aan Kaapverdië. Bedankt lieve mensen van ‘Casa Café’ het was fijn om jullie te hebben ontmoet.

Vanny en de Grogue Miel

Donderdag 14 maart – zondag 17 maart 2019
Het is zo ver, we gaan uit Mindelo vertrekken op weg naar Brava. Het is 13:30 uur wanneer we het anker ophalen, wat redelijk soepel gaat. We zeilen met alleen de Genua de baai van Mindelo uit. Deze trip is een goede test voor de oversteek en duurt ongeveer 24 uur. Kee zal deels de wachten met Fred en deels met die van mij meedraaien om te wennen. We hebben de wind van op zij en gaan gemiddeld 4-5 knopen. Het is een zonnige dag, een heldere nacht met heel veel sterren. Tijdens de wacht die ik met Kee deel, horen we ineens een hele harde zucht naast de boot. Is dit een walvis? Ik schijn nog even in het water met een zaklamp, maar dat levert niet veel op. Overdag zien we helaas geen walvissen, zoals we zo graag gewild hadden. Ook de volgende dag is het lekker zonnig en genieten we weer van het zeilen. In de middag overvalt Kee ons ineens met de mededeling dat ze niet verder met ons mee zal gaan en in Brava zal afstappen. Door persoonlijke overwegingen kwam ze tot dit besluit. We zijn reuze blij dat ze dit nu meldt en niet halverwege de trip. Jammer, maar het is niet anders. We gaan de oversteek dus gewoon lekker met zijn tweetjes doen. Aan het einde van de middag naderen we Brava en wanneer we de baai indraaien zien we een bekende catamaran liggen. Pierre en Valerie die we hebben leren kennen toen we voor anker lagen bij Boa Vista. Ze staan al te zwaaien naar ons. Het is ‘druk’ in de baai want er ligt zelfs nog een boot! Het ankeren gaat helaas niet goed de eerste keer en na een tweede poging ligt de Pegasus bijna op dezelfde plek als de vorige keer. We gaan naar de kant toe en drinken bij Anna, die ons hartelijk begroet, een biertje. Kee stapt nog dezelfde avond van boord en krijgt onderdak bij Marijke en Erick, waar nog het appartementje van de vorige keer vrij is. We hebben ons uitgeklaard in Mindelo en zijn niet van plan om ons opnieuw te melden bij ‘George’. Mocht hij langsvaren, dan hebben we een excuus, we hebben pech met de motor o.i. en zijn zo snel mogelijk van plan weer te vertrekken. We horen wel een paar keer een fluitje van de kant, maar dat negeren we maar gewoon. Zaterdag hebben we afgesproken om naar Marijke en Erick te gaan. Maar eerst komt Kee nog langs om haar spullen op te halen en de boel te verdelen. S ’middags krijgen we ook nog even bezoek van de Belg Alex van de ‘Perspectiev’. Hij reist ook al een poosje rond en is van plan om over enkele weken over te steken naar de Carieb. We hebben een gezellig gesprek en wisselen de nodige informatie uit. Ook helpen Alex door voor hem een aantal waterflessen te vullen met vers water van de watermaker. In ruil daarvoor krijgen we een leesboek en tijdschrift. Zeilers helpen elkaar onderling, dat is heel gewoon. We houden contact, want we zullen hem zeker in de Carieb nog wel tegen komen. Aan het einde van de dag gaan we naar de kant, drinken nog iets bij Anna en dan lopen we naar boven toe, naar Marijke en Erick. We worden weer hartelijk ontvangen, drinken op het dakterras een wijntje en kletsen gezellig bij. Valerie en Pierre komen ook even langs om dag tegen ons te zeggen. Zij zijn toch van plan om ook over te steken met hun catamaran, al is dit pass volgend jaar. Daarna genieten we van een overheerlijke maaltijd met geitenvlees. Aan het einde van de avond nemen afscheid van Kee en ook daarna is het tijd om afscheid van Marijke en Erick te nemen. Het blijft vreemd om zo mensen te leren kennen en dan ook weer afscheid te moeten nemen. We zullen zeker contact met ze houden! Morgen blijven we op de boot om de laatste dingen te doen, zoals de logeerkooi weer in gebruik nemen en alles weer op zijn plek te leggen.Maandag zullen we beginnen aan de oversteek en de Kaapverdische eilanden voorgoed achter ons laten. We hebben bijna een heel jaar doorgebracht bij de Kaapverdische eilanden en dat is ons goed bevallen. Maar nu zijn we ook wel weer toe aan verandering. Een nieuw continent met nieuwe uitdagingen. Op naar de Carieb!

Koffie met ons favoriete toetje Cheescake, gemaakt door Vanny!

09-05-2016 t/m 02-02-2019
Vandaag zijn we precies 1000 dagen onderweg sinds ons vertrek op 9 mei 2016 uit Scheveningen.

Ons leven is echt veranderd
We doen steeds nieuwe ervaringen op en raken nog meer op elkaar ingespeeld. Natuurlijk heeft een ieder zo zijn eigen kwaliteiten en taken aan boord, maar toch doen we heel veel samen. We lopen allebei dag- en nachtwachten, bepalen samen waar en wanneer we ergens heen gaan, zetten de routes uit, halen weerkaarten binnen en verdiepen ons in het land of plaats waar we heen gaan. Degene die wacht heeft is de kapitein en maakt in eerste instantie de beslissingen, maar er is altijd ruimte voor overleg in geval van twijfel. Uiteraard zitten er ook wel eens dingen tegen, maar ook daar komen we altijd wel weer uit. We zoeken gewoon samen naar oplossingen voor eventuele problemen die zich voordoen.

We genieten elke dag van het andere leefklimaat, betere buitentemperatuur, warmer zeewater en de fantastische uitzichten die elke keer weer anders zijn. De ervaringen die we op doen op het gebied van eten, drinken, natuur en cultuur, neemt niemand ons meer af. Bijzondere ontmoetingen met Nederlanders die in het buitenland wonen, met andere zeilers en de lokale mensen.
Ondanks tegenslagen op fysiek gebied, kunnen we nog steeds zeggen dat ons vertrek een hele goede beslissing is geweest. We voelen ons goed op ons bootje, zijn erg gelukkig samen en ook Kit heeft het nog steeds heel goed naar zijn zin op de Pegasus. Kortom deze manier van leven bevalt ons uitstekend!

Even een kort overzichtje
1000 dagen onderweg
7 landen
2 continenten
21 eilanden
1 Oceaan
5867 zeemijlen (ofwel 10.866 km)
392 uur met de oude motor (sinds ons vertrek)
314 uur met de nieuwe motor
32 dagen op zee
412 dagen in een haven (29 verschillende havens)
538 dagen voor anker (45 verschillende plaatsen)
15 dagen aan een mooring gelegen
1 dag aan een kade (rivier Gambia)
2 dagen op de kant gestaan met onze boot
Caroline is 2x terug geweest naar Nederland
Fred is 1x terug gegaan naar Nederland
Engels, Spaans, Portugees, Arabisch, Frans en Creools geprobeerd te spreken
Nederlandse, Belgische, Duitse, Franse, Ierse, Engelse, Deense, Zweedse,  Zwitserse en Portugese zeilers ontmoet
10 Nederlanders ontmoet die in het buitenland wonen

Hoogte punten van Fred:
Aankomst in Gijón, dat was de eerste grote stap van onze wereldreis.
Andere culturen en landen ontdekken.
In landen langere tijd verblijven zonder me een toerist te voelen.
Lange overtochten zeilen.
De Gambia rivier bevaren.
Mijn ‘vakantie’ in Nederland en de week dat mijn zus Ingrid en zwager Freek in Kaapverdië waren.

De hoogte punten van Caroline:
Het oversteken, nachten doorzeilen en genieten van de heldere sterrenhemel.
Andere landen en culturen ontdekken.
Bijzondere ontmoetingen met Nederlandse Wereldvrouwen (en hun partner) die in het buitenland wonen en met andere zeilers die goede vrienden zijn geworden.
Mijn ‘vakanties’ naar Nederland, om familie en vrienden weer even te zien.
Dat mijn beide kinderen, Steven en Vincent, allebei bij ons in Kaapverdië waren op mijn 60e verjaardag.
Kerst en O&N vieren in Kaapverdië.

Wat missen we?
Natuurlijk nog steeds onze familie en vrienden, ondanks gebruik makend van de sociale media, zoals WhatsApp, Skype en Facebook.
Ik mis typische Hollands eten en snoeperijen, al wordt ook dit langzamerhand minder. Fred mist dit soort dingen een stuk minder.

Er zijn zes dagen voorbij gegaan wanneer de pijn in mijn buik wederom erger wordt. De kuur antibiotica had allang aan moeten slaan. Na elke maaltijd heb ik last van mijn buik en ook weer diarree. Zo schiet het niet op en daarom gaan we maandag met een taxi (voor € 1,50) terug naar de kliniek. We treffen de dezelfde arts die tot de conclusie komt dat deze bacterie immuun is voor deze antibiotica. De arts schrijft een recept uit voor antibiotica en pijnstiller (incl. injectiespuiten) die beide 5 dagen lang intramusculair * toegediend zal worden. Fred gaat naar de apotheek voor de ampullen en dan dient de verpleegster de eerste injectie toe. Fred kijkt goed naar de handelingen van de verpleegster, want je weet maar nooit wanneer we zoiets zelf moeten doen wanneer we onderweg zijn.
Het bezoek aan de arts kost niets, maar de inspuiting deze 1e keer € 3,50. De rest van de ampullen en spuiten nemen we mee naar de boot.

*Bij intramusculaire injecties vindt de inspuiting (injectie) plaats in spierweefsel van de bil. De vloeistof wordt sneller (binnen 15-20 minuten) in de bloedsomloop opgenomen dan via het maag-darmkanaal en werkt daardoor veel sneller.

Ik voel me gaandeweg opknappen, veel minder pijn en ik slaap ook veel beter dan de afgelopen weken. We moeten elke dag terug naar de kliniek voor deze injectie. De 2e dag houden we een taxi aan om naar de kliniek te gaan, maar voordat we kunnen zeggen waar we heen willen zegt de taxichauffeur al naar de MediCentro? Zijn we al zo ingeburgerd in Mindelo dat de taxichauffeurs elkaar op de hoogte houden van ons doen en laten? Wel grappig toch! De inspuiting kost deze keer maar € 3,00.
Op de 3e dag weet zelfs de receptioniste al mijn naam (ze noemen de patiënten hier bij hun voornaam, waarschijnlijk omdat de familienamen te vaak voorkomen), dat maakt het allemaal een stuk persoonlijker. Het is elke dag dezelfde vriendelijk verpleegster die de injectie zet. Ik ben heel blij dat deze injecties hun werk doen, waardoor ik me eindelijk weer wat beter voel. Nog twee dagen te gaan!
Na afloop doen we boodschappen en drinken koffie bij Casa Café, onze favoriete plek. We waren hier al bijna twee weken niet meer geweest en werden al gemist. Ook mijn ‘hondjes’ zijn blij om me weer te zien en gelukkig voor hun heb ik mijn zakje met hondenbrokken bij me!

Eindelijk heb ik weer wat meer energie om andere dingen te doen, zoals het bijwerken van mijn blogs.