Omdat we geen van beide ervaringen hebben met het verwerken van epoxy en glasvezel lezen we heel veel artikelen over dit onderwerp. Op internet komen we een zaak tegen die epoxy verkoopt, Mr. Boat te Westzaan, http://www.mrboat.nl. Dit bedrijf geeft ook workshops in het verwerken van epoxy en glas wezel e.d. Dat komt dus heel goed uit! We besluiten ons meteen op te geven voor de workshop op 14 december 2013. De workshop wordt gegeven door Frank Rademaker, eigenaar van het bedrijf Mr. Boat. De groep deelnemers, ongeveer 10 mensen, met zeer uiteenlopende interesses namen deel aan deze workshop. Sommige gebruiken het om hun kunstwerken te voorzien van epoxy (foto’s, schilderijen of beelden), ervaring op te doen voor in de bouwwereld, het maken van een vijver en zoals wij die het willen toepassen in en op de boot.

We kregen een uitleg over:
– wat epoxy nu werkelijk is;
– de verschillende toepassingen;
– de verschillende vulmiddelen;
– (glas)weefsels;
– gelcoat reparaties;
– omstandigheden om epoxy te verwerken;
– voorbereiding en hulpmiddelen;
– problemen en oplossingen.

Ook liet Frank ons zien wat je allemaal met PU 2-componentenschuim kunt doen. Een bijzonder product welke, voor ons wel handig, gemakkelijk mee te nemen is. Na de uitleg konden we zelf ervaren hoe het is om met epoxy en glasvezel te werken. We zien dat er heel veel mogelijkheden zijn met dit product, die we zeker kunnen gaan toepassen in en op de boot. We besluiten meteen de nodige materialen te bestellen, zodat we binnenkort aan de slag kunnen met ons 1e project, het luik in de kuip. Frank is een enthousiaste man die ons heeft voorzien van heel veel nuttige informatie en tips. Met dank hiervoor!

Maken van het luik, deel 1
De Polyurethaan isolatieplaat was besteld en haalden we op bij Technisol in Wychen. De plaat viel ons erg mee qua gewicht, veel lichter dan we dachten, maar zeker sterk genoeg om als luik te fungeren. De plaat was bijna op maat, alleen de hoeken moesten nog afgerond worden en geschuurd.
Voor het plaatsen van de luikring moest er een uitsparing gemaakt worden. Ook dit was geen enkel probleem omdat deze plaat bijzonder goed te bewerken is. De temperatuur is belangrijk bij het verwerken van de epoxy, dus besluiten we het op dit binnenshuis te doen.
Epoxy is niet giftig, tijdens het mengen van de 2 componenten wordt het alleen warm, dus het kan zonder gevaar binnen gebruikt worden.
Op advies van Frank, van Mr. Boat, voorzien we de plaat eerst van 1 enkele laag epoxy, eerst de ene kant en na droging de andere kant. Na een aantal dagen volgt een laag met glasvezeldoek, keper geweven 160 gram. Het is even uitproberen hoe we dit het beste om de hoeken kunnen vouwen. Ook hier doen we eerst de ene kant, de bovenkant, de volgende dag draaien we de plaat om en bewerken deze kant.
Na droging zijn we al zeer tevreden met het resultaat.
Nu moeten we het even schuren en dan de plaat meenemen naar de boot om te passen vooralsnog we het gaan voorzien van een 2e laag epoxy met glas wezel. Wordt vervolgd!

Na de zomerperiode was het de tijd om een beetje op te ruimen in de boot.
Onze voorraad eten en drinken controleren we op de houdbaarheid datum en halen de blikken, potten en sapjes van boord die op moeten voor april 2014. Ook gaat al het eten en drinken wat open is van boord en mee naar huis. De rest van de voorraad blijft aan boord.
Verspreidt over een aantal weken halen we ook de boeken van boord, kleding, dekbedden e.d. Helaas waren we, met het weghalen van de boeken, net iets te laat. In de voorafgaande weken was er sprake geweest van enorme regenbuien en nu blijkt dat we toch weer ergens een lekkage hebben. Jammer genoeg waren er veel boeken nat geworden. We nemen alles mee naar huis en proberen zo goed en kwaad als het kan de boeken weer droog en leesbaar te krijgen. Op twee boeken na kunnen we alles redden. Jammer genoeg hebben we er nu wel weer een extra klusje bij gekregen, deze lekkage opzoeken en dichten.
Om de boot verder winterklaar te maken hebben we milieuvriendelijke antivries in de leidingen gedaan en een elektrisch kacheltje van 500 W gekocht om de boot vorst vrij te houden.
De schoten van de Genua gaan mee naar huis en worden weer mooi schoon gewassen voor het volgende seizoen. Stukje bij beetje worden de slechtste lijnen en vallen vervangen of hersteld en zullen de oude gewassen worden zodat ze weer klaar zijn voor hergebruik.
Na onze problemen met de motor deze zomer hebben we besloten om een mangat te maken in de dieseltank. Hiervoor moet alle diesel uit de tank en elke keer wanneer we aan boord zijn vullen we een aantal jerrycans. Nu is het even wachten op een mooie droge dag om het gat te zagen. We hebben in ieder geval al de grootte bepaald en hoe we het verder gaan aanpakken. We hebben de huidige huik van het grootzeil opgemeten omdat we van plan zijn om deze te vervangen. Dit zal onze 2e naai klus worden. We vinden dat dit geen prioriteit heeft, maar dan hebben we in ieder geval al de maten.

In de kuip bevindt zich een groot luik waaronder ons reddingsvlot ligt. Dit luik is in de loop van de tijd beschadigd en moet nodig vervangen worden. Dit luik is gemaakt met een houten plaat als kernmateriaal. Door barsten in de bovenkant van de polyester van het luik is het hout volgelopen met water en gaan rotten. Ook is de plaat erg zwaar en nauwelijks tilbaar. Niet echt handig wanneer je in geval van nood bij het reddingsvlot moet kunnen komen!

De afgelopen weken hebben we nagedacht hoe we dit luik zouden gaan vervangen en vooral waarvan we het zouden maken. Het moest beslist niet te zwaar worden en gemakkelijk verwijderbaar. Na heel veel lezen op internet besloten we om een isolatieplaat van Polyurethaan te kopen en deze af te werken met epoxy en glasvezel. We vonden een bedrijf, Technisol Supplies bv in Wychen, http://www.technisol-supplies.nl, die deze plaat voor ons op maat kon zagen. Omdat we de standaard platen te licht vonden hebben we gekozen voor een 5x zwaardere plaat Polyerethaan.
Polyurethaan Isolatieplaten, worden gemaakt uit het hoogwaardige isolatiemateriaal Polyurethaan (PUR). Deze polyurethaan platen kunnen op maat gemaakt worden.

De plaat die we bestelden was 108 x 68 x 6 cm. Omdat dit materiaal prima te zagen en te schuren is, konden we de plaat zelf voorzien van mooie afgeronde hoeken.

Donderdag 15 augustus
We vertrekken we om 9 uur naar Brighton. Het is grauw en bewolkt weer, het eerste stuk varen we onder zeil en gaan zo’n 7 knopen, uitstekend zeilweer dus. Het had natuurlijk wel wat mooier en warmer weer mogen zijn, maar goed prima om te zeilen. Ook vandaag is het een kort dagje, we hopen aan het eind van de middag aan te komen. Uit de zeekaarten, Google en de Reeds, hadden we al begrepen dat de haveningang van Brighton weleens tricky zou kunnen zijn. Ondanks de coördinaten was het moeilijk te zien waar de ingang precies was. We halen de zeilen naar beneden op de motor varen de havenmond in. Er stonden hoge golven en we hadden veel last van een vervelende dwars stroming. Blijkt daar ook nog eens een gigantische baggerschuit te liggen, midden in de toch al nauwe vaargeul. We moeten er omheen varen en hopen dat we geen last hebben van de ondiepte. Met een harde wind varen we richting de “visitors” steiger waar al een man klaar staat om ons te helpen met aanleggen. Wat hebben we toch een geluk met de behulpzaamheid van mede zeilers! Nog voordat we goed en wel aangelegd hebben, krijgen we van Harry z’n hele levensloop te horen. Harry is eind zestig en lijkt een beetje op Catweazle (bekend van een tv serie uit de jaren ’70). Heeft voor de SAS gewerkt, veel gevlogen, overlevingstrainingen gedaan en veel gezeild. Een bijzonder mens! Net na ons kwam er een Franse boot binnen, die met een rotvaart de steiger achterons ramde. Volgens Harry waren zij al eerder hier geweest en namen het niet zo nauw. De boot zag er ook niet uit, maar blijkbaar liepen ze geen onoverkoombare schade op. Onbegrijpelijk hoe sommige mensen met hun boot omgaan!De haven van Brighton is een kunstmatige jachthaven, waar zich naast woningen ook allerlei winkels en horeca bedrijven bevinden. Al hoewel er nog veel ontwikkeld wordt, is er toch sprake van slecht onderhoud, want al gauw blijkt dat er een aantal bolders op de steiger los te zitten. Volgens Harry heeft het havenpersoneel daar niet zoveel aandacht voor, als je ze al ziet! Het havenkantoor bevindt zich boven, bereikbaar via een steile trap. De overige faciliteiten zagen er prima uit. Hier konden we weer goed douchen en een wasje draaien. We wandelen de kade op langs de vele (dure) restaurants naar een supermarkt, doen boodschappen en eten op de boot. Brighton is de populairste badplaats van Groot-Brittannië en ligt tussen de South Downs en het Kanaal langs de zonnige zuidkust van Engeland. Ook Brighton is niet echt een plaats waar we lang zullen blijven, maar omdat we er nu toch zijn willen we zeker de pier bekijken. Het is nog steeds bewolkt met wind en een grote kans op regen, dus nemen we (als echte toeristen) het treintje dat langs de kust van de jachthaven naar de pier loopt. De stad is een mengelmoes van speciaalzaken, levendige kunst & cultuur en evenementen, met een eigen koninklijk paleis, het exotische Royal Paviljoen. In deze Engelse badplaats krijgt het woord monument ineens een hele andere betekenis. Op de pier van Brighton, van 525 meter, ligt achter het felle neonlicht een complete kermis met achtbanen, draaimolens, donut- en crêpekramen, ballengooi tenten en espressobars. Toch staat dit amusementspark hoog genoteerd op de monumentenlijst. Engeland koestert zijn historie, maar de liefde van het land voor de zeepieren lijkt overdreven. Sinds de Engelsen de zonvakantie hebben ontdekt, is het met hun eigen badplaatsen bergafwaarts gegaan. Een triest beeld van de boulevards met hun verpauperde hotels, fish & chips restaurants en amusementshallen zijn vaak niet meer dan een herinnering aan vergane Victoriaanse glorie.Op de pier kopen we crêpes met een lekkere zoete vulling en eten deze op gezeten in ouderwetse houten strandklapstoelen met uitzicht op strand en zee. Opvallend veel gekleurde mensen zien we hier aan zee, hele families genieten, ondanks de wind, van een dagje aan zee. Duidelijk is dat sommige zelden of nooit de zee hebben gezien. Wij hebben al gauw genoeg van de mensenmassa en keren terug, met het treintje, naar de jachthaven. Toch nog maar even een klein wasje draaien, dan is het meeste weer schoon. Inmiddels is het ook nog gaan regenen, maar morgen zou het beter worden, minder wind en geen regen, een prima dag dus om weer verder te gaan. Het plan is om morgen over te steken naar Frankrijk, Boulogne sur Mer, dus we plannen de route. Zaterdag neemt de wind alleen maar toe i.p.v. af en het ziet er naar uit dat dit voorlopig wel zo blijft. We besluiten dat het niet verstandig is om vandaag te vertrekken. Vandaag dus een lui dagje, beetje lezen, kopje koffie ergens drinken en de laatste boodschapjes doen. Voor zondag hebben we de wekker gezet om 5:00 uur vanwege het beste tij. Al snel wordt duidelijk dat de Engelse weersverwachtingen niet de meest betrouwbare zijn, dat leert onze ervaring wel van de afgelopen weken. En ook vandaag zitten ze er behoorlijk naast. De wind was niet afgenomen, maar toe en hoezo geen regen? De regen kwam met bakken de lucht uit! Dan maar even wachten tot het iets beter wordt. We wachten een poosje af tot de wind iets afneemt en besluiten dan toch te vertrekken. Het is even goed opletten, de wind staat namelijk pal op de steiger, maar het lukt ons om met windkracht 5 de haven te verlaten. We hebben stroom tegen, dus voorzichtig stuur ik onze Pegasus de havenmond uit en de grote golven tegemoet. Het zal een lange dag worden vandaag voordat we in Frankrijk zijn. De wind schommelt tussen windkracht 5 en 6. Prima zeil weer, ik ben helemaal in mijn element!
Langzaam breekt ook de zon door en wordt het weer een stuk aangenamer. Halverwege de middag horen we een raar geluid en ontdekken dat de ankerbediening contact maakt, waardoor het ankerlier de ketting afgedraaid. Gelukkig hadden we het anker al eerder omhoog gehaald, waardoor deze niet kon zakken. Fred lost dit probleem op door de bediening los te koppelen, zodat dit niet meer stroom kost. Hier zullen we dus een andere oplossing voor moeten zien te vinden. Nu staat er permanent stroom op en heb je geen mogelijkheid om het systeem helemaal uit te zetten. Rond 19:00 uur maken we eten klaar want we zijn er nog lang niet. Normaal gesproken proberen we zoveel mogelijk met daglicht een onbekende haven binnen te lopen, maar vandaag kon het niet anders. Om 23:00 uur naderen we Boulogne sur Mer. Het blijft lastig met donker, maar gelukkig beschik ik over een paar goede nacht ogen en sta voorop en geef Fred aanwijzingen. Het is erg druk in de haven (vanwege een Regatta) en we gaan langszij een boot waarop niemand aanwezig is. Morgenochtend zullen we naar het havenkantoor gaan, voor nu is het wel even genoeg geweest. Op de kade, naast het havenkantoor staan een aantal partytenten, waar muziek vandaan komt. Zelfs daar zullen we wel doorheen slapen. Net op het moment dat we ons bed in willen, horen we de buren thuiskomen, die ons vertellen dat er een Regatta gaande is en dat zij morgenochtend rond 9:00 uur weg willen. Het zal wel, geen probleem. Eindelijk kunnen we slapen……. Maandag heerst een grote bedrijvigheid in de haven, iedereen maakt zich op voor de Regatta. We verleggen de boot en wandelen naar het havenkantoor, waar een bijzonder slecht Engels sprekende dame ons te woord staat. Het is een modern complex met goede faciliteiten.
Aan de andere kant van de haven liggen de vissersboten aan de kade. Later merken we dat deze boten nogal veel lawaai maken. Inmiddels is de zon volop gaan schijnen en omdat we hier maar één dag blijven, gaan we het stadje in om een beetje rond te wandelen.
De meeste winkels zijn nog dicht, maar een koffie kun je altijd krijgen en even later genieten we op een echt Frans terrasje van koffie met een verse croissantjes erbij. We wandelen door de straten met oude imposante gebouwen en komen uit op een heuvel waar een groot fort heeft gestaan. Het is even klimmen, maar dan heb je ook wel een mooi uitzicht over de haven. Helaas kunnen we net onze boot niet zien liggen. In de verte zien we alweer een reuzenrad! We wandelen langs de vesting muren in een groen oase, door de poorten van de dikke muren. Onderweg naar de haven vinden we een bakker en kopen vers Frans brood. Bij de supermarkt slaan we de laatste verse boodschappen in. In de middag vult Fred de dieseltank bij uit de jerrycan, zodat deze weer tot z’n nok toe vol zit. Zo proberen we de motor problemen even voor te zijn. Vanuit de kuip zien we de boten binnenkomen die meegedaan hebben aan de zeilwedstrijden. We bereiden ons voor op morgen, dan zeilen we naar Duinkerken. Dinsdag vertrekken we om 9 uur uit Boulogne sur Mer. Het is een mooie zonnige dag met niet heel veel wind. Jammer dat we niet zoveel zonnige dagen hebben deze vakantie. We zeilen zoveel mogelijk, maar op een gegeven moment moeten we toch de motor bij zetten. Onderweg hebben we problemen met de kraan van de natte cel, er is iets afgebroken. Helaas weer een klusje erbij, maar dat lossen we later wel op. We hebben de stroming mee en komen rond 17:00 uur in de buurt van Duinkerken. Het is even zoeken welke inham we moeten hebben, maar uiteindelijk leggen we de boot aan de steiger. We hebben nog wel enige twijfels bij de diepte, want de dieptemeter geeft al 0 aan en het is nog geen eb. Laten we hopen dat we niet vast komen te liggen. Volgens de haven meester liggen we daar diep genoeg, maar eenmaal terug aan boord blijkt al gauw dat we toch vast liggen. Niets aan te doen, gelukkig liggen we recht! De faciliteiten bij de haven zijn redelijk primitief, douches bevinden zich op het terrein van de watersportvereniging (we konden eerst de ingang niet vinden, want nergens staan bordjes). Er was een restaurant, maar deze was elke dinsdag gesloten. Net nu ook zo zin had in Belgische Frieten……..Er gaat een gratis peddelbusje naar het centrum van Duinkerken, maar dat hebben we maar overgeslagen. Naast ons komt een houten Nederlandse boot liggen met 3 mannen aan boord, die morgen ook weer vertrekken. Woensdag vullen de watertank en vertrekken daarna richting Breskens. Vandaag is een relatief kort dagje zeilen. We zeilen bijna gelijk op met de Nederlanders. Zij kiezen er voor om dichter langs de kust te varen en wij zoeken de zee meer op voor meer wind. We moeten toch de motor erbij zetten, maar zodra de wind toeneemt gaat de motor uit en zeilen we met 10 knopen richting Breskens. Het is even goed opletten met bij de aanloop van Breskens. Niet alleen de stroming en de bocht die je moet maken, maar ook allerlei grote boten die heen en weer varen. We liggen aan de wachtsteiger en merken dat de havenmeester niet meer aanwezig is. Deze haven is modern, maar bestaat uit een hele lange zigzaggende steiger voordat je met een helling naar de kade gaat. Je moet dus een eind lopen voordat je bij de faciliteiten bent, die we niet benut hebben. Naast ons zien we dat de douane een boot onderzoekt. Dat heeft ons wel heel erg verbaasd deze zomer, hoe weinig controle er is op binnenkomende schepen. De havenmeester vraagt om de naam van de boot, aantal personen (bij lange na niet altijd onze namen) en hooguit waar je vandaag komt en/of heen gaat. Zelden hebben we ons paspoort hoeven laten zien. En we zijn nog nooit gecontroleerd door de douane! We hebben geen zin om te koken en gaan eten bij de Brasserie van de jachthaven. Ondertussen bellen we Aad & Suzanne op, goede vrienden die in Terneuzen wonen, of ze zin hebben om iets te komen drinken en de boot te bekijken. We hebben nog een gezellige avond aan boord. Morgen zit onze vakantie er bijna op en varen we weer huiswaarts richting Rotterdam. Omdat we de Maasmond bij daglicht willen passeren hebben we besloten om rond 15 uur te vertrekken uit Breskens. We varen langs Vlissingen en zien gigantisch schepen, drie- en viermasters en vele andere mooie boten, die mee doen aan de Sail Vlissingen dagen. Op zeil dobberen een beetje, anders komen we veel te vroeg aan bij de Maasmond. We proberen bij ochtend glorie, rond 6:00, uur te arriveren. De lucht trekt ‘s avonds een beetje dicht en het wordt toch nog oppassen geblazen. Er varen veel vissersboten en die zetten af en toe hun AIS-systeem ineens uit, vanwege de concurrerende collega’s. We zeilen samen deze laatste dag, geen wachten meer van 4 uur. Toch maar op grootzeil met motor bij. Om 5 uur in de ochtend naderden we de Maasmond. De verkeerscentrale begeleid ons de Maas op. Op een gegeven moment willen ze dat we per direct de Maas oversteken naar de andere kant en zien wij achter ons een gigantische boot naderen die containers (vanaf het dek zeker 13 hoog) vervoerd. Deze boot nadert met hoge snelheid en ineens voelen we ons wel erg klein…….. Het blijft een ervaring, varen op de Maas. We melden ons aan per nieuwe sector en grote vrachtboten halen ons in en veroorzaken vervelende golven. Uit eindelijk spande het er nog even om of we de Erasmusbrug van 11:00 wel konden halen. We roepen de brugwachter op om aan te geven dat we onderweg zijn en verwachten de bruglichting van 11:00 uur te halen. We verzoeken hem 5 minuten te wachten indien dit mogelijk is. Het was niet druk, dus dat was geen enkel probleem, wat een geluk was want anders hadden we moeten wachten tot de volgende brugopening van 14:00 uur. Moe, maar voldaan arriveerden we even laten in de City Marina. We ruimen zoveel mogelijk op en nemen alleen het belangrijkste mee naar huis zoals, kleding en eten uit de koelkast. Gelukkig staat de bus er nog, na zoveel weken van onze afwezigheid. Het is wel weer even wennen, voet aan wal te zetten. Na 45 minuten arriveren we thuis in Alphen aan den Rijn. We zijn weer thuis! Het was een geslaagde vakantie met heel veel mooie ervaringen, waarbij we steeds beter op elkaar ingespeeld raken. We hebben bijzondere, mooie en spannende momenten beleefd en we zijn zeker weer een ervaring rijker!

We moeten vroeg vertrekken naar Studland Bay vanwege de stroming. Omdat er veel wind staat leggen we alvast een 2e rif in het grootzeil en rollen een de Genua een beetje uit. Op de motor varen we de haven uit. Zodra het kan gaan we op zeil verder. Ergens hebben we toch een foutje gemaakt met het berekenen van de stroming en hebben we deze fors tegen i.p.v. mee! We proberen het een poosje op zeil, maar zijn na een poosje toch genoodzaakt om de motor erbij te zetten. Om 12:00 uur houdt de motor het ineens ook weer voor gezien. Door de hoge golven met windkracht 6 heeft de motor dezelfde problemen als voorheen, de filters raken verstopt door de vervuiling van de diesel in de tank. Na onze eerste motor problemen hebben we zoveel mogelijk gezorgd dat de dieseltank goed vol zit, dan ontstaan er minder gauw problemen. Al zeilend vervangt Fred de filters, die alweer helemaal vol geslipt waren. Ook vullen we de dieseltank met een jerrycan, wat een leuke klus is op een boot met deze golven. Tot overmaat van ramp ging het ook nog eens regenen. De koers is moeilijk te houden, de stroom tegen nekt ons, maar we willen de motor pas starten in de buurt van Studland Bay zijn. Al zeilend doen we er veel langer over dan we gepland hadden en zijn pas rond 18:00 uur in de buurt. We proberen tevergeefs nog een keer de motor te starten. Al zigzaggend zeilen we voor ingang van de riviermond ter hoogte van de Studland Bay. Fred blijft een aantal keren proberen om de motor toch aan de praat te krijgen echter zonder resultaat. We kijken elkaar aan en krijgen een “déjà vu”, hadden we dit niet al eerder mee gemaakt?
Uit eindelijk zullen we dan toch naar de haven van Poole moeten, maar zeilend gaat dit niet lukken dus roepen we de kustwacht op. Er blijkt echter geen lifeboat beschikbaar te zijn en de coastguard doet, via de marifoon, een oproep aan andere boten om ons een sleepje te geven. We zagen een aantal boten voorbij varen, maar geen enkele boot kwam onze kant op om ons te assisteren. Na een aantal oproepen reageert er een grote motorboot “Happy Bunny” die net in de haven van Poole was gearriveerd en bereid is om ons op te pikken en terug te slepen naar deze haven. We moeten wel lachen om de naam van de boot en zijn benieuwd hoe deze er uit zal zien. In ieder geval zijn we dankbaar dat een motorboot de moeite wil doen. Nu moet je voor deze haven een heel eind de rivier op varen, kom je ferrie’s tegen en een ketting veerboot waar je op moet letten. Voordat ze bij ons zijn, is het meer dan een uur later. Dan moeten we nog wachten op de Ferrie en varen we weer rondjes voor de rivier ingang. Uit eindelijk arriveren we doodmoe in de haven en bedanken de eigenaar en zijn vrouw van de “Happy Bunny” voor al hen inzet en tijd. We stellen voor om in ieder geval hun havengeld van die dag te betalen. Ik moet meteen mijn voor oordeel over eigenaren van dit soort grote motorboten bijstellen, we zijn ze dankbaar! In de haven wachten op de steiger al de mensen van de haven en de kustwacht. Inmiddels is het 22:00 uur geweest. Nadat we aangelegd hebben en alle formaliteiten uitgewisseld zijn horen we dat de havenmeester al een monteur geregeld heeft die de volgende ochtend langs zal komen. Top! Tegenover de haven bevindt zich een supermarkt, we hebben geen kans gezien om eten te maken en vallen om van de honger. Het worden pizza’s, lekker en gemakkelijk klaar te maken! Doodmoe rollen we daarna ons bed in.
De volgende dag kopen we een fles wijn voor de “Happy Bunny” als extra bedankje. De monteur arriveert en gaat aan de slag met de motor. Ruim 2 uur later zijn de filters wederom vervangen, de brandstofleidingen doorgeblazen en hebben we de nodige tips gekregen van deze monteur. We weten nu wel zeker dat we deze winter een mangat zullen moeten maken om de vervuilde dieseltank schoon te maken. De motor loopt weer als een zonnetje! We wandelen door het stadje, drinken op terrasje een cappuccino, en ik koop een paar goedkope open schoenen. Bij een “Chandlery” kopen we een douche kop, led lampjes, een schakelaar voor het anker, 3 stekkers en een oprolbare (platte) waterslang van 20 meter. Bij de Tesco doen we nog enkele boodschappen, tanken de boot helemaal vol met diesel en varen weer richting de zee om in Studland Bay eindelijk voor anker te gaan.Een prachtige baai met mooie witte krijtrotsen, met kleine houten strandhuisjes aan het strand. We moeten even goed opletten of het anker pakt en op de afstand naar de kant, want het verschil in hoog en laag water is hier nogal fors, dus genoeg anker ketting gebruiken. Er liggen nog enkele andere boten in de baai, maar echt druk is het niet. De komende dagen willen we lekker luieren, zwemmen, lezen en een paar klusjes doen zoals de bediening van het anker waterdicht maken. We kunnen internet ontvangen en ook tv kijken, dus s’avonds liggen we lui in de salon een film te kijken. We hebben genoeg verse voorraad om de komende tijd door te brengen. De rest van de week blijven we liggen in Studland Bay. Het weer is wisselend, zodra er zon is genieten we in de kuip van het zonnetje. Maar echt lekker zwemweer is het niet. Fred neemt een duik in het frisse water om zich te wassen maar ik was me liever onder we opgewarmde de waterzak in de kuip. We varen met de dinghy naar het strandje toe, slepen haar verder het strand op (het wordt vloed), eten en drinken iets bij een klein strandtentje en wandelen langs het met grote keien bezaaide strand. Bij terugkomst verleggen we de boot een beetje om dat we wel erg dicht bij de kant liggen.‘s avonds genieten we, onder het genot van een glaasje wijn, van een prachtige zonsondergang. Niets is mooier dat dit, elke dag anders en helemaal gratis! We komen helemaal bij in deze rustige baai. We vinden het heel fijn om niet in een overvolle haven te hoeven liggen. De rust, ruimte, frisse lucht en het fantastische uitzicht op de baai en krijtrotsen, dit is pas vakantie. We lezen heel veel, ik verslind mijn pas gekochte Engelse boeken en Fred leest boeken via z’n e-book. Af en toe vervangen we een aantal dingetjes aan boord, zoals ledlampjes en Fred zorgt ditmaal voor een waterdichte bediening van het anker. Onder toeziend oog en instructies van Fred maak de 3 gekochte stekkers aan elkaar, zodat we een set verdeelstekkers hebben. Wat zijn we toch handig! Op één van de dagen varen met laag water we het vrijgekomen keienstrandje toe bij de hoge krijtrotsen die als grote pilaren in zee staan. Prachtig! Het is een walhalla voor mij als verzamelaar van mooie stenen, schelpen en aangespoeld hout e.d. Als eerste vind ik een stuk krijtrots in de vorm van een hart (zie foto), ik smelt! Met mijn zakken vol schelpen en mooi gladde steentjes varen we terug naar de boot.Een eindje verderop in de baai is een heel druk bezocht strand waar je ook goed kunt eten. Na een aantal dagen zelf gekookt te hebben is het wel weer eens lekker om onszelf te verwennen met bord “fish en chips”! We bereiden ons weer voor op de volgende stap, de volgende haven die we aan zullen doen is Yarmouth. Maandag, 12 augustus willen we naar Yarmouth zeilen. Vanwege de stroming vertrekken we niet zo vroeg, maar we nemen toch altijd wat extra tijd omdat je nooit weet wat het weer gaat doen e.d. En dat blijkt achteraf toch wel een heel goed idee te zijn! Bij ons vertrek halen we het anker op, de bediening werkt weer perfect, maar het anker gaat wel erg moeizaam omhoog. Even later krijg ik een seintje van Fred, die op de punt staat, motor in zijn vrij. Dan zien we wat de oorzaak is dat het anker zo moeilijk gaat. We hebben met ons anker een ander anker opgepikt…… Al gauw wordt duidelijk dat dit niet een anker is van één van de andere boten die in de buurt liggen. We varen iets vooruit en dan zien we dat er een losse ketting aan dit anker zit. Gezien de grootte van dit anker, minstens tweemaal zo groot, moet dit een anker zijn wat een grote boot ooit verloren heeft. Maar wat nu? Hoe krijgen we dit in hemelsnaam los? Fred probeert eerst vanaf de boot of hij het anker los krijgt, maar dat is vergeefse moeite. De temperatuur van het water is koud en Fred besluit om zijn wetsuit aan te doen (met dank aan Jaap & Jolanda, komen ze toch nog heel goed van pas), duikt het water in en maakt een touw aan het “opgepikte anker” vast. De andere kant van het touw maken we vast aan de reling van onze boot, we laten ons eigen anker langzaam zakken waardoor er een ruimte tussen de twee ankers ontstaat. Zo is het mogelijk voor Fred om de ankers van elkaar los te maken. Dit alles heeft toch zeker 45 minuten in beslag genomen. Maar het is gelukt en even later varen we met 6 knopen de baai uit. Nu kunnen we in ieder geval zeggen dat we zeker weten dat we goed voor anker(s) hebben gelegen in deze baai!! We hijsen de zeilen en Fred komt bij van het zware werk. Gelukkig is het maar een half dagje zeilen en hebben ruimschoots de tijd. In de loop van de ochtend neemt de wind toe en gaan we met 9 knopen richting Yarmouth. Rond 14:30 uur arriveren we in de haven en worden door de havenmeester gedirigeerd naar het einde van een steiger in een hoek waar de wind volop staat. Een stel Hollanders helpt ons een handje en even later kunnen we genieten van het zonnetje in de kuip.

Yarmouth is een klein stadje dat in het westelijke deel van Isle of Wight ligt. De stad is genoemd naar mondig van de kleine West-Yar rivier en veerboten varen af en aan tussen Yarmouth en Lymington op het vaste land. De haven is gemoderniseerd, maar er heerst nog steeds de sfeer van een traditionele haven en de tarieven zijn acceptabel. De faciliteiten zijn zeker goed en we kunnen na ruim een week weer lekker douchen. Yarmouth heeft een klein centrum waar zich vele restaurantjes bevinden in de nauwe straatjes. Terwijl we in de salon zijn horen we ineens een harde knal, aan dek zien we dat er een boot met volle vaart tegen de onze aan gevaren is. Gelukkig valt de schade mee, ze hebben de voetrail geraakt. Maar wat een klunzen, met zes man aan boord zijn ze niet eens in staat om netjes langszij te komen. De stuurman van deze boot heeft een aantal pogingen nodig om aan te leggen. Uit voorzorg hangen we alle niet gebruikte stootwillen zo snel mogelijk tussen beide boten. Later blijkt dat deze kapitein ook tijdens zijn vertrek niet de meeste subtiele manier van varen heeft en zien we dat hij het presteert om tegen een aantal andere boten aan te varen. In de middag raken we aan de praat met de Nederlanders aan de andere kant van de steiger. Zij vertellen dat ze 13 jaar geleden voor het eerst “de wereld rond” zijn gezeild met hun boot. Na een aantal jaren weer terug in Nederland begon het toch weer te “kriebelen” en nu zeilen ze alweer een aantal maanden achtereen. We wisselen verhalen uit en krijgen een rondleiding in hun boot, doen vele ideeën op en krijgen veel tips. Ook krijgen we een recept voor het makkelijk bakken van eigen brood aan boord.. Na de vele tips gaan we terug naar onze eigen boot en laten deze aan hun zien. Het is top om dit soort mensen te ontmoeten, we leren elke keer weer wat meer.
Dinsdagochtend doen we boodschappen bij de plaatselijke supermarkt en bakkerij. Het weer wordt steeds beter en we besluiten om deze haven te verlaten en een leuke plek te zoeken waar we weer voor anker zullen gaan. Om 12:30 vertrekken uit Yarmouth, verder naar het oosten. We zeilen met 8 tot 10 knopen en komen rond 16:00 uur aan in de buurt van Bembridge. Dit stadje ligt op het meest oostelijke gedeelte van het Isle of Wight. De haven valt bij eb grotendeels droog (alleen een uitgebaggerde vaargeul naar de beroepskade valt niet droog). Het plaatsje is niet echt bijzonder, het biedt enkele diensten voor de directe omgeving en heeft een postkantoor, enkele winkels, een middelbare school en een lokaal vliegveld met verharde startbaan. Het is een lastige haven om binnen te varen en daarom gaan we voor anker. Naast Bembridge ligt het dorpje Seagrove Bay en in deze baai gaan we uit eindelijk voor anker.Bij laag water is er een groot strand zichtbaar, wat bij hoog water geheel verdwenen is, opletten dus met de afstand naar strand, diepte van het water en de benodigde ankerketting uitgooien. Er zijn maar weinige boten die hier voor anker liggen, lekker rustig dus! In de verte liggen een heleboel grote tankers voor anker. In Bembridge is er een reddingboot van de R.N.L.I. (Engelse reddingsmaatschappij) gestationeerd en is er tevens een museum van deze reddingmaatschappij. Vlak naast de post van de R.N.L.I. bevindt zich een uitkijkpost van de Engelse kustwacht welke uitzicht biedt op de Oostelijke ingang van de Solent en het Westelijke deel van het Engelse Kanaal. Woensdag varen we met de dinghy naar de kant, waar we allereerst het plaatsje Seagrove een beetje willen verkennen. Zit er genoeg benzine in de tank van de dinghy om naar beide plaatsjes te gaan vraag ik nog aan Fred, die dit bevestigd. We nemen voor de zekerheid wel de hand marifoon mee, maar geen reserve jerrycan benzine. Het is water is stijgende dus we tillen de dinghy zover mogelijk het strand op en leggen hem goed vast. Aan een plaatselijk bewoner vragen we of zij een “oogje in het zeil” wil houden op onze dinghy. Geen probleem. We wandelen rustig naar het dorpje en met uitzicht op de grote stad Portmouth (gelegen aan de overkant op het vaste land van Engeland) een lunch nuttigen. Helaas vindt een zwerm wespen onze lunch ook lekker. We laten ons redelijk snel wegjagen en lopen terug langs de kust naar de dinghy. We varen vervolgens richting Bembridge, waar het steeds drukker wordt vanwege het hoog water waardoor er vele boten de haven binnen willen. Al varend zien we dat dit dorpje erg weinig voorstelt en varen door tot de jachthaven.Halverwege valt ineens de motor uit! Weer een wijze les, de volgende keer altijd een jerrycan met benzine meenemen! Gelukkig hebben we de hand marifoon bij ons en roepen de havenmeester op die ons naar de haven sleept en voorziet van benzine voor een paar euro. Het is inmiddels een chaos van binnenkomende boten en zodra het kan varen we terug naar de boot. Inmiddels is het weer niet meer zo mooi en de golven hoog. Behoorlijk nat komen we terug op de boot. De dinghy maakt ook nog steeds wat water, ook een klusje wat we nog eens moeten zien op te lossen! Door de golven is het voor anker liggen toch niet zo aangenaam als we verwacht hadden en we besluiten om de volgende dag verder te gaan.

Op de eerste dag in augustus vertrekken we met windkracht 7 uit Fowey, maar rond 11:00 uur is deze helemaal weggevallen en zetten we de motor bij. Het weer is grijs, grauw en saai. Niet echt opwindend totdat ik in de verte een soort vin boven water zie komen.Allereerst denken we dat het weer om een school dolfijnen gaat, maar deze vin is wel erg klein. Een jonge dolfijn? Zelfs met de verrekijker is het niet goed te zien. Omdat we toch op de motor varen, draaien we er om heen om het beter te kunnen zien. We zien er steeds meer en het is duidelijk geen dolfijn. Een grote platte vis met 1 vin boven water. In ieder geval heel apart. We zien bij tijd en wijlen steeds meer scholen van deze vissen. Later horen we van een visser dat we, naar alle waarschijnlijkheid, de bekende “Sunfish” (in Nederland wordt deze vis de Maanvis genoemd). Deze vissen komen het meeste voor bij de Kanaaleilanden, daar hadden we ze vorige jaar toch echt niet gezien. Waren deze vissen een beetje verdwaald? Het weer wordt slechter, regen en ook nog mistig. Met een stevige wind varen we rond 21:00 uur, net voor zonsondergang, de haven van Torquay in. Het is even zoeken naar een geschikte plek. We leggen aan bij de “visitors” steiger met hulp van een aardige Engelsman die ons meteen verteld waar het havenkantoor en de toiletten zich bevinden. Het is een gigantische haven, steigers vol met honderden boten. Er staat een groot complex op de kade waar zich het havenkantoor op de bovenste verdieping bevindt. Restaurants, winkels en de havenfaciliteiten zijn op de begane grond. De faciliteiten zijn overdag voor iedereen toegankelijk, alleens s’avonds kunnen alleen de gebruikers van de haven er m.b.v. een pincode in. Een vreselijk piesstank komt je tegemoet, wat een teleurstelling, een dergelijk grote moderne haven met zulke gore douches en toiletten. Hier zullen we weinig gebruik van maken, dat is duidelijk! We hadden van deze plaats een ander beeld, dan we nu ervaren. Moe duiken we ons bed in, morgen zien we wel verder. Vrijdag worden we wakker door allerlei geluiden, het blijkt dat naast ons een Hollandse boot komt te liggen. Hierdoor moeten de zeilers van die boot, via onze boot naar de kade lopen, wat voor gebonk op onze boot zorgt. Torquay is een typische Engelse badplaats (graafschap Devon), ligt in een grote baai. Deze baai (Tor Bay) wordt ook wel de Engelse Riviera genoemd. Plaatsen in de buurt zijn Paignton en Brixham. Warme zomers en milde winters, zelfs palmbomen schijnen hier te groeien (helaas hebben we hier niet veel van gemerkt). Op de Paignton & Dartmouth Steam Railway rijdt nog een ouderwetse stoomtrein. Vanuit Torquay zijn uitstapjes mogelijk naar de beroemde steencirkel van Stonehenge en de kathedraal van Exeter. Torquay gaf ook inspiratie aan de vele romans van Agatha Christie, die in deze plaats werd geboren in 1890. De bekende komische tv serie Fawlty Towers is hier opgenomen. TorBay is een perfecte omgeving voor diverse watersporten en er zijn twee jachthavens van wereldklasse in Torquay en Brixham. De marina ligt in het centrum van het stadje met veel winkels, pubs en restaurants en waar een gigantisch reuzenrad de skyline van deze stad domineert. We houden allebei niet van dit soort grote toeristisch plaatsen en besluiten om de volgende dag verder te zeilen. Via een buurman regelen we stroom, gelukkig had de buurman een verdeelstekker waardoor we samen van de stroomaansluiting gebruik kunnen maken. Wat een handig ding, zo’n verdeelstekker, zeker bij de bezoekerssteiger waar iedereen stroom wil hebben. Ook konden we van hem de waterslang lenen om de watertank te vullen. Vandaag is het redelijk zonnig en we wandelen door het levendige centrum van de stad met vele winkeltjes en restaurantjes, onderweg genietend op een terrasje van een overheerlijk kopje cappuccino met “home made” American Cheesecake. Bij toeval komen we een hele ouderwetse winkel tegen waar ze gereedschap, huishoudelijke artikelen e.d. verkopen. Je kijkt je ogen uit, een dergelijke overvolle winkel zie je tegenwoordig niet veel meer, maar ze hebben echt alles! We vinden hier zelfs nog wat onderdelen om enkele reparaties uit te kunnen voeren. Bij een boekhandel kon ik het toch weer niet laten om 2 nieuwe Engelse boeken aan te schaffen, super goedkoop. We vinden een supermarkt en slaan groente, fruit, brood en een overheerlijk pizza voor vanavond in. Vlakbij de haven trakteren we ons zelf nog even op een “Real English Afternoon Tea, with bread and butter, jam and little cakes”, want je moet toch op z’n minst één keer genoten hebben van een echte Engels Tea!We worden op de foto gezet door een vriendelijk Belgisch echtpaar. Terug bij de boot bereiden we ons voor op de volgende ochtend, onze volgende haven zal Weymouth worden. Met de zeekaarten op tafel, bakje nootjes en een glaasje wijn, raken we aan de praat met onze Hollandse buren. We nodigen ze uit om aan boord iets te komen en wisselen leuke en leerzame ervaringen uit. De vader zeilt al jaren alleen en zijn zoon zeilt deze zomer een paar weken mee. Met bewondering luisteren we naar deze man, die al aardig op leeftijd is. Hij verteld over zijn zeilreizen, de capriolen die hij uit heeft gehaald en hoe alles toch altijd weer goed afloopt! Een bijzondere ontmoeting! We eten onze pizza en duiken redelijk vroeg ons bed in.

Op zaterdag 3 augustus vertrekken we uit Torquay.
Vaarwel Torquay, hier zullen we niet gauw terug komen. Met een stevig windje verlaten we de haven en hebben een mooi zeildagje voor de boeg. We hebben windkracht 6 en gaan zo’n 22 knopen met behoorlijk hoge golven. Fantastisch zeilweer en we zijn helemaal in ons element! Heerlijk zeilen en surfen op de golven. S’middags proberen we de half winder uit, maar helaas wordt dit niet echt een succes. De val lijn schiet ineens los en de half winder valt naar beneden en overboord. Terwijl ik boot zo stuur dat het zeil en de lijnen niet in de schroef komen, haalt Fred met al zijn kracht het zeil weer binnenboord. Fred is uitgeput en neemt het roer over om bij te komen. Nu is het mijn taak op het zeil weer in de slurf te krijgen. De kuip ligt helemaal vol met zeil en ik probeer meters zeil in de hoes te krijgen. Ik sleep het zeil mee naar binnen zover dit gaat en beetje bij beetje stop ik het terug in de slurf. Alles drijfnat geworden, gelukkig gaat de zon meer schijnen en drogen we langzaam op. We naderen Portland en een paar mijl verder op ligt Weymouth.
Weymouth and Portland liggen in het Engelse graafschap Dorset. In 2012 vond hier het Olympisch zeiltoernooi van de Olympische Spelen plaats. Een centrale plaats kreeg hier de Weymouth and Portland National Sailing Academy. Rond de haven zijn tal van restaurants, bars en cafés met een verscheidenheid aan menu opties, van de traditionele fish and chips tot uitgebreid dineren. Toeristische boten varen dagelijks in en rond de baai van Weymouth, de haven van Portland en Chesil Beach. De Condor Ferries runt een snelle veerdienst naar de Kanaaleilanden en Frankrijk. En dat hebben we geweten! Het is even goed opletten waar precies de ingang van de haven is, met deze stroming en de wind, maar net de havenmond zie je een Condor Ferrie al liggen! We waren al gewaarschuwd voor de geluidsoverlast wat deze Ferrie zou veroorzaken, maar waren nogal naïef om te denken dat we daar wel doorheen zouden slapen….. Aan stuurboord kant is de steiger voor de “visiters”, die al behoorlijk druk is. Er liggen drie rijen boten naast elkaar. De havenmeester dirigeert ons naar het begin van de steiger, waar we vooralsnog alleen liggen aan de steiger. Moe van deze enerverende dag maken we ons eten klaar en wandelen s’avonds nog even het dorpje in. Vroeger liep hier een treintje naar de haven, de rails liggen er nog steeds, opletten met lopen dus. We vinden al snel een Ierse pub, onze favoriet, en genieten binnen “no time” van een overheerlijke Irish Coffee. Rozig en warm van de alcohol nemen we samen nog even de afgelopen dagen door en komen tot de conclusie dat we steeds beter op elkaar ingespeeld raken, nooit sprake van enig paniek, we vullen elkaar goed aan. Fred is meer de theoretische man en ik doe veel meer op mijn gevoel. We leren elke dag van elkaar! Morgen zullen we weer de mast in moeten om de val lijn van de half winder naar beneden te halen, maar nu duiken met een goed gevoel ons bed in. We hebben niet zo goed geslapen (geldt meer voor mij dan voor Fred), de motoren van de Ferrie maken toch wel heel veel lawaai. Het is vandaag een bewolkte regenachtige dag. Op naar het havenkantoor, waar de faciliteiten er prima uitzien. Wasmachines en drogers en heerlijke douches, geen geklungel met muntjes maar perfect voorzien van een bewegingssensor. Dat wordt weer een wasje draaien en lekker douchen! Top dus. Terwijl de was draait, wandelen we door het stadje en komen uit op het grote strand in de baai. Aan het strand staat een groot gebouw dat lijkt op het Kurhaus van Scheveningen, met aan weerskanten rijen wit gepleisterde huizen, typisch Engels badplaats dus. Al gauw is duidelijk dat het ondanks het wisselende weer, het de mensen niet weerhoudt om een dagje naar het strand te gaan. Op de terugweg kijken we of de wasmachine al klaar is. Deze is wel erg nat en nog kleverig van de zeep, dat wordt met de hand alles afspoelen en dan de droger in. We hebben maar 1 muntje (havenmeester is inmiddels afwezig) en de was wordt dus niet helemaal droog. Even later hangt de was verspreid over de hele boot aan lijnen te drogen, gelukkig is het even droog en waait het goed. Ik raak in gesprek met de eigenaar van een Belgische boot, en verneem dat hij en zijn vrouw al 13 jaren over de wereld hebben gezeild. Er worden weer enkele ervaringen uitgewisseld, altijd leuk om verhalen aan te horen. Voor hen is de tijd gekomen om weer het vaste land op te zoeken gezien hen leeftijd. Ook krijgen we bezoek van een Nederlands gezin van de “No Doubt” die de Pegasus herkende van tv en van een lezing die de vorige eigenaren, Florian & Arjen, gaven over hun wereldreis met onze boot. Toch wel leuk om een “beroemde” boot te hebben!
Fred klimt wederom de mast in om de vallijn omlaag te halen en ik voorzie deze even later van een nieuw harpje en maakt een extra takeling. Aan het eind van de dag bepalen we de route voor de volgende stap. Ons plan is om morgen weer te vertrekken richting Poole en in Studland Bay voor anker te gaan. Ondertussen lagen er alweer 3 boten naast ons die weg moeten als we morgen vroeg weg willen. We overleggen met de buren dus over het tijdstip van vertrek, geen probleem!

Aan het einde van maandagochtend gingen we op zoek naar een monteur. Via de havenmeester kwamen we terecht bij een klein bedrijfje naast de visafslag. In de loop van de middag zou de monteur langs komen. We verlegden onze boot naar een betere plaats omdat we bij laag water vast kwamen te zitten. Het hoog en laag water verschil is hier aanzienlijk. De monteur Colin, een bijzonder aardige Engelsman met een dikke bierbuik, hing meteen over onze motor heen. We worden uitgehoord wat voor problemen we gehad hadden met de motor, wat voor geluiden etc. Voor de toekomst is het wel handig om iets meer af te weten van de motor, vandaar dat we hem goed uitgehoord hebben. Colin is zeer geduldig en legt alles rustig aan ons uit welk onderdeel waarvoor is, wanneer en hoe deze het beste schoon gemaakt en/of vervangen dienen te worden. We noteren alles, zodat we hier later op terug kunnen vallen. Hij zorgt er in ieder geval voor dat de motor weer perfect loopt, zelfs beter dan er voor! Reserve onderdelen worden besteld en de volgende dag zou hij nog een keer langs komen of er nog problemen waren. We geven Colin persoonlijk nog een extra fooi als bedankje voor zijn inzet. Het probleem is de vervuiling in de dieseltank. Er zit geen mangat in de tank, waardoor het onmogelijk is om dit schoon te maken. Het probleem is voor nu verholpen, maar we zullen hier toch een permanente oplossing voor moeten zien te vinden, klusje voor de wintermaanden! Het was wel weer een aanslag op onze vakantiebudget. In de haven van Newlyn bevindt zich ook een kantoor van de reddingsmaatschappij LNLI en als dank gaven we een mooie donatie aan deze geweldige groep vrijwilligers. Ze zetten vaak hen eigen leven op het spel om andere te redden! Tussendoor verkenden we het plaatsje Newlyn, we genoten van de “Fish & Chips” van de plaatselijke vishandel, deden boodschappen en gingen op zoek naar enkele onderdelen om de reparaties uit te kunnen voeren. Fred klom een aantal keren de mast in om de kraanlijn te ontwarren en los te maken. De val lijn werd weer naar beneden gehaald en voorzien van een nieuwe sluiting en werd het lampje van het driekleurenlicht, bovenin de mast, vervangen. Eén van de dagen heb ik besteed om de grootschoot vervangen door een nieuwe lijn, de uiteinden werden voorzien van een takeling, zo zag het er weer een stuk beter uit. De haven van Newlyn is een echte vissershaven en niet gericht op de pleziervaart, echter de laatste jaren kwamen er steeds meer boten, waardoor de faciliteiten een beetje zijn aangepast. Er is een mogelijkheid om te douchen, hiervoor moet je de sleutel ophalen bij de havenmeester en buiten kantoortijden hangt de sleutel vlakbij de visafslag aan een haakje! De enige doucheruimte bevond zich achter een fel blauwgeverfde deur, was redelijk schoon en om te douchen had je muntjes nodig. Naast ons kwamen een stel bijzonder aardige Engelsen met hun boot PALA liggen. Een ervaren zeilend ouder echtpaar, die ons de nodige tips hebben gegeven voor mooie havens en ankerplekjes. Op één van de dagen raakten we in gesprek met een visser, eigenaar van een heel klein vissersbootje, die samen met een partner op o.a. krabben vist.Onze aandacht werd getrokken naar één van de fuiken waar een zogenaamde “Spider crab” in zat. De visser vertelde dat deze moeilijk verkoopbaar is. Wij hadden dit nog nooit gegeten en wilde dit wel proberen. Al gauw werd een deal gemaakt, wij de krab hij een six-pack echt Hollands bier! Daar gingen we dan met een putsemmer vol met Spider crab en instructies hoe we het klaar moesten maken. Nu hadden we aan boord wel een grote pan, maar deze bleek bij lange na niet groot genoeg te zijn. Omdat we het beest toch op een zo humane manier aan zijn einde wilden laten komen, hebben we eerst het water gekookt en toen het lijf in de pan ondergedompeld gehouden. De poten braken we af met een knijptang en werden daarna gekookt, al met al was het een hele klus. Maar het was de moeite waard, want uit eindelijk genoten we volop van deze goden maaltijd. In de kuip met een glaasje witte wijn, vers stokbrood uit de oven, fruitsalade en sausje erbij, wat wil een mens nog meer?! Het weer was nogal wisselend en op één van de regenachtige dagen liep een nieuwsgierig meeuwenjong heen en weer voor ons raam en tikte met zijn snavel tegen de ruit. De havenmeester is een zeer joviale man en omdat we met pech naar Newlyn gesleept waren, hoeven we maar voor 1 nacht te betalen i.p.v. 3 nachten. Top, zeker nu we extra onkosten aan de motor hebben. We besluiten om niet door te gaan naar Ierland maar langs de Engelse Zuidkust, al hoppend van haven en baaitjes, terug te varen. Ierland loopt niet weg, dus wie weet volgend jaar! De kaarten op tafel, route uitgestippeld, gegevens havens opgezocht, getijde berekend en waypoints in gps gezet, klaar voor vertrek. Het weer is nogal wisselend, dus in zeilpakken vertrekken we donderdag uit Newlyn. Het is regenachtig met een zeer matig zonnetje, prima zeilweer dus! We halen snelheden van 7 knopen en schieten lekker op. In de middag komt er meer zon, zeilkleding kan uit en we genieten van het uitzicht, de prachtige Engelse kust. Rond “Lizard’s Point” hebben we zoveel stroom tegen dat we genoodzaakt zijn om de motor erbij te zetten. Het is rond 18:30 uur wanneer we Falmouth naderen. Allereerst zie je een werf, waar enorm grote ondersteuningsboten van de marine liggen, vervolgens vaar je verder de rivier op en kom je bij de baai waar de haven ligt. Ons plan is om aan te leggen aan een mooring, deze zijn groen voor de “visitors”. Na even zoeken vinden we uit eindelijk een “vrije” mooring. Moe en hongerig duiken we meteen de kombuis in om eten te maken. Net toen we begonnen waren werden we toegeschreeuwd door een man in een motorbootje. Blijkbaar was deze mooring niet bestemd voor bezoekers, maar voor het plaatselijke veerbootje. Oeps, foutje bedankt! Er restte ons niets anders dan een andere groene mooring te vinden. Na wat rond gevaren te hebben bleek er geen enkele meer vrij te zijn. We gaven het op, dan maar naar de haven, die vlakbij is. We leggen aan naast een zeer bekende boot, namelijk de PALA, ook uit Newlyn. Wat een toeval! De volgende dag ontvangen we van de havenmeester een plattegrond waar goed op aangegeven is waar deze moorings zich bevinden. Hadden we die gisteren maar gehad……, we moesten gewoon een stukje verder doorvaren….. Eén dag in de volle haven vinden we wel weer genoeg dus we varen de Pegasus naar een “vrije” groene mooring. Deze haven heeft meer faciliteiten, o.a. super douches, ruim genoeg voor ons tweetjes en die ook nog eens automatische aan gaan! Geen gedoe met muntjes, gewoon lekker lang genieten! Ook zijn er wasmachines en drogers, wat ons doet besluiten om maar eens een wasje te draaien. We doen boodschappen en varen met een schone, maar helaas nog niet helemaal droge was, terug naar de boot. Er staat een lekker windje, dus de was wordt aan lijnen opgehangen Wasdag aan boord! Verder genieten we nog even lekker van het zonnetje onder het genot van een glaasje wijn.
Zaterdag krijgen we een telefoontje dat de moeder van Fred in het ziekenhuis is opgenomen. Ze is al op leeftijd en woont in een verzorgingstehuis. Vooralsnog is er geen reden dat we direct terug zouden moeten komen, maar we worden regelmatig door de zus van Fred en de verzorging op de hoogte gehouden. In de middag gaan we de stad verkennen. In een telecomwinkel koopt Fred een extra simkaart om goedkoop te kunnen internetten. Omdat de telefoon plaats heeft voor 2 simkaarten, wordt deze kaart erbij geplaatst. Om mijn Engels weer een beetje op te schroeven koop ik een paar boeken. We wandelen een beetje rond in het stadje, kopen een lekker broodje en komen terecht in een klein parkje met een vijver waar prachtige waterlelies groeien. Bij onze terugkomst gaat Fred aan de slag met de bediening van het anker. Samen zoeken we een oplossing om deze waterdicht te krijgen. Met enige creativiteit lukt het ons om de knoppen te bevestigen in een klein plastic afsluitbaar doosje. Hopelijk is dit nu voldoende beschermd tegen vocht en zeewater. Afwachten maar. We vervangen enkele lampen door kleine ledlampjes, dat scheelt weer in het stroomverbruik. Zondag is een relaxed dagje, beetje lezen en de route bepalen voor de volgende dag.
Maandag vertrekken we met een lekker windje naar Fowey. In het begin gaan we ruim 7 knopen, maar dit neemt al gauw toe tot 9 knopen. Rond het middag uur komt er eindelijk een matig zonnetje, waardoor het iets aangenamer wordt. Bij het naderen van Fowey zien we tegen de rotsen een groot wit kruis, dat beloofd wat…….. hoeveel schepen zijn hier al vergaan? We varen rustig de rivier op en gaan op zoek naar een vrije mooring, gelukkig is er keuze genoeg. De moorings en vrije pontons liggen aan de andere kant van de rivier, tegenover de stad Fowey. Door de golven kost het ons meer moeite om de mooring op te pikken dan anders. We krijgen hulp van een stel mensen in een dinghy die toevallig net langs varen. Altijd fijn als watersporters elkaar helpen! Net na 13:00 uur liggen we aan de mooring en maken een lunch klaar. Pas later blijkt dat door de stroming en de wind de boot alle kanten op zal draaien en voor een minder aangename deining zorgt, maar alles went. Fowey is gelegen aan de zuidkust van Cornwall, ongeveer halverwege tussen Plymouth en Falmouth. De haven van Fowey is vernoemd naar de stad met dezelfde naam, gelegen aan de westelijke kant van de monding van de rivier Fowey. Aan de andere kant ligt het veel kleinere dorpje Polruan. Het is een oude stad met middeleeuwse en Georgiaanse gebouwen met een levendige maritieme geschiedenis. Langs de belangrijkste Fore Street vindt je vele kleine winkeltjes. Voor de echte fijnproevers zijn er in Fowey vele bistro’s, cafés en restaurants met veel lokale producten, waaronder de bekende “Fowey River mosselen”. Eén van de beroemdste inwoners van Fowey was de schrijfster Daphne du Maurier. In het letterkundig Centrum is een tentoonstelling en een film die over haar leven en werk verteld die zo beïnvloed werd door dit prachtige gebied. Het is zeker de moeite waard om deze stad ook vanaf het water te aanschouwen. Vanuit zee zien we een enorme grote boot de rivier op varen, dat is passen en meten. Bij het langsvaren zien we dat het ook nog eens een Nederlandse boot is en we vragen ons echt af wat die hier doet. Met de dinghy varen we naar de ponton met een steile loopbrug naar de kade. Boven aangekomen bevindt zich het havenkantoor, maar de faciliteiten, zoals de douches, bevinden zich bij een watersportvereniging een paar straatjes verderop. Ze zijn eenvoudig, niet al te ruim om te douchen, maar zeer doeltreffend. We wandelen door het mooie stadje, doen enkele boodschappen en bewonderen het kerkje. Op het gras staat een bordje met het verzoek om de duiven niet te voeren, iets wat dus iedereen juist doet. We gaan op zoek naar een restaurant en belanden bij “Sam’s Bistro & Lounge. Zodra je door de deur van Sam’s lopen krijg je een gevoel van plezier. Het huis dateert uit circa 1380 en aan één kant is de originele stenen muur nog zichtbaar. De inrichting van het restaurant is 60 ‘s stijl en aan de muren hangen posters van bekende popmuzikanten. Prima achtergrond muziek, goede service, ontspannen sfeer, goed eten en redelijk geprijsd. Kortom een perfecte formule voor een leuke avond. Fred gaat voor de mosselen, niet echt mijn ding, dus ik houd het bij gebakken inktvis met een heerlijke fles wijn. Het dessert maakt onze avond helemaal compleet. We gaan voor de “Warm Sticky Toffee Apple Pudding” en “Eden Mess, Berries, Meringue, clotted and Ice cream”, dat is pas genieten! Kortom zeker een aanbeveling waard om hier te gaan eten!
Dinsdag wordt een lui dagje, regen en zon wisselen elkaar af, dus een uitermate geschikte dag om lekker te lezen. In de loop van de middag gaat de zon meer schijnen en besluiten we om met de dinghy een stukje de rivier op te varen. We zien een prachtig wit huis, gelegen aan het water, je zult daar maar wonen! Een aantal iets wat oudere houten boten die op de kant gezet zijn en verderop ineens een enorme fabriek. Later blijkt dat er in dit gebeid van Engeland heel veel klei te vinden is en dat hier de klei verwerkt wordt en daarna in schepen wordt geladen. Dit verklaart dan ook meteen de aanwezigheid van de grote Hollandse boot! Op onze terugtocht varen we nog even door naar het dorpje Polruan, om dit te bekijken. De huizen liggen hier tegen een helling met nauwe straatjes er tussen. Er valt weinig te beleven, alleen een klein kerkje met heel veel bloemen en een piraten pop in de tuin. Tussen de huisjes door kun je de gehele baai overzien en de stad Fowey, een werkelijk fantastisch uitzicht!
Woensdag is het een klusdag. We hadden al wat onderdelen gekocht om één van de extra bilge pompen aan te kunnen leggen. Voor een buitenstaander lijkt het misschien wel dat we heel veel aan het klussen zijn tijdens deze vakantie. We hebben er totaal geen problemen mee om het nuttige met het aangename te combineren. Elke keer als er een klus geklaard is geeft ons toch een tevreden gevoel en een stapje dichter naar ons doel. We hebben tenslotte nog wel het nodige te doen om alles “klaar” te krijgen voor onze “grote reis”. Vandaag bereiden we ons ook weer voor op ons vertrek naar de volgende haven. Met de kaart op tafel besluiten we de volgende dag te vertrekken richting Torquay.

Dit jaar was het plan om van Rotterdam in één keer door te zeilen naar Cork in Ierland. Maar zoals zo vaak in het leven kun je wel iets plannen, maar loopt het uiteindelijk toch heel anders. We besloten op zondag pas rond 15:00 uur te vertrekken en gingen als eerste onder de Binnenhavenbrug door. De volgende brug, de Erasmusbrug, gaat om 15:30 uur open. De tussenliggende tijd wilden we benutten met het instellen van onze nieuw gemonteerde stuurautomaat. Maar helaas lukte dit niet en zijn we dus genoodzaakt om, na onze vakantie, contact op te nemen met een dealer van Raymarine. De belangrijkste reden om pas om 15:00 uur te vertrekken, was om bij daglicht de TSS te kunnen oversteken terwijl we allebei wakker zijn. Twee zien namelijk meer dan één en het is toch eigenlijk wel een fijn gevoel, zeker omdat ik (Caroline) nog niet zo heel veel ervaring heb met het oversteken van de TSS! Voor onze landrotten lezers, de TSS is de snelweg in het midden van de Noordzee waar de grote containerschepen met 50 km/h overheen varen. Het is ruim 17 zeemijl tot de Maasmond en de verwachting is dat we hier rond 18:00 uur zullen zijn. Er was nauwelijks wind en de tocht, op de motor uiteraard, verliep voorspoedig. Uiteindelijk voeren we het zeegat uit om 18:30 uur. Er leek een beetje wind te komen en we besloten hier meteen gebruik van te maken en de zeilen te hijsen. Helaas waren we hier iets te voorbarig mee, want we kwamen nauwelijks vooruit. We bleven hierdoor te lang bij de Maasmond hangen en dit werd door de verkeerscentrale Maasmond niet echt gewaardeerd. We kregen het verzoek om de motor te starten en zo snel mogelijk door te varen in verband met in- en uitgaande schepen. De Genua maar weer ingerold en verder op de motor en het grootzeil richting Boei MV Zoals gezegd, varen we nachts door, soms op de motor, soms op zeil. Maandagavond wordt onderbroken door tientallen dolfijnen die rond de boot zwemmen en zo varen we de 2de nacht in. Om 01:00 uur, ik heb de wacht weer overgenomen van Fred, wordt het zicht minder en ineens verschijnt er uit het niets een zeiljacht, was niet te zien op het computerscherm, blijkbaar heeft dit schip geen AIS! We varen ver uit de kust langs Engeland, wanneer we op dinsdagochtend via de marifoon horen dat er een dode walvis in het water drijft. Even later horen wordt de positie doorgegeven, gelukkig ver genoeg van ons vandaan. De volgende dag, woensdag, voel ik (Caroline) me nog steeds niet lekker (geen zeeziekte hoor!), maar wel erg warm en koortsig. We besluiten om niet door te zeilen naar Cork, maar uit te wijken naar de haven van Dartmouth, een historisch stadje. We komen net na zonsondergang aan bij de indrukwekkende ingang van de rivier de Dart welke omringt wordt door de heuvels van Devon. De gloed van de ondergaande zon verlicht de beide kastelen, Dartmouth Castle aan de linkerkant en Kingswear Castle aan de rechterkant, een imposante aanblik. Dartmouth heeft altijd een rijke geschiedenis: Deze kleine marinehaven speelde een belangrijke rol in de nautische geschiedenis van het Verenigd Koninkrijk. Dartmouth is een ideale plek om uw reis terug in de tijd te starten. Als diepzeehaven voor zeilschepen, is Dartmouth altijd van strategisch belang geweest. Al in 1147 en 1190 werd deze haven gebruikt als beginpunt voor de kruistochten en al meer dan 600 jaar lang bewaakt Dartmouth Castle de smalle ingang van de haven. Verdediging van het kasteel werd in 1388 gestart door John Hawley, de meest gevierde middeleeuwse figuur van Dartmouth. Hawley was een rijke koopman, landeigenaar, zeeman en licentie piraat en werd 14 keer gekozen als burgemeester van Dartmouth. Hij werd gezien als een lokale held en was de inspiratie voor Geoffrey Chaucer’s ‘Shipman’ in zijn grote werk The Canterbury Tales. Hawley’s graf bevindt zich in de kerk van Sint Saviour. Bayard ‘s Cove is Dartmouth’s oudste werf en aan de geplaveide kade lag de Mayflower afgemeerd in 1620. Dartmouth is ook bekend om de opname’s van de tv serie “The Onedin Line” en van de pelgrim’s die naar Amerika vertrokken.
We leggen de Pegasus aan een ponton, naast de “Moon Shadow”, de boot van een ouder echtpaar wat al jaren zeilt. Nog steeds niet lekker en erg moe duiken we ons bed in. Van de buren kregen we de tip dat we gratis konden douchen in het plaatselijke park, gelegen aan de kade. Met de watertaxi naar de kant, lekker douchen en daarna even het stadje verkennen. We hadden besloten om een aantal dagen te blijven dus ook maar even wat boodschappen doen. Aan de kade staan prachtige huizen met mooi beschilderde hout bewerkte gevels. s’Middags even lekker niets doen, genieten van het zonnetje en de stoomfluit van de stoomtrein die dagelijks een aantal keren van Kingswear naar Paighton rijdt. De havenmeester komt per boot langszij om het havengeld te innen.
Overdag maken we plannen voor de volgende stap in onze reis. We besluiten om via de Scilly eilanden naar Cork te zeilen. Kaarten op tafel, getijde uitzoeken en WP in de gps zetten. Tussendoor genieten we van allerlei boten die langs varen, waar onder een enorme marine boot. S’middags met de dinghy naar de kant, biertje drinken aan de kade met uitzicht op onze Pegasus. Daarna beetje rondgelopen en op zoek naar een leuk restaurant. We vertrekken de volgende dag, dus op tijd naar bed. De weersvoorspelling is vooralsnog een stevige wind, die later zal afnemen. Omdat er nu al een aardige wind staat hebben we de stormfok aangeslagen op de weg neembare stag en het grootzeil voorzien van een 2e rif en om 11 uur vertrekken van Dartmouth. Onder toeziend oog van diverse toeschouwers van de ponton, verliezen we onze grote bolle stootwil (toch niet goed vast gemaakt Fred?). Maar geen nood, we maken een perfecte cirkel en pikken in één keer de stootwil op uit het water. Fantastisch teamwerk, wat zijn we toch goed op elkaar ingespeeld! Het vooruitzicht is een lekkere dag en nacht zeilen met een stevig windje met snelheden tot 26 knopen (windkracht 6). In de ochtend, om 3 uur, steken we de TSS (die naar Ierland gaat) over, naar de Scilly eilanden. Bij de eilanden moet je al heel goed uitkijken bij hoog water, maar zeker bij laag water! Gezien het tij besluiten om niet naar Sint Mary’s te gaan, maar naar Tresco. Daar is een mooie baai waar we voor anker kunnen gaan. Het weer wordt er echter niet beter op, in plaats dat het afneemt, neemt de wind alleen maar toe. Even later knapt de kraanlijn, door de spanning in de lijn schiet deze naar boven om de achterstag heen. We kunnen dit gelukkig snel oplossen door één van de vele val lijnen te gebruiken als kraanlijn. Tot overmaat van ramp schiet de val lijn van de stormfok even later ook los, waardoor deze om de mast en andere lijnen heen geslagen wordt. Dit probleem kunnen we niet direct oplossen, want daarvoor moeten we de mast in en dat is zeker met wind levensgevaarlijk. Op de motor met grootzeil in 2e rif, zeilen we verder naar Tresco. Eindelijk in de baai aangekomen is er te weinig plaats om goed te kunnen ankeren. We doen een aantal keren een poging totdat de bediening van het anker er mee ophoudt. Zucht…. dat kan er ook nog wel bij! Het irritatie niveau is bereikt en we geven het op om te ankeren in deze baai. We besluiten om maar meteen door te gaan richting Cork (Ierland). Er staat een stevige wind, maar dat weerhoudt ons niet. Op de motor met de zeilen erbij moet het lukken. Al gauw blijkt dat we de stroming tegen hebben, de wind niet meer uit de goede richting komt en dat de golven steeds hoger aan het worden zijn. Op deze manier schieten we echt niet op! Vervolgens trekt de lucht dicht en het neemt het zicht ook nog eens af. Je hebt van die dagen dat alles mis lijkt te gaan………….. En dan….. maakt de motor ineens een raar geluid en stopt er spontaan mee. Ondanks een aantal verwoede pogingen lukt het niet meer om hem aan de praat te krijgen. Waarschijnlijk zijn de filters van de motor, door de hoge golven, volledig dicht geslipt door de vervuiling in de dieseltank. Tja, wat nu? We proberen nog een poosje om op zeil door te gaan richting Cork, maar dit zet geen zoden aan den dijk. Het lijkt ons niet langer verantwoord om nog 2 of 3 dagen door te zeilen richting Cork, met dit onvoorspelbare weer en een motor die niet doet. We besluiten om te keren en terug te zeilen richting Falmouth, een grote haven waar we wel hulp voor de motor kunnen krijgen. Een goede beslissing, want na onze vakantie vernemen we dat het Nederlands zeilschip Astrid door motor pech voor Cork een aantal dagen later op de rotsen vast gelopen is! Na een aantal uren zeilen arriveren we wederom bij de TSS van Lands End. De wind is ondertussen aanzienlijk minder geworden (net nu we die juist goed kunnen gebruiken). In eerste instantie proberen we recht over te steken (iets wat ook verplicht is). Maar we hebben pech, de stroming zit ons wederom tegen en de wind komt uit een ongunstige hoek. We roepen de omringende boten op om aan te geven dat we onder zeil zijn met motorproblemen en niet instaat om te manoeuvreren. Gelukkig zijn er weinig boten en deze geven aan ons de ruimte te geven. Toch wordt de situatie steeds penibeler, de wind valt weg en de stroming zorgt dat we naar richting het noorden afdrijven. We roepen de kustwacht op om aan te geven dat we onder zeil zijn en dat we proberen onder zeil naar Falmouth te zeilen. De kustwacht vindt dat we veel te lang in de baan van de TSS blijven hangen en willen ons zo snel mogelijk daar weg hebben. Na overleg met de kustwacht wordt besloten dat we gesleept zullen gaan worden door de lifeboat naar de dichtstbijzijnde haven. We dobberen rustig voort totdat de lifeboat van Sennen Cove, 45 min later arriveert. De lifeboat heeft 8 man aan boord die ons goede instructies geven wat we moeten doen en slepen ons in 3 uur naar Newlyn, want Falmouth is te ver weg. We arriveren in de vroege uurtjes bij de haven van Newlyn. Door de lifeboat worden we op een zeer vakkundige wijze naar een steiger gevaren. Mijn complimenten voor deze ploeg mensen! Later hoorden we dat de LNLI een organisatie is die volledig bestaat uit vrijwilligers dat we voor het sleepwerk ook geen rekening krijgen. Door alle emoties waren we bekaf en doken meteen ons bed in.

De Regatta zou vandaag (1e Pinksterdag) rond 9:00 uur beginnen en wij lagen als 3e langszij en zouden dus voor die tijd moeten vertrekken. Freek en Mia waren goed op tijd. Mia werd in een zwemvest gehesen en we waren om 9:22 uur klaar voor ons vertrek uit Scheveningen. De weersverwachtingen waren bijzonder goed, het zou een mooie dag worden met zon en wind in de rug. Even buiten de pieren van Scheveningen konden we de zeilen hijsen en de motor uitzetten. De Regatta zou binnen afzienbare tijd gaan beginnen, daarom besloten we eerst een stuk de zee op te varen en daarna pas onze koers te richten op Rotterdam.Wat een prachtig gezicht, al die boten tegen de mooie achtergrond van het Kurhaus van Scheveningen.

Door de golven kreeg Mia last van zeeziekte en moest een paar keer overgeven, maar na een uurtje was dat helemaal over. Zowel Freek als Mia genoten van het op zee zijn en wij waren uiteraard ook weer helemaal in ons element. Freek en Mia, een vader en dochter momentje! Om Mia af te leiden lieten we haar een poosje sturen. Ze stond achter het stuurwiel, waar ze net overheen kon kijken, met een blik van een zeer ervaren zeevrouw. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, corrigeerde ze de koers, daar waar nodig was. Top voor een klein meisje van negen jaar! Het weer werd steeds mooier en warmer, we genoten met volle teugen. Fred en ik hebben nog nooit op de Nieuwe Waterweg gevaren, dus vandaag was een goede oefening. Want wanneer we eenmaal in de City Marina liggen, zullen we wel vaker dit stuk varen. Tijdens de open dag hebben we gezien hoe de verkeersleiding te werk gaat, nu konden we ervaren hoe dit overkomt als je op het water zit. Bij de boei MN1, vlak voor de Maasmond riepen we de verkeersleiding op, waar we van vernomen dat we aan de noordkant moesten blijven tot nader bericht. Alleen op de fok, met de motor standbye draaiden we de rivier op. Fred had Mia uitgelegd hoe ze op de computer kon zien welke boten bij ons in de buurt waren, wat de naam van de boot was en wat de snelheid is. Ze pikte dit zo snel op dat ze elke keer met haar hoofdje omhoog vanuit de kajuit kwam om te melden dat er weer een boot aankwam en wat de naam was. Het deed ons goed dat Mia zich zo op haar gemak voelde en wie weet hebben we er voor de toekomst wel een opstapper bij gekregen! We vervolgende onze route, keurig volgens de instructies van de verkeersleiding, over de Nieuwe Waterweg. Indrukwekkend was het wel om te zien dat, soms hele grote boten even hen snelheid inhielden om ons voorbij te laten gaan. Respect voor de heren van de verkeersleiding, die een goede begeleiding! Wat een prachtig gezicht, om Rotterdam te benaderen vanaf het water, dat geeft je toch een hele andere kijk op deze grote stad. Toen we in de buurt van de Erasmusbrug kwamen, bleek dat deze niet op afroep open ging maar op vaste tijden. Oeps, foutje, hier hebben Fred en ik patent op! Niets voor ons, de volgende keer toch iets beter kijken van te voren! We hadden de opening van 15:30 uur gemist en zouden moeten wachten tot 19:00 uur. Omdat het toch best een lange dag was geweest, werd besloten dat Freek en Mia eerder van boord zouden gaan. Vlak voor de brug gingen we de Maashaven in, een zij haven waar ook de MS Rotterdam ligt. We legden de boot langs een steiger en Freek en Mia gingen van boord om met het openbaar vervoer weer naar huis gaan. Wij besloten om een hapje te eten en te wachten totdat de brug open zou gaan. We riepen via de marifoon de Erasmusbrug op en legden uit dat we graag om 19:00 uur onder de brug door wilden richting City Marina. Rond 18:30 uur vertrokken we weer richting de Erasmusbrug, waar we toch nog veel te vroeg aankwamen. Om de tijd te doden vaarden een beetje heen en weer, achteruit etc. Ongeveer tien minuten voor de openingstijd kwam er een douaneboot aan die een beetje om ons heen vaarden. Ze keken met een verrekijker naar onze boot. De Pegasus ziet er echt uit ziet als een vertrekkers boot en blijkbaar waren ze nieuwsgierig. Even later kwamen ze langszij en vroegen waar we heen gingen en waar we vandaan kwamen. Dit hadden ze natuurlijk allang gezien via de AIS. Ze vroegen aan ons wat we in de Maashaven hadden gedaan. Na wat tekst en uitleg van onze kant verdwenen ze weer.
Het was 19:00 uur en de bomen gingen dicht van de brug. Voetgangers, fietsers en auto’s moesten wachten voor ons, de enige zeilboot die door de brug wilde. Een hele eer dat we het verkeer even stil leggen! Weliswaar hadden we meteen een schuldgevoel toen er een ambulance de brug op reed en weer achteruit terug reed omdat de brug open was (voor ons). Na deze brug moesten er nog een kleinere brug open om naar de City Marina toe te kunnen, dit ging allemaal voorspoedig.

Nu moesten we naar onze vaste plek in de Marina varen. We hebben een rustige ligplaats aan dat deel van de haven waar we het meeste kunnen genieten van zonlicht. Nadat we de boot vast hadden gelegd keken we terug op een bijzonder leuke en leerzame dag. We waren weer een fase verder met onze plannen, nu lag de Pegasus eindelijk in Rotterdam!Na een lekkere warme douche gingen we nog even wat drinken bij een cafeetje vlakbij de haven. We hadden ook nog een beetje trek, dus genoten we even later van een bijzondere combi, Ierse koffie en een stokbroodje met knoflookboter! Lekker rozig, met bruin verbrande gezichten, en moe van de hele dag buiten zijn, maar met een top gevoel, doken we veel later ons bedje in.
Maandag 22 mei (2e pinksterdag).
Na een beetje uitgeslapen te hebben en een ontbijtje, pakten we onze spullen in. De bus van Fred stond nog bij Rietpol, dus we moesten eerst met het openbaar vervoer naar Alphen aan den Rijn om de auto op te halen om vervolgens door te rijden naar Spaarndam. Aan het einde van de dag konden we terugkijken op een geslaagde overtocht.

Van te voren hadden we een reeks vuilniszakken onder de boot bevestigd om de nieuwe antifouling te beschermen tegen de banden. Alle afsluiters dicht en hijsen maar! Met grote zorg en aandacht werden de banden aangebracht door de mensen van Rietpoel en werd de boot het water in gehesen.
Voor de zekerheid lieten ze de Pegasus nog enige tijd in de banden hangen, zodat Fred rustig kon bekijken of er sprake was van enige lekkage bij de afsluiters. Yes, ze drijft! We hebben ons werk goed gedaan, alles fungeerde goed. We legden de boot op een rustig plekje in de jachthaven van Rietpol, hier zou de Pegasus blijven liggen tot ons vertrek. De rest van de week hadden we allerlei afspraken waardoor we besloten om zaterdag uit Rietpoel te vertrekken. Dus mochten er toch nog onverhoeds problemen ontstaan met de afsluiters, dan is dat geen probleem. Toen we donderdag weer bij de boot kwamen lag de Pegasus er goed bij. Donderdag en vrijdag heeft Fred wat klusjes op computergebied gedaan bij Rietpol. We hebben voorbereidingen getroffen voor ons vertrek, zoals de nieuwe bimini bevestigen. Het was een hele klus geweest om deze te maken, maar het resultaat mocht er zijn en het was een groot verschil met de oude. De Pegasus ziet er alweer veel beter uit zo. We hebben het grootzeil opgetuigd, watertank gevuld en ik heb enkele stootwillen voorzien van een nieuwe lijn. Een mooie gelegenheid voor mij om te oefenen met het maken van takelingen.

Zaterdag 20-05-2013, vertrek uit Rietpol
Onze nieuwe thuishaven zou Rotterdam worden, City Marina. Het plan was om dit in 2 dagen te doen met een tussenstop in Scheveningen, waar we rond 16:00 uur hoopten aan te komen. De zus en zwager van Fred wonen dichtbij de haven en we spraken af dat zij ons zouden ophalen om vervolgens gezellig samen te eten. We vertrokken om 8:20 uur richting de sluis en brug bij Spaarndam, de schuttijd was 8:30 uur. De weersverwachting was redelijk, af en toe een bui maar niet echt warm.
Daarna richting de A9 brug, deze gaat maar 3x per dag open en daar moesten we dus op tijd zijn. Vervolgens de Buitenhuizerbrug, de laatste brug voordat we weer bij het Noordzeekanaal zijn. Deze brug wordt de hele dag bediend, maar de sluiswachter deelde ons dood leuk mede dat de brug tot nader orde gestremd was en dat de monteur in de loop van de middag zou komen om de brug te repareren. Balen dus!
Ons restte niets anders dan aan te leggen bij de wachtsteiger voor de brug, samen met twee ander zeiljachten. Er was nu in ieder geval voldoende tijd om een beetje te relaxen, koffie te drinken en ons op te warmen bij het kacheltje. Uiteindelijk is de brug rond 12:15 uur gerepareerd en kunnen we op weg naar IJmuiden. Hier arriveren we om 13:15 uur en hebben we de sluis helemaal voor ons alleen!  Nog nooit meegemaakt, maar wel relaxed. Om 14:00 uur varen we het zeegat uit op de motor met het grootzeil erbij. Later hebben we de fok erbij gezet. Gelukkig, we zeilen weer, al is het dan met een beetje hulp van de motor! We zijn weer helemaal in ons element op zee!Het weer was redelijk, wel koud maar, op een paar druppels na, nauwelijks regen. Omdat we AIS hebben volgden de zus en zwager van Fred ons via internet. We liepen de haven van Scheveningen binnen rond 18:30 uur binnen en zagen dat het afgeladen was met zeiljachten. Achteraf bleek dat de Noordzee Regatta bezig was en we vroegen ons af of er überhaupt nog wel een plekje voor ons zou zijn. Gelukkig konden we langszij van twee andere boten en lagen we vooraan in de haven, wat makkelijk is voor ons vertrek de volgende dag naar Rotterdam. Freek, onze zwager, stond ons al op te wachten (handig hoor, AIS) om ons mee te nemen naar hun huis waar we zouden eten. De broer van Fred, André en zijn kinderen waren er ook en het was gezellig om elkaar weer te zien. Ingrid kan heel goed koken en zo genoten we weer van een lekkere maaltijd! De hele dag buiten zijn maakt je sowieso al aardig rozig en met een glaasje wijn erbij konden ze mij wel afvoeren……. Slapen zou ik zeker die nacht, althans dat had ik gedacht, echter bij aankomst in de haven bleek dat er een groot feest aan de gang was voor de Regatta deelnemers. Leuke muziek dus echt erg was het niet! De volgende dag zouden Freek en zijn jongste dochter Mia met ons meezeilen naar Rotterdam.

Vrijdag 3 mei 2013
De boot is de kant op gegaan bij Rietpol in Spaarndam.
Dit blijft toch altijd een spannend moment, een boot hoort in het water en niet op de kant. We varen de boot van de passantensteiger naar de plek toe waar de kraan staat. De nodige voorbereidingen worden getroffen, de bok staat gelukkig naast het water dus de afstand is niet groot. Fred is aan boord  en ik sta op gepaste afstand foto’s te nemen. De banden worden met grote zorg en voorzichtigheid om de boot gedaan en dan gaat de boot heel langzaam het water uit. Alles gebeurd met het grootste gemak van de wereld door de mensen van de Rietpol werf. www.rietpol.nl Er wordt gewerkt met een afstandbediening en het lijkt alsof ze te maken hebben met miniatuur bootjes! Respect voor de kundigheid van deze mensen! Nadat de boot goed en wel op de steunen staat, kan er begonnen worden met het afspoelen van de boot. Dit wordt zeer globaal gedaan door de mensen van de werf omdat de antifouling die er nu op zit met zorg behandeld diende te worden. De rest van het schoonmaken is aan ons.
            De vorige eigenaren, Florian en Arjen, werden in 2008 gesponsord door International Paint, en werd de romp van de Pegasus voorzien van een speciale antifouling, genaamd Intersleek Pro. Het bijzondere aan deze laag is dat er niets op hecht, waardoor je geen last hebt van aangroei van zeepokken e.d. Het voelt aan als rubber, maar in het water is het een gladde huid. Bij voldoende lagen kan deze antifouling minimaal 5 jaar mee gaan maar wellicht zelfs 10 jaar! International Paint wilde zien hoe deze laag zich zou houden in zout water tijdens de wereldreis van de jongens die ruim 2 jaar zou gaan duren. Eigenlijk had de Pegasus nog een extra laag moeten krijgen, echter de tijd hiervoor ontbrak. Inmiddels zijn wij alweer 2 jaar de gelukkige eigenaren van de Pegasus. En ruim 4 ½ jaar verder mogen we constateren dat deze antifouling zich bijzonder goed heeft gehouden. Wij hebben het geluk dat International Paint ons deze extra laag van Intersleek Pro nog wil geven om dit proef project netjes af te ronden. Met dank aan Dennis Tuijnman, salesmanager retailmarket at International Paint, die dit mogelijk heeft gemaakt.

Dan nu aan ons de “schone” taak om de boot schoon te maken en te ontvetten ter voorbereiding op dinsdag 7 mei, wanneer de Intersleek Pro laag er op gezet zal worden. Omdat niets hecht op deze laag, kan ik met redelijk gemak de kleine zeepokken er zo met een spons met water afvegen. In het weekend maken we de romp verder schoon en als laatste wordt hij helemaal ontvet, zodat de nieuwe laag nog beter zal hechten. Best vermoeiend, de hele dag boven je macht werken, en na afloop weet ik weer hoeveel spieren een menselijk lichaam heeft….., maar het resultaat mag er zijn!

Er moet nog even verteld worden dat we 2 jaar geleden een boegschroef hebben laten inbouwen. Hierdoor is er een klein deel van de romp bewerkt met een andere antifouling (rondom het gat) welke niet hecht met de Intersleek Pro. Hierdoor zie je een duidelijke scheiding tussen deze twee verschillende soorten, de laag rondom de boegschroef is donkerder). Zo was heel goed zien te zien dat er wel aanslag en zeepokken hadden gehecht op deze laag en niet op de Intersleek!
Kleine krasjes zichtbaar doordat de Pegasus een winter in het ijs heeft gelegen.

Fred is ondertussen druk bezig met het controleren van alle afsluiters, waarvan er een aantal niet meer open c.q. dicht konden en dat kun je aan boord niet hebben! Ondanks dat ze (op enkele na) in 2008 waren vervangen, vonden we dat de meeste vervangen moeten worden. We nemen het zekere voor het onzekere, vervangen is beter dan de Pegasus te laten vollopen!
Dinsdag 7 mei, de dag is aangebroken dat Dennis Tuijnman van International Paint naar de werf komt om ons instructies te geven hoe we de antifouling moeten aanbrengen. Gelukkig waren de weersverwachtingen voor deze dag perfect, droog en een zonnetje! In de voorgaande weken had Dennis ons al aangegeven welke spullen we moesten aanschaffen om deze klus te klaren. Verfemmers, rolhouders, afdekplastic, handschoenen, overalls, mengbekers en extra blikken. Gewapend met de blikken antifouling kwam Dennis naar ons toe en we waren blij verrast dat hij voor zichzelf ook een overall bij zich had. Hij zou niet alleen instructies geven maar ook zelf de handen uit de mouwen steken, wat wij top vonden!
De antifouling bestaat uit een 3-componenten verf, die volgens een speciale verhouding en volgorde gemengd dient te worden. Uiteindelijk zijn Dennis en Fred samen aan de slag gegaan en kwam het er op neer dat ik de klusjes er om heen deed, zoals zorgen voor de koffie en de lunch.   Na ruim 2 uur zat de eerste laag er op. De bedoeling van Dennis was om te proberen om er op deze dag nog een tweede laag op te zetten, maar helaas duurde het drogen te lang. Dit zou voor Dennis veel te laat worden, want hij zou de volgende dag op vakantie gaan. Na een paar goede instructies van zijn kant, konden we dit verder met z’n 2-tjes doen. Nogmaals willen we Dennis bedanken voor zijn inzet, we waren erg blij met zijn hulp!
In de loop van de middag begon het weer meer te waaien en de lucht werd ook steeds donkerder, waardoor we besloten om deze tweede laag niet meer op die dag aan te brengen. We zijn de 2 dagen verder gegaan met de afsluiters en andere klusjes, totdat het weer opklaarde. Donderdag waren de omstandigheden beter en hebben Fred en ik zelf de Pegasus voorzien van een tweede laag. Het eindresultaat mag er weer zijn, de Pegasus ziet er perfect uit!                          Voorzien van 2 nieuwe lagen Intersleek Pro

Hierna hebben we de klus afgemaakt met de afsluiters, slangen aangepast of vervangen en de wierpot iets hoger geplaatst. Verder een anode vervangen welke aan de as bevestigd was. Maandag gaat de boot weer het water in.