Auteur: Caroline

20 mei 2025
We vertrekken om 6:00 uur richting St. Vincent.
Het is een volle dag zeilen, ongeveer 51 zeemijlen en hier zullen we ongeveer 10 uur over doen. We gaan naar het zuiden van St. Vincent, daar is een baai die `Calliaqua Bay`heet. Er is een afgebakend gedeelte waar de ‘Blue Lagoon Marina` is gevestigd. In de Blue Lagoon liggen ook enkele mooringen. Wij zijn hier vorig jaar ook geweest en hebben toen voor anker gelegen vlakbij de nauwe ingang van de Lagoon. Ons plan is om daar wederom voor anker te gaan. De afstand naar het dinghy dock is te overzien, dus dat is geen enkel probleem

De wind komt van het land en is af en toe best wel veel. Met een gemiddelde van 5-6 knopen gaan we gestaag richting St. Vincent. Onderweg hebben we soms een klein regen buitje, maar dat is te overzien. Al met al is het best een aangenaam tochtje. Maar dat zou gauw genoeg veranderen!
Rond 15:30 uur zijn we in de buurt van de ‘Calliaque Bay’ en kijken rond of er misschien een vrije mooring buiten de Lagoon beschikbaar is.
We waren net aan het bedenken dat we maar voor anker zouden gaan, zoals we ook van plan waren, toen er met volle snelheid een dinghy uit de Lagoon naar ons toe kwam. We vroegen of de mooring die buiten in de baai lag vrij was, maar daar kregen we niet direct een antwoord op. Wel gaf hij aan dat er in de lagoon een mooring vrij was en we hem gewoon konden volgen de Lagoon in. Ik vroeg hem meerdere malen of het diep genoeg was en zei dat we 2.10 m diep waren. Geen probleem zei hij, volg mij maar.

Nu moet je weten dat, om deze Lagoon binnen te varen, je tussen 2 palen door moet varen wat best wel nauw luistert. Ook ligt er nog eens een wrak vlak nabij de ingang, wat het nog ingewikkelder maakt om binnen te varen. Omdat dit wrak dwars ligt moet je (ook bij hoog water) zeer goed opletten. We waren helemaal niet voorbereid om de Lagoon in te varen en hadden ons ook niet verdiept in hoog en laag getijde. Stom van ons natuurlijk, want je moet altijd goed voorbereid zijn. Maar goed, wij als goedgelovigen, volgden deze man, waarvan we aanname dat hij van de Marina was. Ook dit bleek achteraf nogal naïef van ons te zijn, maar hierover later meer.Aan de linker kant zie je de twee palen en het wrak. Aan de onderkant is de in- uitgang zichtbaar tussen het rif door.Uit eindelijk lagen we vast met behulp van de ‘goede’ mensen. Ik kookte nog steeds over van woede op die man. De twee mannen die ons hadden geholpen bleven even aan boord. Van hun begrepen we dat de eerste man, waarvan we nu de naam wisten: Kelvin King, niet van de Marina was, maar wel veel ingeschakeld wordt om mensen naar binnen en buiten te begeleiden. En dat hij toch op de hoogte had moeten zijn dat het LAAG water was en dat het niet mogelijk was om op dat moment naar binnen te varen. We begrepen later dat de Kelvin al zo’n 20 jaar dit ‘werk’ doet, zou je toch denken dat hij inmiddels wel moet weten wanneer het laag of hoog tij is! Maar goed het eindigde hier niet bij. Deze twee mannen wilden toch wel nog even betaald worden voor hun ‘hulp’. Ze vroegen een belachelijk hoog bedrag, rond de US $ 500. We gaven ze uiteindelijk een bedrag van US $ 100,00 wat wij toch wel meer dan genoeg vonden. Mijn boosheid was hierdoor nog zeker niet gezakt en dat duurde ook nog wel even omdat Kelvin ook nog even zei dat we voor de mooring moesten betalen! Wat we normaal gesproken, als het allemaal gewoon was verlopen, natuurlijk hadden gedaan, maar nu……… zeker niet! Hij werd dan ook boos op ons en zei uiteindelijk dat we het geld maar moesten houden en vertrok. De twee andere mannen zouden hem nog wel even kalmeren.

De volgende dag kwam Kelvin langs en toen lieten we de schade lieten zien die hij had gemaakt en hem vertelde dat we dat toch wel gecompenseerd wilde hebben. Hij zei dat we dan 2 dagen gratis konden liggen. Waarop Fred zei dat de schade op zijn minst US $500 was om dit gerepareerd te krijgen. Hoe hij dacht dit te betalen, waarop hij hevig schrok. Natuurlijk was hij niet verzekerd. Hij had wel een ‘mannetje’ die dit wel kon repareren. No way! Hij kon ons dan wel (na twee ‘gratis’ dagen liggen) begeleiden door de andere in- uitgang, de ingang tussen het rif door. Dat is helemaal een riskante onderneming ondanks dat sommige zeilers wel doen, nemen wij zeker het risico niet. De havenmeester gaf ook aan dat zij dit niet adviseren om te doen.

We wisten sowieso niet wanneer we weer vertrokken, dus dat lieten we in het midden. Na deze ervaring gingen we zeker niet verder met hem in zee. We hadden echt geen vertrouwen meer in hem en vertelde dit ook, waarop hij vertrok. Boos, gefrustreerd en moe van al dit gedoe moesten we ook nog naar de kant om in te klaren. Dus dinghy water in, buitenboordmotor erop etc. Fred zou alleen gaan en ik zou de boel een beetje opruimen. Inmiddels was het 17:00 uur en moest Fred ook nog eens ‘over-time’ betalen.
Na ons avond eten zijn we ingestort op de bank. Het heeft me de nodige tijd gekost om van mijn boosheid af te komen. Het was een ‘duur’ lesje dat we hebben geleerd. Wat een dag!

Conclusie:
– Vertrouw alleen op jezelf en niet op Kelvin King.
– Bereidt je ten alle tijden voor op allerlei scenario’s.

21 en 22 mei 2025
De volgende ochtend kochten we de nodige spullen in het lokale supermarktje. In St. Vincent konden we een aantal producten kopen die we elders niet konden verkrijgen en dit was ook één van de redenen dat we hier naar toe kwamen. Gelukkig ontdekten we dat we deze ook in Bequia zouden kunnen kopen. We zeiden al tegen elkaar dat we hier niet meer heen zouden gaan. Zo’n leuke plek was het nu ook weer niet.

Ons plan was om over 2 dagen (23 mei 2025) te vertrekken. Na deze slechte ervaring keken we samen op verschillende sites met betrekking tot wanneer het hoog water zou zijn, om zeker te zijn dat we niet weer in de problemen zouden komen. We vroegen ook bij de Marina na wanneer het hoog water was en de man die toen in het kantoor zat antwoorde: “dat verschilt per dag maar ik weet niet hoe laat’. En zo’n iemand werkt dan in een Marine?! Dit sloeg werkelijk nergens op. Goed geregeld hier!

Diverse sites gaven allemaal andere tijden aan, zelfs lokale sites! Uiteindelijk moesten we de conclusie trekken dat Navionic de beste informatie had. Maar om zeker te zijn hielden we het vanaf de eerste ochtend in de gaten wanneer wij dachten dat het hoog water was. We maakten foto’s van diverse plekken om het verschil in hoogte te kunnen constateren, wat zeker hielp. Zo constateerden we dat we rond 11:00 uur de grootste kans hadden op genoeg hoog water om te kunnen vertrekken uit de Lagoon.

Op de laatste dag gingen we nogmaals naar het kantoor van de Marina om met een andere havenmeester te praten. Deze man begreep tenminste wat ons probleem was en kon wel vertellen wanneer het ongeveer hoog water was. Hij vertelde ons ook dat de andere havenmeester hier geen verstand van had. Gelukkig was er tenminste één iemand die wel verstand van zaken had.  En Kelvin, die zagen we niet meer terug!

Na een beetje zoeken op internet naar ervaringen van andere zeilers met deze Lagoon, kwam ik verschillende berichten tegen van boten die vast waren gelopen bij de ingang. Zelfs een catamaran en die heeft een veel mindere diepgang dan wij! Ook hier had Kelvin King hun begeleid door de ingang. Zo wat voor de 20 jaar ervaring die de man schijnt te hebben.

We willen de volgende dag vertrekken en Fred gaat s ’middags naar de douane en immigratie toe. Het kantoor zou om 13:00 uur weer open zijn. Daar aangekomen was alleen de dame van immigratie aanwezig en die vertelde meteen dat de douane niet aanwezig was en pas om 13:30 uur terug zou zijn. Zij wilde alleen wat gaan doen wanneer je ‘over-time’ betaalde en dat was Fred geenszins van plan. Dus maar weer wachten. Om 13:30 uur was er nog steeds niemand van de douane aanwezig. Hij heeft 60 minuten in het kantoor gehangen totdat de dame van immigratie ineens wel de formulieren kon afhandelen. Zijn aanwezigheid was blijkbaar genoeg om toch enigszins in actie te komen. Althans dat hoopte Fred, maar helaas het tegendeel was waar. Er moest nog wel een handtekening van de douane meneer op gezet worden en die was er nog niet. Dus er zat niets anders op dan weer te wachten en pas na 30 minuten kwam de douane aanzetten en kon het allemaal afgehandeld worden. Zucht….. hier loopt echt alles soepeltjes…….

De rest van de middag besteden we aan het vaarklaar maken van de boot. Dinghy weer op het dek hijsen etc. De volgende ochtend zullen we rond 11:00 uur vertrekken (als alles volgens plan verloopt) richting Curacao.
Dit is zeker een plek die we de volgende keer zullen overslaan!

19 mei 2025
We hebben niet zoveel gezien van het eiland omdat het bijna de gehele dag regent. Hierdoor zijn de plekken die de moeite waard zijn niet zo makkelijk bereikbaar. We zullen zeker nog eens terug moeten komen naar dit mooie groene eiland. Voor nu slijten we onze dagen met kleine klusjes doen en werken aan onze nieuwe website. We vullen deze met al onze oude blogs en dat kost best veel tijd.
Uiteraard moeten we ook boodschappen doen en gaan hiervoor naar de wat grotere supermarkt `Massy Supermarkt`. We wandelen langs de weg en moeten goed op het verkeer letten. Gelukkig houden ze hier wel rekening met wandelaars. Onderweg maak ik enkele foto’s.

Er is sprake van een vreemde stroming in de baai door de wind en de regen. Rondom onze boot drijven hele stammen van bamboe, kokosnoten en uiteraard allerlei afval wat van het eiland de zee in stroomt. Helaas zie ik ook weer een paar ballonnen richting de zee drijven. Wanneer worden deze dingen nu eens voorgoed verboden te verkopen? Doordat het erg wisselvallig weer is moeten we voortdurend de luiken open en dicht doen, om gek van te worden. De temperatuur stijgt gestaag binnen wanneer alles dicht is.
Ook Kit is een beetje lui, behalve de keer dat we een bonk tegen de boot horen. Een vliegende vis heeft weer eens een ‘afslagje’ gemist en is aan boord beland. Als een razende vloog kit naar buiten, maar gelukkig waren wij hem voor. Er landen op een dag een aantal kleine vogeltjes op de lijnen van onze boot, die er luid op los kwetteren. Maar Kit…….. die maakt zich niet druk en blijft lekker slapen.

Door de grote hoeveelheid regen vangen we lekker veel regenwater op, zo’n 150 liter. We gieten dit in onze watertanks en dat scheelt ons ook weer een ritje naar de kant om water te halen!
Fred maakt nog enkele mooie foto’s van onze boot met op de achtergrond de `Petit Piton`.
Tijd om verder te gaan. De dag voor ons vertrek gaan we in de ochtend naar de kant, het is net een beetje droog, om ons uit te klaren. We wandelen nog even naar de lokale bakker voor vers brood. Ik maak nog enkele foto’s van de kerk, de straatjes en de vreemd uitziende bomen langs de waterkant.
 

Morgenochtend willen we heel vroeg richting St. Vincent vertrekken.

14 mei 2025
Het stadje Soufrière ligt in het zuid-westen van St. Lucia voor Petit Piton, één van de twee beroemde piramidevormige vulkanische bergen: de Pitons. Gros Piton is 771 meter hoog en Petit Piton met 743 meter iets kleiner. De Pitons, de zee en het regenwoud vormen als achtergrond een perfect plaatje voor een bezoek aan deze ontspannen en relatief onontwikkelde plaats in het zuiden van St. Lucia. Gezien het feit dat de naam het Franse woord voor “zwavel” is, zal het niemand verbazen dat er zoveel hete bronnen en minerale baden te vinden zijn. Toen het kleine stadje in 1746 gesticht werd door de Fransen bloeide de stad vanwege de suikerrietplantages, maar tegenwoordig leven de inwoners van Soufrière voornamelijk van het toerisme.

Door de jaren heen is Soufrière vaak getroffen door aardbevingen, orkanen en tropische stormen. De stad is dus meerdere keren herbouwd, maar toch heeft het stadje zijn oorspronkelijkheid behouden. Franse houten huisjes met balkons en moderne cementen bouwwerken staan dicht tegen elkaar aan gedrukt langs de smalle wegen. De straten zijn voorzien van stoepen en grote water goten die het regenwater vanuit de bergen naar zee leiden.  Op het centrale plein zijn tijdens de Franse revolutie verschillende vooraanstaande Franse mannen onthoofd met de guillotine. Aan de oostkant van het plein staat de `Lady of Assumption kerk`, gebouwd in 1953. Een paar leuke feitjes; het nationale bier, Piton bier, is naar de bergen vernoemd. Ook de vlag van St. Lucia, die bestaat uit een zwart goud gelaagde driehoek, is geïnspireerd op de Pitons.

Wederom een wisselvallige dag qua weer. Het ene moment schijnt de zon en dan barst er weer een regenbui weer los. Zodra het wat droger is verzamelen we al ons afval en varen met de dinghy naar het dinghy dock. Het is een nogal hoge steiger, maar gelukkig is er een soort van trap aanwezig dat het ons wat makkelijker maakt om naar boven te klimmen. Dit dinghy dock wordt overdag bewaakt en de dame van de bewaking (keurig in uniform) komt ons al tegemoet. Zij legt uit waar we ons afval kwijt kunnen. Daarna wandelen we richting tankstation om een jerrycan met benzine te vullen, die Fred maar meteen naar de dinghy terug brengt. Vervolgens dwalen we een beetje door de straatjes van het dorpje. Bij een supermarkt vragen we of ze Coca Cola Zero hebben in grote 2 liter flessen, maar ook hier hebben ze alleen de mini flesjes. Het verbaast ons dat ze dit op het hele eiland niet hebben. Vervolgens gaan we even wat drinken bij een lokaal tentje. Een mini kitten komt nieuwsgierig kijken wie we zijn. Zo schattig! De verleiding is groot, maar ik neem hem niet mee, één kat aan boord is genoeg.

Tatoeages
Al geruime tijd denk ik na over het laten plaatsen van mijn 2^e tatoeage. Het heeft even geduurd, maar nu weet ik wat ik wil en ook Fred gaat hierin mee. Via internet ontdekte ik dat er hier in het stadje een tatoeëerder zit, die zeer goede reviews heeft. Na overleg besluiten we op de bonnefooi ernaartoe te lopen om te kijken wat de mogelijkheden zijn. Het is even zoeken, want nergens staat er een bordje, maar na even te vragen aan een lokale dame worden we naar het goede huis verwezen. Er verschijnt een vriendelijke jonge man die ons mee neemt naar de achterkant van het huis, hier heeft hij een klein, maar schoon vertrek waar hij tatoeages zet. We leggen uit wat we zouden willen en vragen wanneer hij tijd zou hebben. Het is zijn vrije dag en voor de komende weken zit hij vol. Nadat we uitgelegd hebben dat we zeilers zijn en niet heel lang hier blijven vraagt hij of wij vandaag tijd hebben. Natuurlijk hebben we tijd! Hij vraagt ons om vanmiddag om 13:45 uur terug te komen. We wandelen terug naar de dinghy, kopen ondertussen op de lokale markt enkele bananen en terug op de boot lunchen we.  Iets voor de afgesproken tijd varen we terug naar het stadje en natuurlijk begint het dan meteen weer te regenen. Een korte regenbui die over is wanneer we bij het dinghy dock arriveren.

Waarom een tatoeage?
Onze persoonlijke mening is dat een tatoeage een specifieke betekenis moet hebben. We zouden nooit zomaar een willekeurige tatoeage nemen. In de zeilers wereld worden diverse tatoeages gezet met een specifieke betekenis. Natuurlijk heb je de traditionele, zoals het anker of een kompasroos, maar dat willen we niet, we willen beide graag een zwaluw. Hieronder vertel ik iets meer over de reden en de betekenis van de zwaluw.
De historische wortels van de zwaluw in de zeemanscultuur
Historisch gezien hebben zeelieden en zwaluwen een diepe band met elkaar. In de tijd van grote schepen en lange zeereizen was het zien van een zwaluw een baken van hoop dat aangaf dat land nabij was. Deze vogels, die zelden ver op zee te vinden waren, werden gezien als geluksbodes die het einde van een gevaarlijke reis aankondigden.

Zwaluwen als symbolen van ervaring en maritieme prestaties
In de zeemanscultuur is de zwaluw niet alleen een vogel, maar ook een teken van eer. Traditioneel verdiende een zeiler het recht op een zwaluwtatoeage nadat hij 5.000 zeemijlen op zee had afgelegd, als symbool voor zijn ervaring en veerkracht. Een tweede tatoeage na 10.000 zeemijlen markeerde nog meer vaardigheid en avontuur. Voor de goede orde: de omtrek van de aarde is 21.639 zeemijl, wat gelijk staat aan 4,16 zwaluwen.

Mythen en legenden over zeevaart
Een van die geloven is dat als een zeeman op zee sterft, zwaluwen zijn ziel naar de hemel dragen. Deze legende verleende de vogel een heilige status onder zeelieden, als symbool van bescherming en respect voor hen die verloren gingen in de oceaan.In de huidige tijd blijft de zwaluwtatoeage een populair embleem onder zeilers, marinepersoneel en maritieme liefhebbers. Het dient als een eerbetoon aan de eeuwenoude traditie en symboliseert respect voor de uitgestrektheid van de oceaan en een herinnering aan de reis en ervaringen van de zeeman.In de context van zeeman tatoeages is de zwaluw meer dan alleen een symbool. Het omvat de essentie van het leven van een zeeman – vrijheid, avontuur, vaardigheid en een blijvende band met thuis. Als we nadenken over de betekenis van de zwaluw, worden we herinnerd aan de diepe, historische band tussen de mensheid en de zee.

De tatoeages
Dit is dan ook de reden waarom we gekozen hebben voor de zwaluw. Omdat we tot nu toe 18.445 zeemijlen hebben afgelegd, willen we graag drie zwaluwen getatoeëerd hebben.  Aangekomen bij de tatoeëerder, zijn naam is `Ridge` en de naam van zijn bedrijf is `Artistry Pleasures` (zie Instagram: ridgetattoos) nemen we plaats en leggen uit wat de bedoeling is.

We willen beide dezelfde tatoeage, ik op mijn rechter bovenarm en Fred op zijn linker bovenarm. Het is even puzzelen welke en hoe deze gepositioneerd moeten worden op onze arm. Ridge is zeer geduldig en samen komen we tot een goed ontwerp. Ik (Caroline) ben het eerste aan de beurt. Hij print het plaatje uit en maakt een afdruk op mijn arm. Ridge is niet tevreden over de eerste afdruk en doet het nogmaals. Nadat we er samen over eens zijn hoe het moet worden, neem ik plaats op de tatoeagetafel. Ridge heeft een grote ventilator neergezet, want het is erg warm. Tijdens de gehele sessie luisteren naar een remix van allerlei oude nummers en vertellen o.a. over het zeilen. Hij laat foto’s zien van de tatoeages die hij gezet heeft en verteld dat het oudste stel wel 67 jaar was. Waarop ik meteen de ‘gemene’ vraag stelde hoe oud hij dacht dat wij waren! Zijn antwoord: 51 jaar! Zo lief, hij zit er wat Fred betreft 17 jaar naast. Zo zie je maar weer……………… het zeilers leven houdt je jong toch!Het is 14:30 uur wanneer hij begint. Fred maakt tussendoor foto’s en video’s, ook met de mobiel van Ridge, die ons later alles zal toesturen.

Pijnlijk is het niet, maar het duurt best wel lang. Hij is erg professioneel en perfectionistisch en daar zijn we alleen maar blij mee. Af en toe moet ik even mijn benen strekken, want ik krijg een houten kont van langdurig zitten. Ridge tatoeëert het eerste gedeelte met 1 naald en dan om het te accentueren en in te vullen vervangt hij deze door 7 kleine naaldjes. Dat is iets pijnlijker, maar al met al valt het reuze mee.

Rond 17:00 uur ben ik klaar en omdat Fred ook nog gedaan moet worden zal het een latertje worden en dus stelt Ridge voor om wat eten te laten bezorgen. Dat vinden we een uitstekend idee. Ridge weet een goed restaurant die o.a. wraps kan bezorgen. Totdat het eten wordt bezorgd gaat hij door met Fred. Dan eten we wat en gaat hij verder.
De tatoeage van Fred wordt op zijn linker bovenarm gezet in spiegelbeeld van de mijne. Omdat dit dezelfde is gaat het nu wat vlugger allemaal. Helaas voor Fred gebruikt Ridge voor het invullen 15 naaldjes i.p.v. 7. Maar volgens Fred viel het wel mee. Rond 20:00 uur is ook Fred klaar.Nadat we nog enkel foto’s en video’s hebben gemaakt, betaald hebben, krijgen we nog advies van Ridge over de nazorg van onze tatoeages. Ridge dekt ze af met een speciale transparant huid pleister, deze moet 24 uur blijven zitten. De volgende dag moeten we met lauw water voorzichtig deppen totdat het niet meer afgeeft. Pas zaterdag (over 3 dagen) moeten we het behandelen met de van hem gekregen zalf. Over een paar dagen zal het er al beter uitzien, maar het zal nog een paar weken duren voordat alles genezen. Voor nu zijn we uitermate tevreden met het resultaat!

We nemen afscheid van hem en geven aan zeker nog een keer terug te komen. Gelukkig is het gestopt met regenen wanneer we terug wandelen naar de dinghy. Moe, maar voldaan komen we aan bij de boot. De rest van de avond hangen we lekker onderuitgezakt op de bank.

Bedankt Ridge, we zijn erg blij met de mooie tatoeages!

12 mei 2025
Maandag, we staan vroeg op om zo rond 8:00 uur in de marina diesel en water te kunnen tanken. En, weer regen, totdat we aanleggen bij het Fuel Dock. Alle watertanks en jerrycans zijn weer gevuld en de dieseltank volgetankt. Het is 9:30 uur wanneer we de marina verlaten. Op de motor en Genua zeilen we de baai uit. Grote regenwolken hangen boven het land en we hebben af en toe kleine buitjes, niet al te erg. Er zeilen een aantal bootjes de zelfde kant op. We hopen dat we bij Soufrière een mooring kunnen krijgen dichtbij het dorpje. Op verschillende sites en Facebook komen we een naam tegen van een betrouwbare ‘boot boy’ genaamd `Jahleel`.
We willen vlak voordat we arriveren, Jahleel per whatsapp benaderen. Op 5 mijl afstand komt er ineens met een hele snelle boot aan, we vertellen de man dat we contact met `Jehleel` hebben. Wanneer we dichterbij komen Whatsappen we Jahleel en leggen uit dat we graag hulp willen bij het vinden van een mooring. Zodra we  Soufrière in beeld krijgen barst de regenbui los. Niet alleen regen maar ook onweer en daar heb ik een gruwelijke hekel aan. Dachten we nog dat we gisteren veel regen hadden, maar dit overtreft alles. Er komt een bootje aan en de man zegt dat Jahleel hem gestuurd heeft omdat hij zelf bezig is met een andere boot. Helaas is één van de zeilboten die we onderweg zagen ons voor om een mooie mooring te bemachtigen. We liggen nu iets verder weg van het dorpje. Jahleel komt ook nog langs om ons info te geven over eventuele toertjes, we spreken af hem te appen als we iets willen doen. We geven de boot boy die ons heeft geholpen EC $ 20,00 (€6,50), een bedrag wat geadviseerd is. Het blijft heel hard regenen, alles is nat, kleding en de kussens in de kuip. We liggen net vast wanneer er een boot voor ons aan een mooring gaat liggen. Deze boot ligt wel erg dichtbij en ook de boot voor hun. Doordat de wind weg valt, draaien we alle kanten op en komt de buurboot wel erg dichtbij. We maken allebei de lijnen van de mooring nog korter en hopen dat dit voldoende is. Nu bonkt alleen de bol weer tegen de boot, niets aan te doen voor nu. We hangen de natte kleding in de douche om te drogen. Zodra het even wat droger is, ruimen we de boel buiten een beetje op en maken de lijnen rammel vrij. Ineens is er op mijn linker pols een grote gesprongen ader zichtbaar, blauwe plek, dik en pijnlijk. Ik heb geen idee hoe dit gebeurd is. Zodra we binnen zijn krijg ik van Fred een pak bevroren vlees (wat we toch gaan eten vanavond) om mijn pols te koelen. Het helpt iets, maar waarschijnlijk moet ik heb nu gewoon zoveel mogelijk laten rusten.  Op internet kijken we naar interessante dingen om te bekijken hier en concluderen dat de meeste toertjes die aangeboden worden wel erg duur zijn, meestal over de $ 100,00 per persoon. Zoals eerder beschreven zijn er watervallen en modderbaden vrij dicht in de buurt, maar we lezen ook dat als er veel regen is het gesloten is. Kan me daar wel iets bij voorstellen, de weg er naar toe zal haast niet begaanbaar zijn na al die regen. Volgens de weersvoorspelling ziet het er niet naar uit dat het voorlopig niet zal ophouden met regenen.

13 mei 2025
Saint Lucia ligt in de tropische zone en heeft een tropisch regenwoud klimaat. Het regenseizoen op Saint Lucia begint officieel in juni en duurt tot december, waarna het drogere seizoen begint. De gemiddelde jaarlijkse neerslag bedraagt 2300 mm aan de kust tot 3800 mm in het binnenland (ter vergelijking: in Nederland en België ligt het gemiddeld rond de 800 mm per jaar). Volgens ons is het seizoen al ruim begonnen!
Na een goede nachtrust, zien we dat er een boot achter ons is vertrokken en wij besluiten om dan maar deze mooring te nemen. Iets verder van de kant (en de rotsen) en ook verder van de mooring voor ons. Op het moment dat ik de mooringlijn te pakken heb, komt er teveel kracht op, waardoor ik de pikhaak uit mijn handen laat glippen. Gelukkig is het er een die blijft drijven. Ik duik het water in en zwem er naar toe, wat niet mee valt zonder zwem flippers aan en stroming. Maar….. ik red het. Klim weer aan boord en we gaan voor poging twee. Dit lukt en nu liggen we een stuk gunstiger ten opzichte van andere boten. We hangen de natte was buiten op en ja hoor, even later gaat het weer regenen. Gedurende de dag wisselt het zonnetje af met regenbuien. Met mijn pols gaan het nu weer wat beter, blijft nog wel pijnlijk, maar de minder dik. Naast alle natte kleding droog proberen te krijgen zijn we weer verder gegaan met onze website. Verder lummelen we wat in afwachting op beter weer. Wordt vervolgd!

7 mei tot en met 11 mei 2025
Saint Lucia is een onafhankelijke eilandnatie in het Caribisch gebied. Het eiland, dat een landoppervlakte heeft van 606 km² en 166.487 (2020) inwoners telt, behoort tot de Bovenwindse Eilanden. Oorspronkelijk werd het eiland bewoond door de Arowakken en daarna door de Cariben, die zich jarenlang verzet hebben tegen de Europese kolonisten. De koloniale tijd werd gekenmerkt door de import van slaven uit Afrika om op de bananen- en suikerplantages te werken. Het bestuur over Saint Lucia vormde eeuwenlang een twistappel tussen de Fransen en de Engelsen, waardoor de kolonie veertien keer van eigenaar wisselde voordat ze uiteindelijk in Britse handen viel. Dit verlangen om Saint Lucia te bemachtigen, alsmede de schoonheid van het land, leverde Saint Lucia de bijnaam Helena van West-Indië op, naar de Griekse mythologische figuur Helena. Op 22 februari 1979 werd het eiland onafhankelijk, met de Britse koningin Elizabeth II als staatshoofd van het Commonwealth realm. In 2022 werd Charles III koning van Saint Lucia. Tegenwoordig wordt Saint Lucia jaarlijks door honderdduizenden toeristen bezocht vanwege de natuur van dit eiland, vulkanen, regenwouden, watervallen en zwarte zandstranden. Er zijn verschillende Nationale parken zoals, Pigeon Island National Park en het Tet Paul Nature Trail. Aan de westkust van het eiland is Soufrière, gelegen tegen de vulkanische Pitons (staan op de werelderfgoedlijst van UNESCO). De laatste eruptie stamt uit 1766. Hier bevinden zich de zwavelbronnen, modderbaden en Botanische tuin. Het hoogste punt is de Mount Gimie, 950 meter. Het is een vruchtbaar eiland met bananenplantages. De hoofdstad is Castries aan de noordwestkust van het eiland, hier woont een derde van de bevolking.

Rodney Bay
Heeft de vorm van een hoefijzer en de marina is de tweede grootste van de Carieb. De baai is vernoemd naar admiraal George Brydges Rodney, die zijn fort bouwde op Pigeon Island. Pigeon Island is een nationaal monument in St. Lucia, uitgeroepen in 1992 door de regering van St. Lucia. Het is 18 hectare groot en was oorspronkelijk omgeven door water tot het in 1972 kunstmatig met het vasteland werd verbonden. Wij liggen voor anker op bijna 20 minuten van het dinghydock in de marina. Het is een luidruchtige baai, qua geluid (muziek), jetski’s en vissersboten die met belachelijke snelheden vlaklangs scheuren. Het is niet echt een plek waar wij ons thuis voelen. Om boodschappen te doen kun je iets verder de baai in varen naar de rechter hoek, waar een kleine steiger is om je dinghy aan vast te maken. Meestal hangt hier wel iemand rond die op je dinghy wil letten voor een klein bedrag of iets te drinken.

Op 5 minuten wandelen bevinden zich heel veel winkeltjes, met name de Duty Free zaken (voor drank) zijn interessant. Er is een grote Massy Store (supermarkt) voor de boodschappen. Op het moment dat wij er zijn is er het Jazz & Arts Festival. We hebben informatie gekregen van een hele vriendelijke dame bij het Toeristen bureau. Nu het festival er is, is het druk en daardoor minder veilig om met een openbaar busje te rijden. Zij adviseerde ons om met eigen boot naar de baai Soufrière te zeilen. Het eiland heeft de laatste jaren een erg negatief beeld gekregen, geweld tegen zeilers en inbraken e.d. De meeste inwoners proberen nu dit beeld te veranderen. Wij ervaren dat de meeste mensen erg vriendelijk zijn, met uitzondering van een aantal horeca mensen in de marina. Omdat we kattengrit nodig hebben en voer voor onze kat, leggen we de dinghy aan bij het dinghydock in de marina. We wandelen eerst naar de bekende bakker ‘7th Heaven Bakery`, een zeer luxe bakker die fantastisch lekkere croissantjes waar ze wel de hoofdprijs voor rekenen. Maar goed af en toe moet je jezelf toch verwennen! Na de koffie en het overheerlijk (voor mij) chocolade croissantje) lopen we naar de dierenzaak `Dog Food`. Daar vinden we het juiste merk kattengrit en voer. Nadat we verteld hadden dat we op een boot wonen en dat deze buiten in de baai ligt, regelt hij voor ons dat de goederen afgeleverd zullen worden in de marina. Super goede service.
We besluiten om maandag 12 mei naar Soufrière te zeilen. We zullen zeker terug komen bij St. Lucia om wat meer van het eiland te zien. Op zondag doen we nog even in de ochtend boodschappen. Op de terugweg komen we in een gigantisch regenbui terecht onderweg naar de boot. We schijnen patent te hebben op regenbuien wanneer we water halen of boodschappen doen. Maar deze keer was het wel heel erg en we komen doorweekt aan bij de boot. Uiteraard houdt dan de regen op…….In de middag maken we een takel om de buitenboordmotor op te hijsen, dit omdat er zoveel golven zijn door al die race bootjes. De dinghy leggen we op het dek en verder maken we alles klaar voor morgen.

9 mei 2025
Op 9 mei 2016 zijn we uit Nederland vertrokken met onze boot Pegasus voor onbepaalde tijd en onbepaalde bestemming. Nu alweer 9 jaar geleden, wat vliegt de tijd. Terugkijkend op de afgelopen jaren kunnen we met zekerheid zeggen dat we geen moment spijt hebben van onze beslissing om Nederland te verlaten.
Natuurlijk missen we onze familie en dierbare vrienden die in Nederland wonen. Je kunt niet even gauw terug naar Nederland om gezellig een `bakkie koffie` te doen of om iemand te troosten wanneer dit nodig is. Dat is soms best wel moeilijk, maar daarentegen ontstaan er onderweg ook weer nieuwe vriendschappen. Vrienden waar we soms een heel intensief contact mee hebben. Zeilers onderling begrijpen elkaar vaak zonder veel uit te leggen. Verhalen worden uitgewisseld en situaties zijn zo herkenbaar, dat schept al gauw een bijzondere band. Zeilers zoeken elkaar op tijdens `Happy Hour` en dat zijn er vele geweest in de afgelopen 9 jaar! Ja, ja, zeilers houden wel van een borrel! Je zou bijna denken dat het alcoholisme gekoppeld is aan het zeilers leven.

Natuurlijk is er ook een negatieve kant, we moeten heel vaak afscheid nemen van vrienden tijdens onze reis. We zeggen nooit dag, maar altijd tot ziens. Je weet namelijk nooit of je elkaar ergens weer zult treffen. De ervaring in de afgelopen 9 jaar heeft ons geleerd dat dit ook zo is, zeker met de zeilers die net als wij voor onbepaalde tijd zijn vertrokken. We ontmoeten zeilers van allerlei Nationaliteiten en maken kennis met de inwoners van al de verschillende landen en eilanden die we bezoeken. Respect hebben voor de waarden en normen van ieder land. Je leert vanzelf flexibel te zijn, anders kun je dit leven niet volhouden.

De manier van leven bevalt ons prima en we hopen dit nog jaren te kunnen blijven doen. Dit is dan ook de reden dat we twee jaar geleden een andere boot gekocht, `Mustang Sally`. We hebben de boot aangepast aan onze levensstijl en leeftijd. Tja, we worden tenslotte ook een dagje ouder en wat extra hulpmiddeltjes is nooit weg. Hoewel dit leven je ook op een andere manier jong houdt omdat je elke dag wel iets leert. Altijd bezig zijn met uitzoeken waar we heen gaan, welke route, wanneer we een goed `weer momentje` hebben, welke papieren er nodig zijn, waar je water, diesel, benzine, boodschappen kunt kopen of waar je de was kunt (laten) doen. Alles moet je elke keer opnieuw uitzoeken en dat houdt je geest actief. De boot wordt steeds meer eigen en we zijn bijzonder tevreden met haar. Dus zolang onze gezondheid het toelaat willen we dit leven voorzetten, wat we daarna doen, dat zien we dan wel weer.
Wat hebben we een enorme ervaring opgedaan in deze jaren, op zeilgebied natuurlijk, maar ook op andere vlakken. We zijn een goed team samen omdat we allebei onze eigen kijk op dingen hebben. Fred is de nuchterheid zelve en ik reageer meer vanuit mijn gevoel. Het leven aan boord levert soms uitdagende situaties, maar samen vinden we altijd wel een oplossing. We hebben onze eigen kwaliteiten en vullen elkaar goed aan. We hebben geleerd om ons niet te laten leiden door stress, zijn niet gauw bang en hebben geleerd te relativeren. Wat zijn we bevoorrecht om dit leven te leiden wat we doen. Het zien van armoede in andere landen en dat mensen blij zijn met kleine dingen. Dat geld niet gelukkig maakt, maar alleen handig is wanneer je wat meer te besteden hebt. We zijn rijk, door alle ervaringen die we opdoen en het heeft zeker onze blik op de wereld veranderd.

Laten we onze boot kat ~Kit~ vooral  niet vergeten. Hij was nog net niet één jaar toen we vertrokken en nu 9 jaar later is het echt een echte `live aboard cat` geworden. Tegenwoordig slaapt hij wat meer, hij wordt tenslotte ook een dagje ouder net als wij, maar af en toe is hij nog wel te verleiden met een spelletje. Het is en blijft gezellig om hem aan boord te hebben. We zijn nog steeds blij met hem aan boord. Hij heeft zich aangepast en is af en toe net zo eigenwijs als zijn baasjes. We hopen nog vele jaren samen met hem rond te reizen.
Even wat dingetjes op een rijtje.
Dagen onderweg:
3287
Aantal afgelegde zeemijlen:
18.445 (sinds 2011)
Landen en eilanden bezocht:
23 landen/meer dan 20 eilanden
Gesproken talen:
Nederlands, Engels, Frans, Duits, Spaans, Portugees, Papiaments
Vormen van transport e.d:
Huurauto, lokale busjes, lokaal bootjes, quad, fiets, paddleboard,  kabelbaan, zip-line, golfkar

5 mei 2025
Vertrek: 8:00 uur
Aankomst:  12:00 uur op 6 mei 2025
Aantal zeemijlen: 120

Vanmorgen om 6:30 uur opgestaan, ontbijten en rustig aan de boot verder klaarmaken voor vertrek. Het ziet er naar uit dat we weinig wind zullen krijgen. Even opletten voor de plakkaten zeewier bij vertrek. We varen op de motor met grootzeil bij tot we een beetje voorbij de eilandjes zijn en op de goede koers zitten. Dan rollen we de Genua uit, wat een stuk soepeler gaat nu de furling gerepareerd is. Na ongeveer een uurtje doen we de motor uit. We zwaaien Guadeloupe gedag, op naar een volgend eiland, één waar we nog nooit geweest zijn, St. Lucia.
De snelheid is nu tussen de 3 en 4 knopen, wat natuurlijk niet veel is maar wel aangenaam. Het is een zonnige dag en wanneer we naar het eiland Dominica kijken zien we dat er grote donkere wolken boven hangen. Laten we duimen dat de regen ons bespaart blijft.
Met deze snelheid (gemiddeld 4 knp) zouden we rond 15:00 uur aan moeten komen bij St. Lucia. Afwachten maar. In de middag zakt de wind helemaal in en starten we de motor maar weer. Rond 17:30 uur kan deze weer uit omdat de wind iets aantrekt en we nu een gemiddelde snelheid hebben van 5 knp. Tijdens de wacht van Fred (22:00-02:00 uur) start Fred de motor weer, zodat we wat stroom kunnen genereren.
Wel fijn dat er een maan is vanavond, althans tot mijn wacht van 02:00-6:00 uur. Een donkere wacht met wel veel sterren. We gaan niet meer zo hard, slechts 3,5 knp. Wat later neemt gelukkig de wind wat toe. Opvallend is dat we nauwelijks boten zien, of opspringende vissen en ook geen vogels. Al helemaal jammer is dat we geen dolfijnen zien. In de vroege ochtend komt de wind uit in voor ons niet zo gunstige wind, waardoor we van onze geplande route moeten afwijken. Zodra we dichterbij St. Lucia komen zullen we de koers wel wat aanpassen. Het belooft weer een mooie zonnige dag te worden en nu is de verwachte aankomsttijd rond het middaguur. De wind draait wat, waardoor we wat gunstiger uitkomen. Helaas is hier ook weer heel veel zeewier wat we moeten proberen te ontwijken. Dit lukt niet altijd, waardoor we de motor even in zijn vrij moeten zetten en daarna in zijn achteruit om de schroef te laten ontdoen van zeewier.

Even terzijde, maar we horen van vrienden en lezen op allerlei sites op internet dat het zeewier een groot probleem is in de gehele Carieb. Stranden liggen er vol mee en dat is niet zo fijn als een eiland voor namelijk gericht is op toeristen die verwachten om op een mooi wit strandje in de zon te liggen.

We naderen de baai en precies om 12:00 uur droppen we het anker. We duiken samen het water in om te kijken of het anker goed ligt. Het anker ligt op zijn zijkantje en is niet ingegraven. De bodem bestaat hier ook voornamelijk uit rotsen. We vertrouwen het niet en besluiten opnieuw de ankeren. De 2^e poging lijkt een stuk beter te gaan, maar zetten toch voor de zekerheid de anker alarm app aan.  We zijn nog druk bezig wanneer er al een bootje van de politie naar ons toekomt die aan boord willen komen. Een vriendelijk dame verwelkomt ons op St. Lucia en stelt enkele vragen. Na onze lunch hijsen we de dinghy in het water, hangen de buitenboordmotor er weer en dan gaat Fred alleen naar de immigratie en douane, welke gesitueerd zijn in de Marina. Ik blijf aan boord om in de gaten te houden of we inderdaad goed voor anker liggen. Ondertussen ruim ik alles op, plaats onze horretjes weer en bind lijnen op tegen het rammelen.

Na een uurtje komt Fred weer terug. Geen extra kosten voor douane en immigratie, maar wel moest hij de Harbour Master EC $30,00 (€ 10,00) betalen. We zijn bezig wanneer er ineens een heel bijzonder bootje langszij komt. Dit blijkt de bekende `Gregory` te zijn, de man verkoopt fruit en groeten. Zijn bootje staat vol met plastic bakjes met van alles en nog wat. Het is een bijzonder vriendelijke man en we maken een praatje met hem. Hij doet dit werk al zo’n 30 jaar, heeft 3 dochters en een kleindochter. Eén van zijn dochters bakt bananenbrood wat we toch echt moeten proberen. Het ziet er allemaal goed uit, dus besluiten wat fruit te kopen. Uiteindelijk (ja, hij weet het goed te verkopen) kopen we: 1 grote tros bananen, 8 tomaten, 3 komkommers, bananenbrood, kokoskoekjes, 2 flesjes passie vruchtensap zonder suiker en een flesje rumpunch. Dit alles kost bij elkaar EC $ 120,00 (€ 40,00), wat zeker niet overdreven duur is. We hadden nog eten voor vanavond aan boord dus hoeven we nog niet weg om iets te kopen. Nu relaxen en morgen weer een nieuwe dag op een nieuw eiland.

4 mei 2025
Nog even iets over het mooringveld.

De moringen hier bestaan uit een grote bol met een grote ring aan de bovenkant. In het begin was het erg rustig in de baai qua golven betreft. Wanneer er een veerboot aankwam of wegging dan merkte je hier nauwelijks iets van. In de loop van de week kwam hier verandering in, meer last van de golven doordat er weinig wind was en we alle kanten opdraaien, waardoor we dwars op de golven lagen. Naast het feit dat we veel meer heen en weer schommelen, is toch het gebonk van de mooringbal tegen de boot het meest vervelende. Wat we ook proberen, de lijnen langer of korter maken, niets helpt. Fred probeert de bol ook omhoog te trekken, maar dat heeft ook niet het gewenste resultaat. De laatste dagen stak de wind ineens meer op, wat meestal betekent dat er ook regen komt. En ja hoor, het kwam weer met bakken de lucht uit. Uiteraard op het moment dat wij de dinghy willen ophijsen om op het dek te leggen voor ons vertrek. We hangen de dinghy niet meer achter de boot, dit vertraagt de snelheid enorm. We kijken ook nog even naar de Formule 1, waarin Max Verstappen eindigt als 4^e.
De laatste dagen zijn we een beetje lui geweest. We hebben een andere supermarkt ontdekt (Vival by Casino), die zelfs meer keuze heeft dan de carrefour. Natuurlijk halen we nog even vers brood bij de bakker. Verder zijn we druk bezig met onze nieuwe website te vullen met nieuwe en oude blogs. Dit is een enorme klus, want onze oude website bestaat al vanaf 2011. Maandag 5 mei zullen we richting St. Lucia vertrekken.

1 mei 2025
We staan vroeg op om zo voor 8:00 uur bij het verhuur bedrijf `Aqua Blue` te zijn. Zoals echte Hollanders betaamt, zijn we natuurlijk veel te vroeg. We huren een tweepersoons golfkarretje, wat € 60,00 per dag kost met een borg van € 800,00. Voor de zekerheid maken we enkele foto’s van beschadigingen van het karretje.
Het eiland is niet zo groot en we zullen vaak een weggetje heen en terug moeten rijden omdat het aan het einde niet verder gaat. Dit is overigens goed te zien op het Google foto van onze route. In één dag kun je een hele goede indruk krijgen van dit eiland. We komen ook elke keer dezelfde mensen tegen.
Dit is de eerste keer dat we in zo’n golfkar rijden, we vonden altijd dat deze vorm van transport meer voor `bejaarde cruiseboot gangers` is en wij zijn dan wel ruim zestig plus, maar voelen ons zeker nog niet bejaard! Voor dit eiland is een golfkar de meest geschikte manier om dit mooie eiland te bezichtigen. We rijden eerst naar het noorden, het `Fort Napoleon`. Onderweg hebben we een mooi uitzicht over de baai met zicht op onze boot en we zien Terre-de-Bas en het hoofdeiland Guadeloupe in de verte liggen. Boven het hoofdeiland hangen altijd dikke regenwolken.

`Fort Napoleon`, zie ook blog: Guadeloupe: Terre-de-Haut, deel 2.
Aangekomen bij de parkeerplaats blijkt dat het fort dicht is vanwege 1 mei, wat we natuurlijk hadden kunnen weten! Maar goed we wandelen tot aan de poort en werpen een blik op de hoge muren van het fort en het kanon wat de ingang bewaakt. Boven op de hoge muren zien we een aantal prachtige agave planten staan en mooie oude bomen. Ik heb altijd een zwak voor bomen gehad, hoe grilliger, hoe mooier.

Overal zie je geiten op het eiland, zo ook hier met enkele jonge geitjes. Op weg naar beneden zien we zelfs een paar geiten op een dak van een huis.

We gaan eerst maar eens koffie drinken en doen dit bij `Le Kanaoa`, een hotel/restaurant. Ze hebben zelfs nog een lekker croissantje voor ons bij de koffie. Toen richting `Baie du Marigot, waar we niet lang blijven.
Ook `Plage de Pompierre` (brandweerstrand), is op zich een mooi strand, ware het niet dat ook hier bergen aan Sargassum (zeewier) op het strand ligt. De stank die daar van afkomt nodigt echt niet uit om lekker op het strand te gaan zitten. Ze hebben weliswaar een drijvende barrière gemaakt op zo een gedeelte te creëren waar geen zeewier kan komen, maar je ruikt het zeewier. Ook hier lopen weer de nodige geiten op het strand. Er staat een waarschuwingsbord dat je niet onder bepaalde boom moet gaan zitten wanneer het regent. De Manzanillaboom, wordt ook wel de `appeltjes boom des doods` genoemd en is erg giftig, dit geldt voor zowel de bladeren als de vruchten van deze boom.

We gaan verder. Omdat de wegen soms erg smal zijn, zijn er veel eenrichtingswegen en moeten we vaak dezelfde weg opnieuw rijden. Onderweg komen we vele mooie bomen, struiken tegen die volop in bloei staan met prachtige bloemen en mango bomen met honderden mango’s.  We rijden nu in één keer door naar het westen van het eiland. Komen langs `Plage du Pain-de-Sucre` (suikerbrood strand) waar het zelfde probleem is, ook hier heel veel Sargassum. Op het uiterste westelijke punt ligt `Plage de la Anse Crawen`. We moeten helaas dezelfde weg weer terug rijden en komen dan bij het punt `Tete Rouge La Batterie` waar we weer een fantastisch uitzicht hebben. Ook hier struikel je over de geiten.

Inmiddels is het bijna lunchtijd en proberen we een restaurant aan het water. Helaas werken ze alleen met reserveringen. Dan maar terug naar de stad om daar te lunchen. We parkeren onze golfkar in één van de zijstraatjes en wandelen door het drukke straatje met de vele restaurantje. Het is al erg druk, maar we kunnen nog net een tafeltje bemachtigen bij restaurant `Bel Biquine`. We bestellen garnalen en een soort van vissalade, daar hoort natuurlijk een lekker flesje witte wijn bij. Nu waren we wel een beetje dom om niet van te voren te vragen wat deze wijn kost voordat ze hem open maakte. Oeps, dit wordt een kostbare lunch, de fles kost namelijk € 35,00. Dan maar geen dessert hier.

We wandelen nog even door het gezellige straatje en vinden dan een zaak waar ze ijs verkopen, dat is een goed alternatief voor een dessert!

We rijden verder langs de luchthaven naar `Plage de Grande Anse`. Op een deel van het strand is het verboden vanwege de dalende en opstijgende vliegtuigen.

Terug naar het stadje om het golfkarretje weer in te leveren. Wanneer we richting dinghy dock lopen kopen we bij een oud vrouwtje koeken met kokos.

Het was een leuke dag en meer dan genoeg tijd om het eiland te verkennen. Het is een mooi groen eiland met een goede sfeer en vriendelijke mensen. Wel erg jammer dat geen enkel strand op dit moment geschikt was om even lekker te zwemmen, dat doen we dan maar bij de boot.
We zullen hier zeker nog een keertje terug komen want Guadeloupe is toch wel één van onze favoriete eilanden. De volgende keer zullen we ook de anderen eilanden die onder Guadeloupe vallen bezoeken.

Eerst even iets meer over het eiland `Terre-de-Haut`.
Het eiland telde in 2024 nog 1447 inwoners, maar neemt per jaar af en  bestaat vooral uit oudere inwoners. De oppervlakte van het eiland is 5,2 km. De hoogste berg `Le Chameau` heeft een hoogte van 309 meter.

De Îles des Saintes-eilanden werden ontdekt door Christoffel Colombus op 4 november 1493. De Baie des Saintes, de baai in het noorden van Terre-de-Haut werd gebruikt door piraten en boekaniers. In 1648 werd het eiland gekoloniseerd door Fransen die voornamelijk uit Bretagne kwamen. Het eiland was te droog en niet geschikt voor plantages, maar heeft een strategische baai. Terre-de-Haut werd verschillende keren veroverd door de Verenigd Koninkrijk, en heroverd door Frankrijk. In 1763 gaf koning Lodewijk XVI opdracht voor de bouw van Fort Louis. 1777 werd Fort de la Reine op Îlet à Cabrit gebouwd tegenover de haven van Terre-Haut. Tussen 9 en 12 april 1782, tijdens de Amerikaanse Revolutie, vond de Slag bij Les Saintes plaats waarin de Franse vloot werd verslagen door de Britse vloot. Terre-de-Haut bleef Brits bezit tot 1802 toen het eiland werd heroverd door Napoleon Bonaparte. In 1805 werd het fort hernoemd in Fort Napoléon des Saintes. Fort de la Reine werd hernoemd in Fort Joséphine. In 1809 werd het eiland heroverd door de Britten, en werd het fort verwoest. In 1816 werd Terre-de-Haut teruggegeven aan Frankrijk. In 1844 werd het fort herbouwd.
In 1882 werd de gemeente opgericht. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Fort Napoléon des Saintes door Vichy-Frankrijk gebruikt om politieke gevangenen op te sluiten. In 1957 tijdens de gemeenteraadsverkiezingen overleed Théodore Samson, de burgemeester van Terre-de-Haut, onder verdachte omstandigheden, en braken er twee dagen van rellen uit op het eiland. In de tweede helft van de 20e eeuw begon Terre-de-Haut zich te ontwikkelen als toeristisch centrum. En dat is tot op heden ten dage nog steeds de grootste bron van inkomsten.

Er zijn verschillende stranden, o.a.:
`Pain de Sucre`
Ofwel (suikerbrood) is een vulkanische heuvel van 53 meter hoog die zich in het westen van het eiland bevindt. De heuvel vormt een schiereiland in Baie des Saintes en heeft een bijna verticale muur van granietblokken aan de zeezijde. Pain de Sucre is alleen via een wandelpad door de heuvels te bereiken. Naast de heuvel ligt een witzandstrand met kalm water. Het strand is vrij rustig omdat het moeilijk te bereiken is.
`Plage de Pompierre`
Is een witzandstrand dat ongeveer 1,6 km ten noordoosten van de hoofdplaats ligt. Het strand is beschermd door koraalriffen en heeft rustig water dat geschikt is voor kinderen. In de baai bevindt zich een klein eilandje waar naar toe kan worden gezwommen. Het heeft veel voorzieningen, en is geschikt voor snorkelen.
`Grande Anse`
Is een lang strand westelijk van het vliegveld. Het water aan het strand is gevaarlijk, en er geldt een zwemverbod, maar het heeft een mooi uitzicht op de eilanden Marie-Galante en Dominica.

De stad
Is helemaal op het toerisme ingesteld. De eindeloze souvenirs winkeltjes, kledingzaakjes met overdreven dure kleding, heel veel kleine restaurantjes en heel veel verhuurbedrijfjes. De straatjes zijn smal, vandaar dat er veel scooters, elektrische steps, en golfkarren rondrijden. Op verscheidene plekken bevinden zich verkopers (voornamelijk vrouwen) die de culinaire specialiteit van het eiland verkopen, een koek gevuld met b.v. kokos, guave jam etc. Wijk je een beetje af van de standaard route dan is het een stuk rustiger. Gedurende de dag is het druk met de vele dagjes toeristen, maar zodra de laatste veerboot is vertrokken, daalt er een soort van serene rust neer op het stadje. De bezienswaardigheden in het stadje zijn o.a. de kerk met de houten kerktoren, het gemeentehuis, het plein bij de aankomst van de veerboten en aan het water `Maison Bateau`. Voorheen een restaurant, maar nu heeft het zijn beste tijd wel gehad. Ze zijn bezig met renoveren, wat geen overbodige luxe is. In een baai waar men de vis schoonmaakt genieten er verschillende pelikanen van het visafval.

Transport
Vanaf de haven van Terre-de-Haut vertrekken veerboten naar Trois-Rivières op Basse-Terre, Pointe-à-Pitre op Grande-Terre, en Terre-de-Bas. Er zijn tevens minder frequente diensten naar Saint-François en Marie-Galante. Terre-de-Haut heeft de beschikking over de luchthaven Les Saintes, maar het vliegveld is alleen geschikt voor kleine vliegtuigen.