1. Het heeft even geduurd, maar hier is dan weer een blog.We zijn al bijna 2 maanden in Marokko en hebben het nodige beleefd.
   In deze blog iets meer praktische informatie, dit kan voor andere zeilers wel nuttig zijn.

Mobiel en internet
In elk nieuw land proberen we weer een simkaartje te kopen voor internet, bij voorkeur 4G. We denken dat “Maroc Telecom” de beste keuze is. In Rabat een zaak opgezocht en met enige moeite een simkaartje gekocht. Want het is toch lastig dat wij de Franse taal zo slecht beheersen en ze hier erg weinig Engels spreken. Zelfs met behulp van Google translate blijft het een lastige zaak. Maar goed uiteindelijk is het dat toch weer gelukt! Voor 15 DH (per stuk) kopen we simkaartje voor internet. Helaas blijkt hier maar weinig MB op te staan, waardoor we heel snel opwaardeer kaartjes moeten kopen. De opwaardeerkaartjes kosten 50 DH voor 5 GB en zijn te koop bij elke winkel van Maroc Telecom. Met tramlijn 1 naar Station van Salé (Gare de Salé) of bij het winkelcentrum “Marjane” (uitstappen bij het eindpunt “Hay Karima”).

Het vervoer
Je kunt hier kiezen uit de tram, taxi, bus of auto huren.
Tram
Is zeer goedkoop, slechts 6 DH (€ 0,60) per ritje. Wanneer je langer in Rabat/Salé blijft loont het zeker de moeite om een maandabonnement te nemen, dit kost je 250 DH (€ 25,00). Maar voordat je weet waar je een abonnement kunt kopen, ben je zo een dag verder. Je neemt tramlijn 1 naar Rabat, uitstappen bij halte “Place Al Joulane” en vervolgens loop je naar het kantoor van de “Tram-Way” in de Rue Mohamed Errifai (later bleek er ook een kantoor bij het station “Gare de Salé” te zijn).

We moeten een formulier invullen, paspoorten laten zien en pasfoto’s inleveren. Maar laten we die nu net niet hebben! Het is dus een aanrader om extra pasfoto’s mee te nemen voor dit soort gelegenheden. Wij dus zoek naar een fotograaf. Gelukkig treffen we op straat iemand aan die Engels spreekt en ons helemaal meeneemt naar een fotozaak. Beneden in een grote muffe kelder, waar kleden aan de wand hangen en diverse afbeeldingen, worden de pasfoto’s gemaakt. Niet veel later hebben we ieder een setje van 8 foto’s voor 60 DH (€ 6,00). Terug bij het tramkantoor kregen we na 15 minuten wachten een tramabonnement waarop we alleen onze naam konden herkennen. Nu kunnen we een hele maand onbeperkt reizen met de tram! De tramlijn blijkt nog geen 5 jaar oud te zijn en ziet er uit als nieuw. Hij is schoon en er is hier totaal geen sprake van graffiti. Naast de tramchauffeur is er altijd minimaal één controleur aan boord, welke veelvuldig controleert. De mensen zijn erg beleefd in de tram en staan op voor mindervaliden, moeders of ouderen. Zo niet, dan wijst de tramcontroleur ze hier wel even op. Met regelmaat staan mensen ook voor ons op, wanneer we allebei met een volle rugzak terugkomen van b.v. de supermarkt. We hebben slechts één incidentje meegemaakt in een tram. Er ontstond een ruzie die gepaard ging met veel geschreeuw en ook vielen er enkele raken klappen. Maar al met al is het een goede manier om je te verplaatsen. Zoals het er hier toe gaat, daar kunnen we in Nederland nog een voorbeeld aan nemen.
Wanneer je de Franse taal goed beheerst, dan kun je meer informatie vinden op de website: http://www.tram-way.ma/fr. De tramlijnen en haltes zijn te vinden op: http://www.tram-way.ma/fr/plan-de-lignes/carte-interactive/.
Taxi
Taxi’s rijden hier in overvloed en in verschillende kleuren. Het was wel even puzzelen welk kleur taxi je waarvoor kunt nemen, maar uiteindelijk weten we het.
Witte taxi’s, mogen overal rijden en kun je vinden op bepaalde plekken. Daar staat dan een mannetje dat zorgt dat de taxi’s vol komen. In het bijzonder de lelijk en slecht uitziende taxi’s, worden helemaal volgestouwd met wel 6 passagiers en hun bagage voordat deze taxi gaat rijden. Je betaalt dan ook aan het begin van de rit een afgesproken bedrag. Wanneer je de taxi alleen wilt hebben, moet je de lege plaatsen afkopen en betaal je iets meer voor de hele rit.
Gele taxi’s mogen alleen in Salé rijden en niet de brug over naar Rabat. Je moet zorgen dat de meter aanstaat bij vertrek en deze goed in de gaten blijven houden. Ook dan is het belangrijk dat je van te voren weet waar je heen moet en ongeveer een prijs van de taxichauffeur hoort. Is dit teveel, kun je altijd onderhandelen en anders stap je uit en neemt een volgende.
Blauwe taxi’s mogen alleen in Rabat rijden en zijn verder hetzelfde als de gele.
Waar moet je opletten? Dat de meter altijd aanstaat. Spreek duidelijk van te voren een bedrag af. Probeer de route in de gaten te houden, sommige willen namelijk nog weleens een “omweggetje” maken.
Bussen
Daar hebben wij ons maar niet aan gewaagd, want deze zien er zo slecht en onbetrouwbaar uit. De meeste bussen zitten vol met deuken en gaten, deuren die niet goed sluiten en rijden vaak rond met gesneuvelde ruiten en soms zijn de ruiten helemaal afwezig!
Auto huren
Dat is een verhaal op zich, hier vertel ik later meer over.

Supermarkten
Uit blogs van andere zeilers hadden we begrepen dat er geen supermarkt in de buurt zou zijn en weinig te koop in de buurt.
Maar onze ervaring is toch anders. Je kunt vers brood, zeer goed fruit en groente e.d. vlakbij in de Medina kopen. Verder is er in Salé een supermarkt “Carrefour”, hiervoor neem je de gele taxi, kost ongeveer 20 DH (€ 2,00). Op de terugweg betaal je dan iets meer 23 DH (€ 2,30) want dat is voor de tassen die in de achterbak gaan. Omdat we in een Islamitisch land zijn, waar geen alcohol gedronken wordt, kun je dit ook niet zomaar kopen in de supermarkt. Slijterijen zijn er niet te vinden. Maar blijkbaar wordt er meer gedronken dan men wil laten geloven. Aan de buitenkant van de Carrefour supermarkt, redelijk verstopt, is er een aparte ingang die je door een soort van doolhof naar een magazijn leidt. Hier kun je alle drank krijgen die je maar wil. Wij vonden al dat het zo druk was in die hoek op de parkeerplaats, maar nu weten we waarom!
Er is shoppingmall “Marjane”, met een hele grote supermarkt. Hiervoor neem je de tramlijn 1 tot eindpunt “Hay Karima”. Hier kun je echt alles krijgen op food en non-food gebied. Wat wel apart is dat er naast de supermarkt een kleine ruimte als gebedsruimte is ingericht, waar de mensen rustig kunnen bidden.

In Rabat heb je ook een “Carrefour”, deze is veel kleiner, maar dan kun je heen en terug met de tramlijn 2 en stap je uit bij de halte “Bab El Had”. Op de hoek van de straat zit een leuk restaurant waar je heerlijk kunt theedrinken en een hapje kunt eten. Hier zijn we al verschillende keren geweest en worden nu zelfs herkent.
Ook is er een “Super shoppingmall” in Rabat, daarvoor moet je vanaf het eindpunt van tramlijn 2 een taxi nemen. Hier vind je winkels met luxe goederen met bij behorende Europese prijzen. Wij vonden het niet echt de moeite waard en zonde van de tijd. Toen wij de taxi van shoppingmall terug naar tram namen, zat er al een passagier in de taxi. We reden langs de tramlijn en stapten gelijk met de andere passagier uit. Wij moesten de dubbele prijs betalen en dat hebben we geweigerd en betaalde het bedrag wat op de meter stond. Beetje geschreeuw van de chauffeur, maar daar trokken we ons weinig van aan. Omdat we buitenlanders zijn, dacht hij ons even op te kunnen lichten. Maar dan heeft hij toch echt de verkeerde te pakken!

Gezondheidszorg
Vanwege mijn diabetes (gelukkig type 2) is het verstandig dat ik één maal per jaar een wat uitgebreider bloedonderzoek laat doen. Mijn bloeddruk kan ik gelukkig zelf meten aan boord en ook in geval van nood mijn suikerniveau. Verder wil ik graag dat een arts nog even naar mijn rug kijkt i.v.m. de hernia die ze in Portugal hebben geconstateerd. Ook willen we allebei graag een booster vaccinatie tegen Rabiës, zodat we dan weer voor 5 jaar onder de pannen zijn. Vandaar dat we op zoek gaan naar een goed ziekenhuis of een goede privé kliniek.
In Salé en Rabat zijn een aantal ziekenhuizen en klinieken, maar voor een buitenlander is het moeilijk te bepalen welke nu goed genoeg zijn. Zo komen we met behulp van en internet er achter dat we het beste naar één van de rijkere wijken in Rabat kunnen gaan. In de wijk “Agdal” bevinden zich een tweetal klinieken waarvan we hopen dat deze geschikt zullen zijn. Ik schrijf beide klinieken een email (in het Engels) met daarin de vraag of ik voor een medische “check-up” bij hun terecht kan. Hierop heb ik nooit een antwoord gekregen. Onze keuze valt voor de Clinique Agdal, http://www.clinique-agdal.com, en we gaan er maar op goed geluk heen. Bij aankomst ziet de buitenkant er redelijk uit, maar bij binnenkomst zien we heel veel bordjes met onleesbare tekens en is het even zoeken naar een balie waar we de vraag neer kunnen leggen. De dame achter de balie proberen we duidelijk te maken waarvoor we graag een arts willen spreken. Het gesprek verloopt wat moeizaam, waardoor we betwijfelen of ze wel helemaal begrepen heeft. We krijgen te horen dat het vandaag en morgen een feestdag is en dat we over 2 dagen een nummer moeten bellen om een afspraak met een arts te kunnen maken. Ze krabbelt het telefoonnummer op een afgescheurd stukje papier en rijkt het ons aan. Daar moeten we het dan maar even mee doen. Het gaat er hier wel iets anders aan toe dan wat we gewend zijn in Nederland. Voor een booster vaccinatie moeten we bij het “Instituut national d’hygiène” zijn. Maar een adres heeft de dame niet, dat moeten we zelf maar uitzoeken!

Buitengekomen zien we naast de kliniek een laboratorium en gaan ook hier maar weer op goed geluk naar binnen. Gelukkig, de dame achter de balie spreekt Engels en begrijpt dat ik een urine en bloedonderzoek wil laten doen om een aantal zaken betreffende mijn diabetes te laten controleren. Gelukkig weet ik precies wat er gecontroleerd moet worden en met behulp van internet heb ik de medische kreten in het Frans vertaald en overhandig haar het lijstje. We spreken af dat we de volgende dag terugkomen om mijn ochtendurine in te leveren en bloed te laten prikken. De volgende ochtend komen we terug en worden netjes geholpen. Alles wordt zorgvuldig voorzien van mijn naam en we kunnen dezelfde middag al de uitslag ophalen. Dat is tenminste nog eens snel! Het is wel meteen afrekenen, maar dat is daarna verder voor mijn verzekering. De uitslag stuur ik vervolgens door naar mijn verpleegkundige in Nederland voor controle. Gelukkig blijkt alles verder oké te zijn.

Nu zou ik alleen nog naar een arts moeten voor de controle van mijn rug. Maar gezien onze ervaring bij de balie van de kliniek is mijn vertrouwen in het ziekenhuis enigszins gedaald. Het gaat op zich al een stuk beter met mijn rug, moet wel blijven opletten, maar het is goed te doen. Ik wacht nog maar even!

Blijft over de booster voor de Rabiës vaccinatie. We komen via internet achter het adres van het “Institut national d’hygiène” en gaan hier met de tram naar toe. Ze zijn gesloten……..alweer vanwege een feestdag! Bij een nieuwe poging blijken we hier niet te moeten zijn, maar bij “Bureau municipal d’hygiène Rabat”, een kantoor vlakbij de Medina. “Maar een adres heeft de man niet voor ons alleen een vage aanwijzing dat het in de wijk Bab Lhad is. Het zit is echt niet mee! Daar gaan we weer, lopen terug naar de tram op weg naar de Medina. Na wat zoeken vinden we een bord boven een poort in de muur van de Medina. Fred en ik kijken elkaar aan met een blik van verstandhouding…………als dit het is, dan betwijfel ik of we hier onze vaccinaties wel zullen laten doen!

We gaan door de poort en een mannetje op een stoeltje verwijst ons naar een mini kantoortje ergens in het nogal vervallen gebouw. Daar zitten twee vrolijk babbelende dames achter een oud bureautje en op de kast staat een bakje met enkele injectienaalden erin. Het woord hygiënisch is nu niet het eerste woord wat bij ons opkomt! We laten ons medisch paspoort zien en met de vertaalapp van Google translate, proberen we duidelijk te maken wat de bedoeling is. Het wordt wel begrepen, maar volgens de dames en ons medisch paspoort mag deze vaccinatie pas in januari 2017 gegeven worden en niet eerder. Gelukkig, denken we, want hier laten we dat dus echt niet doen! Volgende keer zullen we dan ook zeker onze eigen naalden meenemen, dat is een stuk veiliger! Vriendelijk glimlachend verlaten we het kantoortje! Dan maar geen booster, moeten we ons vaker laten inenten, i.p.v. over 5 jaar pas. Jammer dan!

Post
Verzenden
Voor Ingrid (zus van Fred) haar verjaardag willen we een pakje opsturen. We hebben alles mooi ingepakt, de doos verpakt in een oude zeekaart, adres erop en klaar is Kees! Op naar het postkantoor! Daar aangekomen worden we meteen apart gehouden, moeten een formulier invullen en het pakje moet open gemaakt worden verteld de man. Even later komt de man van de douane erbij en neemt het pakje over. Hij is een beetje chagrijnig (zou ik ook zijn wanneer ik elke dag het zelfde verhaal moet afdraaien) en begint nogal ruw het pakje open te maken.

Ik zit me steeds meer op te vreten van ergernis en probeer hem uit te leggen dat het cadeautjes (blikjes vis en mooie verpakking) zijn en dat een deel nogal fragile is! Alles moet er uit en zelf de verpakking van de cadeautjes wordt open gemaakt. Elk pakje wordt van alle kanten bekeken en heen en weer geschud. Of we weet ik niet wat voor drugs willen versturen naar Nederland! Uiteindelijk wordt alles weer terug gedaan in de doos en deze wordt met meters douane plakband helemaal van top tot teen dicht geplakt. Eén voordeel heeft het wel, Ingrid krijgt een bijzonder pakje thuis gestuurd!
Ontvangen
We zullen enige tijd in Salé verblijven en dat is dan ook meteen een goede gelegenheid om post en pakketjes te kunnen ontvangen. Het adres van de Marina geven we door aan familie en vrienden. Er worden ook nog enkele onderdelen besteld in Nederland en Ingrid zal zorg dragen voor verzenden naar ons toe. Na dagen van wachten komen er dan eindelijk druppelsgewijs wat brieven binnen bij de Marina. Behalve het feit dat ze er wel heel lang over doen is dat geen enkel probleem. Maar wat de pakketjes betreft…………………….. dat gaat uiteraard weer niet zonder slag of stoot.

Het eerste pakketje (van zeer goede vriendin).
We ontvangen bij de Marine een briefje van een postkantoor dat er een pakketje bij aangekomen is, welke we moeten ophalen bij het postkantoor in Salé. Omdat we op dat moment nog niet precies waar we heen moeten, bied één van de mensen van de Marina heel vriendelijk aan om ons te brengen met zijn auto. Gelukkig maar, want anders hadden we het niet zo gauw gevonden.
We moeten naast het postkantoor (aan de linkerkant) door een hek heen. Hier bevindt zich het gedeelte waar de douane alle buitenlandse pakjes binnen krijgen. We geven het formulier en onze paspoorten aan de man achter de balie en hij gaat op zoek naar ons pakje. Even later komt hij terug en ik kan plaatsnemen aan een tafel waar hij zorgvuldig het pakje open maakt en bekijkt. Ik leg in mijn beste Frans uit dat het om cadeautjes gaat voor de Kerst. Oké geen probleem! De douane man krabbelt wat op het formuliertje, doet alles terug in de doos en plakt de doos weer zorgvuldig dicht met douane tape. Vervolgens overhandigd hij het pakketje en het formulier aan een postbeambte die maar 5 meter verderop achter de balie zit. Nu moeten we in de rij gaan staan om van deze postbeambte het pakje te ontvangen. Wederom moeten we ons paspoort laten zien, wordt weer van alles op het formuliertje gekrabbeld en dan mogen we eindelijk het pakje in ontvangst nemen. Op dat moment krijgt Fred een ingeving en vraagt of er misschien nog meer pakketjes voor ons liggen. De postbeambte dacht van wel en gaat even achter kijken om vervolgens terug te komen met een weer een pakketje. Dat scheelt ons weer een ritje denken we nog.
Het 2e pakketje
Weer aan de tafel zitten, pakje open en inhoud wordt bekeken. Dit pakketje was door Ingrid opgestuurd en hier zitten, naast de stroopwafels en zakjes drop, de bestelde onderdelen om onze gasfles met buitenlandse flessen te kunnen hervullen. Met enige moeite kunnen we uitleggen waarvoor het bestemd is. Op de doos staat namelijk een waarde vermeld (verzekeringswaarde). Doos wordt weer dichtgeplakt, er wordt iets op de achterkant van het formulier geschreven en het pakje gaat weer naar postbeambte.

Opnieuw naar de balie, zucht…………………….Paspoorten laten zien (het is dezelfde man als 5 minuten geleden) en wederom krabbelt de man van alles en nog wat op het formulier. Op de achterkant van het formulier staat een bedrag geschreven en of we maar even 404 DH (€ 40,00) willen betalen! De douane man vindt dat we invoerrechten moeten betalen over dit pakje! Wij kijken de man verbaasd aan en vragen waarom? Dit pakketje is in transit, ofwel het gaat rechtstreeks naar onze Nederlandse boot en zodoende is er geen sprake van invoerrechten! De man begrijpt het niet of liever gezegd wil het niet begrijpen. Er ontstaat een discussie tussen de postbeambte, de man van de douane, de man van de Marina en ons. Wij zijn in ieder geval niet van plan om te betalen! Vragen ook waarom het niet naar de douane van de Marina gestuurd is, maar daar krijgen we geen antwoord op. We moeten aantonen dat we met de boot zijn en papieren laten zien etc. Er moet maar iemand van de douane van de Marina mee naar het postkantoor! Ondertussen zijn we toch zeker een uurtje verder en onze chauffeur wordt steeds ongeduldiger, maar blijft vriendelijk. We moeten nu terugkomen en het pakje blijft achter!
Bij terugkomst in de Marina meteen naar de douane, onze chauffeur legt uit wat er aan de hand is en verteld dat er iemand van de douane s ’middags met ons mee zal gaan naar het postkantoor. Onze bootpapieren moeten mee en het formulier dat we ingeklaard zijn. We zijn heel blij dat we iemand bij ons hebben van de douane, want op het postkantoor blijven ze moeilijk doen. Er wordt wat heen en weer geschreeuwd, maar onze douane man laat niet over zich heen lopen. Hij neemt duidelijk een standpunt in; Geen invoerrechten betalen voor pakketjes die in transit zijn. Uiteindelijk bezwijkt de douane man van het postkantoor en kunnen we het pakketje bij de balie afhalen. Waar we voor de zoveelste keer ons paspoort moeten laten zien en het is nog steeds dezelfde man! Brrrr. Tot overmaat van ramp zegt deze postbeambte nog eens doodleuk dat we nog toch 404 DH +14,40 DH (€ 43,00) moeten betalen! Is die man nu gek of hoe zit dat! Onze de douaneman staat nu echt op springen. De douaneman van het postkantoor loopt naar de balie toe en streept het bedrag door en dan, ja eindelijk, mogen we het pakketje meenemen!

Dit had onze douane man ook nog niet meegemaakt. De regels zijn heel duidelijk verteld hij ons. Dit ruikt naar corruptie, puur om wat extra geld te verdienen van domme buitenlanders. Mochten er nog meer problemen zijn met pakjes, dan moeten we hem maar meteen waarschuwen. We bedanken hem zeer vriendelijk voor zijn hulp! Al met al zijn we toch weer een paar uur zoet geweest! Wij maar denken dat de bureaucratie in Nederland erg is! De overige pakketjes kunnen we gelukkig ophalen zonder enig probleem. Het pakketje met de medicatie voor Caroline wordt wel extra goed bekeken, maar wanneer er ook een dokterverklaring in het Frans door ons getoond wordt, mag dit pakket zonder verdere kosten meegenomen worden. We worden nu zelfs herkend en soort van vriendelijk begroet! Heeft het toch gewerkt dat de douane man van de Marina mee is geweest!

We zijn weer heel blij met alle praktisch, leuke, lekkere maar vooral lieve pakjes die ons toe gestuurd zijn. Ik ben heel blij met het mooi zelfgemaakt schilderij van mijn kleindochter Bobby! Die krijgt een ere plaatsje in de boot!
We bedanken een ieder die hieraan een bijdrage heeft geleverd!

De haven
In de Marina van Bouregreg liggen de boten van de Koning van Marokko, Mohammed VI. Hierdoor zou volgens onze informatie de Marina zwaarbewaakt zijn. Maar tot onze verbazing zijn de steigers slechts afgesloten met een touwtje. Weliswaar is het gebied rondom de Marina afgesloten met een hekwerk waar bewakers bij staan, maar bijna iedereen kan hier vrij rondwandelen. Binnen dit gebied bevinden zich luxe appartementen met uitzicht op de Marina, deze zijn duidelijk voor de rijkere Marokkanen. Er zijn een aantal restaurants en bij twee hiervan kun je zelfs alcohol drinken. Maar hier uit eten gaan is bijna Europees, zeker qua prijzen, geef ons dan maar de leuke kleine restantjes in de Medina. Aan de kleding te zien, veel moderner, kun je wel zien dat hier voornamelijk de rijkere Marokkaan vertoeft. Ook dragen de vrouwen hier minder hoofddoekjes.

Langs de kade van de Marina staan enkele houten hokjes voor bewakers die hier de boel in de gaten moeten houden. Zij zijn voorzien van een fluitje en wanneer iemand iets te dichtbij de rand van het water komt of het touwtje van de steiger aanraakt, wordt deze direct terug gefloten. Kortom de hele dag hoor je de fluitjes! De omgeving is namelijk bijzonder populair bij de Marokkaanse bevolking. Ze doen niets anders dan de hele dag selfies maken met de boten op de achtergrond. Onze boot moet toch zeker op menig Facebook pagina terug te vinden zijn! Inmiddels kennen we het meeste havenmensen en bewakers wel van gezicht en zij ons natuurlijk ook, want zoveel buitenlandse boten liggen er nu ook weer niet in deze haven. We begroeten elkaar elke keer vriendelijk in ons beste Frans en een glimlach doet al wonderen. In het begin liggen er nog een aantal andere buitenlandse boten, een Canadees, stel Zweden, Fransen, een Duitser en een Amerikaan. Maar na een poosje wordt het steeds rustiger in de Marina. De Duitse boot en wij nog over, tot op een dag er weer Nederlandse boot “Bravelender” met Petra en Martin aankomt. Hier later meer over.

Het havenkantoor heeft zicht op de rivier en in een apart gebouwtje bevinden zich de douches, die groot en schoon zijn. We ervaren dat de temperatuur van het warme water daalt wanneer de dagen bewolkt zijn en het heeft geregend. Bij navraag blijkt dat het systeem afhankelijk is van de zonnepanelen. Kortom: geen zon, geen warm water! Wanneer we gaan douchen, komen we regelmatig de dames tegen die de ruimtes schoonmaken en altijd vragen ze hoe het met ons gaat in het Frans. Over vriendelijkheid kunnen we niets dan goeds zeggen. Wat erg jammer is dat er geen wasmachines zijn. Je kan de was wel inleveren bij het havenkantoor, deze wordt dan elders gewassen. Dit hebben we éénmaal gedaan, maar naast het feit dat dit relatief duur was (meer dan € 10,00), vonden we het niet lekker ruiken en was het niet echt schoon geworden. Dus niet voor herhaling vatbaar! We gaan op zoek naar een wasserette of doen het zelf.

Naast de vele meeuwen die er in en om de haven rondvliegen, zien we een soort aalscholver en hele mooie grote witte reigers. Rondom de boot zwemmen hele kleine visjes. We moeten ook even wennen aan de vele geluiden die we hier horen. De tram die om de zoveel meter een waarschuwingsbel luidt, de auto’s die over de brug rijden, uiteraard het gefluit van de bewakers, maar ook het geluid van het gebedsomroep van de moskee.

Woensdag 16-11-2016 t/m vrijdag 18-11-2016
Vandaag vertrekken we naar een land op een ander continent, Marokko! We besluiten om s ’middags rond 15:00 uur te vertrekken en 2 nachten door te zeilen. De beste tijd om bij Rabat aan te komen is na 11:00 uur op vrijdag 18 november, dan is het opkomend tij. Uitgaande van een gemiddelde snelheid van 5 Knopen komen we dan veel te vroeg aan, maar de verwachting is dat de wind drastisch zal dalen in de laatste nacht en ochtend van aankomst. Het ophalen van het anker gaat goed, alleen zit er heel veel modder aan en is het anker gedraaid, waardoor Fred iets langer bezig is.

We zwaaien nog even naar Karin en Jeroen van de “White Pearl” (zij vertrekken richting Middellandse Zee), om vervolgens richting zeegat te varen. Zie filmpje. We hebben een lekker windje tijdens ons vertrek en kunnen dus weer lekker van het zeilen genieten. Ik heb wel een klein beetje last van zeeziekte, door de beweging van de golven en moet niet te lang binnen blijven. Door de toenemende wind, met uitschieters van 28, in de 1e nacht en het feit dat we tijdens de nacht het zeil niet verminderd hebben, moest de stuurautomaat harder werken en is er een onderdeel los getrild. Hierdoor moeten we weer zelf het stuur ter hand nemen! Wat natuurlijk best wel jammer is en bovendien een stuk vermoeiender.

Donderdagochtend horen we ineens een enorme harde knal en in eerste instantie lijkt het alsof de giek bij de mast los gelaten heeft. Bij nadere inspectie blijkt dat slechts het andere blok van de neerhaler losgeschoten is. Met enige moeite halen het zeil naar beneden en varen verder op de Genua. Op de 2e dag repareert Fred het losgetrilde onderdeel van de stuurautomaat en kunnen we hier weer gebruik van maken.
De nachten zijn werkelijk prachtig, de zonsondergang met zijn rode gloed, vervolgens een heldere hemel met duizenden fonkelende sterren. Een dergelijke sterrenhemel zie je niet in Nederland niet meer vanwege alle lichtvervuiling. Het duurt even, maar dan zien we ook de supermaan weer opkomen. Deze is aan het afnemen, waardoor hij er enigszins vervormt uitziet. Helaas lukt het ons niet om een mooie foto te maken, daarvoor bewegen we teveel. Ik zie tijdens mijn wacht enkele vallende sterren en kan weer een paar wensen doen. Onderweg zien we slechts enkele grote boten die richting Tanger varen en de Middellandse zee. Maar over het algemeen zijn we de enige boot op een uitgestrekte oceaan. Op vrijdagochtend zien we enkele dolfijnen rondom de boot zwemmen, dit was alweer een tijdje geleden. Op blogs van andere zeilers hadden we de meest verschrikkelijke verhalen gelezen over de tonijnnetten die voor de kust van Marokko liggen. De angst van elke zeiler om hier doorheen te varen, vooral s ’nachts en dan de lijnen of netten in je schroef te krijgen. Maar wij hebben geen enkel net gezien, dus wanneer men ons track volgt, ofwel vanaf Ilha de Culatra naar Rabat in Marokko zeilt, volg koers 165 en dan heb je totaal geen problemen. De zon schijnt inmiddels en de wind drastisch afgenomen. We naderen Marokko en zien land in zicht! Een nieuw continent, nieuwe cultuur en nieuwe mensen. Rond 11:30 uur roepen we via de marifoon de Marina Bouregreg in Salé op met de vraag of we hulp kunnen krijgen van het pilot bootje met het binnenvaren van de rivier. Maar niemand reageert, we blijven dit een aantal keren herhalen. Aangezien we ook een mobiel nummer hebben besluiten we die maar te bellen. Eindelijk krijgen we contact en in mijn beste Frans vraag ik om assistentie van de Marina. We moeten nog even wachten.

Dan komt er na een half uurtje een heel klein bootje (ik noem dit altijd Popeye bootjes) aan gevaren, zou dit de pilotboot zijn? We weten het niet, want hij blijft in eerste instantie op gepaste afstand van ons. Dan komt hij naderbij en roept in het Frans dat we nog even geduld moeten hebben want er komt nog een zeilboot aan die ook naar binnen wil. Deze boot is nog zeker 4 mijl van ons verwijderd, dus geduld moeten we zeker hebben. We draaien een beetje rondjes voor de kust. Het blijkt een Canadese boot te zijn en dan varen we achter het kleine pilot bootje de rivier van Rabat op. Je kunt wel zeggen dat dit best indrukwekkend is. De prachtige Kasba van Rabat aan de rechterhand en links de zanderige stranden van de stad Sale. Mensen staan op de kade en strand te zwaaien en foto’s te maken, voor hen is het net zo bijzonder als voor ons. Enkele vissersbootjes varen mee de rivier op en roepen iets in het Frans naar ons. Ik sta achter het roer en schenk er in eerste instantie niet te veel aandacht aan, zwaai alleen vriendelijk terug. Fred hoort hun om whisky roepen en dat ze vis willen ruilen hiervoor. Hij duikt een fles op en stom als hij is overhandigd hij deze eerst voordat hij de vis krijgt. Want…………die krijgen we dus niet! Oplichters, moslims drinken toch geen alcohol! Niet wat je noemt een goede eerste ervaring met Marokko, maar ook wel een beetje naïef van Fred. Door de vermoeidheid was Fred niet alert genoeg, anders had hij dit nooit gedaan. Verder voelen we ons welkom geheten, wanneer je al die mensen ziet zwaaien.

Voordat we de Marina in mogen moeten we eerst aanleggen bij de ponton van de politie en douane. We waren zo gewend dat iedereen wel Engels kon verstaan en spreken, zoals in Portugal, maar dat valt even vies tegen wanneer je hier aan komt. De voertaal is Arabisch en Frans. Fred kan helemaal geen Frans en ik doe mijn uiterste best om met losse woorden me verstaanbaar te maken. Allereerst komt de politie aan boord en daarna de douane, een hoop papierwerk. Aan de man van de douane vertellen we dat we ook een kat aan boord hebben. Hij blijkt een beetje bang te zijn voor onze lieve Kit, die we toch maar even hebben aangelijnd. De douane neemt onze papieren en paspoorten mee voor controle en verteld dat hij terug komt met de hond voor een controle aan boord. We krijgen Kit met enige moeite in zijn reismandje omdat het al enige tijd geleden is, schiet hij daardoor geheel in de stress. We wachten op de douane met hond, die vervolgens eerst naar de andere boot gaat en overal rond gaat lopen snuffelen. Wij staan helemaal paraat met Kit in de mand en dan loopt de douane met hond, zonder iets te zeggen langs en wandelt terug naar zijn auto. Ons enigszins verbaast achterlatend. Had ik me net ingesteld en soort van verheugd op de controle van hond aan boord en gaat dat niet door! Dit alles vanwege Kit? We hebben geen idee. Maar mazzel is het wel. Even later krijgen we onze papieren terug en kunnen we achter het kleine pilot bootje aanvaren richting de Marina. Zodra we eenmaal in de Marina liggen, komen er nog meer papieren, ditmaal van de Marine zelf. Nadat alles is afgehandeld, zoeken we het havenkantoor op en vertellen dat we zeker één maand willen blijven en misschien zelfs wel langer. We vragen de wifi code en gaan eerst even lekker douchen. De faciliteiten zijn best goed, alleen het water is niet heel erg warm.

Omdat we in een islamitisch land zijn en zijn de regels en gebruiken anders dan we gewend zijn in Europa. We hebben ons van te voren een beetje ingelezen hierover en willen ons best een beetje aanpassen zolang we hier zijn, dit uiteraard binnen de grenzen. Zo is het niet gebruikelijk dat je in je korte broek loopt, zeker vrouwen niet. Mannen dragen broeken over de knie of lange broeken en vrouwen lange broeken en armen bedekt. Ik hoef geen hoofddoek om, alleen wanneer we sommige gebouwen zullen bezoeken, dan is dit gewenst. Het is even wennen, want de temperatuur is nog best warm, maar we doen ons best.

Het is echt een hele andere wereld, wat natuurlijk wel even wennen is. De taal, de mensen, de kleding en gebouwen. Een cultuurshock. Om een eerste indruk te krijgen van de omgeving wandelen we een beetje in de buurt rond en belanden uiteindelijk in de Medina van Salé. Hier zijn tal van kleine winkeltjes met snoep, brood en heel veel zoetigheid. Mini bedrijfjes waar ze brommers opknappen, houten meubels maken met prachtig inlegwerk of kussens en heel veel kleine eettentjes en koffiehuisjes. We gaan ook op zoek naar een pinautomaat, die volgens de havenmeester alleen maar in Rabat zijn en niet hier in Salé. We komen wel een 5 tal pinautomaten tegen, echter bij de eerste vier lukt het niet om te pinnen en bij de vijfde gebruiken we onze creditcard maar. Achteraf blijkt dat we vergeten waren om het gebied aan te passen van onze bankpas naar werelddekking, we waren tenslotte niet meer in Europa, sufferds die we zijn! Nu hebben we gelukkig enkele Dirhams om te kunnen betalen. We kopen een paar broodjes voor de volgende ochtend en wandelen terug naar de haven waar we bij één van de restaurants daar uit eten gaan. Moe en voldaan gaan we terug naar de boot en liggen niet veel later lui op de salonbank een filmpje te kijken.

Maandag 07-11-2016 t/m Dinsdag 15-11-2016
We hebben nu ongeveer maand in Portimão en een meer dan één maand in Lagos doorgebracht en het is nu echt de hoogste tijd om weer verder te gaan. De laatste twee dagen hebben we alle voorraden opgeborgen, een beetje opgeruimd en de route bepaald voor ons vertrek uit Lagos. We tanken water en Fred gaat de laatste rekening betalen bij het havenkantoor. De loopbrug gaat pas om 9:00 uur open, dus voor die tijd kunnen we niet weg. We nemen afscheid van onze buren, Brenden en Serena en beloven in contact te blijven. Ook nemen we uitbundig afscheid van Antoinette en Maarten die voor enkele weken terug gaan naar Nederland. Hun boot blijft in Lagos en wordt gebruikt door hun dochter en vriend. Iets na 9:00 uur verlaten we de haven van Lagos, uitgezwaaid door onze nieuwe zeilvrienden Antoinette en Maarten van de Witte Beer. Ook de overburen, Trevor en Irene zwaaien nog even naar ons. Het weer is iets minder dan de dag er voor, maar toch bijzonder acceptabel. We hebben een lekker windje uit het Noorden en kunnen eindelijk weer eens lekker zeilen.

Er zijn erg weinig boten op het water, je kunt wel zien dat het zomerseizoen over is. We zien langzaam het landschap veranderen. De grilligere hoge rotsen maken plaats voor lange brede stranden met af en toe een stukje rots. De kleur van de rotsen is veranderd van bruin/geel in een rode kleur en de zon glinstert op het water. We zijn weer helemaal in ons element! Omdat we aan de late kant zijn vertrokken waren we een beetje bang dat we bij donker in Faro aan zouden komen en daarom besluiten we om maar een nachtje de haven van Vilamoura in te gaan. We willen tenslotte niet bij donker aankomen en zeker niet wanneer we voor het eerst met ons nieuwe anker gaan ankeren! We leggen aan bij de wachtsteiger en krijgen direct hulp van twee  havenmedewerkers.

Uiterst vriendelijk en zeer behulpzaam. Fred loopt naar de receptie en is meteen een half uurtje weg. Wanneer ik me af ga vragen waar hij blijft verschijnt hij net weer in beeld. Er moesten stapels papieren ingevuld worden en dat voor maar één nachtje. Er vaart een rib bootje mee om ons bij de aangewezen ligplaats ook even te helpen. Super, dat zijn we niet gewend! Het blijkt dat ze in de race zijn voor de beste haven van Portugal! We kunnen in ieder geval zeggen dat ze hun best doen! De haven ligt in een kom met daarom heen vele winkeltjes, barretjes en restaurants. We gaan maar even een biertje drinken, nu er nog een beetje zon is. Zodra de zon achter een gebouw verdwijnt, is het meteen koud aan het worden. Terug naar de boot, eten en lekker lui tv kijken. Morgen gaan we verder richting Faro.
Kit
Die moet even zijn energie kwijt, na een dagje onder de salontafel te hebben gezeten tijdens het zeilen. Zodra hij de kans krijgt springt hij op een andere boot! Wacht maar, morgen liggen we voor anker en dan is het uit met de pret! De volgende dag varen we op de motor naar de baai bij Faro. We willen voor anker bij Faro voor het bekende “Dream breaker Island” ofwel Ilha da Culatra. Over deze plek wordt gezegd dat wanneer je hier eenmaal voor anker hebt gelegen je eigenlijk niet meer weg wilt. We zullen het ervaren!

De “Ria Formosa” is een nationaal natuurpark en wordt beschouwd als één van de meest fantastische plekken van de Algarve. Het is een lagune die bestaat uit een labyrint van zoute moerassen, slikken, schorren, zoutpannen, zandeilandjes en kanalen, het lijkt een beetje op onze Waddenzee. Een reeks van zanderige eilanden en schiereilanden met lage duinen beschermen de lagune tegen de oceaan. Het is een oase van rust, wanneer je de vliegtuigen die op Faro landen en opstijgen even buiten beschouwing neemt. Er is sprake van vele ondiepten, dus is het goed opletten waar je vaart. We plannen het zo dat we met laag water, maar opkomend tij aankomen. We hadden al enkele tips gekregen van Maarten van de “Witte Beer” waar we het beste konden ankeren. Nu met onze nieuwe radar kunnen we nog meer om ons heen zien. We vinden een mooi plekje op gepaste afstand van een tweetal boten. Er liggen ongeveer 18 boten voor anker in dit grote gebied. Maar van horen zeggen liggen hier in de zomer weleens meer dan 100 boten! Het ankeren met ons nieuwe ROCNA anker gaat in één keer goed en niet veel later kunnen we nog even lekker genieten van het zonnetje. Dan wordt het frisser en duiken we de salon in. We zijn druk bezig met eten maken en kijken ondertussen naar de mooi rode zonsondergang, wanneer er een WhatsApp binnenkomt van Maarten. “Genieten jullie ook van de mooie zonsondergang”? Na het eten krijgen we nog een WhatsApp van Maarten: “We liggen 100 meter van jullie vandaan”! Met verbazing kijken we naar het berichtje en vervolgens op het scherm bij AIS. Verdomd, ze liggen er echt! We krijgen contact via de marifoon en SSB en het blijkt dat ze samen met dochter en vriend hierheen gevaren zijn om vanaf Faro naar Nederland te vliegen. Dat hadden ze niet verteld!

Wat hebben we zoal gedaan tijdens deze week.
We zijn een paar keer met de dinghy naar “Ilha da Culatra” gegaan en hebben een beetje over dit, toch wel bijzondere eiland gewandeld. Op dit eiland rijden alleen maar een paar tractoren en soms een klein driewielig autootje. Er wonen ongeveer 900 mensen op dit eiland, veelal vissers en deze zie je bij de haven druk bezig met het herstellen van hun visnetten! Er komt af en toe komt er een veerbootje met enkele toeristen die uitzwermen over het kleine eiland en een boot die het eiland voorziet van voorraden. Wanneer we bij een cafeetje iets drinken zien we een man ladingen biertjes naar binnen rijden, dit is volgens hem “het water van het eiland”. Er wordt wat afgezopen hier! De woningen zijn veelal wit geschilderd met een randje fel gekleurde verf.

Boven de deuren hangen tegeltjes met heiligen er op. Het zand hoopt zich op tussen de huisjes, maar het is sommige mensen toch gelukt om een soort van tuintje te creëren. Je ziet veel planten in potten, vetplanten en cactussen. Er zijn een aantal restaurantjes en cafeetjes, die nu voor namelijk bezet zijn door de eigen bevolking. In één van de zijstraatjes zien we een houten bordje met daarom “mini mercado”, een supermarktje! We volgen de bordjes zigzaggend door de kleine straatjes, want we willen weleens weten wat ze zoal verkopen. We vinden er vers fruit en een pot met rode saus voor de spaghetti! Niet veel later komen we ook de 2e mini mercado tegen die het eiland rijk is. Wanneer je dwars door het dorpje wandelt, over de betonnen platen die de “hoofdweg” voor moet stellen, kom je ineens een paal tegen met daarop allerlei wegwijzer bordjes. De bordjes verwijzen naar pinautomaat, hulppost en zelfs een bibliotheek, die we overigens niet hebben gezien! Er is een basisschool, een crèche en een buurthuis op het eiland. Verder wandelend gaat de weg over in houten vlonders die kronkelend over de wadden loopt en uitkomt bij het nu verlaten strand. Het is een prachtig natuur gebied en we horen allerlei vreemde vogel geluiden. Vlakbij het strand staat een houten huisje waar WC op staat, maar de deur is stevig afgesloten met een hangslot. Ik zeg gekscherend tegen Fred; “voor de sleutel moet je bij de haven zijn”. Je zult maar nodig moeten……….

De eiland bewoners zijn wel een beetje stug en terughoudend, ze begroeten je niet altijd uit zichzelf, maar wanneer je “Bon Dia” zegt, krijg je wel altijd een groet terug. We gaan bij een restaurantje “A Taska” lunchen en maken een praatje met de eigenaar, die uit Lissabon blijkt te komen en dit restaurant nu één jaar geleden gekocht heeft. Hij adviseert ons om de “Cataplana” te nemen, een echt Portugees visgerecht voor twee personen. We moeten wel even geduld hebben zegt de man, maar dan krijg je ook wel wat. Er komt een Cataplana pan (soort wok met deksel) op tafel die gevuld is met “vruchten van de zee” (Fruit du Mer) zoals: witvis, diverse kokkels, oesters, kreeft, garnalen, knoflook, paprika, uien, aardappel, bouillon, tomatenpuree, wijn en kruiden. We krijgen er frietjes en geroosterd brood bij die van te voren behoorlijk met olijfolie is overgoten. Lekker wijntje erbij en dubbel genieten zo! We vertellen de eigenaar dat we hier met onze eigen boot voor anker liggen en de wereld aan het verkennen zijn. Als toetje nemen we één huisgemaakte chocolademousse die we samen oppeuzelen en schenkt de eigenaar nog een lekker likeurtje voor ons in. Hij neemt hartelijk afscheid, wenst ons een behouden vaart en hoopt dat we nog eens terug zullen komen.

We gaan ook een keer naar Olhao toe met de dinghy om daar bij een supermarkt ons eten weer aan te vullen. Helaas ligt deze in een soort industrieterrein, vlakbij de Doca de Pesco, waardoor we weinig van het stadje verder zien. Om aan te leggen wurmen we ons tussen de andere bootjes door om aan land te komen. We wandelen door allerlei stoffige straten, langs betegelde huizen over het industrieterrein heen naar de supermarkt. Het is de hoogste tijd om een hapje te gaan eten. We vinden vlakbij de haven een, op het eerste gezicht zeer eenvoudig klein eettentje, waar we buiten bijna op de straat aan een tafeltje plaats nemen. Later blijkt dat dit een bijzonder geliefd restaurantje is bij zowel de plaatselijke bevolking als zowel toeristen. Een aardige ober voorziet ons van een zeer goede degelijk maaltijd, Fred krijgt bonen met saus en varkensvlees en ik frietjes met rundvlees. Allebei iets te drinken erbij en we nog geen € 9,00 kwijt! Dat zijn nog eens leuke bedragen!
De rest van de week blijven we aan boord. We maken twee windschermen van een soort pvc gaasdoek die we langs de reeling spannen aan de zijkanten van de kuip. Dit houdt de regen en een deel van de wind tegen, waardoor we veel beter beschut zijn.

Omdat het de laatste dagen nogal bewolkt is, worden de accu’s niet meer 100% opgeladen. We starten de generator ter ondersteuning. Het waait de laatste dagen behoorlijk, windkracht 5, een goede test voor ons nieuwe anker. We liggen hier aan 30 meter ankerketting en als een dijk! We zijn heel gelukkig met ons nieuwe anker. Fransen hebben nogal de neiging om bovenop je lip te gaan liggen met hun boot en wanneer het zo hard waait als nu, is dat niet echt een fijn idee. We zien één van de Franse boten heel langzaam verschuiven. In eerste instantie denken we dat er niemand aan boord is, maar dan verschijnt er toch een persoon op dek. Even later zien we ze opnieuw voor anker gaan. Rare jongens die Fransozen! Aan het einde van de week ligt ook de “Witte Beer” (met de kinderen) weer in de laguna. Maarten van de Witte Beer belt ons op (vanuit Nederland), hij was beetje ongerust omdat we daar al één week liggen, zonder verder iets van ons vernomen te hebben. We stellen hem gerust en vertellen dat we woensdag zullen vertrekken richting Marokko, wanneer de wind iets afgenomen is. We waarderen het dat hij even belde!

We controleren het oliepeil en de koelvloeistof en vullen deze bij. Voorraadlijst wordt bijgewerkt en uitgeprint. De komende route naar en langs de kust van Marokko is uitgezocht. Informatie bijeen verzamelt en uitgeprint. We doen nog een paar kleine klusjes en Fred werkt een poosje. Als laatste wordt de Grabbag en de SOS waterdichte ton gecontroleerd en aangevuld. Voor de leken onder ons: dit is een tas gevuld met noodzakelijk spullen voor het geval we ineens onze boot moeten verlaten.

Op 14 november 2016 is er een volle super maan te zien en hier kunnen we uitgebreid van genieten. De lucht is helder en de maan gigantisch groot! Dit verschijnsel komt maar eens in de zoveel jaar voor en volgens NASA is de volgende pas in 2034. Wat een geluk dat we dit kunnen zien, in Nederland is het zo bewolkt dat zij dit helaas hebben moeten missen!

Woensdagmiddag 16 november 2016 zullen we in de loop van de middag vertrekken richting Rabat in Marokko. Blijft spannend, een nieuw continent met een geheel andere cultuur. Er bestaan zoveel vooroordelen over Marokkanen in ons land dat ik graag wil ervaren hoe de mensen en hun cultuur is in het land zelf. We gaan er heen met een “open mind”. Marokko here we come!

Dinsdag 01-11 t/m zondag 06-11-2016
De laatste week in Lagos vieren we mijn verjaardag en wachten op de laatste bestellingen.

1 november, Caroline is jarig
De afgelopen week zijn er allerlei pakketjes binnen gekomen, die Fred meteen apart gehouden heeft. Ik moet wachten totdat ik jarig ben. Op de dag zelf worden we al rond 7:00 uur s ’morgens gewekt door een hard klapperend geluid. Ik rol mijn bed uit om op onderzoek uit te gaan waar dit geluid vandaan komt. Wanneer ik naar buiten kijk en zie ik allemaal seinvlaggetjes langs de railing hangen! Wat een leuke verrassing! Dit is niet Fred zijn werk, want wij hebben geen plastic vlaggetjes. Dit moet het werk van Maarten en Antoinette zijn! Ze zijn in alle vroegte opgestaan om dit speciaal voor mij te doen, wat lief van ze! Dan is de tijd voor cadeautjes! Ik word verwend door mijn lief met een mooie lens voor de camera, super speakerboxjes die aan een pc gekoppeld kunnen worden en een privé speeltje! Van Ingrid en familie krijg ik een hele lekkere body cream van Rituals. Van mijn beste vriendinnetje krijg ik een mooie hanger van een levensboompje. Er is een doos vol met lekkere dingen, zoals hagelslag en drop, opgestuurd door mijn lieve vriend Johan. Zo kan ik af en toe genieten van een lekkere boterham met hagelslag! Verdere felicitaties via WhatsApp, mail en Facebook.

We nodigen Antoinette en Maarten uit op de koffie met iets lekkers en ook onze Engelse buren komen even langs. Wederom word ik verwend met cadeautjes. Het is toch bijzonder om je verjaardag te vieren ver van Nederland, familie en vrienden. Maar gelukkig maken onze nieuwe vrienden veel goed.

Auto huren
In Lagos kun je op verschillende plekken, binnen loopafstand van de Marina, een auto huren. Nu het hoogseizoen over is, zijn de prijzen ook meteen acceptabeler. We besluiten om een dagje een auto te huren en hiermee eerst even langs de supermarkt te gaan om alle voorraad weer aan te vullen. Dat scheelt dan een hoop sjouwen met waterflessen, blikken en potten. De dag voorafgaand bekijken we wat we nog aan boord hebben, passen de voorraad lijst aan en maken een boodschappenlijstje. Al vroeg gaat Fred de auto halen en rijden we even later, in een leuk fel rood gekleurd Volkswagentje richting de Lidl (ja natuurlijk hebben ze die hier ook!). Hier slaan we de meeste spullen in, maar kunnen helaas niet alles krijgen. Op weg naar de volgende supermarkt, de Pingo Doce zien we Antoinette en Maarten de weg oversteken. We zwaaien en maken even kort praatje voordat we verder scheuren in onze rode autootje! Na de boodschappen brengt Fred alles aan boord, ik moet echt op mijn ruggetje letten. We stouwen morgen alles wel weg.

De rest van de dag gaan we het achterland in van de Algarve verkennen. Hiervoor hebben we ons van te voren een beetje ingelezen, zodat we een leuke route hebben langs allerlei leuk en mooie plekjes. Onze route: Lagos, São Sebastião, Odiáxere, Albufeira da Barragem de Odiáxere, Romeiras, Marmelete, Caldas de Monchique en het stadje Monchique, São Marcos de Serra, São Bartolomeu de Messines, Silves en via Portimão terug naar Lagos. Jammer genoeg laat het weer nog wat te wensen over, van zonnig naar ineens een stortbui en ook de temperatuur is niet wat we zouden wensen. Dus een perfecte dag om een beetje rond te toeren. We hebben onze TomTom bewaard voor dit soort uitstapjes, maar helaas doet de stroomvoorziening van de auto het niet en laad de TomTom niet op. Gelukkig hebben we allebei een mobieltje met een routeplanner en de “Powerbank” (mobiel oplaadstation) mee genomen. Tot overmaat van ramp is ook nog eens Fred zijn mobiel bijna leeg en het lukt niet op deze hiermee op te laden. Kortom we navigeren met mijn mobiel over kleine weggetjes en hopen dat deze niet leeg is voordat we terug in Lagos zijn. De wegen zijn hier niet al te best en nauwelijks verlicht. Het zal anders zonder kaart o.i.d. nog een hele klus worden om uit dit achterland de weg terug te vinden. Gaande weg ontdekken we dat, nu het hoogseizoen over is, het achterland er een stuk verlatener bij ligt dan we hadden verwacht. Dorpjes liggen er verlaten bij en ook vele caféetjes en restaurants zijn onderweg gesloten. Maar ……….. we kunnen hier echt genieten van de mooie natuur en hebben een prachtig uitzicht over de Barragem de Odiáxere, een gigantisch meer met heel veel groen er om heen. Het is een welkome afwisseling van onze zeegezichten tot nu toe. Onderweg komen we grote delen afgebrand bos tegen. Zwart geblakerde heuvels met grillige bomen, een spookachtig triest gezicht. We zien ook hele grote delen van het bos op de bergen Monchique is het meest bekend als de ‘tuin van de Algarve’. Het is zowel de naam van een dorpje als van de omliggende bossen. Monchique is één van de hoogste dorpjes en is bekend om zijn natuurlijke bronnen. Het dorpje, wat in vele gidsen bijzonder aangeprezen wordt, ligt er stil, verlaten en zeker niet uitnodigend bij. Onderweg lunchen we bij een dorpsrestaurant, waar we door de lokale bevolking een beetje vreemd bekeken worden. Rare buitenlanders in fel rood autootje met Portugese nummerplaat. De Foia is de hoogste berg van de Algarve. Al is de titel berg sterk overdreven; hij is maar 902 meter hoog. Maar het uitzicht is werkelijk fenomenaal, je kunt heel erg ver kijken. Naast bossen met kurkeiken, walnoten en talloze andere inheemse bomen kom je hier vooral eucalyptusbomen tegen. Ook zien we heel veel boomgaarden met kronkelige sinaasappelbomen. De kurk van de kurkeiken zien we op verschillende plaatsen hoog opgestapeld, helaas krijg ik door het slechte weer niet de kans op dit vast te leggen op foto. De dagen zijn alweer wat korter en het is al snel donker, waardoor we pas bij donker in het stadje Silves aankomen. Wat natuurlijk jammer is, want dit is echt een mooi oud stadje. Maar dat mag de pret niet drukken want nu hebben we bij binnenkomst van het stadje meteen zicht op het enorme prachtig verlichte kasteel, zeer indrukwekkend. We besluiten om hier te gaan eten en vinden nog een restaurantje waar het er enigszins gezellig uit ziet. We bestellen allebei een verschillende paella en na afloop stappen we weer in ons rode autootje en vervolgen de terugreis naar Lagos. Het was met al toch een hele mooie dag!

Overige
Bij één van de vele Chinese winkels die Spanje en Portugal rijk zijn, kopen we toch maar een soort boodschappenkarretje. Wel ééntje met goede wieltjes, want hij moet stevig genoeg zijn om een rugzak met waterflessen en pakken wijn te kunnen dragen. We zijn ook een keer naar de plaatselijke boerenmarkt geweest, waar ik een aantal foto’s maakte van kleurrijke stalletjes. Tientallen pepertjes die te drogen hangen, kleine jonge eendjes samengeperst in een veel te kleine kooi, (wat ik persoonlijk heel zielig vind), stapels met uien en andere groenten en fruit in allerlei soorten. Prachtige bos met zonnebloemen, eigen gebakken koekjes en zelf gevlochten mandjes liggen uitgestald.

Gezondheid
De ene dag gaat het beter met mijn rug dan de andere dag. Het zal nog wel een paar weken kunnen duren voordat het helemaal over is en geduld…………..tja dat is iets wat ik nu niet echt heb.

Het weer
Zeer wisselend, de ene dag is het mooi en zonnig weer en de andere dag bewolkt en fris. De tijd om verder te gaan is voor mij wanneer ik de hele dag een spijkerbroek en vest aan moet hebben. Dan is het de hoogste tijd om te vertrekken naar warmere oorden!

Kit:
Tja,………hij springt nu zelfs met gemak over naar de boot aan de andere kant van de vingersteiger!
Het is de hoogste tijd dat we weer voor anker gaan, dan kan meneer nergens heen!

Zaterdag 01-10 t/m maandag 31-10-2016
Omdat de havenprijzen per 1 oktober halveren, vertrekken richting de haven van Lagos. Hier gaan we een poosje vertoeven vanwege de rugklachten.

Gezondheid
Met mijn rug gaat het eerder slechter dan beter, de pijn straalt nu uit naar mijn rechterbeen en dat voelt niet goed. We besluiten om op zoek te gaan naar een fysiotherapeut. Eerst maar eens bij het havenkantoor gevraagd, waar ze ons niet konden helpen, maar verwijzen naar een apotheek, die zullen zeker adressen hebben. Vervolgens op zoek naar een apotheek en krijgen het adres van een fysiotherapeut. De kliniek waar hij werkt ligt op een heuvel en omhoog lopen met rugpijn valt niet mee. Helaas, niet aanwezig, hij zal bellen! Volgende dag hebben we een afspraak en gaan er met een taxi heen. Het is een hele aardige Portugees, maar hij kan niets meer doen dan een beetje de spanning weg masseren in mijn rug. Hij adviseert ons om naar het ziekenhuis te gaan om foto’s te laten maken, want er zal een zenuw knel zitten. We zijn voor deze behandeling slechts € 15,00 kwijt! We bestellen een taxi en laten ons vervoeren naar het privé ziekenhuis, waar we in de wachtkamer plaats moeten nemen. Op dit moment weet ik al helemaal niet meer hoe ik moet zitten of staan en wacht vol ongeduld op een arts. Na bijna een uurtje zijn we aan de beurt en worden we ontvangen door een vrouwelijke arts. Wij willen haar een hand geven, maar deze probeert ze te ontwijken, want dit is hier in Portugal niet de gewoonte. Ze legt uit dat zij mensen zou kunnen besmetten. Belachelijk, want even later onderzoekt ze me toch ook! Ze denkt aan een hernia en dat de zenuw knel zit waardoor de pijn naar mijn rechterbeen straalt. Deze arts heeft een zeer uitgesproken mening en laat mij als patiënt zelf beslissen of ik eerst met medicatie wil starten of eerst een CT-scan wil laten maken en daarna de medicatie. Ik ga voor de scan, dan wordt misschien iets meer duidelijker. Hiervoor hoef ik niet lang te wachten en binnen 15 minuten staan we weer buiten. Het resultaat van de foto zal nog een uurtje duren en nu was het al ruim na 18:30 uur. Met de hulp van een uitermate vriendelijke portier kunnen we nog iets te eten krijgen in een cafétje in de buurt, want in het ziekenhuis is niets te krijgen. Bij onze terugkomst nemen we weer plaats in de wachtkamer, waar na een half uur de laborante ons de map met foto’s overhandigt. Nu maar weer wachten, wachten en wachten. Ik zie allerlei mensen binnen komen en weer weggaan en wij worden maar niet opgeroepen. Uiteindelijk ga ik naar een balie en vraag hoelang het nog gaat duren. Het is al 21:30 uur geweest en mijn geduld is op! Oeps……we waren vergeten! Bijna direct worden we ontvangen door een mannelijk arts, die ons WEL een hand geeft! Hij legt uit dat ik een kleine hernia heb, geeft een recept voor pijnstillers en ontstekingsremmers en adviseert een operatie. Hiervoor moeten we dan de volgende dag terug komen om een afspraak te maken met een chirurg, die ons verdere tekst en uitleg zou geven indien ik besluit dit te doen. Ik heb het helemaal gehad met dit ziekenhuis, verrek van de pijn en wil alleen nog maar die pillen! Met een taxi naar de avondapotheek en dan terug naar de Marina. Allerlei scenario’s passeren de revue voor mijn ogen. Opereren, hier of in Nederland? Hoe, wat, waarom? Fred is de rust zelf, gelukkig maar, en werkt al aan allerlei oplossingen! Wat moet ik zonder mijn lief! We winnen de komende dagen informatie in bij diverse medische experts. Opereren is niet iets wat nu meteen geadviseerd wordt in Nederland. Veelal gaat een kleine hernia vanzelf over na een aantal maanden en zo niet, kun je altijd nog over gaan tot een operatie. Advies is: pillen slikken, rustig aan doen, wel blijven bewegen en afwachten! De pillen helpen goed, ben de hele dag een beetje high! Helemaal niet verkeerd, voel ik de pijn in ieder geval minder. Gelukkig gaat het met Fred een stuk beter en na een aantal weken met mij ook iets beter. Wel moet ik blijven opletten dat ik geen zware dingen til of rare bewegingen maak. Gelukkig kunnen we deze maand in de haven blijven liggen en gebruikmaken van een heerlijke douche, wat erg lekker is, zeker met een pijnlijke rug!

De stad, haven en vervoer
Lagos kent een bijzonder relaxte sfeer. De charme van een Zuid-Europese stad wordt gecombineerd met leuke winkeltjes barretjes en heeft een hele fijne hippie achtige sfeer. In de jaren ’80 kwamen er grote groepen “Backpacking” studenten en hippies naar de stad toe. Nog steeds zie je dit terug in de stad aan de straatkunst, de soort cafés en restaurants. Op straat kom je met regelmaat diverse artiesten tegen die muziek maken en zingen. Bij een terrasje ontmoeten we de singer-songwriter Michael Green uit Engeland, die al 13 jaar in Lagos woont. Hij speelt op zijn gitaar en zingt een aantal zelfgeschreven nummers, die ons erg aanspreken. De cd’s die hij verkoopt kunnen wij niet afspelen en dus vragen we of hij een aantal nummers naar ons kan mailen. Geen probleem en al snel hebben we deze prachtige muziek ontvangen. We gaan daarna vaker op dat terrasje koffie drinken en maken dan altijd even een praatje. Op een paar minuten afstand van de haven is de supermarkt “Pingo Doce” gevestigd. Deze ligt vlakbij een braakliggend terrein, wat veranderd is in een soort natuurreservaat waar alleen de schoorstenen van oude fabrieken nog staan. Ze zijn het domein geworden van “overwinterende” ooievaars, want op elke hoge schoorsteen is wel een groot nest gebouwd.

De loopbrug over de “Ribeira de Bensafrim” verbind de haven met het centrum van Lagos, waarna je op een lange boulevard uitkomt. Hier staan, naast de gewone souvenirs stalletjes ook de standjes om tickets te kopen voor boottochten naar de grotten en om de dolfijnen te zien op zee. Bij de Marina heb je een aantal restaurantjes en winkeltjes die wel heel erg op de Engelsen gericht zijn. Iedereen spreekt niet alleen Engels, maar menig eigenaar komt zelfs uit Engeland en voor het gemak hebben ze de prijzen daar ook maar even op aan gepast! Wanneer je naar het oude centrum gaat en een beetje de zijstraatjes op zoekt, vindt je ook gezellig barretjes, waar je heel veel minder betaald dan bij de Marina. Aan het einde van de maand maken we een fietstochtje op de geleende vouwfietsen van onze buren uit Jersey. We fietsen helemaal tot “Farol da Ponta da Piedade”, waar de vuurtoren bovenop de rots ligt.

De wandelpaden leiden naar beneden waar je de grotten kunt bezoeken. Het was een flinke fietstocht, heuveltje op welke we gedeeltelijk gelopen hebben omdat ik nog steeds last van mijn ruggetje heb. Maar het uitzicht was de moeite waard! Jammer alleen van de buslading toeristen die daar gedropt worden om ook dit uitzicht te bewonderen. Wat wel erg eng is dat ze nergens afscheiding hekjes geplaatst hebben, je kunt gewoon op de rand staan en naar beneden kijken. Levensgevaarlijk, zeker wanneer het een aantal dagen geregend heeft. Toch zijn er mensen die het gevaar op zoeken en toch op de rand gaan staan, erg dom in onze ogen!

Het weer
In het begin nog aangenaam warm, later iets minder en af en toe een bewolkte dag, met soms een dagje regen. Wel is het vroeg donker en wordt het ook een stukje frisser in de avond, maar een dekbed hebben we nog niet nodig!

Boot dingetjes
We hebben het nodige besteld en kijken dan ook elke dag halsreikend uit naar alle pakketjes uit de diverse landen.
ROCNA anker 33 kg
Besteld in Nederland, is binnen één week binnen en keurig verpakt. We hangen eerst de zogenaamde “Fenderflex” op de neus ter bescherming. Daarna het ROCNA anker, gelukkig met de hulp van onze buurman Brenden, omdat we allebei nog steeds last van onze rug hebben.
Ankerketting van AQUA 4
Komt uit Italië, is ook binnen één week binnen, verpakt in een grote kartonnen doos op een houten pallet. Iemand van het havenpersoneel komt speciaal naar de boot toe om te melden dat het gearriveerd is bij de receptie en of we het even willen ophalen! Helpt hij ook een handje mee? Niet dus, dat mogen we lekker zelf uitzoeken, ondanks dat ik dit van te voren gevraagd had aan de receptie! Valt wel een beetje tegen van moet ik zeggen. Maar goed het lukt Fred uiteindelijk om de ketting, met een gewicht van 230 kg, in een karretje van de haven te laden en naar de boot te brengen. Ik kan met mijn rug niet veel meer doen dan toekijken en het hek openen. Het is één grote kluwen ketting en het kost toch wel enige moeite om deze te ontwarren. Uiteindelijk ligt de ketting uitgestald op de steiger klaar om aan het nieuwe anker gemonteerd te worden en vervolgens in de ankerbak te verdwijnen. Ook hier krijgen we weer hulp van Brenden.
Stuurautomaat
Voor de stuurautomaat is Joop Wilms (zie vorige blog) van Aqua Electronics aan boord geweest. De oude “wheeldrive” heeft hij gerepareerd, zodat we deze als reserve kunnen gebruiken.

De onderdelen die nodig waren om de nieuwe “lineaire drive” te kunnen monteren hadden wat langer op zich laten wachten, maar waren ook eindelijk binnen gekomen. Nu was het de beurt aan Joop om deze aan boord te monteren en te installeren. Van te voren hebben we al de draden doorgetrokken om alles aan te kunnen sluiten. Hiervoor moest wel even de hele ”werkkooi” leeg gehaald worden en leek het binnen wel of we aan het verhuizen waren! Maar aan het einde van de dag hebben we een stuurautomaat die werkt! Dit zal het zeilen weer een stuk aangenamer maken op de lange afstanden, maar zeker wanneer we ‘s nachts varen.
Verstaging laten controleren
Hiervoor hebben we “FOFOVELAS, Sails covers & rigging” laten komen. De eigenaar is António Viegas, een hele geschikte man.
Alle verstagingen worden gecontroleerd en een aantal popnagels in de giek worden vervangen. Na de keuring kregen we binnen een half uur per mail het keuringsrapport, zodat we deze meteen naar de verzekering konden sturen. Het bedrijf heeft geen website, maar is te vinden in: Largo do Rossio de São João Batista 1, 8600-707 te Lagos, Ph. 00 351 917550960. Na de bevestiging van onze verzekeringsmaatschappij “Pantenius” dat nu ook dit opgenomen is in de polis, kunnen we weer met een gerust hart verder zeilen!
Reling
Eén van de spanners van de reling is gebroken. Nadat we naar een watersport zaak waren gegaan om een nieuwe spanner te kopen, blijkt dat de spanners op onze boot Amerikaanse spanners zijn.
Alle Europese (metrische) spanners passen niet! Dus aan António gevraagd om een hele reling inclusief nieuwe spanner te maken. Ik leg uit waarom we een nieuwe reling willen, waarop António zegt dat hij nog wel Amerikaanse spanners heeft liggen. Zo kunnen we bij Fofovelas drie ¼ inch spanners kopen, één als vervanging en twee als reserve.
Radar, SIMRAD 3G Breedband
Gekocht in Engeland bij Force4, www.force4.co.uk.
Wederom laten we Antonio komen van “Fofovelas” die binnen afzienbare tijd de radar in de mast monteert, net boven de eerste zaling van de mast.

Voor het aansluiten van de radar op de boordcomputer moet er een speciale kabel getrokken worden vanaf de radar naar de kaartentafel waar zich alle instrumenten bevinden. Het trekken van deze kabel en het aansluiten hiervan doen we zelf. Ook dit heeft wel wat voeten in aarde. Door het gat bij de radar laten we een touwtje met daaraan een stukje lood binnen in de mast naar beneden dalen, hieraan verbinden we de kabel en trekken deze door naar beneden. Helaas hebben we twee pogingen nodig voordat dit lukt. Vervolgens moet het plafond in de kajuit bij de mast open om de kabel hiervandaan naar de kaartentafel te krijgen. Zo al met al, zijn we weer een dagje onder de pannen! Aan het einde van de dag proberen we vol spanning of de radar zijn werk doet. Gelukkig, hij doet het! Nu kunnen we echt alles zien onderweg. De 3G radar werkt met behulp van een gewone ethernetkabel die je direct in een netwerkpoort van een computer kan prikken. Met behulp van de Navico plug in bij OpenCPN (ons kaart plotter en navigatie programma) kan het radarbeeld op het computerscherm getoond worden. In Open CPN zijn alle opties aanwezig om het radar goed in te stellen.
Winchrite
Onze lieren zijn niet elektrisch en dat kost soms veel kracht om de zeilen te hijsen of in te rollen. Om het mij iets gemakkelijker te maken hebben we ons het veroorloofd om een hulpmiddel hiervoor aan te schaffen, de zogenaamde Winchrite. Het is een elektrisch lierhendel die werkt op een sterke oplaadbare Li-ion accu. Om Fred omhoog te hijsen in de mast heb ik dan ook deze Winchrite gebruikt. Omdat de Winchrite erg krachtig is, moet deze met een touw geborgd worden. Anders slaat hij uit je handen. Dit vergt in het begin zeker enige oefening!
Dinghy Wheels
Ook besteld bij FORCE4 in Engeland. Dit zijn stevige harde wieltjes die je aan de achterkant van de dinghy monteert, waardoor je in staat bent om de dinghy makkelijker een helling of het strand op te trekken. Deze wieltjes kun je omhoog/omlaag klappen, waardoor ze niet in de weg zitten. Dit scheelt een hoop tilwerk en worden onze ruggetjes minder belast! ( zie foto)
Aluminium strips voor de windvaan
Besteld in Nederland en ontvangen, maar nog niet gemonteerd.
Overige
Losse waterfilter, die we tussen de kraan op de steiger en onze waterslang kunnen monteren om zo het water extra te filteren.
Kattenvoer en kattenbakspul voor onze Kit hebben we besteld bij de Portugese “ZOOPLUS”. Bij deze firma kochten we in Nederland ook altijd onze spulletjes voor Kit. Nu waren alle bestellingen goed gegaan, behalve deze. De postbode die die dag deze bestelling moest afleveren was zeker de weg kwijt. Na enige vertraging, bel- en emailcontact te hebben gehad kwam het gelukkig nog net op tijd binnen.

Ontmoetingen
Naast ons ligt de boot “Baltic Dart“ uit Jersey met Brenden en Serena, die het komende halfjaar overwinteren in de Marina de Lagos. We maken regelmatig een praatje, ’s avonds een borreltje en er worden allerlei tips over en weer uitgewisseld. Ook nu komt de kennis van Fred op computergebied e.d. weer van pas. We mogen ook af en toe hun vouwfietsen lenen om een beetje rond te fietsen, met dank hiervoor!
We ontmoeten de Brabanders Maarten en Antoinette van de “De Witte Beer”. Maarten en Fred hebben samen de SSB cursus in Dordrecht gevolgd. Wat is de zeilwereld toch klein! We hebben af en toe een gezellig avondje samen op wederzijdse boten en wisselen de nodige tips en trucs uit. Over en weer kunnen we elkaar met allerlei dingen helpen. Fred met zijn kennis op computergebied en van Antoinette en Maarten over de plaatsen langs de kust en de Canarische eilanden. Niet alleen nuttig dus, maar ook bijzonder gezellig! We zien dat Ruben Donné met zijn boot in de haven ligt, maar voordat we het weten is hij alweer vertrokken. Hij zeilt solo de Atlantische Oceaan om zo bekendheid te geven aan de ziekte MS (Multiple Sclerosis). Je kunt een zeemijl kopen en daardoor het onderzoek naar MS ondersteunen, www.sailingchallenge4ms.com. Hans van het zeiljacht “Olle-P” ligt ook in de haven en komt op een middagje even langs voor een praatje. Zijn vrouw en hij hebben jaren lang gezeild en ook komen ze al enige jaren in Lagos.

Kit:
Die wordt met de dag brutaler en springt nu regelmatig over naar de boot van de Brazilianen, welke aan de andere kant van ons ligt. Op een dag zijn de buren niet thuis en springt Kit ongezien weer even aan boord. Er staat een klein luikje open en ja hoor…. hij naar binnen. Wat we ook proberen om meneer weer aan boord te krijgen, niets lukt. Gelukkig is hij op een gegeven moment uitgekeken en kruipt doodleuk weer uit het luikje. Vanaf dat moment doen we hem een tuigje aan met een lange verstelbare rekbare hondenriem (soort katrol). Aangezien de handgreep redelijk zwaar is leggen we die gewoon op de grond en denken dat hij zo wel rustig binnen zal blijven. We hebben alleen niet voorzien dat hij ineens de kuip in schiet, met de riem achter zich aan, de kletterend over het dek gaat. Hier schrikt hij zo geweldig van dat hij zichzelf ontdoet van riem en harnas. Helemaal geschrokken en in de stress zit hij even later in de salon bij te komen. De rest van de avond is hij extra op zijn hoede en schrikt van elk geluidje. Tja, Kit heeft zijn lesje wel geleerd! Althans voor een paar dagen, want daarna springt hij vrolijk weer over naar de andere boot. Hij daagt ons gewoon elke keer weer uit. Het houdt ons leuk bezig!

Vrijdag 02-09-2016 t/m vrijdag 30-09-2016
Van Burgau naar Portimão is het slechts 13 mijl varen, dat wil zeggen ongeveer 2 1/2 uur op de motor. Het weer is prachtig, maar er staat een pittig windje wanneer we de haven binnen lopen en aan willen leggen bij de zogenaamde “meldsteiger”. Voor ons legt net een grote motorboot aan, met 6 man/vrouw en krijgen ze hulp van drie man havenpersoneel. Helaas voor ons hebben heren slechts oog voor de motorboot en kunnen wij het lekker zelf uitzoeken. Het blijft altijd een beetje lastig om met een harde wind die van de steiger af blaast aan te leggen, maar het lukt ons wel met zijn tweetjes! Van te voren hebben we email contact gehad met de Marina en laten weten wanneer we aan zouden komen. We blijven een weekje liggen in deze haven om een aantal pakjes te kunnen ontvangen en omdat Fred jarig is. De rest van de tijd liggen we voor anker in de baai met gemiddeld nog ongeveer 20 boten. Omdat de havenprijzen per 1 oktober halveren, vertrekken we vrijdag 30 september richting de haven van Lagos.

De haven, de stad en het vervoer
Deze is gesitueerd vlakbij het moderne “Praia de Rocha”, waar vele hotels, appartementen en het uitgaansleven is. Het havenpersoneel is, laten we zeggen “gepast vriendelijk”, want ze lopen niet harder voor je dan nodig is. Het is een hele dure haven en we zijn blij dat we hier maar één week vertoeven. De afstand naar de het havenkantoor is sneller te doen met de dinghy, dan lopend via de steiger. De faciliteiten zijn redelijk, er zijn bijvoorbeeld veel wasmachines, maar er werkt slechts één droger en het ziet er naar uit dat dit al heel lang het geval is. De douches zijn in ieder geval redelijk en omdat we toch de code van de steiger en de faciliteiten weten, gaan we ook een paar keer douchen wanneer we voor anker liggen. Er is geen grote supermarkt op loopafstand, daarvoor moet je Portimão zelf zijn. Een aantal keer nemen we heen de bus en terug de taxi. Vanaf onze anker plaats in de baai gaan we met de dinghy naar de stad toe. De oude stad ligt aan de brede monding van de rivier de Arade, die uitkomt in de Atlantische Oceaan, tegenover het vissersdorpje Ferragudo, en biedt toegang tot het mooiste zeilgebied van Europa. Altijd wind, beschut tegen de oceaan deining, niet te heet in de zomer en mild in de winter wat wil een mens nog meer! Een aantal keren gaan we naar de stad en wandelen een beetje rond, doen boodschapjes en gaan uit eten. We zijn ook naar het grote “Aqua-shoppingcenter” geweest, hier kocht ik een nieuwe mobiel omdat het geluid van mijn oude er ineens mee ophield. Ook verlengen we onze 2e sim kaartjes weer bij de firma NOS, aanbieding van € 20,00 voor 30 dagen onbeperkt internetten. Toen we voor anker lagen was ons verse voedsel op en moesten we, ondanks onze rugpijn, toch met de dinghy naar de stad toe. Wat een ramp! Probeer maar eens een dinghy in te klimmen wanneer je nauwelijks kunt staan of bukken! Na een hobbelig traject over de golven, leggen we de dinghy aan bij de kade en nemen vandaar een taxi naar de grote supermarkt. Hier slaan we behoorlijk wat in en nemen daarom ook weer de taxi terug naar de kade. De komende dagen is het voor ons beide verplicht rustig aan doen!

De 60e verjaardag van Fred
Omdat we nu niet in Nederland zijn, heb ik per email een oproep gedaan aan familie, vrienden en kennissen om Fred te verrassen met het sturen van “echte” verjaardagskaarten. Het is toch een bijzondere verjaardag, wanneer je 60 jaar wordt en die wil ik niet helemaal ongemerkt voorbij laten gaan. Alles is door Ingrid, zus van Fred, verzameld en werd in één keer naar ons toe gestuurd.

Op de dag van Freds verjaardag heb ik de boot versierd met aan de buitenkant enkele Nederlandse vlaggetjes lijn, A-4 tjes met foto van Fred met 60 jaar en slingers in de kuip. Hij zou het weten, dat hij 60 jaar wordt! In de kuip lagen zijn cadeautjes al klaar en had ik een uitgebreid ontbijtje gemaakt met o.a. mini hagelslagjes uit Nederland. De doos was keurig op tijd en Fred was echt blij verrast, leuke kaarten, cadeautjes en lekkere dingetjes. Dank aan iedereen die hier een bijdrage aan geleverd heeft en aan Ingrid voor het regelen!

Uit eten
Dit onderwerp houden we deze keer maar kort, want iedereen denkt onderhand dat we ons alleen maar te goed doen aan eten en drinken! Maar ik wil wel even iets vertellen over de traditionele “pastel (of pastéis) de nata”. Dat zijn heerlijke kleine taartjes van bladerdeeg of gewoon deeg gevuld met custard en zijn ze geflambeerd met kaneel en rietsuiker. Traditiegetrouw worden de, ook wel “pastéis de Belém” genoemd en worden bij voorkeur warm gegeten. Het is te vergelijken met crème brulée of creme Catalana. Heerlijk, wij kunnen deze lekkernij niet weerstaan!

Het weer
Bijna alle dagen warm weer, met uitzondering van de dag dat we de stad in gingen, toen hebben we een beetje miezer gehad en was het minder warm. Soms wat bewolking, beetje meer wind, maar daar klagen we zeker niet over.

Boot dingetjes
Wat moet er allemaal gerepareerd of vervangen worden?
– Stuurautomaat, oude laten we repareren en nieuwe aanschaffen;
– Ankerketting, vervangen voor 100 meter Aqua 4 ketting;
– Anker, vervangen voor een ROCNA anker 33 kg;
– Blok neerhaler vervangen;
– Aluminiumplaat windvaan vervangen, was gebroken.

Wat voor klusjes hebben we gedaan:
Twee van de vier houten handgrepen, die we in Porto hadden laten maken, op het dek gemonteerd.
Met de naaimachine een zonnedoek gemaakt om deze boven de ingang tussen de buiskap en bimini te kunnen bevestigen tegen de zon, wind en regen.

Voor de stuurautomaat is Joop Wilms van http://www.aqua-electronics.nl/ aan boord gekomen, die al jaren in Portugal woont. In tegenstelling tot de dealer die we in Lissabon spraken en die ons een geheel nieuw systeem wilde aansmeren van ongeveer € 3000,00, denkt Joop de oude te kunnen repareren. De gerepareerde kunnen we dan als reserve gebruiken. Verder hebben we nu slecht één onderdeel nodig volgens Joop, dat is een lineaire drive. Dit alles zal ons zeker niet zoveel gaan kosten als wanneer we alles zouden vervangen.

Verder zijn we op zoek geweest naar een nieuw anker en een nieuwe langere ketting van 100 meter i.p.v. de oude die nu 70 meter is. Bij de watersport zaak Bluewater informatie gevraagd naar ROCNA anker, ketting en aanpassing boegbescherming. Maar dit ging allemaal zo moeizaam en bovendien waren ze behoorlijk duur, zodat we maar naar alternatieven hebben gezocht. Ook kon niemand het onderdeel (van aluminium) van onze windvaan vervangen. Blijkbaar is rvs en aluminium moeilijk te krijgen en erg duur. We zijn een illusie armer dat onderdelen in Portugal goedkoper zouden zijn, maar het arbeidsloon is ongeveer de helft van wat het in Nederland is.

Uiteindelijk bleek dat het goedkoper was om het ROCNA anker bij Saver Boats Holland te bestellen en hier naar toe te zenden. De ankerketting, die ROCNA aanbeveelt, de zogenaamde AQUA 4, hebben we besteld bij Quantus, in Italia en ook deze was aanzienlijk goedkoper! Omdat we de boeg extra willen beschermen en tot nu toe niet iemand hebben kunnen vinden om hiervoor een plaat te maken, hebben we in Nederland bij de Nauticashop een zogenaamde “Fenderflex” gekocht. Voorlopig is de boeg dan goed beschermd totdat we een andere oplossing gevonden hebben. Verder bestelden we nog: harpjes, Racor dieselfilters, stabilisators voor de buitenboordmotor, dubbelblok voor neerhaler en ankerkettinghaak (de zogenaamde: duivelsklauw). De aluminium strips voor de windvaan bestellen we bij Aluminium op Maat ook in Nederland. Dit alles wordt bezorgd in de volgende haven waar we naar toe gaan, namelijk Lagos.

Overige
Er heersten een aantal bosbranden in de Algarve en wij krijgen hier zeker een deel van mee. We zien in de nacht de heuvel achter de stad Portimão in de brand staan en langzaam steeds groter worden. Het is een spectaculair gezicht dat zeker, maar wel in triest als je later verneemt hoeveel dieren zijn om gekomen en mensen hen huizen zijn kwijt geraakt. We vernemen ook dat het aangestoken is door iemand die dit al vaker had gedaan. Dagen woede de brand en op een gegeven moment ziet de lucht zwart alsof er een enorme onweersbui aan komt. Zwart van de rook en as, welke niet veel later een aantal dagen lang op de boten in de haven neerdaalt. Bijna elke dag spoelen we grijze vette de as van de boot. Het blijft een aantal dagen gewoon donker overdag. Het toeristenseizoen is al duidelijk aan het afnemen. Terrasjes zitten minder vol, niet elke avond meer muziek te horen en steeds minder boten in de baai. Af en toe vaart er een rib bootje van de douane langs en controleert of er “vreemde snuiters” in de baai liggen. Ze komen niet aan boord voor een controle.

Omdat we mooi zicht hebben op de havenhoofden, kunnen we al het in- en uitgaand vaar verkeer zien, zo ook enorme cruiseschepen die binnenkomen en vertrekken. Het blijft altijd weer een spectaculair gezicht is. Met de dinghy gaan we naar het kleine strandje waar je alleen met een bootje kunt komen. Even lekker een beetje zwemmen om af te koelen. Tijdens één van onze illegale ritjes met de dinghy naar de douches van de haven, varen we op de terug weg langs de grote DISCOVER catamaran, een boot die met toeristen rondvaart. De kapitein zwaait en wenkt ons dat we even langs moeten varen. Hij verteld dat hij die dag minder toeristen meegenomen had dan gepland en daardoor nogal wat broodjes over had. Of we belangstelling hadden voor een aantal broodjes gezond met vis? Natuurlijk, waarom niet? Nadat we hem hartelijk bedankt hebben vertrekken we met een aantal broodjes richting de baai. Dank aan de kapitein van de DISCOVER!

Ontmoetingen
Jantien en Marco “Anne-Mare”, die al jaren met hun boot aan een mooring liggen voor het dorpje Ferragudo. Wanneer we met de dinghy langsvaren maken een praatje en even later zitten we gezellig aan de wijn! “De Windharp” met Mark Schaart en opstapper Robert Douglas, die tijdelijk mee vaart met Mark om een documentaire te maken. Onze FRITZ was helemaal op gewonden, want Dil Kroko vaart mee met Mark en FRITZ was meteen verliefd geworden toe hij de foto had gezien. Het klikte meteen tussen ie twee, maar helaas heeft FRITZ nu een dipje na het vertrek van de Windharp en Dil Kroko. De liefde doet rare dingen met onze mascotte. Mark kennen we al vanuit Nederland en volgen hem al vanaf zijn vertrek uit Nederland.
“White Pearl” met Jeroen en Karin, die we voor het eerst ontmoet hebben op een reünie en informatiedag van terugkerende vertrekkers. We volgen ook hun blog en dat is wederzijds. Ze komen gezellig even aan boord om iets te drinken. Waarschijnlijk zullen we hen in november in de buurt van Faro weer zien. Verder ontmoeten we een leuk jong stel uit Duitsland die met een bootje uit 1962 de wereld rond gaan varen, dapper hoor! In de baai, maar ook de haven, zie je veel Engelse, Zweedse en Noorse boten. Af en toe een Nederlandse en Franse boot. Engelse overwinteren hier vaak in de haven vanaf 1 oktober, want dan zakken de prijzen met 50%.

Kit:
Zijn nageltjes worden regelmatig geknipt, zodat onze nieuwe bekleding van de salonbank mooi blijft. Ook zijn vacht wordt geborsteld, want anders komt alles onder de haren en daarna afgespoeld met de buitendouche. Dit was niet echt wat hij zelf in gedachten had! Behalve dat hij elke dag zijn rondjes over het dek maakt, kijkt hij graag naar de vissen die rond de boot zwemmen. Springt door de openstaande luikjes en rent als een gek af en toe de hele boot door. We noemen dat het “gekken uurtje”, even wat energie kwijt raken! We hebben weinig spinnen en vliegen aan boord, dus Kit doet goed zijn best! Hij geniet van de laatste bakjes SHEBA, met dank aan Odette en Rob! Kit is niet wat je noemt een waak kat! Hij is uitermate vriendelijk tegen iedereen die maar langs komt. Voor de rest?

Veel veel luieren, slapen en dromen. In de nacht ligt hij in de salon in zijn mandje, in het net boven ons voeteneind of gewoon op bed half over onze benen heen.

Vrijdag 02-09-2016 t/m vrijdag 30-09-2016
Het is een poosje stil geweest van onze kant. De reden hiervoor is dat eerst Fred last kreeg van zijn rug en toen het met Fred ietsje beter ging, was ik aan de beurt. Nee, we hebben geen rare dingen uitgehaald, dit is puur toeval en dus gewoon dikke pech. Maar hierdoor lopen we wel een beetje achter met ons blog. Inmiddels gaat het met Fred weer een stukje beter, maar ik moet nog rustig aan doen. We hebben zelfs een bezoek gebracht aan een ziekenhuis omdat de pijn uitstraalde naar mijn rechterbeen en de pijn steeds erger werd. Hier constateerden ze een “kleine” hernia en wilden me meteen opereren. Toch maar even advies gevraagd aan diverse gespecialiseerde mensen in Nederland en besloten om hier zeker nog even mee te wachten. Eerst maar eens kijken wat de pijnstillers e.d. gaan doen en rustig aan doen. Het is echt geen straf om in deze omgeving wat langer te moeten vertoeven dan we eigenlijk van plan waren. Het weer is over het algemeen nog zeer aangenaam.
Wordt vervolgd!

Donderdag 25-08-2016 t/m donderdag 01-09-2016
Ons plan is om in dagtochten te zeilen naar Portimão, waar we enige tijd willen doorbrengen. Het is een zonnige dag wanneer we vanuit de baai van Cascais vertrekken richting Sesimbra. Het is ongeveer 27 mijl en we kunnen het grootste gedeelte zeilen. In de loop van de middag komen we aan en varen richting de haven waar we ons eerst een weg moeten banen door de honderden meeuwen die hier lekker liggen te dobberen. Bij de haven krijgen we te horen dat deze geen plek voor ons heeft (toch vreemd met al die lege plekken…). We gaan voor anker in de baai, wat misschien ook maar beter is met al die boot vervuilende meeuwen in de haven.

Sesimbra ligt aan een breed zandstrand, met steile kliffen in het westen van de stad en de kleine vissershaven in het oosten. Het strand strekt zich uit langs de voorkant van de stad en is verdeeld in tweeën door een klein fort, een grote stad met vele witte huizen en flatgebouwen. De volgende dag gaan we verder richting Sines, een afstand van 35 mijl. Het is licht bewolkt en in eerste instantie kunnen we lekker zeilen, maar later zakt de wind in en zetten we de motor erbij. Aan het eind van de middag naderen we de grote strekdamman van Sines, hierna is voldoende ruimte om het zeil te laten zakken en ons voor te bereiden om naar de haven te varen. Na een stukje varen is er een nauwe ingang naar de baai en de jachthaven. Het is even goed opletten, want er staat veel stroming. Direct nadat je de baai in vaart ligt de haven aan de rechterkant. Er is niet veel ruimte, maar gelukkig staat ook hier al een bereidwillige havenmeester op de steiger om ons te helpen. Eenmaal aangelegd, wandelen we naar het havenkantoor alwaar een zeer vriendelijke havenmeester ons begroet.

De receptie is 24 uur per dag bemand en omdat we tijdens deze dagen aldoor de zelfde man achter de balie treffen, vragen we ons af of hij op een stretcher achter in de bezemkast slaapt. Volgens de man zelf denkt zijn vrouw dat ook! De faciliteiten zijn hier echt super, niet alleen heeft men rekening gehouden met kinderen, er is een heus mini toilet. Maar er zijn ook wc’s met een bidet en grote doucheruimtes met voldoende ruimte om je aan te kleden. Het havengeld is echt niet duur, hier krijg je tenminste waar voor je geld. Niets fijner dan van een lekkere warme douche te kunnen genieten! We maken een praatje met een Engelsman die met zijn boot hier al 15 jaar woont. Geheel ingeburgerd vertelt hij, wel in erg moeilijk verstaanbaar Engels, hoe we het beste naar het centrum kunnen lopen en waar je lekker kunt eten. De haven ligt redelijk ver van het centrum, je moet daarvoor een hele steile weg omhoog lopen of heel veel trappen op. De eerste avond hebben we daar nog de puf voor, maar eenmaal boven in het centrum valt er weinig te beleven. We gaan op zoek naar een restaurantje, maar die zijn zeer spaarzaam, het stadje lijkt wel verlaten. Uit eindelijk vinden we vlakbij het kasteel het restaurantje waar de Engelsman het over had. En wie schetst onze verbazing, ja hoor hij zit er ook. Blijkt dat hij hier al jaren lang elke vrijdag gaat eten. Het is er erg druk en er staan mensen in de rij om er te mogen eten, maar voor ons is er een plekje, naast het tafeltje van de Engelsman. De bediening laat wel wat te wensen over, de eigenaar schijnt niet helemaal gezond te zijn laten we ons vertellen, want hij vergeet steeds wat we gezegd hebben. Maar het eten is bijzonder goed, even later hebben een super groot stuk vlees op ons bord. Na afloop loopt de Engelsman nog even met ons mee om te laten zien waar de supermarkt is en waar we nog iets kunnen drinken. Heuvel af gaat ons na het eten en de wijn zeker een stuk beter af. De volgende dag hangt er een dikke mist over de baai en kunnen we zelfs de boten die achter ons liggen nauwelijks zien. Bij vlagen trekt de mist even op en schijnt de zon, dit wisselt de gehele dag door. Fred loopt even omhoog richting supermarkt en naar een kleine watersportzaak om te kijken of hij een onderdeel kan krijgen voor onze reling wat stuk is gegaan. Helaas is de man niet aanwezig en hangt er op de deur een bordje met zijn telefoonnummer. Fred spreekt een boodschap in en wandelt weer terug naar de haven, waar hij net gearriveerd is wanneer de man terug belt met de vraag of Fred over 30 minuten naar de zaak kan komen……. Moet hij alweer die trappen op en af, het zit hem niet mee, want helaas ook nog eens voor niets want het onderdeel is niet verkrijgbaar. Ik houd me bezig met het draaien van enkele wasjes. De rest van de dag luieren we een beetje, maken plannen voor morgen en Fred gaat aan het werk.

Sines ligt aan de Costa Azul de zuidwestkust van Portugal. Het is een pittoresk havenstadje met nauwe straatjes. Boven de baai zie je nog de ruïnes van een middeleeuws Castelo de Sines wat in de 16e eeuw is gerestaureerd. Het kasteel heeft zijn middeleeuwse structuur behouden en zijn muren en met prachtige kantelen en ook de donjon staat nog overeind. Het verhaal gaat dat hier Vasco da Gamma, de beroemde Portugese ontdekkingsreiziger (1468-1524) is geboren. Hij was de zoon van de edelman Estevão da Gama, militaire gouverneur van Sines. Vasco da Gama was de zeevaarder en leider van de expeditie die de zeeweg naar India vond. Ter nagedachtenis, is een groot standbeeld geplaatst welke uitkijkt op zee.

Na een dagje rust gaan we weer verder richting het zuiden. Vandaag is er geen mist, maar in de ochtend wel erg weinig wind. We hebben ongeveer 72 mijl af te leggen, willen dit graag in één dag doen en zijn daardoor genoodzaakt om bijna de gehele dag op de motor te varen. We kunnen in ieder geval genieten van het mooi weer, want de zon schijnt volop. Onderweg zien we een grote groep met kleine dolfijnen dat elke keer weer een fantastisch gezicht is. Rond het middag uur neemt de wind toe naar 15 knp, helaas voor ons wind tegen.

We zullen vandaag de Cabo de Sao Vicente ronden waarna we aan de zuid kust van Portugal belanden. Het idee was om na de kaap in de baai Enseada de Belixe voor anker te gaan. De wind kwam echter totaal uit een verkeerde hoek waardoor dit niet goed uitkomt. We varen verder naar het stadje Sagres en ook hier is de wind te hard om voor anker te gaan. Gelukkig hebben we nog tijd over om verder te gaan, we willen altijd voor donker voor anker liggen of in een haven. We hebben dus nog voldoende speling om verder te varen. Vlak voor de grote plaats Lagos vinden we een kleine baai waar veel minder wind staat met veel meer beschutting. Er is net een andere zeilboot die vertrekt en we bij het passeren vragen we of het goed ankeren is in deze baai. Geen probleem zegt de Portugees! Daarna hebben we de gehele baai voor ons alleen! Deze baai ligt vlakbij het plaatsje Burgau, wat een schattig dorpje is om te zien, allemaal kleine witte huisjes tegen een heuvel opgebouwd. We blijven hier uiteindelijk een aantal dagen voor anker liggen.

Wat doen we zoal doen wanneer we voor anker liggen………………….niet echt veel kun je wel zeggen. We lezen heel veel, ik ben met mijn haakprojecten bezig, we zwemmen een beetje en genieten van de rust. Hoewel dat laatste af en toe verstoort werd door enkele motorbootjes die langs scheuren met grote opblaasbanden er achteraan waar gillende jongeren op zitten. Af en toe gaat er een zeilbootje een poosje voor anker (hoe durven ze in onze baai), maar veelal zijn we de enige in de baai. In de vroege ochtend uurtjes komt er soms een vissersbootje langs varen.

We gaan met de dinghy naar het strandje toe om een beetje rond te neuzen en te zwemmen. Dit strandje bestaat voornamelijk uit prachtige rond geslepen stenen in verschillende afmetingen. Ik kan me helemaal uitleven hier en probeer een paar mooie stenen op te stapelen (zie foto). We bezoeken met de dinghy het dorpje Burgau in de volgende baai om daar boodschapjes te doen. Dit laatste blijft toch af en toe een hele onderneming, waterdichte rugzak mee met droge kleren voor mij en onze schoenen, omdat je altijd wel een beetje nat kan worden van de opspattende golven. Fred neemt geen droge kleren mee, want die paar spetters zijn niet erg vindt hij. We moeten nog even wennen aan de dinghy en hebben nog niet de ervaren hoe het is om met een stevige branding aan te komen bij een strand. Nou, die ervaring laat niet lang op zich wachten! Aangekomen bij ondiep water, klappen we de buitenboordmotor omhoog en roeien het laatste stukje. Fred stapt vervolgens uit de dinghy en op dat moment komt er net een behoorlijk golf richting strand, waardoor ik de dinghy niet meer rustig kan houden en Fred zijn evenwicht verliest en met zijn kont in het water valt. Ik schiet meteen in een deuk van de lach dat Fred iets minder leuk vindt! Maar op het moment dat ik uit de dinghy stap komt er opnieuw een golf aan waardoor ik ineens achterover val en geheel koppie onder ga. Nu kom ik helemaal niet meer bij van het lachen, helemaal zeiknat rollen de tranen over mijn wangen. Fred kan niet anders dan meelachen om deze bizarre situatie. Voor de mensen die op het strandje nog aanwezig zijn, moet dit toch wel een bijzonder hilarisch gezicht zijn geweest. Geen droge draad meer aan ons lijf, dus terug naar de boot, zoute water afspoelen, afdrogen en droge kleren aan. We geven niet op, dus een nieuwe poging! Deze keer gaat alles een stuk beter en houden we het droog. We slepen de dinghy helemaal het strand op en leggen hem vast aan een paal. Even het zand van onze voeten vegen, schoon T-shirt aan en op zoek naar een leuk restaurant, want honger hebben we inmiddels wel gekregen. Nu blijkt dit leuke dorpje niet alleen groter te zijn dan verwacht, maar ook een stuk toeristische. Er zijn vele restaurantjes, maar helaas ook vaak vol. Bij het restaurant “nr 9” moeten we een half uurtje wachten aan de bar voordat we er een tafeltje beschikbaar is. We nemen een lekker biertje en vreten het hele bakje met gemengde nootjes leeg omdat we zo’n honger hebben. Er heerst een leuk sfeertje, leuke muziek en aardige mensen die de zaak runnen. We hebben zicht op de keuken, welke je echt minimalistisch kunt noemen met zijn 2 vierkante meter, waar ook nog eens twee koks zich uit de naad staan te zweten. Het eten is goed, maar de rekening valt wat duurder uit dan we dachten, maar goed we hebben ons wel tegoed gedaan. Geheel tegen onze gewoonte in om ergens een 2e keer te gaan eten, reserveren een tafeltje voor over een aantal dagen omdat het hier zo gezellig is. Wanneer we voor de tweede keer in het restaurant komen is het bijna leeg en kunnen we direct aan tafel. Het eten is goed, maar de hoeveelheid die je er voor krijgt is niet in verhouding met wat we er uiteindelijk voor moeten betalen. Jammer, valt dus eigenlijk wel tegen. Volgende keer toch maar weer op zoek naar kleinere en goedkopere tentjes.

We vertrekken op vrijdag 2 september naar de haven van Portimão om daar Fred’s 60e verjaardag te vieren.