Categorie: Pegasus 2016

Donderdag 16 juni 2016
Vandaag varen we naar La Coruňa, een grote plaats die door vele zeilers bezocht wordt. Het is ongeveer 12 zeemijl en er staat te weinig wind om echt te kunnen zeilen, dat wordt op de motor met het grootzeil erbij. Het is fris, bewolkt en een beetje twijfelachtig weer, dus trek ik voor de zekerheid toch maar mijn zeilpak aan. Wanneer we La Coruña naderen, wordt het gelukkig steeds beter weer en kan mijn zeilpak weer uit en verruild worden voor een korte broek.
We volgen een aantal blogs van andere zeilers, vooral van degene die net als wij dit jaar vertrokken zijn. Eén daar van is de boot “Bojangles” met Rob en Baudine aan boord. Zij zijn net na ons vertrokken en via Engeland naar La Coruña gevaren. Via de AIS hebben we gezien dat ze een paar dagen eerder aangekomen zijn. De havenmeester Pedro komt ons al tegemoet in een bootje en wijst ons een leeg plekje naast de Bojangles aan, waar we onze Pegasus aan de steiger vast leggen.

De haven en havengeld
We hebben gekozen voor de “Real Club Náutico de La Coruña”ofwel Marina Real nabij het oude centrum van La Coruña. We willen een aantal dagen in La Coruña en proberen weer korting te krijgen. Standaard is er een korting van 5 nachten is 4 nachten betalen, maar omdat we het paspoort van Galicia hebben, beloofd hij dat we nog meer korting krijgen. We hoeven pas te betalen wanneer we vertrekken en dan blijkt dat we die laatste korting toch niet gekregen hebben, jammer maar helaas. De faciliteiten, twee wasmachines en één droger, grote douches en een bar/restaurant, zijn op loop afstand en zien er uitstekend uit. We draaien ook een paar wasjes, maar helaas duren de programma’s van zowel de wasmachine als de droger uren voordat ze klaar zijn. Bij de haven is er geen mogelijkheid om fietsen te huren. Er staan wel fietsen op het plein voor de haven, maar deze zijn slechts bestemd voor de bewoners van La Coruña. De enige plek waar we wel fietsen zouden kunnen huren is helemaal aan de andere kant van de stad en dat vinden we weinig zinvol. Het haven personeel is behulpzaam en vriendelijk en spreekt ook een beetje Engels. De haven is bij lange na niet vol, maar we zien wel steeds meer Engelse en Franse boten in de haven, blijkbaar is het seizoen nu toch echt een beetje begonnen.

De stad
La Coruña is een grote historische havenstad, die aan de Atlantische Oceaan ligt met ruim een kwart miljoen inwoners en met vele bezienswaardigheden zoals musea, Romaanse kerken, tuinen, parkjes en straatjes met barretjes en restaurantjes, waarvan we van die laatste twee er toch wel een aantal bezocht hebben!

Haven ligt aan de “Avenida de la Marina”, een promenade met parkje, restaurants en waar een aantal bussen stoppen en taxi’s staan. De belangrijkste winkelstraat is de autovrije Rua Real (Calle Real), een zijstraat van het verlengde van de Avenida de la Marina. Deze straat komt uit op het “Plaza Maria Pita”, het centrale plein ofwel het hart van de stad, waar het imposante stadhuis gevestigd is en statige huizen staan met hen bijzondere uitbouwen. Aan de rechterkant bevindt zich ook de plaatselijke VVV, waar je verdere informatie over de stad kunt verkrijgen. De tweede straat aan de linkerkant “Calle de La Franje” doorlopen richting “Calle de La Galera”, daar bevinden zich allerlei leuke bars/restaurants waar je we uitstekende tapas hebben gegeten.
Vanaf de “Plaza Maria Pita” naar het oosten kom je in de oude stad, wat wij eerlijk gezegd niet zo heel erg bijzonder vonden, oude vervallen huizen en weinig leven in de straatjes. Met uitzondering dan van het “Plaza General Azcarraga” waar op het moment dat wij in een caféetje koffie dronken net een bijeenkomst plaats vond van de Socialistische Partij, althans dat vermoeden hebben we. De Spanjaarden praten nogal hard en vrij rap achter elkaar om er nog iets van te kunnen begrijpen. Er staan prachtige oude bomen met wortels die ineen gestrengeld zijn. Wanneer er een klein kerkje is, kan ik het toch niet laten om even binnen te kijken, een tic van vroeger toen mijn vader ons als kinderen altijd elke kerk, kasteel of ruïne binnen sleepte. Nu ga ik niet alleen naar binnen om even af te koelen, maar ook om de stilte op me in te laten werken. Langs de oude stad ligt een kasteel “Castillo de San Anton”, waar nu een museum gevestigd is, die we overigens alleen vanaf de buitenkant bekeken hebben. Daarna ligt de grote nieuwe jachthaven en dan volg je de “Paseo Alcalde Franciscus Vazquez” tot aan “Torre De Hercules”. Wij namen de bus vanaf de haven langs de zee naar het noorden, wat slechts € 1,30 per persoon per rit kost.

Deze vuurtoren is gebouwd door de Romeinen op de 57 meter hoge rots van het schiereiland, is 55 meter hoog en zichtbaar tot 24 mijl (43 km). Het is de enige vuurtoren ter wereld die sinds de originele bouw tot aan zijn huidige vorm nog werkend is. In 2009 is de vuurtoren opgenomen op de lijst van werelderfgoed van UNESCO.

We zijn er naar toe en om heen gewandeld en hebben genoten van het prachtige uitzicht over de zee, hier zullen we over een aantal dagen varen en de toren van een andere kant zien. De toren zelf hebben we maar gelaten voor wat het is, het zijn namelijk 234 treden om naar boven te klimmen, we hebben al genoeg gelopen. Aan het einde van de “Paseo Alcalde Franciscus Vazquez” bevindt zich het “Aquarium Finisterrae”, met een buitenbad voor drie zeehonden.

De onderzeeboot aquarium “Nautilus” is wel mooi, met in het trappenhuis een bonte verzameling van posters en schilderijen over Jules Verne en de Nautilus. Niet super spectaculair zoals we gewend zijn in de Aquaria van Nederland. Wel erg leuk was het om een echte “Nemo” Clownsvis te zien, zoals in de animatiefilm. Daarna kom je uit op een heel groot strand “Playa del Orzan”, maar dat hebben wij niet gezien. Het was die dag heel erg mooi weer en wij zaten liever op een terrasje dan op een heet strand. We hebben ons gelaafd met tapas, gefrituurde inktvis en een koud biertje!

Het weer
De eerste dag hadden we af en toe een stortbui, maar de meeste dagen waren bijzonder mooi, warm en zonnig. Af en toe zat er een dagje tussen die met bewolking begon, maar later op de dag klaarde het dan toch op. Hebben we eindelijk het zonnige Spanje bereikt?

Eten en drinken
Als echte Hollanders moeten wel wennen aan de eet gewoontes van de Spanjaarden, maar we krijgen de smaak nu toch wel aardig te pakken. Zoals eerder vermeld zijn er veel en leuke tentjes in de “Calle de La Galera”. Helaas zat er ook een restaurant tussen waar we, voor de eerste keer een slechte ervaring hadden. Niet alleen qua eten, maar ook de bediening liet ver te wensen over. De norse kijkende niet luisterende ober, die het eten ongeveer op onze tafel gooide. Bovendien was er weinig goeds aan het eten, jammer, deze krijgt geen ster van ons! Daarentegen treffen we verder hele aardige obers, lekkere tapas en kunnen hier gezellig met een glaasje wijn van genieten. Bij één van de restaurantjes kreeg ik zelfs een handkus van de ober………… We zien een bar waar allemaal hammen aan het plafond hangen met de opvangbakjes er onder. In de supermarkt maak ik foto’s bij de visafdeling, zo heb ik de namen van de vis en kunnen we ze beter herkennen.

Bootklusjes
Er staat erg veel deining in de haven, wij liggen ook nog eens dichtbij de opening, waardoor de landvasten (waar de boot mee aan de steiger vast zit) gaan schavielen (schuren en kraken). Om dit tegen te gaan hebben we aan beide kanten de lijnen voorzien van een rubbere veer waardoor het meer mee beweegt. We hebben een groot stuk tuinslang gekocht en deze, aan de boordkant, om het touw gedaan voordat we het op de kikker beleggen. Alles om er maar voor te zorgen dat het minder piept en kraakt, wat dat kan je danig uit je slaap houden, althans voor mij, want Fred slaapt overal doorheen……..
Voor het zwemvest van Fred zijn we nog steeds op zoek naar een gaspatroon en zouttablet, helaas konden we wel een gaspatroon vinden, maar geen zouttabletten. We vrezen dat dit nog weleens moeilijk te krijgen zal zijn. We kochten weer een nieuwe gedetailleerde zeekaart van Imray voor het huidige en komende gebied. Van een aantal stootwillen waren de lijnen versleten of dreigden stuk te gaan en deze hebben we voorzien van nieuwe lijnen.
Aan boord hebben we 3 gasflessen met 5 kg propaangas, waarvan er inmiddels al ééntje leeg is en de tweede fles zal eerdaags leeg zal zijn. Met nog maar één volle fles te gaan vond ik toch dat, nu we in een grote stad als La Coruňa zijn, maar moeten proberen om deze lege fles te laten vullen. Het blijkt toch een hele onderneming te worden, want in Spanje is het verboden om gasflessen te vullen binnen de bebouwde kom. Volgens de havenmeester kan dit alleen bij een leverancier van REPSOL-gas. Het bedrijf heet Arbupes en is gevestigd in het dorpje Mesoires net buiten La Coruňa op de Estrada de Mesoiro nr. 8. Wij namen bus 23, je moet uitstappen bij de halte nadat de bus onder het viaduct van de AC 14 is gereden en niet zoals wij te laat uitstappen waardoor we ruim  1,5 km terug moesten lopen. Niemand kan zeggen dat we te weinig beweging krijgen! Binnen no-time was de fles keurig gevuld met propaan-gas en met wat moeite komen we er achter dat we in Galicië alleen nog in Vigo een gasfles kunnen laten vullen. In ieder geval handig om hier het adres van te hebben! De bushalte voor de terugreis was gelukkig voor de deur! Kosten voor dit hele gedoe, 4x bus ritje € 5,20 en € 8,00 voor het vullen. Je moet toch iets doen om jezelf bezig te houden he!

Overige dingetjes
We hebben uiteraard een bootverzekering, echter deze is qua gebied beperkt en daarvoor hebben we deze beëindigd en een nieuwe afgesloten bij de firma Pantaenius, die voorziet in een wereldwijde dekking.

Kit kijkt zijn ogen uit naar de vissen die rondom de boot zwemmen en we zijn bang dat hij een keer in zijn enthousiasme overboord naar de vissen springt. Gelukkig vandaag niet.
Rob van de “Bojangles” geeft ons een zeer goede tip! Zij hebben net als wij geen elektrische lieren en omdat het heel veel kracht vereist om de zeilen of een persoon omhoog te hijsen in de mast, maken zijn gebruik van een “Heavy Duty” haakse boormachine die ze op de lier zetten met een speciaal 8 kantig tussenstuk. Super idee en zeker de moeite waard om uit te zoeken waar we dit apparaat zouden kunnen aanschaffen!
In de stad zie je regelmatig mensen die bedelen om geld, ze hebben een bordje met tekst om hen nek hangen en houden een bekertje voor geld te vragen vast. Sommige maken muziek bij een terrasje of verkopen appels.

Ontmoetingen
In de haven kwam een Nederlandse boot “Freya” binnen gevaren, de volgende dag maakten we kennis met de bemanning: Suzanne, Mark en hen 2 jarige zoontje Coen. We werden namelijk ineens opgeschrikt door hevig gekraak en een gil, Suzanne stapte van de boot af op de smalle vingersteiger en zakte hier dwars doorheen met haar voet. Gelukkig heeft ze er weinig aan over gehouden, anders dan enkele schaafwonden, maar even goed zat de schrik er goed in. Ik ben toch maar even gaan kijken of ik iets voor ze kon doen. We wisselen meteen wat info uit, zij gaan een rondje Atlantic doen en hebben hier ongeveer één jaar voor uit getrokken. We zullen elkaar zeker nog wel een keertje tegen komen!
Min puntje voor het haven personeel, er kon blijkbaar geen sorry vanaf, maar ze gingen wel meteen aan de slag om alle slechte planken van die steiger en die van de andere steigers te vervangen en/of vast te zetten!

De bemanning van de “Luna Verde” die we in Scheveningen hadden ontmoet, lagen ook in de haven, maar hebben we niet meer gesproken, zij vertrokken even later weer.

Maandag 13 juni 2016
Het is echt Hollands prut weer! Het heeft de hele nacht geregend en buiten ziet het er weer donker uit. De wind is ook sterk toegenomen en staat in de baai, waardoor we met de boot nogal liggen te bonken op de golven. Waarom wilden we ook alweer uit Nederland weg? Nu weet ik wel dat Noord-Spanje niet de garantie voor mooi weer is, maar zoals het nu is…………………. Het is nu droog, maar wel dreigend dus besluiten we om te vertrekken naar Sada, het plaatsje wat aan de overkant van de rivier ligt. Het is maar een paar mijl, ongeveer een uurtje varen op de motor. Het blijft droog en het lijkt een beetje op te knappen. In Sada leggen we de boot aan bij de meldsteiger van de Club Nautico de Sada en wandelen naar het houten havenkantoor aan het einde van de steigers. Daar worden we weer vriendelijk ontvangen door een havenmeester die heel erg zijn best doet om Engels te praten. We denken hier een paar dagen te liggen om o.a. even onze vuile was weg te kunnen werken, dus vragen we meteen maar weer of er iets van korting te regelen valt. Ik laat het paspoort van Galicia zien, welke we in Ribadeo hebben gekregen, voor de korting. De havenmeester moet dit even kortsluiten met zijn baas, maar laat het zo meteen even weten. Hij wijst ons de box aan waar we met de boot kunnen liggen en loopt met ons mee om te helpen. Zodra we vast liggen, verzamelen we het eerste gedeelte van de vuile was bijeen en lopen terug naar het haven kantoor. We willen heel graag douchen, want het al weer 14 dagen geleden dat we in een haven lagen. Voor wie nu denkt wat een stel viespeuken zijn dat, we wassen ons natuurlijk regelmatig met het warme water wat we hebben wanneer we op de motor hebben gevaren en anders zetten we lekker ouderwets een keteltje water op! Maar er gaat niets boven een goede warme douche! De havenmeester heeft goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat we het havengeld betalen wat een clublid zou moeten betalen, en slechte nieuws is dat de wasdroger het niet doet! Dat is balen, want onze eerste was is die met lakens en handdoeken en die krijg je met dit weer echt buiten niet droog. Volgens de havenmeester is er in het stadje wel een wasserette. Het is inmiddels al middag wanneer we na het douchen met de zware zak was op zoek gaan naar de wasserette. Na meerdere keren vragen komen we uiteindelijk bij een stomerij/wasserij uit. Het is in de middag en hij is tot 17:00 uur gesloten! Dan gaan we maar even ergens eten, want dat hadden we nog niet gedaan. Heerlijk hoor die grote hoeveelheden, we hadden honger!
Maar goed we moeten nog zeker 1 ½ uur wachten totdat de zaak open is en daar hebben we geen zin in en lopen terug naar de haven. Onderweg komen we langs een grote supermarkt waar we meteen even vers brood en iets te snacken inslaan voor vanavond. We draaien toch maar een wasje met gewone kleding, die niet in de droger kunnen en hangen ze buiten en binnen te drogen. De rest van de was zien we wel wanneer we in La Coruña zijn. Beetje opruimen, blog schrijven, Fred werkt, lezen, lezen, beetje tv kijken en dan naar bed.
Dus als iemand zich nog afvraagt wat we al zo doen op een dag……………..

Dinsdag 14 juni 2016
Het is echt ouderwets takkeweer! Geen dag om het stadje te bekijken. Fred gaat even snel naar de supermarkt om een karretje vol met water en frisdrank te kopen. Het karretje nemen we mee terug wanneer het droog is en we de rest van de boodschapjes  doen. We wandelen ook nog even hoopvol een maritieme winkel binnen in de hoop hier een patroon voor het zwemvest te vinden, maar helaas. Tussen de buien door gaan we naar het clubgebouw van de jachthaven, waar we Wifi hebben en halen onze mail op. Mijn oudste zoon Steven, heeft foto’s gestuurd via WEtransfer van mijn kleindochter, wat gaat het toch snel. Ik probeer ook nog contact te krijgen met mijn beide kinderen via skype, maar krijg jammer genoeg geen respons. Wel kan ik even skypen met mijn beste vriendinnetje Mila, weliswaar met wat hindernissen van mijn kant, want mijn geluid deed het in het begin niet. Super leuk om haar weer even te zien! De rest van de dag maak ik de boot beetje schoon en doen we de gebruikelijke dingetjes.

Woensdag 15 juni 2016
Het heeft veel geregend vannacht. Fred ontdekt dat we geen stroom meer krijgen van de wal en gaat uitzoeken waar dit aan kan liggen. Voor de walstroom dachten we een dat er alleen een aansluiting was waarvoor we een extra verlengstuk nodig moesten hebben, deze hadden we gelukkig ook. Door de hoeveelheid regen is blijkbaar de stop eruit geslagen, maar deze kan op de steiger weer omgezet worden. Er blijkt dat er toch ook een gewone aansluiting aanwezig is. Fred controleert of de stekkers goed zijn en vindt dat we toch maar beter een nieuwe stekker kunnen kopen, omdat deze er niet meer zo goed uit ziet. Tevens gaan we nog even naar de supermarkt voor eten en om overige voorraad aan te vullen.

Tussen de stort buien door drinken we als troost een biertje in de plaatselijke Ierse Pub. We laten Sada verder voor wat het is, hebben echt geen zin om met dit weer verder door een troosteloos stadje te wandelen. Fritz en Gonny zijn helaas niet op de foto gezet deze keer. Morgen varen we naar La Coruña.

Donderdag 9 juni 2016
Vandaag gaan we maar een klein stukje verder, naar de volgende Ria vlakbij de grote stad Ferrol. Maar voordat we kunnen vertrekken, moet eerst de dinghy nog uit het water. Dit doen me meestal de avond ervoor, maar ik was toen echt te dronken om dit nog voor elkaar te krijgen.
Het is slechts 27 zeemijl (= 50 km) varen, er is veel bewolking en geen wind, dus op de motor. Het weer is in deze streek erg wisselend. In de ochtend vaak veel bewolking met hele donkere wolken die boven de heuvels hangen. Fijn dat we AIS hebben, zo volgen we ons eigen “spoor” terug naar zee en zetten vervolgens koers naar de Ria de Ferrol.
Zodra we de Ria binnen varen knapt het weer ook meteen op en verschijnt er een zonnetje. Het is wel jammer dat vele andere zeilers deze Ria’s overslaan en rechtstreeks naar La Coruña zeilen, want het is toch zeker de moeite waard om ook dit stuk van Noord-Spanje te ervaren. Bij de ingang van de rivier varen we om een lange strekdam heen van een terminal. Vervolgens wordt de rivier een stuk nauwer, een soort trechter, dus goed op de boeien letten. Op aanraden van Peter (de Hollander uit Cedeira) gaan we niet naar de grote industriestad Ferrol, maar naar de baai “Ensenada del Bana”, vlakbij het dorpje Mugardos. Op de linker oever zie je “Castelo San Felipe” en op de rechteroever “Castelo da Palma”, hierna ligt aan de rechterkant de kleine baai die Peter ons heeft aangeraden. De Ria is prachtig, erg groen met her en der tegen de hellingen een huisje. We komen aan met laag water waardoor we meteen zien waar alle rotsjes liggen. In deze baai liggen slechts een paar kleine bootjes van plaatselijke bewoners, er is één strandje en we hebben uitzicht op de stad Ferrol waar enkele grote schepen liggen.

We gooien het anker uit met 40 meter ketting, wat ruim genoeg is om hier goed vast te liggen. De rest van de middag zitten we lekker in de kuip te lezen en kunnen we weer even genieten van het zonnetje. In het begin van de avond zien we een super groot cruise schip vanuit Ferrol vertrekken richting zee met in zijn kielzog een mini loodsbootje.

Vrijdag 10 juni 2016
Het heeft de hele nacht geregend en s ’morgens ziet het er nog steeds dreigend uit, maar het regent niet! Peter belt dat hij vandaag al onze kant op komt met zijn zeilboot en we spreken af elkaar te treffen aan het begin van de rivier zo rond 17:00 uur. Dat geeft ons nog de hele dag om iets te kunnen ondernemen. We varen met de dinghy naar het dorpje Mugardos, willen daar boodschappen en een hapje eten. Het wordt nog meer laag water dan het nu is, dus leggen we de dinghy vast met een lang touw aan een schuine helling. Helaas is ook dit dorpje deels op de heuvel gebouwd dus het is weer aardig omhoog lopen voordat we, na een aantal keren vragen, de plaatselijke bakker en supermarkt hebben gevonden.

We lunchen in een leuk restaurantje “As De Guia”, waar we zeer vriendelijk worden geholpen door een jonge man die zijn uiterste best doet om Engels te praten met ons. Ik neem haai, wat ik nog nooit heb gegeten en dat is erg lekker, een echte aanrader!

Helaas bij terugkomst bij de helling blijkt dat het water meer gezakt was dan we hadden verwacht en moet Fred de dinghy een paar meter door de vieze smurrie, van zeewier en afval, slepen om de dinghy bij het water te krijgen. Ik loop maar even door naar een trap die tot in het water loopt, we hoeven tenslotte niet allebei zo vies te worden!
Rond 16:00 uur vertrekken we en varen naar de ingang van de rivier toe waar we Peter met zijn zeilboot “Cool Jazz” zullen treffen. Er staat een leuk windje en we kunnen eindelijk weer eens zeilen.
Domme pech, ik verstap me en zit even later met een dikke enkel. Gelukkig hebben we een icepack aan boord, die zelfs in de koelkast erg koud wordt, dat helpt wel. Ik zwachtel mijn enkel in en ondanks de pijn kan ik toch van het zeilen genieten. Helaas komt het meeste nu op Fred zijn schouders, ben even niet zo flexibel.
Peter heeft gebeld dat het wat later wordt, dus kunnen wij mooie een beetje heen en weer zeilen. Na de Ria de Ferrol ligt de “Ria de Betanzos” en het plan is om daar ergens voor anker te gaan bij het plaatsje Redes waar Peter vaker komt. Zodra hij in beeld is laten we het zeil zakken en varen op de motor in zijn kielzog. Hij kent de weg namelijk op zijn duimpje en we moeten hem goed volgen, omdat hier allemaal mosselbanken liggen en deze worden niet altijd goed aangegeven, dus dat is echt goed uitkijken. Ook vaart hij dicht langs de kust, iets wat wij niet zo gauw zouden doen als het niet nodig is. Aan de linkerkant ligt het plaatsje Ares en de baai erna ligt Redes. Hier liggen weer een aantal boeien met de bekend lijnen die je kunt oppikken. Wij treffen een soort van groene skippybal boei, deze is zacht en kan dus geen kwaad voor onze boot. Zodra we liggen komt Peter aan boord en drinken we een biertje. Ik zit met mijn pijnlijke enkel omhoog, hopend dat het binnen een paar dagen weer over zal zijn.

Voor de zeilers, volg onze AIS track en je gaat overal goed tussendoor!

Zaterdag 11 juni 2016
Het is een hele mooie en zeer warme dag vandaag en ik installeer me in de kuip met een boek en mijn haakwerk. Fred en Peter gaan met zijn zeilboot naar het plaatsje Sada, dat aan de overkant van de baai ligt, om daar enkele boodschappen te doen op zeilgebied. Fred gaat ook kijken of hij een patroon voor zijn reddingsvest kan kopen en of er misschien 2^e hands dinghy te koop is, omdat die van ons toch wel erg veel slijtage verschijnselen krijgt. Voor mij is het eigenlijk wel gek om alleen op de boot te blijven, nu ja met Kit dan, terwijl we aan een boei liggen. Maar ik amuseer me best en ik moet mijn enkel toch rust geven vandaag! Het is mooi weer is, zaterdag en er komen steeds meer bootjes de baai binnen. Ik doe mezelf net te goed aan een stuk verse meloen wanneer ik groep dolfijnen zie zwemmen. Zo kom ik de dag wel door! Aan het eind van de middag komen Fred en Peter terug, helaas zonder succes, dan maar in La Coruña proberen.

We gaan met de dinghy naar het dorpje toe waar we samen met Peter op het 1^e terrasje genieten van een glaasje wijn, hoe kan het ook anders! We peuzelen een aantal schaaltjes met grote garnalen op, maar dit is niet genoeg om de honger te stillen. Peter komt hier al jaren en kent de lokale mensen. Voor de lunch gaan we naar een volgend restaurantje, waar we in een koel steegje aan een tafeltje gaan zitten. In Spanje krijg je vaak klein hapjes bij de drank en nu ook voordat we eten bestellen. Peter bestelt nog een aantal plaatselijke croquetjes, die zeker in de smaak vallen. Ik waag me aan een schotel kleine inktvisjes, die bijzonder lekker klaar gemaakt zijn. De hoeveelheden zijn in Spanje altijd ruimschoots voldoende. Na het eten lopen we nog even rond door de nauwe straatjes van het dorpje met zijn mooie doorkijkjes naar de baai waar onze Pegasus ligt. Gelukkig gaat het al een stukje beter met mijn enkel, maar moet toch beetje rustig lopen. Dit is toch wel het goede leven hoor! Beetje eten, drinken, wandelen en in de zon zitten (als die er tenminste is).
Terug op de boot helpt Fred Peter nog even met een probleem op zijn tablet. Peter gaat morgenochtend weer terug naar Cedeira. Maar hij belooft ons om, voordat hij weg gaat, bij de plaatselijke bakker nog een lekker rond brood voor ons te kopen. Zodra het wat afgekoeld is komt Kit ook even buiten kijken en begint ineens als een gek rond te rennen en omhoog te springen. Er is een klein vogeltje, soort koolmeesje, dat dacht even uit te kunnen rusten op onze boot. Tja, verkeerde boot dus! Kit ziet hem als prooi of speelgoed, gelukkig vliegt het vogeltjes gauw door naar de boot van Peter.
De lucht is alweer aan het betrekken, donkere wolken, maar koud is het zeker niet. Afwachten maar wat weer ons morgen brengt.

Zondag 12 juni 2016
Wij slapen uit en zien dat Peter al vertrokken is, maar hij is zijn belofte na gekomen, er ligt een vers brood aan boord.
Het is een echte Hollandse dag, donker grijs en heel veel regen. We blijven lekker binnen, Fred werkt wat en ik lees en rommel een beetje aan. De weersverwachting ziet er ook niet echt goed uit en we denken er over om morgen maar te vertrekken.

Zaterdag 4 juni 2016
Vandaag gaan we weer naar een nieuwe bestemming. We staan weer vroeg op, om 7:00 uur, dat bevalt ons het beste dan hebben we de hele dag nog voor ons. Het is erg bewolkt en ook best wel koud, dus kleden we ons goed aan en varen rond 8:00 uur rustig de baai van Viveiro uit. Jammer dat we onvoldoende wind hebben om te kunnen zeilen, het wordt dus wederom een dagje op de motor. De zee is zo glad als een spiegel en onze Pegasus glijdt door het donkere water langs de Spaanse noordkust. De kust, die er tot op heden erg groen uitzag, begint steeds grilliger te worden. Af en toe zie je een vuurtoren, kerkje, weerstation of wat verlaten huizen op de rotsen, afgetekend tegen de donkere bergen. De lucht blijft een hele tijd grijs en grauw en er is totaal geen sprake van zicht op een blauw streepje of een zonnestraaltje tussen de dichte bewolking. Toch genieten we van het varen, de zee, de ruimte, een muziekje erbij…….. helemaal goed. Ik ben wel een beetje teleurgesteld dat we zo weinig dolfijnen zien, maar dit wordt even later ruimschoots goed gemaakt! Ineens zien we tientallen dolfijnen boven het water uit springen, ze duiken voor ons en onder de boot door. Het zijn hele kleine dolfijnen, amper 1 meter groot, met een witte buik en donkere boven kleur. Prachtig om te zien en mijn dag kan niet meer stuk! Helaas blijven ze maar eventjes rond de boot zwemmen en verdwijnen dan weer.

Onderweg zien we ook nog een Nederlandse boot komende vanuit het westen, verder alleen een paar kleine vissersbootjes. Zodra we in de buurt komen van de ingang van de rivier naar het dorpje Cedeira, veranderd de golfslag, ze worden langer, echte oceaangolven. De aanloop naar de Ria de Cedeira is goed te doen, wel even op de rotsjes letten want daar zijn er genoeg van, maar goed te zien nu het laag water is. De route is goed aangegeven op de kaart en in de Reeds. Dit is officieel een gebied bestemd voor de Spaanse Marine, maar je mag er vrij ankeren. We varen rustig de baai in, het weer klaart op, zonnetje verschijnt en het wordt meteen een stuk warmer. Rondom de baai is het ook weer veel groener. Deze Ria’s aan de Noordkust van Spanje zijn echt de moeite waard om te bezoeken. We varen een rondje om te bepalen of we aan een boei of voor anker zullen gaan. Vanaf een andere zeilboot roept een Nederlander ons toe dat de boeien bezet zijn en dat het hier stikt van de lijnen, visnetten e.d. We kunnen beter stukje verderop voor anker gaan is het advies. Dus dat doen we dan ook maar, ver genoeg van de andere boten en niet te dicht bij het strandje. We liggen al een poosje voor anker wanneer er een dinghy naast onze boot verschijnt met de bewuste Nederlander er in. Hij steekt meteen van wal en vraagt waar we vandaan komen, of we nog iets nodig hebben, alles nog goed werkt etc. Het blijkt Peter te zijn, een Nederlander die hier al 20 jaar vertoeft en naast zijn boot een huis op de berg heeft. Heel toevallig had ik gisteren nog een blog gelezen van andere zeilers, waar over hem gesproken werd. In zeer korte tijd zet hij even uiteen hoe het hier in Spanje toe gaat en geeft enkele tips. Dat het ook wel handig is wanneer je de taal machtig bent……..moet ik toch maar eens beginnen aan mijn Spaanse cursus! Ook is hij bereidt om ons mee te nemen met zijn auto en naar de supermarkt te rijden voor het inslaan van voorraden e.d. Hij komt morgen nogmaals langs, adios en weg is hij. Altijd leuk dit soort ontmoetingen!

Fred gaat nog even een poging doen om de dinghy te repareren met epoxy en we zullen morgen ervaren of dat voldoende heeft geholpen om het lekken tegen te gaan. De lucht is blauw en de zon schijnt lekker, wat een verschil met vanmorgen! Het zal nu zo’n 25 graden zijn en daar genieten we meteen volop van. Lekker in de kuip, e-book erbij en dan…………….val ik in slaap. Wat wil je ook, we zijn de hele dag buiten en dat maakt je moe en slaperig. Vanavond eten we een voorgegaarde kip uit de oven met een grote bak met sla! We kunnen eindelijk weer eens buiten eten. Maar voordat we hier mee willen beginnen, gooi ik nog even een glas rode wijn om in de kuip. Alles zit onder…….., wanneer het nu witte wijn was geweest, dan was het minder erg, maar rode…………………… kortom we eten 10 minuten later! Het is nog lang warm buiten en daar profiteren we maar even van, want hier in Noord-Spanje weet je het maar nooit!

Zondag 5 juni 2016
Het is vandaag een super mooie zonnige dag. Op de heuvels, die rondom de baai liggen, groeien hele hoge eucalyptus bomen, die om de 15 jaar gekapt worden. Tussen deze hoge bomen zie je af en toe een kale plek met jonge aanplant van nieuwe bomen.

We gaan met de dinghy naar een vlakbij gelegen strandje waar je alleen kunt komen per boot of je moet een hele steile helling naar beneden toe lopen. Het strandje is echt prachtig, omgeven door de hoge bomen, de vogels op de achtergronden het kabbelend opkomend water zijn de enige geluiden die we horen. Op de droog gevallen rotsen hebben zich kleine mosselen vastgezet en uiteraard vind ik weer een aantal mooie stenen en schelpen. Ik neem slechts, wat voor mij als echte strandjutter/verzamelaar heel moeilijk is, een paar mooie schelpen en één steen mee. We wagen ons zelf even in het water, maar de temperatuur van het water is nog veel te koud, dus verder dan ons kruis gaan we maar niet. We blijven nog even om de rust op ons in te laten werken. Vervolgens varen we de baai een beetje rond en komen uit bij het grote strand, langs de boulevard, aan de rand van het stadje. De rivier die door Cedeira loopt kunnen we nog niet opvaren, omdat deze droog valt bij laag water en het nu nog net niet hoog genoeg is. Op een bankje in een parkje aan de boulevard wachten we een poosje af, drinken en eten wat. We maken even de bekende foto’s van Fritz en Gonny op reis! Zodra het water hoog genoeg is varen we onder de twee bruggen om een beter beeld te krijgen van het stadje. Om niet teveel te hoeven lopen, zullen we bij hoog water naar de stad moeten voor boodschappen. Dan terug naar de boot en de rest van de dag lummelen we wat, het is tenslotte zondag! Omdat het een hele mooie warme dag is, kunnen we erg lang buiten zitten. Dit is het leven wat we willen!

Maandag 6 juni 2016
Vandaag hebben we weer even de broodmachine aan het werk gezet om deeg te kneden en te laten rijzen om vervolgens het af te bakken in de oven. We hebben een recept gevonden wat een heel smakelijk brood oplevert, recept volgt binnenkort.  Niets lekkerder dan vers brood met een beetje boter en/of hagelslag er op! Fred werkt vandaag, met uitzicht op de baai, wat heel vervelend is, een “kantoor” met elke keer een ander uitzicht! Ik rommel een beetje aan, heb eindelijk de rust gevonden om een boek te lezen en ben ook weer begonnen aan een nieuw haakproject. Haken is sinds enige tijd een nieuwe hobby’ van mij en nu ga ik echte Hollandse dingen te haken om weg te kunnen geven als het zo uitkomt. Na het eten vaart Peter langs en roept toe dat hij geen tijd had om langs te komen, maar morgenochtend komt.

Dinsdag 7 juni 2016
Peter komt op bezoek en geeft ons heel veel tips over Spanje en Portugal, maar vooral de Ria’s van Galicië. Anker plekjes, leuke baaien, gezellig restaurantjes, winkels voor boodschapjes, stromingen, rotsjes en mosselbanken waar we op moeten letten. Hoe om te gaan met de plaatselijke bevolking en de autoriteiten. Kortom een schat aan informatie, die we anders niet zo gauw hadden gekregen. Op de papieren overzichtskaarten geven we de plekken aan en ik maak zoveel mogelijk aantekeningen. Peter heeft een probleem met zijn stuurautomaat en vraagt of Fred hem hiermee kan helpen, dus gaan zij even naar de boot van Peter. Gelukkig was dit probleem eenvoudig op te lossen. We krijgen nog een tip voor een goed restaurant in Cedeira om te lunchen. Morgen komt hij ons ophalen om zijn huis te laten zien. Na zijn vertrek gaan wij met de dinghy naar het stadje toe om eten te kopen en eten tussen de middag bij “Café Centraal”, die bekend staat om zijn lekker “Bacalao” ofwel kabeljauw. We zien een stel mooie zwarte zwanen zwemmen in de rivier. De huizen hebben hier allemaal overhangende balkonnetjes die dicht zijn, veelal erg vervallen. Ik zou me in ieder geval niet op zo’n balkonnetje wagen. Terug naar de boot, het weer wordt minder, het trekt weer helemaal dicht.
Zo vullen we onze dagen.

Woensdag 8 juni 2016
Vandaag ziet het weer er goed uit. We zien een hele groep dolfijnen de baai binnen zwemmen. De kleine, jonge dolfijnen springen boven het water uit, zo leuk om te zien. Wanneer ze te dicht bij het strand komen jaagt een vissersbootje hen weer terug naar de zee. Peter komt langszij met zijn dinghy en komt nog even aan boord. We zijn net bezig om de kaart te bekijken om de route voor morgen te bepalen. Peter geeft een paar goede tips voor mooi anker plaatsjes en zegt dat we elkaar vast nog wel tegen komen wanneer we daar voor anker liggen, hij is van plan om dit weekend ook die kant op te gaan. We varen met onze eigen dinghy achter hem aan naar de helling bij de kant en gaan met zijn auto de heuvel op naar zijn huis. Onderweg komen we een aantal plaatselijke bewoners tegen, waar Peter tegen zegt dat wij “Hollanders” op de koffie bij hem komen. Hij woont aan het einde van de weg en zijn veranda heeft werkelijk een prachtig uitzicht op de baai. Achter het huis tegen de heuvel op grazen een paar geiten in het weiland en beneden bij zijn buurman staan een citroenboom, sinaasappelboom en allerlei groentes. Het wordt geen koffie, maar een biertje voor Fred en ik krijg witte wijn. In het begin is het nog heel mooi weer, maar ineens trekt er een mist van wolken over de baai en even later zien we zelfs onze Pegasus niet meer liggen. Het wordt zelfs te koud om buiten te zitten en verkassen we naar binnen toe. Peter verteld over zijn leven en we tuten lekker door, ik werk in mijn ééntje een fles witte wijn naar binnen en de mannen zitten aan het bier. Hoogste tijd om iets te eten zegt Peter, gooit een paar stukken kip op de BBQ en we krijgen ook nog een bord met pasta en groente. Het is echt super gezellig. We vertrekken naar het centrum om Maria, zijn vriendin op te halen van haar werk en worden afgezet bij de supermarkt waar we onze boodschappen doen. We spreken af om elkaar later te treffen bij een restaurant voor een borrel met z’n viertjes. Maria praat alleen Spaans en een beetje Frans en Peter vertaald tussendoor, maar we doen ons uiterste best om elkaar te begrijpen. De alcohol vloeit rijkelijk, waardoor dat ook veel makkelijker gaat. Tijd om een restaurant op te zoeken om iets te eten. We kunnen het goed samen vinden en hebben een hele gezellige avond. Behoorlijk aangeschoten keren we terug naar de boot.

Tips voor zeilers van Peter:
Alle boeien in Galicië zijn vrij om aan te leggen.
Mocht er iemand in een bootje langskomen om geld te vragen, dan niet betalen! Doet men moeilijk, pak dan je mobiel en roep dat je de Gardia Civiel of Policia Local gaat opbellen, dan zijn ze zo verdwenen. Terug praten met een plat Amsterdams of Haags accentje helpt soms ook al.
Let op mosselbanken, die liggen tot 5 meter diepte.
De boeien in de baaien zijn voorzien van 2 lijnen, die pik je op met een pikhaak en doe handschoenen aan, want sommige lijnen zitten vol met mosselen! Deze lijnen beleg je op de kikkers aan weerskanten op de voorkant van je boot.
Let op je dinghy, buitenboordmotor en jerrycan benzine, leg deze goed vast met staalkabel wanneer je aan de kant bent, anders ben je hem misschien kwijt.
Ga je voor anker, dan is 30 – 50 meter ketting vaak al voldoende om goed vast te liggen.

Woensdag 1 juni 2016
We staan om zeven uur op, douchen even snel, gooien de sleutel van het hek in de brievenbus bij het havenkantoor en vertrekken uit Ribadeo. Ontbijten doen we wel wanneer we onderweg zijn. Het is laag water en dat betekent dat we de vaargeul goed moeten volgen. Er staat weer weinig wind, dus het wordt naar alle waarschijnlijkheid de hele dag op de motor varen. Het weer is nog onduidelijk, donkeren wolken blijven boven de bergen hangen. De golfslag is weer erg vervelend, van opzij, waardoor de boot erg schommelt. Opnieuw voelen we onze buik een beetje opspelen, hadden we nu toch maar even de tijd genomen om te ontbijten en de volgende keer doen we dat zeker! We blijven bewolking houden, zeker aan de kust, maar af en toe piept er een beetje zon doorheen. Naarmate de dag verstrijkt klaart het op. We zien weinig boten, slecht één grote Nederlandse tanker die voor anker ligt. Wanneer we de rivier naderen hebben we de stroom mee, vanwege hoog water. Rustig varen we de baai in en bekijken waar we het beste voor anker kunnen gaan liggen. We zijn de enige boot en ruimte genoeg dus! Wanneer de diepte meter 4 meter aangeeft, laten we het anker vallen met zo’n 50 meter ketting. Dit moet voldoende zijn, onze diepgang is 1.80 meter en zo houden we bij laag water voldoende over om niet vast te lopen. Het is altijd een beetje spannend of het anker op deze ondergrond, voor ons onbekend, wel goed pakt en omdat we hier een aantal dagen blijven willen we zeker weten dat we goed vastliggen! We houden de instrumenten nog even aan en noteren de GPS coördinaten een aantal uren om te controleren of het anker houdt. Fred wil voor de zekerheid toch even het water in om te kijken of het anker goed ligt Omdat de water temperatuur beslist nog niet op zomer niveau is, dus trekt hij zijn duikpak aan. Helaas is het water te donker om het anker te kunnen zien. Gelukkig voor Fred is de zon inmiddels volop aanwezig en kan hij even lekker opwarmen.

We kijken uit op een enorm strand, met op de achtergrond het stadje, waar een handje vol mensen aan het wandelen zijn, sommige wagen zich zelfs in het water! We kunnen even later lekker in ons “geboortevelletje” genieten van deze overheerlijke temperatuur. Glaasje erbij en iets te knabbelen, wat wil een mens nog meer? We kunnen wel buiten eten, maar al gauw koelt het af. Nog even een beetje relaxen en de dag is weer om. De computer blijft aan zodat we af en toe ‘s nacht even op het scherm kunnen kijken of het anker verschoven is. Via AIS kun je onze beweging goed volgen, lijkt wel een breiwerkje!

Donderdag 2 juni 2016
Fred staat altijd om 8:00 uur op om zakelijke dingetjes te doen, maar als het even kan, draai ik me nog even om. Zeker vandaag, want Kit was vanmorgen al vroeg aan het spoken en heeft me uit mijn slaap gehouden! Ik kan niet te lang blijven liggen want mijn vriendin Mila heeft beloofd om me te bellen. Fred maakt me op tijd wakker met een kopje thee en stukjes stokbrood met hagelslag, zo lief van hem! Het is fijn om Mila weer even te spreken.
In de ochtend houdt Fred zich bezig met “werk-dingetjes” en ik doe wat administratieve dingen, schrijf het blog, pomp water weg wat onder de vloer zat en maak een beetje schoon. Het weer is als vanouds, bewolkt, donker en frisjes. Blijkbaar is dat hier heel gewoon, want tussen de middag klaart het ineens weer wat op. Ik maak een koude zalm/aardappelsalade klaar, volgens recept van mijn moeder, met wat stokbrood en een glaasje witte wijn genieten we daar buiten van in het zonnetje. Jammer dat het water nog niet zo warm is om te zwemmen, anders konden we even een duik nemen. De rest van de dag rommelen we een beetje aan, lezen wat, verder met blog, werk e.d. Morgen gaan we met de dinghy naar het stadje.

Vrijdag 3 juni 2016
In de baai hebben we mooi uitzicht op het strand en de boulevard met op de achtergrond de bergen waar de donkere wolken boven hangen. Blijkbaar is het in deze regio’s in de ochtend altijd meer bewolkt, want zodra het middag nadert, klaart het op. Nog steeds geen andere boten voor anker in deze mooie baai, wat een rust. In de loop van de ochtend hijsen we de dinghy in het water en varen naar het stadje toe. Onze waterdichte rugzakken gaan mee, het afval van de afgelopen dagen en onze wandelschoenen. Vanaf de plek waar we voor anker liggen is het zeker 15 minuten varen en onderweg zien we de vissen omhoog uit het water springen. Nog even en we hoeven geen vis te vangen of te kopen! We vinden een goed plekje met een helling waar we de dinghy aan kunnen leggen en slepen hem zoveel mogelijk omhoog. Het is nu laag water maar straks niet meer. Eerst drinken we een lekker kopje koffie, tegenwoordig drinken we een grote koffie zonder melk, en trekken meteen onze wandelschoenen aan. We wandelen het oude gedeelte van het stadje in en komen langs een hele grote zaak waar ze, ingevroren vis producten verkopen. Daar gaan we op te terugweg lekker vis kopen voor vanavond. Het is een leuk stadje, althans het oude gedeelte, met overhangende balkonnetjes en nauwe straatjes met allerlei kleine barretjes, eettentjes en winkeltjes. De temperatuur is aan het oplopen en we zien op een meter zelfs dat het 22 graden is! Er zijn nog steeds weinig tot geen toeristen en wij vallen wel op met onze rugzakken. Natuurlijk ook omdat we ruim boven de gemiddelde Spanjaard uitsteken met onze lengte, hier zijn bijna alleen minimensjes. We kopen weer onze gebruikelijke ansichtkaarten, maken enkele foto’s, natuurlijk ook de “Frits en Gonny” foto’s en zoeken een leuk tentje op om te lunchen. We zien een bord met “Menu des dia” voor € 10,00, wat ons weer een goed idee lijkt. Omdat we de ober niet helemaal begrijpen, kiezen we op goed geluk maar enkele gerechten uit en laten ons verrassen.

Dat blijkt goed uit te vallen! De plaatselijke croquetjes zijn overheerlijk, gemengde tonijnsalade en ook de hoofdgerechten vallen goed in de smaak bij ons. Uiteraard hoort hier weer een flesje wijn bij, maar het is niet helemaal duidelijk of dit nu wel of niet bij de “Menu des dia” hoort. Even zijn we bang dat we straks de hoofdprijs voor de wijn moeten betalen, ik had namelijk op de kaart al bedragen van €29,00 zien staan……………. Maar het blijkt heel erg mee te vallen, voor € 20,60 hebben we heerlijk gegeten, inclusief een fles bijzonder goede rode wijn! We doen de kaarten op de bus en wandelen eerst naar de viswinkel, waar we een grote hoeveelheid grote garnalen kopen voor nog geen € 8,00, vervolgens naar de “Gadis”, waar we weer 2 grote waterflessen en eten in voor aantal dagen inslaan. Met volle rugzakken lopen we naar de dinghy en varen we naar “huis”.

We zitten lekker buiten en zwaaien vriendelijk naar de kleine vissersbootjes, die nieuwsgierig naar ons, die rare snuiters, komen kijken. Nog even het blog bijwerken, eten maken en dan uitbuiken. Morgen gaan we weer verder, dus niet te laat naar bed!

Zondag 29 mei 2016
Van Cudillero naar Ribadeo
Vandaag gaan we weer een stukje verder. Het is zo’n 43 zeemijl naar Ribadeo en dat betekend ongeveer 8 ½ uur varen. We staan om 7:00 uur op en maken ons klaar voor vertrek. Het weer ziet er redelijk uit, maar helaas is er weer erg weinig wind. Bovendien komt de wind ook nog eens uit de verkeerde richting, namelijk van voren. Dat wordt vandaag dus weer een dagje op de motor. Het los maken van de boeien verloopt soepel en binnen no-time varen we de baai uit. Terwijl we Cudillero achter ons laten, maken we nog even een paar mooie foto’s van de vuurtoren op de rots. Omdat de wind van voren (uit het westen) komt, varen we tegen de golven in, wat een vervelende beweging geeft.
Laat mij maar sturen, dan ben ik helemaal in mijn element.
Je ziet duidelijk de kleur van het water veranderen naarmate we zuidelijker gaan, niet meer zo donker als de Noordzee, nu meer een azuurblauwe kleur en je kunt veel meer zien. We kunnen niet heel erg lang genieten van het zonnetje, er verschijnen steeds donkere wolken aan de horizon. Tijd om de Bimini weer uit te klappen, dat scheelt iets als het gaat regenen. Fred heeft inmiddels het stuur overgenomen en krijgt een enorme hoosbui over zich heen. Ook de wind trekt ineens aan tot windkracht 6, maar zakt ook net zo snel weer terug naar 2. De rest van de middag is het afwisselend weer, maar we kunnen gelukkig nog een paar regenbuien ontwijken. Rond 16:00 uur naderen we de ingang van de rivier de Ribadeo die de twee provincies, Asturië en Galicië, van elkaar scheidt, Ribadeo ligt in regio Galicië.
Het was net 2 uur geleden hoog water geweest, waardoor we toch wel even goed de vaargeul in de gaten moeten houden. Ik vind het fijn om achter het roer te staan terwijl Fred de navigatie in de gaten houdt. We varen onder de enorme brug van 600 meter lang door, best indrukwekkend, en vlak daarna ligt de jachthaven aan de rechterkant. Inmiddels staat er een pittig windje, opletten dus met invaren. De havenmeester en nog twee mensen staan al te zwaaien waar we moeten aanleggen en helpen ons met aanleggen. Super! Maar we liggen nog niet vast, of Fred krijgt al een formulier in zijn handen gedrukt met het verzoek om dit in te vullen en dan naar het havenkantoor te gaan en graag zo snel mogelijk omdat ze om 19:00 uur dicht gaan.

We vullen het noodzakelijk kwaad in en gaan richting havenkantoor. Toch maar weer even proberen om korting te krijgen, we zijn tenslotte toch Hollanders! De dame achter de balie is vriendelijk, maar helaas onze pas van de Toerzeilers maakt geen indruk op haar. Ze geeft ons wel een goede tip om in La Coruna een andere pas (Passeportescales) aan te schaffen, die in vele andere havens (niet alleen in Spanje, maar ook in andere landen) korting kan opleveren. Wat ze wel heeft voor ons kan doen, is een “Nautical Passport Galicia” geven en deze voorzien van een keurige stempel, waarmee we dan in de volgende haven korting zouden kunnen krijgen. We zijn benieuwd!

Aan de overkant van de haven ligt een plaatsje Figueras met een grote scheepswerf en iets verderop het schilderachtig plaatsje genaamd Castropol. We vragen nog even naar een leuk lokaal restaurantje en gaan dan lekker douchen, mag wel weer na een aantal dagen…… Nadat we ons gelaafd hebben met een goed glas wijn (met dank aan Mila) en nog wat lokale kaassoorten uit Asturië, maken we ons klaar om uit eten te gaan. Ribadeo ligt tegen een heuvel opgebouwd en ook nu weer komen onze wandelschoenen goed van pas! Om een stukje af te snijden naar het centrum van het stadje, moeten we wel een aantal trappen oplopen (linkerkant naast het havenkantoor). Kreun, niet echt mijn ding laten we maar zeggen! We lopen het stadje een beetje door, wat er erg verlaten bij ligt voor een zondag, winkels zijn dicht en ook vele eettentjes. We zijn het rondlopen al gauw beu en duiken dan maar een groot Mexicaans restaurant in, waar we even later aan een super groot bord met eten zitten. Gelukkig is naar beneden wandelen altijd een stuk makkelijker en zo hangen we even later met een volle buik op onze salonbank.

Maandag 30 mei 2016
Vandaag is het een “werk-dag”, dus kruipt Fred achter zijn werktafel. Het vakantiegevoel wat we in het begin toch een beetje hadden is er inmiddels aan het af gaan. De dingen die we nu doen, horen gewoon bij het dagelijkse leven aan boord. Voordat ik in de ochtend naar de supermarkt ga, gooi ik eerst een wasmachine vol. Vervolgens wandel ik naar een tweetal watersportzaken om te proberen een gaspatroon te kopen voor het zwemvest van Fred, die laatst opgeblazen is. Helaas in de eerste zaak wordt het niets. Vervolgens mag ik wederom allemaal kleine trapjes omhoog lopen naar het centrum. Met een omweg, maar zo zie ik tenminste nog iets van het oude stadje, kom ik uiteindelijk bij de supermarkt aan. Ik sla voor twee dagen eten in, het is altijd meer dan je denkt, sjouw ik me vervolgens een breuk aan mijn inkopen. Op weg naar de haven kom ik langs een hengelsportzaak waar de eigenaar mij probeert te helpen om aan een gaspatroon te komen, helaas dit gaat echt niet lukken in Ribadeo. Het wordt steeds warmer en bezweet kom ik op de boot aan.
Langs de steigers zie ik vissen zwemmen van wel 40 cm lang, je zou ze zo eruit kunnen scheppen. Wat voor soort het is? Geen idee, dat zoeken we uit.
In het washok, er is maar één werkende wasmachine en één droger en je mag de was slechts op 40 graden wassen, doe ik een poging om onze vuile was schoon te krijgen. Ik heb al gauw ruzie met de machines, ze willen niet doen wat ik wil, en uren en vele muntjes later hebben we dan toch weer alles een beetje schoon.
Doordat we zo veel buiten zijn, word ik al gauw slaperig en tussen het heen en weer lopen naar het washok, val ik op de bank in slaap. Niet slim, want later blijkt dat ik die avond niet in slaap kan komen.
Fred wandelt “nog even” naar de supermarkt om water en cola te kopen. Zijn tempo houd ik niet bij, daarom gaat hij maar alleen en bovendien heb ik vandaag mijn portie beweging wel gehad! We eten op de boot en kijken een film van een aantal jaren geleden.

Dinsdag 31 mei 2016
We blijven nog één extra dagje in Ribadeo en gaan samen het stadje bekijken. Alweer die trapjes op………. Nee, niemand hoeft iets te zeggen over dat we te weinig beweging krijgen, we lopen wat af zo! Bij de plaatselijk VVV krijgen we een betere plattegrond en kunnen hier ook gratis ansichtkaarten krijgen. Het stadje is nog steeds een beetje uitgestorven, bijna geen toeristen te zien. Er zijn veel gebouwen die gerestaureerd of verbouwd worden, aantal kleine kerkjes, een mooi groen park met palmbomen bij het gemeentehuis, maar voor de rest niet echt bijzonders.

We zijn al een poosje op zoek naar een pompje die we op de grote waterflessen, van 5 of 6 liter, die ze hier in Spanje verkopen, kunnen draaien, zodat we het water makkelijker kunnen overpompen naar een kleinere fles. In Nederland hebben we een pompje gekocht, maar deze blijkt alleen geschikt te zijn voor nog grotere flessen. We wandelen af en toe een winkel binnen, gevuld met de meeste uitéénlopende goederen, die hoog opgestapeld in tientallen stellages liggen. We wurmen ons door de nauwe gangpaden op zoek naar een pompje en probeer, in mijn beste “handen en voeten” Spaans, een Chinese medewerker duidelijk te maken waar we naar op zoek zijn. Hij doet zijn best om ons te begrijpen en is heel erg behulpzaam, maar aan een fietspomp hebben we echter niet zoveel. Ze verkopen echt alles hier………………behalve het juiste pompje. Ik koop een paar bolletjes haak wol (of ik nog niet genoeg aan boord heb) en een goede, redelijke goedkope werphengel met haakjes e.d. Tussen de middag eten we op een terrasje “platos de dia”, het wordt bijna een gewoonte s ’middags warm eten! Met een volle buik wandelen we naar de supermarkt om voorraden in te slaan voor de komende dagen, want morgen varen we weer verder met de boot. We hopen dan een aantal dagen voor anker te kunnen liggen bij het plaatsje Viveiro. Op de boot gaat Fred nog even werken en ik ga het blog schrijven. We doen de laatste dingetjes voor morgen, beetje stofzuigen, water tanken e.d. en dan is deze laatste dag in Ribadeo weer bijna teneinde.

Maandag 23 mei 2016
Van Gijon naar Cudillero
Vandaag gaan we weer verder. Na het douchen, het ontbijt, afvullen van de watertank, varen we richting de pomp om diesel te tanken. Ook een jerrycan met benzine voor de buitenboordmotor van de dinghy wordt gevuld. We laten een boodschap (met eigen logo stempel) achter in het gastenboek bij de receptie, zwaaien nog even naar de vriendelijke havenmeester en varen de haven van Gijon uit.
Het weer is goed, redelijk zonnig, alleen is er niet veel wind en ook nog redelijk tegen ook. Dat wordt dus op de motor met grootzeil bij. De golven komen van opzij en zijn best wel vervelend, je zou er bijna zeeziek van kunnen worden. Zolang ik maar achter het stuurwiel sta heb ik er geen last van. Het is zo’n 5 uurtjes varen, als we uitgaan van 5 knp gemiddeld.
In de loop van de middag moeten we de koers iets veranderen, waardoor de wind iets van achteren komt. We hebben stroom tegen en ook het weer gaat meer betrekken. Rond 15:00 uur krijgen we de aanvaarroute naar Cudillero in zicht. Tijdens het inlezen over deze baai, hebben we al begrepen dat het goed uitkijken geblazen is. Veel kleine rotsjes en om in de baai zelf te komen moet je bijna zigzaggend naar binnen door een relatief nauwe ingang. Omdat ik beter in de verte kan kijken dan Fred, vaar ik het laatste stuk naar en door de haven ingang. Het gaat me goed af en even later neemt Fred het roer over zodat ik de mooring kan oppikken, waar ik weer beter in ben. In deze baai liggen zo’n 12 gele boeien die voor visitors zijn. Het werkt hier anders dan anders, je pikt de bol op en daar zit dan een lang lijn aan met 2 kortere lijnen. Theoretisch moet je de korte lijnen dan op je voor en achter kikker vastleggen, maar dit is bij lange na niet haalbaar. Na veel geklooi, extra lijnen en later nog een boei, liggen we eindelijk na één uur vast. Fijn systeem hoor!
We zijn niet de enige, later komt er ook nog een Franse boot een poging doen, maar die leggen hem even later maar uit pure wanhoop aan een steiger voor de vaste bewoners.
Het is genoeg geweest voor vandaag. Af en toe controleren we of we nog goed vast liggen en een havenmeester laat zich niet zien.

Dinsdag 24 mei 2016
Goede nacht geslapen en vanmorgen maar eens met de dinghy naar het stadje toe. Onze dinghy ligt altijd op het voordek, die moeten we eerst in het water hijsen. Daarna de buitenboordmotor bevestigen en vullen met benzine. We trekken maar onze waterschoenen aan, want we hebben nog steeds een beetje lekkage in de dinghy. In onze twee waterdichte rugzakken gaan onze gewone wandelschoenen. Dan op weg naar een goede aanlegplaats, we nemen helling die het dichtste bij het stadje ligt en trekken de dinghy helemaal de helling op vanwege het water dat nog steeds stijgende is. De staalkabel van de dinghy gaat vast aan de BB  en vervolgens aan een hekwerk bij de helling.

Op een bankje trekken we onze schoenen aan en wandelen het stadje in. De huizen zijn hier kleurrijk geschilderd en trapsgewijs gebouwd tegen de heuvel aan. Volgens de gidsen moet dit een heel erg toeristisch dorpje zijn en dat kun je wel zien aan het aantal restaurantjes, maar voor de rest is het aardig uitgestorven. Onderweg vragen we waar de plaatselijke supermarkt is. Helaas moeten we daarvoor een steile slingerende weg omhoog lopen. Zucht, kreun…..dat valt in het begin toch wel even tegen, maar wat zijn we blij met onze nieuwe (gelukkig al een beetje ingelopen) wandelschoenen. Nu we geen auto of fietsen meer hebben zijn deze wandelingen wel heel goed voor onze conditie.
We kopen ansichtkaarten, die meteen op de bus gaan en kopen bij de supermarkt voorraad voor enkele dagen. Tussen de middag, beneden in het dorpje, zoeken we een terrasje op om lekker te gaan lunchen. Nu lijkt het wat drukker geworden en bij één van de vele restaurantjes strijken we neer op stoelen met zachte kussens, kunnen onze voetjes een beetje bijkomen. We gaan voor de “Platos del Dia”, vooraf een heerlijk Paella voor Fred en voor mij Langoustina’s (grote garnalen). Daarna een soort schnitzel voor Fred en ik krijg super dun gesneden kalfsvlees met een overheerlijke schimmelkaassaus en uiteraard genieten we ook van een flesje rode wijn met vers gebakken stukken stokbrood. Het dessert bestaat uit een ijsje (soort magnum) voor Fred en ik krijg vloeibare kaas in een bakje, wat er uit ziet en smaakt als kwark, maar wel lekker. Met een volle buik wandelen we terug naar de dinghy. Ik blijf op een bankje zitten wachten in het zonnetje terwijl Fred nog even naar de plaatselijke VVV loopt voor een plattegrond van het stadje. Op de terugweg naar de boot worden we allebei nat van de opspattende golven, gelukkig niet op de heenreis, nu kunnen we het gewoon te drogen hangen. Op de boot gekomen neem ik, zoals het hier in Spanje gebruikelijk is, een siësta. Inmiddels is er ook een Engelse boot gearriveerd die ook lekker aan het klungelen is met de boei en lijnen. Vanavond eten we brood en kijken een dvd-tje.

Woensdag 25 mei t/m zaterdag 28 mei 2016
De rest van de week bestaat vooral uit luie dagen. We gaan nog éénmaal met de dinghy naar het stadje om eten en plastic flessen water te kopen. Fred heeft voor onze reis een nieuwe rugzak gekocht die waterdicht is en groot genoeg voor meerdere dagen boodschappen. De waterfles, 5 ltr, gaat in de rugzak op zijn rug. De overige boodschappen neem ik voor mijn rekening en naar beneden lopen met de zware last is best te doen. Zeker ook omdat het weer bijna tijd is om ergens te lunchen! Even later zitten we op een terrasje weer volop te genieten van een warme maaltijd en voor nog geen € 22,00 hebben we een 3 gangenmaaltijd inclusief een fles rode wijn.
Tijdens de dagen op de boot computeren een beetje, schrijven het blog bij, lezen wat, luisteren muziek en bekijken de gemaakte foto’s e.d. Er komt nog één Nederlandse boot bij, aan wie ik uitleg hoe het systeem werkt van de mooring. Behalve de boten van de bewoners van Cudillero, is het verder rustig in de baai. Is dit nu het zonnige Spanje? Ja, het was mijn idee om langs de Noordkust van Spanje te zeilen. Hier wisselen zich de dagen af met zonnig, bewolkt tot regen en onweersbuien. De ene dag zit je in een korte broek en de volgende dag binnen met dikke sokken aan! Volgens berichten uit Nederland is het daar zelfs af en toe zonniger.

Voor ons vertrek hebben we een 50-tal sleutelhangers gekocht met gele houten beschilderde klompjes, die allemaal voorzien zijn van een barcode sticker. Aan mij de schone taak om ze hiervan te ontdoen. Tja, je moet toch iets doen op een regenachtige dagen! Tijdens één van de schaarste mooie dagen, halen we de hengel tevoorschijn en doe ik een poging om iets te vangen. Na uren staren naar het doppertje, althans dat lijkt zo, in werkelijkheid is het volgens Fred hooguit een uurtje of twee. Blijkbaar heb ik nog niet het geduld ontwikkeld om te kunnen vissen, dat zal nog wel komen.
We hebben de prachtige foto’s, die we op onze afscheidsborrel hebben gekregen van mijn kinderen, ingelijst en in de salon gehangen. Ook de foto van de zoon van Fred en zijn vriendin hangen er naast. Alle foto’s, ook de foto’s van het “fotoboek voor oma” hebben we gescand, dus kan ik elk moment bekijken.

Bootdingetjes
Waar we heel blij mee zijn is de aanschaf van onze nieuwe zonnepanelen voor ons vertrek uit Nederland! Ze leveren, ondanks de bewolking en weinig zon, zoveel stroom op dat de accumonitor van Victron bijna altijd op 100% blijft staan. Ons grootste verbruik, nu we niet aan walstroom liggen, is het opladen van onze pc-tjes, de printer, tv en ons Senseo koffiezetapparaat. Deze Senseo is campinguitvoering, één die minder stroom vraagt, maar er dan wel langer over doet. Hierdoor wordt onze omvormer van 12V naar 220V minder belast. Dit is een stukje luxe welke we ons permitteren, niets lekkerder dan een bakkie Senseo!
In de dinghy zit een scheurtje bij de harde achter plaat waar de BB aan bevestigd wordt, hierdoor loopt er water naar binnen. Dit euvel zullen we toch echt binnenkort moeten aanpakken. Eigenlijk is de dinghy wel toe aan vervanging, dus wanneer we ergens een betere kunnen kopen (het liefst een tweedehands omdat een nieuwe eerder gestolen wordt), dan zullen we dat waarschijnlijk wel doen.
Klusjes hebben we niet gedaan en dat is ook weleens lekker!

Havengeld
Volgens ervaringen van andere zeilers en de Reeds (boek met beschrijvingen van havens e.d.)  wordt je geacht je te melden bij de dieselpomp op de kade of komt de havenmeester in zijn bootje naar je toe wanneer je eindelijk uitgeklungeld bent met de boeien. Maar wij hebben geen havenmeester gezien en melden doen we dus ook maar even niet. Blijkbaar begint het seizoen echt pas op 1 juni, in ieder geval vaart ons budget daar wel bij!!

De haven/baai
De aanloop is uitkijken, maar te doen bij rustig weer. We raden het zeker niet aan om deze baai in te varen met veel wind uit het Noorden, teveel rotsen. In de baai liggen de grotere vissersboten aan de kade en tientallen kleine gekleurde vissersbootjes aan boeien. Er zijn echt hele kleine fel gekleurde bootjes bij, sommige nog 5 meter lang. Dat ze daar de zee mee op durven gaan, moedig hoor! De grotere vissers boten varen zowel overdag als ’s nacht uit, wat dan enige golfslag veroorzaakt, maar niet storend.
Op de grote parkeerplaats bij de visserskade is een plek voor campers en grote toeristisch bussen en in de loop van de week zien we de toeristen vandaar uit naar het dorpje wandelen.

Maandag 17 mei t/m zondag 22 mei 2016

Havengeld
We zijn in onderhandeling gedaan om korting te krijgen voor het havengeld, want ons plan was om zeker één week te blijven en dan zou het wel erg duur worden. Niet geschoten is altijd mis, dus gewoon proberen en vriendelijk blijven lachen helpt zeker. De manager moest de beslissing nemen en het meisje achter de balie mocht het uitvoeren. Gelukkig, 7 dagen voor de prijs van 5 dagen. Omdat we in Nederland allerlei souvenirtjes hadden gekocht om uit te delen onderweg, gaven we haar een setje stenen Delfts Blauw klompjes, dat in zeer goede aarde viel. Overigens pas nadat we de korting hadden gekregen hoor!

Bootklusjes
Toen we de boot moesten verplaatsen van de aanmeldsteiger naar de passantensteiger, kregen we de motor niet aan de praat. Diesel op? Nee, dat kon onmogelijk, er moest zeker nog 20 liter in de tank zitten. Filter bekeken, die was erg vuil en hebben we meteen vervangen. Dan ook maar extra diesel halen in een jerrycan en de tank bijvullen. Ook dit hielp niet, de diesel werd niet omhoog gepompt. Fred heeft de diesel toen met de hand opgepompt en even later startte de motor wel. We denken aan vervuiling in de tank, waardoor de toevoer naar de motor verstopt is geraakt. Een aantal jaren geleden hadden we hier ook last van en hebben toen een mangat in de tank gemaakt om deze goed schoon te kunnen maken. Tijdens één van de mooie dagen nemen we de tank onder handen, diesel uit de tank laten pompen en opvangen in jerrycans. Vervolgens de tank openmaken, schoonmaken en meteen maar een nieuwe dieselmeter installeren (deze hadden we in Nederland al gekocht), de oude was niet betrouwbaar.

Het mangat weer goed afsluiten met een vloeibare pakking-achtige kit. Gelukkig, de motor start in één keer en loopt weer als vanouds!
In het vooronder is een plank bevestigd ter bescherming van de accu’s voor de boegschroef en de ankerlier, deze zat los en hebben we ditmaal goed vastgeschroefd.
De boot weer wat meer schoongemaakt en luikjes gezeemd.
Het 2^e Pegasus logo, nu de linkerkant van de neus, op de boot geplakt.

Omdat we een probleem hebben met het opladen van de boordaccu’s, heeft Fred alles nagemeten, gecontroleerd en geconstateerd dat de scheidingsrelais naar alle waarschijnlijkheid nooit goed aangesloten is geweest. Nu goed aansluiten en hopen dat alles goed gaat werken.

Overige dingetjes
Wasjes gedraaid, wat wel nodig was na een weekje zeilen ……….
Spaanse prepaid sim-kaartjes van Yoigo gekocht voor onze beide mobiele telefoons bij PhoneHouse, 1 GB voor één maand internetten, € 10,00 per persoon.
Op zoek gegaan naar een patroon en zouttablet voor het zwemvest van Fred, welke hij tijdens onze overtocht zo nat had gekregen dat deze zichzelf heeft opgeblazen! We hebben Secumar Offshore 275N zwemvesten, maar hiervoor is nergens iets te krijgen. Gelukkig hebben nog een aantal andere vesten aan boord (met dank aan Freek)! Misschien in La Coruna?
Imray zeekaart nummer C43 gekocht voor dit deel van de Noordkust van Spanje.

Eten en drinken.
De streek waarin we ons nu bevinden is Asturië (Asturias). Traditioneel voor deze streek zijn o.a. de Cider (Sidre) en de Fabada (wittebonensoep). De witte bonen worden gekookt tot ze zacht zijn maar wel heel blijven. Hier voegen ze Chorizo, Morcilla (bloedworst) en spek aan toe. Het recept zal ik later toevoegen aan tabje onze boot/recepten.
Tijdens onze wandeling door de stad komen we terecht bij de “Mercado del Sur”, een overdekte markthal met allerlei stalletjes met verse vis, vlees, kaas, worst, brood, groenten en fruit. Er is ook een heel klein koffietentje waar je een koffie met een broodje kunt eten. De ingrediënten worden direct vers gehaald bij één van de ander kraampjes, waar wij even later ook onze boodschapjes doen. Hier worden we uitermate vriendelijk en geduldig geholpen en met een paar Spaanse woorden en handgebaren komen we een heel eind. We kopen twee typische soorten kaas uit deze streek, lichte jonge kaas en een schimmelkaas, een hele stapel Chorizo (Spaanse worst soort) zeer fijn gesneden en een vacuüm verpakt pakket (houdbaar tot januari 2017) om Fabada te maken.
Voor ons avond eten kopen we bij de slager hele grote lappen zeer dun gesneden kalfsvlees, die we later met de “Tortilla de Patata” (pannenkoek gemaakt van aardappel, ei en ui) nuttigen. Plaatselijk lekkernij is een soort luchtige cake met amandelen.
Tussen de middag nemen we bij een restaurantje de “Platos de Dias” (dagschotel). De ober spreekt geen Engels en helemaal begrijpen wat hij zegt doen we niet, dus laten we ons maar verrassen. Even later zet hij een gigantisch bord voor onze neus met een lap vlees, 2 gebakken eitjes, sla, tomaat en frietjes.
Een aantal keren krijgen we op terrasjes, bij onze drankjes een schaaltje met kleine hapjes, zoals een mini tortilla, een minibroodje met een stukje worst erin of een stukje toast tapenade.

De haven en stad
De toegang naar de haven is wel even opletten! Volg de vaargeul totdat je de groene boei precies op het zuiden ziet staan en dan richting de boei, naar bakboord tussen de havenhoofden door en dan rechtdoor is de aanmeldsteiger. Havenpersoneel is heel erg vriendelijk en behulpzaam.
De accommodaties zijn redelijk (alleen jammer dat het wat ver is van de Visitorsteiger) , douches met een kleine straal (wat natuurlijk altijd beter kan), wasmachine e.d. is ook aanwezig (€ 4,00 per was en € 4,00 per droger). De schoonmaakploeg had voor het laatst de lijst afgetekend in 2013!!!!
Op 10 minuten lopen is er een Mas Y Mas (supermarkt) en op 20 minuten lopen de Mercado (markthal).
De jachthaven en het historische centrum bevinden zich in de visserswijk van Cimadevilla en worden de twee grote stranden van de stad gescheiden, namelijk die van San Lorenzo en van Poniente. Het havenhoofd met de stadswal kun je bewandelen en daar heb je een prachtig uitzicht op zowel de haven als de zee. In de stad bevinden zich een aantal parkjes en pleintjes. Aangezien het seizoen pas in juni begint, kunnen we geen fietsen huren. Jammer, anders hadden we nog meer van de stad kunnen bekijken.

Zondag 8 mei 2016
Gisteravond laat hebben we nog alle cadeautjes voorzichtig ingepakt en opgeborgen! De kaarten, brieven, gedicht en bonnetjes heb ik ook in het gastenboek geplakt ter herinnering. Omdat het vandaag Moederdag is maak ik de twee enveloppen open die ik op de borrel van mijn beide kinderen heb gekregen. Ik moet weer wat tranen wegslikken en gelukkig heb ik de doos met tissues binnen handbereik. In de enveloppen zitten 4 prachtige foto’s van mijn kinderen. Ze krijgen zeker een speciale plek aan boord! Fred gaat met Ingrid naar hun moeder en maken een leuke wandeling. Gelukkig begrijpt en weet ma niet dat we uit Nederland vertrekken. Vandaag doen we de laatste boodschappen voor het verse eten We kopen voldoende broodjes en maaltijden om voor te bereiden voor onderweg. Dat betekend dat ik de hele middag sta te bakken en braden. Ik maak mijn beroemde gehakt balletjes met sojasaus, pindakaas, gember en pijnboompitten. Daar ben ik wel even zoet mee, zo’n 40 balletjes draaien…….en bakken. Daarna nog de andere maaltijden. Het is een warme dag en ik sta binnen te bakken! Maar het is voor een goed doel! Fred haalt nog even via internet het weerbericht binnen en dat ziet er goed uit. In eerste instantie waren we van plan om in Audierne, Frankrijk te stoppen. Maar nu de wind gunstig is om de Golf van Biskaje over te steken, besluiten we om maar in één keer door te zeilen naar Gijon, Spanje. We verwachten hier ongeveer één week over te doen.

Fred klimt nog even de mast in naar het toplicht om te controleren of deze het wel goed doet, hier was enige twijfel over. Alles werkt naar behoren gelukkig! Achter onze boot is inmiddels een andere boot komen liggen, de Luna Verde, met Thijs en Wilma aan boord. Zij zijn al eerder de wereld rond geweest en gaan binnenkort weer een rondje doen. Na even gezellig gepraat te hebben wisselen gegevens en kaartjes uit, om elkaar een beetje te volgen, want we zullen elkaar zeker tegenkomen de komende maanden! We halen de vlaggenlijnen weer naar beneden en bergen deze voorlopig op. In de avond uurtjes maak ik nog snel even een zonneschermpje voor het daklicht in de salon, want wanneer het warm wordt is dat niet geheel overbodig. Nog een beetje moe van alle emoties van gisteren en alles wat we vandaag nog hebben gedaan rollen we niet al te laat ons bed in.

Maandag 9 mei 2016
Dag van ons vertrek uit Nederland ! Ingrid en Freek hebben eerder aangegeven dat ze het toch wel fijn vonden om ons, op de dag van het daadwerkelijk vertrek, echt uit te zwaaien. We staan vroeg op en maken alles klaar voor het vertrek, elektra snoeren opruimen, nog even de watertank vullen, lijnen op de juiste plek, logboek klaar leggen, etc. Wanneer Ingrid en Freek rond 9:30 uur bij de boot komen, hebben ze een bijzonder lunchpakket voor ons meegenomen; broodjes met gebakken ei! Soort traditie binnen de familie wanneer ze onderweg zijn naar een vakantie bestemming. We mogen het pas nuttigen wanneer we bij de “snelweg” zijn zegt Ingrid nog gekscherend. Ingrid en Freek gaan van boord, nog even een laatste stevige knuffel en een traantje wegvegen en dan is het zover. Trossen los! Rustig varen we de haven uit om Ingrid en Freek voldoende tijd te geven om naar het havenhoofd te fietsen.

In de binnenkom, vlak voor de havenhoofden, hijsen we de zeilen en zien Ingrid en Freek in de verte naar ons zwaaien. We zwaaien terug totdat we ze niet meer zien. Dan is het echt zover…………………….we draaien de boot richtging het zuiden, onze reis gaat beginnen. Een vreemd, maar ook een goed gevoel om weer op zee te zeilen! We laten even alles bezinken en genieten van het prachtige zonnig weer. De lekkere broodjes van Ingrid blijven niet heel lang in de zak zitten, we kunnen ons niet inhouden en wachten tot de TSS (snelweg op het water). Niets lekkerder dan een broodje met ei! Bedankt Ingrid en Freek! We zeilen langs Rotterdam en Fred meldt zich voor de laatste keer bij verkeerscentrale Maasmond en verteld dat we zuidwaarts gaan voor onze wereldreis. We worden succes gewenst. Alles gaat goed, lekker windje dwars in de rug. Beter kunnen we niet wensen en de vooruitzichten zagen er goed uit. We voelden ons goed met het vooruitzicht op een gunstige wind en zonnige temperaturen. Onderweg vervangen we nog even de lijn van de windvaan, die was op sommige plekken bijna doorgesleten. Om 16:00 uur krijgen we een smsje van Freek: “Jullie hebben lekker de sokken er in! Domburg al”. Fred antwoord dat we Oosten wind hebben met een snelheid van 8 Knp. En daarna gaat het mis……………de wind neemt af, het wordt bewolkt en het gaat miezeren. In de avond is er bijna geen wind en regent het. We draaien wachten van 4 uur en de eerste wacht is van 18:00 – 22:00 uur voor mij, daarna Fred van 22:00 – 02:00 uur. Ik heb de zogenaamde “hondenwacht” van 02:00 – 06:00 uur, wat me normaal heel goed bevalt, maar nu regent het en de temperatuur is een heel stuk gedaald. Ik ben koud, nat en moe en baal er enorm van dat het weer zo veranderd is. Wiens idee was het ook alweer om al in mei weg te vertrekken? Wiens idee was het om het kacheltje op te ruimen, want die hebben we toch niet nodig wanneer we naar het zonnige zuiden gaan?! Tja, die sukkel was ik dus!

Dinsdag 10 mei 2016
Weinig wind, stroom tegen, dat schiet niet echt op. Moeten opletten want overal staat vissersbakens. De nacht wordt nog kouder en nu krijgen we ook nog eens mist. Gelukkig hoeven we niet altijd zelf te sturen en doet de stuurautomaat zijn werk goed. De mist wordt steeds dikker en het zicht is niet meer dan een paar meter. We varen puur op onze instrumenten en zijn blij dat we AIS hebben. We kunnen zo tenminste zien wat er in onze buurt is, hoewel sommige vissersboten deze weleens ineens uitzetten………. De mist blijft en hele avond en nacht. Waar is nu dat mooie voorspelde weer!!

Woensdag 11 mei 2016
We hebben weer even stroom mee, een beetje wind en we gaan 4 Knp. Maar nog steeds mist! Het is een saaie troosteloze dag. Hier worden we wel erg moe van. We proberen zoveel mogelijk op zeil te doen, soms ondersteund door de motor. Maar af en toe valt de wind weg, hebben we stroom tegen en dan schiet het echt niet op.

Donderdag 12 mei 2016
Tijdens mijn wacht van 18:00 – 22:00 uur kan ik, ondanks de mist, de zon zien ondergaan, dat is hoopvol. Het lijkt ook iets minder koud. De rest van de dag is het weer mistig en er zijn veel vissersboten waar we voor op moeten letten. We sturen veel op de automaat en tijdens mijn wachten probeer ik oefeningen te doen en in beweging te blijven om mijn spieren warm te houden. Af en toe even opletten voor grote tankers die langs varen en de koers eventueel even aanpassen.

Plotseling een knal, het reddingsvest van Fred dat in de logeerkooi was neergelegd, blaast zich spontaan op. Weer iets geleerd, een vochtig reddingsvest nooit neerleggen, maar altijd ophangen. In ieder geval werkt het reddingsvest goed.

Vrijdag 13 mei 2016
We zeilen inmiddels boven Alderney en Guernsey. In mijn wacht van 02:00 – 06:00 uur regent het ook nog eens en is het zo koud dat, ondanks mijn thermo ondergoed, extra sokken en shirts en mijn verwoede pogingen om mezelf warm te houden, ik het niet meer warm krijg. Mijn voeten zijn zo koud dat ze gevoelloos aan het worden zijn en mijn hele lijf gaat pijn doen. Dit was de reden waarom we niet naar het Noorden gingen en ook niet naar Patagonië! Op naar het zonnige zuiden…………………… Voordat Fred mijn wacht overneemt maakt hij nog even een warme kruik voor me. Gelukkig had ik die nog even vlak voor ons vertrek gekocht en dat komt nu heel erg van pas! Ik rol me op in het dekbed in de salon, hier slapen we deze week tijdens onze wachten. De kruik tegen mijn voeten om ze te ontdooien. Het weer wordt er niet beter op en Fred blijft ook binnen. Af en toe even naar buiten om de stuurautomaat bij te stellen en vlug een blik om ons heen te werpen. We varen in een gebied waar nagenoeg geen boten zijn. Het regent en het is koud, maar het zicht wordt beter! Fred neemt mijn wacht over, want ik heb het nog steeds erg koud. Tijdens de nacht vliegt er ineens een vleermuis een aantal keren over Fred zijn hoofd. Vreemde gewaarwording, zo midden op zee. Overdag raken onze broodjes (uit Nederland) op en wordt het tijd om onze broodbakmachine aan het werk te zetten om nieuw brood te kneden en te laten rijzen. Afbakken doen we daarna in de oven om stroom te besparen. We genieten na een paar uurtjes van vers gebakken brood met roomboter en hagelslag! Hier leven we weer helemaal van op. De mist is weggetrokken en er verschijnt zo waar een wazig zonnetje. Vlak voordat we de doorgang bij Ile D’Quessant naderen zien we een douaneboot voorbij varen. Na een poosje keert deze om en komt langszij. De douane man stelt enkele vragen, wil papieren zien, maar komt niet aan boord. We zwaaien met wat papieren en dat is al voldoende. Nog even en we gaan door de doorgang “Canal de Hell”, de naam zegt al genoeg. Veel rotsen en ondiepten langs de kust en wanneer het weer slecht is, is het hier zeker oppassen geblazen. We hebben geluk, weinig wind, geen mist en regen meer, zelfs een mager zonnetje. Na de doorgang wordt het steeds rustiger qua andere boten. We vervangen de gasfles die nu echt op is. Ineens zie ik in de verte iets drijven, dolfijnen of vogels? Met de verrekijker probeer ik te zien wat het zijn. Ze duiken ineens onder water om even later weer boven te komen en verder te zwemmen. Nee ze vliegen niet. Het lijken wel hele kleine pinquïns, zijn die hier niet een beetje verdwaald? Fred heeft zo zijn twijfels, maar ik ben er van overtuigd dat het echt pinguïns zijn. De zon gaat onder en eindelijk zien we weer eens een zonsondergang.

Zaterdag 14 mei 2016
De nacht is helder met een mooie sterrenhemel. Tijdens mijn wacht zie ik zelfs een vallende ster. Driemaal raden wat ik gewenst heb! Fred ziet de eerste dolfijnen. Het lijkt wat beter te worden, de wind komt van achteren en we zetten de boom uit bij de fok. Aan het eind van de middag gaan we te veel naar het westen en stellen de koers meer bij richting Gijon. Dit is nog eens relaxed zeilen op de stuurautomaat. In de middag bakken we ons 2e verse broodje.

Het is zowaar zonnig aan het worden en we genieten hier even volop van. Zou het toch nog goed komen? Maar helaas aan het eind van de dag is het weer bewolkt en wordt het ook kouder. Prachtige zonsondergang. Helaas is mijn wacht weer koud en moet met de hand sturen.

Zondag 15 mei 2016
Het is moeilijk koers houden met wisselende wind en golven. Kortom tis prut weer, ik word een beetje chagrijnig van. Bovendien krijg ik Fred niet wakker aan het einde van mijn wacht, hij slaap gewoon door. Jaloers ben ik op hem, hij slaapt overal zo makkelijk in. Ik hoor altijd van allerlei geluiden. Koud rol ik uiteindelijk mijn bed in. Dan zijn er ineens een heleboel dolfijnen om onze boot. Fred ziet ze als eerste. Ik lig nog steeds opgerold in bed en kan alleen door het salonraam proberen ze ook te zien. Gelukkig springt er één net omhoog. Het blijft super om ze te zien dansen in het water. We eten vers brood en ik lees me in voor Gijon. Nog 170 mijl te gaan! Ineens zit er een uitgeput musje aan boord en schuilt naast de dinghy.

Maandag 16 mei 2016
Op de motor, we willen nu zo snel mogelijk in Gijon aankomen, helemaal gehad met dit weer, stroom tegen en kou. Omdat het hier zo’n 4 km diep is geeft de dieptemeter geen getal meer aan. Ineens schiet de meter op 0,4 mtr en dat kan maar één ding betekenen: Dolfijnen. Ze gaan onder de boot door en zwemmen vervolgen met ons mee. Moeilijk te zien in de nacht, maar toch. Nachts zie ik licht op de golven, dit is een heel apart verschijnsel dat veroorzaakt wordt door een opeenhoping van micro-organismen die oplichten. Het heet bioluminescentie. Wanneer ik even later de wc doortrek met zeewater zie ik het ook oplichten. Heel apart! Omdat we veel met de stuurautomaat hebben gestuurd en weinig zon hebben gehad, zakt de voorraad stroom drastisch. Alles wat uit kan, doen we uit om stroom te besparen. Dit is nog een puntje waar we iets aan moeten doen. Rond 12:00 uur krijgen we eindelijk wat zon en Fred hijst alvast het Spaanse gastenvlaggetje omhoog. De zon wordt feller, de lucht steeds blauwer, zullen we het dan toch eindelijk gaan beleven? We genieten van de warmte en ons humeur wordt steeds beter. Ik maak een lekker tosti voor ons van oud brood. Helaas neemt de wind drastisch af en motorzeilen we. We naderen Gijon. De ingang is goed te doen, maar wel goed de aangegeven vaarroute volgen i.v.m. ondieptes. Het eerste stuk doe ik en vlakbij de haven neemt Fred het roer over om aan te leggen, daar is hij veel beter in dan ik. We worden al opgewacht, bij de aanmeldsteiger, door de havenmeester ons verder helpt met aanleggen. Het is inmiddels is het 18:45 uur. De uiterst vriendelijke havenmeester verteld ons dat we hier vanavond wel kunnen blijven liggen, maar morgen moeten verkassen naar de Visitors steiger. Fred loopt mee naar het havenkantoor om ons in te schrijven. We betalen voorlopig voor één nacht in afwachting op de manager morgen die kan bepalen of er iets met de prijs geregeld kan worden wanneer we één week willen blijven. We besluiten om eerst ons zelf even op te frissen en schone kleren aan te trekken, wat beslist geen overbodige luxe is na één week aan boord. Met wiebelbenen (zeebenen) wandelen we Gijon in op zoek naar het restaurant welke de havenmeester ons heeft geadviseerd. We komen bij een redelijk luxe restaurant “La Gabana”. Dit is een “Sidreria”, een restaurant waar ze cider schenken op traditionele wijze. Ze doen dit door de fles zo hoog mogelijk met gestrekte arm omhoog te houden en het dan in het glas in te schenken. Bijzonder om te zien. Wij bestellen een plateau met verschillende soorten brood, olijfolie en tapenade en genieten hiervan met een lekker glas wijn. Onze eerste kennismaking met het lekkere Spaanse eten! Verder nemen we kalfsvlees met groente en frietjes en een koffie toe. Moe, maar voldaan van het lekkere eten wandelen terug naar de boot en rollen ons bedje in.

Na het douchen, vullen we nog even een wasmachine met de laatste vieze kleding en hangen deze te drogen aan een waslijntje aan boord. Binnen een paar uurtjes is alles droog, opgevouwen en opgeborgen. We bereiden ons voor op de afscheidsborrel en nu begint het toch wel een beetje te kriebelen in mijn buik. Niet het weggaan, maar het zien van familie, vrienden, kennissen en zakelijke relaties, doet ons toch wel iets.

We vullen een tas met zelf ontworpen buttons om aan onze gasten uit te reiken. De oude EPIRB gaat ook mee, die is voor Florian de vorige eigenaar van de Pegasus. Op het laatste bedenk ik mij dat het misschien wel leuk is om een soort van gastenboek mee te nemen waar een ieder nog iets in kan schrijven. Natuurlijk heb ik wel iets geschiktst aan boord wat we hiervoor kunnen gebruiken. Ook vergeet ik niet de, speciaal voor vandaag gekocht, doos met tissues niet mee te nemen! Ik heb in ieder geval met mezelf afgesproken dat ik alles maar zo zal laten gebeuren als het komt.

Rond 15:30 zien we Jan & Thea, onze buurtjes van City Marina Rotterdam, al op de kade voorbij lopen. Ook mijn vriendinnetje Ludmilla en Ronald zijn er vroeg bij.
Iets voor 16:00 uur zijn we bij restaurant Rootz waar onze afscheidsborrel is. Helaas zijn ze er nog niet helemaal klaar voor, maar we kunnen tijdens het wachten toch al enige gasten verwelkomen. We worden meteen overladen met een zeer bijzonder, origineel en nuttig cadeau van Ingrid, Freek en de kinderen. Een heel krat vol met allerlei vers ingeblikt eten voor onderweg, zodat we nog eens terug zullen denken aan de etentjes bij hun thuis! Op een grote kaart, met onze route, hebben ze aangegeven waar we welk blik mogen openen! Fantastisch idee, super bedankt! Mijn vriendinnetje Ludmilla zorgt voor aanvulling van onze drank voorraad en heeft enkele prachtige teksten voor ons beide geschreven. We worden al wat emotioneler ondertussen…………
Freek maakt tijdens de borrel foto’s van ons en alle mensen die aanwezig zijn, zo hebben we een leuke herinnering aan deze borrel. Bedankt Freek dat je zulke mooie foto’s hebt gemaakt!

Zodra we naar de ruimte kunnen waar de borrel is druppelen langzamerhand de mensen binnen. Het is ook erg fijn om mensen te zien die ik in geen jaren gezien heb, maar waar ik toch een speciale band mee heb. Tussendoor proberen we de aandacht zoveel mogelijk te verdelen. Een aantal personen blijven na de borrel ook nog in het restaurant eten en dan hebben we meer tijd voor hen. We worden overladen met zeer uiteenlopende cadeautjes, maar wat toch wel opvalt, is dat onze drankvoorraad aardig aangevuld wordt………………… en daaruit blijkt dan wel weer hoe goed men ons kent! Van Erik & Jeanette krijgen we bijvoorbeeld een USB-stick met muziek er op, niet zomaar alleen muziek maar ook nog eens een soort quiz vorm, dit zal ons wel even bezig houden de komende tijd! Bedankt Eric voor al je werk hieraan! En ook nog 2 tubes Zaanse mayo, waar ik zo gek op ben! Van Dennis en Christa krijgen we een ingelijste foto en een knuffelbeest (fel groen) genaamd “Fritz” met de opdracht dat hij graag overal op de wereld gefotografeerd wil worden. Super leuk idee!

Onze tandarts Raf heeft een “noodpakket” voor ons meegenomen, nu zijn we op alles voorbereid! Van Odette en Rob krijgen we, uiteraard drank, hoe kan het ook anders als je samen (met Odette) in de drankenindustrie hebt gewerkt!! Verder een hele doos met Sheba kattenvoer blikjes voor Kit, super leuk idee! Kit zal hier zeker van smullen onderweg. We krijgen zoveel leuke, lieve dingen en praktische dingen: boeken, Hollands koekjes en snoepgoed, bootmans fluitje, stropdas met Pegasus erop, speciale fles voor water van “The Ocean Clean Up”, kaarsen, chocolade, sleutelhangers, dagboek, visitekaartjeshouder, fles bitter met bijpassende glaasjes, geld, vele kaarten etc.

Na de borrel kunnen we met onze kinderen en een aantal zeer goede vrienden ook nog gezamenlijk eten in een, voor ons gereserveerde, ruimte van het restaurant. We schuiven gezellig enkele tafels aan elkaar, Fred zit in de buurt van zijn zoon en vriendin en ik zit tussen mijn beide jongens en kleindochter en mijn beste vrienden in.
Tot nu toe had ik het aardig “droog” gehouden en zit de doos tissues nog onaangeroerd in mijn tas. Maar dan komen mijn kinderen met hun cadeautje aan………….. Ze hebben prachtige foto’s laten maken samen met hun vriendinnen en mijn kleindochter Bobby. Zo mooi! Ik krijg ook een prachtig boekwerk met foto’s van Bobby, wat ben ik daar blij mee! Maar dan zijn de tranen niet meer in te houden en heb ik toch nog de doos met tissues nodig! Omdat het morgen Moederdag is krijg ik van Steven en Vincent ook nog twee enveloppen, die ik pas morgen mag open maken! Kortom, super cadeaus!
Het is erg gezellig en Bobby houdt zich heel goed voor haar jonge leeftijd (net 6 maanden). Bobby zit voor me en we spelen “kiekeboe”, ze haalt mijn handen weg van mijn gezicht en lacht me toe. Ik houd haar zoveel mogelijk vast nu het nog kan. Na het eten is het echt afscheid nemen en dat valt menigeen zwaar. Nog even een extra knuffel hier en daar en dan gaan we terug naar de boot.
Onze kinderen gaan nog even met ons mee naar de boot, wat we heel fijn vinden. Een extra momentje samen en dan nemen ook zij afscheid en lopen ze de steiger af. Even slikken……
Daarom zeg ik liever: het is niet vaarwel, maar tot ziens!

Lieve allemaal,
Dit afscheid was voor ons eigenlijk wel een “dingetje”, je neemt tenslotte niet elke dag afscheid voor langere tijd van de mensen die je zo dierbaar zijn. We willen jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie aanwezigheid, maar vooral de warmte van vriendschap tijdens onze borrel en bedanken voor alle lieve cadeautjes.
Jullie hebben er voor gezorgd dat dit een onvergetelijk afscheid werd, waar we met warme gevoelens nog vaak aan terug zullen denken.

Liefs van Fred & Caroline

Geen vaarwel, maar tot ziens
It’s not goodbye, but see you
No adiós sino vemos pronto