Auteur: fred_o3aa07aj

Het plan is om vandaag nog één keertje voor anker te gaan bij Gran Canaria om daarna over te steken naar het volgende eiland, Tenerife. We kunnen niet eerder het havengeld betalen dan op de dag van vertrek, omdat de elektra en waterstand nog opgenomen moeten worden. Bij het betalen op het havenkantoor blijkt dat we toch korting krijgen, zelfs zonder dat we er om gevraagd hebben! Dat is dan weer mooi meegenomen. Voordat we de haven verlaten tanken we nog even diesel. De afstand die we vandaag zullen afleggen is slecht 15 zeemijl, ongeveer 3 uurtjes varen. Er is nauwelijks wind maar wel lekker zonnig. Heerlijk om weer op het water te zijn. De kust bestaat voornamelijk uit rotsen met af en toe een mini strandje er tussen.

Bij Playa de La Aldea laten we ons anker vallen tussen de kleine pier en de rotsen. Helaas voor ons is ook deze anker plek niet ideaal te noemen. Fred had het al een beetje voorspeld dat ankeren bij deze baai niet zo best zou kunnen zijn vanwege de weinige beschutting. We hebben weer veel golven en ondanks het gebruik van onze “floppenstopper”, draaien we alle kanten op wanneer de wind ineens uit een andere hoek komt. Vanaf onze boot gezien ligt ons ankerbolletje op de meest vreemde plekken. We zijn de enige idioten die hier voor anker gaan. Tijdens het koken van ons avondmaal staan we wijdbeens achter het fornuis om ons staande te houden. Gelukkig gaan we morgen weer verder.

2017-05-21 Naar Santa Cruz (Tenerife)
Wat een rampen nacht was dit! Ik heb geen oog dicht gedaan en het is voor het eerst dat Fred en ik apart hebben geslapen op de boot (m.u.v. de meerdaagse trips). Ook onze scheepskat Kit vond het maar niets en was de hele nacht onrustig. We hebben 38 zeemijl voor de boeg en vertrekken zo vroeg mogelijk. Het is bewolkt en de lucht is grijs, maar er staat een aardig windje. Met de wind in onze rug hijsen we alleen de Genua. Naarmate de dag vordert, worden de golven steeds hoger. De golven worden steeds hoger en ik ben helemaal in mijn element. We proberen enkele filmpjes te maken om te laten zien hoe hoog de golven wel niet zijn. Mij kan het niet hoog genoeg zijn want ik vind het fantastisch om te surfen op de golven. We gaan dan weliswaar niet in een mooie rechte lijn, maar plezier heb ik wel! Je kunt hierin ook duidelijk het verschil tussen Fred en mij zien op zeilgebied. Wanneer hij achter het roer staat dan is ons track mooi recht en bij mij lijkt het wel een track van een “drunken sailor”.

Santa Cruz (over Tenerife zelf vertel ik in een later blog meer)
De stad ligt in het noordoosten van het eiland en is samen met Las Palmas de Gran Canaria, de gedeelde hoofdstad van de Canarische Eilanden. De stad is een zeer bedrijvig en vol activiteit, interessante bezienswaardigheden, schitterende architectuur, fantastische winkelmogelijkheden en tientallen leuke restaurants. Op diverse plekken bevinden zich moderne beeldhouwwerken, prachtige in bloei staande bomen met grote bonen er aan. Er zijn een aantal bruggen gebouwd over een brede watergoot (die droog stond) waar indrukwekkende gebouwen langs staan. De stad heeft zeker paar gebouwen die de moeite waard zijn om te bekijken. Het Auditorio de Tenerife (indrukwekkend wit).

De kerk Iglesia-Parroquia Matriz de Nuestra Señora de La Concepción, met zijn karakteristieke klokkentoren. Plaza de España is een mooi plein met een enorm oorlogsmonument aan de rand van een grote vijver. Als een modern kunststof kunstwerk staat de naam Santa Cruz aan de rand van de vijver. Hier maken we een foto van onze mascotte FRITZ en Gonny het eendje. Het is even zoeken, maar ze zitten er echt!

Vlakbij bevindt zich het Castillo de San Cristóbal, een indrukwekkend gebouw welke ze nu aan het restaureren waren. Natuurlijk mag je ook de Mercado de Nuestra Señora de África niet missen. Dit is een deels overdekte markt die sterk doet denken aan een Noord-Afrikaanse bazaar, kraampjes vol met levensmiddelen zoals kaas, vlees, groente en fruit, maar ook kant en klare gerechten die je hier kunt kopen. Daarnaast verkopen ze o.a. bloemen, planten en wijn. In een Aziatisch winkeltje vonden we een hele grote fles Ketjab Manis (zoet) die we nergens anders kunnen krijgen in Spanje.De zoute versies zijn er volop, m,aar om b.v. echte lekkere pindasaus te maken heb je toch echt de zoete versie nodig vinden wij!  Daarom namen onze lieve vrienden ook een fles mee uit Nederlan toen ze naar Mogan kwamen. Maar je kunt hier niet genoeg van hebben aan boord. We zijn helemaal blij!

De haven
Naar mate we Santa Cruz naderen zien we in de verte al diverse hoge gebouwen en ook een gebouw dat lijkt op een reusachtige omgevallen witte paddenstoel. Dit blijkt later het Auditorio de Tenerife te zijn. De aanloop van de Marina is goed te doen met behulp van ons systeem van Navionic. Na de havenhoofden moet je helemaal naar achteren varen waar de Marina zich bevindt. Een vriendelijke havenmeester staat al klaar om ons te helpen. Gelukkig hebben ze hier gewone vingersteigers, wat het aanleggen een stuk makkelijker maakt. De steigers zijn afgesloten met hek waarvoor je een pasje nodig hebt (€ 10,00 borg). Het is vandaag zondag en het havenkantoor is gesloten, dus moeten we morgen de overige papieren laten zien. Voor nu krijgen we een toegangspasje om de steiger te kunnen betreden. De stad is historisch gezien, één van de belangrijkste havens is in de Atlantische Oceaan en groeide snel in de 19e eeuw, omdat vloten die op weg waren naar de Verenigde Staten hier aanmeerden. Het is de toegangspoort tot het vasteland van Spanje en een tussenstop voor cruiseschepen (naar het Caribisch gebied) en ferry’s. Dat is dan ook wel meteen een nadeel wanneer je met je zeilboot in deze haven ligt. Deze grote boten laten hun motor de hele nacht door draaien, wat op den duur toch een irritant geluid gaat worden. De faciliteiten zijn prima, warme douches, hoewel niet elke doucheruimte beschikbaar is. Alleen de toegangsdeur schreeuwt om gesmeerd te mogen worden. De haven wordt gescheiden door een open terrein en een grote weg van het centrum van de stad. Het ziet er nu niet echt gezellig uit. Vroeger moest je een heel eind omlopen, maar tegenwoordig is er een mooie loopbrug gemaakt over deze weg en ben je in 10 minuten aan de rand van het centrum. Er zijn wasmachines, maar die hebben we niet gebruikt. Het personeel op het kantoor is erg behulpzaam met het opzoeken van adressen voor ons.

Praktische zaken en wat hebben we zoal gedaan
De supermarkten liggen ver van de haven, maar er zijn er verschillende. Een wat grotere, Dinosol Supermercados, Calle San Antonio, 52, 38001 Santa Cruz de Tenerife, bezorgt de boodschappen aan boord wanneer je voor meer dan € 60,00 aan boodschappen koopt. Dit werkt prima!
Dan heb je El Corte Inglés, een warenhuis welke vergelijkbaar is met de Nederlandse Bijenkorf. Wij kopen liever onze kleding e.d. bij de Chinese winkeltjes, een stuk goedkoper dan in deze dure winkel. Maar deze zaak heeft als voordeel dat we hier wel de benodigdheden voor onze kat kunnen kopen. Ook zij bezorgen het gratis aan boord wanneer het aankoopbedrag meer dan € 60,00 is, anders betaal je hiervoor € 6,00. We slaan meteen een voorraadje kattenbrokken en kattengrit in voor onze Kit.
Bij een apotheek kopen we weer een voorraadje Diclofenac, wat bijna niets kost en zonder recept heel eenvoudig te verkrijgen is.We vinden een klein zaakje waar ze lakens verkopen. We worden geholpen door bijzonder vriendelijke mensen. Met enkele Spaanse woorden en Google translate proberen we duidelijk te maken wat we graag willen. We herhalen de Spaanse woorden en dat is al voldoende om een glimlach op het gezicht van deze mensen te krijgen. Je hoeft geen hele mooie zinnen te maken in het Spaans, als je het maar probeert. De lakens zijn om o.a. een hoes te maken over de salonbank. Wanneer we lekker lui liggen te relaxen dan is een laken lekker koel en blijven de kussens ook nog eens schoner. Tegenwoordig wordt het steeds warmer en is slapen onder een leeg dekbedhoes al te warm en daarvoor hebben we een set enkele lakens gekocht.
Bij een grote stoffenzaak vinden we een aantal meter zonwerende stof om grotere schermpjes te maken. Ook passen we meteen het antimuggen hor aan in de salon. Kit vindt het maar niets al die rommel en kijkt toe verwijtend toe.

Op een dag was het feest in de stad! Muziek, traditionele klederdracht, volksdansen en kraampjes met lekkere regionale lekkernijen. Een gezellige drukte, typisch een dagje uit voor families. Natuurlijk maken wij een ook rondje over het plein en langs de grote vijver. Even later hangen we aan een bar en smikkelen van enkele tapasjes en een biertje. Ook laten we ons (ik dus) verleiden door het de typische Canarische lekkernijen, waaronder een zoet Gofio broodje/koekje.

We gaan naar twee watersportzaak en gek genoeg zijn deze bedrijven midden in de stad gevestigd en niet dicht bij de haven. Bij één van de zaken worden we goed geholpen. We zijn op zoek naar een lasser, die het hekwerk van de “spreekstoel” (op de punt van de boot) kon lassen voor ons. Hier zit namelijk een scheur in het rvs. Nadat ze een aantal telefoontjes plegen is de afspraak snel gemaakt. De man levert mooi en goed werk af. We zijn weer tevreden!
Helaas bij de andere zaak verloopt het wat minder soepel. In één van onze windschermen, die we langs te railing bevestigd hebben, moet een extra oog gemaakt worden. We leveren het doek in bij deze zaak toe en geven de maten op van de grote van de ringen. Wanneer we het ophalen, op het tijdstip volgens afspraak, blijkt het niet klaar te zijn. Of we vanmiddag even terug willen komen. Hoelaat? Zo lang het maar voor 14:00 uur is, want daarna moeten ze lunchen! Net of we niets anders te doen hebben dan heen en weer lopen. Maar goed, we waren toch nog even in de buurt en komen later terug. Dan blijkt dat de ringen niet goed zijn, te klein volgens de afgesproken maat. Het kost slechts € 10,00 dus we laten het maar zo. Al word ik hier niet vrolijk van, wat ik ook duidelijk laat blijken aan de dame achter de balie.
We zijn ook op zoek naar een nieuw matras, want het oude is hard aan vervang toe. Zeker nu ik nogal wat perikelen met mijn rug heb, is dit geen overbodige luxe. Helaas slagen we hier niet in. Wordt vervolgd.

Ontmoetingen
We zien Mark met de Windharp weer. Hij heeft deze keer twee opstappers aan boord. Een mooie jonge dame uit Israël, die over een tijdje misschien voor langere tijd met Mark mee zal gaan zeilen, en een jongeman uit Frankrijk die liftend en varend naar Brazilië probeert te komen. Altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Onze FRITZ is zo blij dat hij weer even verenigd is met zijn DIL, samen genieten ze van het zonnige weer. Mark is onderhand “kind” aan huis bij ons aan boord, altijd gezellig!

Onze ervaringen met het zeilen bij de Canarische Eilanden (tot nu toe)
Het is geen zeilersparadijs. De meeste eilanden zijn hoog, waardoor de wind tussen de eilanden door wordt gestuwd en vaak vrij hard is. En ook midden op zee kan zomaar de windkracht verdubbelen, zonder aanwijsbare redenen en dan even later weer halveren. Maar het belangrijkste minpunt is wel dat er weinig geschikte ankerplekken zijn. Dat wil zeggen plekken waar het voldoende ondiep is om te ankeren (minder dan 15 m) en waar de bodem niet alleen bestaat uit rotsen, maar ook zanderige plekken bevat, én waar niet te veel golven zijn. Die laatste voorwaarde blijkt vaak lastig, waardoor we vaak oncomfortabel liggen te klotsen.

Maar wanneer we mogen kiezen, dan liggen we toch liever in een leuke rustige baai voor anker, dan in een haven zoals die van Santa Cruz.

Het is slechts 9 zeemijl en we besluiten om in de loop van de middag te vertrekken. Het is wederom een zonnige dag. Onderweg varen we langs een enorm afzichtelijk fabriekscomplex, wat zeer storend is in het beeld van dit eiland. Het blijkt de betonfabriek van Arguineguin te zijn. Deze kant van het eiland bestaat uit hoge rotsformaties met uitlopers naar zee waar dan een klein dorpje gevestigd is nabij een strandje. Wanneer we Mogán naderen zien we weer meerdere grote hotelcomplexen tegen de wand gebouwd, de ene nog lelijker dan de andere. Vlak voor het dorpje betrekt de lucht en worden we ineens overvallen door een aardige regenbui. Het is zelfs zo erg dat we een regenjas over onze korte broek moeten aantrekken en dat is lang geleden! Maar het houdt ook weer zo op met regenen.

We hebben via de mail een ligplaats gereserveerd omdat we zekerheid moesten hebben voor een plekje, want vanaf 10 mei komen mijn beste vrienden Erik en Jeanette een weekje naar Mogán toe. We verheugen ons om ze weer te zien, ondanks dat ik ze ook tijdens mijn weekje in Nederland al heb gezien. Bij de ingang van de jachthaven, vlakbij het witte vierkante gebouw waar het havenkantoor in is gevestigd, roepen we de haven op. Het duurt even, maar dan reageert er een dame die ons verzoekt om in de kom van de haven te wachten. In deze haven is het aanleggen aan de steigers iets anders geregeld dan wat we voorheen gewend zijn. Hier moet je met de kont (of neus) van de boot naar de kade aanleggen en zijn er geen vingersteigers aanwezig. Je moet een soort mooringlijn vanaf de steiger oppikken en die mee naar de punt van de boot nemen om vervolgens een dikke lijn uit het water te vissen die je op de kikker van de boot vastlegt. Een heel gedoe. We hadden dan ook wel wat hulp verwacht van de haven, maar die laat wel erg lang op zich wachten! Na 10 minuten staat er iemand te zwaaien en roept waar we heen moeten. Fred vaart achteruit richting de hoofdsteiger, wat toch altijd wel een dingetje blijft. De man rijkt ons de hulplijnen aan die ik naar de punt leidt. Het is een enorme vieze klus en niet alleen de boot maar ook ik zit even later onder de modder. De havenman zegt ook nog even dat we binnen een bepaalde tijd op kantoor moeten komen, maar dat maken we zelf wel uit. Eerst de boot goed vastleggen, schoonmaken en de loopplank naar de steiger doen. Zodra dat is gebeurd, gaan we naar het havenkantoor en dan ook maar gelijk douchen. De dame op kantoor is uitermate vriendelijk en verontschuldigd zich voor de tijd die we hebben moeten wachten bij aankomst. Na de douche zijn we in één van de vele restaurantjes tapas gaan eten.

Mogán
Puerto de Mogán, ligt het meest westelijk aan de zuidkust, ligt in een vallei tussen het bergachtige landschap, aan de Atlantische oceaan. Het is ook hier dat de hoofdweg van het eiland eindigt. Het oorspronkelijke vissersdorp is tegen de klif aan gebouwd, maar tegenwoordig is het dorp een mix van vissersdorp, jachthaven en chique vakantieoord met een klein strand. Dit in leuke Spaanse stijl gebouwde dorp met alleen laagbouw, ligt rondom de jachthaven. De huizen staan aan smalle steegjes, allemaal uitgelijnd met vensterbanken vol met prachtige bloemen, voornamelijk bougainville in allerlei verschillende kleuren. De witte huizen van ‘Klein-Venetië’ met gele, bruine, blauwe en rode omlijstingen rond ramen en deuren staan gegroepeerd rondom de Marina en de oude vissershaven. Puerto de Mogán heeft een netwerk van schitterende grachten, hier ontleent deze haven dan ook de bijnaam “klein Venetië” aan. De grachten zijn met elkaar verbonden door boulevards en kleine bruggetjes, waardoor je heerlijk kunt wandelen door deze gezellige havenstad. Er zijn volop restaurantjes, bars en souvenirwinkeltjes. Het water in de haven is super helder, waardoor je de vele vissen die er rond zwemmen goed kunt zien. We hebben zelfs een hele grote zee-egel gezien, die zich geïnstalleerd had op een rots bij de kade. Eén van de toeristische attracties is een knalgele onderzeeboot waarmee je een rondvaart kunt maken. Helaas voor ons stond deze op de kant voor onderhoud en ging de dag voor ons vertrek pas het water in.

De Haven
Is bijzonder mooi gesitueerd te midden van het mooi dorpje. Toeristen wandelen langs de kade en het is kijken en bekeken worden. Alle voorzieningen zijn bij de hand en je krijgt een pasje om in het havenkantoor gebruik te kunnen maken van de douches, die schoon en warm water hebben. Het personeel is echter nogal laks wat hulp verlenen betreft. Niet alleen bij onze aankomst, maar ook bij andere boten. We hebben daarom onze medezeilers geholpen daar waar we konden op dat moment. Het gebruik van water en elektra wordt apart afgerekend in deze haven.

Wat hebben we zoal gedaan
Uiteraard zijn we weer op zoek geweest naar een supermarkt en hebben een SPAR gevonden (Avenue de las Artes) nabij het busstation op ongeveer 15 minuten afstand van de haven. Groot genoeg om ons te kunnen voorzien van onze dagelijkse boodschappen. Een eindje verder is een Super Dino in het Shopping Center. We hebben wasjes gedraaid bij de plaatselijke wasserette (Lavanderia) die op 10 minuten afstand zit in de Calle Subida a los Riscos. Ook hebben we weer de nodige Chinese winkeltjes gevonden waar we goedkope kleding hebben gekocht (lekker veel hemdjes en korte broeken) en andere handige dingetjes. Er dreef een gloednieuw hoedje in het water naast de boot en ik kon het niet laten om deze eruit te vissen. Even goed afspoelen met zoet water en ik heb er een hoedje bij! Ook zag ik een pikhaak van aluminium (rechtop) in het water drijven. Hij zag er groter en mooier uit dan de onze en na enige moeite heb ik ook deze uit het water gevist.
Ik heb in mijn leven heel wat dingen verzameld en van een aantal ook afstand moeten doen voordat we uit Nederland vertrokken. Eén van de dingen die ik verzamelde waren olifantjes, waar ik er nu slechts twee nog van aan boord heb omdat ik deze van mijn jongste zoon Vincent heb gekregen. In Mogán kwamen we een enorme grote knal gele plastic olifant tegen en kon het toch niet laten om hier een foto van te maken.
Natuurlijk is onze mascotte FRITZ, samen met vriendje Gonny, ook weer op de foto gezet. Ditmaal is het een zoekplaatje geworden, want FRITZ wilde bescheiden in beeld.
Tijdens ons verblijf in Mogán ontstond er ineens een “sinkhole” (verdwijngat) in de weg. Later bleek dat dit door een één of andere olieleiding kwam die was gaan lekken. Het gat werd afgezet en daarna werd er dagen niets meer gedaan. Typisch Spaans? Helaas voor vele toeristen werd ook het water bij het strandje afgezet vanwege deze olielekkage. Je zal maar net een weekje in Mogán geboekt hebben omdat het hier zo lekker vertoeven is op dat mooie strandje!

Kit
Hij heeft weer een nieuw favoriet plekje gevonden, bovenop het dek op het zonnepaneel. Zo kan hij iedereen en alles goed in de gaten houden, want in deze haven is het een drukte van belang. Ook begint hij weer wat meer zelfvertrouwen te hebben en springt een aantal keren van boord. Hij blijft nieuwsgierig onze scheepskat!

Weekje met onze vrienden Erik en Jeanette.
Het is een hele nieuwe ervaring om goede vrienden te ontmoeten in een ander land, zij op vakantie en wij op onze reis.
We zijn veel uit eten geweest; verschillende tapas gegeten, enorme lamsbout en paella. Vaak begonnen we met ergens een borreltje te drinken, b.v. een Mojito (cocktail met rum, limoensap, rietsuiker, spuitwater en munt met veel ijs) of wijn die door Erik eerst even gekeurd moest worden. Na het eten dronken we soms bij Dennehy’s (Ierse pub) een Ierse koffie. We hebben een dagje gestruind over de grootste markt van Gran Canaria die in Mogán gehouden wordt. Gezwommen in het zwembad van het appartement van Erik en Jeanette. Lekker geborreld aan boord van onze boot. Natuurlijk zijn we ook een dagje met ze gaan varen. Het was leuk om te zien dat ze allebei genoten aan boord. Beide hebben achter het roer gestaan en zo ervaren wat het is om met de Pegasus te varen. We hebben de bekende duinen van Maspolomas bekeken vanaf het water en de vuurtoren. Voor anker gelegen, even gezwommen en daarna een BBQ aan boord gehouden. Natuurlijk hebben Jeanette en ik ook een dagje geshopt bij de talrijke kleine winkeltjes. Om het eiland te bekijken hebben we gezamenlijk een auto gehuurd (€ 35,00 en € 10,00 benzine) en een dagje over het eiland getoerd.
Kortom, we hebben genoeg gedaan in deze week. Het was bijzonder fijn om zoveel intensieve tijd met elkaar door te brengen en we hebben zeker genoten van hun gezelschap. Doen we het volgend jaar weer, maar dan in een ander land?!

Hieronder een samenvatting van deze rondrit.
We namen de kustweg GC1 en de GC100 naar Aguïmes waar we vervolgens de GC103 nemen die ons naar de Barranco de Guayadeque leidt. Het is een prachtig natuurgebied met een vallei met hoge palmbomen en woningen die in de rotsen uitgehouwen zijn. Een bijzondere plek waar je je een goede voorstelling kunt maken van hoe men hier vroeger heeft gewoond. We moeten dezelfde weg terug rijden tot aan Ingenio en dan de GC100 richting Telde. Onderweg zien we heel veel mooie bloeiende cactussen. Hierna nemen we de GC80 naar de krater Caldera de Bandama met een diameter van 100 meter en met een diepte van 200 meter. In deze omgeving zien we steeds meer wijngaarden ontstaan. Bij het uitkijkpunt Pico de Bandama, op 569 meter hoogte, heb je een mooi uitzicht over o.a. de stad Las Palmas. Natuurlijk moet er ook even de sociaal media gecheckt worden, ja we gaan me met onze tijd! Via de GC802, GC5 en GC3 naar de plaats Teror, een bedevaartsplaats welke (volgens de gidsen) het mooiste dorp van Gran Canaria is. Op het centrale plein bevindt zich de Basillica Nuestra Señora del Pino met een indrukwekkende grote laurierboom. In de zijstraat, Calle Real de la Plaza (een autovrije zijstraat) zie je fraai gekleurde woningen en winkels met een grote variatie aan traditionele overhangende balkons. Na de lunch vervolgen we de GC21, een behoorlijk slingerende weg die overgaat in de GC150 en de GC60 naar Cruz de Tejede. Hier bevindt zich het belangrijkste symbool van Gran Canaria, namelijk de Roque Nublo, een enorme monolithische basaltrots van meer dan 70 meer hoog op een berg van 1700 meter. Deze is ontstaan als gevolg van vulkanische activiteit in het Pleistoceen. De monolithische rots ernaast heet El Fraile (de broeder) omdat deze doet denken aan een in gebed verzonken monnik. Overal in deze hooggelegen gemeente kun je genieten van het prachtige uitzicht. Wanneer we de GC60 vervolgen krijgen we ook de hoogste berg Pico de las Nieves in beeld met een hoogte van 1949 meter. We vervolgen de weg tot een afslag naar een stuwmeer. Wanneer we 7 km slingerend gereden hebben, kunnen we ineens niet meer verder. De weg is afgesloten door een afzetting. Fijn dat ze dat even aan het begin van de afslag goed aangegeven hebben! Niet dus! Dat wordt weer 7 km terug slingeren. We komen zelfs nog een tegenligger tegen die ook de borden gemist heeft. Dan rijden we weer terug via San Bartolome de Tirajana en Maspolomas en komen weer op de snelweg naar Mogán. Een lange en vermoeiende dag zit er op, maar we hebben een aardige indruk gekregen van het eiland.

Deze foto’s volgen nog !!

Morgen gaan we naar het volgende eiland, Gran Canaria.

Het is een mooie zonnige dag wanneer we van het eiland Lobos vertrekken richting Pozo Negro. Helaas is er vandaag geen wind en zullen we de 27 Zeemijl op de motormoeten doen. We varen langs de oostkust van Fuerteventura.

Algemene info
Fuerteventura is het op één na grootste eiland van de Canarische Eilanden. Ook hier is weer duidelijk te zien dat dit eiland een vulkanische oorsprong heeft. Een glooiende landschap waarbij je op veel plekken kunt zien hoe de lavastromen de heuvels en bergen gevormd hebben. Er is weinig groen en de natuur is vrij saai en dor, maar toch heeft het meerdere natuurparken, zoals het uitgestrekte Parque Natural de Corralejo. Duizenden jaren aanvoer van kleine beetjes Saharazand vanuit Afrika hebben gezorgd voor vele tientallen vierkante kilometers aan zandduinen (konden we goed zien vanaf eilandje Lobos). Door de parelwitte stranden en felblauwe zee wordt Fuerteventura ook wel de Caribbean van Europa genoemd. Het is vrijwel het gehele jaar boven de 20 graden en het eiland heeft de meeste zon uren van Europa. Door haar verfrissende wind is het eiland erg populair onder kitesurfers.

Je ziet duidelijk een verschil tussen Lanzarote en Fuerteventura, weinig dorpen en zeer eentonig landschap met kleine zwarte strandjes. Er zijn relatief weinig havens die je kunt aandoen, maar wel een aantal ankerplekken. We gaan voor de baai bij Pozo Negro, die nog enigszins beschut ligt bij bepaalde wind. Maar de weersverwachting gaf aan dat de wind zou gaan draaien naar het oosten en dan is dit niet zo’n gunstig liggen. We gooien het anker uit en dan blijkt al gauw dat we hier geen internet bereik hebben. De baai ligt precies tussen twee heuvels.

We hopen bij één van de twee restaurantjes in het kleine dorpje (echt klein) wel bereik zullen hebben. Daarom de dinghy maar te water, wat toch een heel gedoe is zeker nu ik weer een beetje last van mijn rug heb. Dinghy te water, BB bevestigd en op weg naar het strandje. Sinds enige tijd hebben we wieltjes onder de dinghy zodat we deze makkelijker het strand op te kunnen trekken. Dit zal de eerste keer worden dat we dit in de praktijk uitproberen. Het is een kiezel strandje met mooie glad gestreken zwarte stenen op zwart zand.  De landing lukt en het is even wennen, maar het gaat al een stuk makkelijker. Er blijkt maar één restaurantje open te zijn en deze heeft dus geen internet bereik. Nee zegt de ober; “De hele baai heeft geen internet”. We zitten hier wel lekker op het terrasje, doen ons tegoed aan paar biertjes met tapasjes. Dit is toch wel een bijzonder goed leven! Verder is er niet veel te beleven in dit dorpje. Dan is het tijd om terug naar de boot te gaan en probeer dan maar eens met een paar biertjes op de dinghy door de brandig heen te krijgen. Nee, dat is dus niet zo’n succes. Resultaat allebei nat en een plons water in de dinghy. Terug op de boot spoelen we de nat geworden kleding uit en hangen die aan een waslijn op. Althans dat was de bedoeling. Door de hevige schommelingen die de golven maken, verliest Fred zijn evenwicht, glijdt uit en hangt even later achterover met zijn lijf over de railing. Met enige moeite krijg ik heb weer binnenboord gehesen. Zijn benen zien er aardig geschaafd uit en waarschijnlijk zal hij nog wel wat spierpijn krijgen in de loop van de dagen. Mede omdat er geen internet is en we dus ook geen laatste berichten kunnen binnen halen over het weer besluiten we om de volgende dag weer te vertrekken.

2017-04-26 Pozo Negro – Gran Tarajal (Fuerteventura)
We hebben de hele nacht liggen rollen op de golven en daardoor slecht geslapen. Ik heb het gevoel dat ik nacht in een wasmachine heb doorgebracht! We zijn blij dat we weer verder gaan en gelukkig is het niet ver, maar 12 Zeemijl. Er is nauwelijks wind, dus wederom op de motor. In Gran Tarajal zoeken we de haven op en hopen hier minder last te krijgen van de oceaangolven. Deze zeedeining, is een door wind gegenereerd golfpatroon aan het wateroppervlak van de oceaan en wordt ook wel “Swell” genoemd. Dit is een veel voorkomend verschijnsel bij de Canarische Eilanden.

Algemene Info
Gran Tarajal is één van de grotere plaatsen op Fuerteventura. De stad dankt haar ontwikkeling aan het feit dat hiervandaan vroeger de tomaten van het eiland geëxporteerd werden via de haven. Deze rol is inmiddels overgenomen door Puerto del Rosario. Tegenwoordig is Gran Tarajal een vrij relaxte plaats waar vooral locals komen om lekker uit te eten en te genieten van het strand. Je ziet hier niet zo veel buitenlandse toeristen.
Het strand van Gran Tarajal is een zandstrand dat bestaat uit het vaker op de Canarische Eilanden voorkomende zwarte zand. De kleur van het zand komt door de vulkanische oorsprong. Het strand is breed en loopt langs heel het centrum. Langs het strand ligt een wandelpromenade met daarlangs meerdere restaurants, cafetaria’s en ijssalons.

Haven
Deze ligt voorbij het strand en het stadje. Zodra we een plekje gevonden hebben, worden we benaderd door een bewaker van de haven die ons mededeelt dat we de papieren moeten invullen bij het havenkantoor. Het havenkantoor is een eind lopen vanaf de bezoekerssteigers, waar ook douches zijn. Uiteraard zijn de faciliteiten voor de heren weer meer dan voor de dames. Water en stroom op de steiger, maar geen WIFI.  We betalen voor twee nachten omdat we nog niet precies weten of we langer zullen blijven. Het is een relatief goedkope haven, we waren voor 2 nachten maar € 29,00 kwijt. Er schort wel het één en ander aan het onderhoud van deze haven, steigers die kapot zijn en wateraansluitingen die niet werken. Ook de douches waren niet warm!

Wat hebben we zoal gedaan?
Hebben wasjes gedraaid en de boot beetje schoongemaakt. Natuurlijk het stadje bekeken, boodschappen gedaan en lekker gestruind bij één van de Chinese winkeltjes. Bij de dierenarts c.q. winkel (deze zit aan de boulevard) hebben we weer de juiste droge brokken voor Kit kunnen kopen. Er is ook een groot park waar o.a. een Senior Playground is. Wat moet ik me hierbij voorstellen? Een hangplek waar ouderen elkaar kunnen ontmoeten? Een skatebaan voor rollators? Het is in ieder geval wel grappig. Verder is het een beetje saai stadje, alleen aan de boulevard bevinden zich leuke restaurantje met zicht op het brede zwarte strand. Er staan palen met zonnepanelen, waarbij je via een USB aansluiting je mobiel kunt opladen. Wel bijzonder zijn de muurschilderingen die er gemaakt zijn op zijkanten van de gebouwen. Geen wand is onbenut gebleven. Helaas heb ik hier niet erg veel foto’s van kunnen maken. We hebben een Chinees restaurant  “Oso Panda” ontdekt, waar we heerlijk gegeten hebben. Eindelijk weer eens iets anders. Uiteindelijk hebben we veel teveel gegeten en wandelen met een volle buik terug naar de haven. Hier kunnen we weer even op teren! We zijn hier uiteindelijk toch 4 nachten gebleven. Omdat we nog twee nachten moeten betalen gaat Fred naar het haven kantoor, maar helaas het is gesloten. Fred doet nog 3 maal een poging, maar elke keer is er niemand aanwezig. Blijkbaar vinden ze het niet zo belangrijk dat er betaald wordt. We laten het hier maar bij, we hebben ons best gedaan.

Een zucht van verlichting, de startmotor doet het! We kunnen weer verder en laten het eiland Graciosa achter ons. We besluiten om langs de westkust van Lanzarote zuidwaarts naar Isla de Lobos te zeilen. Het is nog niet zo warm, beetje bewolkt en er is 5 a 6 knopen wind, maar we zeilen weer! We hebben 43 Zeemijl voor de boeg, dus een vol dagje zeilen. Lobos ligt ten noorden van Fuerteventura. Aan deze kant van Lanzarote zie je minder dorpen m.u.v. El Golfo, waar we eerder met de auto zijn geweest. Een waar paradijs voor surfers. Naarmate de dag vordert, stijgt de temperatuur en kunnen we lekker genieten van het zonnetje. We hebben genoeg stroom en bakken een heerlijk vers broodje met de broodbakmachine. Jammie, een vers broodje met roomboter!

Algemene info
Isla de Lobos is een onbewoond, 6 km² groot eiland op drie kilometer ten noordoosten van Fuerteventua. Ontdekkingsreizigers en Spaanse soldaten landden op het eiland vanaf het begin van de 15de eeuw. Ze troffen er een kolonie monniksrobben (‘zeewolven’) aan die een makkelijke prooi bleken te zijn voor de hongerige avonturiers. De onfortuinlijke robben schonken het eiland wel zijn huidige naam. In 1865 werd de vuurtoren gebouwd op de Punta de Martino. Sinds 1982 maakt het eiland deel uit van het natuurpark ‘Parque Natural Dunas de Correlajo-Isla de Lobos’ en geniet het een beschermde status.  In het noorden van het eiland komen meer dan 130 verschillende plantensoorten voor en de rotswanden bieden een onderkomen aan verschillende soorten zeevogels. Aan de westkant bevindt zich een vulkaan waarvan één kant is ingestort. Aan oostkant bevindt zich een haventje waar de boten kunnen aanmeren. Het eiland heeft geen vaste bewoners meer sinds 1968, toen de vuurtorenwachter met zijn gezin het eiland verliet. Er zijn bevinden zich maar enkele huizen, waaronder twee restaurants voor dagjestoeristen, in El Puertito, het enige plaatsje op Lobos. Hier meren ook de veerbootjes aan.

Een element waar je wel rekening mee moet houden is de wind, die lokaal vrij sterk kan zijn. Niet voor niets dankt het eiland haar naam aan de vrijwel altijd aanwezige passaatwind (‘fuerte ventura’ = sterke wind). Deze is vooral merkbaar wanneer we rond de punt varen richting het eilandje Lobos. Er passeert een grote “schoenendoos”, zoals we de grote passagiersboten noemen. Vlak voor het eiland zeilen we tussen de kite surfers door naar de ankerplek. Maar we hoeven niet te ankeren, want tot onze verrassing liggen hier een tiental moorings. Fred en ik zijn zo goed op elkaar ingespeeld dat we in één keer de mooring oppikken en aanleggen. Aan de overkant ligt het eiland Fuerteventura met de grote plaats Correlajo. Vanuit deze plaats is het een komen en gaan dagjes boten, zoals grote catamarans met schreeuwende muziek en toeristen die even mogen spartelen in het water. Gelukkig verdwijnen deze boten aan het einde van de dag en hebben we het rijk alleen. De volgende dag waarschuwt een bemanningslid van één van de catamarans dat onze mooring niet veilig zou zijn. Wij maken ons niet al te veel zorgen, we hebben er tenslotte al één nacht opzitten en niets gemerkt. Ook zetten we altijd het ankeralarm aan. We bedanken hem vriendelijk maar blijven gewoon liggen. Het water is hier super helder en er zwemmen hele grote scholen vissen rondom de boot. Wanneer we even later gaan zwemmen, tussen alle vissen door, kijken we meteen met onze duikbril even onder water of onze mooring goed vast ligt. Onze mooring heeft niet zo groot stuk beton op de bodem als de andere moorings, maar het ik voor onze boot zwaar genoeg. Geen probleem! We blijven hier twee nachten rustig aan de mooring liggen en kunnen weer genieten van een mooie zonsondergang.

Bij terugkomst uit Nederland wil ik eigenlijk niets liever dan meteen vertrekken. Het is nog niet eens 12:00 uur en de temperatuur is al behoorlijk hoog. Fred heeft alle voorbereidingen om te kunnen vertrekken al gedaan en moet alleen nog maar even het laatste havengeld te betalen. We starten de motor en alles loopt weer zoals het hoort, gelukkig maar! Omdat er bijna geen wind is, wordt het op de motor varen naar het eiland Graciosa. Het is ongeveer 27 Zeemijl varen. Bij ons vertrek uit de haven werpen we nog een blik op de beelden (mannen op paarden) die in het water staan. Eindelijk weg uit Arrecife! We varen langs het eiland Lanzarote richting het noorden, tegen de wind in.

Algemene info
De Canarische Eilanden bestaan uit zeven grote eilanden en zes kleinere eilandjes. Isla Graciosa Spaans voor De bevallige)  behoort tot de kleinere eilandjes en ligt ten noorden van Lanzarote. Tussen Lanzarote en Graciosa ligt de zeestraat El Rio. Het eiland is onderdeel van het natuurpark van de archipel Chinijo ten noorden liggen nog een aantal kleinere eilandjes die onbewoond zijn. Graciosa werd vroeger veel door piraten gebruikt voor het begraven en opgraven van schatten. Het eiland, dat nagenoeg volledig bestaat uit vulkanische gesteenten en zandvlakten, heeft maar 700 inwoners en deze mensen wonen in de hpoofdplaats Caleta del Sebo en ‘s zomers ook in Casas de Pedro Barba. Toerisme is de belangrijkste bron van inkomsten en daarnaast is er enige visserij. Bij het zuidoostelijke Caleta de Sebo is een haven met jachthaven en bar/restaurant. Op het eiland is het gebruik van motorvoertuigen verboden voor wie geen vergunning heeft. Er zijn geen natuurlijke bronnen voor water, daarom wordt dit met een pijpleiding vanuit Lanzarote aangevoerd. De bergen op het eiland bevinden zich in het noordelijke en het westelijke deel en de hoogste berg is de vulkaan Las Agulas met een top van 266 m. Langs grote delen van het gehele eiland zijn stranden aanwezig.

Zodra we de zeestraat El Rio in varen moeten we goed op de rotsen letten. In het zuiden is één baai bij een mooi uitgestrekt strand waar geankerd mag worden. Je dient hier officieel een vergunning voor aan te vragen van te voren. Wil je de haven in, dien je dit ook van te voren te reserveren. De papieren hebben we een paar weken geleden ingevuld in de Marina van Arrecife, deze werden vervolgens gefaxt naar het eiland voor goedkeuring.We hebben nooit meer iets gehoord. In de praktijk blijkt dat je dit eigenlijk niet nodig hebt, er wordt veelal niet gecontroleerd. Wanneer we de baai invaren zien we nog een aantal bootjes liggen.

De komende dagen brengen we luierend, lezend en (ik) hakend door. Het weer is nogal wisselend, van zeer zonnig met hoge temperaturen tot wat bewolktere dagen. In ieder geval een mooie plek om tot rust te komen. Na vijf dagen willen we weer vertrekken naar het volgende eilandje. Maar op het moment dat we de motor willen starten, gebeurd er niets………..De startmotor doet het (weer) niet. Dit euvel hebben we in Rabat(Marokko) ook gehad en toen is deze door een monteur gerepareerd. Na verschillende pogingen geven we het op. We zullen de oude reserve startmotor moeten opzoeken en monteren. Helaas wisten we niet precies waar deze zich bevond, alles was genoteerd, behalve deze. Balen dus weer! Allereerst halen we de “werkkooi” leeg om vervolgens tot de conclusie te komen dat de startmotor daar niet ligt. Maar goed nu we toch alles er uit hebben, proberen we de boel vervolgens ook maar weer wat economischer in te ruimen. Vervolgens moet de “logeerkooi” leeggehaald worden en de startmotor wordt gelukkig gevonden. Nu maar hopen dat deze wel werkt! Ook de “logeerkooi” wordt weer wat beter ingericht. Fred duikt weer de motorruimte in en na enige tijd sleutelen proberen we wederom te starten.

Met een zucht van verlichting, want hij doet het!!! Morgen gaan we verder en hopen dat hij het dan ook nog doet.

Nog even douchen, ontbijten, de laatste dingen in de koffer doen en ik ben klaar voor vertrek. Fred brengt me naar de taxi. Een laatste kus, een zwaai en ik ben op weg naar de luchthaven. Met een raar gevoel zit ik in de taxi, het is lang geleden dat Fred en ik zonder elkaar geweest zijn. Ik ben ruimschoots op tijd en loop meteen door naar de douane. Daar gaat het niet zo soepel, ben ik even vergeten dat alle elektronica apart in een apart bakje gelegd moet worden, zucht! Wederom door de scanner! Bovendien ging het poortje 3x piepen, moet ik ook nog gefouilleerd worden en dan blijkt dat het piepen door mijn beugel BH komt, zucht! Wil ik daarna doorlopen, word ik tegen gehouden en moet ik ook nog even op drugs getest worden. Ze halen een strookje langs mijn handen, rugzak en koffer, na controle mag ik eindelijk doorlopen. Goed begin! Daarna stop ik alles wat ik nodig heb onderweg in mijn rugzak en doe de koffer met de cijfercode op slot. Ik moet nog een klein uurtje wachten totdat de gate bekend is en koop een broodje en een flesje water. Op dat moment wil ik nog iets in mijn koffer stoppen en krijg het cijferslot met geen mogelijkheid open. Het kon niet aan de code liggen, die had ik toch echt goed. Ik probeer de meest voor de hand liggende cijfercombinaties in de buurt, maar geen enkele doet het. Het zweet breekt me al uit. Zit ik hier op een bankje, met voor mijn gevoel een knalrood hoofd, te proberen een koffer open te krijgen. Straks denken mensen nog dat ik deze gestolen heb en hem nu probeer open te krijgen. Zal je net zien dat ik in Amsterdam er uit gepikt wordt voor controle en dan kan ik niet eens aantonen dat deze koffer van mij is! Ik leg aan een dame bij een balie uit wat er is gebeurd en vraag of dit een probleem zou kunnen zijn. Volgens haar niet. Achteraf blijkt dat elke luchthaven dit soort koffers altijd open kunnen krijgen, zonder het stuk te maken! Ik heb een XL stoel geboekt bij de nooduitgang van de vleugel. Het blijkt dat ik 3 stoelen voor mij alleen heb. Van de steward mag ik mijn koffer naast me leggen om te proberen het slot open te krijgen. De vlucht duurt ruim 4 uur, dus vervelen zal ik mij nu niet! Na een hopeloos aantal pogingen springt het cijferslot open. ZUCHT! De koffer doe ik dus nooit meer op slot! De rest van de vlucht verloopt gelukkig rustig. Laat dit geen voorbode zijn voor de rest van de week! Later blijkt dat door een beweging van de koffer (draaien van de wieltjes) het cijferslot waarschijnlijk anders ingesteld is. We landen een half uur vroeger dan gepland, wat meteen mooi uitkomt. Ik wil mijn mobiel weer aanzetten en ben ik mijn nieuwe pincode van het Spaanse simkaartje vergeten. Sukkel die ik ben! Na 3 pogingen wordt deze geblokt en heb ik de Puk code nodig en die heb ik natuurlijk niet bij me! Dan wil ik mijn Spaanse simkaartje uit mijn mobiel halen, maar krijg mijn mobiel niet open. Ik schiet een willekeurige man aan die me wel wil helpen. Gelukt, nu kan ik tenminste weer bellen met mijn Nederlandse simkaartje.
Mijn beide kinderen wonen in Amsterdam en wanneer ik door de uitgang wandel staan mijn Steven (mijn oudste zoon),  Mylene (schoondochter) en mijn kleindochter Bobby al op mij te wachten. Bobby heeft een echte Hollandse ballon met welkom erop in haar handen. Wat is dat leuk en zo fijn om ze weer even lekker vast te kunnen houden! Vanavond zie ik mijn jongste zoon Vincent met zijn vriendin Qin. Ik ga volop genieten van deze dagen.

Tijdens mijn rondje Nederland probeer ik zoveel mogelijk familie en vrienden te zien. Natuurlijk kan ik niet bij iedereen langs gaan, daar is de tijd te kort voor. Wellicht de volgende keer!

Het valt me wel meteen op hoe druk het is in Amsterdam, maar misschien ben ik dit wel een beetje ontwend. Goed dat ik een spijkerbroek en warme trui aan heb gedaan, want het is echt koud in Nederland. Volgens het nieuws is het zelfs kouder dan het was met Kerst!  Het wordt een druk weekje waarin ik veelvuldig gebruik zal maken van taxi’s en het openbaar vervoer. Gelukkig heb ik nog de OV-chipkaart en is het een kwestie van deze opladen.  Mijn rondje in 7 dagen: Amsterdam – Leiden –  Den Haag – Leiden – Zaandam – Hoorn – Amsterdam – Arrecife. Niet iedereen is op de hoogte van mijn komst naar Nederland en daardoor kan ik een aantal van mijn beste vriendinnen heerlijk verrassen. Alleen hun wederzijdse echtgenoten zijn op de hoogte. Niets leukers dan een stel verbaasde koppen te zien wanneer je ineens voor hun neus staat.

Hoe is deze week verlopen?
Warm onthaalt, geknuffeld, bij gepraat, gelachen, gehuild, ontspannen voor de open haard en een leuke film, veel gepraat, naar de speeltuin met mijn kleindochter Bobby, Engelse drop voor Fred, kaas en kleding gekocht. Genoten van lekkere maaltijden en heerlijke Paasontbijtjes. Ik heb mezelf verwend met boterhammen met vruchtenhagelslag, een TomPoes en allerlei andere lekkere dingen. Hierdoor ben zeker een paar kilo aangekomen, maar het was de moeite waard. Het is bijna een jaar geleden dat we uit Nederland vertrokken zijn, maar wanneer ik op de bank bij familie en vrienden zit, lijkt het alsof ik daar net nog geweest ben. Alles voelt vertrouwd. Aan de andere kant kijk ik naar het platte, groene landschap wanneer ik in de trein zit en voel me bijna een toerist in “eigen“ land. Wat wel een dingetje blijft, is het elke keer weer opnieuw afscheid moeten nemen van familie en vrienden! Dat is de keerzijde van onze manier van leven.

Dan is de tijd om naar “huis” te gaan. De taxi brengt me in alle vroegte, om 5:00 s ’morgens, naar Schiphol. Deze keer gaat alles moeiteloos en niet veel later zit ik op bijna de zelfde plek in het vliegtuig terug naar Arrecife (Lanzarote). Zodra we geland zijn stuur ik Fred een berichtje dat ik er aan kom en bij de Marina staat hij me al op te wachten. We zijn zo blij om elkaar weer te zien! Voor mij was het minder moeilijk, ik werd een beetje geleefd, maar voor Fred was het vreemd om een weekje zonder mij te zijn. Moe van deze toch best wel intensieve week, keer ik zeer tevreden terug op de boot.
Hoe het met Fred gegaan is, kun je in een volgend blog lezen.