Auteur: fred_o3aa07aj

La Gomera: San Sebastian – Santiago

Geplaatst op door fred_o3aa07aj
Het is weer lang genoeg geweest in een haven, dus tijd om verder te gaan. Op 15 oktober 2017 nemen we afscheid van Wim en Marjorie van de Seagull’ en wensen hen veel succes met alle perikelen. We gaan verder naar het zuiden van La Gomera, naar Santiago. Het is een kort tochtje van maar 7 zeemijl, iets meer dan 2 uurtjes varen op de motor. Er is weinig tot geen wind en prachtig zonnig weer bij ons vertrek. Soepel verlaten we de haven, na gezwaaid door Wim en Marjorie. Het is heerlijk op het water en we kijken er weer naar uit om even voor anker te liggen.Santiago heeft geen haven voor plezierjachten, alleen voor de lokale vissersbootjes en de grote Fred Olsen boten. Er is één strandje in de haven en één strandje net voorbij de pier. In deze rustige baai gaan voor anker op gepaste afstand van nog één andere boot die daar voor anker ligt. Een imposante rots is de achtergrond van dit kleurrijke dorpje. Wanneer we met de dinghy door een kleine branding varen naar het strand, komen we uit op een strand met zwart zand met mooie gladde zwarte keien. Ik kan het natuurlijk niet laten om met deze mooie stenen weer een Zen stapeltje te maken. Het is een tic van me, kan er niets aan doen! Jammer genoeg had ik geen fototoestel bij me. Het is een klein vissersdorpje waar een rustige sfeer hangt. De Noorse familie Olsen, is van grote invloed op de werkgelegenheid op dit eiland. De toeristen komen met deze boten aan, kijken een paar uurtjes rond en verdwijnen weer met de boot. Op die momenten is het wat drukker in het dorpje. Er is eigenlijk maar één straat vanaf de haven richting het strand, waar het nog een beetje levendig is. In het centrum bij het Plaza del Carmen staat een gigantische grote boom die zo gesnoeid is dat hij voor een schaduwrijk plein zorgt waar de lokale bevolking samenschoolt en bordspelletjes speelt.

We doen boodschapjes en wandelen door het dorpje langs het strand en komen uit bij een bijzonder eettentje “ Bar Terraza La Chalana. We raken aan de praat met enkele lokale mensen die ons, in een mix van Engels en Spaans vragen of we hier in een hotel verblijven. We vertellen dat we met een zeilboot hier zijn gekomen vanuit Nederland en wijzen vervolgens trots naar onze Pegasus die in de baai ligt. Dat is toch wel bijzonder, helemaal uit Nederland. Ze vragen waar de reis heen gaat en voor het gemak zeggen we de Carieb. Dan wil de serveerster wel met ons mee als verstekeling.

We doen verder niet zo heel veel, beetje lezen, blog schrijven, zwemmen en Paddle boarden.Van Cynthia, een zeilster die we al een aantal keren hebben ontmoet, kregen we te horen dat het ankeren daar nog weleens onrustig kon zijn. Dat viel ons eigenlijk wel mee, althans zo leek het de eerste dag en nacht. Elke dag werd het schommelen meer en meer, zelfs zo erg dat we ons goed moesten vasthouden wanneer we van de ene naar de andere kant van de boot bewogen. Nu zijn we ondertussen wel wat gewend, maar dit is niet de meest ideale omstandigheid. Voor mij was slapen dan ook een regelrechte ramp. Fred heeft nergens last van heeft, die slaapt altijd en overal. Je lichaam is continu in beweging en zou je hier nu ook nog eens wat van afvallen, dan was het mooi meegenomen, maar zelfs dat niet!Toch houden we het nog 4 dagen vol en dan besluiten we om naar de volgende ankerplek te gaan, Valle Gran Rey aan de westkant van La Gomera.

2017-10-19 Santiago – Valle Gran Rey, La Gomera
Vandaag is het nog geen 10 zeemijl varen, dus doen we het rustig aan. Het is mooi weer en bij ons vertrek zien we achter ons de Teide van Tenerife. We varen van het zuiden naar de westkant van het eiland en zien dat de kust er hier al veel kaler uit ziet. Rond het middaguur passeren we een grote rots die voor de kust ligt. Hier achter ligt het stadje Valle Gran Rey en de baai van Agaga, waar we voor anker zullen gaan. Er liggen al een aantal  zeilbootjes in de baai en we ankeren tussen twee andere boten in.

Valle Gran Rey (vallei van de grote koning)
Het langgerekte dal van wordt omgeven door vrijwel loodrechte rotswanden. Met trots wordt het plaatsje door de lokale bevolking omschreven als het mooiste gedeelte van het eiland. Op de talrijke terrasvormige akkers groeien palm- en andere tropische vruchtbomen en rond de monding van de Barranco; de kloof die op zee uitkomt, bevinden zich uitgestrekte -bananenplantages. In de diverse plaatsjes en gehuchten in de Valle Gran Rey wonen ongeveer 5000 mensen. Het dorp ligt met zijn vele steegjes en witte huizen schilderachtig tegen de rotswand aan, maar de huizen zijn hier vaak alleen te voet en via steile trappen met kinderhoofdjes te bereiken. De tuinen staan vol fruitbomen met mango’s, papaja’s en mispels. In de smalle steegjes beneden in het dorp zijn een paar restaurants, cafés en boetiekjes, maar verder is het hier erg rustig. Het dorp is wel erg gericht op Duitsers, vele winkeliers spreken je meteen aan in het Duits, wat wij als Nederlanders natuurlijk wel een tikkie irritant vinden. Er heerst een beetje “Hippie-achtige” sfeer in het dorpje, je ziet mensen met dreadlocks, in kleurige lange gewaden en blootvoets lopen, muziek maken en sieraden verkopen in kleine boetiekjes. Er zijn een aantal minisupermarktjes, maar er is ook Spar supermarkt (Avenue El Llano) ongeveer 400 meter vanaf de haven, waar we alles kunnen krijgen.
Tussen de middag eten we een keer bij het pizza-restaurant “Sal & Piementa”(ook aan de Avenue El Llano), waar we een heerlijke pizza krijgen. Ik bestelde een zogenaamde Calzone (dubbelgevouwen pizza) met tonijn en andere ingrediënten die behoorlijk groot is. Fred neemt een “gewone” pizza en krijgt een pizza die niet eens op het, toch al, grote bord past. Het is voor het eerst dat Fred zijn eten niet op krijgt en zelfs de helft laat staan. We vragen of de ober deze mee kan geven, wat geen blijkbaar heel normaal is. Het is natuurlijk niet zo slim van deze eigenaar dat hij de pizza’s zo groot maakt. Voor dezelfde prijs had hij ook een veel kleinere kunnen serveren. Hij is een dief van zijn eigen portemonnee op deze manier. Met een veel te volle buik rollen we de heuvel af naar de dinghy en dezelfde avond eten we de andere helft op.
Haven
Er bevindt zich een grote betonnen kade waar de grote veerboten aanleggen, wat wel erg jammer is, maar onvermijdelijk. Ze zorgen niet alleen voor grote golven, waardoor nog kleinere zeilbootjes behoorlijk liggen te rollen, maar ook voor de nodige geluidsoverlast. De generatoren van deze boten blijven de hele nacht draaien, waardoor je een permanent gebrom hoort. Op een dag komt er een nog grotere boot “Armas” de haven binnen gevaren. Hierbij vergeleken lijkt de veerboot van Fred Olsen een klein bootje. Met veel getoeter, kanonschoten en vuurwerk legt de boot aan. Beetje overdreven vinden we, maar later begrijpen we dat dit de eerste keer is dat Armas naar Valle Gran Rey toe kwam.
Het kleine haventje heeft gelukkig nog de authentieke sfeer met vele kleine gekleurde vissersbootjes die aan moorings en op de helling liggen. Er naast ligt een klein strandje met donker zwart zand. Bij het haventje is een restaurantje “Cofradia de Pescadores” waar de lokale bevolking komt eten. Dat is voor ons altijd een teken is dat het eten goed moet zijn en vaak ook niet zo duur! Je krijgt hier verse vis met salade en een flesje wijn voor een zeer goede prijs. We bestelde een klein voorgerechtje, maar dit bleek al zoveel te zijn dat we moeite hadden om ons hoofdgerecht op te eten. Je hebt hier een mooi uitzicht over het haventje en de baai waar alle zeilboten voor anker liggen.
Wat hebben we zoals gedaan
Uiteraard gaan we met de dinghy naar de kant om het dorpje te bekijken en boodschapjes te doen. De buitenboord motor hebben we op de Canarische eilanden nog niet gebruikt. Fred krijgt met heel veel moeite de motor aan, maar hij gaat net zo snel weer uit. We balen, want de BB-motor heeft in Las Palmas net een servicebeurt gehad. Dat wordt roeien naar de haven, maar gelukkig krijgen we op de terugweg een sleepje van onze Franse buren. Zij hebben een kleine dinghy, zeker de helft qua grootte dan die van ons, maar met wat moeite lukt het ze om ons naar de boot te slepen. De dag daarna gaat Fred maar zelf aan de slag om de carburator van de BB-motor schoon te maken. Even later liggen er allerlei onderdelen op de kuiptafel. Maar……………..het lukt. Alles is schoon en weer in elkaar gezet en hij loopt weer als een zonnetje. Wat ze nu aan servicebeurt hebben gedaan in Las Palmas blijft voor ons een raadsel. In het vervolg doen we het wel zelf!

Op één van de dagen gaan we naar het dorpje, leggen we naast de andere kleine bootjes op de helling. Bij onze terugkomst zie ik een rog, van zeker één meter groot, langzaam door het water glijden. Fantastisch gezicht! Verder hebben we bij onze ankerplaats niet zoveel vissen gezien, hoewel ze er wel moeten zijn. Ook in deze baai geven we toe aan onze luiheid, beetje zwemmen, Paddleboarden en lezen. Om ons heen varen af en toe wat kanovaarders en soms zien we een toeristische glazen bodem boot voorbij komen.

Ontmoetingen
Er liggen een aantal boten in de baai, waaronder een stel Nederlanders, Fransen en Duitsers. We ontmoeten een leuk jong stel, Hans en Roos van de SY Vagebond. Zij zijn dit jaar vertrokken uit Nederland om de wereld te verkennen. Wanneer ze langsvaren met hun dinghy houden ze bij onze boot even stil en maken een praatje. Niet veel later komen ze aan boord en worden de nodige ervaringen uitgewisseld. Altijd gezellig om andere zeilers te ontmoeten. De volgende dag gaan zij een dagje op stap met de bus om te gaan wandelen over het mooie eiland. We krijgen een WhatsApp of we hun boot in de gaten willen houden i.v.m. de misschien toenemende wind. Uiteraard is dit geen probleem, zoiets is heel gebruikelijk onder zeilers. Gelukkig verloopt de dag zonder problemen en bij hun terugkomst gaan we nog even bij hun een borreltje doen. We gaan allebei naar het volgende eiland La Palma, maar zij gaan naar een andere haven toe. Wellicht komen we elkaar nog wel een keer tegen, we houden contact via WhatsApp.

Anker
Het water is helder, waardoor we goed kunnen zien dat ons anker op zijn kantje ligt. We hebben 50 meter ketting uit, voldoende afstand tussen de kant en andere boten. Maar er zijn altijd boten, Franse zijn hier erg goed in, die boven op je lip voor anker gaan. Maar ditmaal is het een klein Duits bootje die, naar onze mening, veel te dichtbij gaat liggen. We houden de boel goed in de gaten, zeker wanneer de wind draait en we geheel om ons anker heen draaien. Met mijn Paddleboard roei ik regelmatig even langs ons anker bolletje om te controleren hoe het anker ligt. Normaal gesproken ligt dit bolletje zichtbaar op het water, maar deze keer is hij net onder het wateroppervlak verdwenen. Op een nacht zijn we hem zelfs helemaal kwijt en later blijkt dat hij onder onze boot verdwenen is en klem zit bij ons roer. Fred duikt het water in en snijdt het touw door met een mes.

Terugblik

Geplaatst op door fred_o3aa07aj

We blikken even terug op de afgelopen 1 ½ jaar, sinds ons vertrek op 9 mei 2016
We zijn nu 662 dagen onderweg
Hebben 3 landen en 2 continenten bezocht
10 eilanden aangedaan
1 Oceaan bevaren
3029 Zeemijl afgelegd
429 uur op de motor gevaren
9x een auto gehuurd
4000 km gereden met een huurauto
24 havens bezocht
29x voor anker gegaan
5x aan een mooring gelegen
1x op de kant gestaan met onze boot
Kit heeft 1x gezwommen, al was dit niet geheel vrijwillig
1x terug naar Nederland (alleen Caroline)
Engels, Spaans, Portugees, Arabisch en Franse talen geprobeerd te spreken.
Nederlandse, Belgische, Duitse, Ierse, Engelse zeilers leren kennen
4 Nederlanders die in het buitenland wonen ontmoet
De hoogte punten in vogelvlucht van Fred:
Aankomst in Gijon, dat was de eerste grote stap van onze wereldreis.
In Portimão aankomen met de boot i.p.v. met het vliegtuig.
Het vieren van mijn 60e zestigste verjaardag zonder familie en vrienden en dan toch zo verrast worden met leuke kaarten en cadeautjes.
Verblijven in Marokko zonder me een toerist te voelen.
Andere culturen en landen ontdekken.
Lange overtochten zeilen.

De hoogte punten in vogelvlucht van Caroline:
Het oversteken, nachten doorzeilen en genieten van de heldere sterrenhemel.
Dolfijnen en bijzondere vissen.
Andere culturen, landen ontdekken en de autoritten.
Bijzondere ontmoetingen met Nederlandse Wereldvrouwen die in Marokko wonen.
Zeilers die goede vrienden zijn geworden.
Weekje terug naar Nederland om familie en vrienden te bezoeken.
Mijn oudste zoon Steven, Mylène en kleindochter Bobby ontmoeten op Tenerife en samen 10 dagen doorbrengen.
Verjaardag, Kerst en O&N vieren in het buitenland, dat blijft apart.

Wat missen we?
Natuurlijk onze familie en vrienden. Het contact wordt wel degelijk anders, maar gelukkig maken we veelvuldig gebruik van de sociale media, zoals WhatsApp, Skype en Facebook. Ik mis het knuffelen, lekker even vasthouden zonder iets te hoeven zeggen van familie en vrienden. Mijn kinderen en kleindochter Bobby, die nu zo snel opgroeit. Het “bakkie koffie” doen samen met mijn beste vriendin Anneke. Lekker op stap met mijn aller oudste vriendin Ludmilla, die meer een soort zus van mij is. Dan natuurlijk de geijkte dingen op eet gebied zoals: hagelslag, drop, moorkop of Tom Poes, broodje kroket, nasi met saté saus en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar nu spreek ik alleen voor mijzelf, want Fred mist al deze materiële dingen op eet gebied allemaal niet zo erg. Zolang hij maar ergens Whisky kan kopen is het al gauw goed.

Ons leven is echt veranderd
We doen zoveel nieuwe ervaringen op en raken ook steeds meer op elkaar ingespeeld. We zijn als een geolied stel samen. Natuurlijk heeft een ieder zo zijn eigen kwaliteiten en taken aan boord, maar toch doen we veel samen. We lopen allebei dag- en nachtwachten, bepalen samen waar en wanneer we ergens heen gaan, zetten de routes uit, halen weerkaarten binnen en verdiepen ons in het land of plaats waar we heen gaan. Degene die wacht heeft is de kapitein en maakt in eerste instantie de beslissingen, maar er is altijd ruimte voor overleg in geval van twijfel. Uiteraard zitten er ook wel eens dingen tegen, maar ook daar komen we altijd wel weer uit. We zitten nu eenmaal in het zelfde “schuitje”! We voelen elkaar steeds meer aan en zoeken samen naar oplossingen voor eventuele problemen die zich voordoen. We zijn aan elkaar gewaagd en het houdt ons scherp!

Natuurlijk is niet alleen de omgeving waarin we wonen veranderd. We genieten van de lekkere buitentemperatuur, warmer zeewater en de fantastische uitzichten die elke keer weer anders zijn. Ander eten, drinken, culturen en mensen die we ontmoeten, zowel zeilers als de lokale bevolking. We komen zonderlinge bootjes tegen met excentrieke zeilers aan boord, kortom mensen van allerlei pluimage. Misschien worden wij na een paar jaar over de wereldzeeën rond gevaren te hebben ook wel als “excentriekelingen” bestempeld. We voelen ons in ieder geval al een beetje “zee zigeuners”. We mogen dan, in sommige ogen, leven op/in een “beperkte” ruimte, maar wij hebben de hele zee tot  “achtertuin” en wie kan dat zeggen. De tochten naar nieuwe plekken, de rust op zee (als het niet stormt) daar voelen we ons wel bij.

Terugkijkend op de afgelopen 1 ½ jaar kunnen we niet anders zeggen dat ons vertrek een hele goede beslissing is geweest. We voelen ons goed, zijn erg gelukkig samen en ook Kit heeft het reuze naar zijn zin op de Pegasus. Kortom deze manier van leven bevalt ons uitstekend!

Haakprojecten

Geplaatst op door fred_o3aa07aj

Vlak voor ons vertrek ben ik weer begonnen met haken en heb ondertussen alweer een paar projectjes gemaakt. Het is een leuke bezigheid voor onderweg sinds ons vertrek uit Nederland. Zo heb ik een aantal familieleden en vrienden blij gemaakt met mijn eigen gemaakte producten. Meestal maak ik gebruik van een bestaand patroon die ik soms aanpas naar mijn eigen inzicht.

Mijn laatste project was toch wel één van mijn favorieten! Een Pippi Langkous pop haken voor de 2e verjaardag van mijn kleindochter Bobby. Ik vond een tweetal patronen en heb deze gebruikt als basis voor deze pop en verder mijn creativiteit erop losgelaten. Heel vaak heb ik stukken weer uitgehaald omdat ik niet tevreden was met het resultaat. Hoezo perfectionistisch? Natuurlijk moet het perfect zijn, het is tenslotte voor mijn kleindochter! Het moest een pop worden die ze aan- en uit kan kleden. Ik heb zoveel mogelijk details aangebracht, want daar letten kinderen van deze leeftijd op, zoals oortjes, neusje en een naveltje. Rode laarsjes omdat ze die zelf ook heeft en extra kleertjes, rugzak en natuurlijk ook het aapje meneer Nilsson. Het was nog een hele klus, want het moest af zijn voor haar verjaardag en dan ook nog opgestuurd worden. Op 8 oktober 2017 is mijn kleindochter 2 jaar geworden, maar jammer genoeg was het pakketje met de pop nog niet binnen, het  kwam ietsje later. Gelukkig maakt dat op deze leeftijd nog niet zoveel uit. Het was een groot project en heeft enige maanden geduurd voordat de pop klaar was, maar het resultaat mag er zijn (al zeg ik het zelf). Ik heb het met heel veel plezier en liefde gedaan en hoop dat Bobby hier nog jaren plezier van zal hebben.
Hieronder het resultaat van Pippi Langkous. en nog een paar andere haakprojecten die ik de afgelopen jaren heb gemaakt.
Zo zie je maar weer, we zijn niet alleen maar met zeilen bezig!

En nog een paar andere haakprojecten die ik de afgelopen jaren heb gemaakt.

 

 

 

Rondtoer over la Gomera

Geplaatst op door fred_o3aa07aj
2017-10-12
Auto gehuurd
Op woensdag proberen we een auto te huren om de volgende dag het eiland te verkennen. Bij het eerste verhuurbedrijf krijgen we te horen dat er geen enkele auto meer te huur is. Het is blijkt morgen weer eens een feestdag te zijn. Het is ons opgevallen dat ze hier in Spanje veel meer feestdagen hebben dan in Nederland, het lijkt wel of ze alles aangrijpen om iets te vieren om maar een vrije dag te hebben. Er wordt verteld dat veel mensen een lang weekend vrij nemen om de eilanden te bezoeken. Het valt inderdaad nog niet me, maar na een aantal verhuur bedrijven bezocht te hebben, lukt het ons toch om voor de volgende dag een auto te huren. Bij PAE Rentacar hebben ze nog één auto beschikbaar. Voor één dag betalen we € 29,00 inclusief volle tank en verzekering, wat een schappelijke prijs is. Volgens andere zeilers en de informatie gidsen zijn er een aantal plaatsen die we beslist moeten gaan bekijken. We hebben van te voren een route uitgezet om zoveel mogelijk op één dag te kunnen zien. Het eiland is niet zo groot, dus dat moet wel lukken. We slaan een aantal dingen over omdat we daar met de boot nog in de buurt komen.
Route:
San Sebastián – Hermigua – Agulo – Mirador de Abrante – Vallehermoso – Arure – Mirador Ermita del Santo – Las Hayas – Chipude – Mirador de Igualero – Mirador Risquillos de Corgo – La Guna Grande – Mirador Los Roques – San Sebastián – Chejelipes, Stuwmeer – San Sebastián

We halen de auto om 9:00 uur op en krijgen een kleine fel rode Skoda mee. Met dit rode gevaarte gaan we op pad en rijden richting het noorden over de zogenaamde snelweg GM-1. Dit is een goed geasfalteerde weg met verscheidene tunnels door de bergen heen. Het is een mooie dag en de omgeving wordt steeds groener. De eerste plaats is Hermigua, die bekend staat om de vele bananenplantages. Ze zijn er wel, maar niet zo overweldigend als die we in Marokko hebben gezien. Het plaatsje zelf ziet er nogal doods uit! We hadden verwacht dat het veel drukker zou zijn omdat het een feestdag is. Maar dat valt tegen. Na dit dorp hebben we een prachtig uitzicht over de oceaan en zicht op het zwarte strand van Santa Catalina met een natuurlijk gevormde zwembaden. Er staan 4 gigantische rotsen in zee (althans dat lijkt zo), het zijn echter de laatste overblijfselen zijn van een havenfaciliteit uit de vorige eeuw, toen men nog de bananen exporteerden via de zee. We hebben wel zin in een kopje koffie, maar we komen weinig zaakjes tegen die open zijn, wel raar op een feestdag. In Nederland gaat iedereen op stap en zijn juist dan alle restaurants e.d. open, maar hier gaat altijd alles anders.
We gaan naar het volgende stadje Agula wat omschreven wordt als “de bonbon van La Gomera” met één van de best bewaarde historische centrum. Charmant dorpje met smalle geplaveide straatjes, mooie kerkje en grote bomen, waarvan de huizen goed verzorgd en hersteld zijn.

We rijden door de smalle straatjes met ons kleine rode monster (toch fijn een kleine auto) maar nergens een plekje te bekennen waar we iets kunnen drinken en ook hier is het uitgestorven. Dan maar door naar ons volgende punt, Mirador de Abrante, een uitkijkpunt met een glazenuitbouw met zicht over de oceaan, wellicht dat we daar wel iets kunnen drinken. Bij het plaatsje Las Rosas slaan we af en de weg wordt al wat smaller, maar nog steeds goed te doen. We worden omringd door grote groene naaldbomen waar tussendoor nog duidelijk de tekenen van de grote bosbrand te zien zijn die er op La Gomera geheerst heeft in 2012. Er is toen heel veel bos verloren gegaan omdat men niet goed voorbereid was om een brand met een dergelijke omvang te bestrijden. Op een hoogte van meer dan 600 meter komen we bij het uitkijkpunt met een glazen vloer. Het is wel een beetje eng om hier overheen te lopen, maar het uitzicht is fantastisch. Beneden ons ligt het dorpje Agula, waar we net door heen gereden zijn. Het restaurant is open, maar we krijgen te horen dat de elektriciteit is uitgevallen en we geen koffie kunnen krijgen. Het zit ons echt niet mee, dan maar verder.
We moeten dezelfde weg een heel stuk terug rijden, voordat we weer op de GM-1 zijn en daar vinden we een wegrestaurantje dat wel open is en kunnen we eindelijk koffie drinken. We kopen meteen een zakje met plaatselijke limoenkoekjes voor onderweg. Dan ineens trekken er dikke wolken over de weg die in de valleien blijven hangen, lijkt alsof we in de mist terecht komen. Op de achtergrond zien we de bergen met grote rotspartijen, terrassen met wijnranken en kleine dorpjes.
Onze volgende stop is Vallehermoso  een dorpje in een vallei met dadelpalmen waaruit palmhoning wordt gewonnen. Af en toe een fel gekleurd blauw huis er tussen geeft het een interessant beeld. Op het pleintje staat een grote houten vogel (kunstwerk) onder dadelpalmen met bankjes waar ouderen hun dagelijkse praatje hebben. De wegwijzer borden geven aan dat de afstanden niet zo groot zijn hier. We lopen een beetje rond, maar ook dit stadje vinden we niet echt bijzonder.
We vervolgen de weg langs grote cactussen met kleurige vruchten, dadelpalmen met grote trossen oranje vruchten, valleien met verlaten huisjes, kleine kerkjes en de bekende drakenbomen.


Bij Arure is een uitkijkpunt in een restaurant gebouwd door de bekende César Manrique, waarvan we op Lanzarote al veel hebben kunnen bewonderen. Het uitzicht is prachtig, maar helaas is ook dit restaurant weer dicht. We blijven ons verbazen.
Wanneer het bijna tijd is om te lunchen treffen we in het bergdorp Las Hayas een restaurantje aan, La Montaña van Doña Efigenia. Er is geen menukaart, iedereen krijgt hier gewoon wat de pot schaft. De eigenaresse komt ons bedienen en schept zelfs onze borden op. Het is een vegetarische maaltijd op basis van wat haar land opbrengt. Gofio, puree van geroosterd maïsmeel, en almogrote, een dip van zachte geitenkaas met rode peper en knoflook en een grote kom met allerlei groenten. We genieten van deze heerlijke, typische maaltijd van Gomera. We kopen nog een potje eigen gemaakte cactus jam bij haar en maak een foto van haar fleurige binnen tuintje. Zo komen we vandaag toch op leuke bijzondere plekken.
We vervolgende de weg naar Chipude die langs het parc National de Garajonay loopt en zien in de verte al de Fortaleza de Chipude (Tafelberg) liggen. Deze geërodeerde vulkanische berg is te beklimmen in een wandeling van drie uur, maar dat slaan we maar over, zo sportief zijn we ook weer niet! Bij Mirador de Igualero komen we op een grote parkeerplaats uit met een klein kerkje, welke helaas gesloten is. Ik hou er van om even binnen te kijken in kleine kerkjes, maar helaas is ook deze gesloten. We hebben hier werkelijk een spectaculair uitzicht over een groot deel van het eiland. Ook hier kun je nog duidelijk zien wat de verwoestende brand in 2012 heeft aangericht.
Het volgende uitkijk punt is Mirador Risquillos de Corgo, hier bevinden zich ook weer verschillende wandelroutes. Wij gaan verder naar La laguna Grande in het nationaal park, waar zich een informatiecentrum bevindt over het gebied. Ook hier zijn diverse wandelroutes uitgezet en wordt er met bordjes langs de paden uitleg geven over dit gebied. We wandelen door dit unieke bos waar al eeuwen lang een uitzonderlijk klimaat heerst, met groene bomen bedekt met mos en mooie varens. Onder een dak van groene takken door, waar af en toe zonnestralen doorheen schijnen en je waant je in het land van ondeugende gnomen en elfen. Natuurlijk lopen de voetpaden omhoog en dat valt in deze tropisch vochtige sferen soms niet mee. Waar is onze conditie? Het is zeker de moeite waard om hier heen te gaan.
We vervolgen onze weg naar het uitkijkpunt Los Roques, die ook wel de “vijf bewakers” genoemd worden omdat ze de ingang van het park bewaken. Deze rotsen zijn echt enorm, ontstaan uit Magna die nooit aan de oppervlakte kwam en later zichtbaar werden door erosie. Ze zijn onderdeel van het biosfeer reservaat van UNESCO. Een adembenemend uitzicht hebben we hier weer.
We rijden verder totdat we ergens wat kunnen drinken en uitzicht hebben op een vallei die voornamelijk bestaat uit terrasvormige akkers waar nu alleen nog maar dadelpalmen staan. Op weg naar San Sebastián maak ik een mooie foto van de stad en haven.
Wanneer we er bijna zijn besluiten we om nog even door te rijden naar het stuwmeer bij het plaatsje Chejelipes in het noordwesten. Een kleine weg die slingerend naar boven gaat langs “ingepakte” bananen plantages (om de bananen te beschermen tegen wind en ongedierte). Dan komen we uit bij een groot stuwmeer en omdat we wel eens willen weten hoeveel water zich achter deze gigantisch muur bevindt, rijden we nog een stukje verder. Het is werkelijk overweldigend! Een minuscuul kleine plas water, waar een eigen leven is ontstaan door gebrek aan water. Groen van de algen, vol met eenden en ander gevogelte, dat is nu de “voorraad” water achter de muur. Het moet wel heel erg lang geleden zijn geweest dat het geregend heeft.

Dan is het tijd om terug naar de boot te gaan, douchen en daarna lekker uit eten om deze dag af te sluiten.
Terug kijkend op deze dag kunnen we niet anders concluderen dat het een mooi rustig eiland is en wanneer je van wandelen houdt dan kun je hier zeker je hart ophalen. We hebben erg weinig dieren gezien onderweg, een enkele geit en dat was het dan. De dorpjes vonden wij nu niet veel bijzonders maar daarentegen waren de uitzichten indrukwekkend en zeker de moeite waard.

San Miguel, Tenerife – San Sebastian, La Gomera

Geplaatst op door fred_o3aa07aj
2017-10-08 San Miguel, Tenerife – San Sebastian, La Gomera
Vandaag vertrekken we naar La Gomera, een eiland wat we nog niet eerder bezocht hebben. Voorlopig nemen we even afscheid van onze Duitse vrienden, Nick en Anne. Ze helpen met de lijnen bij het vertrek, zwaaien nog even en dan verlaten we de haven van San Miguel. Het is ongeveer 30 zeemijl naar La Gomera en bij ons vertrek staat er totaal geen wind. Het is een aangename dag varen met een lekker zonnetje. Onderweg komen we een “Piratenboot” tegen die dolfijnen aan het spotten is. Dan zien ook wij twee grote dolfijnen en dat blijft een prachtig gezicht, maar helaas alweer geen walvis te zien.
We hebben zoveel verhalen van andere zeilers gehoord die onderweg walvissen hebben gezien dat ik nu toch wel een beetje jaloers wordt. Maar goed wie weet, we hebben nog een lange weg voor de boeg. We varen op de motor en gebruiken de stuurautomaat en om toch een beetje nuttig bezig te zijn onderweg ontdoe ik een aantal RVS buizen van de bimini van roest. RVS roest niet wordt er dan gezegd, maar iedere zeiler die op zee zeilt weet dat dit een fabeltje is, uiteindelijk wordt alles roestig. Het zoute zee water is funest voor je boot en daarom is het belangrijk dat je regelmatig je boot afspoelt en het rvs oppoetst. We hadden dit al een poosje niet gedaan en het was hard nodig! Het ziet er meteen al een stuk beter uit!
In de buurt van La Gomera trekt de wind weer een beetje aan tot 20 knopen en we gaan over tot met de hand sturen. Ik vind het altijd leuk om met de hand te sturen en zo de golven goed te pakken. Het is net surfen! Wanneer we het mooie eiland naderen zwakt dit weer af. In de pilot staat hoe je de haven moet benaderen, door de gele boeien te volgen. Een grote patser motorboot wil ons nog even inhalen voordat we de havenkom binnen varen. We moeten de havenmeester een aantal keren oproepen voordat hij reageert en eindelijk zien we hem zwaaien bij één van de steigers. Samen met de Zwitserse buren helpt hij ons aan te leggen.
Dan zien we ineens een bekende boot liggen, de “Seagull” van Wim en Marjorie die we in Las Palmas hebben leren kennen. Vanaf hun boot roepen ze ons al toe dat ze hier al twee weken liggen met technische pech en medische problemen. Zodra we gesetteld zijn komen ze even aan boord om te vertellen hoeveel pech ze hebben gehad. We besluiten diezelfde avond om samen uit eten te gaan, maar eerst gaan we naar het havenkantoor, dat vanaf 16:00 uur weer open is. Het is zondag en er blijkt niemand op kantoor te zijn wanneer we daar aankomen, dus wachten we even op het bankje voor het kantoor. De toegang van de steigers zijn afgesloten met een groot hek en hiervoor heb je een pasje nodig. Onze Zwitserse buren lopen net langs en bieden ons hun 2e pasje aan, zo kunnen we in ieder geval even douchen en de steiger weer op. We gaan de volgende dag wel naar het havenkantoor voor een eigen pasje en de papieren. S ’avonds gaan we met Wim en Marjorie uit eten bij het restaurant El Pajar (Calle de Ruiz de Padrón 26) met een vriendelijke bediening en goed eten. Op weg naar de boot drinken we nog een glaasje bij Bar Cafe Ambigú (Plaza las Américas 10) gezellig terras, goede bediening en lekkere drankjes. Bovendien hebben we hier Wifi wat ook nooit weg is.
La Gomera
Is het op één na kleinste bewoonde vulkanisch eiland van de Canarische Eilanden en heeft nog geen oppervlakte van 369,8 km2. Om het te vergelijken met de Nederlandse eilanden, het is groter dan Vlieland en kleiner dan Texel. Het eiland is cirkelvormig, ongeveer 24 km in doorsnee en het hoogste punt is de bergtop Garajonay met 1487 meter, ligt in het gelijknamige National Parc in het midden en noorden van het eiland. Het werd in 1981 uitgeroepen tot nationaal park en werd in 1986 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO geplaatst. Het is een echt natuur eiland en er zijn meer dan 650 km wandelpaden. Er zijn diepe ravijnen, Barrancos, die o.a. bekleed zijn met laurierbomen, Laurisilva. Vele terrasvormige akkers met dadelpalmen. Het is niet een echt toeristisch eiland, men komt hier vooral voor de natuur. Anders dan de meeste andere eilanden is La Gomera altijd een agrarisch eiland gebleven en hebben industrie en toerisme zich hier niet of nauwelijks ontwikkeld. De huidige bewoners zijn nog altijd grotendeels boeren en het leven op La Gomera is zeer traditioneel en kent vele oude gebruiken.De Gomeranen hebben een unieke manier om over de brede valleien te communiceren met een wonderlijk soort gefloten spraak genaamd Silbo. Het geluid wordt gedeeltelijk gebruikt ter vervanging van woorden. Er zijn enkele ouderen die de taal nog beheersen, maar de jongere generatie ‘spreekt’ haar niet meer. Deze werd ontwikkeld door de oorspronkelijke bewoners van het eiland, de Guanchen, werd overgenomen door de Spaanse kolonisten in de 16e eeuw en overleefde het uitsterven van de Guanchen. Toen vroeg in de 21e eeuw deze unieke wijze van communiceren op het punt stond te verdwijnen, besloot het lokale bestuur er een verplicht schoolvak van te maken. Silbo is nu uitgeroepen tot immaterieel cultureel erfgoed van de mensheid door de UNESCO. Af en toe horen we nog iemand fluiten, maar dat is zeldzaam.

San Sebastián
De hoofdstad van het eiland heeft een historisch centrum met schaduwrijke pleinen en kleurrijke gebouwen variërend van roodbruin naar geel. Men teert hier nog altijd op de drie keer dat Christopher Columbus hier is geweest op weg naar de Nieuwe Wereld. De Iglesia de la Virgen de la Asuncion is de kerk waar Columbus gebeden zou hebben om zijn reis veilig te laten verlopen. Ik ga even binnen kijken en Fred wacht gelaten op mijn terugkomst, hij heeft niets met kerkjes. Ik laat even de stilte op me inwerken. In Casa de Colon heeft Colombus overnacht tijdens zijn bezoeken aan La Gomera. In het parque de la Torro del Condo bevindt zich de 16 meter hoge gelijknamig toren, een 15e-eeuwse vesting. Het is één van de weinige in originele staat bewaarde gebouwen, maar naar ons idee niet echt bijzonder. Het park werd gerenoveerd en had op 9 oktober dit jaar klaar moeten zijn, maar ja met al die feestdagen die ze hier hebben kan het natuurlijk ook niet anders dat dit nog lang niet zover is. In de stad heerst over het algemeen een relaxte sfeer, de meeste mensen zijn open en vriendelijk er is weinig sprake van haastig gedoe zoals op de andere eilanden.
Op Plaza de la Constitucion is het goed vertoeven onder de gigantische hoge laurierbomen. Het zijn echt prachtige bomen, maar als je goed kijkt, zie je dat deze tegenwoordig onderdeel zijn geworden van de huidige tijd waarin we leven.
Hier vlakbij zit een klein cafeetje/eettentje, Dulceria Oscar, waar je heel gezellig tussen de veelal lokale mensen kunt genieten van een kopje koffie of een lichte maaltijd. De ober doet vreselijk zijn best om zich verstaanbaar te maken in het Engels en past het menu aan naar onze wens omdat ik geen wit brood kan eten. We gaan hier een aantal keren terug om in de middag te genieten van een groot koel glas bier.  Fred houdt het dan bij een groot glas gewoon bier, maar ik geef de voorkeur aan een Clara, dat is bier vermengd met limoen. Dit is erg lekker en heeft een fris smaakje! Wandelend door de straten en steegjes krijg je een aardig beeld van het dagelijks leven van de eilandbewoners. Plaza de Las Americas, dat achter de haven ligt is de ontmoetingsplaats bij uitstek. In de ochtenduren is het hier nog gezellig druk, maar hoe verder de dag vordert hoe rustiger het wordt. Pas laat op de avond lopen de terrassen en cafés weer vol. Er zijn verschillende restaurants en bars met zeer uiteenlopende prijzen. Met een beetje zoeken vindt je vanzelf de kleine en niet al te duren eetgelegenheden. San Sebastian moet het vooral hebben van de toeristen die hier aankomen met de grote Ferry’s, zoals van Fred Olsen. Op maandag lopen we door de stad en vinden het uitgestorven, veel winkels zijn dicht en weinig volk op straat. Wanneer we koffie drinken op een terrasje vraag ik de ober waarom er zoveel winkels dicht zijn. Zijn uitleg is simpel. In het weekend komen er veel meer toeristen en dan zijn ze open en maken lange dagen, dus hebben ze maandag echt nodig om uit te rusten!
Vanaf de terminal van de Ferry’s loop je langs de haven over een boulevard met mooie groene gesnoeide bomen. Wij kennen ze als kamerplant in Nederland, hier zijn ze uitgegroeid tot bomen. Wanneer je onder het tunneltje doorgaat aan de noordoost kant van de haven, tref je het Castillo Del Buen Paso, het Monumento de la Antorcha Olímpica en nog een strandje. Het andere strand ligt vlak achter het havenkantoor bij het centrum. Beide zijn niet overdreven groot en hebben zwart zand. Het is een gezellig stadje en niet te groot, kortom aangenaam vertoeven hier.. Beide zijn niet overdreven groot en hebben zwart zand. Het is een gezellig stadje en niet te groot, kortom aangenaam vertoeven hier.De haven
Om de haven aan te lopen is het wel te adviseren om de gele boeien route te volgen omdat er met regelmaat zeer grote Ferry’s en cruiseboten naar deze haven komen. De haven ligt op een steenworp afstand van het centrum. Je treft hier je plaatselijke bootjes, zeilboten die vanaf hier de oversteek naar Kaap Verdië of de Carieb maken en erg veel charterboten aan. Met deze laatste zijn wij dan niet zo blij omdat veel van deze mensen het weinig interesseert wanneer er iets fout gaat met de boot. Zo zien we met vaste regelmaat charter boten binnen komen en bij het aanleggen andere boten raken. Ze zijn soms bemand met 6 tot 8 personen en niet eens instaat om rustig aan te leggen met geen wind. Het is leuk om naar dat geklungel te kijken, zolang het niet in de buurt van onze boot is. Er is een grote doorstroom van boten in deze haven wat het daardoor ook drukker maakt. Het toiletgebouw ziet er schoon en zeer netjes uit. Er zijn wasmachines aanwezig en het havenpersoneel is vriendelijk en behulpzaam. De kosten zijn gemiddeld, ongeveer € 25,00 per dag. Jammer genoeg zien we ook hier weer boten aan die verlaten en vervuild achter gelaten zijn, wat voor een trieste aanblik zorgt. Vanwege de grote Ferry’s, cruiseboten en de werf is het niet echt een rustige haven te noemen.

Kit
Die verlegd zijn grenzen bij elke nieuwe haven. De eerste paar dagen nog enigszins op zijn hoede, maar daarna springt hij met gemak af en op de boot. Op een dag komt er een boot aan met een grote hond aan boord. Kit kijkt zijn ogen uit, maar blijft wel veilig aan boord. Ze houden elkaar goed in de gaten en zitten elkaar op gepaste afstand aan te staren. Nee, Kit die verveeld zich niet. En wanneer er dan ook nog eens mensen langs lopen die hem alle aandacht geven, is het helemaal goed. Op een avond is het tijd om de boel af te sluiten en Kit binnen te halen. Hij zit op de punt van de boot uit te kijken wanneer er een andere kat over de steiger loopt. Even is het een soort van pat stelling, wie doet wat het eerst, maar dan neem Kit een enorme sprong en rent achter die andere kat aan. Dit is nu duidelijk zijn terrein geworden en de kat wordt de hele steiger afgejaagd. Het kost ons nog enige moeite om Kit weer aan boord te krijgen. Kit mag dan een gecastreerde kater zijn, maar lui en vadsig zal hij op deze manier nooit worden! Het is een grote lenige gespierde kat.
Praktische dingen
Er zijn een aantal kleine supermarkten, waarvan de grootste supermarkt Tu Trébol gevestigd is aan de Av. de Colón 28, vlakbij het busstation en beneden bij de markthal. Hier zit overigens ook een kleine bakker die goed brood heeft.
Vlakbij de haven is een Centro Médico Gomermedi gevestigd (Paseo Fred Olsen 1), waar je vrijwel direct geholpen wordt. We gaan hier naar toe omdat ik al een poosje last heb van één van mijn oren. Een zeer vriendelijke arts helpt ons en gelukkig is niets ernstig aan de hand. Tevens schrijft hij met gemak een recept uit voor Diazepam (middel om o.a. beter te kunnen slapen), wat we graag in de boordapotheek wilden hebben. Het verkrijgen van medicatie gaat hier wel erg gemakkelijk, veel kun je zonder recept gewoon bij de apotheek halen en de bedragen zijn niet de moeite waard. We vullen de boordapotheek nog aan met pillen bij hartklachten (deze ontbraken nog) en ook dit is geen probleem.
Een auto huren kun je op verschillende plekken, o.a. in het gebouw (met de puntdaken) in het verlengde van de aankomst van de Grote Fred Olson boten.
Uiteraard zijn hier ook weer de nodige Chinese winkeltjes te vinden en één daarvan heet Bazar Oriental (in de Calle Real). Deze winkel lijkt aan de buitenkant erg klein maar zodra je het pand betreedt waan je je in een soort doolhof van gangpaadjes tussen de veel te volle schappen. In sommige hoekjes van het pand kun je naar boven en naar beneden toe. Het is even zoeken en soms ook niet van goede kwaliteit, maar meestal vindt je hier wel wat in andere winkels niet vinden kunt.
Wat hebben we zoal verder gedaan
Fred heeft een aantal dingen van de motor gecontroleerd, zoals de olie van de keerkoppeling.
Nog een aantal ringen in de zonnetent erbij gemaakt en een aantal langere touwtjes, voor het vastmaken aan de railing, afgebrand om de tent beter vast te kunnen zetten.
Boot afgespoeld, wasjes gedraaid en nog meer RVS schoongemaakt.
Fred heeft beetje gewerkt en helpt Wim van de “Seagull” met pc perikelen. Ik ga verder met administratie en ons blog.
Naar de apotheek geweest om onze boordapotheek aan te vullen met medicatie, wanneer iemand last krijgt van zijn hart, dit ontbrak nog. We willen ook wat extra Diazepam hebben om makkelijker in slaap te komen en te ontspannen, maar hiervoor moeten we eerst een receptje halen. Bij de medische post bij de haven krijgen we dit met gemak
Fred komt bij het toiletgebouw wanneer een dame aan hem vraagt hoe ze toegang kan krijgen tot het toilet. Met het pasje dat je op het havenkantoor krijgt als je in de haven ligt zegt Fred. Ze heeft geen pasje, maar ze is wel met een boot, die grote grijze zegt ze en wijst vervolgens naar een super grote grijze Duitse cruise boot die in de haven aangemeerd is. Het moet niet gekker worden!We hebben één dag een auto gehuurd om het eiland te bekijken, zie volgend blog.

Mogan, Gran Canaria – San Miguel, Tenerife

Geplaatst op door fred_o3aa07aj
2017-09-28 Mogan, Gran Canaria – San Miguel, Tenerife
We vertrekken met donker om 7:30 uur van onze ankerplek bij Mogan richting Tenerife. We hebben ruim 50 zeemijl voor de boeg vandaag en dit doen we ook weer op de motor. De weersvoorspelling voor vandaag is weinig wind en zonnige dag. We kijken uit naar een rustige overtocht. Na zonsopgang maak ik een filmpje met mijn mobiel van het mooie weer en de rustige zee en stuur dit naar een aantal familieleden en vrienden. Nauwelijks wind en een spiegel gladde zee. Toen nog niet wetende dat dit binnen een paar uur veranderd in een onrustige zee met hoge golven en harde wind met vlagen tot 32,5 knopen. We waren nog niet eens in de zogenaamde acceleratiezone (daar waar de wind in wel 10 knopen kan toenemen en van richting kan veranderen). We zijn nu wel blij dat we niet onder zeil varen en hoeven niet teveel actie te ondernemen. De golven zijn behoorlijk hoog en zorgen voor opspattend water waardoor we af en toe voorzien worden van een “verfrissende” douche. Het wordt een onrustige tocht woelige tocht, maar zodra we in de buurt van Tenerife komen neemt de wind wat af. We hebben contact via WhatsApp met onze Duitse vrienden en Nick verteld dat er vlakbij een plekje vrij is. Vlakbij de haven roepen we de Marine op en vertellen dat we graag in de buurt van de zeilboot “Malok” willen liggen. Er staat nog steeds een aardige wind wanneer we de haven binnenvaren. We boffen, naast onze vrienden is er een plekje vrij gekomen. Met behulp van de havenmeester en Nick liggen we even later aan. Zo gezellig om onze vrienden weer te zien en na een stevige omhelzing leggen we de boot verder vast en maken alles verder in orde. Daarna is de tijd om even bijpraten met een biertje erbij. S ‘avonds gaan we maar even ergens een hapje eten.Pakketjes versturen naar Nederland
Mijn kleindochter wordt binnenkort alweer 2 jaar en ik heb een Pippi Langkous pop gehaakt voor haar. Aangezien er in San Miguel geen postkantoor is gaan we op zoek naar het dichtstbijzijnde kantoor. Dit blijkt in de plaats El Medáno te zijn wat goed bereikbaar schijnt te zijn per bus. Vanaf de haven is ongeveer 15 minuten lopen naar de bushalte (Avenue J.M. Galván Bello). We nemen bus 470 naar El Medáno, een rit van 35 minuten. Bij aankomst is het postkantoor snel gevonden en dan is het wachten totdat we aan de beurt zijn. In het Engels en een beetje Spaans proberen we duidelijk te maken waar de pakketjes heen moeten en wat er in zit. Het gaat 5 dagen duren volgens de dame achter het loket. Dan zal het pakketje voor Bobby gelukkig nog op tijd zijn voor haar verjaardag. Met het invullen van alle benodigde papieren e.d. zijn we toch meer dan een half uur bezig op het postkantoor. Nu behoren de Canarische Eilanden nog tot Europa……dus dat belooft nog wat voor de toekomst.
Helaas horen we later dat het pakketje nog niet is gearriveerd op haar verjaardag, wat ik erg jammer vindt. We hopen dat het er überhaupt komt. Een foto van mijn Pippi Langkous project voeg ik later toe, pas wanneer het ontvangen is.
Omdat we nog nooit in deze plaats geweest zijn wandelen we nog een beetje rond. Drinken en eten wat bij een restaurantje met uitzicht op zee. We hebben geen idee wanneer de bus weer terug gaat. Website’s geven allemaal een andere tijd aan. Helaas voor ons moeten we bij de halte toch zeker 45 minuten wachten.
Wat hebben we zoal verder gedaan en nieuwe aanwinsten
Nieuw matras
Toen we in mei dit jaar in San Miguel waren, hebben we een nieuw matras besteld bij de beddenzaak Bettenhaus (Av. Claudio Delgado Diaz, 23, 38639 Las Chafiras). Dit koud schuim matras van Austro flex heeft diverse zones en wordt in Oostenrijk met de hand speciaal op maat voor onze boot gemaakt. Het is daardoor geen goedkoop matras geworden, maar we hebben dan wel een goed matras wat geschikt is voor al mijn medische klachten, rug e.d. De levertijd was 10 weken en staat het matras alweer een poosje in de opslag van de winkel op onze komst te wachten. Hoogste tijd om het te laten bezorgen bij de boot. Twee mannen die alleen maar Spaans kunnen komen het bezorgen. Blijkbaar is het toch iets bijzonders, een matras op een boot bezorgen, want beide heren maken een aantal foto’s. Het resultaat ziet er perfect uit. Het is wel iets hoger dan ons oude matras, maar het past tot op de millimeter. Gelukkig is alles goed, want ik had de laatste weken al visioenen van verkeerde maten e.d. De eerste nacht slaap ik nog niet zo goed, het is altijd wennen aan een ander matras. Fred heeft nergens last van, die slaapt overal. De volgende dag slaap ik als een roos. We zijn erg blij met het nieuwe matras en hopen zeker de komende 10 jaar lekker te slapen!
Het recyclen het oude matras door een aantal nog goede stukken te gebruiken voor in de hoezen van de buitenkussens. Wat overblijft, zijn de slechte stukken.
Hout en cadeautje
Op 5 km afstand van San Miguel ligt de plaats Las Chafiras. Hier vindt je grote supermarkten, elektronica zaken, de zogenaamde Chinese winkels en nog veel meer (zie ook ons blog van: juni 2017). We bellen een taxi (bij de ingang van de Marine staat een bord met taxinummer er op), die binnen 5 minuten aanwezig is. We gaan naar de houthandel La Carpenteria (Calle Moraditas I, 16, 38639, Chafiras). Deze houtbewerkingszaak ligt voorbij het industrieterrein van Chafiras, richting het oosten voorbij de grote rotonde en parallel aan de TF-1. Hier kopen we een aantal op maat gezaagde watervaste planken zodat we wat extra hout op voorraad te hebben. Vanaf hier nemen we een taxi naar Intersport (Calle Chaveña, Centro Comercial Las Chafiras) deze sportwinkel ligt tegenover de HiperDino aan de andere kant van de TF-1). We hebben bij ons vorige bezoek aan San Miguel samen met Nick gekeken naar een Inflatable Paddle Board en ik was daar meteen al wild enthousiast over. Ik ben pas 1 november jarig, maar vandaag krijg ik alvast mijn verjaardag cadeautje, een Paddle Board!
Voor wie niet weet wat dit is, even een korte uitleg. Het wordt ook wel een SUP Board genoemd (Standing Up Board) en is een surfplank waar je staand op kunt peddelen. Tevens zit er een mogelijkheid bij om de peddel om te bouwen naar een dubbele peddel en een zitje, zodat je ook zittend kunt peddelen. Deze opblaasbare Paddle Board is stevig en licht genoeg om te dragen. We zien ook een hele kleine Paddle Board van nog geen meter. Iets voor Kit? Zwemvestje aan en achter mijn Paddle Board hangen.
We nemen de taxi terug naar de haven.
Uiteraard wil ik mijn cadeautje meteen uitproberen. Omdat ik nog steeds een beetje last van mijn rug heb ga ik eerst maar eens proberen om zittend te peddelen. Het gaat me meteen redelijk goed af en met een behoorlijke snelheid glijd ik door het water.
Fred probeert het ook, maar die is minder snel…… Maar hij denkt er wel over om er nog één te kopen, zodat we samen op pad kunnen.
Maar eerst gaan we deze een poosje uitproberen, wellicht wanneer we hier weer terug komen?! Het is goed voor onze conditie (zeker voor mijn arm en rug spieren) en we kunnen ons op deze manier gemakkelijk verplaatsen over het water. Ik heb een aantal videofilmpjes gevonden op internet waar ze Yoga doen op een Paddle Board. Eerst maar zien om het zittend goed onder de knie krijgen, daarna staand en voordat ik aan de Yoga oefeningen ga beginnen. Ik ben er in ieder geval super blij mee!
Supermarkt en elektronica dingen
De volgende dag nemen we wederom de taxi naar Chafiras en gaan weer naar Las Chafiras. Ditmaal naar de elektronicazaak Worten (in de zelfde straat als de HiperDino) om een andere tablet voor mij te kopen. Mijn vorige (gekocht in Marokko) is overgevoelig en deze hoef je niet eens aan te raken of er starten allerlei dingen op die je niet eens gevraagd hebt. Om gek van te worden. Niet veel later ben ik in het bezit van een nieuwe Lenovo tablet. Het kost natuurlijk wel wat tijd om alle Apps’ weer te installeren, maar nu kunnen we ook deze tablet als navigatie middel gebruiken. Hij wordt hiervoor buiten op een standaard gemonteerd.
In een andere zaak kopen we nog een harde schijf en twee klein walkietalkies waarmee we met elkaar kunnen communiceren op de boot wanneer de één achter het roer staat en de ander op de punt van de boot. Dat scheelt dan weer tegen de wind in schreeuwen bij het ankeren of aanleggen. We hebben dit af gekeken bij Hans en Sonja van de “Ikino”, die we in las Palmas hebben leren kennen.
We gaan tevens naar de HiperDino om voorraad in te slaan. De verse dingen nemen we direct mee, maar de rest laten we bij de boot bezorgen. We proberen altijd om alles direct in onze rugzak te stoppen en geen gebruik te maken van de te verkrijgen plastic zakken. De bestelling komt pas de volgende dag en helaas is alles in plastic zakken verpakt. Ook deze bewaren we en worden voor verschillende doeleinden hergebruikt.Watersportzaak
Tegenwoordig staan er een aantal containers op de werf bij de douche gelegenheid, die omgebouwd zijn tot een watersportzaak. Het blijkt van de Nederlander Mark te zijn die al tientallen jaren op het eiland woont en waarvan het bedrijf eerst in Las Chafiras gevestigd was. Mark is erg behulpzaam en er is veel mogelijk. We kopen enkele onderdelen voor de filters van de watermaker en nog een paar kleine dingen.

Chinese winkel
Uiteraard bezoeken we weer de grote winkel, waar je nooit zonder gekocht te hebben weggaat. Ditmaal vul ik mijn voorraad haak wol aan en kopen een stel nieuwe hoofdkussens. Hier vinden we ook een aantal meter led lampjes op de rol. Eén stuk van 5 meter gekleurde led lampjes willen we in de kuip gaan gebruiken. Deze heeft een afstandsbediening waarmee je verschillende kleuren combinaties kunt maken en frequentie van aan en uit. Erg leuk, vooral met de Kerst. Wanneer je vervelende buren hebt kun je het op Flash zetten, daar wordt je echt stapel gek van.

Overige
We denken er aan om een compressor te kopen om met een slang te kunnen duiken. Zo hoeven we geen fles te gebruiken wanneer we rondom de boot moeten of willen duiken. Na wat speurwerk blijkt dit niet te krijgen te zijn op het eiland. We kijken online, maar ontdekken al gauw dat de bezorgkosten 2x zo duur zijn als het product zelf. Lang leven de Canarische Eilanden………We vinden dit niet meer in verhouding staan, dus laten we het hier even bij.

Bij de nieuwe motor moet de olie van de keerkoppeling vervangen worden en hiervoor gebruiken we een lege frisdrank fles.
We hebben wat administratieve dingen gedaan en het blog bijgewerkt.
Zijn uit eten geweest samen met Nick en Anne bij een Japans restaurant, waarvan het eten goed was, maar de bediening droevig. Het personeel liep sloffend langs en griste lege schaaltjes van tafel en de borden werden weg gehaald zodra één van ons zijn bestek neergelegd had. Je kon niet echt in alle rust eten. Niet voor herhaling vatbaar dus. Hooguit nemen we een keertje Take Away bij dit restaurant.
Met regelmaat komen we bij elkaar voor een borrel en een goed gesprek. Al sinds onze 1e ontmoeting in Marokko hebben we een goed klik met Nick en zijn moeder Anne. We wisselen weer de nodige informatie uit en helpen elkaar met allerlei verschillende dingetjes. Het is heel normaal om elkaar te helpen in de zeilerswereld en zekers onderling degene die langere reizen maken.

We blijven 10 dagen in San Miguel en gaan dan weer verder om de overige drie eilanden, La Gomera, La Palma en Hierro, nog aan te doen.

Puerto Rico – Pasito Blanco – Mogan

Geplaatst op door fred_o3aa07aj
We staan ruim voor zonsopgang op en maken de boot klaar voor vertrek. Bij het vertrek uit een haven sta ik meestal achter het roer en ruimt Fred alle lijnen op en hangt de stootwillen binnen boord. Het is nog donker wanneer we de haven achter ons laten. Nu ben ik zo gewend dat we naar het zuiden varen dat ik automatisch rechtsaf sla bij het uitvaren van de haven. Fred vraagt wat doe jij nu, waar ga je heen? Oeps foutje, het is nog vroeg zullen we maar zeggen! De jachtwerf ligt een stukje terug naar het Noorden. Soepel draai ik de boot en vaar de juiste koers. Het is maar 7 zeemijl, dus ongeveer 1,5 uur varen. Er is nog niet veel wind, de zee is rustig en langzaam zien we de zon opkomen. Altijd een prachtig gezicht! Wanneer we Pasito Blanco naderen hebben we goed zicht bij het invaren. We roepen de havenmeester op en melden dat we een afspraak hebben om 8:00 uur om uit het water gehesen te worden. We worden verzocht om te wachten bij de steiger van de werf. Jammer genoeg is de wind toegenomen en moeten we goed opletten bij het aanleggen bij de steiger van de werf. Vervolgens is het wachten tot er enige actie wordt ondernomen door de werf. Maar na enige tijd ga ik toch maar even de kant op om te vragen wanneer we er uit gaan. De man in het kantoor van de werf zegt dat het personeel van de kraan nog moet komen….. Weer echt Spaans, daarvoor moesten we nu zo vroeg op!
Ik leg de man uit dat wij een speciale antifouling op de boot hebben en er dus voorzichtig met de banden van de hijskraan moet worden omgegaan en ook bij het plaatsen op de bokken (steunen). Uiteindelijk is het pas 9:00 uur wanneer er iets wordt ondernomen. De mannen van de werf zijn zeer efficiënt en behulpzaam. De banden worden in het water gelaten, gaan om de boot heen en dan gaat de boot een beetje de hoogte in. Voordat ze verder gaan moeten wij van de boot af. Vanaf de kant kijken we met enige spanning toe hoe de kraan de boot verder omhoog hijst en vervolgens naar een plek op de werf toe rijdt. Het blijft altijd spannend, want een boot hoort in het water, niet op de kant. Ze hebben goed geluisterd en doen zeker hun best om de antifouling zo min mogelijk te beschadigen. Niet veel later staan onze Pegasus op een zestal bokken. De boot is er vier jaar geleden voor het laatst uit geweest en dankzij onze bijzondere antifouling, ziet de onderkant er zeker niet slecht uit. Deze werf gaat zeer efficiënt om met zijn ruimte, kleine bootjes die op de kant staan worden in een stellage opgeslagen. Ook is er voldoende ruimte om de boot heen om goed te kunnen werken.
Ruben (de motor monteur) komt pas om 12:00 uur, zo hebben wij mooi de tijd om de buitenkant van de boot schoon te maken. Door deze antifouling gaan de pokken er redelijk gemakkelijk af. Alleen bij de boegschroef zitten behoorlijk wat pokken (hier is gewone antifouling gebruikt omdat deze later is aangebracht) en bij de onderkant van de kiel en de schroef. De schroef en het roer maken we ook vrij van pokken en dat ziet er dan al meteen weer een stuk beter uit. Het blijft toch een hele klus, maar het gaat om het resultaat. Wanneer de schroef helemaal schoon is zullen we ook meer toeren kunnen draaien.

Dan komt Ruben en haalt de eindanode en de schroef er af. De lagers die hij bij zich heeft passen niet en waarom verbaasd me dat niet eens meer? Hij belt met zijn vader en even later vertrekt Ruben op zoek naar een passende lager. Na 2 uur komt Ruben terug en ik zie het al aan zijn gezicht, met slecht nieuws. Geen lager van de juiste maat te krijgen op geen van de Canarische Eilanden. Ze hebben het meteen besteld in Barcelona (gelijk maar 2 stuks) en deze zullen per expres verzonden worden, zodat we het de volgende dag er is. De volgende dag om 13:00 uur zal Antonio komen en het werk afmaken. Nu hebben wij niet zulke goede ervaringen met het verzenden c.q. ontvangen van goederen per post, dus dat moeten we eerst nog maar eens zien. Het betekend mu wel dat we toch een nachtje op de kant zullen staan. Niet gepland en ook niet echt gewenst door ons, maar ja wat doe je er aan. We kunnen onmogelijk zonder schroef verder. Het zou slechts een paar uurtjes tijd kosten en hij had toch alle materialen? Het schijnt hier niet anders te kunnen en wij zijn er nog steeds niet aan gewend dat alles veel langer duurt. We nemen afscheid van Ruben, omdat zijn vader alleen zal komen de volgende dag. De rest van de dag doen we niets meer, we hebben het nu wel een beetje gehad. We zijn vies en moe, de hoogste tijd voor een douche. Natuurlijk is er alleen maar koud water en hiermee proberen we ons zo goed als het gaat een beetje schoon te maken.

Bij deze haven is niet veel, slechts één restaurant en die is veel te ver lopen na deze vermoeiende dag. Gelukkig is er naast de werf wel een kleine SPAR supermarkt die voldoende heeft om ons te kunnen voorzien van een goede pizza en vers brood. Het is een raar gevoel om weer op de kant te staan en iedere keer een ladder op te moeten klimmen om aan boord te komen. De boot beweegt niet of nauwelijks en dat zijn we helemaal niet meer gewent. Van bovenaf ziet alles er toch anders uit. Zelfs Kit is van slag en begrijpt er niets van, zoveel geluiden om hem heen en hij ziet zo weinig. Heel vreemd voor hem. Ook mag hij van ons nu niet naar buiten omdat we niet weten wat er zal gebeuren als hij van iets schrikt. Moe, maar voldaan dat het grootste gedeelte van de onderkant van de boot “schoon” is, hangen we s ’avonds op de bank.

2017-09-27 Pasito Blanco – Mogan
De volgende ochtend gaan we verder met schoonmaken en wachten op de komst van Antonio met de nieuwe lagers. We zijn bijna klaar met onze lunch, het is precies 13:00 uur (ja, ze kunnen wel op een afgesproken tijd komen!) wanneer Antonio het terrein op komt rijden. De lagers zijn gearriveerd (het moet niet gekker worden) en hij kan aan de slag. De lager, anodes en de schroef worden gemonteerd en dan is alles weer in orde.

Bij de motor doet Antonio ook nog extra isolatie materiaal om het motoruitlaatspruitstuk. Hierna nemen we de papieren door m.b.t. de aanschaf van de motor, vinken alles af en vullen het garantiebewijs in. De mensen van de werf staan ineens te trappelen van ongeduld om ons weer het water in te krijgen, maar die moeten maar even geduld hebben. We zullen toch eerst even alles moeten opruimen en we willen ook nog even vers brood kopen. Zodra we weer in het water liggen komt Antonio ook nog even aan boord om nog een laatste test te doen. Het is 15:00 uur wanneer we eindelijk zo ver zijn dat we kunnen vertrekken. We nemen afscheid van Antonio, die nog een poosje op de kant naar ons staat te zwaaien. We mogen misschien niet altijd tevreden zijn geweest over hoe alles is verlopen wat de motor betreft, maar de beide monteurs (Antonio en zijn zoon Ruben) hebben er alles aan gedaan om het zo goed mogelijk te herstellen. We denken dat dit voor hen een goede lering is geweest.
We besluiten om meteen door te varen naar het zuiden om daar voor anker te gaan bij Mogan. Het is maar 2 uurtjes varen en dan kunnen we nog even bijkomen van alles wat we achter de rug hebben. We zijn al eerder in de haven van Mogan geweest, maar ditmaal blijven één nachtje voor anker liggen. De volgende dag zullen we, wederom op de motor, naar Tenerife varen. We willen zo snel mogelijk aan de eerste 50 motor uren komen, dan kunnen we de servicebeurt nog bij de Canarische Eilanden doen. We genieten nog even van het heerlijke weer

Puerto Rico

Geplaatst op door fred_o3aa07aj

2017-09-16 t/m 2017-09-25 Puerto Rico
We zijn speciaal naar deze plaats toe gekomen zodat de monteurs van de motor (Antonio en Ruben) nog een aantal laatste checks kunnen uitvoeren.

De Haven
De aanmeldsteiger en het havenkantoor bevinden zich net na het havenhoofd aan bakboordzijde (linkerkant). Onze ligplaats ligt aan de Avenue Puerto Grande, vlakbij het appartementen complex Marina Suites. Het is de laatste steiger en een behoorlijk eind verwijderd van het havenkantoor. De havenkosten zijn wel duurder dan in Las Palmas. De faciliteiten, het douchegebouw en de ruimte waar de wasmachines staan zijn vlakbij. Het complex is sterk verouderd en niet alle doucheruimten zijn te gebruiken. Op één deur hangt een bordje (volgens mij hangt dit er al enige tijd) met excuses voor het ongemak dat deze beschadigd is. De ruimte is redelijk schoon en de temperatuur van het water is over het algemeen ook goed te noemen. We zijn ondertussen wel wat gewend. Later ontdekken we nog een gebouw met douches, die er aanzienlijk moderne uitziet, maar wel een heel eind verder lopen is. De steigers hebben (werkende) verlichting, welke je hier eigenlijk niet eens nodig hebt omdat de omgeving al zoveel licht geeft dat het goed te zien is waar je loopt (zeker na een avondje de kroeg in te zijn geweest). Omdat we vlakbij de haveningang liggen, hebben we hier meer last van de swell en dat is de ene dag erger dan de andere dag.
De naam van Puerto Rico betekent letterlijk ‘Rijke Haven’. In deze haven liggen o.a. de piratenboot en de catamarans die we al eerder gezien hebben toen we voor anker lagen. Hiervandaan vertrekken ook de zogenaamde Glass Bottom Boats en de lijnboten naar Puerto de Mogán of Arguineguín. De haven is over het algemeen een stuk rustiger dan in las Palmas qua omgevingsgeluiden, m.u.v. het moment dat de toeristenboten vertrekken of terugkomen. Bij de haven ligt een klein parkje waar witte bankjes staan onder bomen met mooie bloeiende bloemen.

In elke haven vindt je wel een “apart” bootje. Deze keer is het een motorbootje waarvan de kuip overladen is met kussentjes en love voorwerpen. Er was geen plekje onbenut gebleven. Duidelijk mag zijn dat dit bootje nooit het water op gaat!

Het plaatsje
Puerto Rico ligt in het zuidwesten van Gran Canaria en is een echte toeristische kustplaats. Het behoort tot de gemeente Mogan, waar we in mei dit jaar nog zijn geweest. Omdat Puerto Rico aan de zuidkust ligt krijgen wolken en regenbuien amper de kans om voor slecht weer te zorgen, dit in tegenstelling tot Las Palmas, waar het toch veel vaker bewolkt is. Door de ligging tussen de heuvels ligt Puerto Rico ook prima beschut tegen de wind. Zeker op dagen dat het eiland te maken heeft met vrij sterke passaatwinden kun je het waarderen dat je hier zit. Dat is dan ook de reden dat het hier wemelt van de toeristen. Voorbij de haven ligt de baai met het strand waar zich alle toeristen bevinden.
Puerto Rico kent geen sfeervolle straatjes, fraaie dorpspleinen of authentieke gebouwen die de moeite waard zijn om te bekijken. Ongeveer 20 minuten lopen vanaf het strand bevindt zich een zeer Shopping Centrum. Hier vindt je naast de bekende Subway en de Mc Donalds heel erg veel souvenirs winkeltjes en andere horeca gelegenheden die veelal op het Engelse publiek gericht zijn. Wij zijn al lang blij dat er ook een grotere Chinese winkel gevestigd is, waar we weer een aantal dingetjes kunnen aanschaffen. Er zijn een aantal supermarkten, de SPAR zit op 10 minuten lopen afstand van de haven, waar je de eerste levensbehoeften kan krijgen. Voor meer keuze kun je bij één van de Hiper Dino’s in het Shopping Centrum terecht. Wij hebben geen winkels op watersport gebied kunnen vinden.
Langs de straat bij onze steiger is een restaurant, Rinconcito de Canarias (op maandag gesloten) waar je op het terras kunt genieten van een biertje en goed kunt eten. Je kunt hier tevens eten halen en meenemen. Overige restaurants vindt je zowel op als bij het strand, rond de haven, in het Shopping Centrum en (vanaf onze steiger gezien) op 10 minuten afstand de heuvel op. Hiervoor loop je de Avenue Puerto Grande uit en gaat bij de rotonde rechtdoor de Calle Juan Diaz Rodriguez omhoog. Hier vindt je ook een kleine Hiper Dino, een aantal restaurantjes en een Ierse pub Durty Nelly’s. Hier worden we heel blij van, want in elke haven gaan we wel even op zoek naar een Ierse pub. In deze kroegen hebben ze vaak life muziek en is het er gezellig!
Op onze laatste avond eten we bij restaurant Terraza Olaz Locas, gelegen aan de Calle Puerte Base, aan de weg vanaf het havenkantoor. Hier kun goed lokaal eten voor een redelijke prijs en het bediend personeel is erg vriendelijk. Tijdens het eten worden we benaderd door een tweetal katten, waarvan één Siamees achtige met prachtige blauwe ogen. Ze gaan op gepaste afstand zitten toekijken hoe wij onze maaltijd verorberen en wachten rustig af totdat er iets voor hen overblijft. Natuurlijk kan ik de verleiding niet weerstaan om ze iets van mijn vlees te geven. Het wordt met smaak verorberd door de twee katten.

Klusjes e.d.
In Las Palmas hebben we een zonnetent gemaakt. Deze bestaat uit twee delen die we aan weerkanten van de giek kunnen ophangen. Hiervoor moesten we nog ogen maken en dat hebben we nu gedaan. Ook de bijbehorende lijnen hebben we netjes afgebrand (tegen het rafelen). Na het ophangen van de tent kunnen we niet anders concluderen dat we nu een heerlijk koele boot hebben. Het scheelt zeker een aantal graden met de buiten temperatuur. Dit was echt een heel goed idee, zeker gezien de landen waar we nog zullen komen.
Veelal doen we de tafel in de salon naar beneden zodat we een lekkere ruime relax ligruimte hebben. Onder de tafel hebben we nu een mogelijkheid gemaakt om (wanneer de tafel naar beneden is, bijna altijd dus) om spullen extra te kunnen opbergen. Hiervoor kopen bij de Chinese winkel nog een aantal extra plastic opbergdozen. Je kunt nooit bergruimte genoeg hebben tenslotte!
We hebben de medicatie voorraad gecontroleerd, aangevuld en de opgeborgen. Ook de voorraad eten en drinken hebben we uitgezocht (op houdbaarheidsdatum), daar waar nodig aangevuld en opgeborgen. Deze boodschappen doen we vooral bij de Hiper Dino en voor slecht € 3,00 nemen we dan de taxi terug naar de haven. De Excel lijsten, waar zich wat bevindt in de boot, zijn weer bijgewerkt.
We hebben een nieuw afvalbakje gekocht voor in de keuken, deze hangt aan de binnenkant van het deurtje onder het aanrecht. Voorzien van een deksel, wat zorgt voor minder onprettige geurtjes in de boot.

Wat hebben we verder zoal gedaan
Op een vrijdagavond gaan we uit eten bij in de Ierse Pub “Durty Nelly’s”. Helaas valt mijn eten wat tegen, de bestelde gegrilde lamskoteletten hadden iets te lang op de gril gelegen. Maar de rest van de avond maakt dat ruimschoots goed. We vinden, voordat de live muziek gaat beginnen, een gezellig plekje binnen. Er heerst een gezellige sfeer en de stemming zit er al gauw goed in. Een man en een vrouw zorgen voor de muzikale entertainment deze avond. Ze vraagt waar de mensen vandaan komen en al gauw blijkt dat de meeste gasten uit Engeland en Ierland komen, wat ons niet verbaasd. Eén stelkomt uit Zweden en wij uit Nederland. Er komen heel veel “oude” bekende nummers voorbij en er wordt vrolijk meegezongen. Tijdens een korte pauze dien ik een verzoeknummer in, “Mustang Sally” origineel van Wilson Pickett. Dit is één van onze favoriete Ierse Pub nummers. Fred laat zich de Jameson whisky goed smaken en ik geniet van een aantal Mojito’s. Dit is een cocktail met rum, limoensap, rietsuiker, spuitwater en munt met veel ijs, die van oorsprong uit Cuba komt. Rond 01:00 uur wandelen we zeer vrolijk en niet zo erg meer vast ter been terug de heuvel af naar de haven. Het is maar goed dat de haven goed verlicht is………. De volgende ochtend hebben we toch wel wat last van een “katertje”, maar gezellig was het!

Natuurlijk wijden we ons ook aan het blog schrijven, mijn haakproject verder afmaken, Fred doet wat werk en overige administratieve klusjes.
In het shopping centrum vind ik bij verschillende winkeltjes leuke nieuwe kleding, waaronder een super kort rokje. Nu hebben we ooit de afspraak gemaakt dat wanneer er iets nieuws gekocht wordt, er ook iets ouds weg gedaan moet worden…… Maar ja, je kunt tenslotte nooit genoeg kleding hebben niet waar?

Eten
Op Tenerife hebben we een grilplaatje gekocht met een vermogen van 700 W. Deze kunnen we dus alleen gebruiken wanneer we in een haven liggen, dat scheelt weer gas.

Tattoo!
Al geruime tijd praten we over het laten zetten van een tattoo. Tot voorheen hebben we, tijdens onze vakanties, enkele keren plakstickers geprobeerd om aan het idee te wennen en alle voor- en nadelen tegen elkaar opgewogen. Maar nu is de tijd aangebroken om een echte te laten zetten. We gaan voor het infinity symbool, deze heeft geen begin nog einde. De betekenis is: oneindigheid, kracht en eeuwige liefde. Met het tussenvoegen van het woord “love” leggen we hiermee onze eeuwige liefde voor elkaar vast. Op internet vinden we een voorbeeld die we verder naar onze eigen idee aanpassen. Gewapend met ons voorbeeld gaan we naar de tattoo-shop in het Shopping Centrum. Normaal gesproken kunnen we pas over 14 dagen terecht, maar gelukkig heeft hij morgen nog een plekje vrij aan het eind van de dag.
Fred en ik lopen graag hand in hand, hij links en ik rechts. Daarom laten we de tattoo op onze onderarm zetten. De man van de shop vindt het een romantische idee. Ik ben het eerste aan de beurt en na nog geen 30 minuten ben ik voorzien van mijn 1e tattoo. Pijn? Nee, niet echt, beetje prikkelend gevoel meer niet. Dan is Fred aan de beurt, ook hem valt het reuze mee. Het geeft ons een speciaal met elkaar verbonden gevoel. We hebben samen ervaren wat echte liefde is en dat hebben we nu vast laten leggen. Na een uurtje staan we weer buiten en zijn erg blij met het resultaat!

De motor perikelen
Ruben (de motor monteur) was zo vriendelijk om voor ons extra waterfilters voor de watermaker te kopen in Las Palmas en brengt deze langs. We maken een afspraak wanneer ze langs komen voor de laatste dingen betreffende de motor.
De volgende dag duikt Ruben het water in om de schroef te controleren en constateert dat er speling in de schroefas zit en de lagers van de schroefas vervangen moet worden. Ook de anodes zijn toe aan vervanging. We waren hier al een beetje bang voor, want dit betekent dat de boot toch de kant op moet. Hij maakt met onze onderwatercamera een aantal foto’s en een filmpje zodat we de onderkant van de boot kunnen bekijken.

De komende dagen wordt er veel wind verwacht en dan willen we niet op de kant staan. Na enig overleg wordt er besloten dat we in één dag in en uit het water zullen gaan, want volgens Ruben is het hooguit 2 uurtjes werk. Alle onderdelen heeft hij volgens hem. Wij kunnen dan in dezelfde tijd de boot aan de onderkant schoonmaken. Over twee dagen kunnen we s ’morgens vroeg de kant op. Op die dag zijn we er helemaal klaar voor en wachten op het seintje van Ruben. Die komt ons vertellen dat het water te laag is om ons eruit te halen en dat het pas s ’middags kan. Rond 15:00 uur komt hij vertellen dat er teveel golven zijn en het te gevaarlijk is. We worden hier een beetje moe van en laten Ruben duidelijk ons ongenoegen horen. Tijdens onze discussie krijgen we ook nog eens van andere zeilers te horen dat onze boot veel te groot is voor deze kraan en dat de voorstag los zal moeten en/of allerlei onderdelen van de stellage die achterop de boot bevestigd zijn, zoals de windmolen en satelliet. Dit is dus echt geen optie voor ons om “even” een aantal onderdelen los te maken. Op het zelfde moment komt de kraanmachinist van de werf er aan en bevestigt dit verhaal. We horen dat we beter naar Pasito Blanco kunnen varen, daar is een kraan die ons er zo kan uithijsen zonder dat we moeilijke dingen hoeven te doen. Nu worden we toch wel een beetje boos, want waarom weet Ruben dit niet? We zijn speciaal hierheen gevaren en liggen nu alweer een week hier. Zullen we ooit wennen aan deze “Spaanse manier” van aanpak? Maar goed het betekent dus dat we weer een ongeveer 7 ZM terug varen naar het noorden. Zonde van de tijd en het havengeld. Ruben zal daar het werk uitvoeren en maakt de afspraak bij de werf in Pasito Blanco. De volgende dag om 8:00 uur kunnen we het water uitgehaald worden en dezelfde dag er weer in. We zullen dus vroeg op moeten om op tijd bij de werf te zijn.

Het weer
Twee dagen voor ons vertrek krijgen we s ’nachts ineens een zeer sterke toename van de wind en er ontstaat een soort zandhoos. Alles klappert en rammelt, sommige boten zwaaien alle kanten op. Van andere boten raken allerlei onderdelen los die we de volgende dag in het water zien drijven.
Laat Fred gisteren nu net de hele buitenkant van de boot schoongemaakt hebben! De boot wordt een beetje gezandstraald en de volgende ochtend ligt er niet alleen een laag zand op het dek, maar ook binnen zit alles onder. Dat wordt weer schoonmaken!

Las Palmas – Anfi del Mar – Puerto Rico

Geplaatst op door fred_o3aa07aj

2017-09-11 Las Palmas – Anfi del Mar
Eindelijk is het zover, we kunnen Las Palmas verlaten. Na meer dan 2 maanden hebben we het hier wel gezien. Hoewel je in deze drukke stad wel bijna alles kunt krijgen, geven we toch de voorkeur om ergens lekker rustig voor anker te liggen. Door alle perikelen rondom o.a. de motor (hier dus later meer over), moesten we langer in deze stad te blijven dan we eigenlijk gepland hadden. Nu hoor ik een aantal van onze trouwe lezers al zeggen: “maar jullie hebben toch alle tijd”? Ja natuurlijk, we hebben alle tijd, maar die brengen we liever door op een aangenamere plek.

Maar nu is het dan zover, we kunnen weer verder. Het is ruim 40 zeemijl naar de baai van Anfi del Mar. Voorlopig zullen we de eerste uren veel op de motor varen, omdat de motor nieuw is en “ingevaren“ moet worden. Hooguit zetten we de genua erbij op. Wanneer de motor 50 uur heeft gedraaid is hij toe zijn eerste service beurt. En al kunnen we dan niet echt zeilen, Fred heeft het toch meteen alweer naar zijn zin!

Bij ons vertrek is het al redelijk weer. In Las Palmas is het vaak bewolkt, maar zodra we op zee zitten komt de zon goed tevoorschijn. Onze nieuwe motor doet het goed en de stress van de afgelopen weken ebt langzaam weg. Het is een lekker dagje op het water en we voelen ons weer goed in ons velletje zitten. Er staan een klein windje en we zetten de fok er bij op. Onderweg zien we een aantal baaien waar we al eerder hebben geankerd. Ook in de baai bij Anfi del Mar hebben we al eerder geankerd alleen dan iets verder van de haven af. Op de achtergrond liggen gigantische appartementen en hotel complexen, gebouwd tegen de berg op. We gaan hier een aantal dagen voor anker.

In de baai liggen nog twee grote zeilboten voor anker, maar verder is het rustig. Althans dat lijkt zo. De volgende ochtend rond of 10:00 uur beginnen de watersportactiviteiten rondom de baai. Ineens vliegen de jetski’s om onze oren, grote catamarans volgeladen met toeristen arriveren en draaien harde muziek. Ook de grote toeristische piratenboot laat zich zien, waar men aan boord een soort van “Jack Sparrow” opvoert. Zogenaamde “bananenboten” en overige luchtkussens met gillende toeristen er op, worden met hoge snelheid door een jetski over het water voortgetrokken. Na 17:00 uur keert de rust in de baai terug en komen er een paar kleine vissersbootjes voorbij. Van andere zeilers hebben we gehoord dat er in deze baai schildpadden aanwezig zijn, die willen we wel zien. Maar helaas, wij hebben ze niet kunnen ontdekken. Er waren zelfs erg weinig vissen te zien, wat ons toch wel enigszins bevreemd. Dus waar de vissersbootjes op zoek naar zijn, blijft voor ons een groot raadsel.

Vervelen doen we ons dus niet. We genieten van het mooie weer en kunnen eindelijk weer eens zwemmen in aangenaam warm zeewater. In de zon zitten lezen, af en toe een klein klusje zoals draden vervangen van de koelkast, hor afmaken en één tree van ons zwemtrapje voorzien we van touw. Dit om beter grip te krijgen bij het in en uit klimmen van het water. Eerst maar eens zien of dat werkt voordat we ze allemaal doen.
Nu we weer een beetje rust hebben gevonden, ga ik ook maar weer verder met mijn “Pipi Langkous” haakproject. Mijn kleindochter Bobby wordt in oktober alweer 2 jaar en dan moet Pipi wel af zijn! FRITZ en Gonny willen ook weer even op de foto.

De BBQ halen we tevoorschijn en zo genieten we weer als vanouds van het goede leven onder het genot van een glaasje wijn! Dit is zoals we het graag zien.

2017-09-15 Anfi del Mar – Puerto Rico
Vandaag is het wat meer bewolkt, maar al erg vroeg warm en bijna plakkerig weer. Om 10:15 uur vertrekken we van onze anker plek naar de haven van Puerto Rico (niet te verwarren met het land met dezelfde naam dat zo’n slordige 2855 Zeemijlen verderop ligt). Deze haven is bijna om de hoek, net 2 zeemijl varen. Om 10:45 uur leggen we aan bij de wachtsteiger en bij het havenkantoor word ik vriendelijk ontvangen door een dame. De monteurs van de motor (Antonio en zijn zoon Ruben) hebben voor ons al een plekje gereserveerd bij deze haven. Het is erg benauwd weer en het zweet druipt langs ons lijf. Zodra we eenmaal op onze plek liggen, duiken we zo snel mogelijk onder de douche door. Er is een restaurantje op een paar meter afstand en daar doen we ons te goed aan een lekkere lunch met uitzicht op de haven. We blijven hier voor één weekje.

Las Galletas – Montana Roja – Las Palmas (Gran Canaria)

Geplaatst op door fred_o3aa07aj

Las Galletas – Montana Roja
De planning is dat we begin juli in Las Palmas (Gran Canaria) moeten zijn, omdat daar onze nieuwe motor geïnstalleerd gaat worden. Maar voordat we in één keer doorstomen, gaan we nog één nachtje voor anker bij de “rode rots”. Het is slechts 7 zeemijl varen en in 2 uurtjes zijn we in de baai. Op het moment dat we de baai binnen varen om een mooi ankerplekje te vinden, zien we iemand in zee zwemmen en met een oranje reddingsboei zwaaien. Het is duidelijk dat hij hulp nodig heeft en we sturen de boot richting deze persoon. Het is iemand van de reddingsbrigade die graag aan boord wil komen omdat hij dood moe is. Zijn collega is nog veel verder de zee op gezwommen om een kitesurfer te redden die door de wind veel te ver de zee op is gewaaid. Beide zijn blijkbaar bekaf en zijn niet meer instaat om terug te zwemmen. Gelukkig waren wij daar op het juiste moment. Wanneer we ze naderen is het nog een hele klus om niet alleen beide zwemmers aan boord te hijsen, maar ook nog eens de kite van de surfer. De beide mannen zijn bekaf en uitermate dankbaar dat we ze gered hebben. De kite surfer is een boom van een vent, maar nu toch wel erg blij dat we in de buurt waren. Hij blijft ons bedanken in gebroken Engels. We denken er nog net aan om snel een foto van de drie mannen te maken, want dit moeten we natuurlijk vastleggen! Niet veel later varen we zo dicht mogelijk langs het strand, waar de drie mannen weer van boord springen. Wij hebben onze goede daad weer gedaan voor vandaag!

Eindelijk rustig voor anker liggend kunnen we nog een paar uurtjes genieten van het mooie weer. Om 20:30 uur is het nog steeds 27 graden.
Morgen vertrekken we in alle vroegte richting las Palmas.

2017-07-03 Montana Roja – Las Palmas
We staan vroeg op en om 6:10 uur halen we het anker op. Genietend van een prachtige zonsopgang zien we tientallen dolfijnen rondom de boot zwemmen en uit het water springen. De hele ochtend hebben we nauwelijks wind en motor zeilen. Rond het middag uur neemt de wind ineens toe naar 20 knopen. Het is bekend dat er tussen de eilanden een sterke wind toename kan ontstaan, dit noemen ze de “acceleratiezone”. De motor gaat uit en we kunnen lekker zeilen. Rond 19:00 uur naderen we de gigantische stad Las Palmas op het eiland Gran Canaria.

We moeten ons melden bij de aanmeldsteiger naast het havenkantoor. Er staan een behoorlijke wind, maar aanleggen gaat goed. We hebben de haven eerder op de hoogte gesteld van onze komst i.v.m. de tijd die we nodig hebben om de motor te laten installeren. Ik meld me bij de havenmeester en we krijgen een plek aangewezen op de J-steiger.
Eén van de havenmeesters wijst ons de weg en zal ons helpen met aanleggen. Het is nog wel even een dingetje om van deze aanmeldsteiger weg te komen omdat de plek vrij krap is moeten we achteruit varen en er staat een harde wind die ons tegen de steiger blaast. Het helpt al helemaal niet wanneer de havenmeester niet luistert naar ons en ineens alle lijnen meteen los gooit. En bedankt!
Vervolgens vaart hij vooruit met zijn dinghy naar een hele andere plek toe dan we aangewezen hebben gekregen. Deze is veel te krap en wat we ook doen, het is onmogelijk om daar aan te leggen. We geven duidelijk aan bij de havenmeester niet tevreden te zijn en willen naar de andere juiste plek toe. Er ontstaat een heftige discussie en even later komt ook de andere havenmeester aan gevaren met zijn dinghy. Die geeft aan dat zijn collega een fout heeft gemaakt en ons naar de verkeerde plek heeft gewezen. Brrr………. Door al dat geklooi is de accu van de boegschroef leeg en zijn we minder flexibel waardoor het nog lastiger is om aan te leggen. We moeten weer met de kont van de boot naar de steiger toe en aan de voorkant mooringlijnen oppikken. Gelukkig staan er bij de goede plek een aantal medezeilers ons op te wachten en verlenen hulp samen met de havenmeester die wederom zijn excuses aanbiedt voor het misverstand. Later blijkt dat één van de zeilers Igor heet en hier al een paar jaar op zijn boot woont. Na het douchen, gaan we dezelfde avond uit eten bij het dichtstbijzijnde restaurant “Pier 19”. Duur en niet zo gezellig, maar we hebben even niet meer de puf op nog verder te lopen. Na het eten liggen we lekker lui “uit te buiken” op onze salonbank, kijken nog even een filmpje en rollen vervolgens moe ons bedje in.