Auteur: fred_o3aa07aj

Maandagochtend, 8 april 2019, gaan we naar de kant om in te klaren. Nadat we de dinghy in het water ligt en de buitenboordmotor erop zit, zijn we zijn klaar om te vertrekken. Oeps, de bbm doet het niet, de versnelling van de buitenboordmotor is het probleem. Dat is weer even balen. We hijsen de bbm terug aan boord en besluiten om dan maar naar het strand te roeien. Later zullen we wel bekijken of en wat we aan de bbm kunnen doen. Op het strand aangekomen helpt er meteen een mannetje mee om onze dinghy hoog op het strand neer te leggen. Hij is een beetje drammerig, wil eerst € 10,00 en wanneer ik zeg dat dit veel teveel is wordt het ineens € 5,00. Hij vraagt mijn naam en roept vervolgens: “oh my god, thats the name of my ex’. We gaan er verder maar niet op in. Een andere man, genaamd George en erg vriendelijk, maakt een praatje met ons. Hij verteld waar we een taxi kunnen vinden en noemt enkele namen van restaurants waar je goed kunt eten en verteld erbij dat ‘Lobsters’ erg duur zijn. Je kunt dit beter op St. Lucia kopen en verkopen voor heel veel geld hier op Barbados (dit is natuurlijk echt verboden). Ook verteld hij dat de vliegende vissen die wij zoveel aan boord hebben gehad heel erg duur zijn omdat die hier niet meer zoveel zijn. Hadden we dat maar geweten…….
We lopen naar de binnenstad en nemen daar een taxi naar de Port authorities. Helaas zet hij ons op de verkeerde plek af waardoor we zeker 2 km terug lopen. Ondertussen komt de regen met bakken de lucht uit en schuilen we even onder een afdakje bij een parkeerplaats. Het zit ons vandaag niet mee. We komen bij de ingang van de Port en melden ons bij de portier die onze gegevens noteert en ons allebei voorziet van een armbandje. Nu mogen we pas het terrein op en in de vertrek/aankomsthal van o.a. de grote cruiseboten bevinden zich de kantoren van Health, Customs en Immigration. Allereerst moeten we ons melden bij Health en de nodige formulieren invullen, vervolgens naar de Customs en weer dezelfde formulieren invullen en als laatste naar Immigration toe. Hier zit een leuke dame waarmee we een heel leuk gesprek hebben. Het is allang lunchtijd geweest en we hebben behoorlijk veel honger. Wanneer we vragen waar we lekker kunnen eten, gaat ze meteen een restaurant bellen en vragen of ze open zijn, helaas voor ons zijn ze dicht. Maar ze geeft ons de nodige tips en ook recepten voor de vliegende vissen o.a. Hierdoor vliegt de tijd. Eindelijk zijn alle formulieren ingevuld en hebben we stempels in ons paspoort gekregen. We mogen onbeperkt blijven, maar als richtlijn een maand. Wanneer we naar andere plek willen bij Barbados met de boot moeten we dit eerst melden. We merken al dat ze in de Carieb veel strikter zijn dan in de Kaap Verde. Al met al zijn we toch een paar uur zoet geweest en hebben behoorlijk veel trek gekregen. Gelukkig voor ons is er op het terrein een klein eettentje, waar we ons te goed doen aan het lekkerste broodje met kip tot nu toe.
We lopen terug van het terrein af en op de hoek van de straat houden we een taxibusje aan en vragen of hij naar het centrum gaat. We praten met de chauffeur en vertellen dat we met onze eigen zeilboot zijn. Verbaasd en vol bewondering over het feit dat we helemaal uit Holland komen. Hij verteld ons waar we simkaartjes kunnen kopen en waar we een supermarkt kunnen vinden. Wanneer we uitstappen, hoeven we niet te betalen omdat hij toch zijn dochter op moet halen. Lief van hem! We krijgen een kaartje waarop staat dat hij taxi vervoer doet, maar ook begrafenissen. Leuke kennismaking met Barbados!
We wandelen door de stad naar de supermarkt, langs de groente en fruitstalletjes. Na een paar boodschapjes gedaan te hebben eten we iets bij de KFC die er naast zit. Maar dat is eens maar nooit weer! In geen vergelijk met de KFC die we in Nederland kennen, het eten was slecht en vet en slap.
We gaan op zoek naar simkaartjes. Er zijn 2 bedrijven waar we simkaartjes voor onze mobiel kunnen kopen: FLOW en DIGICEL. De eerste lukt, maar wanneer we bij de andere winkel komen is het al 17:00 uur en gaat deze net dicht. Dat doen we de volgende keer dan maar. We hebben beide een mobiel waar 2 simkaartjes in kunnen en we nemen zoveel mogelijk verschillende, om zo ons bereik te vergroten. We zijn moe en willen een taxi terug nemen, maar dat kost om te beginnen al 10,00 BBD (€ 5,00) en ook de volgende taxi-chauffeur meldt ons dat dit het basis tarief is. We vertellen waar we heen moeten en dan zegt hij heel eerlijk dat we beter kunnen gaan lopen want het is maar 10 min. Bedankt meneer! Terug bij dinghy zien we niemand meer, het strand is uitgestorven. Hoezo, ik let wel op de dinghy? Het mannetje loopt ik ieder geval zijn € 5,00 mis.

Vanmorgen hebben we de boot voor anker gelegd voor de ‘Pirate Cove’, zodat we dichter bij de stad zitten. Hier is het wel wat drukker met jetski’s, die vanaf 9:00 – 17:00 uur om de boot heen cirkelen. Beetje dichtbij, wat maakt dat je met zwemmen goed moet opletten. Kit is er helemaal niet blij mee, die duikt elke keer ver weg vanwege de harde geluiden. Hij is hierdoor erg schrikachtig geworden. Dagelijks komen er catamarans voorbij varen volgeladen met toeristen. De muziek is hier een stuk luider, maar daar hebben we geen moeite mee. Er ligt nog 2 andere buitenlandse boten voor anker. Veel minder dan we eigenlijk hadden verwacht. Duidelijk is dat het seizoen aan het aflopen is. Wel vliegen de jetski’s, wat maakt dat je moet opletten met zwemmen rondom de boot.

Ook vaart er met vaste regelmaat een ‘party-boot’ rond die knoert harde muziek draat. Eén keertje draait hij ’s nachts, of eigenlijk heel vroeg in de ochtend, rondom onze boot rondjes. Dit was een beetje teveel van het goede vonden we en onze buren, die net gearriveerd waren, werden wakker gemaakt met een ‘Goodmorning!

Geruime tijd van te voren heb ik contact gehad met een aantal die op Barbados wonen. Met dank weer aan Wereldvrouwengroep op Facebook! Via een WV maken we kennis met een Nederlandse zeiler, Jules, die hier al meer dan 20 jaar woont. Een afspraak is gauw gemaakt en op woensdag roeien we naar het strand toe. We hebben afgesproken bij de strandtent ‘Pirate Cove’. Hier ontmoeten we ook zijn zeilmaatje Heim, waarmee hij indertijd naar Barbados is gezeild. We hadden Jules al op de hoogte gebracht van onze bbm problemen en gevraagd of hij een monteur wist. Ook hadden we verteld we op zoek zijn naar een nieuwe bbm, een 2-takt i.p.v. een 4-takt. Deze zijn lichter en sneller. Hij heeft al wat navraag gedaan en geeft ons de informatie. Ook heeft hij iemand die ons met de oude kan helpen. We zitten bij lekker te pimpelen en het is de hoogste tijd dat we iets gaan eten. De strandtent sluit al en op advies van Heim lopen we naar het centrum toe richting het restaurant ‘Waterfront’. Wanneer we bij de hoek zijn worden we aangesproken door 3 mannen die voor het restaurant ‘The Bridge’ staan. Ze vertellen ons dat de restaurants allemaal om 21:00 al dicht zijn of gaan. We vallen om van verbazing, nu al? Is er dan ergens een lokaal tentje waar we nog kunnen eten vraag ik. Nee, alles is dicht. Maar zegt één van de mannen, je kunt met mij en mijn vrouw meerijden naar ‘The Gap’ daar begint het leven pas na 21:00 uur en daar zijn volop restaurantjes. We vinden het heel erg aardig dat we mee kunnen rijden. Hij en zijn vrouw zijn eigenaren van ‘The Bridge’ en hebben in The Gap nog 2 restaurants. Niet veel later rijden we in een luxe 4×4 auto naar The Gap. Zijn vrouw legt uit wat voor soort restaurants ze hebben. In The Gap is het in ieder geval een stuk levendiger dan in Bridgetown.

We besluiten om bij ‘The Rumshop’ te gaan eten en genieten even later van ons eerste echte goede maaltijd op Barbados. We doen daarna nog een ‘rummetje’ (de drank van Barbados) bij het 2e restaurant van ze en spreken nog even met de eigenaresse Trish. We nemen de taxibus terug naar het strand.

We roeien terug naar de boot om ons op te frissen en te verkleden om later weer terug te keren naar ‘Pirate Cove’ waar we afgesproken hebben met Jules. Daar ontmoeten we ook Ian, die er 12 jaar over gedaan heeft om een schoener te bouwen hier op het strand. Er is muziek en het is extra druk. Het schijnt dat er elke donderdagavond wel ergens op het eiland een avond met muziek is. Het is het evenement om elkaar te treffen en netjes aangekleed te stijldansen op de muziek onder een grote tent. De mensen kijken allemaal heel serieus. Jules verteld dat op donderdag avond er ook altijd muziek is bij ‘Waterfront’, daar speelt dan altijd een jazzband van heren op leeftijd. Jules en Ian hebben andere plannen, dus gaan we alleen. Er heerst een gezellige sfeer en de band bestaat inderdaad uit zeven heren waarvan er een paar dik in de 80 zijn. Ze spelen Jazz met zoveel passie, dat het een genot is om naar te luisteren en te kijken.

De rest van de week zijn we (voornamelijk Fred) met Jules in de weer met de bbm en een monteur. We kunnen de bbm van Heim lenen, eentje die veel meer Pk’s heeft dan onze oude, waardoor we veel harder kunnen dan met onze oude motor. Dit is ook één van de redenen dat we graag een andere willen kopen. Af en toe moeten we de motor even terug brengen omdat mensen van de Cruising Club ze nodig hebben, maar dat combineren we dan vaak met even de stad in te gaan. Bij deze club komen veel buitenlanders die op Barbados wonen of langdurig verblijven. Na afloop drinken we dan een borrel met Jules en Heim bij de CC en bewonderen de zonsondergang.

Vrijdag hebben we met Karen (Wereldvrouw) en Jules afgesproken om uit eten te gaan. Terwijl we op Karen wachten komt de regen ineens met bakken de lucht uit. We maken kennis met Karen en even later halen we Jules op bij zijn huis. Het is nu droog en ik ben net uitgestapt of lig ineens op de grond. Geen idee wat er gebeurde, zal wel weer door mijn enkel gegaan zijn. Echt weer iets voor mij! Mijn linker hand, arm en heup vangen de grootste klap op. Mijn rechter enkel doet pijn, waardoor het lopen wat moeilijk gaat. Bij Jules krijg ik een zak ijs om mijn enkel te koelen en een steunkous om beter te kunnen lopen. We gaan toch uit eten, moet wel voorzichtig zijn met lopen. Het restaurant ‘Shakers’, waar we een echte steak eten! Eindelijk weer lekker vlees. We doen nog ergens anders een glaasje en dan brengt Karen ons terug naar het strand. Mijn enkel doet nog wel pijn, maar heb meer last van mijn linker heup.

In het weekend laat ik mijn pootje een beetje rusten en Fred gaat aan het werk.
De volgende week gaan we met Jules naar watersportzaken, bouwmarkten en een grote supermarkt. Het blijkt nog wel een probleem te zijn om hier een nieuwe 2-takt bbm te kopen. Alles moet besteld worden. Jules heeft ons fantastisch geholpen door op voorhand allerlei mensen te bellen voor informatie. Fred heeft via internet informatie opgevraagd bij een bedrijf in Grenada, die zou zowel de bbm als een nieuwe dinghy op voorraad hebben.
We gaan een dagje met de dinghy naar de stad toe, je kunt je dinghy goed vastleggen net voor de 2e brug in de stad aan het ‘St. Fairchild parc’. Je moet hem wel met een staalkabel of ketting vastmaken. Vanaf het park is het 5 minuten lopen naar de supermarkt ‘Jordans’, in de ‘Fairchild street’.

Groente kopen we bij ‘Franky’ die voor de supermarkt staat met wat groeten en fruit. We wandelen wat rond, kijken bij diverse zaakjes en kopen bij Duty free zaak mijn favoriete parfum en een luchtje voor Fred. Eten bij SUBWAY een heerlijke wrap. Dan komen we terug bij de dinghy en bij het open maken van het slot breekt ineens de sleutel af in het slot. Jemig wat een pech. Stom eigenlijk, want we moeten regelmatig de sloten controleren en in spuiten en dat hebben we een beetje verzaakt. Natuurlijk hebben we geen gereedschap bij ons of WB50 (om het slot mee in te spuiten). Ik bel Jules op of hij ons kan helpen en niet veel later is hij er en hem lukt het om met wat gereedschap de rest van de sleutel eruit te krijgen. Gelukkig hebben we de reserve sleutel bij ons. Bedankt Jules!

Op een andere dag ontdekken we in ‘Marhill Street’ een shoppingmoll met een eettentje waar je Roti kunt eten. Heel goedkoop, veel en erg lekker eten.  We hebben een was dagje, watermaker draaien en allerlei kleine klusjes doen. Al gauw blijkt dat de watermaker het steeds slechter gaat doen. In begin maart hebben we een nieuwe pomp er in moeten zetten, wat natuurlijk ook al belachelijk is voor een ‘nieuwe watermaker’ die slechts een half jaar goed gedraaid heeft. Het blijft een probleem geval. Maar waardeloos is het wel, want dit betekent dat we een nieuwe pomp moeten kopen dat blijkt hier onmogelijk (ondanks verwoede pogingen van Jules). Bovendien moeten we ook alweer met jerrycans water gaan sjouwen…… Als troost gaan we ’s avonds maar wat drinken bij ‘Waterfront’ en luisteren naar de muziek van de Jazz heren. Bij binnenkomst worden we zelfs al herkend door Sue, de vriendelijke eigenaresse, als de zeilers uit Holland.

 

Fred moet diverse keren terug naar de monteur. Er is een onderdeel wat niet los gaat en daarvoor wordt er weer een ander mannetje ingehuurd. Nu blijkt al gauw dat de monteur dat specifieke onderdeel ’kwijt ’is geraakt en daar zijn we echt niet blij mee. Hij heeft overal gezocht in de puinhoop van zijn auto en werkplaats, maar dacht ook dat dit onderdeel toch vervangen moest worden. Dit is helemaal niet het geval, Fred kon dit best goed zelf repareren. Bij navraag (door Jules en Fred) blijkt dat dit onderdeel besteld moet worden en dat de totale kosten op ongeveer slordige 300 BBD (€ 150,00). De monteur wil wel even gewoon betaald krijgen voor zijn werk, 390 BBD. Daar zijn we het dus echt niet mee eens. Uiteindelijk na een verhitte discussie is Blacky de monteur boos en wil alleen maar dat we alle losse onderdelen weer mee nemen. Daar zitten we dan met een bbm die uit elkaar ligt en het niet doet. Zo goed als het gaat zet Fred het ding in elkaar en nemen we het mee terug aan boord. Dat wordt in Grenada een nieuwe motor kopen!

Bij Jules thuis gaan Fred en hij op internet op zoek naar een nieuwe pomp voor de watermaker. Helaas lukt dit niet, maar misschien dat we deze wel in Grenada kunnen kopen. Het blijkt dat Jules hele bijzondere ‘huisdieren’ heeft. Het zijn hele mooie hagedisjes van ongeveer 10 cm lang, die Barbadosanolis genoemd worden. Ze lopen langs de muren en

verschuilen zich achter zijn boekenkasten.

 

Jules rijdt ons naar een apotheek, waar het niet moeilijk is om zonder recept mijn medicatie voor twee maanden mee kan krijgen. Ook nemen we Jules een aantal keren mee uit eten als dank voor alles wat hij voor ons heeft gedaan. Bij ‘Mama Mia’ eten we een heerlijke dubbelgevouwen pizza en pasta met salade.Op een andere dag gaan we, nadat we een borrel gedronken hebben op de Cruising Club, samen met Jules (en Kiara een kennis van hem), naar Oistins toe om daar bij één van de vele eettentjes rondom de bekende vismarkt een hapje te eten. Jules kent een tentje waar ze overheerlijke vis hebben. Aan houten picknick tafels gezeten smikkelen we van onze maaltijd en kunnen genieten van muzikanten met trommels die langs lopen. Het is overal enorm druk en op verschillende plekken is er muziek. Ook wordt er later op de avond gedanst (in stijl) op jaren 50-60 muziek. Erg leuk om te zien! Na (teveel) rumpunch is het de hoogste tijd om naar huis te gaan.

 

We hebben een lek in de dinghy! Het zijn 2 hele kleine sneetjes, maar genoeg om de voorkant van de tubs langzaam leeg te laten lopen. Het zou kunnen komen door de kleine schelpjes die aan de boot vastgegroeid zijn. Reden genoeg om een duik te nemen en de boot hiervan te ontdoen. De lijm die we de eerste keer gebruiken blijkt niet meer goed te zijn. Nadat we nieuwe lijm hebben gekocht en alles opnieuw plakken is de dinghy weer als van ouds!

We gaan niet alleen maar uit eten, we eten ook nog wel eens een gezonde maaltijd op de boot!

Wel zien we veel vliegende vissen over het water scheren en ook spoelen er de nodige aan boord.
We hebben niet gevist, we zijn wat dat betreft ook een beetje lui geweest. Maar ook omdat de boot nog al heen en weer geslingerd werd en we bang zijn om visdraad in de schroef te krijgen.
We hebben de motor niet gebruikt (we zijn tenslotte zeilers!) tijdens deze tocht, alleen wanneer we de zeilen moesten aanpassen en om te ankeren.
We hebben enkele reparaties en klusjes moeten doen tijdens deze tocht. Zo hebben we een lijn en enkele blokken moeten vervangen van de windvaan en om de dag water weg moeten pompen uit de ‘werkkooi’ en bij de motor. We zitten nog steeds met de vraag waar dit water vandaan komt. Dat is één van de klusjes die we in Barbados zullen moeten doen.
Door de grote golven worden we aardig heen en weer geslingerd en zitten we onder de blauwe plekken van het stoten. We lopen heel weinig aan boord, maar we krijgen voldoende beweging. Je moet je voorstellen dat je in een ruimte zit en staat, die continue in beweging is. Je lichaam krijgt geen moment rust en moet continue corrigeren. Alle spieren in de lijf zijn in beweging, het is een work-out van jewelste. We zijn allebei ook weer enkele kilo’s afgevallen wat een mooi bijkomend verschijnsel is.

We eten in het begin de verse groeten en fruit op en gaan daarna over tot de overheerlijk blikken met vleesmaaltijden van Ingrid en Freek (zus van Fred en zwager), met dank hiervoor! Bij aankomst in Barbados hebben alleen nog maar één watermeloen over.

We verzetten de tijd driemaal omdat er een groot tijdsverschil is tussen Kaapverdië en Barbados. Met Nederland scheelt het 6 uur, vroeger dus.
Om contact het thuisfront te houden stuurt Fred dagelijks een mailtje via de satelliet naar familie en enkele vrienden. We krijgen ook enkele mailtjes terug, waarvoor onze dank en waardering.
Het weer was nogal wisselend, van zeer zonnig, weinig wind tot ineens heel veel wind (vooral vlagen) en regen. Dan bedoel ik niet gewoon regen maar een echte tropische regenbui, waarbij je tot op je ondergoed nat wordt. De bewolking varieert ook nogal.

erwacht dat we wel wachten zouden kunnen draaien in korte broek met een hemdje aan, maar dat zat er niet in. Overdag is het daarentegen vaak lekker zonnig.

Sea

Let me be alone with the sea,
Let me be alone with the waves.
I want to let my soul go,
not my body not my mind.

Just let me dream a bit,
around the things I feel.
And the sea, I’m sure,
that she knows what I mean.

I want to be alone with the sea,
I want to be alone with the waves.
I want to listen to my breath,
I want to listen to my sigh.

I want to listen to my silence,
after that I will continue.
And the sea, I’m sure,
will understand my silence.
nn

Ruim 20 dagen later, op 7 april 2019, naderen we Barbados. Het is nog midden in de nacht en we zien één grote lichtvlek aan de horizon die steeds groter wordt. Wat een lichtvervuiling! Het duurt nog een paar uur voordat we dichtbij onze anker plaats zijn. In de laatste uren hebben we ook af en toe weer een regenbuitje. Zo wat voor het altijd zonnige Carieb? Fred hijst de gastenvlag van Barbados.

 

We zijn gearriveerd in de Carieb bij Barbados! Zodra we vast liggen nemen we een biertje om te proosten. Daarna duiken we in de salon om even een dutje te doen, want we zijn beide toch wel erg moe. Dit dutje blijkt uiteindelijk een paar uur te duren.

Op Brava hebben we Kee leren kennen en haar hebben we gevraagd of ze zin had om met ons mee over te steken naar Barbados. Ze was erg enthousiast en had er zin in. De afgelopen weken hebben we heel wat over en weer contact gehad om van alles te regelen. Zo konden wij een aantal dingen bestellen en bij haar af laten leveren. Ook hebben we haar een klein boodschappenlijstje gegeven, voor drop en kaas etc. Aangezien Kee vegetarisch is moeten er wat extra dingen door ons ingekocht worden, zoals allerlei bonen en peulvruchten e.d. De laatste weken zijn er ook helaas weer enkele dingen stuk gegaan. Allereerst moeten we, nu al, een nieuwe pomp hebben voor de watermaker. De omvormer is stuk gegaan, maar hiervoor hebben we gelukkig tijdelijk een andere, iets mindere kwaliteit, hier in Mindelo kunnen kopen. Zo zijn er nog een aantal dingen die we bestellen en bij Kee laten bezorgen. Ze neemt een extra koffer mee vol spullen.
Vandaag, 11 maart 2019, is ze aangekomen in Mindelo en de komende dagen gaan we de laatste boodschapjes doen en dan zeilen we naar Brava om daar nog even een bezoekje te brengen aan de Wereldvrouw Marijke en haar man Erick. We hebben elkaar de vorige keer te kort gezien. Ladingen fruit en groente worden ingeslagen en in een net onder de zonnepanelen opgeborgen. We zorgen er voor dat het net goed afgesloten is en dat er niets uit kan roller tijdens de reis. Alle voorraden worden op de vaste plekken opgeruimd en alle lossen dingen opgeborgen en of vastgezet. Fred installeert de nieuwe waterpomp zodat de watermaker het ook weer doet. Fred haalt in jerrycans diesel bij de haven en de boot wordt verder voorbereidt op ons komende vertrek. Tijdens het boodschappen doen, wanneer Kee en ik op pad zijn, komen we ineens Rob en Mathilda tegen in de stad. We zijn met stomheid geslagen, die hadden we hier niet verwacht. We wisten dat ze naar Brava zouden gaan, maar dar zouden we ze niet hebben gezien omdat we dan alweer vertrokken zijn. We hebben hun leren kennen op Brava, zij logeerden ook bij Marijke en Erick. Kee kookt een paar keer en laat ons kennis maken met vegetarische gerechten.

Groentenschotel, tonijn en salade

Ter afscheid van onze tijd in Mindelo gaan we natuurlijk nog een laatste keer uit eten bij ons favoriete restaurant ‘Casa Café’ en genieten nog een laatste keer van de life muziek.

De allerlaatste Kaapverdische klanken

Eerder deze week hebben we al een aantal kleine cadeautjes, typische Hollandse dingetjes, gegeven aan het personeel. We nemen afscheid van Valdir, Vanny, Zu en George, waar we de laatste maanden heel veel en goed contact mee hebben gehad. Het was heel erg gezellig, maar nu is het de hoogste tijd om verder te gaan en daar hoort dan ook jammer genoeg afscheid nemen bij. De laatste dagen hebben ook wij enkele lieve cadeautjes van hun terug gekregen. Zelfs van George, die altijd zo rustig en verlegen overkomt. Van Vanny kregen we een fles met Grogue met honig smaak, omdat ik deze de laatste tijd zo vaak heb gedronken. Heel lief van haar. Van Zu en de anderen krijg ik een ketting met een schildpadje er aan en nog enkele andere souvenirs voor ons beide van de anderen. ter herinnering aan Kaapverdië. Bedankt lieve mensen van ‘Casa Café’ het was fijn om jullie te hebben ontmoet.

Vanny en de Grogue Miel

Donderdag 14 maart – zondag 17 maart 2019
Het is zo ver, we gaan uit Mindelo vertrekken op weg naar Brava. Het is 13:30 uur wanneer we het anker ophalen, wat redelijk soepel gaat. We zeilen met alleen de Genua de baai van Mindelo uit. Deze trip is een goede test voor de oversteek en duurt ongeveer 24 uur. Kee zal deels de wachten met Fred en deels met die van mij meedraaien om te wennen. We hebben de wind van op zij en gaan gemiddeld 4-5 knopen. Het is een zonnige dag, een heldere nacht met heel veel sterren. Tijdens de wacht die ik met Kee deel, horen we ineens een hele harde zucht naast de boot. Is dit een walvis? Ik schijn nog even in het water met een zaklamp, maar dat levert niet veel op. Overdag zien we helaas geen walvissen, zoals we zo graag gewild hadden. Ook de volgende dag is het lekker zonnig en genieten we weer van het zeilen. In de middag overvalt Kee ons ineens met de mededeling dat ze niet verder met ons mee zal gaan en in Brava zal afstappen. Door persoonlijke overwegingen kwam ze tot dit besluit. We zijn reuze blij dat ze dit nu meldt en niet halverwege de trip. Jammer, maar het is niet anders. We gaan de oversteek dus gewoon lekker met zijn tweetjes doen. Aan het einde van de middag naderen we Brava en wanneer we de baai indraaien zien we een bekende catamaran liggen. Pierre en Valerie die we hebben leren kennen toen we voor anker lagen bij Boa Vista. Ze staan al te zwaaien naar ons. Het is ‘druk’ in de baai want er ligt zelfs nog een boot! Het ankeren gaat helaas niet goed de eerste keer en na een tweede poging ligt de Pegasus bijna op dezelfde plek als de vorige keer. We gaan naar de kant toe en drinken bij Anna, die ons hartelijk begroet, een biertje. Kee stapt nog dezelfde avond van boord en krijgt onderdak bij Marijke en Erick, waar nog het appartementje van de vorige keer vrij is. We hebben ons uitgeklaard in Mindelo en zijn niet van plan om ons opnieuw te melden bij ‘George’. Mocht hij langsvaren, dan hebben we een excuus, we hebben pech met de motor o.i. en zijn zo snel mogelijk van plan weer te vertrekken. We horen wel een paar keer een fluitje van de kant, maar dat negeren we maar gewoon. Zaterdag hebben we afgesproken om naar Marijke en Erick te gaan. Maar eerst komt Kee nog langs om haar spullen op te halen en de boel te verdelen. S ’middags krijgen we ook nog even bezoek van de Belg Alex van de ‘Perspectiev’. Hij reist ook al een poosje rond en is van plan om over enkele weken over te steken naar de Carieb. We hebben een gezellig gesprek en wisselen de nodige informatie uit. Ook helpen Alex door voor hem een aantal waterflessen te vullen met vers water van de watermaker. In ruil daarvoor krijgen we een leesboek en tijdschrift. Zeilers helpen elkaar onderling, dat is heel gewoon. We houden contact, want we zullen hem zeker in de Carieb nog wel tegen komen. Aan het einde van de dag gaan we naar de kant, drinken nog iets bij Anna en dan lopen we naar boven toe, naar Marijke en Erick. We worden weer hartelijk ontvangen, drinken op het dakterras een wijntje en kletsen gezellig bij. Valerie en Pierre komen ook even langs om dag tegen ons te zeggen. Zij zijn toch van plan om ook over te steken met hun catamaran, al is dit pass volgend jaar. Daarna genieten we van een overheerlijke maaltijd met geitenvlees. Aan het einde van de avond nemen afscheid van Kee en ook daarna is het tijd om afscheid van Marijke en Erick te nemen. Het blijft vreemd om zo mensen te leren kennen en dan ook weer afscheid te moeten nemen. We zullen zeker contact met ze houden! Morgen blijven we op de boot om de laatste dingen te doen, zoals de logeerkooi weer in gebruik nemen en alles weer op zijn plek te leggen.Maandag zullen we beginnen aan de oversteek en de Kaapverdische eilanden voorgoed achter ons laten. We hebben bijna een heel jaar doorgebracht bij de Kaapverdische eilanden en dat is ons goed bevallen. Maar nu zijn we ook wel weer toe aan verandering. Een nieuw continent met nieuwe uitdagingen. Op naar de Carieb!

Koffie met ons favoriete toetje Cheescake, gemaakt door Vanny!

09-05-2016 t/m 02-02-2019
Vandaag zijn we precies 1000 dagen onderweg sinds ons vertrek op 9 mei 2016 uit Scheveningen.

Ons leven is echt veranderd
We doen steeds nieuwe ervaringen op en raken nog meer op elkaar ingespeeld. Natuurlijk heeft een ieder zo zijn eigen kwaliteiten en taken aan boord, maar toch doen we heel veel samen. We lopen allebei dag- en nachtwachten, bepalen samen waar en wanneer we ergens heen gaan, zetten de routes uit, halen weerkaarten binnen en verdiepen ons in het land of plaats waar we heen gaan. Degene die wacht heeft is de kapitein en maakt in eerste instantie de beslissingen, maar er is altijd ruimte voor overleg in geval van twijfel. Uiteraard zitten er ook wel eens dingen tegen, maar ook daar komen we altijd wel weer uit. We zoeken gewoon samen naar oplossingen voor eventuele problemen die zich voordoen.

We genieten elke dag van het andere leefklimaat, betere buitentemperatuur, warmer zeewater en de fantastische uitzichten die elke keer weer anders zijn. De ervaringen die we op doen op het gebied van eten, drinken, natuur en cultuur, neemt niemand ons meer af. Bijzondere ontmoetingen met Nederlanders die in het buitenland wonen, met andere zeilers en de lokale mensen.
Ondanks tegenslagen op fysiek gebied, kunnen we nog steeds zeggen dat ons vertrek een hele goede beslissing is geweest. We voelen ons goed op ons bootje, zijn erg gelukkig samen en ook Kit heeft het nog steeds heel goed naar zijn zin op de Pegasus. Kortom deze manier van leven bevalt ons uitstekend!

Even een kort overzichtje
1000 dagen onderweg
7 landen
2 continenten
21 eilanden
1 Oceaan
5867 zeemijlen (ofwel 10.866 km)
392 uur met de oude motor (sinds ons vertrek)
314 uur met de nieuwe motor
32 dagen op zee
412 dagen in een haven (29 verschillende havens)
538 dagen voor anker (45 verschillende plaatsen)
15 dagen aan een mooring gelegen
1 dag aan een kade (rivier Gambia)
2 dagen op de kant gestaan met onze boot
Caroline is 2x terug geweest naar Nederland
Fred is 1x terug gegaan naar Nederland
Engels, Spaans, Portugees, Arabisch, Frans en Creools geprobeerd te spreken
Nederlandse, Belgische, Duitse, Franse, Ierse, Engelse, Deense, Zweedse,  Zwitserse en Portugese zeilers ontmoet
10 Nederlanders ontmoet die in het buitenland wonen

Hoogte punten van Fred:
Aankomst in Gijón, dat was de eerste grote stap van onze wereldreis.
Andere culturen en landen ontdekken.
In landen langere tijd verblijven zonder me een toerist te voelen.
Lange overtochten zeilen.
De Gambia rivier bevaren.
Mijn ‘vakantie’ in Nederland en de week dat mijn zus Ingrid en zwager Freek in Kaapverdië waren.

De hoogte punten van Caroline:
Het oversteken, nachten doorzeilen en genieten van de heldere sterrenhemel.
Andere landen en culturen ontdekken.
Bijzondere ontmoetingen met Nederlandse Wereldvrouwen (en hun partner) die in het buitenland wonen en met andere zeilers die goede vrienden zijn geworden.
Mijn ‘vakanties’ naar Nederland, om familie en vrienden weer even te zien.
Dat mijn beide kinderen, Steven en Vincent, allebei bij ons in Kaapverdië waren op mijn 60e verjaardag.
Kerst en O&N vieren in Kaapverdië.

Wat missen we?
Natuurlijk nog steeds onze familie en vrienden, ondanks gebruik makend van de sociale media, zoals WhatsApp, Skype en Facebook.
Ik mis typische Hollands eten en snoeperijen, al wordt ook dit langzamerhand minder. Fred mist dit soort dingen een stuk minder.

Er zijn zes dagen voorbij gegaan wanneer de pijn in mijn buik wederom erger wordt. De kuur antibiotica had allang aan moeten slaan. Na elke maaltijd heb ik last van mijn buik en ook weer diarree. Zo schiet het niet op en daarom gaan we maandag met een taxi (voor € 1,50) terug naar de kliniek. We treffen de dezelfde arts die tot de conclusie komt dat deze bacterie immuun is voor deze antibiotica. De arts schrijft een recept uit voor antibiotica en pijnstiller (incl. injectiespuiten) die beide 5 dagen lang intramusculair * toegediend zal worden. Fred gaat naar de apotheek voor de ampullen en dan dient de verpleegster de eerste injectie toe. Fred kijkt goed naar de handelingen van de verpleegster, want je weet maar nooit wanneer we zoiets zelf moeten doen wanneer we onderweg zijn.
Het bezoek aan de arts kost niets, maar de inspuiting deze 1e keer € 3,50. De rest van de ampullen en spuiten nemen we mee naar de boot.

*Bij intramusculaire injecties vindt de inspuiting (injectie) plaats in spierweefsel van de bil. De vloeistof wordt sneller (binnen 15-20 minuten) in de bloedsomloop opgenomen dan via het maag-darmkanaal en werkt daardoor veel sneller.

Ik voel me gaandeweg opknappen, veel minder pijn en ik slaap ook veel beter dan de afgelopen weken. We moeten elke dag terug naar de kliniek voor deze injectie. De 2e dag houden we een taxi aan om naar de kliniek te gaan, maar voordat we kunnen zeggen waar we heen willen zegt de taxichauffeur al naar de MediCentro? Zijn we al zo ingeburgerd in Mindelo dat de taxichauffeurs elkaar op de hoogte houden van ons doen en laten? Wel grappig toch! De inspuiting kost deze keer maar € 3,00.
Op de 3e dag weet zelfs de receptioniste al mijn naam (ze noemen de patiënten hier bij hun voornaam, waarschijnlijk omdat de familienamen te vaak voorkomen), dat maakt het allemaal een stuk persoonlijker. Het is elke dag dezelfde vriendelijk verpleegster die de injectie zet. Ik ben heel blij dat deze injecties hun werk doen, waardoor ik me eindelijk weer wat beter voel. Nog twee dagen te gaan!
Na afloop doen we boodschappen en drinken koffie bij Casa Café, onze favoriete plek. We waren hier al bijna twee weken niet meer geweest en werden al gemist. Ook mijn ‘hondjes’ zijn blij om me weer te zien en gelukkig voor hun heb ik mijn zakje met hondenbrokken bij me!

Eindelijk heb ik weer wat meer energie om andere dingen te doen, zoals het bijwerken van mijn blogs.

In de maanden november en december hebben, zowel Fred als ik, behoorlijk veel last van verkoudheid en hoesten gehad. Bij mij ging het niet over en het resulteerde uiteindelijk zelfs in een longontsteking. Omdat ik al vaker met dit bijltje heb gehakt wist ik dat er maar één oplossing was om dit goed te bestrijden, een antibiotica kuur. Ik had het al aan zien komen en het langer uitgesteld dan slim was. Gelukkig hebben we aan boord een ruime voorraad medicatie, dus dat was geen probleem. Helaas bleek 1 kuur van 7 dagen onvoldoende om het de kop in te drukken en moest ik wat langer doorgaan. Gaande weg voelde ik me gelukkig wel wat opknappen.

Hebben we het ene gehad, krijgen we het volgende.
Vlak voor Oud & Nieuw was er bij mij een klein stukje van een vulling afgebroken. Gewoon pech, maar het was wel noodzakelijk dat er iets aan gedaan werd. Via Hannie, één van de Wereldvrouwen, werd ik naar een goede tandarts in Mindelo verwezen. In het begin van een zijstraat (aan de linkerkant) van de weg naar het Paleis, zit aan de linkerkant op de eerste verdieping een tandartsenpraktijk. Hier schuin tegenover zit een hele goede bakker volgens Hannie en dat klopt zeker, vanaf dat moment kopen we daar zoveel mogelijk ons brood.
Aangekomen bij de tandarts leg ik mijn probleem uit en om duidelijkheid te krijgen of de betreffende kies niet gespleten is, maakt ze een foto. Na het maken van de foto blijkt dat hij gewoon gevuld kan worden en er wordt een afspraak voor de volgende dag gemaakt. Ik ben totaal geen fan van tandartsen, maar gelukkig verdoofd ze de plek waar ze moet boren. De kies wordt netjes afgevuld en met een beetje scheef smoeltje van de verdoving kom ik terug in de wachtkamer waar Fred op me zit te wachten. Het duurt nog wel even voordat de verdoving uitgewerkt is, maar ja dat hoort er bij. Ondertussen is het ruim na lunchtijd en heb ik behoorlijke trek gekregen. Iedereen heeft het weleens ervaren om iets te eten of drinken terwijl de ene helft van je gezicht helemaal gevoelloos is. Kost wat moeite om alles aan één kant naar binnen te werken, maar het is wel een goede methode om rustig te eten. Jammer genoeg heb ik, waarschijnlijk van het geklooi in mijn mond en de verdoving nog een paar dagen last van hoofdpijn en pijn in mijn gezicht.
De totale behandeling (twee bezoeken, foto en vulling) heeft mij slechts € 60,00 gekost. Dat is nog geen 3e deel van wat een gemiddelde tandarts in Nederland kost.

Vervelende dingen komen nooit alleen
Vorige week woensdag kreeg ik ineens erg last van mijn buik. Nu heb ik wel vaker last van mijn darmen, maar ditmaal zat de pijn veel hoger, meer naar mijn maag toe. Ik heb een soort afknellende band van spierpijn om mijn lijf, ben misselijk, slaap slecht en kan ook niet veel eten. De pijn varieert en gaat gepaard met koortsaanvallen. Ik zit te bibberen onder een fleece dekentje met dikke sokken aan terwijl het binnen 26 graden is. Zo gaat het een aantal dagen door. Mijn weerstand is behoorlijk gereduceerd na de longontsteking en ik voel me al weken bekaf. Wanneer ik denk, nu gaat het iets beter, neemt de pijn zaterdag en zondag weer toe en ook de koorts is terug. Ik kan niet meer slapen en alleen nog maar rechtop zitten. Tijd om naar een dokter op te zoeken en op maandagochtend nemen we een taxi naar het MediCentro (aan de Av. Alberto Leite – Madeiralzinho). Hier worden we al vrij snel geholpen door de uitermate vriendelijk arts Dr. Yasar P. Garcia. Deze arts begint meteen allerlei formulieren met de stempel ‘Urgencia’ erop in te vullen en wil direct enkele onderzoeken laten doen. Hij laat me voor minimaal 4 uur opnemen ter observatie. Door verplegend personeel worden we begeleid naar een aparte ruimte waar een bed voor me klaar staat met gordijnen er omheen. Het verplegend personeel is allemaal zeer vriendelijk. Hier word ik aan een infuus gelegd tegen uitdroging met een vitamine B complex en krijg ook meteen een injectie in mijn bil tegen de pijn. Ik vind alles goed, als ik maar van de pijn af kom. Er wordt bloed afgenomen en een urine test gedaan. Ook moet er een Ultrasonografie van mijn buik worden gemaakt en zittend in een rolstoel gaan we, via de buitenkant van het gebouw, naar de onderste verdieping, wat op zich al een bijzondere ervaring is. Daarna mag ik weer mijn bed in en is het wachten op de resultaten. Regelmatig komen ze vragen of het goed met me gaat. Gelukkig is de ergste druk nu van mijn buik af nu, maar ik voel me wel een vaatdoek, mede omdat ik niets heb kunnen/willen eten vandaag. Ik neem af en toe slokjes water uit mijn waterflesje, maar dan kan ik mijn ogen niet meer openhouden van de moeheid en val in slaap. Totaal krijg ik 3 zakken vloeistof via het infuus. Fred gaat tussendoor even ergens iets eten. Rond half 4 in de middag komt de arts met de uitslag. Er zijn drie verschillende vormen van een bacteriële infectie gevonden, Salmonella type H, type O en proteus OX19. Ik denk meteen, dat heb ik weer, niet 1 maar 3 types!

Even ter informatie:
Wat is infectie met salmonella?
De salmonellabacterie behoort tot de familie van de enterobacteriën. Er zijn ongeveer 1500 verschillende types salmonella, ook wel serotypen genoemd. De verschillende serotypen hebben vaak een eigen gedrag. Sommige salmonellabacteriën verdwijnen binnen enkele dagen vanzelf. In dat geval is een behandeling niet nodig. Er zijn echter ook salmonellabacteriën die ernstige infecties en zelfs blijvende klachten kunnen veroorzaken. Behandeling met antibiotica is in dat geval noodzakelijk. Het zijn voornamelijk de salmonella typhi en de salmonella paratyphi die ernstige klachten kunnen veroorzaken.
Oorzaak van infectie met salmonella
De salmonella bacterie komt vooral voor in rauw vlees (vooral varkensvlees en kip), eieren, rauwe melk en melkproducten, vis en garnalen. Normaal gesproken veroorzaakt het eten van besmet vlees niet direct een infectie. Pas wanneer de bacteriën zich op het voedsel hebben kunnen vermeerderen, ontstaat infectiegevaar. Dit is het geval wanneer producten niet voldoende gekoeld bewaard worden of wanneer producten niet goed verhit worden. De salmonellabacterie wordt gedood wanneer een product geheel (dus ook aan de binnenkant) tot 70 °C verhit wordt. Invriezen van producten doodt de bacterie niet maar gaat wel vermeerdering tegen.

Er wordt meteen antibiotica in het infuus gespoten en de laatste zak wordt opgehangen. De arts schrijft een aantal medicijnen voor o.a. antibiotica, deze moeten we op weg naar ‘huis’ bij de apotheek kopen. In principe mag ik gewoon eten en drinken (alleen water uit flesjes, maar dat doen we altijd al), maar voorlopig geen gewone melk (ik drink gelukkig toch al alleen Sojamelk), geitenkaas eten of slecht gekookte of gebakken eieren, vlees of vis eten. Nu moet ik zeggen dat ik daar op dit moment ook beslist geen behoefte aan heb.
Het zal nu met de medicatie en veel rust moeten overgaan.

Omdat Fred zich ook al een paar dagen niet optimaal voelt, zegt hij tegen de verpleegster dat hij zich ook wil laten testen op deze bacteriële infecties. Dit wordt vervolgens ook in gang gezet en hij verdwijnt naar het laboratorium op de 2e verdieping. Voor de uitslag zullen we nog een uurtje moeten wachten en dat doen we rustig in dezelfde ruimte.
Rond half 5 s ’middags komt de uitslag van Fred terug, positief bevonden op Salmonella type H. Fred dacht zeker gedeelde smart is halve smart! De verpleegster vraagt een recept voor medicatie aan de arts. Gezellig, nu gaan we allebei aan de antibiotica! We bedanken het verplegend personeel voor hun zorg en rustig wandelen we het ziekenhuis uit, waar we een taxi aanhouden die ons terug brengt naar de haven. Bij de Floating Bar van de Marina zoek ik een rustig schaduwhoekje op terwijl Fred de medicatie gaat kopen bij de apotheek. Bij zijn terugkomst varen we direct terug naar de boot. Niet veel later zitten we allebei uitgeblust op de salonbank. Al met al was het toch een hele lange dag en zijn we beide erg moe. Het ontbreekt mij nog steeds aan eetlust, maar omdat ik nog niets gegeten heb vandaag neem ik toch maar een kopje soep.
De dagen die hierop volgen verbeterd dit heel langzaam, maar echt veel eet ik niet. Ook een manier op af te vallen, hoewel natuurlijk niet de beste.

Er zal nog wel wat tijd overheen gaan voordat we beide weer in optimale conditie zijn. Gelukkig hebben we hier alle tijd voor en hebben we geen haast om over te steken naar Suriname zoals vele zeilers om ons heen, want dit is beslist niet iets wat je onderweg wilt krijgen.

Wat heeft ons dit nu gekost?
Nu was dit zelfs een privé kliniek en niet het algemene ziekenhuis, maar je krijgt toch een beeld van wat de gezondheidszorg kost in Kaapverdië.
Caroline totaal 28.304 CVE ofwel € 257,00
Fred totaal van 5204 CVE ofwel € 47,00.

Ook deze kosten zijn zoveel minder dan wat wij in Europa zouden moeten betalen. We zijn ons terdege van bewust in wat voor bevoorrechte situatie wij ons bevinden, dat wij überhaupt keuzes kunnen maken. Want voor een gemiddelde Kaapverdiaan is dit natuurlijk een heleboel geld, zeker wanneer je weet dat een ober gemiddeld € 130,00 per maand verdiend. Dat zij géén keuze kunnen maken voor een privé kliniek maar afhankelijk zijn van het gewone ziekenhuis. Nee, wij hebben het nog niet zo slecht in Europa!

De gezondheid perikelen is één van de redenen dat onze blogs daarom niet echt bijgewerkt zijn. We hopen dat jullie geduld zullen hebben, want ze komen er echt aan!

25-12-2018 t/m 01-01-2019
We zijn nu al sinds mei 2018 bij de Kaapverdische eilanden en in het begin heb ik nog een paar blogs geschreven, maar al gauw zat daar toch behoorlijk de klad in. Het lukte me om één of ander reden niet om onze ervaringen op te schrijven. Mijn hoofd zat blijkbaar te vol met alle indrukken. Maar nu zijn we ondertussen een paar maanden verder en is de rust in mijn hoofd weer gekeerd en ben ik weer begonnen met schrijven. Heel langzaam zal ik met terugwerkende kracht de blogs aanvullen.Maar nu eerst een blog over Kerst en Oud & Nieuw

We zijn nu alweer een paar weken in Mindelo op Sao Vincente en hebben het prima naar onze zin. Niets moet en we hebben totaal geen haast en dat bevalt ons beide erg goed. Ondertussen zijn we al aardig ingeburgerd en weten onze weg wel te vinden in Mindelo. In november en december is het aardig druk geworden in de haven van Mindelo en ook op de ankerplaats, waar wij liggen, is het aantal bootjes flink toegenomen. We worden ingesloten door Franse bootjes, want daar stikt het hier van. Fransen hebben ook altijd de neiging om boven op je lip te gaan liggen. Ze droppen het anker op een paar meter afstand om vervolgens meteen hun dinghy te water te laten en er vandoor te gaan naar de kant. Dit is een methode die wij niet ambiëren, maar goed verschil moet er zijn…… Aan boord proberen we een beetje kerstsfeer te creëren door wat versieringen en verlichting op te hangen. Het Marokkaanse kunststof kerstboompje zetten we op de kuiptafel buiten neer, met versieringen en verlichting. Vervolgens hangen we gekleurde lampjes in de kuip die we op allerlei standen aan kunnen zetten. Maar voor de rust kiezen we de stand permanent branden, anders worden de buren gek van die flikkerende lampjes.

De laatste paar weken in december zijn er ook een aantal Nederlandse zeilboten bij gekomen, waaronder enkele zeilvrienden die we al eerder hebben ontmoet of waar we eerder contact mee hebben gehad via mail en/of sociale media. Altijd gezellig om landgenoten te treffen. Voor het eerst maken we kennis met Diny en Marten van de Dayak. Dit zijn kennissen van het vrijwilligerswerk van een hele goede vriend (Erik) van ons. We hebben al een aantal keren mail contact met elkaar gehad en nu ontmoeten we elkaar in het ‘echt’. We drinken bij hun aan boord een kopje koffie en Marten verteld dat hij de oversteek naar Suriname met opstappers gaat maken en dat Diny zich later bij hem voegt in Suriname. Met Diny wordt het een kort weerzien, want helaas moeten zij door familieomstandigheden eerder terug naar Nederland. Maar Marten komt de dag voor kerst weer terug. Cor en Cynthia zijn met de DreamC gearriveerd en Marja en Henk met de Dina Helena. Natuurlijk ga ik op de foto met deze zeilende Wereldvrouwen (de groep waarvan ik al jaren lid ben op Facebook), Diny van de Dayak en Marja van de Dina Helena.

De dag voor kerst hebben we een borrel aan boord van de Tomski, met Lena en Marcel aan boord. Het lijkt wel of Leny ongeveer beetje iedereen heeft uitgenodigd en de boot zit vol met een zeer gemêleerd gezelschap van Fransen, Portugezen, Zweden, Spanjaarden en Nederlanders. Iedereen heeft iets te eten en/of te drinken meegenomen. Zo maken we onder meer kennis met typische Zweedse koekjes, broodjes en sterke drank. De sfeer zit er goed in en de Zweden beginnen spontaan als eerste een kerstliedje te zingen, waarop alle anderen niet achter kunnen blijven. Er vloeit de nodige drank en na afloop zwalken we over, een nogal bewegende steiger, vanwege de swell in de haven. Het lijkt wel een golfplaat en dat komt niet alleen door de drank……..De volgende dag op 1e kerstdag gaan we met een aantal Nederlanders uit eten bij een goed Italiaans restaurant de ‘Taverne’. Een gezellig restaurant met muziek en goed eten.

Van Marten krijgen we een overheerlijk kerstkrans waarvan ik dubbel geniet.

De tweede kerstdag vieren we op onze boot lekker met zijn tweetjes. Kleine hapjes eten terwijl we naar een aantal films kijken. Het blijft bijzonder om kerst in deze temperaturen te vieren. Elk jaar is het weer een verrassing waar we de feestdagen zullen vieren.

De dag voor oud en nieuw horen we één van de zeilers geregeld heeft dat we het terras van de bar van de Marina na 21:00 uur mogen gebruiken om een oudejaarsfeestje te geven. Alle zeilers zijn welkom! Het is de bedoeling dat iedereen eigen eten en drinken mee neemt. Maar dat er zoveel gehoor aan wordt gegeven verbaasd ons enorm. Er zijn zeker 100 mensen aanwezig en het eten past maar nauwelijks op de tafels. Van wraps, salades tot hele taarten toe. De sfeer is super gezellig en er wordt ook gedanst op de muziek. Maar toch ontstaan er groepjes, de Fransen klitten lekker bij elkaar (vaak doordat ze geen Engels kunnen) en wij als Hollanders zoeken elkaar ook op. Om 24:00 uur barst het vuurwerk los en proosten we op het nieuwe jaar. Dat het maar een goed zeiljaar mag worden voor iedereen.

De kade van Mindelo ziet het letterlijk zwart van de mensen die eerst van het vuurwerk en daarna van de muziek op straat genieten. Samen met Marten wandelen toch ook maar even de stad in om hiervan te genieten. Wat een mensenmassa! Straten vol met vrolijk dansende mensen. Omdat ik me nog niet helemaal fit voel (ik heb de afgelopen weken veel gehoest en een longontsteking opgelopen, hierover later meer) maken we het niet te laat. Om half 3 zijn we weer terug bij de boot. We kunnen wel zeggen dat dit toch wel één van de meest spectaculaire oudejaarsfeesten tot nu toe was.

We wensen alle lezers van ons blog een bijzonder gezond,
maar vooral een heel happy 2019 toe.

01-12-2018 t/m 03-12-2018
We vertrekken vandaag van Brava naar Santiago, een zeiltocht van 87 zeemijl en 24 uur. Op deze trip zeilt opstapper Kee mee, die we op Brava hebben leren kennen. Ze is erg enthousiast want het is de eerste keer voor haar dat ze op een oceaan zeilt. We roeien naar de kant om Kee op te halen en gaan nog even voor de laatste keer iets drinken bij Anna. Dan blijkt dat George (de man van de Marine Policia) daar nu net binnen aan het lunchen is. We moeten even op onze woorden letten, want officieel moeten we natuurlijk melden dat we iemand meenemen aan boord. We nemen afscheid van Mathilde, Rob en Erick en lopen zo opvallend mogelijk terug naar de dinghy. Bij de boot aangekomen hijsen we de dinghy aan boord en bereiden ons verder voor op ons vertrek. We leggen Kee globaal een aantal zaken uit die op dit moment van belang zijn, de rest komt wel als we onderweg zijn.

De wind komt uit het noordoosten en we zullen waarschijnlijk de hele tocht motorzeilen (grootzeil, Genua en de motor). Het weer is gelukkig erg mooi en warm zodat we in een korte broek in de kuip kunnen zitten. Omdat we een nachtje doorzeilen lopen we natuurlijk ook wacht en we laten het aan Kee over welke uren ze mee gaat draaien. Er staan aardige golven en Kee en ik moeten hier even aan wennen, hoewel we niet echt zeeziek worden hebben we toch een beetje raar gevoel in onze buik. Natuurlijk heeft Fred weer nergens last van, mazzelaar! Kee vindt het geweldig om te sturen en geniet zichtbaar van deze tocht. Het is een mooie tocht, ondanks de golven. Tijdens deze zeiltocht zitten Kee en ik gezellig te kletsen, we hebben het geweldig naar onze zin. Fred maakt ‘s avonds het eten klaar omdat wij liever buiten blijven. De wachttijden gaan in en Kee draait zowel met mij als met Fred een aantal uren mee. De volgende dag neemt de wind toe en de windmeter geeft zelfs een keer 40 knopen wind aan (windkracht 8)! Dan komt het eiland Santiago in zicht en naderen we de baai. We zien meteen dat er grote golven de baai binnen rollen en moeten goed opletten waar we gaan ankeren. Je wilt namelijk niet dat de boot door een golf meegenomen wordt richting strand……. De vorige keer was het hier toch veel rustiger, dit doet ons meteen aan Brava denken. Wanneer we eenmaal goed voor anker liggen, proosten we op deze tocht, waar we alle drie van hebben genoten!

‘S avonds gaan we naar de kant met de dinghy en eten een pizza bij onze favoriete restaurantje annex bakker. De volgende ochtend is het helaas tijd om afscheid van Kee te nemen. Zij neemt een aluguer naar Praia om van daaruit de ferry terug te nemen naar Brava waar ze nog een aantal weken bij Marijke en Erick al vertoeven. Bij het busje zwaaien we haar nog even uit. Heel raar, maar ik heb een beetje last van een ‘empty nest syndroom’. Het was leuk om een gezellig jong persoon als Kee aan boord te hebben, al was het maar voor korte tijd. We kunnen niet anders zeggen dat we het heel erg leuk hebben gevonden dat Kee meegezeild heeft en wie weet vaart ze nog eens mee in de toekomst…… Bedankt voor je gezelschap Kee!

Overige tijd in Tarrafal
We blijven nog anderhalve dag in Tarrafal en dan zullen we daaruit naar Mindelo op Sao Vincente zeilen. Nadat we enkele boodschapjes hebben gedaan drinken we iets bij het restaurant ‘Buzio’. Dit restaurant dankt zijn naam aan de schelpensoort dat hier veel voorkomt. Er liggen een aantal schelpen in het restaurant ter versiering en omdat ik deze zo mooi vind krijg er ééntje cadeau van de ober. Dit restaurant was nog niet open toen wij de vorige keer in Tarrafal waren. Aan de wand hangen schilderijen van bekende zangers en zangeressen en staat een grote vogelkooi met een stel kwetterende parkieten.

Dan is iedereen ineens bezig met verschuiven van tafels en stoelen, want er komt een grote groep aan.
Het blijkt dat het vandaag de dag van het gehandicapte kind is en dat moet gevierd worden met zang en dans. Het is een gezellige drukte vanjewelste wanneer een grote groep gehandicapten met familie en verzorgers op de stoelen plaats nemen. Er wordt muziek gemaakt, gezongen en gedanst. Voor ons weer een buitenkansje om zoiets mee te maken.

De volgende dag gaan we weer verder, ditmaal terug naar Mindelo, Sao Vincente.

14-11-2018 t/m 31-11-2018
Onderweg
We zijn al een poosje in Mindelo (Sao Vincente) en gaan nu naar het allerkleinste bewoonde eiland van Kaapverdië. Het wachten is op een goed weer momentje. Brava is één van de benedenwindse eilanden en daarvoor is de heenreis een stuk gemakkelijker dan wanneer we daarna terug gaan naar Sao Vincente. Op woensdag is het dan zover en we verlaten de baai bij Mindelo rond het middag uur. Het is ongeveer 130 zeemijl, ruim 24 uur varen, dus een nachtje op zee. De voorspelling is dat we de wind schuin van achter hebben met golven van rond 2 meter. Overdag zeilen we op het grootzeil en genua en voor de nacht zetten we een rif in het grootzeil. Gedurende de nacht nemen de golven en wind toe en begint het steeds meer een ‘bumpy ride’ te worden. Niet helemaal wat we er van hebben verwacht, maar ja, wanneer is de weervoorspelling nu wel helemaal goed! We hebben zelfs windvlagen van meer dan 26 knopen. Tijdens mijn nachtelijke wacht, zie ik ineens vlak voor ons een rood en groen lampje opduiken, wat betekend dat er een boot recht op ons af vaart. Op de instrumenten is het nog niet zichtbaar, zodra ik de contouren van een andere zeilboot zie, verschijnt er ook ineens een signaal op het scherm. Die zet nu pas zijn AIS aan. Ik behoud mijn koers zoveel mogelijk en zie dat het bootje op nog geen mijl afstand langs vaart. Dit was dan ook weer het enige spannende van deze nacht. Verder probeer ik mezelf zoveel mogelijk af te schermen tegen de golven die af en toe overkomen. Er zijn zelfs inktvisjes aan boord gespoeld. Eentje hebben te laat overboord gezet, die had Kit al te pakken en verorberd.

Rond 11:00 uur zien we de vage omtrekken van de eilanden Fogo en Brava verschijnen.

Zodra ik mobiel bereik heb, stuur ik Marijke (een Wereldvrouw die op Brava woont) een berichtje dat we er bijna zijn. De golven zijn behoorlijk hoog en daardoor besluiten we om pas in de baai het zeil te strijken. Om 13:00 uur naderen we de baai en varen om de kleine rots heen waarna de golven gelukkig een stuk minder zijn. We varen een paar rondjes om te bepalen waar we ons anker uitgooien. De beste plek om te ankeren is in de buurt van de vissersbootjes had Marijke ons verteld. Er ligt één klein Frans houten zeilbootje en daarnaast ankeren we. Dit bootje is werkelijk piepklein, ongeveer 6 meter. Later vernemen we dat ze niet alleen vanaf Frankrijk hier heen zijn komen zeilen maar ook nog eens straks de oceaan over zullen steken. We vinden het nogal gewaagd en moedig van deze Fransen. We blijven de rest van de dag aan boord, om zeker te weten dat het anker goed gepakt heeft.

Brava
Is het kleinste vulkanische bewoonde eiland van Kaapverdië, maar 64 km² groot en ligt ten westen van het eilandje Fogo. Het telt nog geen 6.000 inwoners en ‘Nova Sintra’ is de belangrijkste stad, die op 500 meter hoogte ligt in de bergen. Het eiland is klein, maar heeft een afwisselend landschap met een bergachtige natuur, steile kliffen, pittoreske dorpjes en één van de mooiste baaien van Kaapverdië, ‘Fajã de Água’. Ten noorden liggen een aantal kleine onbewoonde eilandjes, Grande en Cima, die ook bij Brava horen. Het hele jaar door, dag en nacht, schommelt de temperatuur tussen de 20 en 25 graden. Dus nooit koud en niet te heet. Alleen in januari, februari, maart kan je wel een vestje gebruiken ‘s avonds. De regentijd is ‘officieel’ van juli tot november, maar dat betekent vooral dat er KANS op regen is en absoluut niet dat het elke dag regent! Brava wordt nog nauwelijks bezocht door toeristen en dat merk je. Het is een aanrader voor mensen die tot rust willen komen en van eenvoud houden, waar je goed kunt wandelen, snorkelen, vissen, zwemmen, ontspannen en het Kaapverdische leven kunt proeven. Naast Portugees wordt er voornamelijk Creools gesproken. Op elk eiland van Kaapverdië klinkt het Creools weer heel anders dan op de andere eilanden is onze ervaring tot nu toe. Er is duidelijk een verschil tussen de noordelijke en de zuidelijke eilanden en dat geldt niet alleen voor de taal. Ooit is er een landingsbaan aangelegd op Brava, maar die is al jaren gesloten. De baan was te kort en het was te gevaarlijk om te landen vanwege de sterke zijwinden die hier heersen. Nu kun je alleen per zeilboot of veerboot vanaf Santiago (Praia) en vanaf Fogo naar het eiland komen.

In de baai  van Fajã de Água’

Stukje geschiedenis
Brava is in 1462 ontdekt door de Portugezen, maar ondanks dat het toen al ontdekt was, vestigden er zich pas mensen in 1573. In 1680 vond er een vulkaanuitbarsting plaats op het nabij gelegen eiland Fogo. Dit leidde ertoe dat veel inwoners van Fogo naar Brava vluchtten. Zij ontdekten al snel dat Brava een zeer vruchtbaar eiland is en begonnen koffie, suikerriet, mais en aardappels te verbouwen. Het leven op Brava was zo goed dat veel voormalig inwoners van Fogo besloten niet terug te keren. Rond 1850 kwamen er verschillende walvisvaarders naar Brava om hun voorraden aan te vullen. Daarop besloten veel jonge inwoners van Brava om met deze walvisvaarders mee te gaan. Sommigen als bemanning bij de walvisvaarders, anderen om naar de Verenigde Staten te gaan en daar werk te zoeken. Veel immigranten uit Brava hebben zich gevestigd in Boston, Providence en New Bedford. Tijdens en na de grote depressie in de Verenigde Staten besloten veel voormalige immigranten uit Brava terug te keren naar hun thuisland. Echter, op Brava was het leven ook zwaar. De gevolgen van de Tweede Wereldoorlog zorgden ervoor dat er weinig levensmiddelen naar de eilanden van Kaapverdië kwamen. Gevolg hiervan was dat veel mensen aan de hongersnood overleden. In 1982 verwoestte een orkaan ook nog eens een groot deel van de infrastructuur op Brava. Vele nazaten van de geëmigreerde Kaapverdianen komen met regelmaat terug naar de eilanden, sturen geld naar de familie en hebben veelal nog een huis op het eiland. Dit is mede de reden dat men hier ook wat meer Engels spreekt.

De baai bij het dorpje ‘Fajã de Água’
Is werkelijk een plaatje, wat is het rustig hier! De baai is omringd door hoge rotsen en in één daarvan zie de vorm van een gorilla of is het een indiaan? Fred deelt mijn rijke fantasie niet. Er loopt een weg langs de kust waar de huizen van het dorp aan liggen, sommige in koloniale stijl en wit met blauw geschilderd.

Tegen de groene helling met terrassen en palmbomen, staan nog enkele huizen waaronder die van Marijke en Erick. In deze baai is geen strand, het bestaat voornamelijk uit grote zwarte door het water afgeronde stenen. Een hoge kade muur moet het dorp beschermen tegen de golven. Er is eigenlijk maar één geschikte plek om aan land te komen en dat is waar de vissersbootjes op een helling liggen. Dit is een deels ommuurde helling waar acht vissersboten liggen. Een klein schattig kerkje bevindt zich aan het begin van het dorpje. Omdat de afstand niet zover is roeien we naar de kant en laten de buitenboordmotor aan boord van de Pegasus. Voor de kust dobberend bekijken we eerst even hoe we aan land gaan, want het is en blijft altijd een kunst om op het juiste moment de golven af te wachten en te landen. Gelukkig gaat het allemaal goed en komen we redelijk droog aan. We trekken de dinghy wel zover mogelijk de helling op en leggen deze naast de vissersbootjes. Van de visserman Dani kopen we enkele mooie vissen.

Ontmoetingen
We kijken er naar uit om Marijke Katsburg (Wereldvrouw) en Erick Mulder te ontmoeten. Ik heb al ruim 1,5 jaar contact met Marijke via de sociale media. Ook Marijke heb ik leren kennen via de Facebook groep ‘Wereldvrouwen’, waar nu bijna 20.000 vrouwen lid van zijn. We hebben al diverse malen contact gehad met Nederlandse vrouwen die in het buitenland wonen. Het is niet alleen bijzonder leuk, maar ook erg interessant om te horen hoe deze vrouwen in het leven staan en het leven in het betreffende land ervaren. Je neemt op deze manier een ‘kijkje in hun keuken’. Marijke is samen met haar man Erick, ruim 6 jaar geleden geëmigreerd is naar Brava. Zij verhuren nu drie eenvoudige appartementen op de berg in het dorpje Fajã de Água, www.kazadizaza.com. Het kleinste appartement is gemaakt van flessen, wat ik een super goed idee vindt. Er is een toilet buiten en ook douchen doe je open en bloot in de natuur, maar met een geweldig uitzicht.In de afgelopen anderhalf jaar heb ik van Marijke al de nodige informatie gekregen over het eiland Brava. Eén van de dingen die mij meteen waren opgevallen is dat ze beide zeer begaan zijn met de lokale bevolking en zich inzetten om dingen op hun eiland te verbeteren door middel van het opstarten van diverse projecten. Naast de inkomsten van de appartementen leven ze van wat het land opbrengt, maken o.a. hun eigen jam, geitenkaas en ‘vruchtenwijn’. Er zijn, sinds Marijke en Erick op Brava wonen, al verschillende zeilers op bezoek geweest. We hopen een bijdrage te kunnen leveren met onze verhalen waardoor mensen aangestoken worden met het Kaapverdië virus. Dat men niet alleen de meest toeristische eilanden, zoals Sal en Boa Vista,  zullen bezoeken maar ook de andere eilanden. Brava is zeker de moeite waard om te bezoeken.

Vanaf de boot gezien

Marijke maakt een paar spectaculaire foto’s van onze boot op de hoge wilde golven. Er wordt gesuggereerd dat we beter naar Furna kunnen zeilen en daar voor anker gaan, maar dat vinden we geen goed plan. Dan moeten we namelijk tegen de golven in terug naar het noorden varen en dat wil je echt niet in deze situatie. Nee, we schommelen het wel uit totdat het over is.

De Pegasus verdwijnt in de golven…….

Een mooie witte vogel met een oranje snavel is zo moe dat hij op de rand van onze reeling neergestreken is (helaas is de foto niet zo goed omdat ik deze door de ruit moest nemen i.v.m. Kit).

Vreemde vogel

Maritime Policia
Het is pas woensdag, zes dagen na aankomst, wanneer weer de mogelijkheid hebben om aan land te komen. We zijn van plan om ons maar eerste te melden bij de Maritieme Policia in Furna. Er rijden kleine busjes (aluguer) heen en weer naar de hoofdplaats Nova Sintra. Bij Anna wachten we totdat er een busje komt. Je moet geduld hebben, want hier doen ze niet aan vaste tijden. Dat hebben we nu na een aantal maanden bij Kaapverdië te zijn wel geleerd. We kunnen mee met een busje dat eerst gevuld wordt met tien zeer luidruchtige schoolkinderen, die allemaal gezellig achterin willen zitten. Scholen zijn niet zo groot en daardoor gaan de kinderen of de ochtend of de middag naar school. We rijden eerst ‘naar boven’ de berg op naar ‘Nova Sintra’, daar stappen we over op een ander busje om in ‘Furna’ te komen.
De weg hiernaartoe blijkt de enige geasfalteerd weg te zijn die het eiland rijk is. Na heel veel bochten belanden we in Furna en vragen waar het kantoor is van de Maritime Policia. Onderweg komen we iemand tegen die Engels spreekt en verteld dat het nu lunchtijd is en dat ze niet aanwezig zijn. JohnJohn heeft in Amerika gewoond is nu (volgens eigen zeggen) de enige tourgids op Brava. Ja hoor, dat geloven we direct! Dan maar ergens even lunchen en hij brengt ons naar een lokaal tentje, ‘Martin’, waar we een heerlijk maaltijd krijgen.

Nova Sintra
Deze plaats kenmerkt zich door de vele hibiscusplanten en groentetuintjes. De toegangsweg bestaat uit een laan met in de middenberm hoge bomen. Een mooi groot plein annex park, waar je wat kunt eten en drinken. Diverse supermarktjes en een groente/fruit hal. Er lopen diverse mensen rond met bakken met fruit en groente. We gaan een aantal keren met de aluguer terug naar deze plaats.

Samen met Erick gaan we naar een houthandel om een stevig balk te kopen. Erick is goed in houtbewerken en zo lief om deze balk voor ons op maat en in de vorm te maken die we graag willen. Deze balk willen we gaan gebruiken als een soort tijdelijke boegspriet om de gennaker aan te bevestigen.

São Vincente
Dit vulkanische eiland behoort tot de noordelijke eilanden en is een klein (ongeveer 227 km2), bergachtig, droog en kaal eiland. Er is heel weinig groen te vinden omdat de bergen van Santo Antão, het eiland dat voor São Vicente ligt, de stormen, maar ook meestal ook de regen van het eiland weg houdt. Het relatief vlakke midden van het eiland wordt door drie middelhoge bergen begrensd, waarvan de hoogste berg, ‘Monte Verde’ (de groene berg, welke midden in het Parc natural ligt), een hoogte heeft van 774 m. Van daaruit heb je een prachtig uitzicht over het eiland. Aan de westkant van Mindelo vind je het internationale vliegveld, vlakbij het plaatsje San Pedro. Zowel hier als in het noorden bij het strand van ‘Salamansa’ wordt veel aan surfen en kit surfen gedaan wordt. Verder heb je hagelwitte stranden waaronder ‘Baia das Gatas’ (ook wel kattenbaai genoemd naar de meerval of katvis die hier veel voorkomt) en het strand in Mindelo ‘ Laginha Beach’. Nederlanders die naar São Vincente komen en ‘thuis’ voor de buis hebben gezeten kijkend naar het tv-programma ‘Helemaal het einde’, nemen daar ook graag een kijkje. De locaties Tamboer en Palmeira kun je per taxi bereiken. Hierover later meer wanneer ik onze ritjes over het eiland beschrijf.

Mindelo
Pas vanaf de 18e eeuw kwamen er langzaam steeds meer mensen op São Vicente wonen. De natuurlijke baai met zijn bekken in het noordwesten, ooit ontstaan door een vulkaanuitbarsting, werd door de Britten als ideale plek voor een haven gezien. Hier werd Mindelo gesticht en ontwikkelde zich in de 19e eeuw tot belangrijke doorgangshaven in de internationale zeevaart. Hier ligt de enige jachthaven van Kaapverdië waardoor veel zeilers vanuit Europa (of Canarische Eilanden) hierheen komen om daarna over te steken naar Zuid-Amerika en het Caribisch gebied. Zo levendig als Mindelo is, zo verlaten en doods is de rest van het eiland. Mindelo heeft ook op de inwoners van de andere eilanden een aantrekkingskracht door het internationale karakter en is hét cultureel middelpunt van Kaapverdië. Het ontwerp van de oude koloniale huizen, de lichte en gevarieerde kleuren van de gevels, maken het de mooiste stad van de archipel. Althans dat is wat de ‘gewone’ toerist leest op internet en in de gidsen.

Men spreekt niet zo gauw over de onafgebouwde en afgebladderde huizen, de vele bedelaars en de hoeveelheid honden die hier rond lopen, waardoor je toch een iets wat vertekend beeld krijgt. Het is wel een bijzondere kleurrijke stad wat mensen betreft. De mix van Portugezen en verschillende Afrikaanse volkeren maakt dat het uiterlijk van de mensen zeer uiteenlopend is. Wat ook wel grappig is dat je dan leest dat je als toerist b.v. echt het fort ‘Fortim do Rei’ gezien moet hebben omdat het uitzicht zo mooi is. Dat laatste is waar, het uitzicht over de stad en haven is mooi, maar het fort stelt niets voor. Het is half ingestort en lijkt meer op een ruïne.

Aan de waterkant staat de ‘Torre de Belém’, een bijzonder lelijk betonnen kopie van de ‘Torre de Belém’ in Lissabon. Daarnaast ligt een strandje met vissersbootjes waar een standbeeld staat van de Portugese ontdekkingsreiziger ‘Diogo Afonso’. Op het muurtje zittend kun je de baai mooi overzien. Onder de afdakjes spelen, vooral mannen, een spelletje kaart om geld en het gaat er soms heftig aan toe. Er zijn ook enkele musea en tentoonstellingen, maar daar vertel ik later meer over.

Diogo Afonso

Bij het plein waar alle busjes staan die naar verschillende plekken op het eiland gaan, zijn kleine verkooppunten gebouwd waar veel Senegalezen en Gambianen hun spullen aan de man proberen te brengen. Overal in de stad vind je kleine supermarktjes annex barretjes. Natuurlijk zijn er gebouwen die de moeite waard zijn om te bekijken, zoals het voormalige (roze) paleis van de gouverneur ofwel het ‘Palácio do Povo’ (volkspaleis) wat nu gebruikt wordt voor exposities.

‘Palácio do Povo’

Er is op de Kaapverdië geen sprake van massatoerisme (gelukkig voor ons), maar het neemt wel toe. Af en toe komt er een cruiseboot die één of twee dagen blijft liggen en een paar honderd man stromen dan even de stad in totdat het tijd is voor het avondeten (want ja alles is inclusief aan boord he!) en dan loopt de stad weer leeg. Om een goede indruk van Mindelo en zijn bewoners te krijgen is het aan te raden om de stad per voet te verkennen of af en toe een bus te nemen. Naarmate je hoger de stad in gaat, wordt het contrast tussen arm en rijk steeds meer zichtbaar.

Op het plein bij ons favoriete Casa Café zit een prima auto verhuurbedrijf, maar je kunt ook een Aluguer nemen met chauffeur. In Mindelo rijden vele bussen rond waar je gewoon een rondje mee kan rijden door de stad voorslechts € 0,40 per persoon per ritje. Alle taxi’s in Kaapverdië hebben een kleur en op São Vincente is dit wit. Een ritje in de stad kost tussen de 100 en 150 escudo’s (€ 1,00 – € 1,50). Naar het vliegveld is het 1000 escudo’s (€ 10,00), dit is bijna een vast tarief.

Muziek
De zeer bekende zangeres ‘Cesaria Evor’ (1941-2011) is op dit eiland geboren. Zij zong de nationale muziek van Kaapverdië  ‘Morna’ in het creools. Deze zang is melancholisch en wordt veelal begeleidt door gitaar, viool, piano, accordeon of een ‘cavaquinho ‘(een snaarinstrument met 4 snaren met de grootte van een ukelele die doorgaans een stemming heeft van een banjo met 4 snaren). Vele artiesten van nu spelen haar nummers en nu wij al geruime tijd in Kaapverdië zijn herkennen wij zelfs de muziek en teksten! Daarnaast heb je de zogenaamde ‘Funaná’ zang en muziek, dit heeft meer tempo en klinkt veelal een stuk vrolijker. In vele restaurantjes en barretjes wordt ’s avonds muziek gemaakt. Ook maakten we verschillende weken in september en oktober mee dat de straat, richting het paleis, afgezet werd en dat er van 21:00 – 23:00 uur muziek gemaakt werd. Op deze avonden is dit een plek waar mensen samen komen, hun gedachten verzetten door te luisteren en te dansen op de muziek. Wij hebben diverse avonden erg genoten van de muziek. Ook zoeken wij vaak de restaurantjes op waar ‘Morna’ muziek gespeeld wordt. Bij ‘Bom Costa’ hebben we meerdere malen genoten van de muzikanten en hun muziek. Deze mensen zijn helemaal in hun element wanner ze muziek maken.

Waar Mindelo ook om bekend staat is het carnaval en dat is één van de redenen waarom wij pas halverwege maart hier vandaan zullen vertrekken, want dit willen we natuurlijk meemaken. Dus voor dit verslag moeten jullie nog even geduld hebben!

De afgelopen periode hebben we hiervan al de nodige bezocht en ‘gekeurd’. Je moet tenslotte het verschil weten niet waar! We hebben ondertussen natuurlijk zo onze favoriete plekjes, zoals ‘Casa Café’, waar we al een leuk contact hebben met het bedienend personeel Valdir, Vanny en Zu. Vaak hoeven we niet eens meer iets te bestellen en komen ze al met de witte wijn voor mij en de rode wijn voor Fred aanzetten. Ook drinken we hier vaak een kopje koffie op het terras met zicht op het plein. Vanny geeft ons regelmatig een omhelzing en Valdir begroet ons op de Kaapverdiaanse manier (gesloten vuist tegen gesloten vuist.

Valdir

We eten graag bij ‘Bom Costa’, wanneer er livemuziek is en ook de ‘Taverne’ is een goed, Italiaans, restaurant. Bij restaurant ‘Pergola’ zit je onder een afdak op een binnenplaats en daar is ook elke avond muziek. Op de weg naar het paleis zit het restaurant ‘Chava d’Ouro’ op de 1ste verdieping.

‘Chava d’Ouro’

Hier kun je heerlijk en goedkoop eten en de leukste plek is dan op het balkonnetje op zaterdagavond wanneer er muziek in dezelfde straat is. Ook ‘O Cocktail’ ligt op de 1ste verdieping en is erg groot, maar je kunt er goed eten en ook daar is elke avond live muziek. Er zijn heel veel kleine lokale tentjes waar je heerlijk kunt eten, het is een kwestie van zoeken. Bij het strand is een gelegenheid ‘Caravela’ waar veel lokale mensen komen, waar het eten goed is en niet duur. De strandtent aan het begin van het strand is meer gericht op de toeristen met de daar bijbehorende prijzen. Het voordeel van deze laatste tent is dat ze de enige zijn met parasols en strandstoelen op het strand, waar je dan wel weer € 6,00 voor moet betalen.

Uiteraard vertoeven we ook aardig wat keren bij de ‘Floating Bar’ van de Marina.

We zijn nu sinds mei 2018 bij Kaapverdië en hebben al de nodige weerwisselingen meegemaakt.
Het is zeer uiteenlopend, van zeer zonnig en warm tot mistig met veel wind en koud (althans naar de maatstaven van nu). Het blijven natuurlijk wel temperaturen tussen de 20 en 30+ graden, dus wat dat betreft mogen we zeker niet klagen. Een aantal weken met veel bewolking gehad en dan had de zon moeite om er doorheen te komen. In de afgelopen maanden hebben we ook een aantal keren behoorlijke harde wind (meer dan 25 knopen), waardoor we aardig liggen te schommelen en slingeren op de ankerplaats. Tijdens deze periode is het dragen van een vest tijdens de tocht naar de kant met de dinghy echt geen overbodige luxe. Wanneer deze dan weer gaat liggen, dan is de zee spiegelglad en draaien we alle kanten om ons anker heen. Ook ’s avonds, zodra de zon onder is, wordt het (januari en februari) behoorlijk frisjes. Op dagen dat het erg warm is, dan waarderen we het zeker dat we voor anker liggen en een zeebriesje hebben. Af en toe hebben we wat regen, als je tenminste kunt spreken van regen, want de paar druppels zijn bijna verdampt voordat ze de grond raken. In Februari hebben we een aantal dagen last van de ‘Bruma Seco’ ofwel droge mist. In Nederland zou je zeggen dat het heiig is. Het zicht is dan heel erg slecht. De kant is nauwelijks te zien, laat staan het eiland Santo Antão.
We zijn natuurlijk de afgelopen jaren gewend geraakt aan warmere temperaturen (Gambia 35+) en daardoor is onze gevoelstemperatuur al gauw ‘koud’ wanneer de temperatuur iets lager is. Ik heb zelfs met dikke sokken op de salonbank gezeten onder een lekker warme fleecedeken, terwijl de thermometer op 20 graden stond. Ja, ja, ik weet het, we zijn verwend!Taal
De officiële taal van Kaapverdië is Portugees en daarnaast spreken ze Creools dat een mix is van Portugees en andere talen. Onze ervaring is dat elk eiland zijn eigen versie heeft. Het wordt zeker gewaardeerd wanneer je enkele Creoolse woorden gebruikt en dat doen we dan ook zoveel mogelijk.
Er zijn ook inwoners van de eilanden die Frans spreken, jammer voor ons want dat kunnen wij niet zo goed. Omdat men meer op toeristen gericht is in Mindelo, spreken ze hier ook meer Engels, wat voor ons natuurlijk wel handig is.