Auteur: fred_o3aa07aj

De werf heeft op voorhand een offerte gemaakt en aangegeven hoeveel ze aan materiaal en tijd nodig dachten te hebben. Hun schatting was dat het ongeveer 3 weken zal gaan duren.
Na het stralen van de boot, moet de boot helemaal gedroogd zijn. Dan kan bekeken worden of er sprake is van eventuele osmose en of nog één en ander gerepareerd moet worden voordat men begint aan de wederopbouw van de antifouling lagen. Geen sprake van osmose, wat altijd weer een opluchting is. Bij de boegschroef lieten enkele lagen los (deze boegschroef was later ingebouwd en blijkbaar is die klus niet zo gedaan als had gemoeten) dit werd gerepareerd. Het drogen duurde al veel langer dan men verwacht had en duurde zeker twee weken.

Schuren, schuren en nog eens schuren

De beschadigingen aan het roer en de kiel werden gerepareerd en de onderkant bijgewerkt met plamuur, zodat er een zo mogelijke glad oppervlakte ontstond.

Een laag roestomvormer

Hierna werden er twee lagen epoxy aangebracht op de onderkant van de boot, waarna het weer moest drogen. Vervolgens wordt er geschuurd, schoon gemaakt en dan kan er begonnen worden met het aanbrengen van de coppercoat lagen. Dit gebeurde in een continuproces van laag na laag aanbrengen, tot zeven lagen toe.

Nu maar wachten totdat alles weer gedroogd was, dit duurde een week. Toen werden de stempels (waarde boot op rustte) verzet en konden deze plekken behandeld worden. Epoxy erop, drogen (minstens één week) en daarna de coppercoat. Dit alles duurde weer veel langer dan verwacht.
Voordat de boot gestraald werd had men de waterlijn afgeplakt met speciaal tape. Deze tape was al die weken blijven zitten en niet vervangen. Toen men de tape eraf probeerde te halen lukte dit haast niet en kostte dit een aantal dagen tijd (ze waren zeker drie dagen met twee en soms wel drie man bezig) met als gevolg dat hierdoor enkele beschadigingen ontstonden op de verf boven de waterlijn. Hier waren we niet blij mee, maar gelukkig hebben we in goed overleg met de werf hier een oplossing voor gevonden. We vonden het zonde van de tijd om dit te laten herstellen, want dan stonden we nog langer op de kant. We kwamen een korting op de totale rekening overeen.Vervolgens werd de boot omhoog getild om de onderkant van de kiel in de coppercoat te zetten. Wat bleek……..dit stuk was nog helemaal niet voorbereid! Alles moest nog geschuurd, gerepareerd, in de epoxy gezet worden en daarna nog in de coppercoat. Dit proces duurde vervolgens nog eens twee weken! Hier werden we echt niet vrolijk van, want het langer op de kant staan kost ons een hoop extra geld. Dit maakte ik de mensen van de werf ook maar meteen duidelijk. We stonden nu al ruim 2 maanden op de kant (i.p.v. 3 weken) en dat begrepen ze goed. Uiteindelijk hebben we 2 ½ maand op de kant gestaan en heeft de werf bij het afrekenen de extra tijd gecompenseerd naar beide tevredenheid. En nu maar afwachten of deze coppercoat ook daadwerkelijk zo goed is als men beweerd en we de komende 6 jaar hier niet voor uit het water hoeven!

De Pegasus in de Coppercoat

Gedurende de tijd dat we op de kant stonden hebben we ook andere klussen gedaan en laten doen. Op onze klus- en wensenlijst staan al geruime tijd dat we het hout van de banken in de kuip willen laten aanpassen en een zwemplateau willen laten maken.

De banken in de kuip zijn voorzien van latten waar teveel ruimte tussen zit waardoor je vingers knel kunnen zitten. Bovendien is het niet zo aangenaam zitten.

Oude situatie

Op de werf bevindt zich het timmerbedrijf La Yola , waarvan Pedro de Aldrey de eigenaar van is. Ondanks dat hij niet van het eiland komt, spreekt hij zowel Engels als een aardig mondje Nederlands. Na overleg met hem wordt besloten om de latten te vervangen voor een plank die kan scharnieren, zodat we onder de beperkte ruimte nog iets kunnen opbergen. We doen zelf de voorbereiding, het verwijderen van de oude latten, en ook de afwerking doen we zelf. De planken worden aan de onderkant voorzien van een laag epoxy waardoor deze waterdicht worden. De bovenkant wordt ingesmeerd met teak olie.

Het houtwerk voor het zwemplateau heeft Pedro ook geleverd en bevestigd. We zijn uitermate tevreden over het advies en werk wat Pedro geleverd heeft, een echte vakman!

Alleen nog even in de olie

Het hele proces met betrekking tot het zwemplateau had de nodig voeten in aarde. De lasser die aanbevolen was voor deze klus, werkte erg traag en bovendien verliep de communicatie ook niet al te soepel. Meerdere keren was er sprake van het verkeerd begrijpen en zich niet houden aan de afspraken. Nu zijn we tegenwoordig wel wat gewend geraakt aan de traagheid in het Caribisch gebied, want geduld moet je wel hebben. Onderaan het plateau wordt een uitschuifbaar trappetje geplaatst. Deze hebben we in Amerika besteld en wordt door Fred bevestigd. Het heeft enkele weken geduurd, maar het eindresultaat is gelukkig wel zoals we het voor ogen hadden. Het in- en uitstappen van de dinghy, boodschappen en/of jerrycans aan boord krijgen, in en uit het water gaan om te zwemmen wordt hierdoor vele malen makkelijker. We zijn hier erg blij mee, omdat het ons leven aan boord een stuk aangenamer maakt. Zolang je maar met je neus op het werk staat en op tijd ingrijpt, kun je samenwerken met deze lasser. Na afloop van het werk kwamen we toch uit op een goede prijs, ondanks alle communicatie problemen.

Het eind resultaat

De lasser heeft ook nog een stuk RVS plaat gemaakt om de punt van de boot te beschermen tegen de punt van het anker.

Doordat we genoeg tijd hadden hebben we ook de twee klein plexiglas zijraampjes aan de achterkant zijkant van de boot laten vervangen. Pedro had nog een aantal stukken ruit liggen die misschien wel goed waren qua grootte. Helaas had hij niet genoeg om alle ruiten te vervangen. De twee grote ruiten zullen we gaan doen wanneer we in het volgende orkaanseizoen weer terug zijn in Curaçao. Ook voor deze klus doen wij het voorbereidend werk en samen met Pedro plaatsen we de nieuwe ruitjes. Het ziet er weer erg netjes uit! De samenwerking tussen hem en ons ging bijzonder goed.

Ankerketting schoongemaakt en voorzien van lengte markeringen.
We hebben gelukkig onderdelen kunnen krijgen om de windvaan weer te repareren. Schoongemaakt, in de verf gezet en gerepareerd en opnieuw bevestigd.
De keuken opnieuw gekit.
De beide propellers van de boegschroef schoongemaakt.
Anodes vervangen (om te voorkomen dat het roer en as gaan corroderen).
En nog vele andere kleinere klusjes.

Nu moet ik (Caroline) nog wel even vermelden dat Fred heel veel gedaan heeft terwijl ik 3 weken in Nederland was.

En dan………is het tijd dat de Pegasus weer te water gaat. De hoogste tijd wat ons betreft, want het is op de kant zoveel warmer in de boot dan wanneer we in het water liggen. Bovendien hoort een boot in het water en niet op de kant!

Daar gaat ze…..

We constateren tevens dat we schade aan de kiel en het roer hebben opgelopen. Dit zal waarschijnlijk toch het gevolg zijn geweest van het incident in Grenada, waar we losgeslagen waren van de mooring en tegen de kant aan zijn gekomen. De schade is gelukkig niet onoverkoombaar en zal redelijk gemakkelijk hersteld kunnen worden. Na het schoonspuiten worden we op steunen geplaatst op de werf voor de komende nacht.

Voordat er überhaupt begonnen kan worden met het aanbrengen zullen eerst de oude lagen van de vorige antifouling verwijderd moeten worden. Dit wordt gedaan door de boot te stralen en hiervoor wordt de Pegasus over de straat naar een speciale plek gereden worden. Daar wordt, ter voorbereiding van het stralen, de waterlijn van de boot afgeplakt met speciaal tape. We kiezen ervoor om de antifouling wat hoger aan te laten brengen dan de oude. Hierdoor houden we nog één groene lijn over als waterlijn. Omdat het stralen van de boot gigantisch veel herrie maakt en veel stof oplevert, adviseert Mark (manager van de Werf) ons om samen met onze kat ‘Kit’ van boord af te gaan. Wat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan is met onze kat.

Daar gaat ze……..

Op pad met Kit
Al vroeg doen we Kit in zijn mandje en nemen hem mee naar de auto. Ons plan is om een rondritje te doen naar het noorden. Naast het feit dat dit gedeelte van het eiland niet het mooiste is om doorheen te rijden, heeft Kit het echt niet naar zijn zin in de auto. Hij is zo onrustig, zit de hele tijd te miauwen en daarom gaan we in de loop van de dag weer terug naar de werf. Gelukkig is er de ‘Palapa’ (een hut met dak van palmbladeren) op de werf, een plek waar men samen komt tijdens de wekelijkse BBQ en waar heerlijke banken staan.

‘Palapa’

Er waait een fris windje en zo kan Kit een beetje bijkomen. Het zijn toch wel enerverende dagen voor hem. Helaas is de klus op vrijdag nog niet af, waardoor wij genoodzaakt zijn om het hele weekend op de plek te bivakkeren waar de boot wordt gestraald. Beslist niet een ideale plek, maar het is niet anders. We vertoeven de maandag ook maar in de ‘Palapa” ‘Hut’ met Kit in zijn mandje.

In de auto

Angstig in zijn mand

Na het stralen blijkt ook dat het glasvezel rondom de (later aangebrachte) boegschroef aan het loslaten is. Ook zijn er diverse vlekken te zien, waar ik me meer druk om maak dan Fred. Ik denk meteen aan osmose, maar Fred maakt zich niet zo druk hierom. Afgesproken is dat de werf ook hiernaar zal kijken. Aan het einde van de middag wordt de boot naar de vaste plek voor de komende tijd gereden.

 

Dan keert de rust voor even terug.

Het hele proces van voorbereiding en aanbrenging van de nieuwe antifouling zal ik in het volgende blog beschrijven.

Naar de werf
Twee weken geleden is met de werf, Curacao Marina, afgesproken dat we vandaag daar heen varen en dat morgen (op de verjaardag van Fred) de boot uit het water wordt gehaald. De boot moet worden voorzien van een nieuwe antifouling en we gaan nog enkele andere klussen (laten) doen.
In de ochtend vertrekken we van het Spaanse water naar Willemstad waar de werf gevestigd is. Het is maar twee uur varen, dus we hebben alle tijd. Op de motor varen we rustig naar Willemstad en willen net de brug oproepen wanneer we zien dat hij al open gaat. Achter ons komt een gigantische motorboot aan, deze zal ons wel voor zijn geweest met het oproepen. De Pontjesbrug schuift opzij en wij varen de stad in onder toeziend oog van vele toeristen die op de brug en op terrasjes uitkijken over het water. We varen onder de Koningin Julianabrug door naar het ‘Schottegat’, waar je onder meer een Raffinaderij en een containerhaven vindt. Meteen na ‘Fort Nassau’ slaan we rechtsaf richting de Marina en leggen de boot aan de langsteiger bij de helling.

Oude stadsmuur van Willemstad
Restaurant de Gouveneur

 Julianabrug

Verjaardag van Fred
De volgende dag is Fred jarig en dat vieren we samen nog een klein beetje. Zijn verjaardagscadeau heeft hij namelijk al gehad. Hij wilde al een poosje een muziekinstrument leren bespelen en uiteindelijk leek het hem wel leuk om keyboard te hebben. Deze hebben we gekocht toen we op het Spaanse water lagen. Dat wordt dus flink oefenen voor Fred.

De volgende dag wordt de Pegasus pas in de loop van de middag uit het water gehaald en dan is pas goed te zien hoe de stand van zaken is m.b.t. de antifouling. Hierover meer in een apart blog.

 
Pegasus aan de wachtsteiger

Auto huren
Via Ineke en Riens (van de Zeezwaluw) hebben we een telefoon nummer doorgekregen van Luuk (+59995269867), een man die auto’s verhuurd voor een schappelijke prijs. Het kost 850 NAF per maand (€ 425,00). We hebben afgesproken dat hij de auto bij de werf komt brengen zodat we vanavond er al gebruik van kunnen maken om uit eten te gaan om de verjaardag van Fred te vieren.

 

Uit eten
Via internet vind ik een aardig restaurant ‘Rozendaels’, met een gezellige ommuurde tuin met palmbomen en een mooi liefdes beeld. De muren zijn versierd met zeer kleurige metalen leguanen (het beeld Curaçao).

Voorgerecht

Hoofdgerecht

Tijdens de lekkere maaltijd beseffen maar al te goed hoe bevoorrecht we zijn om zo te kunnen genieten van ons huidige leven. We zeggen ook steeds vaker dat we elke dag als een cadeautje zien en zoveel mogelijk plezier hebben.

Op het leven!

We liggen nu op het Spaanse Water voor anker.

Algemene informatie over Curacao
Curacao is een langgerekt, droog en licht heuvelachtig eiland en ligt tussen Aruba ten westen en Bonaire ten oosten. Op het breedste punt is Curacao 16 km breed, ongeveer 64 km lang en heeft een oppervlakte van 472 m2. Hiermee is Curacao het grootste eiland van de Benedenwindse Eilanden (ook wel de Kleine Antillen genoemd). In de hoofdstad Willemstad vindt je bijzondere architectuur van 17e tot vroeg-20e-eeuwse panden. Vanwege de aard en dichtheid van de gebouwen staat een gedeelte van de binnenstad van Willemstad op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Er zijn veel overblijfselen van het koloniale verleden waardoor ook landhuizen en voormalige plantagehuizen tot monument verklaard zijn. De officiële talen op Curacao zijn Nederlands en Papiaments, de lokale taal van het eiland, maar tegenwoordig wonen en werken er veel mensen uit o.a. Venezuela, die veelal alleen Spaans of een beetje Engels spreken. Door het heerlijke klimaat, diep blauwe zee met mooie koraalriffen en tropische vissen, en de kleurrijke stad Willemstad is het een populaire vakantiebestemming. Er meren dan ook wekelijks grote cruiseboten aan met ladingen toeristen. Men spreekt ook wel van het ‘tropische Amsterdam’.

Happy Hour
Dat zijn de belangrijke bijeenkomsten voor zeilers. Naast het feit dat het altijd een gezellige bezigheid is, waarin we andere zeilers ontmoeten, wordt er de nodige informatie uitgewisseld over de plekken waar men geweest is en/of naar toe willen. Zeilers helpen elkaar onderling. Elke donderdag is er om 17:00 uur ‘Happy Hour’ bij restaurant ‘de Pier’, waar de diverse zeilers bij elkaar komen voor een borrel. De bemanning van de Zeezwaluw en Dayak zijn uiteraard ook aanwezig. We maken ook kennis met Mariska, Tjaart, Linde en Berber, het gezin van de Zouterik (Mariska schrijft een column om over hun zeilreis in de LINDA). Iets later ontmoeten we ook Pieter en Inge van de Baerne.

Supermarkten ed
De eerste keer nemen Diny en Marten ons mee (zij hebben een auto) naar een hele grote supermarkt, Van Tweel (soort AH) in de wijk ‘Zeelandia’.  Woooh………hier kun je echt weer alles krijgen. Ik vond hier zelfs ‘Sinas Snippers’ van Lonka, dat zijn ouderwetse chocolaatjes van vroeger. Hier word ik helemaal blij van. Rijen met vleeswaren, keuze uit zoveel soorten brood etc etc. Dit zijn we niet meer gewend. Wat een keuze, we worden er hebberig van. Pure Hagelslag, drop, lekker vleeswaren, heerlijk brood, vlees, groente etc. De prijzen zijn hoog, soms zelfs hoger dan in Nederland, want alles moet geïmporteerd worden. Nu beseffen we nog meer wat een luxe het is om zoveel keuzes te hebben. De afgelopen jaren waren we in Afrika (Senegal, Gambia en Kaapverdië) daar zijn de keuzes beperkt. Wanneer je in Nederland woont, dan mag je zeker niet klagen.

Kaya Kaya is een festival wat georganiseerd wordt in het hartje van de kleurrijke wijk ‘Otrobanda’ van Willemstad. Kurt Schoop, Raygen Zuiverloon en Clayton Lasten zijn de initiatiefnemers. Het festival is een manier om verschillende mensen samen te brengen en een buurt een positieve impuls te geven. Daarbij wordt Kaya Kaya door verschillende sponsoren gesteund om de wijk op een duurzame wijze te ontwikkelen. Samen met buurtbewoners is er de afgelopen weken hard gewerkt aan een duurzame wijkontwikkeling ‘to Leave it Better Behind’. Straten worden hersteld, ontdaan van onkruid, afval verzameld, huizen geschilderd en muren voorzien van prachtige schilderingen. Tijdens het festival zijn er diverse Curacaose street culture met kunst, livemuziek op verschillende podia, pop-up restaurants en kraampjes. En bewoners stellen hun huis en tuin beschikbaar als kustgalerie voor exposities van o.a. UFO & Carlos Blaaker. Food stations worden gerund door buurtbewoners van Ser’í Otrobanda die o.a. verrukkelijke ayaka, keshi yená, sùlt, empaná, pasa palu box, vegan, grill  en “sòpi di Kaya Kaya” aanbieden.

Samen met de bemanning van de Dayak lopen we vanaf de middag tot in de late uurtjes door alle straatjes en genieten volop van wat het festival te bieden heeft. De sfeer is goed en ook de politie/ wijkagenten op straat amuseren zich prima. Het was zeker bijzonder om hierbij aanwezig te zijn.

Verdere informatie is te vinden op Facebook pagina: https://www.facebook.com/Kayakayaparty/

De ingang naar het Spaanse water vergt toch wel enige aandacht. Aan de linkerkant steken namelijk rotsen uit het water en aan de rechterkant is een zandbank, een strandje met een flauwe helling in het water. We passeren het luxe resort en volgen dan de slingerende route naar het Spaanse water. Aan de noordkant zijn veel mooie baaien en kleine eilandjes met mangrove bomen en koraalriffen. Het Spaanse water is verdeeld in sectoren waar je kunt ankeren. Wij kiezen voor sector B, waar al een paar bekende boten liggen en het niet al te ver van het dinghydock is.

In de voorafgaande weken/maanden hebben we geregeld contact gehad, via WhatsApp en Facebook, met twee bevriende zeilboten. De Dayak hebben we voor het eerst ontmoet in Mindelo op de Cape Verde. De Zeezwaluw zeilt al tientallen jaren rond en met hun heb ik al de nodige ervaringen uitgewisseld. Zodra we in de buurt van de sector komen, horen we al een toeter, dat is de Dayak die ons welkom heet. Zij liggen verscholen achter één van de mini eilandjes. We varen langs de Zeezwaluw en ankeren even later op ongeveer 100 meter voor hun boot. Op advies van de Zeezwaluw gooien we wat meer ketting uit dan we normaal doen, tussen de 40-45 meter ketting. Eenmaal gesetteld komt de bemanning van de beide boten aan boord met verse koffie, speculaas en drop. Wat een warm welkom! Het is leuk om Ineke en Riens van de Zeezwaluw eindelijk in levende lijve te ontmoeten en fijn om Diny en Martin van de Dayak weer te zien. We krijgen een kaart van het eiland en tips voor de eerste periode van Riens en Ineke. De Dayak heeft een auto gehuurd en bied ons aan om ons de volgende dag naar de Immigratie en Douane te brengen, wat we natuurlijk graag aannemen.

De volgende dag varen we met de dinghy naar het hele kleine steigertje toe. Je krijgt meteen de indruk dat ze het niet zo op hebben met zeilers. Je kunt maar aan één kant aanmeren en er liggen veel teveel dinghy’s voor deze maat steiger. Maar goed we vinden een plekje en even later ontmoeten we Diny en Marten om naar de douane te gaan.
* Aanvulling per december 2019: er is een nieuwe steiger gemaakt!

Douane, Immigratie en Permit voor Spaanse water
Om in te klaren moet je naar de hoofdstad van Curacao, Willemstad, wat op op circa 15 minuten rijden ligt met de auto. We parkeren bij de ronde markt (hiervoor moet je betalen bij parkeerautomaten, vervolgens wandelen we naar de douane die zich vlakbij het Curacao Maritiem Museum bevindt (zie kaartje voor route).

Je moet een trap op naar de 1e verdieping en dan kloppen of aanbellen. De mensen zijn uitermate vriendelijk, maar je moet wel geduld hebben want het invoeren van de gegevens gaat erg traag omdat er slechts met één vinger getypt wordt. We zijn ondertussen wel wat gewend wat geduld hebben betreft, sinds we in Afrika geweest zijn en nu in de Carieb!
Hierna terug naar de auto en op naar de immigratie, die zich aan de andere kant van het water bevindt. Het is maar goed dat we rond gereden worden door de Dayak anders hadden we alles moeten lopen. Er zijn verschillende manieren om hier te komen, wanneer je lopend bent, wandel je vanaf het busstation (zie kaartje). De eerst keer voor het inklaren namen we route waarbij we alsnog een stuk moesten lopen, maar toen we bij ons vertrek uit Curaçao moesten uitklaren ontdekten we een veel handiger route (zie kaartje). Mits je natuurlijk over een auto beschikt.

Ook bij Immigratie duurt het even voordat alle formulieren ingevuld zijn en voorzien van alle stempels etc. Vervolgens moeten we nog naar het kantoor wat links tegenover de immigratie zit om een vergunning te kopen voor het liggen op het Spaanse Water. Ja, je moet overal voor betalen…….. Later horen we van andere zeilers dat er niet echt gecontroleerd wordt en er zijn erbij die geen permit kopen. Op een bord zien we dat we net te laat zijn, ze zijn eigenlijk al gesloten. Het kantoor bevindt zich op de 1e verdiepingen en we proberen het toch maar even. We bellen aan en hebben geluk, de deur wordt voor ons open gedaan en mogen we naar binnen. Een vriendelijke dame wil ons nog wel even helpen. Je betaald een eenmalig bedrag van $ 10,00. Zo, dat is ook weer geregeld!

Morgen is er weer en dag , maar onderhand hebben we wel een biertje verdiend! We rijden terug naar het centrum en niet veel later zitten we boven bij restaurant & Café ‘Gouveneur de Rouville’ aan een koud bier en wijn. Ik ontdek dat ze ook bitterballen hebben en hier word ik zo blij van. Natuurlijk laten we ons verleiden en niet veel later staan er twee porties bitterballen op tafel.

We hebben uitzicht op de Koningin Emmabrug welke in de volksmond de ‘Pontjesbrug’ en op de handelskade met de wereld beroemde gekleurde huizen.

Het voelt wel heel vertrouwd omdat je hier weer gewoon Nederlands kunt praten, maar tegelijkertijd vreemd omdat de wereld er hier toch echt anders uitziet. Voordat we uit Nederland vertrokken klonk het erg ver weg wanneer je het over de ABC-eilanden had. Wie had ooit kunnen denken dat we hier met onze eigen zeilboot naar toe zouden varen!

Van Trinidad naar Curacao
Vandaag, 10 augustus 2019, vertrekken we uit de baai van Chaguaramas (Trinidad) richting Curacao. De verwachting is dat we er ongeveer 4 dagen over zullen doen. Vol goede moed laten we Trinidad achter. Een mager zonnetje schijnt tussen de wolken door en het ziet er naar uit dat we het niet helemaal droog zullen houden. Aangezien er nauwelijks wind is, wordt het motorzeilen met de Genua erbij. Maar we varen weer en daar worden we weer blij van! In de ochtend vallen er een aantal regenbuien, maar die zijn al verdampt voordat ze de grond raken. Naarmate de dag vordert neemt de zon toe. Aan het begin van de avond worden we vergezeld door een hele grote groep dolfijnen. Wat nog altijd een zeer boeiend schouwspel is. Ze duiken vlak onder de punt van de boot door en maken mooie sprongen. Een ware show maken ze er van.

Tijdens de 1e nacht zien we diverse vallende sterren. Ook hebben we af en toe een regenbuitje. De volgende ochtend zetten we de boom uit om zo iets meer wind te vangen en kunnen we de motor uitzetten. Pas tegen de avond moet de motor weer aan vanwege gebrek aan wind. Overdag is er veel zon, waar we heerlijk van genieten. Ook de 2e nacht zijn er alweer veel vallende sterren te zien en kan ik tijdens mijn wacht genieten van de donkere hemel met de miljoenen sterren. Er is nu voldoende wind om lekker te kunnen zeilen.

In Trinidad hebben we contact met de werf van Curacao gehad en globale afspraken gemaakt om de boot uit het water te laten halen en te laten voorzien van een nieuwe antifouling. Zodra we voor anker liggen op het Spaanse water nemen we weer contact met ze op om harde afspraken te maken.

Daar we eerst erg weinig wind hadden en nu wat meer ziet het er naar uit dat we midden in de nacht bij het Spaanse Water zullen aankomen. En als we iets niet willen is bij nacht op een onbekende plek aankomen. Zeker omdat de toegang naar het Spaanse water nogal tricky is. De wind neemt razendsnel toe en dat maakt dat we besluiten om uit te wijken naar Bonaire. Er liggen hier een aantal moorings waar we dan een nachtje aan kunnen liggen en wachten totdat de wind gunstiger is. Nu komen bij Bonaire ook in de nacht aan, maar deze plek is overzichtelijker en met de volle maan is het goed te doen. Het is wel even zoeken naar een vrije mooring, want het is erg druk, maar uiteindelijk vinden we er eentje. Hoewel hier met grote letters Privé op staat nemen we toch de vrijheid om de boot hieraan te leggen. Worden we morgenochtend weggestuurd, dan zien we wel weer verder. Het is al 03:00 uur geweest wanneer we goed en wel vastliggen en ons bedje induiken. We hebben 435 zeemijlen afgelegd.

Bonaire
De volgende dag zien we dat we omringt zijn door Nederlandse boten. ‘Fairy Queen’ met Nicol en Ronald en de ‘Tiago’ met Kitty en Laurens aan boord. Tiago hebben we in Mindelo in Kaapverdië gezien, al hebben we niet echt contact met elkaar gehad. Ronald van de Ferry Queen komt even langs gevaren met zijn dinghy en we maken een praatje.

We zullen hier zeker terug komen, maar nu eerst naar Curaçao!

De volgende ochtend, 4 mei 2019, gaan we direct naar immigratie/douane waar we wederom de nodige papieren moeten invullen. De officier van dienst is er nog niet, dus het wordt wachten op onze inklaringsstempels. Blijkbaar begint deze meneer niet om 9:00 uur! Omdat we zo verschrikkelijk baalden van onze buitenboordmotor, willen we nu zo snel mogelijk een nieuwe aanschaffen. Hiervoor moeten we naar de watersportzaak ‘Budget Marine’, die helemaal aan de andere kant van de baai is. Bij het haven kantoor vragen we of er een bus of taxi naar die plek gaat. Helaas er komen hier geen bussen, alleen rijdt er af en toe een georganiseerd boodschappenbusje, maar dat horen we pas veel later. Maar iemand van de haven is wel bereidt om ons met zijn bootje naar overkant varen. Uiteraard moeten we hiervoor wel betalen (20 ECD, staat voor East Caraïben Dollar en is gelijk € 6,50). De man wacht op ons totdat we klaar zijn en helpt ons ook met sjouwen. Budget Marine heeft een ruime voorraad aan buitenboordmotoren en ondanks dat het al zaterdagmiddag is, kunnen we hem (na de test) meteen meenemen. We kopen een 2-taktmotor van het Japanse merk TOHATSU 9.8 HP en dat is veel meer de oude 4-takt bbm. Het is een Japans merk dat hier veelvuldig gebruikt wordt en waar we dus makkelijker aan onderdelen kunnen komen kocht dit nodig zijn! Nu zijn we tenminste in staat om wat sneller te varen. Uiteraard nadat hij ingelopen is. We kopen verder nog enkele andere onderdelen, die we op Barbados niet konden krijgen.

Algemeen
Grenada is het op tien na kleinste land ter wereld (zeggen ze), maar we hebben zo onze twijfels. De eilandengroep ligt in het Caraïbisch gebied ten noorden van Trinidad en Tobago en ten zuiden van de Grenadines. Grenada maakt deel uit van de Bovenwindse Eilanden van de Kleine Antillen. In 1498 deed Christoffel Columbus het eiland aan tijdens een van zijn tochten naar de Nieuwe Wereld en noemde het eiland Grenada. De Engelsen hebben ook een poging gedaan om Grenada te bezitten, maar zij faalden jammerlijk, omdat de bevolking van Grenada, de Cariben dit verhinderden. De Fransen bevochten de Cariben en vestigden in 1630 een kolonie op Grenada. Bijna geen enkele oorspronkelijke bewoner van Grenada overleefde de invasie van de Fransen. Het eiland maakte van 1886 tot 1960 deel uit van de Britse Bovenwindse Eilanden, daarna werd het tot 1974 een afzonderlijke Britse kolonie. In 2004 werd Grenada getroffen door orkaan Ivan, waardoor 90% van de bebouwing op het eiland beschadigd raakte of werd verwoest. Grenada staat bekend om de productie van rum, koffie en kruiden. Maar ook om de mooie stranden, bergruggen, vele hotels, (vis)restaurants, Nationale parken en watervallen.

Naar Saint George
Saint George’s is de hoofdstad van Grenada. Om in de stad te komen moeten we eerst met de dinghy naar de andere kant van de baai (waar ook Budget Marine is gevestigd), vervolgens lopen we 10 minuten naar de hoofdweg om daar een minibusje te nemen naar de stad. De gewone busjes zijn wit en hebben een ronde sticker met een lijnnummer op de voorruit. Er rijden heel veel busjes rond en de concurrentie is moordend. Steek je je hand op, dan moet je ook echt in dat busje stappen en niet in een ander busjes wat net voor je neus stopt met het zelfde nummer. Met veel geschreeuw wordt je naar het busje wat je aangehouden hebt geduwd.
Het gebied rondom deze hoofdstad wordt gezien als het meest toeristische deel van het land. De stad ligt rondom een baai tegen de heuvel op gebouwd. De haven bestaat uit pastelkleurige panden en er zijn winkels aan Wharf Road. De nodige restaurantjes bevinden zich aan het water. Op het hoogste punt is het ‘Fort George’ gebouwd. Op de lokale markt (Spice Market, vlakbij Granby Street) worden allerlei specerijen, lekkernijen en handwerken verkocht. Hier is het leuk vertoeven bij één van de kleine tentjes waar we wat drinken. We zoeken een telecom zaak op, FLOW en Digicel (deze zijn op de verschillende eilanden te gebruiken). Het is bijna altijd erg druk in deze zaken omdat de mensen ook hun rekeningen hier betalen. Je moet dus echt een beetje geduld hebben. Tijd hebben we gelukkig genoeg dus dat is geen probleem. We wandelen nog een beetje rond en ontdekken een overdekt winkelcentrum bij de ingang van de cruiseboten. Hier vinden we gelukkig wat verkoeling. Bij SUBWAY eten we een gezond en zeer goed gevuld broodje. Terwijl we op zoek gaan naar een watersportzaak ‘Island Waterworld’ vraagt iemand of hij ons kan helpen en begeleid ons verder. Op de heen weg waren we bij de haven uit gestapt en moesten we de heuvel oplopen, wat niet mee valt bij deze warme temperaturen. Nu blijkt er een slimme en kortere route te zijn door een tunnel in de berg. Je moet het maar weten! Alleen brengt de man ons naar de verkeerde zaak en moeten we toch een stukje met de bus. Uiteindelijk aangekomen bij de watersportzaak doen we flink wat inkopen. Allereerst 5 meter ketting van 8 mm ter beveiliging van onze dinghy. Helaas is dit blijkbaar nodig in de Carieb. Hoewel wij altijd (‘s avonds) onze boot ophijsen aan de zijkant van de boot, is het veiliger om ook nog een ketting te gebruiken. Voorheen deden we dit met een staalkabel, maar dat blijkt hier niet afdoende te zijn. We horen en lezen regelmatig dat er dinghy’s gestolen zijn. We kopen ook meteen een tuinslang om er omheen te doen ter bescherming. Verder kopen we een ‘Bad Boy Xtreme’ (Wi-Fi versterker) en ‘Bitstorm High Power long Range Wireless Wi-Fi System’ (Wi-Fi extender), om beter internet te kunnen verkrijgen op de boot vanaf de kant. Ook een goed slot voor de buitenboordmotor kopen we tegen stelen. Dit is een buis die je over de bevestiging van de bbm schuift, waardoor je deze niet los kunt maken van de dinghy. Dan vinden we het wel genoeg voor vandaag en nemen een busje terug. We hebben een heleboel mee te sjouwen.

Eten en drinken
Uiteraard vertoeven we met vaste regelmaat in de Tikibar/restaurant van de Prickly Bay Marina. Het terrein bestaat uit een vrij groot restaurant met podium en er staan een aantal prachtige waaier palmbomen. Het bedienend personeel is erg vriendelijk en vraagt regelmatig of we het naar de zin hebben. Elke dag dragen ze een andere kleur T-shirt. Er loopt ook een serveerster rond die een speciale look heeft. Ze doet ons sterk denken aan het animatiefiguurtje ‘Betty Boop’. Rond ‘Happy Hour’ (van 17:00-18:00 uur) kun je ons hier zeker aantreffen. Hier ontmoeten we ook een Engelsman Trevor en een Schot Jeffrey. Beide heren zullen we nog weleens ergens treffen. Verder hebben we meteen een leuk contact met Keith (uit Amerika) en Millie (uit de Filipijnen), een heel gezellig stel zeilers die ook al enige jaren rond zeilen. Er is een uitgebreid dagelijks programma voor entertainment en lekker eten. De menu lijst is uitgebreid en bijzonder goed. Hoewel duidelijk is dat het seizoen aan het aflopen is, staat er toch elke dag iets op het programma. Zoals op maandag pizza voor de helft van de prijs, op dinsdag kun je meedoen met trivia (dat hebben we maar overgeslagen), woensdag is er de BINGO avond, donderdag BBQ Roast meat avond, dan is er heel goed vlees te verkrijgen. Op vrijdag komt er een steelband en daarna een gewone band. Ook dan zijn er vele lokale mensen die een dansje wagen.

De Bingoavond is blijkbaar erg in trek bij de lokale bevolking, want dat is het toch aardig wat drukker dan op de andere avonden. Het is gewoon leuk om een dergelijke avond een keer mee te maken, want er zitten een paar zeer fanatiekelingen tussen die heel veel kaarten tegelijk kopen en gaan voor de prijzen. Deze prijzen variëren tussen een afdruiprek en lingeriesetjes….. Wanneer je Bingo hebt, moet je snel naar het podium lopen om je kaart te laten controleren. Voordat je je prijs in ontvangst mag nemen, ben je verplicht om te dansen op de muziek op het podium (ben ik blij dat ik geen Bingo had). We kopen voor de lol ook ieder een kaart en doen mee. Laten we nu zelfs iets winnen! Fred moet naar voren, dansje maken en neemt een klok in ontvangst. Dat kwam goed uit, want onze klok in de salon was er net gesneuveld. Ook winnen we een kleine geldprijs, die gelijk weer op gaat aan de rumpunch! We drinken veel STAG biertjes, Fred raakt als snel verslaafd aan de rumpunch en ik neem af en toe één van de vele soorten cocktails. Wijn is niet echt te drinken en bovendien erg duur.

Natuurlijk gaan we ook een keertje naar de pub die op maar 15 minuten afstand gevestigd is. Eigenlijk is het een open bierbrouwerij ‘The West Indies Beer Company’ waar lekkere biertjes kan drinken en goed kan eten. Op dinsdagavond is er een open podiumavond voor life muziek.

Een ander keer gaan we naar de overkant van de baai met de dinghy en lopen richting de Universiteit. We doen een drankje in een sportcafé die we onderweg tegen komen. Op vrijdagavond kun je hier onbeperkt bier drinken voor een vast bedrag. We moeten meteen aan onze goede vriend Radboud denken, die wel van een biertje houdt!

Hier ontmoeten we Keith en Millie de zeilers die achter ons voor anker liggen. Na een paar drankjes gaan we ieder onze eigen weg en wandelen we verder om een eettentje op te zoeken. Bij het eettentje ‘This N’That’ eet Fred een zeer spicy mie gerecht en ik een ‘Kamikaze Fries’, een gigantische bak vol met vlees, groente, friet, kaas en saus.

Na afloop wandelen we terug en komen Keith en Millie en nog een stel andere mensen tegen. We besluiten om nog een afzakkertje te doen in dezelfde sportbar. Daar kun je allerlei spelletjes doen waaronder het bekende ‘Jenga’ spel. Opstapelen van blokken in lagen van drie en dan er elke keer ééntje tussenuithalen en bovenop leggen. Het enige verschil is dat deze blokken heel groot zijn. Millie en ik hebben een gezellige klik en wagen ons aan een spelletje. Na de nodige drankjes wandelen we terug naar de dinghy en varen naar de boot. Het is weer een latertje geworden, maar was weer erg gezellig.

Ziekenhuis
Op Barbados was ik weer eens onderuit gegaan en had daar nog steeds last bij één van mijn polsen en voet. Omdat er zeker van te zijn dat er toch niets gebroken was, besloten we om een ziekenhuis op te zoeken. Het beste is om naar een privé kliniek te gaan en daarvoor kwamen we bij ‘Saint Augustine Medical Services’ uit (afgekort SAMS genoemd en bevindt zich in The Bocas). Met een busje, slingerend door straatjes en over hobbelige weggetjes, komen we uiteindelijk ergens in de ‘middle of nowhere’ bij het ziekenhuis aan.  Al vrij snel wordt ik geholpen door een vrouwelijke arts die meteen voorstelt om foto’s van pols en voet te laten maken. Ook dit gebeurt allemaal vrij snel. Gelukkig niets gebroken, maar wel gezwollen en dat kost tijd om te helen. Ik krijg wat medicatie mee om dit proces te helpen.  De kosten vielen ook erg mee.

Praktische zaken
De buschauffeurs nemen regelmatig een ‘D-toer’, wat inhoudt dat ze even afwijken van de normale route op mensen op te pikken of af te zetten. De kosten voor twee personen voor één ritje is 5 ECD (wat staat voor East Caraïben Dollar en is gelijk € 1,63). Na een aantal busritjes, laten wij ons afzetten bij Budget Marine, zodat we niet hoeven te sjouwen met zware tassen vol met boodschappen. Hadden we dit maar eerder geweten. Hiervoor betaal je dan 10 ECD, wat natuurlijk ook nog niet veel is. Niet alle buschauffeurs zijn hier toe bereid, maar de meeste doen het wel.
In de buurt zitten geen supermarkten, dus moet je altijd met een busje. Na een poosje weten we precies waar we wat het beste kunnen kopen en hiervoor bezoeken we 3 verschillende supermarkten. In het overdekte winkelcentrum ‘Grand Anse’ zit de AGA supermarkt en nog een paar winkeltjes en eettentjes. Je kunt hier lekkere verse smoothies krijgen. Voordat je bij het winkelcentrum bent, zet de bus je af bij de rotonde en dan is het nog 5 minuten lopen. Onderweg daarheen lopen we langs een slootje dat bijna drooggevallen is. Er zitten hele vreemde gaten in de grond, niet een paar maar een heleboel. Op het moment dat ik Fred daar op wijs schiet er ineens een krab uit één van de gaten. We staan een poosje te kijken en dan verschijnt de een na de andere krab. Dit zijn zoetwaterkrabben die zich erg goed voelen in deze slootjes. Het is een bijzonder grappig gezicht om ze in en uit de gaten te zien oppoppen.

Beesten
Het is leuk om schildpadden rond de boot te zien zwemmen, maar helaas zien we dit veel te weinig. Vervelender zijn die andere beesten, muggen en steekvliegen. Vooral wanneer je lekker zit te genieten van je drankje op een terras bij zonsondergang…….. Ik word helemaal lek geprikt en ben genoodzaakt (ondanks de warmte) om ’s avonds een lange broek te dragen en mezelf te besproeien met allerlei middelen om te voorkomen dat ik gestoken wordt. Ik heb allerlei alternatieven voor DEET geprobeerd maar niets gevonden wat helpt. Ze vinden me blijkbaar een te ‘lekker hapje’. De jeuk is verschrikkelijk en ik krab mezelf helemaal open, waardoor mijn benen eruit zien alsof ik de mazelen heb. Prickly Bay doet zijn naam eer aan!

Klusjes
Aan de nieuwe buitenboordmotor bevestigen we de oude ‘vleugels’ (hydrofoils) worden vlak boven de schroef geplaatst. Het brandstof verbruik van de buitenboordmotor wordt door deze ‘vleugels’ verminderd. Maar het voornaamste pluspunt is dat de bestuurbaarheid van de boot sterk verbeterd en maximale lift wordt gegarandeerd. We zullen het ervaren wat het effect is bij deze zwaardere bbm. We proberen een beetje aangroei van de boot te verwijderen, wat bijna onbegonnen werk is. Je moet ook goed opletten want de mosseltjes die erop zitten zijn vlijmscherm. Bij één van de keren ga ik ongelukkigerwijs langs een grote mossel en haal de onderkant van mijn voet open. Ook Fred loopt de nodige kleine snijwonden op en raakt ook nog eens een zee-egel. Dat wordt weer met een pincet aan de slag om de stekels te verwijderen. Gelukkig valt het deze keer mee. Eén van de lieren neem ik onderhanden, deze loopt niet soepel en er zit beweging in. Bij het uit elkaar halen blijken de bevestigingsschroeven los te zitten en één van de schroeven van de lier zelf is afgebroken. Hiervoor gaan we naar een kleine workshop op de werf bij Budget Marina. Gaten worden opnieuw geboord omdat uitboren niet lukte. Na enkele dagen kunnen we de lier weer in elkaar zetten. Bij Budget Marine kopen we enkele onderdelen zoals een nieuwe waterdichte zak, kniebeschermers (voor Fred wanneer hij voor met het anker bezig is) en twee nieuwe accu’s voor de boegschroef en de ankerlier. Bij de naastgelegen zeilmakerij kopen we twee nieuwe lijnstoppers voor elk twee lijnen. De oude stoppers zijn stuk en/of versleten. Het plaatsen van deze lijnstoppers is nog wel een klusje apart en dat stellen we nog even uit. Op een dag nemen we de bus naar een baai verderop ‘Woburn Bay’, om daar de Boatyard en Marina te gaan. Bij een zaak kopen we een nieuwe kop voor de opvoerpomp van de watermaker. We moesten al snel de pomp vervangen voor een nieuwe. Nu is deze pomp ook al stuk en daarom kopen we maar gelijk een 2e kop er bij als reserve. Het zit ons beslist niet mee met de watermaker. Koop nooit bij OSMOSEA een watermaker! Ook kopen we draadeinden om de gekochte accu’s mee vast te zetten. Bij een lasser, die ook op dit zelfde terrein zit, laten we deze in 3 gelijke delen doorslijpen. Een aardige man die hiervoor niets rekent, Francis Hagley van ‘Welding Tec’.
Omdat het af en toe behoorlijk kan regenen, maken we dekzeiltjes over de luiken. Voldoende om de regen tegen te houden en ook wind naar binnen te laten blazen. We zijn ook nog op zoek geweest naar het onderdeel voor de oude bbm, maar dat zo duur dat we dat niet doen. Fred besteld het later in Nederland en dat laten we dan een keertje opsturen. Het scheelt een heleboel geld. We doen een paar keer een wasje op de werf bij Budget Marine en ondertussen vertoeven we, of op het terras of binnen het restaurant wat uitkijkt over de baai en het dinghy dock. De kosten zijn 10 EC per muntje voor zowel de wasmachine als de droger.

Weer en seizoen
Het orkaanseizoen begint officieel per 1 juni en eindigt eind november. Ondanks dat volgens sommige Grenada een veilige plek is om tijdens dit seizoen te vertoeven, is het eiland toch diverse keren getroffen door een orkaan.
In de baai liggen steeds minder bootjes en vele zijn vertrokken of staan op de kant voor het seizoen.
De wind maakt dat we af en toe aardig heen en weer gaan. Er zijn dagen bij dat het erg warm is, maar gelukkig hebben we wel altijd wat wind op de ankerplaats.
Na een paar dagen aan een mooring gelegen te hebben worden we midden in de nacht ineens opgeschrikt door een harde bonk. Normaal wordt ik erg gauw wakker, maar deze nacht was ik erg moe en diep in slaap gevallen. De boot gaat tekeer en ik vlieg mijn bed uit en kijk naar buiten en roep meteen naar Fred dat we losgeslagen zijn van de mooring. Dan gaat alles heel snel. We kleden ons snel aan, starten de motor en varen achteruit van de kant af. Pas als we ver genoeg zijn constateren we dan de lijnen door geschavield zijn (doormidden). We hadden dit beter moeten controleren en vaker dus. We zoeken onze mooring weer op en leggen nu aan met een dubbele lijn, waarvan er eentje niet strak staat. Om de dag even controleren spreken we samen af! Omdat we een stevige boot hebben, hebben we hier gelukkig geen schade aan overgehouden. Maar het is wel weer een leer momentje!

Piraten
Overal in de wereld heb je bepaalde gebieden waar ‘piraten’ actief zijn. Er zijn diverse websites waar je deze gebieden op kunt vinden en tegenwoordig worden piratenaanvallen ook vaker vermeld op Facebook e.d. Er worden ook steeds vaker een konvooi georganiseerd om zo met een aantal boten gelijk op te varen van het ene naar het andere eiland. Nu is er pas een aanval geweest tussen Trinidad en Grenada ter hoogte van enkele gasplatforms. Het nieuws verspreid zich razend snel en bij sommige zeilers breekt er meteen paniek uit. Wij zijn een stel nuchtere Hollanders en bekijken het rustig. Eerder zullen we mijlen omvaren, om dat gebied te vermijden, dan het op te zoeken omdat het de kortste route is. Het wordt aangeraden om een ‘Floatplan’ in te sturen, wat inhoudt dat je de bootgegevens, globale route, datum vertrek en aankomstgegevens en persoonlijke gegevens invult en per email opstuurt naar een centraal punt (ttcgops@gmail.com). Dit doen we natuurlijk wel, baat het niet dan schaadt het ook niet.
Ons plan is om naar Tobago te zeilen, maar we zullen dan eerst zoveel mogelijk naar het oosten zeilen alvorens naar het zuiden.

We vertrekken op 2 mei 2019 naar Grenada, want daar kunnen tenminste een nieuwe buitenboordmotor kopen en wellicht nog meer dingen die we nodig hebben.
Het is ongeveer 147 zeemijlen, dat wordt weer één nachtje wachten draaien. In de ochtend maken we ons klaar voor vertrek. Bij het ophalen van het anker blijkt dat deze muurvast achter een rots zit. Fred probeert eerst op eigen kracht het anker los te krijgen maar dit lukt echt niet. Dan geef ik wat meer gas om zo te proberen het anker los te trekken. Na een aantal verwoede pogingen lukt het eindelijk.
We zeilen weer, wat een heerlijk gevoel! Het is een mooie dag en met behulp van de windautomaat is het een redelijk rustig dagje varen. Aan het eind van de dag neemt de wind af en zetten we de motor bij.

We hebben weer een mooie zonsondergang om van te genieten en het belooft een rustig nachtje te worden. De nacht is aardedonker vanwege het ontbreken van de maan.

De volgende ochtend zetten we de zeilen in ‘melkmeisje’ stand en zeilen zo rustig richting Grenada. Rond 10:30 uur komt een bewolkt Grenada in zicht en verwisselen we de Barbados vlag voor die van Grenada. We willen ankeren aan de zuidkant van Grenada, in ‘Prickly Bay’.

Zodra we de baai binnen varen, laten we het zeil zakken en draaien enkele rondjes om te bekijken waar we zouden kunnen ankeren. Het ligt redelijk vol met bootjes en we besluiten om dan maar eerst aan een mooring te gaan liggen en later zien we wel weer. We roepen de Marina (http://pricklybaymarina.com) op om te vragen welke mooring beschikbaar is, maar krijgen geen reactie. Dan zoeken we zelf maar een leuke mooring uit. Zodra we liggen komt er meteen een dinghy naar ons toe van de haven met de mededeling dat we ons direct moeten melden in het havenkantoor. Nadat we de dinghy te water hebben gelaten roeien we naar de kant toe, bij gebrek aan de bbm.

Bij het kantoor betalen we voor één weekje voor de mooring. We kunnen hier gratis gebruik maken van de douches, waar ik me zeker op verheug! Volgende week bekijken we wel waar we voor anker zullen gaan in de baai, eerst de omgeving een beetje verkennen. Immigratie was al dicht, dat wordt dus morgenochtend. Dan is het de hoogste tijd voor ons bekende welkomstdrankje. We doen dit in de ‘Tikibar’ van de Marina. Hier zullen we vast vaker komen!

Rondtoer over het eiland
Op 8 april 2019 maken we een rondtour over het eiland. Jules neemt ons een dagje mee met zijn auto en laat ons de bijzondere plekken van Barbados zien.Geschiedenis
In 1625 werd het eiland geclaimd door het Verenigd Koninkrijk en in 1627 werd het officieel een Engelse kolonie. In 1885 werd Barbados een onafhankelijke kolonie binnen het Britse Rijk, in plaats van één kolonie te vormen met meerdere landen in de Caribische Zee. Op 30 november 1966 werd Barbados onafhankelijk. De Britten zijn meer dan 300 jaar de baas geweest in Barbados. Dat is nu nog te merken aan de taal, sommige gebouwen en straatnamen. De meerderheid van de bevolking stamt af van slaven uit Afrika. Net zoals in veel andere Britse koloniën werden er op het eiland veel plantages aangelegd waar vooral suikerriet werd verbouwd. Op de plantages werkten veel slaven, zelfs zoveel dat in 1786 79% van de inwoners van Afrikaanse afkomst was. Die kwamen door de slechte werkomstandigheden in 1816 in opstand en in 1834 werd slavernij in het hele Britse Rijk afgeschaft. Rum is hier één van de belangrijke producten.

Cultuur
Dat Barbados vroeger een Engelse kolonie was kun je goed terug te zien in de architectuur. In het bijzonder in Garrison, een klein gebied in de hoofdstad Bridgetown, waar onder meer George Washington (waarschijnlijk de meest invloedrijke president van de Verenigde Staten ooit) een huis had in 1751. Het gebied bezit verschillende historische gebouwen inclusief kazernes voor het leger van Barbados. Onlangs is Bridgetown toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van UNESCO, mede vanwege deze architectuur die veel van de koloniale historie van Barbados laat zien. Barbados is opgedeeld in Parishes, net zoals in Engeland. Er zijn heel veel kleine oude Anglicaanse kerkjes, mooi verscholen in het landschap.

Sport en spel
Er wordt cricket gespeeld, typische Engelse sport. Maar ook ‘Road tennis’, een traditionele sport die gewoon op straat gespeeld wordt. Het is een wat vreemde mix van tennis en tafeltennis. De sport werd op het eiland uitgevonden rond 1930. Mensen hadden geen geld voor tennis en bedachten dit alternatief. Je hebt alleen een stuk hout en een bal nodig.Domino is ook een zeer populair spel op Barbados en vaak zie je groepjes mensen aan kleine houten tafeltjes dit spel spelen. Ze zijn erg fanatiek en soms gaat het er ‘wild’ aan toe met luide stemgeluiden en vele gebaren.

Rondtoer
In het westen en zuiden bevinden zich de stranden, hotels en restaurants, waardoor het veel drukker is. Het noordoosten van het eiland is ruig, met steile rotsen, verlaten stranden en bijna geen bebouwing. Doordat de noordkant zo ruig is, is zwemmen vaak levensgevaarlijk door de stroming. We rijden het hele eiland rond om een goede indruk van Barbados te krijgen.We nemen de snelweg H2A, hoewel het woord snelweg wat overdreven is voor een tweebaansweg met her en der gaten in de weg. Wat wel wennen is dat ze hier links rijden, een overblijfsel van de tijd dat de Engelse hier regeerden. Verkeersborden zijn schaars op Barbados, maar je treft wel op elk kruispunt palen aan met tientallen en wegwijzerbordjes.

Onderweg komen we prachtig gekleurde huizen tegen en ook gebouwen waar men indrukwekkende muurschilderingen op hebben gemaakt.

We rijden langs een terrein waar een aantal gekleurde sociale woningen gebouwd zijn. Veel verlaten gebouwen worden niet afgebroken en blijven staat totdat ze geheel overwoekerd zijn. Straatjes met houten huisjes op wankele afbrokkelende funderingen. Ook zien we onderweg ineens een klein aapje de weg oversteken.

Barbados is het eiland van de rum en daarom vindt je ook bijna op elke hoek wel een rum barretje, naast de vele eettentjes die het eiland rijk is. Verspreid over het eiland tref je (ook verlaten) suikerrietplantages aan met de bijbehorende plantagewoningen. Suikerriet was vroeger de voornaamste inkomstenbron voor Barbados. Vandaag de dag is de zogeheten ‘Morgan Lewis Mill’ de nog enige voor suikerriet bestemde werkende windmolen op het eiland en zelfs de enige ter wereld. En laten nu deze windmolens door Nederlanders gebouwd zijn! In één van de weilanden in de omgeving treffen we zelfs Hollandse koeien aan.

De natuur is zeer afwisselend en natuurlijk zien we de bekende hoge palmbomen, de hagelwitte stranden en de azuurblauwe zee, die het tropisch paradijs plaatje compleet maken.

Ook de boom met de broodvrucht komt heel veel voor. Later kopen we op de markt een dergelijke vrucht en bakken hier frietjes van. Laten we zeggen dat het bijzonder is!

Er bloeien vele verschillende bloemen op het eiland, de ene nog mooier dan de andere
En ze ruiken zo lekker!

Op het strand treffen we de ‘Manzanillaboom’ aan. Deze boom heeft mini appeltjes, die je beslist niet moet eten. Als je de appels hebt gegeten, kun je last krijgen van braken, misselijkheid, diarree en toevallen. De manzanillaboom behoort tot één van de meest giftige bomen/struiken ter wereld en is dodelijk. Als de rook van de boom in je ogen komt, kan het zelfs al leiden tot blindheid. Wanneer je in aanraking komt met de het witte sap van de boom kun je flinke brandblaren oplopen. Zelfs schuilen onder de boom is risicovol. In veel landen staan waarschuwingsborden bij de boom.

In het noorden ligt ‘Little Bay’ waar de rotsen abrupt eindigen in zee en de golven woest op de kust slaan. Via een ‘blowhole’ spuit het zeewater de lucht in met als gevolg een waterwolk. Er heeft zich hier een natuurlijk zwembad gevormd waar men bij weinig golfslag heerlijk kan zwemmen. Het is vandaag erg warm dus een prima plek om even lekker op te frissen. We waden door het ondiepe water naar een plek waar nagenoeg de enige zijn. Wat een indrukwekkende plek is dit. Dit is een perfecte plek om onze eiland toer mee af te sluiten. Na afloop van deze dag gaan we nog een keer met Jules uit eten. Bedankt Jules voor deze fantastische mooie dag!