Auteur: fred_o3aa07aj

Zaterdag 16-07-2016 t/m maandag 18-07-2016
Het is weer tijd om verder te gaan, we verlaten de baai bij Cambados. We laveren tussen de mosselbanken door en laten Ria de Arousa achter ons. De zon schijnt al aardig maar helaas staat er helemaal geen wind, wat een grote tegenstelling is met onze aankomst in deze Ria. Een spiegel gladde zee waarin de zon glinstert met op de achtergrond Isla Sálvora, werkelijk een plaatje. Het is slechts 13 mijl varen naar Isla Ons, jammer dat we nu niet kunnen zeilen!
We pakken een mooring op bij Isla de Ons, welke behoort tot het “Parque Nacional de las Islas Atlanticas”. Voor ons vertrek hoorden we dat je hier een vergunning nodig hebt om bij de eilanden te mogen liggen en we hebben deze dan ook keurig aangevraagd. Niemand heeft ooit om deze vergunning gevraagd en achteraf gezien hadden we dit net zo goed niet hoeven aanvragen. Het eiland is 6 km lang, het westelijke deel is ruig, met steile kliffen en de oostelijke zijde heeft verschillende stranden met een paar huizen, voornamelijk restaurants. Maar er is wel een speciale aanlegsteiger voor alle Ferryboten die heen en weer varen om honderden toeristen naar dit eiland te brengen. Het is bovendien een komen en gaan van motorboten, jetski’s en vissersboten die zorgen voor onrust en vervuiling! Dan noemen ze dit een beschermd gebied! We zijn een illusie armer.

Het waait hier af en toe flink en door al die ferry’s liggen we aardig te schommelen. De voorspelling is dat de wind zal toenemen de komende dagen, waardoor we na 2 dagen besluiten om de Ria maar in te varen. In de ochtend gaan we nog even voor anker bij het zuidelijke eiland, gelegen op 600 m van Isla de Ons, wordt Isla de Onza genoemd en is een belangrijke broedplaats voor zeevogels. Hier vindt je geen toeristen! In de middag varen we op de motor de ria op richting het stadje Combarro, waar we achter het Isla Tambo voor anker gaan. In het begin van dezelfde avond worden we ineens omringd door dikke mistwolken komende vanaf zee. Het is op een gegeven moment zelfs zo dik dat we het land niet meer kunnen zien. De temperatuur zakt met zeker 10 graden en de luchtvochtigheid neemt toe, waardoor ik een beetje “Nederlands” gevoel krijg. De volgende dag klaart het iets op en nadat Fred wat heeft gewerkt, bezoeken we het stadje Combarro.

Het havenstadje heeft een oud centrum dat tot beschermd stadsgezicht is verklaard. De grillige straatjes dalen af naar de oever en de huizen zijn van natuursteen dat een extra charme geeft. Combarro staat bekend om de vissershuizen met “hórreos”, dit zijn granieten graanschuren op een stenen verhoging, heel apart! Er staan heel wat kruisbeelden en hórreos langs de kust, die tot de meest pittoreske behoren van Galicië. Maar helaas wel heel erg toeristisch! Het wemelt van de souvenirstalletjes met opdringerige medewerkers en obers van de vele restaurantjes proberen je over te halen bij hen te komen eten. We houden hier niet zo van, bepalen liever zelf wat en waar we gaan eten. Uiteindelijk vinden we een restaurantje met uitzicht op zee en heel in de verte kunnen we de Pegasus zien. Fred is niet zo dol op inktvis, dus wanneer we uit eten gaan neem ik vaak één van de vele varianten die ze hier in Spanje kennen. Ditmaal kies ik voor de Chiperones, kleine gefrituurde inktvisjes, maar dit had ik beter niet kunnen doen………………..want de hele nacht heb ik last van mijn maag gehad. Dit restaurant was, omdat het een toeristische plek is, ook nog eens één van de duurste tot nu toe! Beetje een domper! Na deze gebroken nacht voel ik me nog steeds wiebelig en daar is ook nog eens die dikke mist weer! Voldoende reden om te vertrekken, want we willen zon!

Voor wie zich afvraagt of wij wel iets meekrijgen van wat er zich in de rest van de wereld afspeelt………………… Natuurlijk! We hebben internet, halen regelmatig onze (werk)mail binnen en kijken dan ook even bij het nieuws. Misschien niet elke dag, maar wel met regelmaat. Dan komt de bomaanslag in Nice toch ook bij ons wel even binnen, zoveel onschuldige gewonden en doden. Reden te meer om van elke dag te genieten!

Omdat we Spanje bijna uit zijn, willen we iets vertellen over het eten en drinken in Spanje.

Het ontbijt “desayuno”, bestaat uit “cafe con leche”, koffie met zeer veel melk en brood, toast of “churros”, gefrituurde stokjes met suiker op.
Omdat het niet genoeg is tot aan het middagmaal neemt praktisch iedereen tussen 10.00 en 11.30 uur een snack “almuerzo” wat meestal bestaat uit een koffie met een zoet broodje of “pan con tomate” (brood met tomaat). Er is ook nog de mogelijkheid om een “bocadillo” te nemen (broodje met beleg).

De lunch “comida” wordt tussen 14.00 en 16.00 uur gegeten. Het is de belangrijkste maaltijd van de dag en daarom ook uitgebreider dan het avondeten. Een typische lunch heeft meerdere gangen. De eerste gang is iets lichts, zoals salade of soep, terwijl de tweede gang een vis- of vleesgerecht is. Spanjaarden eten groente en vlees/vis gescheiden van elkaar. Als je geluk hebt, ligt er iets van aardappelen bij, maar vaak zelfs dat niet! Wil je groente erbij eten, dan moet je deze apart bestellen! Op de menukaart is groente te vinden bij de voorgerechten. Het toetje is fruit, een typisch Spaanse flan, een gebakje of cake. Op veel plaatsen wordt ‘s middags een “menu del día”, d.w.z. een dagmenu aangeboden: een consumptie, voor-, hoofd- en nagerecht en/of koffie voor €10,- tot €15,- . Het is heel normaal om wijn bij het eten te drinken, de meeste restaurants bieden wijn (hele fles) zelfs als vast onderdeel van de menuprijs aan. Als Spanjaarden geen dagmenu bestellen, dan bestellen zij vaak een of meer voorgerechten om met meerdere mensen te delen. De voorgerechten worden dan in het midden van de tafel neergezet

De “merienda” is een lichte maaltijd of snack die genuttigd wordt in de late namiddag, zoiets van tussen 17.00 en 19.00 uur. Daarom lopen de tapasbars vol tot ongeveer 20.00 uur, je gaat van bar naar bar en probeert kleine snacks uit met een klein groepje vrienden. De meeste bars hebben veel verschillende soorten koude en warme snacks, zoals:  “pinchos”, “tapas” en “raciones”.
“Pinchos” is een stukje stokbrood met beleg.
“Tapas” zijn kleine porties.
“Raciones” zijn grotere porties.

De avondmaaltijd “cena” is normaal gesproken minder uitgebreid dan het middagmaal. Het bestaat uit licht eten, zoals een salade, een sandwich of tapas. De Spanjaarden eten avondeten op een laat tijdstip, vooral in weekenden en tijdens de zomer, zo tussen 21.00 – 23.00 uur.

Sobremesa
Het woord sobremesa betekent letterlijk “over de tafel” en duidt op het nog even na kletsen na het eten van een maaltijd. In plaats van de laatste hap te nemen en naar huis te gaan, blijven Spanjaarden vaak nog even genieten van elkaars gezelschap.
Koffie
Koffie wordt traditioneel geserveerd na het toetje en je kunt kiezen uit een café con leche (koffie met melk), een café solo (koffie zonder melk) of een café cortado (koffie met een scheutje melk).
Fooi
Je mag zelf bepalen of je een fooi wilt geven en hoeveel, maar de meeste restauranthouders rekenen op een fooi van 5-10% na een maaltijd.

Dinsdag 05-07-2016 t/m zaterdag 16-07-2016
Vandaag vertrekken we naar de grootste Ria van Galicië aan de Westkust van Spanje, Ria de Arousa. Deze streek staat bekend om zijn mosselbanken, dit zijn grote houten vlotten met balken waar lange strengen touwen aan hangen. De mosselen hechten zich aan deze touwen. Deze Ria is één grote kweekvijver voor voornamelijk mosselen en is verdeeld in verschillende sectoren, elk dorp heeft een aantal banken. Verder staat de Ria bekend om de wijngaarden met de lekkerste witte wijn van Spanje, unieke uitzichtpunten, mooie dennenbossen en paradijselijke witte stranden met schitterende zonsondergangen. Het is zeker één van de mooiste Ria’s tot nu toe.

Er staat een stevig windje, zeker 21 Knp (windkracht 5) wanneer we de beide ankers ophalen. We zetten een de 2e rif in het grootzeil en even later zetten we ook de fok erbij wanneer we de Ria de Muros uitvaren. Eenmaal weer op zee wordt de wind minder en haalt Fred het rif er maar weer uit en zeilen we verder met vol zeil. Het is lekker zeil weer, mooie golven, echt fantastisch zeilweer! Op verzoek van mijn jongste zoon maak ik ook maar even een filmpje. We zeilen langs de Cabo Corrubedo richting Isla Sálvora, waar we om heen moeten om de Ria de Arousa in te varen. Dan steekt ineens de wind weer op tot 25 Knp en kan Fred de 2e rif weer in het grootzeil zetten. Ach, het houdt ons leuk bezig! Naarmate we de Ria verder in varen wordt het steeds warmer en neemt de wind zelfs nog even meer toe.

De 1e plek die we aan doen ligt in het noorden van de Ria, op aanraden van Peter die we leerden kennen in Cedeira, is het stadje Boiro. Zodra we de baai naderen zien we dat ook de “Bojangles” daar voor anker ligt. We ankeren voor het grote strand op gepaste afstand. We maken weer gebruik van de twee ankers, weten we in ieder geval dat we goed vastliggen. Dit maal bevestigen we ook de gele ankerboei aan het anker, kunnen we zien waar het anker ligt. De “Freya” komt later ook in de baai voor anker liggen, het lijkt wel een Nederlandse kolonie. De eerste keer dat we naar het stadje gaan met de dinghy, leggen we deze in het haventje vast. Achteraf gezien niet de beste plek, want het is nog een flink eind lopen naar het centrum van het stadje. De keren daarna varen we rechtstreeks naar het grote strand en leggen we de dinghy daar vast. Het is even sjouwen met de dinghy over het zand, maar de afstand is zeker een stuk korter. Vanwege de vele feesten in Spanje is ook hier een kermis en een aantal kraampjes, voornamelijk met Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse verkopers. Hier zijn vele diverse cafés en eettentjes, volop keuze. We leren al te eten zoals de Spanjaarden, drankje en tapas, drankje en tapas etc. Ik ben gek op gamba’s en de tortilla is ook erg lekker. De middagen brengen we een beetje lezend en zwemmend door, Fred kijkt zijn mails na en doet de urgente zaken, kortom we amuseren ons wel.
Nadat we ‘s avonds gezellig uit eten zijn geweest, varen we met de dinghy in het donker terug naar de boot. We zien een aantal mensen naar de rand van het water lopen met zaklampen en vragen ons af wat ze gaan doen. Daar krijgen we even later antwoord op, want ineens springen de vissen voor onze dinghy omhoog uit het water, bijna in de dinghy. Dat is nog eens simpel vissen, wel jammer dat we geen schepnet bij ons hebben.

Overdag zien we tientallen vissersbootjes langs het strand liggen en met hele lange flexibele stokken porren ze in de bodem. Aan het uiteinde zit een soort van hark met mandje waarmee ze schelpen van de bodem af schrapen. Even later zien we de bootjes één voor één een eind verder wat ze gevangen hadden weer over boord zetten. Het schijnt een gezamenlijk actie te zijn om de schelpen uit te zetten in een nieuw gebied.

Voor de 2e plek in deze Ria, laveren we met het grootste gemak tussen de mosselbanken door, iets wat we voorheen echt niet zouden doen. Ditmaal gaan we voor anker bij het plaatsje Rianxo, een kleine maar zeer mooie groene baai met klein strandje. Hier liggen we niet alleen, overdag komen er meerdere boten voor anker liggen, waarvan de meeste aan het einde van de middag weer vertrekken.

Het is ’s nachts ook nog warm en slapen we alleen onder een laken, mede omdat onze Kit ons dekbed geconfisqueerd heeft! ( zie foto)
De eerste avond is het rustig, we eten pijlstaartinktvisjes gebakken in witte wijn en citroensap als voorafje en een “filete de Tenera” met tortilla, totdat de muziek op de wal los breekt, alweer een één of ander Spaans feest. Tot diep in de vroege uurtjes horen we Spaanse, Engelse en Franse muziek. Het plaatsje zelf stelt niet erg veel voor.

Tijd voor de 3e plek, het plaatsje Vilagarcia de Arousa. Op het moment dat we naar de derde plek vertrekken, liggen er bijna honderd kleine bootjes boven op onze lip in de baai. Gemiddeld zitten er twee man in een dergelijk klein bootje die driftig met de lange stokken aan het porren zijn, dit maal is de oogst voor hen zelf. Voorzichtig varen we langs de kleine bootjes en tussen de mosselbanken door en langs de vele rotsjes die ook hier liggen. Je moet er toch niet aan denken dat je hier ’s nachts en zonder goede apparatuur door heen zou moeten varen. We zoeken maar weer eens een haven op, het is namelijk alweer 11 dagen geleden dat we een douche gezien hebben en het is ook de hoogste tijd om een aantal wasjes te draaien. Misschien vraagt men zich af hoe het gesteld is met onze persoonlijke hygiëne aan boord, nu we niet zo vaak in een haven komen. We hebben een douche binnen en buiten, waar alleen voor een korte tijd warm water uitkomt wanneer we een hele dag op de motor hebben gevaren. Nu is het niet zo dat we dan, in dit geval, 11 dagen ons niet wassen! Fred zet af en toe een keteltje met water op en dan hebben we warm water om ons helemaal weer op te frissen. Tja……………..het is wat behelpen, net als vroeger wanneer je kampeerde! Verder zwemmen we wanneer het even kan om ons ook op te frissen. Kortom het is nog niet zo erg met ons gesteld dat we er als een stel zwervers uit gaan zien. Jammer genoeg heeft deze haven geen wasmachine, hiervoor moet je de stad in. Het is wel even lopen, maar de moeite waard. Deze zelfbedieningswasserette ”Oso Blanco”, is geopend van 09:00-22:30 uur en de wasmachines/drogers zijn supersnel. De adressen zijn te vinden op: http://www.lavanderiasosoblanco.es. Het is een middelgrote haven met een aardig havenmeester die ons zelfs in het Nederlands toespreekt, blijkt dat hij een aantal jaren in Amsterdam gewoond heeft en het erg leuk vindt om weer eens Nederlands te praten. Helaas krijgen we hier geen korting.

Na boodschappen gedaan te hebben voor een aantal dagen, zijn we klaar voor ons vertrek naar de 4e plek. Er staat een pittig windje en we kunnen lekker zeilen op alleen het grootzeil. Het was de bedoeling om te ankeren voor San Xulian de Arousa, maar deze kleine baai was bezaaid met rotsen en er lagen al diverse boten. Bovendien stond er een harde wind, waardoor we besluiten om verder te gaan naar het plaatsje Cambados. De wind zou die avond nog toenemen tot 25 Knp. We gooien weer onze twee ankers uit, waardoor we weer goed vast liggen. Dezelfde nacht ligt de boot aardig te schommelen, maar daar storen we ons niet aan, alleen ik heb last van het geluid van klapperende lijnen en doe uiteindelijk maar een stel oordopjes in. De volgende dag is een programmeerdag voor Fred en ik houd de website bij, door een aantal Engelse vertalingen van onze blogs er op te zetten. Met dank aan mijn lieve vriendin Mila voor deze vertalingen.
Omdat we de stroomvoorziening goed op orde hebben, de accu’s laden goed bij met de nieuwe zonnepanelen en de windgenerator, kunnen we met gemak af en toe een toe een filmpje kijken, beide computers aan hebben en brood bakken met de broodbakmachine. Voorheen lieten we de broodbakmachine alleen het deeg kneden en rijzen, daarna bakten we het brood af in de oven die op gas is. Maar nu kunnen we het brood zelfs in de machine laten afbakken en hebben we na 3 uur een heerlijk vers broodje op tafel staan. En zeg nu zelf, wat is nu lekkerder dan een warm stukje brood met boter!
Zo heb ik ook, terwijl we gewoon voor anker liggen, de naaimachine tevoorschijn gehaald om het zonnescherm voor bovenluik te voorzien van nieuw klittenband en tevens een hor (tegen de vliegen en muggen) voor het zelfde luik gemaakt. De accu’s zijn bijna altijd 100% en dat maakt dat we daarvoor niet naar een haven hoeven om aan de walstroom te gaan. Zo brengen we onze tijd dus een beetje door.
Cambados is een aardig stadje, met huizen met rode dakpannen en kleine straatjes, oude gebouwen en kerkjes (even binnen kijken), pleintjes met reuze palmbomen, een parkje met mooie bomen met uitzicht op onze boot en een stel doedelzakspelers op straat. We wandelen een markthal binnen, waar alle verse vis uitgestald ligt en ik maak hier enkele foto’s van want er zitten toch bijzondere exemplaren bij die ik niet tegen wil komen als ik aan het zwemmen ben!!

Ik heb een kleine afwijking (volgens intimi wel meerdere, smile), maak namelijk graag foto’s van bijzondere deuren (vooral vervallen), laantjes met oude bomen, uitgestalde vissen of andere gekleurde waren. Aan het einde van de zeer zonnige middag maken we enkele hapjes klaar, een glaasje wijn erbij en even later steken we ook de BBQ aan. In de kuip zitten Fred en ik met volle teugen te genieten van ons nieuwe leven. Dit is wat je noemt het echte: “Zwitser leven” gevoel.

Vrijdag, 01-07-2016
Het weer ziet er niet zo best uit, bewolkt en frisjes, lange broeken weer dus. Zodra we de haven uitvaren, worden de oceaan golven steeds groter. Om niet zoveel last te hebben van het slingeren, zetten we het grootzeil erbij. Er is nauwelijks wind dus het wordt wederom een dagje op de motor. We varen langs de bekendste en gevreesde kaap van de Spaanse Atlantische Westkust, Cabo Finisterre.

Stukje geschiedenis:
De naam Finisterre is afgeleid van het Latijnse Finis Terrae, het einde van de wereld, oftewel daar waar de wereld ophoudt. Volgens de overlevering kreeg de kaap deze naam toebedeeld door de Romeinen die dachten dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder. De Kaap vormt de zuidelijke begrenzing van de Costa da Morte (Kust des Doods), zo genoemd omdat het een van de gevaarlijkste, verraderlijkste kusten ter wereld is, waar vele schepen zijn vergaan. Deze Kaap vormt het uiteinde van een klein schiereiland met een lengte van circa 3 kilometer. Op de kaap staat een vuurtoren en een gebouw dat tegenwoordig als hotel-restaurant wordt gebruikt. De vuurtoren dateert uit 1853, is 13 meter hoog en zijn lichtkoepel steekt 183 meter boven het niveau van de zee uit. Het licht van de vuurtoren heeft een reikwijdte van meer dan 30 zeemijlen.

Er is heel erg weinig wind en door de bewolking zien we slecht een klein stukje van de onderkant van de rots, niet echt indrukwekkend vinden we. Maar wanneer we een paar mijl verder zijn trekt ineens de bewolking op, het wordt meteen zonniger, en wanneer we achterom kijken zien we de Kaap in zijn volle glorie liggen. We moeten terug komen op ons eerder oordeel over deze kaap, toch wel indrukwekkend! Nu de zon er weer is, zien we ook weer een paar dolfijnen.
Omdat het zicht nu goed is en er weinig wind staat, varen we vlak langs de Bajo de los Meixidos en Los Bruyos, een groep rotsen die alleen bij laag water goed te zien zijn. Zodra we de Ria de Muros naderen, steekt ook de wind ineens op. We varen, zonder motor, op het grootzeil verder de Ria in. De wind neemt zelfs zoveel toe dat we met een lekker vaartje naar de haveningang geblazen worden. Ook hier liggen weer een aantal mosselbanken, die we aan stuurboordkant laten liggen. We proberen vlakbij het stadje in de baai voor anker te gaan, maar er staat een te harde wind en het anker pakt niet. We geven het na 2 pogingen op en varen tussen de kust en de mosselbanken door naar een kleiner rustige baai, Enseada de Bornalle. Dit is een groene baai met twee kleine strandjes en daar gaan we voor anker. Ondanks de wind, liggen we bij de eerste poging al goed vast. We zijn de enige boot in deze baai, lekker rustig dus. Uiteraard houden we weer even goed bij of het anker verschuift en stellen de ankerwacht in die ons zal waarschuwen wanneer we het anker verandert van positie.
Nu dachten we een hele rustige plek gevonden te hebben totdat we ineens aan het begin van de avond muziek horen vanaf de kant. We horen een mengelmoes van soorten muziek tot diep in de vroege uurtjes (05:00 uur) doorgaat. Spanje staat bekend voor zijn overvloed aan “fiestas”, elk dorp, stad, of regio heeft zijn eigen feesten en blijkbaar vallen we met onze neus in de boter. Rond middernacht horen we luide knallen vanaf de kant en zien dat er vuurwerk wordt afgeschoten. Ook de volgende dagen is er muziek en horen we luide knallen.

De volgende dag varen we met de dinghy naar het stadje toe, het is zo’n 3,5 km varen. Het lijkt een vriendelijk stadje, maar wel een beetje toeristisch, wat ook meteen te merken is aan de prijzen bij de restaurants. We hebben een zogenaamde Safire BBQ gekocht voor ons vertrek en willen deze vandaag uitproberen. Deze BBQ is voorzien van een afgesloten ronde deksel en blijft aan de onderkant koel waardoor je deze veilig in de kuip kunt gebruiken. We doen boodschappen voor de komende dagen en kopen vlees voor op de BBQ. Op de vleesafdeling zien we een stel gigantische poten liggen en vragen met gebaren aan de dame wat dit is. Waarop zij ons antwoord geeft met een soort kalkoengeluid, waarop we alle drie in de lach schieten. Gewapend met voldoende voorraad wandelen we door het stadje waar we op een klein pleintje een lunch nuttigen. Omdat het hoog water aan het worden is, willen we op tijd terug zijn bij de dinghy, dus besluiten we om later nog eens terug te gaan om het stadje beter te bekijken.
We zien de “Bojangles” voor anker liggen in de baai bij Muros en varen we nog even langs. Zij vertrekken de volgende dag naar de volgende Ria.

Doordat de wind aardig toegenomen is zijn we toch een eind verschoven met ons anker en besluiten we een nieuwe poging te doen. We hebben nu een ploegschaar anker en denken er aan om een Rocna anker aan te schaffen met 100 meter ketting. Maar voor nu hebben we een andere oplossing bedacht. Nadat we ons anker in het water laten zakken met ongeveer 10 meter ketting maken we ons tweede (identieke) anker met een touw vast aan de ketting en laten we de volgende 40 meter ketting zakken. We hopen dat we dan meer grip zullen krijgen. Dit blijkt de goede oplossing te zijn, we verschuiven nauwelijks meer. Voorlopig gaan we het op deze manier doen.

De wind neemt steeds meer toe en bereikt op enig moment zelfs 36,5 Knp (voor de leken, windkracht 9) en kunnen we spreken van een stormachtige winden. Het zijn weliswaar windvlagen, dus het vlakt ook af. We zijn de enige boot in deze baai en vinden het veiliger om op de boot te blijven, gaan dus niet terug naar het stadje of naar de muziek toe bij het strandje. Af en toe komt er even een boot voor anker liggen, maar zodra de avond nadert druipen ze, vanwege de wind, af richting de haven.

Op onze laatste dag in de baai waait het overdag gelukkig iets minder. In de ochtend zien we kleine vissersbootjes om ons heen hen netten uitgooien en een duiker, maar waar hij naar op zoek is blijft vooralsnog een raadsel. In de middag roeien we (Fred) met de dinghy naar een klein idyllische strandje dat we helaas moeten delen met een ander jong stel. Lekker genieten van de zon en af en toe een duik in het ijskoude water om weer af te koelen, wat wil een mens nog meer?

Terug roeiend naar de boot, wat niet mee valt met de inmiddels aangewakkerde wind, breekt er een stuk af bij de dol van de roeispaan, waardoor we bijna de boot missen…. Even samen hard peddelen en we zijn er. De wind is iets minder, maar toch nog wel pittig, gelukkig liggen we nu goed vast. We bereiden ons voor op ons vertrek morgen naar de volgende baai.

Maandag 27-6-2016 t/m 30-06-2016
Vandaag gaan we weer een stukje verder naar Ria de Camarinas. We vertrekken bijtijds, ondanks dat het maar 20 mijl varen is. De wind is gelukkig aanzienlijk afgenomen waardoor we niet al teveel moeite hebben om weg te komen van de hoge kade. In het begin is er weinig wind, dus op de motor, maar zodra we de Ria uit zijn neemt deze iets toe en zetten we het grootzeil bij. Niet veel later kan de motor uit en zeilen alleen op het grootzeil verder, we hebben tenslotte alle tijd. Het weer is goed, nog een beetje fris maar dat mag de pret niet drukken, want we zeilen weer en met een lekker muziekje op de achtergrond, zijn we weer helemaal in ons element! De kust is hier grillig en dat is goed te zien bij Cabo Vilano, een gigantische brok steen met een vuurtoren erop, heel imposant om te zien.

Na deze gerond te hebben varen we langs enkele ondieptes, Las Quebrantas, hier neemt de wind ineens toe met uitlopers tot 28 knp. (windkracht 7). Dit noem ik pas zeilen, ben helemaal blij! We zeilen, nog steeds alleen op het grootzeil met een lekker vaartje de Ria Camariñas binnen. Het landschap bestaat uit groene golvende heuvels en een aantal strandjes, waarvoor je mooi kunt ankeren, wanneer er niet zoveel wind staat als nu tenminste. Wij zoeken de haven op. Zodra we het havenhoofd naderen, laten we het zeil zakken en varen op de motor de haven binnen. Er staat nog steeds een pittig windje en we zien dat de vingersteigers heel kort en laag zijn en hangen snel de stootwillen een stuk lager. Gelukkig worden we door de havenmeester en een Engelsman geholpen met aanleggen. We liggen nog niet eens goed vast of de havenmeester propt me al een formulier in de hand en zegt in het Spaans tegen me dat dit binnen 10 minuten ingevuld moet zijn! Nu ja, hij wacht maar even hoor, rustig aan!!

De haven en havengeld
De havenmeester is een beetje een norse man, die voortdurend in het Spaans van alles en nog wat ratelt. We hebben wel korting gekregen, niet veel maar het was op zich ook niet zo’n dure haven, alle beetjes helpen. Er is een Yachtclub met restaurant, waar je op vertoon van een pasje gratis tapas krijgt, nadat je een drankje hebt besteld! De faciliteiten zijn niet heel erg bijzonder, voor zowel de mannen als vrouwen, slecht 2 douches, 1 toilet en een wastafel. Er is één wasmachine en een droger, in een heel klein hokje geplaatst en de havenmeester heeft hier alleen de sleutel van. Elke keer wanneer hij afwezig is, gaat de deur ook op slot, dus wanneer je pech hebt, kun je je was niet eens in de droger stoppen en moet je wachten totdat hij terug is van zijn siësta. Bovendien duurt, ook hier, het droog programma uren. De haven zelf ziet er wat armoedig uit en de steigers kunnen ook wel een onderhoudsbeurt gebruiken.

De stad
Vanaf de haven wandel je via een lange loopbrug, die over een oud gedeelte van de haven loopt, naar de lange boulevard waar een aantal restaurantjes gevestigd zijn. Er zijn een paar supermarktjes, maar een bakker hebben we hier niet gevonden. We hebben een rondje gewandeld door het stadje en zijn tot de conclusie gekomen dat het niet veel bijzonders is. Slechts een paar mooie smalle straatjes, huizen met kleurige bloemen en dat is het dan wel. De toeristen die je er tegen komt, zijn bijna allemaal zeilers uit de haven.

Het weer
De ochtenden zijn veelal nevelig en hangt er veel bewolking, maar dit trekt meestal na een paar uur weg om vervolgens in een warme zonnige dag te veranderen. We zijn al aardig van kleur veranderd sinds ons vertrek uit Nederland. Alleen de laatste dag in Camariñas is het regenachtig en bewolkt.

Eten en drinken
De Tortilla de Patata is een van de boegbeelden van de rijke Spaanse keuken. De schoonheid van dit recept schuilt in de geniale combinatie van eenvoudige ingrediënten, namelijk: ei, aardappel en olijfolie. Met een heerlijke “Salada mixta”, die veel gegeten wordt in Spanje, wat brood en een goed glas rode wijn, hebben we weer een heerlijke lunch.

Bootklusjes
We hebben weer enkele stootwillen voorzien van een nieuwe lijn, de windmolen voorzien van een schakelaar zodat we deze uit kunnen zetten wanneer we in een haven liggen. Viltjes onder de stangen van de zonnepanelen gedaan, tegen het klapperen.

Overige dingetjes
Fred heeft gewerkt en ik heb wasjes gedraaid en de boot een beetje schoon gemaakt.
We hebben tijdelijk een net gespannen aan de voorkant om het Kit moeilijker te maken op de steiger te springen. Wanneer het erg warm is, ligt Kit het allerliefste lekker lui binnen op de salonbank, maar zodra het wat koeler wordt, loopt Kit zijn dagelijkse ronde over het dek. Hij verschanst zich dan achter de dinghy, die op het voordek ligt, om naar de vissen in het water te staren. Ook in deze haven zwemmen er veel en grote vissen rondom de boot die aan de onderkant knabbelen van de boot. Dit veroorzaakt een heel vreemd geluid, wat vooral als je binnen zit goed te horen is. Kit kijkt dan ook voortdurend even op met een verbaasde blik op zijn koppie. Uiteraard hebben we ook weer een foto van Fritz en Gonny gemaakt!

Ontmoetingen
Bij aankomst treffen we Suzanne en Mark van de Freya, zij gaan de volgende dag weer verder. Naast ons lag een Engels man met de Charlotte Rose, hij is van plan om een jaar in Spanje te blijven. Verder waren er veel Franse en Engelse boten in de haven.

Woensdag 22-06-2016 t/m zondag 26-06-2016
We willen zoveel mogelijk zien van de Noordwest kust van Spanje, vandaar dat we elke keer maar een klein stukje verder gaan.Tussen Cabo San Adrian (na de plaats Malpica) en Muros, liggen drie Ria’s, Corcubión, Camariñas en Corme Y Laxe. Een zeer ruwe kust, de zogenaamde “Costa Da Morte”, kust van de dood. Hij kreeg zijn naam vanwege de talloze schipbreuken die hier op de Atlantische Kust plaatsvonden en zijn razende stormen. Volgens een oude legende deden de kustbewoners bewust alle verlichting uit, zodat passerende schepen schipbreuk leidden op de dodelijke rotsen. Vervolgens deden zij zich dan tegoed aan alles wat op de kust aanspoelde. Op mooie dagen ziet het landschap er werkelijk prachtig uit, maar met plotseling opdoemende mist, die hier vaak voorkomt, kan het snel gevaarlijk worden. De vele scheepswrakken zijn hier de stille getuigen van. Het landschap heeft een ruige schoonheid en is nog onaangetast, langs de kust zijn smalle steile weggetjes met adembenemende steile kliffen, verlaten stranden en rustige Ria’s met talrijke rustige vissersdorpen.

We verlaten La Coruňa en om verder te varen via Cabo San Adrian naar het eilandje Islas Sisargas, het is ongeveer 25 mijl. Dit eiland is een natuur reservaat en wordt alleen bewoond door vogels en heeft een kleine baai waar je goed voor anker kunt liggen bij een Noordenwind. We varen de haven uit langs het schiereiland waar de “Torre De Hercules” opgebouwd is en maken een paar mooie foto’s. Het is mooi weer, maar erg weinig wind dus het wordt wederom een dagje op de motor met het grootzeil erbij. Wanneer we in de buurt komen van Islas Sisargas doemt er ineens een zee mist op, die ons niet veel later geheel opslokt. Gelukkig beschikken we over goede apparatuur om de ondieptes te zien en kunnen we met een gerust hart doorvaren. Natuurlijk blijft het wel opletten met al die rotsen hier in deze buurt. We hebben uitgerekend dat we bij laag water aan komen, waardoor we een beter beeld krijgen van de situatie bij het eiland. Zo snel als de mist kwam, neemt hij ook weer een beetje af. Zodra we de baai in varen bij het eiland zien we dat we niet de enige boot zijn, er ligt al een Franse boot voor anker.

Zo, onze eerste 1000 zeemijlen van deze reis zitten erop.
In deze baai bevind zich een strandje en een helling waar je de kant op kunt, bovenop het eiland ligt een vuurtorenhuis. We zijn nog lang niet van de mist af, bij vlagen zien we niet eens de kant meer en dat geeft een heel vreemd spookachtig gevoel. Omdat we zeker willen weten dat we goed vast liggen aan het anker, blijven we minstens één nacht aan boord voordat we met de dinghy naar de kant gaan. We stellen een anker alert van 50 meter in, zodat we gewaarschuwd worden wanneer het anker gaat krabben (verschuiven). Dit doen we met de WatchDog van OpenCPN. Ondanks de vlagen van zee mist, blijft het erg warm. Er vaart een vissersbootje langs met twee vissers erin die ons lachend een plastic zak met vis erin overhandigen. Fred vraagt nog wat het kost, maar nee het is echt gratis. Eén van de vissers gooit er nog even een los visje achteraan die in de kuip beland. We bedanken ze hartelijk en weg zijn ze weer. Wij eten dus vis vanavond! Het blijken een stuk of 6 makrelen te zijn, meer dan genoeg. Dat wordt vis fileren, is die cursus in Katwijk toch wel handig geweest! Ik doe mijn uiterste best, maar de vissen zijn glibberig en zoveel fileer ervaring heb ik nu ook weer niet, maar goed niet veel later liggen ze lekker te sudderen in de pan. Met een restantje brood hebben we er een zeer goede maaltijd aan. Met dank aan de vissers!

In het begin is er een lichte deining, maar deze neemt gedurende de nacht zo erg toe, dat we het idee krijgen in een wasmachine beland te zijn. Hier blijven we niet nog een nacht! De volgende dag vertrekken we uit een baai waar al weer een laag zee mist omheen hangt. Wat zijn we toch blij met onze goede apparatuur! Zodra we het eiland voorbij zijn, krijgen we voldoende wind om te kunnen zeilen. We gaan lekker zeilen, al is het niet zo snel, maar zo’n 5 knp. We hebben de tijd, het is maar 16 mijl tot Corme. We gaan slechts één keer overstag om de baai van Corme te bereiken. Ook de zon laat zich weer zien en niet veel later zitten we in een korte broek in de kuip volop te genieten. Onderweg komen we een groep zeilboten van OceanPeople tegen die in drie maanden van Nederland naar de Azoren en terug willen gaan. Ze hebben dan ook veel haast, gezien het feit dat ze allemaal op de motor, sommige met zeil erbij, voorbij scheuren. Deze groep zeilt vanaf 5 juni tot en met 27 augustus heen en terug naar de Azoren en wanneer je wilt aansluiten bij deze groep kost je dat een slordige € 4500,00! Dit is niet wat je noemt relaxed zeilen!

We naderen Laxe Y Corme, we gaan naar Corme omdat deze baai beschut is bij Noorden wind. Wanneer we de pier naderen is het heel goed opletten, want ook hier liggen weer de zogenaamde mosselbanken. Van de Nederlander Peter (uit Cedeira) hebben we begrepen dat deze niet meer in gebruik zijn en dat is ook duidelijk te zien, sommige liggen helemaal scheef gezakt in het water. In de baai ligt één Engelse boot, zodat we voldoende ruimte hebben om een mooi plekje uit te zoeken.

Corme is een vissersdorp gebouwd op een uitloper van een berg, met steile straatjes en 3 mooie strandjes. Het is beetje een doods dorpje, weinig tot geen toeristen en slechts enkele winkeltjes. Er is een hele kleine supermarkt waar niet veel vers te koop is, mini slagerij met uitstekende kwaliteit vlees en een bakkertje, die ons na 2 keer al herkende, kun je nagaan! We eten een keer bij “Miramar-bar”, een restaurant waar de plaatselijke bevolking ook komt eten, dan moet het wel goed zijn! Een ander keer bij “A Brinca”, waar een aardige Spanjaard in redelijk goed Engels uitleg geeft over het eten en we lekkere tapas eten bij de muziek van “Johnny Cash”. Er wordt driftig gebouwd aan een aantal appartementen complexen, speciaal bestemd voor toeristen, echter ziet het er naar uit dat dit nog wel enige tijd zal duren voordat het bewoonbaar is.

Bij de boulevard met mooie groene palmbomen, zien we een aantal muurschilderingen met de tekst “Costa da Morte”. We zien weer enkele dolfijnen in de baai zwemmen. In de haven ligt slechts één grote vissersboot en een aantal kleinere bootjes. De baai is rustig en dus perfect voor ons.
Overdag zien we dat jongeren bezig zijn, op het strandje, om alles wat maar enigszins brandbaar is op te stapelen tot één grote berg. Dit is ter ere van de “Nacht van San Juan”, om het begin van de zomer te vieren en wordt ontstoken rond 12 uur s ’nachts. In de volgende dagen komen er steeds meer boten bij, maar die blijven slechts één dagje liggen. Uiteindelijk zijn wij nog de enige boot, had dit ons niet een beetje moeten waarschuwen? Want niet lang daarna begint het hier steeds meer te waaien met grotere golven en zien/voelen we het anker langzaam verschuiven. Op het moment dat we bijna tegen een mosselbank aankomen is het de hoogste tijd om onze boot te gaan verleggen. We halen het anker op en varen een rondje en proberen opnieuw voor anker te gaan. De wind komt nog steeds uit het Noord-NoordOost, dus liggen we hier theoretisch best beschut. Na een aantal keren geprobeerd te hebben om te ankeren, het anker kreeg totaal geen grip meer en we dreven elke keer naar de mosselbanken toe. Vertrekken uit deze baai met deze wind is geen optie, zeker niet omdat de voorspellingen zijn dat de wind de komende dagen alleen nog maar toe zal nemen. Ook is het al aan het einde van de middag en we willen nooit in de nacht op een onbekende plek aankomen. We hakken de knoop dus door, we varen naar de kade toe, ondanks dat we daar officieel niet mogen liggen, maar nood breekt wet. De wind blaast ons naar de hoge kade toe, dus alle stootwillen hangen we aan die kant, even later liggen we vast tegen de kade.

Doordat er meer dan twee meter hoogte verschil is tussen hoog en laag water, moeten we elke 2 uur de lijnen naar de kant toe verstellen, dat breekt onze nachtrust aardig. Maar wat zijn we blij dat we nu gebruik kunnen maken van de tuinslag rondom het touw, dat scheelt enorm veel gepiep! De wind neemt toe tot 26 knopen (6) en de golven beuken tegen de boot. Duidelijk niet de meest ideale plek, maar voor nu de beste, maar zal over 2 dagen afnemen en dan vertrekken we naar een volgende plek. Na een redelijk gebroken nacht, haalt Fred vers brood bij de bakker, welke we even later lekker oppeuzelen met een vers gekookt eitje, dat maakt weer heel wat goed. Het weer ziet er zonniger uit, maar de wind is nog redelijk veel. Na de middag wandelen het dorpje nog even in om te lunchen, de rest van de tijd zitten we maar even uit, morgen gaan we weer verder!

Donderdag 16 juni 2016
Vandaag varen we naar La Coruňa, een grote plaats die door vele zeilers bezocht wordt. Het is ongeveer 12 zeemijl en er staat te weinig wind om echt te kunnen zeilen, dat wordt op de motor met het grootzeil erbij. Het is fris, bewolkt en een beetje twijfelachtig weer, dus trek ik voor de zekerheid toch maar mijn zeilpak aan. Wanneer we La Coruña naderen, wordt het gelukkig steeds beter weer en kan mijn zeilpak weer uit en verruild worden voor een korte broek.
We volgen een aantal blogs van andere zeilers, vooral van degene die net als wij dit jaar vertrokken zijn. Eén daar van is de boot “Bojangles” met Rob en Baudine aan boord. Zij zijn net na ons vertrokken en via Engeland naar La Coruña gevaren. Via de AIS hebben we gezien dat ze een paar dagen eerder aangekomen zijn. De havenmeester Pedro komt ons al tegemoet in een bootje en wijst ons een leeg plekje naast de Bojangles aan, waar we onze Pegasus aan de steiger vast leggen.

De haven en havengeld
We hebben gekozen voor de “Real Club Náutico de La Coruña”ofwel Marina Real nabij het oude centrum van La Coruña. We willen een aantal dagen in La Coruña en proberen weer korting te krijgen. Standaard is er een korting van 5 nachten is 4 nachten betalen, maar omdat we het paspoort van Galicia hebben, beloofd hij dat we nog meer korting krijgen. We hoeven pas te betalen wanneer we vertrekken en dan blijkt dat we die laatste korting toch niet gekregen hebben, jammer maar helaas. De faciliteiten, twee wasmachines en één droger, grote douches en een bar/restaurant, zijn op loop afstand en zien er uitstekend uit. We draaien ook een paar wasjes, maar helaas duren de programma’s van zowel de wasmachine als de droger uren voordat ze klaar zijn. Bij de haven is er geen mogelijkheid om fietsen te huren. Er staan wel fietsen op het plein voor de haven, maar deze zijn slechts bestemd voor de bewoners van La Coruña. De enige plek waar we wel fietsen zouden kunnen huren is helemaal aan de andere kant van de stad en dat vinden we weinig zinvol. Het haven personeel is behulpzaam en vriendelijk en spreekt ook een beetje Engels. De haven is bij lange na niet vol, maar we zien wel steeds meer Engelse en Franse boten in de haven, blijkbaar is het seizoen nu toch echt een beetje begonnen.

De stad
La Coruña is een grote historische havenstad, die aan de Atlantische Oceaan ligt met ruim een kwart miljoen inwoners en met vele bezienswaardigheden zoals musea, Romaanse kerken, tuinen, parkjes en straatjes met barretjes en restaurantjes, waarvan we van die laatste twee er toch wel een aantal bezocht hebben!

Haven ligt aan de “Avenida de la Marina”, een promenade met parkje, restaurants en waar een aantal bussen stoppen en taxi’s staan. De belangrijkste winkelstraat is de autovrije Rua Real (Calle Real), een zijstraat van het verlengde van de Avenida de la Marina. Deze straat komt uit op het “Plaza Maria Pita”, het centrale plein ofwel het hart van de stad, waar het imposante stadhuis gevestigd is en statige huizen staan met hen bijzondere uitbouwen. Aan de rechterkant bevindt zich ook de plaatselijke VVV, waar je verdere informatie over de stad kunt verkrijgen. De tweede straat aan de linkerkant “Calle de La Franje” doorlopen richting “Calle de La Galera”, daar bevinden zich allerlei leuke bars/restaurants waar je we uitstekende tapas hebben gegeten.
Vanaf de “Plaza Maria Pita” naar het oosten kom je in de oude stad, wat wij eerlijk gezegd niet zo heel erg bijzonder vonden, oude vervallen huizen en weinig leven in de straatjes. Met uitzondering dan van het “Plaza General Azcarraga” waar op het moment dat wij in een caféetje koffie dronken net een bijeenkomst plaats vond van de Socialistische Partij, althans dat vermoeden hebben we. De Spanjaarden praten nogal hard en vrij rap achter elkaar om er nog iets van te kunnen begrijpen. Er staan prachtige oude bomen met wortels die ineen gestrengeld zijn. Wanneer er een klein kerkje is, kan ik het toch niet laten om even binnen te kijken, een tic van vroeger toen mijn vader ons als kinderen altijd elke kerk, kasteel of ruïne binnen sleepte. Nu ga ik niet alleen naar binnen om even af te koelen, maar ook om de stilte op me in te laten werken. Langs de oude stad ligt een kasteel “Castillo de San Anton”, waar nu een museum gevestigd is, die we overigens alleen vanaf de buitenkant bekeken hebben. Daarna ligt de grote nieuwe jachthaven en dan volg je de “Paseo Alcalde Franciscus Vazquez” tot aan “Torre De Hercules”. Wij namen de bus vanaf de haven langs de zee naar het noorden, wat slechts € 1,30 per persoon per rit kost.

Deze vuurtoren is gebouwd door de Romeinen op de 57 meter hoge rots van het schiereiland, is 55 meter hoog en zichtbaar tot 24 mijl (43 km). Het is de enige vuurtoren ter wereld die sinds de originele bouw tot aan zijn huidige vorm nog werkend is. In 2009 is de vuurtoren opgenomen op de lijst van werelderfgoed van UNESCO.

We zijn er naar toe en om heen gewandeld en hebben genoten van het prachtige uitzicht over de zee, hier zullen we over een aantal dagen varen en de toren van een andere kant zien. De toren zelf hebben we maar gelaten voor wat het is, het zijn namelijk 234 treden om naar boven te klimmen, we hebben al genoeg gelopen. Aan het einde van de “Paseo Alcalde Franciscus Vazquez” bevindt zich het “Aquarium Finisterrae”, met een buitenbad voor drie zeehonden.

De onderzeeboot aquarium “Nautilus” is wel mooi, met in het trappenhuis een bonte verzameling van posters en schilderijen over Jules Verne en de Nautilus. Niet super spectaculair zoals we gewend zijn in de Aquaria van Nederland. Wel erg leuk was het om een echte “Nemo” Clownsvis te zien, zoals in de animatiefilm. Daarna kom je uit op een heel groot strand “Playa del Orzan”, maar dat hebben wij niet gezien. Het was die dag heel erg mooi weer en wij zaten liever op een terrasje dan op een heet strand. We hebben ons gelaafd met tapas, gefrituurde inktvis en een koud biertje!

Het weer
De eerste dag hadden we af en toe een stortbui, maar de meeste dagen waren bijzonder mooi, warm en zonnig. Af en toe zat er een dagje tussen die met bewolking begon, maar later op de dag klaarde het dan toch op. Hebben we eindelijk het zonnige Spanje bereikt?

Eten en drinken
Als echte Hollanders moeten wel wennen aan de eet gewoontes van de Spanjaarden, maar we krijgen de smaak nu toch wel aardig te pakken. Zoals eerder vermeld zijn er veel en leuke tentjes in de “Calle de La Galera”. Helaas zat er ook een restaurant tussen waar we, voor de eerste keer een slechte ervaring hadden. Niet alleen qua eten, maar ook de bediening liet ver te wensen over. De norse kijkende niet luisterende ober, die het eten ongeveer op onze tafel gooide. Bovendien was er weinig goeds aan het eten, jammer, deze krijgt geen ster van ons! Daarentegen treffen we verder hele aardige obers, lekkere tapas en kunnen hier gezellig met een glaasje wijn van genieten. Bij één van de restaurantjes kreeg ik zelfs een handkus van de ober………… We zien een bar waar allemaal hammen aan het plafond hangen met de opvangbakjes er onder. In de supermarkt maak ik foto’s bij de visafdeling, zo heb ik de namen van de vis en kunnen we ze beter herkennen.

Bootklusjes
Er staat erg veel deining in de haven, wij liggen ook nog eens dichtbij de opening, waardoor de landvasten (waar de boot mee aan de steiger vast zit) gaan schavielen (schuren en kraken). Om dit tegen te gaan hebben we aan beide kanten de lijnen voorzien van een rubbere veer waardoor het meer mee beweegt. We hebben een groot stuk tuinslang gekocht en deze, aan de boordkant, om het touw gedaan voordat we het op de kikker beleggen. Alles om er maar voor te zorgen dat het minder piept en kraakt, wat dat kan je danig uit je slaap houden, althans voor mij, want Fred slaapt overal doorheen……..
Voor het zwemvest van Fred zijn we nog steeds op zoek naar een gaspatroon en zouttablet, helaas konden we wel een gaspatroon vinden, maar geen zouttabletten. We vrezen dat dit nog weleens moeilijk te krijgen zal zijn. We kochten weer een nieuwe gedetailleerde zeekaart van Imray voor het huidige en komende gebied. Van een aantal stootwillen waren de lijnen versleten of dreigden stuk te gaan en deze hebben we voorzien van nieuwe lijnen.
Aan boord hebben we 3 gasflessen met 5 kg propaangas, waarvan er inmiddels al ééntje leeg is en de tweede fles zal eerdaags leeg zal zijn. Met nog maar één volle fles te gaan vond ik toch dat, nu we in een grote stad als La Coruňa zijn, maar moeten proberen om deze lege fles te laten vullen. Het blijkt toch een hele onderneming te worden, want in Spanje is het verboden om gasflessen te vullen binnen de bebouwde kom. Volgens de havenmeester kan dit alleen bij een leverancier van REPSOL-gas. Het bedrijf heet Arbupes en is gevestigd in het dorpje Mesoires net buiten La Coruňa op de Estrada de Mesoiro nr. 8. Wij namen bus 23, je moet uitstappen bij de halte nadat de bus onder het viaduct van de AC 14 is gereden en niet zoals wij te laat uitstappen waardoor we ruim  1,5 km terug moesten lopen. Niemand kan zeggen dat we te weinig beweging krijgen! Binnen no-time was de fles keurig gevuld met propaan-gas en met wat moeite komen we er achter dat we in Galicië alleen nog in Vigo een gasfles kunnen laten vullen. In ieder geval handig om hier het adres van te hebben! De bushalte voor de terugreis was gelukkig voor de deur! Kosten voor dit hele gedoe, 4x bus ritje € 5,20 en € 8,00 voor het vullen. Je moet toch iets doen om jezelf bezig te houden he!

Overige dingetjes
We hebben uiteraard een bootverzekering, echter deze is qua gebied beperkt en daarvoor hebben we deze beëindigd en een nieuwe afgesloten bij de firma Pantaenius, die voorziet in een wereldwijde dekking.

Kit kijkt zijn ogen uit naar de vissen die rondom de boot zwemmen en we zijn bang dat hij een keer in zijn enthousiasme overboord naar de vissen springt. Gelukkig vandaag niet.
Rob van de “Bojangles” geeft ons een zeer goede tip! Zij hebben net als wij geen elektrische lieren en omdat het heel veel kracht vereist om de zeilen of een persoon omhoog te hijsen in de mast, maken zijn gebruik van een “Heavy Duty” haakse boormachine die ze op de lier zetten met een speciaal 8 kantig tussenstuk. Super idee en zeker de moeite waard om uit te zoeken waar we dit apparaat zouden kunnen aanschaffen!
In de stad zie je regelmatig mensen die bedelen om geld, ze hebben een bordje met tekst om hen nek hangen en houden een bekertje voor geld te vragen vast. Sommige maken muziek bij een terrasje of verkopen appels.

Ontmoetingen
In de haven kwam een Nederlandse boot “Freya” binnen gevaren, de volgende dag maakten we kennis met de bemanning: Suzanne, Mark en hen 2 jarige zoontje Coen. We werden namelijk ineens opgeschrikt door hevig gekraak en een gil, Suzanne stapte van de boot af op de smalle vingersteiger en zakte hier dwars doorheen met haar voet. Gelukkig heeft ze er weinig aan over gehouden, anders dan enkele schaafwonden, maar even goed zat de schrik er goed in. Ik ben toch maar even gaan kijken of ik iets voor ze kon doen. We wisselen meteen wat info uit, zij gaan een rondje Atlantic doen en hebben hier ongeveer één jaar voor uit getrokken. We zullen elkaar zeker nog wel een keertje tegen komen!
Min puntje voor het haven personeel, er kon blijkbaar geen sorry vanaf, maar ze gingen wel meteen aan de slag om alle slechte planken van die steiger en die van de andere steigers te vervangen en/of vast te zetten!

De bemanning van de “Luna Verde” die we in Scheveningen hadden ontmoet, lagen ook in de haven, maar hebben we niet meer gesproken, zij vertrokken even later weer.

Maandag 13 juni 2016
Het is echt Hollands prut weer! Het heeft de hele nacht geregend en buiten ziet het er weer donker uit. De wind is ook sterk toegenomen en staat in de baai, waardoor we met de boot nogal liggen te bonken op de golven. Waarom wilden we ook alweer uit Nederland weg? Nu weet ik wel dat Noord-Spanje niet de garantie voor mooi weer is, maar zoals het nu is…………………. Het is nu droog, maar wel dreigend dus besluiten we om te vertrekken naar Sada, het plaatsje wat aan de overkant van de rivier ligt. Het is maar een paar mijl, ongeveer een uurtje varen op de motor. Het blijft droog en het lijkt een beetje op te knappen. In Sada leggen we de boot aan bij de meldsteiger van de Club Nautico de Sada en wandelen naar het houten havenkantoor aan het einde van de steigers. Daar worden we weer vriendelijk ontvangen door een havenmeester die heel erg zijn best doet om Engels te praten. We denken hier een paar dagen te liggen om o.a. even onze vuile was weg te kunnen werken, dus vragen we meteen maar weer of er iets van korting te regelen valt. Ik laat het paspoort van Galicia zien, welke we in Ribadeo hebben gekregen, voor de korting. De havenmeester moet dit even kortsluiten met zijn baas, maar laat het zo meteen even weten. Hij wijst ons de box aan waar we met de boot kunnen liggen en loopt met ons mee om te helpen. Zodra we vast liggen, verzamelen we het eerste gedeelte van de vuile was bijeen en lopen terug naar het haven kantoor. We willen heel graag douchen, want het al weer 14 dagen geleden dat we in een haven lagen. Voor wie nu denkt wat een stel viespeuken zijn dat, we wassen ons natuurlijk regelmatig met het warme water wat we hebben wanneer we op de motor hebben gevaren en anders zetten we lekker ouderwets een keteltje water op! Maar er gaat niets boven een goede warme douche! De havenmeester heeft goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat we het havengeld betalen wat een clublid zou moeten betalen, en slechte nieuws is dat de wasdroger het niet doet! Dat is balen, want onze eerste was is die met lakens en handdoeken en die krijg je met dit weer echt buiten niet droog. Volgens de havenmeester is er in het stadje wel een wasserette. Het is inmiddels al middag wanneer we na het douchen met de zware zak was op zoek gaan naar de wasserette. Na meerdere keren vragen komen we uiteindelijk bij een stomerij/wasserij uit. Het is in de middag en hij is tot 17:00 uur gesloten! Dan gaan we maar even ergens eten, want dat hadden we nog niet gedaan. Heerlijk hoor die grote hoeveelheden, we hadden honger!
Maar goed we moeten nog zeker 1 ½ uur wachten totdat de zaak open is en daar hebben we geen zin in en lopen terug naar de haven. Onderweg komen we langs een grote supermarkt waar we meteen even vers brood en iets te snacken inslaan voor vanavond. We draaien toch maar een wasje met gewone kleding, die niet in de droger kunnen en hangen ze buiten en binnen te drogen. De rest van de was zien we wel wanneer we in La Coruña zijn. Beetje opruimen, blog schrijven, Fred werkt, lezen, lezen, beetje tv kijken en dan naar bed.
Dus als iemand zich nog afvraagt wat we al zo doen op een dag……………..

Dinsdag 14 juni 2016
Het is echt ouderwets takkeweer! Geen dag om het stadje te bekijken. Fred gaat even snel naar de supermarkt om een karretje vol met water en frisdrank te kopen. Het karretje nemen we mee terug wanneer het droog is en we de rest van de boodschapjes  doen. We wandelen ook nog even hoopvol een maritieme winkel binnen in de hoop hier een patroon voor het zwemvest te vinden, maar helaas. Tussen de buien door gaan we naar het clubgebouw van de jachthaven, waar we Wifi hebben en halen onze mail op. Mijn oudste zoon Steven, heeft foto’s gestuurd via WEtransfer van mijn kleindochter, wat gaat het toch snel. Ik probeer ook nog contact te krijgen met mijn beide kinderen via skype, maar krijg jammer genoeg geen respons. Wel kan ik even skypen met mijn beste vriendinnetje Mila, weliswaar met wat hindernissen van mijn kant, want mijn geluid deed het in het begin niet. Super leuk om haar weer even te zien! De rest van de dag maak ik de boot beetje schoon en doen we de gebruikelijke dingetjes.

Woensdag 15 juni 2016
Het heeft veel geregend vannacht. Fred ontdekt dat we geen stroom meer krijgen van de wal en gaat uitzoeken waar dit aan kan liggen. Voor de walstroom dachten we een dat er alleen een aansluiting was waarvoor we een extra verlengstuk nodig moesten hebben, deze hadden we gelukkig ook. Door de hoeveelheid regen is blijkbaar de stop eruit geslagen, maar deze kan op de steiger weer omgezet worden. Er blijkt dat er toch ook een gewone aansluiting aanwezig is. Fred controleert of de stekkers goed zijn en vindt dat we toch maar beter een nieuwe stekker kunnen kopen, omdat deze er niet meer zo goed uit ziet. Tevens gaan we nog even naar de supermarkt voor eten en om overige voorraad aan te vullen.

Tussen de stort buien door drinken we als troost een biertje in de plaatselijke Ierse Pub. We laten Sada verder voor wat het is, hebben echt geen zin om met dit weer verder door een troosteloos stadje te wandelen. Fritz en Gonny zijn helaas niet op de foto gezet deze keer. Morgen varen we naar La Coruña.

Donderdag 9 juni 2016
Vandaag gaan we maar een klein stukje verder, naar de volgende Ria vlakbij de grote stad Ferrol. Maar voordat we kunnen vertrekken, moet eerst de dinghy nog uit het water. Dit doen me meestal de avond ervoor, maar ik was toen echt te dronken om dit nog voor elkaar te krijgen.
Het is slechts 27 zeemijl (= 50 km) varen, er is veel bewolking en geen wind, dus op de motor. Het weer is in deze streek erg wisselend. In de ochtend vaak veel bewolking met hele donkere wolken die boven de heuvels hangen. Fijn dat we AIS hebben, zo volgen we ons eigen “spoor” terug naar zee en zetten vervolgens koers naar de Ria de Ferrol.
Zodra we de Ria binnen varen knapt het weer ook meteen op en verschijnt er een zonnetje. Het is wel jammer dat vele andere zeilers deze Ria’s overslaan en rechtstreeks naar La Coruña zeilen, want het is toch zeker de moeite waard om ook dit stuk van Noord-Spanje te ervaren. Bij de ingang van de rivier varen we om een lange strekdam heen van een terminal. Vervolgens wordt de rivier een stuk nauwer, een soort trechter, dus goed op de boeien letten. Op aanraden van Peter (de Hollander uit Cedeira) gaan we niet naar de grote industriestad Ferrol, maar naar de baai “Ensenada del Bana”, vlakbij het dorpje Mugardos. Op de linker oever zie je “Castelo San Felipe” en op de rechteroever “Castelo da Palma”, hierna ligt aan de rechterkant de kleine baai die Peter ons heeft aangeraden. De Ria is prachtig, erg groen met her en der tegen de hellingen een huisje. We komen aan met laag water waardoor we meteen zien waar alle rotsjes liggen. In deze baai liggen slechts een paar kleine bootjes van plaatselijke bewoners, er is één strandje en we hebben uitzicht op de stad Ferrol waar enkele grote schepen liggen.

We gooien het anker uit met 40 meter ketting, wat ruim genoeg is om hier goed vast te liggen. De rest van de middag zitten we lekker in de kuip te lezen en kunnen we weer even genieten van het zonnetje. In het begin van de avond zien we een super groot cruise schip vanuit Ferrol vertrekken richting zee met in zijn kielzog een mini loodsbootje.

Vrijdag 10 juni 2016
Het heeft de hele nacht geregend en s ’morgens ziet het er nog steeds dreigend uit, maar het regent niet! Peter belt dat hij vandaag al onze kant op komt met zijn zeilboot en we spreken af elkaar te treffen aan het begin van de rivier zo rond 17:00 uur. Dat geeft ons nog de hele dag om iets te kunnen ondernemen. We varen met de dinghy naar het dorpje Mugardos, willen daar boodschappen en een hapje eten. Het wordt nog meer laag water dan het nu is, dus leggen we de dinghy vast met een lang touw aan een schuine helling. Helaas is ook dit dorpje deels op de heuvel gebouwd dus het is weer aardig omhoog lopen voordat we, na een aantal keren vragen, de plaatselijke bakker en supermarkt hebben gevonden.

We lunchen in een leuk restaurantje “As De Guia”, waar we zeer vriendelijk worden geholpen door een jonge man die zijn uiterste best doet om Engels te praten met ons. Ik neem haai, wat ik nog nooit heb gegeten en dat is erg lekker, een echte aanrader!

Helaas bij terugkomst bij de helling blijkt dat het water meer gezakt was dan we hadden verwacht en moet Fred de dinghy een paar meter door de vieze smurrie, van zeewier en afval, slepen om de dinghy bij het water te krijgen. Ik loop maar even door naar een trap die tot in het water loopt, we hoeven tenslotte niet allebei zo vies te worden!
Rond 16:00 uur vertrekken we en varen naar de ingang van de rivier toe waar we Peter met zijn zeilboot “Cool Jazz” zullen treffen. Er staat een leuk windje en we kunnen eindelijk weer eens zeilen.
Domme pech, ik verstap me en zit even later met een dikke enkel. Gelukkig hebben we een icepack aan boord, die zelfs in de koelkast erg koud wordt, dat helpt wel. Ik zwachtel mijn enkel in en ondanks de pijn kan ik toch van het zeilen genieten. Helaas komt het meeste nu op Fred zijn schouders, ben even niet zo flexibel.
Peter heeft gebeld dat het wat later wordt, dus kunnen wij mooie een beetje heen en weer zeilen. Na de Ria de Ferrol ligt de “Ria de Betanzos” en het plan is om daar ergens voor anker te gaan bij het plaatsje Redes waar Peter vaker komt. Zodra hij in beeld is laten we het zeil zakken en varen op de motor in zijn kielzog. Hij kent de weg namelijk op zijn duimpje en we moeten hem goed volgen, omdat hier allemaal mosselbanken liggen en deze worden niet altijd goed aangegeven, dus dat is echt goed uitkijken. Ook vaart hij dicht langs de kust, iets wat wij niet zo gauw zouden doen als het niet nodig is. Aan de linkerkant ligt het plaatsje Ares en de baai erna ligt Redes. Hier liggen weer een aantal boeien met de bekend lijnen die je kunt oppikken. Wij treffen een soort van groene skippybal boei, deze is zacht en kan dus geen kwaad voor onze boot. Zodra we liggen komt Peter aan boord en drinken we een biertje. Ik zit met mijn pijnlijke enkel omhoog, hopend dat het binnen een paar dagen weer over zal zijn.

Voor de zeilers, volg onze AIS track en je gaat overal goed tussendoor!

Zaterdag 11 juni 2016
Het is een hele mooie en zeer warme dag vandaag en ik installeer me in de kuip met een boek en mijn haakwerk. Fred en Peter gaan met zijn zeilboot naar het plaatsje Sada, dat aan de overkant van de baai ligt, om daar enkele boodschappen te doen op zeilgebied. Fred gaat ook kijken of hij een patroon voor zijn reddingsvest kan kopen en of er misschien 2^e hands dinghy te koop is, omdat die van ons toch wel erg veel slijtage verschijnselen krijgt. Voor mij is het eigenlijk wel gek om alleen op de boot te blijven, nu ja met Kit dan, terwijl we aan een boei liggen. Maar ik amuseer me best en ik moet mijn enkel toch rust geven vandaag! Het is mooi weer is, zaterdag en er komen steeds meer bootjes de baai binnen. Ik doe mezelf net te goed aan een stuk verse meloen wanneer ik groep dolfijnen zie zwemmen. Zo kom ik de dag wel door! Aan het eind van de middag komen Fred en Peter terug, helaas zonder succes, dan maar in La Coruña proberen.

We gaan met de dinghy naar het dorpje toe waar we samen met Peter op het 1^e terrasje genieten van een glaasje wijn, hoe kan het ook anders! We peuzelen een aantal schaaltjes met grote garnalen op, maar dit is niet genoeg om de honger te stillen. Peter komt hier al jaren en kent de lokale mensen. Voor de lunch gaan we naar een volgend restaurantje, waar we in een koel steegje aan een tafeltje gaan zitten. In Spanje krijg je vaak klein hapjes bij de drank en nu ook voordat we eten bestellen. Peter bestelt nog een aantal plaatselijke croquetjes, die zeker in de smaak vallen. Ik waag me aan een schotel kleine inktvisjes, die bijzonder lekker klaar gemaakt zijn. De hoeveelheden zijn in Spanje altijd ruimschoots voldoende. Na het eten lopen we nog even rond door de nauwe straatjes van het dorpje met zijn mooie doorkijkjes naar de baai waar onze Pegasus ligt. Gelukkig gaat het al een stukje beter met mijn enkel, maar moet toch beetje rustig lopen. Dit is toch wel het goede leven hoor! Beetje eten, drinken, wandelen en in de zon zitten (als die er tenminste is).
Terug op de boot helpt Fred Peter nog even met een probleem op zijn tablet. Peter gaat morgenochtend weer terug naar Cedeira. Maar hij belooft ons om, voordat hij weg gaat, bij de plaatselijke bakker nog een lekker rond brood voor ons te kopen. Zodra het wat afgekoeld is komt Kit ook even buiten kijken en begint ineens als een gek rond te rennen en omhoog te springen. Er is een klein vogeltje, soort koolmeesje, dat dacht even uit te kunnen rusten op onze boot. Tja, verkeerde boot dus! Kit ziet hem als prooi of speelgoed, gelukkig vliegt het vogeltjes gauw door naar de boot van Peter.
De lucht is alweer aan het betrekken, donkere wolken, maar koud is het zeker niet. Afwachten maar wat weer ons morgen brengt.

Zondag 12 juni 2016
Wij slapen uit en zien dat Peter al vertrokken is, maar hij is zijn belofte na gekomen, er ligt een vers brood aan boord.
Het is een echte Hollandse dag, donker grijs en heel veel regen. We blijven lekker binnen, Fred werkt wat en ik lees en rommel een beetje aan. De weersverwachting ziet er ook niet echt goed uit en we denken er over om morgen maar te vertrekken.

Zaterdag 4 juni 2016
Vandaag gaan we weer naar een nieuwe bestemming. We staan weer vroeg op, om 7:00 uur, dat bevalt ons het beste dan hebben we de hele dag nog voor ons. Het is erg bewolkt en ook best wel koud, dus kleden we ons goed aan en varen rond 8:00 uur rustig de baai van Viveiro uit. Jammer dat we onvoldoende wind hebben om te kunnen zeilen, het wordt dus wederom een dagje op de motor. De zee is zo glad als een spiegel en onze Pegasus glijdt door het donkere water langs de Spaanse noordkust. De kust, die er tot op heden erg groen uitzag, begint steeds grilliger te worden. Af en toe zie je een vuurtoren, kerkje, weerstation of wat verlaten huizen op de rotsen, afgetekend tegen de donkere bergen. De lucht blijft een hele tijd grijs en grauw en er is totaal geen sprake van zicht op een blauw streepje of een zonnestraaltje tussen de dichte bewolking. Toch genieten we van het varen, de zee, de ruimte, een muziekje erbij…….. helemaal goed. Ik ben wel een beetje teleurgesteld dat we zo weinig dolfijnen zien, maar dit wordt even later ruimschoots goed gemaakt! Ineens zien we tientallen dolfijnen boven het water uit springen, ze duiken voor ons en onder de boot door. Het zijn hele kleine dolfijnen, amper 1 meter groot, met een witte buik en donkere boven kleur. Prachtig om te zien en mijn dag kan niet meer stuk! Helaas blijven ze maar eventjes rond de boot zwemmen en verdwijnen dan weer.

Onderweg zien we ook nog een Nederlandse boot komende vanuit het westen, verder alleen een paar kleine vissersbootjes. Zodra we in de buurt komen van de ingang van de rivier naar het dorpje Cedeira, veranderd de golfslag, ze worden langer, echte oceaangolven. De aanloop naar de Ria de Cedeira is goed te doen, wel even op de rotsjes letten want daar zijn er genoeg van, maar goed te zien nu het laag water is. De route is goed aangegeven op de kaart en in de Reeds. Dit is officieel een gebied bestemd voor de Spaanse Marine, maar je mag er vrij ankeren. We varen rustig de baai in, het weer klaart op, zonnetje verschijnt en het wordt meteen een stuk warmer. Rondom de baai is het ook weer veel groener. Deze Ria’s aan de Noordkust van Spanje zijn echt de moeite waard om te bezoeken. We varen een rondje om te bepalen of we aan een boei of voor anker zullen gaan. Vanaf een andere zeilboot roept een Nederlander ons toe dat de boeien bezet zijn en dat het hier stikt van de lijnen, visnetten e.d. We kunnen beter stukje verderop voor anker gaan is het advies. Dus dat doen we dan ook maar, ver genoeg van de andere boten en niet te dicht bij het strandje. We liggen al een poosje voor anker wanneer er een dinghy naast onze boot verschijnt met de bewuste Nederlander er in. Hij steekt meteen van wal en vraagt waar we vandaan komen, of we nog iets nodig hebben, alles nog goed werkt etc. Het blijkt Peter te zijn, een Nederlander die hier al 20 jaar vertoeft en naast zijn boot een huis op de berg heeft. Heel toevallig had ik gisteren nog een blog gelezen van andere zeilers, waar over hem gesproken werd. In zeer korte tijd zet hij even uiteen hoe het hier in Spanje toe gaat en geeft enkele tips. Dat het ook wel handig is wanneer je de taal machtig bent……..moet ik toch maar eens beginnen aan mijn Spaanse cursus! Ook is hij bereidt om ons mee te nemen met zijn auto en naar de supermarkt te rijden voor het inslaan van voorraden e.d. Hij komt morgen nogmaals langs, adios en weg is hij. Altijd leuk dit soort ontmoetingen!

Fred gaat nog even een poging doen om de dinghy te repareren met epoxy en we zullen morgen ervaren of dat voldoende heeft geholpen om het lekken tegen te gaan. De lucht is blauw en de zon schijnt lekker, wat een verschil met vanmorgen! Het zal nu zo’n 25 graden zijn en daar genieten we meteen volop van. Lekker in de kuip, e-book erbij en dan…………….val ik in slaap. Wat wil je ook, we zijn de hele dag buiten en dat maakt je moe en slaperig. Vanavond eten we een voorgegaarde kip uit de oven met een grote bak met sla! We kunnen eindelijk weer eens buiten eten. Maar voordat we hier mee willen beginnen, gooi ik nog even een glas rode wijn om in de kuip. Alles zit onder…….., wanneer het nu witte wijn was geweest, dan was het minder erg, maar rode…………………… kortom we eten 10 minuten later! Het is nog lang warm buiten en daar profiteren we maar even van, want hier in Noord-Spanje weet je het maar nooit!

Zondag 5 juni 2016
Het is vandaag een super mooie zonnige dag. Op de heuvels, die rondom de baai liggen, groeien hele hoge eucalyptus bomen, die om de 15 jaar gekapt worden. Tussen deze hoge bomen zie je af en toe een kale plek met jonge aanplant van nieuwe bomen.

We gaan met de dinghy naar een vlakbij gelegen strandje waar je alleen kunt komen per boot of je moet een hele steile helling naar beneden toe lopen. Het strandje is echt prachtig, omgeven door de hoge bomen, de vogels op de achtergronden het kabbelend opkomend water zijn de enige geluiden die we horen. Op de droog gevallen rotsen hebben zich kleine mosselen vastgezet en uiteraard vind ik weer een aantal mooie stenen en schelpen. Ik neem slechts, wat voor mij als echte strandjutter/verzamelaar heel moeilijk is, een paar mooie schelpen en één steen mee. We wagen ons zelf even in het water, maar de temperatuur van het water is nog veel te koud, dus verder dan ons kruis gaan we maar niet. We blijven nog even om de rust op ons in te laten werken. Vervolgens varen we de baai een beetje rond en komen uit bij het grote strand, langs de boulevard, aan de rand van het stadje. De rivier die door Cedeira loopt kunnen we nog niet opvaren, omdat deze droog valt bij laag water en het nu nog net niet hoog genoeg is. Op een bankje in een parkje aan de boulevard wachten we een poosje af, drinken en eten wat. We maken even de bekende foto’s van Fritz en Gonny op reis! Zodra het water hoog genoeg is varen we onder de twee bruggen om een beter beeld te krijgen van het stadje. Om niet teveel te hoeven lopen, zullen we bij hoog water naar de stad moeten voor boodschappen. Dan terug naar de boot en de rest van de dag lummelen we wat, het is tenslotte zondag! Omdat het een hele mooie warme dag is, kunnen we erg lang buiten zitten. Dit is het leven wat we willen!

Maandag 6 juni 2016
Vandaag hebben we weer even de broodmachine aan het werk gezet om deeg te kneden en te laten rijzen om vervolgens het af te bakken in de oven. We hebben een recept gevonden wat een heel smakelijk brood oplevert, recept volgt binnenkort.  Niets lekkerder dan vers brood met een beetje boter en/of hagelslag er op! Fred werkt vandaag, met uitzicht op de baai, wat heel vervelend is, een “kantoor” met elke keer een ander uitzicht! Ik rommel een beetje aan, heb eindelijk de rust gevonden om een boek te lezen en ben ook weer begonnen aan een nieuw haakproject. Haken is sinds enige tijd een nieuwe hobby’ van mij en nu ga ik echte Hollandse dingen te haken om weg te kunnen geven als het zo uitkomt. Na het eten vaart Peter langs en roept toe dat hij geen tijd had om langs te komen, maar morgenochtend komt.

Dinsdag 7 juni 2016
Peter komt op bezoek en geeft ons heel veel tips over Spanje en Portugal, maar vooral de Ria’s van Galicië. Anker plekjes, leuke baaien, gezellig restaurantjes, winkels voor boodschapjes, stromingen, rotsjes en mosselbanken waar we op moeten letten. Hoe om te gaan met de plaatselijke bevolking en de autoriteiten. Kortom een schat aan informatie, die we anders niet zo gauw hadden gekregen. Op de papieren overzichtskaarten geven we de plekken aan en ik maak zoveel mogelijk aantekeningen. Peter heeft een probleem met zijn stuurautomaat en vraagt of Fred hem hiermee kan helpen, dus gaan zij even naar de boot van Peter. Gelukkig was dit probleem eenvoudig op te lossen. We krijgen nog een tip voor een goed restaurant in Cedeira om te lunchen. Morgen komt hij ons ophalen om zijn huis te laten zien. Na zijn vertrek gaan wij met de dinghy naar het stadje toe om eten te kopen en eten tussen de middag bij “Café Centraal”, die bekend staat om zijn lekker “Bacalao” ofwel kabeljauw. We zien een stel mooie zwarte zwanen zwemmen in de rivier. De huizen hebben hier allemaal overhangende balkonnetjes die dicht zijn, veelal erg vervallen. Ik zou me in ieder geval niet op zo’n balkonnetje wagen. Terug naar de boot, het weer wordt minder, het trekt weer helemaal dicht.
Zo vullen we onze dagen.

Woensdag 8 juni 2016
Vandaag ziet het weer er goed uit. We zien een hele groep dolfijnen de baai binnen zwemmen. De kleine, jonge dolfijnen springen boven het water uit, zo leuk om te zien. Wanneer ze te dicht bij het strand komen jaagt een vissersbootje hen weer terug naar de zee. Peter komt langszij met zijn dinghy en komt nog even aan boord. We zijn net bezig om de kaart te bekijken om de route voor morgen te bepalen. Peter geeft een paar goede tips voor mooi anker plaatsjes en zegt dat we elkaar vast nog wel tegen komen wanneer we daar voor anker liggen, hij is van plan om dit weekend ook die kant op te gaan. We varen met onze eigen dinghy achter hem aan naar de helling bij de kant en gaan met zijn auto de heuvel op naar zijn huis. Onderweg komen we een aantal plaatselijke bewoners tegen, waar Peter tegen zegt dat wij “Hollanders” op de koffie bij hem komen. Hij woont aan het einde van de weg en zijn veranda heeft werkelijk een prachtig uitzicht op de baai. Achter het huis tegen de heuvel op grazen een paar geiten in het weiland en beneden bij zijn buurman staan een citroenboom, sinaasappelboom en allerlei groentes. Het wordt geen koffie, maar een biertje voor Fred en ik krijg witte wijn. In het begin is het nog heel mooi weer, maar ineens trekt er een mist van wolken over de baai en even later zien we zelfs onze Pegasus niet meer liggen. Het wordt zelfs te koud om buiten te zitten en verkassen we naar binnen toe. Peter verteld over zijn leven en we tuten lekker door, ik werk in mijn ééntje een fles witte wijn naar binnen en de mannen zitten aan het bier. Hoogste tijd om iets te eten zegt Peter, gooit een paar stukken kip op de BBQ en we krijgen ook nog een bord met pasta en groente. Het is echt super gezellig. We vertrekken naar het centrum om Maria, zijn vriendin op te halen van haar werk en worden afgezet bij de supermarkt waar we onze boodschappen doen. We spreken af om elkaar later te treffen bij een restaurant voor een borrel met z’n viertjes. Maria praat alleen Spaans en een beetje Frans en Peter vertaald tussendoor, maar we doen ons uiterste best om elkaar te begrijpen. De alcohol vloeit rijkelijk, waardoor dat ook veel makkelijker gaat. Tijd om een restaurant op te zoeken om iets te eten. We kunnen het goed samen vinden en hebben een hele gezellige avond. Behoorlijk aangeschoten keren we terug naar de boot.

Tips voor zeilers van Peter:
Alle boeien in Galicië zijn vrij om aan te leggen.
Mocht er iemand in een bootje langskomen om geld te vragen, dan niet betalen! Doet men moeilijk, pak dan je mobiel en roep dat je de Gardia Civiel of Policia Local gaat opbellen, dan zijn ze zo verdwenen. Terug praten met een plat Amsterdams of Haags accentje helpt soms ook al.
Let op mosselbanken, die liggen tot 5 meter diepte.
De boeien in de baaien zijn voorzien van 2 lijnen, die pik je op met een pikhaak en doe handschoenen aan, want sommige lijnen zitten vol met mosselen! Deze lijnen beleg je op de kikkers aan weerskanten op de voorkant van je boot.
Let op je dinghy, buitenboordmotor en jerrycan benzine, leg deze goed vast met staalkabel wanneer je aan de kant bent, anders ben je hem misschien kwijt.
Ga je voor anker, dan is 30 – 50 meter ketting vaak al voldoende om goed vast te liggen.