Auteur: fred_o3aa07aj

Zaterdag 01-10 t/m maandag 31-10-2016
Omdat de havenprijzen per 1 oktober halveren, vertrekken richting de haven van Lagos. Hier gaan we een poosje vertoeven vanwege de rugklachten.

Gezondheid
Met mijn rug gaat het eerder slechter dan beter, de pijn straalt nu uit naar mijn rechterbeen en dat voelt niet goed. We besluiten om op zoek te gaan naar een fysiotherapeut. Eerst maar eens bij het havenkantoor gevraagd, waar ze ons niet konden helpen, maar verwijzen naar een apotheek, die zullen zeker adressen hebben. Vervolgens op zoek naar een apotheek en krijgen het adres van een fysiotherapeut. De kliniek waar hij werkt ligt op een heuvel en omhoog lopen met rugpijn valt niet mee. Helaas, niet aanwezig, hij zal bellen! Volgende dag hebben we een afspraak en gaan er met een taxi heen. Het is een hele aardige Portugees, maar hij kan niets meer doen dan een beetje de spanning weg masseren in mijn rug. Hij adviseert ons om naar het ziekenhuis te gaan om foto’s te laten maken, want er zal een zenuw knel zitten. We zijn voor deze behandeling slechts € 15,00 kwijt! We bestellen een taxi en laten ons vervoeren naar het privé ziekenhuis, waar we in de wachtkamer plaats moeten nemen. Op dit moment weet ik al helemaal niet meer hoe ik moet zitten of staan en wacht vol ongeduld op een arts. Na bijna een uurtje zijn we aan de beurt en worden we ontvangen door een vrouwelijke arts. Wij willen haar een hand geven, maar deze probeert ze te ontwijken, want dit is hier in Portugal niet de gewoonte. Ze legt uit dat zij mensen zou kunnen besmetten. Belachelijk, want even later onderzoekt ze me toch ook! Ze denkt aan een hernia en dat de zenuw knel zit waardoor de pijn naar mijn rechterbeen straalt. Deze arts heeft een zeer uitgesproken mening en laat mij als patiënt zelf beslissen of ik eerst met medicatie wil starten of eerst een CT-scan wil laten maken en daarna de medicatie. Ik ga voor de scan, dan wordt misschien iets meer duidelijker. Hiervoor hoef ik niet lang te wachten en binnen 15 minuten staan we weer buiten. Het resultaat van de foto zal nog een uurtje duren en nu was het al ruim na 18:30 uur. Met de hulp van een uitermate vriendelijke portier kunnen we nog iets te eten krijgen in een cafétje in de buurt, want in het ziekenhuis is niets te krijgen. Bij onze terugkomst nemen we weer plaats in de wachtkamer, waar na een half uur de laborante ons de map met foto’s overhandigt. Nu maar weer wachten, wachten en wachten. Ik zie allerlei mensen binnen komen en weer weggaan en wij worden maar niet opgeroepen. Uiteindelijk ga ik naar een balie en vraag hoelang het nog gaat duren. Het is al 21:30 uur geweest en mijn geduld is op! Oeps……we waren vergeten! Bijna direct worden we ontvangen door een mannelijk arts, die ons WEL een hand geeft! Hij legt uit dat ik een kleine hernia heb, geeft een recept voor pijnstillers en ontstekingsremmers en adviseert een operatie. Hiervoor moeten we dan de volgende dag terug komen om een afspraak te maken met een chirurg, die ons verdere tekst en uitleg zou geven indien ik besluit dit te doen. Ik heb het helemaal gehad met dit ziekenhuis, verrek van de pijn en wil alleen nog maar die pillen! Met een taxi naar de avondapotheek en dan terug naar de Marina. Allerlei scenario’s passeren de revue voor mijn ogen. Opereren, hier of in Nederland? Hoe, wat, waarom? Fred is de rust zelf, gelukkig maar, en werkt al aan allerlei oplossingen! Wat moet ik zonder mijn lief! We winnen de komende dagen informatie in bij diverse medische experts. Opereren is niet iets wat nu meteen geadviseerd wordt in Nederland. Veelal gaat een kleine hernia vanzelf over na een aantal maanden en zo niet, kun je altijd nog over gaan tot een operatie. Advies is: pillen slikken, rustig aan doen, wel blijven bewegen en afwachten! De pillen helpen goed, ben de hele dag een beetje high! Helemaal niet verkeerd, voel ik de pijn in ieder geval minder. Gelukkig gaat het met Fred een stuk beter en na een aantal weken met mij ook iets beter. Wel moet ik blijven opletten dat ik geen zware dingen til of rare bewegingen maak. Gelukkig kunnen we deze maand in de haven blijven liggen en gebruikmaken van een heerlijke douche, wat erg lekker is, zeker met een pijnlijke rug!

De stad, haven en vervoer
Lagos kent een bijzonder relaxte sfeer. De charme van een Zuid-Europese stad wordt gecombineerd met leuke winkeltjes barretjes en heeft een hele fijne hippie achtige sfeer. In de jaren ’80 kwamen er grote groepen “Backpacking” studenten en hippies naar de stad toe. Nog steeds zie je dit terug in de stad aan de straatkunst, de soort cafés en restaurants. Op straat kom je met regelmaat diverse artiesten tegen die muziek maken en zingen. Bij een terrasje ontmoeten we de singer-songwriter Michael Green uit Engeland, die al 13 jaar in Lagos woont. Hij speelt op zijn gitaar en zingt een aantal zelfgeschreven nummers, die ons erg aanspreken. De cd’s die hij verkoopt kunnen wij niet afspelen en dus vragen we of hij een aantal nummers naar ons kan mailen. Geen probleem en al snel hebben we deze prachtige muziek ontvangen. We gaan daarna vaker op dat terrasje koffie drinken en maken dan altijd even een praatje. Op een paar minuten afstand van de haven is de supermarkt “Pingo Doce” gevestigd. Deze ligt vlakbij een braakliggend terrein, wat veranderd is in een soort natuurreservaat waar alleen de schoorstenen van oude fabrieken nog staan. Ze zijn het domein geworden van “overwinterende” ooievaars, want op elke hoge schoorsteen is wel een groot nest gebouwd.

De loopbrug over de “Ribeira de Bensafrim” verbind de haven met het centrum van Lagos, waarna je op een lange boulevard uitkomt. Hier staan, naast de gewone souvenirs stalletjes ook de standjes om tickets te kopen voor boottochten naar de grotten en om de dolfijnen te zien op zee. Bij de Marina heb je een aantal restaurantjes en winkeltjes die wel heel erg op de Engelsen gericht zijn. Iedereen spreekt niet alleen Engels, maar menig eigenaar komt zelfs uit Engeland en voor het gemak hebben ze de prijzen daar ook maar even op aan gepast! Wanneer je naar het oude centrum gaat en een beetje de zijstraatjes op zoekt, vindt je ook gezellig barretjes, waar je heel veel minder betaald dan bij de Marina. Aan het einde van de maand maken we een fietstochtje op de geleende vouwfietsen van onze buren uit Jersey. We fietsen helemaal tot “Farol da Ponta da Piedade”, waar de vuurtoren bovenop de rots ligt.

De wandelpaden leiden naar beneden waar je de grotten kunt bezoeken. Het was een flinke fietstocht, heuveltje op welke we gedeeltelijk gelopen hebben omdat ik nog steeds last van mijn ruggetje heb. Maar het uitzicht was de moeite waard! Jammer alleen van de buslading toeristen die daar gedropt worden om ook dit uitzicht te bewonderen. Wat wel erg eng is dat ze nergens afscheiding hekjes geplaatst hebben, je kunt gewoon op de rand staan en naar beneden kijken. Levensgevaarlijk, zeker wanneer het een aantal dagen geregend heeft. Toch zijn er mensen die het gevaar op zoeken en toch op de rand gaan staan, erg dom in onze ogen!

Het weer
In het begin nog aangenaam warm, later iets minder en af en toe een bewolkte dag, met soms een dagje regen. Wel is het vroeg donker en wordt het ook een stukje frisser in de avond, maar een dekbed hebben we nog niet nodig!

Boot dingetjes
We hebben het nodige besteld en kijken dan ook elke dag halsreikend uit naar alle pakketjes uit de diverse landen.
ROCNA anker 33 kg
Besteld in Nederland, is binnen één week binnen en keurig verpakt. We hangen eerst de zogenaamde “Fenderflex” op de neus ter bescherming. Daarna het ROCNA anker, gelukkig met de hulp van onze buurman Brenden, omdat we allebei nog steeds last van onze rug hebben.
Ankerketting van AQUA 4
Komt uit Italië, is ook binnen één week binnen, verpakt in een grote kartonnen doos op een houten pallet. Iemand van het havenpersoneel komt speciaal naar de boot toe om te melden dat het gearriveerd is bij de receptie en of we het even willen ophalen! Helpt hij ook een handje mee? Niet dus, dat mogen we lekker zelf uitzoeken, ondanks dat ik dit van te voren gevraagd had aan de receptie! Valt wel een beetje tegen van moet ik zeggen. Maar goed het lukt Fred uiteindelijk om de ketting, met een gewicht van 230 kg, in een karretje van de haven te laden en naar de boot te brengen. Ik kan met mijn rug niet veel meer doen dan toekijken en het hek openen. Het is één grote kluwen ketting en het kost toch wel enige moeite om deze te ontwarren. Uiteindelijk ligt de ketting uitgestald op de steiger klaar om aan het nieuwe anker gemonteerd te worden en vervolgens in de ankerbak te verdwijnen. Ook hier krijgen we weer hulp van Brenden.
Stuurautomaat
Voor de stuurautomaat is Joop Wilms (zie vorige blog) van Aqua Electronics aan boord geweest. De oude “wheeldrive” heeft hij gerepareerd, zodat we deze als reserve kunnen gebruiken.

De onderdelen die nodig waren om de nieuwe “lineaire drive” te kunnen monteren hadden wat langer op zich laten wachten, maar waren ook eindelijk binnen gekomen. Nu was het de beurt aan Joop om deze aan boord te monteren en te installeren. Van te voren hebben we al de draden doorgetrokken om alles aan te kunnen sluiten. Hiervoor moest wel even de hele ”werkkooi” leeg gehaald worden en leek het binnen wel of we aan het verhuizen waren! Maar aan het einde van de dag hebben we een stuurautomaat die werkt! Dit zal het zeilen weer een stuk aangenamer maken op de lange afstanden, maar zeker wanneer we ‘s nachts varen.
Verstaging laten controleren
Hiervoor hebben we “FOFOVELAS, Sails covers & rigging” laten komen. De eigenaar is António Viegas, een hele geschikte man.
Alle verstagingen worden gecontroleerd en een aantal popnagels in de giek worden vervangen. Na de keuring kregen we binnen een half uur per mail het keuringsrapport, zodat we deze meteen naar de verzekering konden sturen. Het bedrijf heeft geen website, maar is te vinden in: Largo do Rossio de São João Batista 1, 8600-707 te Lagos, Ph. 00 351 917550960. Na de bevestiging van onze verzekeringsmaatschappij “Pantenius” dat nu ook dit opgenomen is in de polis, kunnen we weer met een gerust hart verder zeilen!
Reling
Eén van de spanners van de reling is gebroken. Nadat we naar een watersport zaak waren gegaan om een nieuwe spanner te kopen, blijkt dat de spanners op onze boot Amerikaanse spanners zijn.
Alle Europese (metrische) spanners passen niet! Dus aan António gevraagd om een hele reling inclusief nieuwe spanner te maken. Ik leg uit waarom we een nieuwe reling willen, waarop António zegt dat hij nog wel Amerikaanse spanners heeft liggen. Zo kunnen we bij Fofovelas drie ¼ inch spanners kopen, één als vervanging en twee als reserve.
Radar, SIMRAD 3G Breedband
Gekocht in Engeland bij Force4, www.force4.co.uk.
Wederom laten we Antonio komen van “Fofovelas” die binnen afzienbare tijd de radar in de mast monteert, net boven de eerste zaling van de mast.

Voor het aansluiten van de radar op de boordcomputer moet er een speciale kabel getrokken worden vanaf de radar naar de kaartentafel waar zich alle instrumenten bevinden. Het trekken van deze kabel en het aansluiten hiervan doen we zelf. Ook dit heeft wel wat voeten in aarde. Door het gat bij de radar laten we een touwtje met daaraan een stukje lood binnen in de mast naar beneden dalen, hieraan verbinden we de kabel en trekken deze door naar beneden. Helaas hebben we twee pogingen nodig voordat dit lukt. Vervolgens moet het plafond in de kajuit bij de mast open om de kabel hiervandaan naar de kaartentafel te krijgen. Zo al met al, zijn we weer een dagje onder de pannen! Aan het einde van de dag proberen we vol spanning of de radar zijn werk doet. Gelukkig, hij doet het! Nu kunnen we echt alles zien onderweg. De 3G radar werkt met behulp van een gewone ethernetkabel die je direct in een netwerkpoort van een computer kan prikken. Met behulp van de Navico plug in bij OpenCPN (ons kaart plotter en navigatie programma) kan het radarbeeld op het computerscherm getoond worden. In Open CPN zijn alle opties aanwezig om het radar goed in te stellen.
Winchrite
Onze lieren zijn niet elektrisch en dat kost soms veel kracht om de zeilen te hijsen of in te rollen. Om het mij iets gemakkelijker te maken hebben we ons het veroorloofd om een hulpmiddel hiervoor aan te schaffen, de zogenaamde Winchrite. Het is een elektrisch lierhendel die werkt op een sterke oplaadbare Li-ion accu. Om Fred omhoog te hijsen in de mast heb ik dan ook deze Winchrite gebruikt. Omdat de Winchrite erg krachtig is, moet deze met een touw geborgd worden. Anders slaat hij uit je handen. Dit vergt in het begin zeker enige oefening!
Dinghy Wheels
Ook besteld bij FORCE4 in Engeland. Dit zijn stevige harde wieltjes die je aan de achterkant van de dinghy monteert, waardoor je in staat bent om de dinghy makkelijker een helling of het strand op te trekken. Deze wieltjes kun je omhoog/omlaag klappen, waardoor ze niet in de weg zitten. Dit scheelt een hoop tilwerk en worden onze ruggetjes minder belast! ( zie foto)
Aluminium strips voor de windvaan
Besteld in Nederland en ontvangen, maar nog niet gemonteerd.
Overige
Losse waterfilter, die we tussen de kraan op de steiger en onze waterslang kunnen monteren om zo het water extra te filteren.
Kattenvoer en kattenbakspul voor onze Kit hebben we besteld bij de Portugese “ZOOPLUS”. Bij deze firma kochten we in Nederland ook altijd onze spulletjes voor Kit. Nu waren alle bestellingen goed gegaan, behalve deze. De postbode die die dag deze bestelling moest afleveren was zeker de weg kwijt. Na enige vertraging, bel- en emailcontact te hebben gehad kwam het gelukkig nog net op tijd binnen.

Ontmoetingen
Naast ons ligt de boot “Baltic Dart“ uit Jersey met Brenden en Serena, die het komende halfjaar overwinteren in de Marina de Lagos. We maken regelmatig een praatje, ’s avonds een borreltje en er worden allerlei tips over en weer uitgewisseld. Ook nu komt de kennis van Fred op computergebied e.d. weer van pas. We mogen ook af en toe hun vouwfietsen lenen om een beetje rond te fietsen, met dank hiervoor!
We ontmoeten de Brabanders Maarten en Antoinette van de “De Witte Beer”. Maarten en Fred hebben samen de SSB cursus in Dordrecht gevolgd. Wat is de zeilwereld toch klein! We hebben af en toe een gezellig avondje samen op wederzijdse boten en wisselen de nodige tips en trucs uit. Over en weer kunnen we elkaar met allerlei dingen helpen. Fred met zijn kennis op computergebied en van Antoinette en Maarten over de plaatsen langs de kust en de Canarische eilanden. Niet alleen nuttig dus, maar ook bijzonder gezellig! We zien dat Ruben Donné met zijn boot in de haven ligt, maar voordat we het weten is hij alweer vertrokken. Hij zeilt solo de Atlantische Oceaan om zo bekendheid te geven aan de ziekte MS (Multiple Sclerosis). Je kunt een zeemijl kopen en daardoor het onderzoek naar MS ondersteunen, www.sailingchallenge4ms.com. Hans van het zeiljacht “Olle-P” ligt ook in de haven en komt op een middagje even langs voor een praatje. Zijn vrouw en hij hebben jaren lang gezeild en ook komen ze al enige jaren in Lagos.

Kit:
Die wordt met de dag brutaler en springt nu regelmatig over naar de boot van de Brazilianen, welke aan de andere kant van ons ligt. Op een dag zijn de buren niet thuis en springt Kit ongezien weer even aan boord. Er staat een klein luikje open en ja hoor…. hij naar binnen. Wat we ook proberen om meneer weer aan boord te krijgen, niets lukt. Gelukkig is hij op een gegeven moment uitgekeken en kruipt doodleuk weer uit het luikje. Vanaf dat moment doen we hem een tuigje aan met een lange verstelbare rekbare hondenriem (soort katrol). Aangezien de handgreep redelijk zwaar is leggen we die gewoon op de grond en denken dat hij zo wel rustig binnen zal blijven. We hebben alleen niet voorzien dat hij ineens de kuip in schiet, met de riem achter zich aan, de kletterend over het dek gaat. Hier schrikt hij zo geweldig van dat hij zichzelf ontdoet van riem en harnas. Helemaal geschrokken en in de stress zit hij even later in de salon bij te komen. De rest van de avond is hij extra op zijn hoede en schrikt van elk geluidje. Tja, Kit heeft zijn lesje wel geleerd! Althans voor een paar dagen, want daarna springt hij vrolijk weer over naar de andere boot. Hij daagt ons gewoon elke keer weer uit. Het houdt ons leuk bezig!

Vrijdag 02-09-2016 t/m vrijdag 30-09-2016
Van Burgau naar Portimão is het slechts 13 mijl varen, dat wil zeggen ongeveer 2 1/2 uur op de motor. Het weer is prachtig, maar er staat een pittig windje wanneer we de haven binnen lopen en aan willen leggen bij de zogenaamde “meldsteiger”. Voor ons legt net een grote motorboot aan, met 6 man/vrouw en krijgen ze hulp van drie man havenpersoneel. Helaas voor ons hebben heren slechts oog voor de motorboot en kunnen wij het lekker zelf uitzoeken. Het blijft altijd een beetje lastig om met een harde wind die van de steiger af blaast aan te leggen, maar het lukt ons wel met zijn tweetjes! Van te voren hebben we email contact gehad met de Marina en laten weten wanneer we aan zouden komen. We blijven een weekje liggen in deze haven om een aantal pakjes te kunnen ontvangen en omdat Fred jarig is. De rest van de tijd liggen we voor anker in de baai met gemiddeld nog ongeveer 20 boten. Omdat de havenprijzen per 1 oktober halveren, vertrekken we vrijdag 30 september richting de haven van Lagos.

De haven, de stad en het vervoer
Deze is gesitueerd vlakbij het moderne “Praia de Rocha”, waar vele hotels, appartementen en het uitgaansleven is. Het havenpersoneel is, laten we zeggen “gepast vriendelijk”, want ze lopen niet harder voor je dan nodig is. Het is een hele dure haven en we zijn blij dat we hier maar één week vertoeven. De afstand naar de het havenkantoor is sneller te doen met de dinghy, dan lopend via de steiger. De faciliteiten zijn redelijk, er zijn bijvoorbeeld veel wasmachines, maar er werkt slechts één droger en het ziet er naar uit dat dit al heel lang het geval is. De douches zijn in ieder geval redelijk en omdat we toch de code van de steiger en de faciliteiten weten, gaan we ook een paar keer douchen wanneer we voor anker liggen. Er is geen grote supermarkt op loopafstand, daarvoor moet je Portimão zelf zijn. Een aantal keer nemen we heen de bus en terug de taxi. Vanaf onze anker plaats in de baai gaan we met de dinghy naar de stad toe. De oude stad ligt aan de brede monding van de rivier de Arade, die uitkomt in de Atlantische Oceaan, tegenover het vissersdorpje Ferragudo, en biedt toegang tot het mooiste zeilgebied van Europa. Altijd wind, beschut tegen de oceaan deining, niet te heet in de zomer en mild in de winter wat wil een mens nog meer! Een aantal keren gaan we naar de stad en wandelen een beetje rond, doen boodschapjes en gaan uit eten. We zijn ook naar het grote “Aqua-shoppingcenter” geweest, hier kocht ik een nieuwe mobiel omdat het geluid van mijn oude er ineens mee ophield. Ook verlengen we onze 2e sim kaartjes weer bij de firma NOS, aanbieding van € 20,00 voor 30 dagen onbeperkt internetten. Toen we voor anker lagen was ons verse voedsel op en moesten we, ondanks onze rugpijn, toch met de dinghy naar de stad toe. Wat een ramp! Probeer maar eens een dinghy in te klimmen wanneer je nauwelijks kunt staan of bukken! Na een hobbelig traject over de golven, leggen we de dinghy aan bij de kade en nemen vandaar een taxi naar de grote supermarkt. Hier slaan we behoorlijk wat in en nemen daarom ook weer de taxi terug naar de kade. De komende dagen is het voor ons beide verplicht rustig aan doen!

De 60e verjaardag van Fred
Omdat we nu niet in Nederland zijn, heb ik per email een oproep gedaan aan familie, vrienden en kennissen om Fred te verrassen met het sturen van “echte” verjaardagskaarten. Het is toch een bijzondere verjaardag, wanneer je 60 jaar wordt en die wil ik niet helemaal ongemerkt voorbij laten gaan. Alles is door Ingrid, zus van Fred, verzameld en werd in één keer naar ons toe gestuurd.

Op de dag van Freds verjaardag heb ik de boot versierd met aan de buitenkant enkele Nederlandse vlaggetjes lijn, A-4 tjes met foto van Fred met 60 jaar en slingers in de kuip. Hij zou het weten, dat hij 60 jaar wordt! In de kuip lagen zijn cadeautjes al klaar en had ik een uitgebreid ontbijtje gemaakt met o.a. mini hagelslagjes uit Nederland. De doos was keurig op tijd en Fred was echt blij verrast, leuke kaarten, cadeautjes en lekkere dingetjes. Dank aan iedereen die hier een bijdrage aan geleverd heeft en aan Ingrid voor het regelen!

Uit eten
Dit onderwerp houden we deze keer maar kort, want iedereen denkt onderhand dat we ons alleen maar te goed doen aan eten en drinken! Maar ik wil wel even iets vertellen over de traditionele “pastel (of pastéis) de nata”. Dat zijn heerlijke kleine taartjes van bladerdeeg of gewoon deeg gevuld met custard en zijn ze geflambeerd met kaneel en rietsuiker. Traditiegetrouw worden de, ook wel “pastéis de Belém” genoemd en worden bij voorkeur warm gegeten. Het is te vergelijken met crème brulée of creme Catalana. Heerlijk, wij kunnen deze lekkernij niet weerstaan!

Het weer
Bijna alle dagen warm weer, met uitzondering van de dag dat we de stad in gingen, toen hebben we een beetje miezer gehad en was het minder warm. Soms wat bewolking, beetje meer wind, maar daar klagen we zeker niet over.

Boot dingetjes
Wat moet er allemaal gerepareerd of vervangen worden?
– Stuurautomaat, oude laten we repareren en nieuwe aanschaffen;
– Ankerketting, vervangen voor 100 meter Aqua 4 ketting;
– Anker, vervangen voor een ROCNA anker 33 kg;
– Blok neerhaler vervangen;
– Aluminiumplaat windvaan vervangen, was gebroken.

Wat voor klusjes hebben we gedaan:
Twee van de vier houten handgrepen, die we in Porto hadden laten maken, op het dek gemonteerd.
Met de naaimachine een zonnedoek gemaakt om deze boven de ingang tussen de buiskap en bimini te kunnen bevestigen tegen de zon, wind en regen.

Voor de stuurautomaat is Joop Wilms van http://www.aqua-electronics.nl/ aan boord gekomen, die al jaren in Portugal woont. In tegenstelling tot de dealer die we in Lissabon spraken en die ons een geheel nieuw systeem wilde aansmeren van ongeveer € 3000,00, denkt Joop de oude te kunnen repareren. De gerepareerde kunnen we dan als reserve gebruiken. Verder hebben we nu slecht één onderdeel nodig volgens Joop, dat is een lineaire drive. Dit alles zal ons zeker niet zoveel gaan kosten als wanneer we alles zouden vervangen.

Verder zijn we op zoek geweest naar een nieuw anker en een nieuwe langere ketting van 100 meter i.p.v. de oude die nu 70 meter is. Bij de watersport zaak Bluewater informatie gevraagd naar ROCNA anker, ketting en aanpassing boegbescherming. Maar dit ging allemaal zo moeizaam en bovendien waren ze behoorlijk duur, zodat we maar naar alternatieven hebben gezocht. Ook kon niemand het onderdeel (van aluminium) van onze windvaan vervangen. Blijkbaar is rvs en aluminium moeilijk te krijgen en erg duur. We zijn een illusie armer dat onderdelen in Portugal goedkoper zouden zijn, maar het arbeidsloon is ongeveer de helft van wat het in Nederland is.

Uiteindelijk bleek dat het goedkoper was om het ROCNA anker bij Saver Boats Holland te bestellen en hier naar toe te zenden. De ankerketting, die ROCNA aanbeveelt, de zogenaamde AQUA 4, hebben we besteld bij Quantus, in Italia en ook deze was aanzienlijk goedkoper! Omdat we de boeg extra willen beschermen en tot nu toe niet iemand hebben kunnen vinden om hiervoor een plaat te maken, hebben we in Nederland bij de Nauticashop een zogenaamde “Fenderflex” gekocht. Voorlopig is de boeg dan goed beschermd totdat we een andere oplossing gevonden hebben. Verder bestelden we nog: harpjes, Racor dieselfilters, stabilisators voor de buitenboordmotor, dubbelblok voor neerhaler en ankerkettinghaak (de zogenaamde: duivelsklauw). De aluminium strips voor de windvaan bestellen we bij Aluminium op Maat ook in Nederland. Dit alles wordt bezorgd in de volgende haven waar we naar toe gaan, namelijk Lagos.

Overige
Er heersten een aantal bosbranden in de Algarve en wij krijgen hier zeker een deel van mee. We zien in de nacht de heuvel achter de stad Portimão in de brand staan en langzaam steeds groter worden. Het is een spectaculair gezicht dat zeker, maar wel in triest als je later verneemt hoeveel dieren zijn om gekomen en mensen hen huizen zijn kwijt geraakt. We vernemen ook dat het aangestoken is door iemand die dit al vaker had gedaan. Dagen woede de brand en op een gegeven moment ziet de lucht zwart alsof er een enorme onweersbui aan komt. Zwart van de rook en as, welke niet veel later een aantal dagen lang op de boten in de haven neerdaalt. Bijna elke dag spoelen we grijze vette de as van de boot. Het blijft een aantal dagen gewoon donker overdag. Het toeristenseizoen is al duidelijk aan het afnemen. Terrasjes zitten minder vol, niet elke avond meer muziek te horen en steeds minder boten in de baai. Af en toe vaart er een rib bootje van de douane langs en controleert of er “vreemde snuiters” in de baai liggen. Ze komen niet aan boord voor een controle.

Omdat we mooi zicht hebben op de havenhoofden, kunnen we al het in- en uitgaand vaar verkeer zien, zo ook enorme cruiseschepen die binnenkomen en vertrekken. Het blijft altijd weer een spectaculair gezicht is. Met de dinghy gaan we naar het kleine strandje waar je alleen met een bootje kunt komen. Even lekker een beetje zwemmen om af te koelen. Tijdens één van onze illegale ritjes met de dinghy naar de douches van de haven, varen we op de terug weg langs de grote DISCOVER catamaran, een boot die met toeristen rondvaart. De kapitein zwaait en wenkt ons dat we even langs moeten varen. Hij verteld dat hij die dag minder toeristen meegenomen had dan gepland en daardoor nogal wat broodjes over had. Of we belangstelling hadden voor een aantal broodjes gezond met vis? Natuurlijk, waarom niet? Nadat we hem hartelijk bedankt hebben vertrekken we met een aantal broodjes richting de baai. Dank aan de kapitein van de DISCOVER!

Ontmoetingen
Jantien en Marco “Anne-Mare”, die al jaren met hun boot aan een mooring liggen voor het dorpje Ferragudo. Wanneer we met de dinghy langsvaren maken een praatje en even later zitten we gezellig aan de wijn! “De Windharp” met Mark Schaart en opstapper Robert Douglas, die tijdelijk mee vaart met Mark om een documentaire te maken. Onze FRITZ was helemaal op gewonden, want Dil Kroko vaart mee met Mark en FRITZ was meteen verliefd geworden toe hij de foto had gezien. Het klikte meteen tussen ie twee, maar helaas heeft FRITZ nu een dipje na het vertrek van de Windharp en Dil Kroko. De liefde doet rare dingen met onze mascotte. Mark kennen we al vanuit Nederland en volgen hem al vanaf zijn vertrek uit Nederland.
“White Pearl” met Jeroen en Karin, die we voor het eerst ontmoet hebben op een reünie en informatiedag van terugkerende vertrekkers. We volgen ook hun blog en dat is wederzijds. Ze komen gezellig even aan boord om iets te drinken. Waarschijnlijk zullen we hen in november in de buurt van Faro weer zien. Verder ontmoeten we een leuk jong stel uit Duitsland die met een bootje uit 1962 de wereld rond gaan varen, dapper hoor! In de baai, maar ook de haven, zie je veel Engelse, Zweedse en Noorse boten. Af en toe een Nederlandse en Franse boot. Engelse overwinteren hier vaak in de haven vanaf 1 oktober, want dan zakken de prijzen met 50%.

Kit:
Zijn nageltjes worden regelmatig geknipt, zodat onze nieuwe bekleding van de salonbank mooi blijft. Ook zijn vacht wordt geborsteld, want anders komt alles onder de haren en daarna afgespoeld met de buitendouche. Dit was niet echt wat hij zelf in gedachten had! Behalve dat hij elke dag zijn rondjes over het dek maakt, kijkt hij graag naar de vissen die rond de boot zwemmen. Springt door de openstaande luikjes en rent als een gek af en toe de hele boot door. We noemen dat het “gekken uurtje”, even wat energie kwijt raken! We hebben weinig spinnen en vliegen aan boord, dus Kit doet goed zijn best! Hij geniet van de laatste bakjes SHEBA, met dank aan Odette en Rob! Kit is niet wat je noemt een waak kat! Hij is uitermate vriendelijk tegen iedereen die maar langs komt. Voor de rest?

Veel veel luieren, slapen en dromen. In de nacht ligt hij in de salon in zijn mandje, in het net boven ons voeteneind of gewoon op bed half over onze benen heen.

Vrijdag 02-09-2016 t/m vrijdag 30-09-2016
Het is een poosje stil geweest van onze kant. De reden hiervoor is dat eerst Fred last kreeg van zijn rug en toen het met Fred ietsje beter ging, was ik aan de beurt. Nee, we hebben geen rare dingen uitgehaald, dit is puur toeval en dus gewoon dikke pech. Maar hierdoor lopen we wel een beetje achter met ons blog. Inmiddels gaat het met Fred weer een stukje beter, maar ik moet nog rustig aan doen. We hebben zelfs een bezoek gebracht aan een ziekenhuis omdat de pijn uitstraalde naar mijn rechterbeen en de pijn steeds erger werd. Hier constateerden ze een “kleine” hernia en wilden me meteen opereren. Toch maar even advies gevraagd aan diverse gespecialiseerde mensen in Nederland en besloten om hier zeker nog even mee te wachten. Eerst maar eens kijken wat de pijnstillers e.d. gaan doen en rustig aan doen. Het is echt geen straf om in deze omgeving wat langer te moeten vertoeven dan we eigenlijk van plan waren. Het weer is over het algemeen nog zeer aangenaam.
Wordt vervolgd!

Donderdag 25-08-2016 t/m donderdag 01-09-2016
Ons plan is om in dagtochten te zeilen naar Portimão, waar we enige tijd willen doorbrengen. Het is een zonnige dag wanneer we vanuit de baai van Cascais vertrekken richting Sesimbra. Het is ongeveer 27 mijl en we kunnen het grootste gedeelte zeilen. In de loop van de middag komen we aan en varen richting de haven waar we ons eerst een weg moeten banen door de honderden meeuwen die hier lekker liggen te dobberen. Bij de haven krijgen we te horen dat deze geen plek voor ons heeft (toch vreemd met al die lege plekken…). We gaan voor anker in de baai, wat misschien ook maar beter is met al die boot vervuilende meeuwen in de haven.

Sesimbra ligt aan een breed zandstrand, met steile kliffen in het westen van de stad en de kleine vissershaven in het oosten. Het strand strekt zich uit langs de voorkant van de stad en is verdeeld in tweeën door een klein fort, een grote stad met vele witte huizen en flatgebouwen. De volgende dag gaan we verder richting Sines, een afstand van 35 mijl. Het is licht bewolkt en in eerste instantie kunnen we lekker zeilen, maar later zakt de wind in en zetten we de motor erbij. Aan het eind van de middag naderen we de grote strekdamman van Sines, hierna is voldoende ruimte om het zeil te laten zakken en ons voor te bereiden om naar de haven te varen. Na een stukje varen is er een nauwe ingang naar de baai en de jachthaven. Het is even goed opletten, want er staat veel stroming. Direct nadat je de baai in vaart ligt de haven aan de rechterkant. Er is niet veel ruimte, maar gelukkig staat ook hier al een bereidwillige havenmeester op de steiger om ons te helpen. Eenmaal aangelegd, wandelen we naar het havenkantoor alwaar een zeer vriendelijke havenmeester ons begroet.

De receptie is 24 uur per dag bemand en omdat we tijdens deze dagen aldoor de zelfde man achter de balie treffen, vragen we ons af of hij op een stretcher achter in de bezemkast slaapt. Volgens de man zelf denkt zijn vrouw dat ook! De faciliteiten zijn hier echt super, niet alleen heeft men rekening gehouden met kinderen, er is een heus mini toilet. Maar er zijn ook wc’s met een bidet en grote doucheruimtes met voldoende ruimte om je aan te kleden. Het havengeld is echt niet duur, hier krijg je tenminste waar voor je geld. Niets fijner dan van een lekkere warme douche te kunnen genieten! We maken een praatje met een Engelsman die met zijn boot hier al 15 jaar woont. Geheel ingeburgerd vertelt hij, wel in erg moeilijk verstaanbaar Engels, hoe we het beste naar het centrum kunnen lopen en waar je lekker kunt eten. De haven ligt redelijk ver van het centrum, je moet daarvoor een hele steile weg omhoog lopen of heel veel trappen op. De eerste avond hebben we daar nog de puf voor, maar eenmaal boven in het centrum valt er weinig te beleven. We gaan op zoek naar een restaurantje, maar die zijn zeer spaarzaam, het stadje lijkt wel verlaten. Uit eindelijk vinden we vlakbij het kasteel het restaurantje waar de Engelsman het over had. En wie schetst onze verbazing, ja hoor hij zit er ook. Blijkt dat hij hier al jaren lang elke vrijdag gaat eten. Het is er erg druk en er staan mensen in de rij om er te mogen eten, maar voor ons is er een plekje, naast het tafeltje van de Engelsman. De bediening laat wel wat te wensen over, de eigenaar schijnt niet helemaal gezond te zijn laten we ons vertellen, want hij vergeet steeds wat we gezegd hebben. Maar het eten is bijzonder goed, even later hebben een super groot stuk vlees op ons bord. Na afloop loopt de Engelsman nog even met ons mee om te laten zien waar de supermarkt is en waar we nog iets kunnen drinken. Heuvel af gaat ons na het eten en de wijn zeker een stuk beter af. De volgende dag hangt er een dikke mist over de baai en kunnen we zelfs de boten die achter ons liggen nauwelijks zien. Bij vlagen trekt de mist even op en schijnt de zon, dit wisselt de gehele dag door. Fred loopt even omhoog richting supermarkt en naar een kleine watersportzaak om te kijken of hij een onderdeel kan krijgen voor onze reling wat stuk is gegaan. Helaas is de man niet aanwezig en hangt er op de deur een bordje met zijn telefoonnummer. Fred spreekt een boodschap in en wandelt weer terug naar de haven, waar hij net gearriveerd is wanneer de man terug belt met de vraag of Fred over 30 minuten naar de zaak kan komen……. Moet hij alweer die trappen op en af, het zit hem niet mee, want helaas ook nog eens voor niets want het onderdeel is niet verkrijgbaar. Ik houd me bezig met het draaien van enkele wasjes. De rest van de dag luieren we een beetje, maken plannen voor morgen en Fred gaat aan het werk.

Sines ligt aan de Costa Azul de zuidwestkust van Portugal. Het is een pittoresk havenstadje met nauwe straatjes. Boven de baai zie je nog de ruïnes van een middeleeuws Castelo de Sines wat in de 16e eeuw is gerestaureerd. Het kasteel heeft zijn middeleeuwse structuur behouden en zijn muren en met prachtige kantelen en ook de donjon staat nog overeind. Het verhaal gaat dat hier Vasco da Gamma, de beroemde Portugese ontdekkingsreiziger (1468-1524) is geboren. Hij was de zoon van de edelman Estevão da Gama, militaire gouverneur van Sines. Vasco da Gama was de zeevaarder en leider van de expeditie die de zeeweg naar India vond. Ter nagedachtenis, is een groot standbeeld geplaatst welke uitkijkt op zee.

Na een dagje rust gaan we weer verder richting het zuiden. Vandaag is er geen mist, maar in de ochtend wel erg weinig wind. We hebben ongeveer 72 mijl af te leggen, willen dit graag in één dag doen en zijn daardoor genoodzaakt om bijna de gehele dag op de motor te varen. We kunnen in ieder geval genieten van het mooi weer, want de zon schijnt volop. Onderweg zien we een grote groep met kleine dolfijnen dat elke keer weer een fantastisch gezicht is. Rond het middag uur neemt de wind toe naar 15 knp, helaas voor ons wind tegen.

We zullen vandaag de Cabo de Sao Vicente ronden waarna we aan de zuid kust van Portugal belanden. Het idee was om na de kaap in de baai Enseada de Belixe voor anker te gaan. De wind kwam echter totaal uit een verkeerde hoek waardoor dit niet goed uitkomt. We varen verder naar het stadje Sagres en ook hier is de wind te hard om voor anker te gaan. Gelukkig hebben we nog tijd over om verder te gaan, we willen altijd voor donker voor anker liggen of in een haven. We hebben dus nog voldoende speling om verder te varen. Vlak voor de grote plaats Lagos vinden we een kleine baai waar veel minder wind staat met veel meer beschutting. Er is net een andere zeilboot die vertrekt en we bij het passeren vragen we of het goed ankeren is in deze baai. Geen probleem zegt de Portugees! Daarna hebben we de gehele baai voor ons alleen! Deze baai ligt vlakbij het plaatsje Burgau, wat een schattig dorpje is om te zien, allemaal kleine witte huisjes tegen een heuvel opgebouwd. We blijven hier uiteindelijk een aantal dagen voor anker liggen.

Wat doen we zoal doen wanneer we voor anker liggen………………….niet echt veel kun je wel zeggen. We lezen heel veel, ik ben met mijn haakprojecten bezig, we zwemmen een beetje en genieten van de rust. Hoewel dat laatste af en toe verstoort werd door enkele motorbootjes die langs scheuren met grote opblaasbanden er achteraan waar gillende jongeren op zitten. Af en toe gaat er een zeilbootje een poosje voor anker (hoe durven ze in onze baai), maar veelal zijn we de enige in de baai. In de vroege ochtend uurtjes komt er soms een vissersbootje langs varen.

We gaan met de dinghy naar het strandje toe om een beetje rond te neuzen en te zwemmen. Dit strandje bestaat voornamelijk uit prachtige rond geslepen stenen in verschillende afmetingen. Ik kan me helemaal uitleven hier en probeer een paar mooie stenen op te stapelen (zie foto). We bezoeken met de dinghy het dorpje Burgau in de volgende baai om daar boodschapjes te doen. Dit laatste blijft toch af en toe een hele onderneming, waterdichte rugzak mee met droge kleren voor mij en onze schoenen, omdat je altijd wel een beetje nat kan worden van de opspattende golven. Fred neemt geen droge kleren mee, want die paar spetters zijn niet erg vindt hij. We moeten nog even wennen aan de dinghy en hebben nog niet de ervaren hoe het is om met een stevige branding aan te komen bij een strand. Nou, die ervaring laat niet lang op zich wachten! Aangekomen bij ondiep water, klappen we de buitenboordmotor omhoog en roeien het laatste stukje. Fred stapt vervolgens uit de dinghy en op dat moment komt er net een behoorlijk golf richting strand, waardoor ik de dinghy niet meer rustig kan houden en Fred zijn evenwicht verliest en met zijn kont in het water valt. Ik schiet meteen in een deuk van de lach dat Fred iets minder leuk vindt! Maar op het moment dat ik uit de dinghy stap komt er opnieuw een golf aan waardoor ik ineens achterover val en geheel koppie onder ga. Nu kom ik helemaal niet meer bij van het lachen, helemaal zeiknat rollen de tranen over mijn wangen. Fred kan niet anders dan meelachen om deze bizarre situatie. Voor de mensen die op het strandje nog aanwezig zijn, moet dit toch wel een bijzonder hilarisch gezicht zijn geweest. Geen droge draad meer aan ons lijf, dus terug naar de boot, zoute water afspoelen, afdrogen en droge kleren aan. We geven niet op, dus een nieuwe poging! Deze keer gaat alles een stuk beter en houden we het droog. We slepen de dinghy helemaal het strand op en leggen hem vast aan een paal. Even het zand van onze voeten vegen, schoon T-shirt aan en op zoek naar een leuk restaurant, want honger hebben we inmiddels wel gekregen. Nu blijkt dit leuke dorpje niet alleen groter te zijn dan verwacht, maar ook een stuk toeristische. Er zijn vele restaurantjes, maar helaas ook vaak vol. Bij het restaurant “nr 9” moeten we een half uurtje wachten aan de bar voordat we er een tafeltje beschikbaar is. We nemen een lekker biertje en vreten het hele bakje met gemengde nootjes leeg omdat we zo’n honger hebben. Er heerst een leuk sfeertje, leuke muziek en aardige mensen die de zaak runnen. We hebben zicht op de keuken, welke je echt minimalistisch kunt noemen met zijn 2 vierkante meter, waar ook nog eens twee koks zich uit de naad staan te zweten. Het eten is goed, maar de rekening valt wat duurder uit dan we dachten, maar goed we hebben ons wel tegoed gedaan. Geheel tegen onze gewoonte in om ergens een 2e keer te gaan eten, reserveren een tafeltje voor over een aantal dagen omdat het hier zo gezellig is. Wanneer we voor de tweede keer in het restaurant komen is het bijna leeg en kunnen we direct aan tafel. Het eten is goed, maar de hoeveelheid die je er voor krijgt is niet in verhouding met wat we er uiteindelijk voor moeten betalen. Jammer, valt dus eigenlijk wel tegen. Volgende keer toch maar weer op zoek naar kleinere en goedkopere tentjes.

We vertrekken op vrijdag 2 september naar de haven van Portimão om daar Fred’s 60e verjaardag te vieren.

Woensdag 10-08 t/m dinsdag 16-08 en maandag 21-08 t/m donderdag 24-08-2016
Vandaag varen we van Leixoes naar Cascais, één van de plaatsen voor de grote stad Lissabon. Het is ongeveer 167 zeemijlen, dit betekent dat we een nachtje door moeten varen. Wanneer we vertrekken is het havenkantoor nog gesloten en zijn wij nog in het bezit van het pasje van de haven waarvoor we borg hebben betaald. Wachten is geen optie, dus schrijf ik in het Engels een briefje met het verzoek om de borg terug te storten op onze rekening, stop het pasje en brief in een envelop en deponeer deze in de brievenbus bij het havenkantoor. We verlaten de haven om 8:30 uur.
Omdat ons brood op is, bakken we maar weer eens een broodje met de broodmachine. De zee is kalm genoeg, we zeilen lekker met zo’n 5 knopen, er is voldoende stroom en we hebben alle tijd. We kunnen na een paar uurtjes genieten van een vers broodje! Halverwege de middag wordt de lucht steeds donkerder, maar het blijft gelukkig droog! We ontdekken dat de stuurautomaat het niet meer doet en daar balen we enorm van. Het is een stuk vermoeiender wanneer je de hele tijd zelf moet sturen, zeker in de nacht! Bovendien is het erg lastig wanneer je in je ééntje wacht draait en even benedendeks moet zijn. Het ziet er naar uit dat we op zoek moeten naar een monteur of in het ergste geval een andere stuurautomaat. We hebben altijd al geweten dat deze te licht voor onze boot was, maar tot nu toe deed hij zijn werk naar behoren. Maar goed voor alles is een oplossing, dus hier komen we ook wel weer uit. Na een toch wel vermoeiende nacht naderen we de baai van Cascais rond 15:30 uur, Portugese tijd, die we inmiddels zijn gaan hanteren (uurtje eerder dan in Nederland en dus langer licht).

De baai
De baai van Cascais wordt beschouwd als één van de beste zeilbestemmingen ter wereld, een waar paradijs voor de watersport liefhebbers. Je hebt een prachtig uitzicht op het fort, de stad en de stranden. Vele zeilers geven de voorkeur aan ankeren dan in de haven te vertoeven. Het is dan ook soms een drukte van belang in de baai, want naast de voor anker liggende zeilboten, motorboten, vissersboten, de kleine les bootjes “piraatjes”, scheuren de jetski’s en surfers je voorbij. Het is trouwens geen straf om naar deze surfers te mogen kijken, prachtige door de zon gekleurde gespierde mannen die vele malen voorbij komen! Onze dinghy kunnen we aan een drijvende steiger leggen bij de vissers, aan de Westkant of aan de hoge kade aan de NoordWest kant van de baai, rechts van het strand. Op deze kade liggen de kreeften kooien hoog opgestapeld, FRITZ en GONNY zijn hier bovenop op de foto gezet.

De stad
Cascais is een charmant Portugees vissersdorp en ligt aan de monding van de rivier de Taag en de Atlantische Oceaan. De Cidadela de Cascais is het 15e-eeuwse fort, dat de westelijke kant van de rivier en de kleine vissershaven van Cascais bewaakte en uitsluitend gebouwd is voor de verdediging van Lissabon. De twee uitersten van de mensen die in de stad woonde gaf aanleiding tot de populaire bijnaam van “The Town of Kings en de Vissen”. Ook is er een rechtstreekse trein verbinding met Lissabon, wat deze stad voor toeristen zeer aantrekkelijk maakt. Cascais heeft ook op architectuur gebied veel te bieden, met o.a. de beroemde miniatuur paleizen. Het oude stadscentrum heeft kleine kronkelende straatjes en zijn bestraat met kleine zwarte en witte “kinderhoofdjes” (vierkante stenen) in een golvend patroon. Wij werden hier een beetje zeeziek van toen we hier voor het eerst over heen liepen. In een klein parkje, met prachtige bloemen, zien we een ouderwetse draaimolen. In één van de vele straatjes komen we een boekhandel tegen waar mijn oudste zoon Steven helemaal lyrisch van zou worden. Hoge boekenkasten vol met antieke, oude en nieuwe boeken, waar werkelijk van alles te vinden is. Wanneer ik vraag of ze boeken over een specifiek onderwerp hebben, word ik meegenomen naar de kelder waar het helemaal een boeken paradijs is. Werkelijk duizenden boeken opgestapeld op de grond en in scheve kasten, een waar paradijs voor elke boekenwurm. Maar helaas veel in het Portugees. Op straat zit een eenzame mimespeler zich te schminken en wanneer we even later langs hem lopen staat hij doodstil en zien we alleen zijn ogen even meedraaien. Wanneer Fred boodschappen doet, wacht ik in de schaduw op bankje van een pleintje en luister naar een bijzonder kleurrijke man die daar met zijn gitaar staat te zingen. Hij spreekt het publiek in diverse talen toe en speelt prachtige (bekende) nummers. Het publiek, de mensen op de terrasjes, zijn eerst nogal afwachtend maar na een poosje krijgt hij toch een enthousiast applaus. Wanneer Fred terug komt, bedank ik de man voor zijn prachtige muziek en geef hem een extraatje. Fred is in het gezelschap van een man die hij op de terugweg van de supermarkt tegen kwam en had herkent als een Nederlander vanwege een bekend blauwe tasje van de Firma Datema uit Amsterdam (nu Gorinchem). Dit moest wel een zeiler zijn! We spreken af dat hij later op de dag een borreltje komt drinken. Onze zwager Freek is een aantal jaren geleden in Cascais geweest en verteld dat we zeker een bezoekje moeten brengen aan de ijssalon “Santini”. Deze ijssalon wordt beschouwd als de beste in Portugal en natuurlijk kunnen we deze verleiding niet weerstaan, het moet toch zeker worden getest of ze wel de beste zijn! We krijgen ook nog iets mee van het Festival do Mar in Cascais. Dit festival dat al meer dan vijftig jaar bestaat, heeft enerzijds een religieus en anderzijds een ludiek karakter. Hoogtepunt is de traditionele processie van Nossa Senhora dos Navegantes (Onze Lieve Vrouwe van de Zeevaarders) op zondag. De heilige wordt vanaf de Igreja Matriz door het dorp worden gedragen, terwijl op zee verschillende bootjes langs varen die met heiligenbeelden hun eigen processie varen. Rondom dit feest is er een scala van activiteiten, gastronomie, nijverheid en muziek. Zo is er is een enorme muziek koepel gebouwd, waar de dagen die volgen verschillende soorten muziek horen valt. We hoeven er niet eens heen, op de boot kunnen we alles goed volgen.

In de stad bevindt zich een heel groot winkelcentrum waar ook een kapper gevestigd is, die zonder afspraak werkt. Ik laat mijn, inmiddels lange, haren lekker even kort wieken. Na een uurtje wandel ik met een heerlijk kort geknipt koppie de zaak uit! Op 30 minuten lopen vanaf de plek waar we onze dinghy leggen, zien we een groot logo met een rode Olifant en groen puzzel stukje (van de puzzels), waardoor we eerst denken dat daar een speelgoedwarenhuis is. Maar dan blijkt het een super grote JUMBO supermarkt is, waar we alles kunnen krijgen wat we nodig hebben. Bovendien is het een verademing om een tijdje te vertoeven in een koele ruimte terwijl de buiten temperatuur de 30 graden ruim gepasseerd is!

Uit eten en drinken
Uiteraard zijn we ook op zoek gegaan naar een gezellige Ierse pub, waar altijd live muziek gespeeld wordt, en wij het altijd erg naar onze zin hebben. Ook deze keer vinden we een klein maar heel gezellige pub “Luains” (R. da Palmeira 4, 2750 Cascais), waar we in een hoekje zitten met uitzicht op het kleine podium. We ontmoeten een heel aardig Iers stel, Teresa en Dermot uit Dublin, waar we de avond mee doorbrengen en luisteren naar de muziek, elkaar levensverhalen vertellen en lekker drinken. Fred kan hier weer zijn favoriete Ierse koffie drinken. Er zijn voornamelijk Ieren en Engelsen in deze Pub te vinden, ook de eigenaar is beslist geen Portugees! Op een gegeven moment sluit zich een vrouw genaamd Yvonne, die zich met moeite staande kan houden omdat ze al iets teveel op heeft, zich bij ons aan. Ze komt uit Zuid-Afrika en woont nu al 20 jaar in Cascais. We vermaken ons prima en maken het zelfs zo laat dat de eigenaar van de pub de boel al aan het opruimen is wanneer wij, enigszins aangeschoten, de kroeg verlaten. In één van de dagen daarna gaan we weer terug en zien ook het Ierse stel weer. Altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en zo heb ik er weer een paar Facebook vrienden bij! Wat het eten betreft in Portugal, gaat het er een klein beetje anders aan toe dan in Spanje. Waren we net gewend aan het krijgen van kleine tapas wanneer we iets te drinken bestellen, krijg je hier hooguit een schaaltje gemengde nootjes. Wanneer je uit eten gaat, wordt er voordat je het weet een schaaltje olijven, brood en diverse kaasjes op tafel gezet, waar je dan ook nog eens gewoon voor moet betalen! Persoonlijk vind ik deze methode nogal opdringerig, gelukkig hanteert niet elk restaurant deze methode. Als toerist laat je je de eerste keren geheel overrompelen, maar al gaande weg komen we er achter hoe het hier nu eigenlijk werkt. Je neemt plaats aan tafel, besteld wat te drinken en wanneer de ober allerlei dingen zomaar op tafel zet, geef je aan wat je wel of niet wilt hebben en de rest geef je terug aan de ober. We passen ons al aardig aan nu!

Het weer
De Portugese kust is dankzij het milde klimaat, de schitterende zon en de perfecte winden een waar paradijs om te zeilen. De Atlantische Oceaan is soms rustig, waardoor we genieten van een ontspannende zeiltocht. Wanneer je de kust nadert, overgang tussen de oceaangolven en de ondiepte langs de kust, ontstaat er een woelige zee, dit zorgt voor meer inspanning bij het zeilen. Van ver af zie je al de hoge opspattende golven tegen de rotsen, die prachtige foto’s oplevert. Tot nu toe hebben we te maken gehad met niet alleen een forse toename van wind wanneer we een rivier opvaren, maar ook weer aan het einde van de dag. Op een dag is het zelfs 30 knopen (windkracht 8), wat best beangstigend is wanneer je met je boot voor anker ligt. Hierdoor gaan we maar niet naar de kant, omdat we zekerheid willen hebben dat we goed vast liggen. Na een aantal dagen voor anker gelegen te hebben, we dachten dat we nu wel goed vast lagen met onze constructie van 2 ankers, maar helaas niets blijkt minder waar. Langzaam drijven we richting de boot achter ons, tijd voor actie dus. Het is al na 22:00 uur en Fred gooit eerst maar eens meer ketting uit, maar helaas blijkt dit onvoldoende te werken. Dan maar opnieuw proberen te ankeren, wat echt niet mee valt in het donker en met deze hoeveelheid wind. We varen wat meer naar de kust/strand toe, wat verder van de andere boten af en laten de ankers opnieuw vallen. Ik ben er nog niet gerust op en blijf nog een poosje wakker, zittende in het donker in de kuip, wachten totdat ik zekerheid heb. Alle alarmen worden weer ingesteld en uiteindelijk kunnen we met een gerust hart gaan slapen.

Bootdingetjes
We bestellen bij een watersportzaak een nieuwe dop voor de buitenboord motor van de dinghy, die enkele dagen later binnenkomt. Helaas is er niemand te vinden die ons kan helpen om de stuurautomaat te maken. Na een mailtje gestuurd te hebben naar Raymarine in Nederland krijgen we een telefoonnummer van een Nederlandse dealer in Portugal. Wordt vervolgd!

Ontmoetingen met andere zeilers
Chiel, de Nederlander die Fred in de stad heeft ontmoet komt even een borreltje halen bij ons. Hij ligt met zijn (gigantische) catamaran “Skik” ook in de baai. Chiel nodigt ons weer uit voor de koffie en heeft wat lekkers gehaald in de stad. Vol bewondering over de ruimte die hij aan boord heeft, want het is echt een gigantische boot, kijken we rond. Hij is enkele jaren onderweg geweest samen met zijn vriendin Loeki, maar zij is nu afgestapt en hij vaart de boot alleen terug naar Nederland. Fred helpt hem even omhoog te hijsen, zodat hij de verstaging kan controleren en de aansluitingen aan de mast kan smeren. We wensen hem een behouden vaart. We spreken even kort met een Nederlander van de “Luna”, die na een half jaar zeilen ook weer op de terugreis is naar Nederland. De zeilboot “Freya” zien we een poging doen om te ankeren, maar er staat een te harde wind om hen anker goed te laten pakken en zij gaan voor één nachtje de haven binnen en gaan de volgende dag verder. Verder liggen er nog andere Nederlandse boten, maar ook Engelse, Franse, Noren en zelfs een boot uit Nieuw Zeeland.

Overige
Voor Kit kopen we een nieuwe kattenbak, één die laag is en onder de salonbank past, zodat hij onderweg niet onder de bank uit hoeft. Op een dag zien we enorme kwallen rondom de boot, we besluiten om maar even niet te gaan zwemmen!
Onze kleine gele ankerboei is in de smaak bij de meeuwen, één voor één pikken ze erna. Maar even later is ineens de boei onder water verdwenen, lek geprikt door de meeuwen, overvaren door een andere boot, of zit vast onder onze boot? We hebben geen idee. Chiel de Nederlander vind het maar ondingen omdat je de hele tijd blijft kijken waar de boei gebleven is, liggen we voor of achter het anker, we draaien alle kanten op door de wind. Tot nu toe waren we het niet met hem eens, maar nu….. Maar bij ons vertrek popt hij ineens weer boven water.

Woensdag 17-08-2016 t/m zaterdag 20-08-2016
Op de ochtend dat we de baai van Cascais verlaten hangt er een dikke mist in de baai en boven de rivier, waardoor ik toch weer dat gevoel hebben dat het ons achtervolgen…………. We hebben de stroom mee waardoor we met 8 knopen de rivier op varen richting Lissabon. Het is niet zover, ongeveer 2 ½ uur varen. Gaandeweg neemt de mist af en de wind behoorlijk toe, We naderen we de gigantische brug “Ponte 25 Abril” van Lissabon, waar we met gemak onderdoor kunnen.

Voor de haven ligt een draaibare voetbrug, die 10 minuten na onze oproep open gaat.

De haven
Er zijn verschillende havens bij Lissabon, echter maar één waar je als plezierjacht terecht kunt,
Doca De Alcantara Marina. Wanneer we de haven invaren, op zoek naar een plek is er geen havenmeester te bekennen en leggen we de Pegasus neer op een voor ons gunstige plek. Wanneer we helemaal gesetteld zijn en naar het havenkantoor wandelen, blijkt dat de havenmeester ons door de jaloezieën van het havenkantoortje heeft zien aankomen. In plaats van even laten weten dat we daar niet konden blijven liggen, deed hij niets. We moesten dus weer verkassen, wat niet mee valt met de harde wind die tegen de steiger blaast. Met behulp van een stel Duitse zeilers lukt het. Het havenpersoneel is niet van hun bureaustoel af te krijgen en zijn niet wat je noemt bijzonder vriendelijk of behulpzaam. Volgens het kaartje op de deur zijn ze er de gehele dag, maar in de praktijk dus niet. De faciliteiten van het toiletgebouw zijn ook niet denderend, ook hier gaan de heren voor qua ruimte en hebben een bankje, bovendien kun je het echt niet schoon noemen! Natuurlijk betaal je hier ook nog eens de hoofdprijs voor.

De haven ligt ingesloten tussen een verlaten boulevard, met moderne gebouwen met ruimte voor winkels en restaurants maar wat nooit echt iets geworden is en een container opslag met torenhoge stapels containers en meters hoge kranen. Ook hebben we uitzicht op de brug, “Ponte 25 Abril” uit 1966, 70 meter hoog met een overspanning van ruim een kilometer. Er is een autodek bovenop (thans zes rijstroken) en een spoorlijn onder in de vakwerkligger, deze produceren een geluid alsof je in een reuzen bijenkorf bevindt. Een continu gezoem en dat de gehele dag door………… Kortom een haven waar je met veel plezier wil vertoeven!

O ja, bijna vergeten, in de haven zwemmen hele grote kwallen:

Nu waren we niet echt van plan om in de haven te gaan zwemmen, maar dit houdt je zeker tegen! Later zien we deze soort ook in Cascais zwemmen. Genoeg gemopperd!

De stad
Lissabon (Lisboa) is de hoofdstad en de grootste stad va Portugal met ongeveer 3 miljoen inwoners.
Het is een charmante stad die op enkele heuvels gebouwd is en over de rivier de Taag uitkijkt. Ondanks dat het een wereldstad is, voelt de stad prettig en gemoedelijk aan. Lissabon heeft heel veel verschillende wijken, die allemaal hun eigen karakter en bezienswaardigheden hebben. We zijn niet in alle wijken geweest, maar wel de meeste leuke. Vooral de tram is populair en dan in het bijzonder tram 28 in Lissabon, een oude klassieke tram die door smalle straatjes omhoog kruipt. Deze tram is een toeristische attractie op zich en ook erg handig wanneer je wat steile straatje wilt vermijden. Maar wij lopen nog liever dan dat we in een overvolle en bloedhete tram gaan zitten.

In de wijk Alfama hangt het wasgoed buiten aan de gevels van de veelal compacte huizen en vind je pittoreske hoekjes, bouwvallige kerkjes, vele restaurantjes en mooie vergezichten. Boven op de heuvel ligt het Castelo São Jorge, dit hebben we vanaf de buitenkant bekeken omdat er een gigantische rij bij de ingang stond en wij geen zin hadden om in deze warmte uren te moeten wachten. We wandelen door de nauwe klinkerstraatjes, zien kleine gezellige pleintjes, miniatuur taartvormige dakterrasjes vol met potten met planten.

We lopen vele trapjes op en af en zien heel veel huizen met mozaïeken (zie foto), een prachtig uithangbordje voor een Urinol (wat de plek aangeeft waar de heren in het openbaar kunnen plassen, achter een schotje van gietijzer).

Niet alleen ligt er midden op straat een kat, maar zit er ook een man in een klapstoeltje die zich niets aantrekt van al de passerende toeristen. We komen ook een opgraving tegen midden in de stad van een Romeins theater.
In de wijk Baixa (benedenstad) zien we de tram de hoek omgaan met een grote boog, dood eng wanneer je daar lekker rustig op het terrasje aan je koffie zit.

Ik zie ineens een hele mooie oude stoffenzaak en werp gauw een blik naar binnen. Tientallen laadjes met kant en knopen, stoffen allemaal op kleur gesorteerd en hoedjes in een vitrinekast. Hier wil ik een foto van maken! Ik vraag om toestemming, Fred moet een foto maken van mij bij de stoffen en de dame positioneert mij voor de kleurige stoffen. Uiterst vriendelijk geeft ze mij de gelegenheid om nog meer foto’s te maken van de prachtige oude winkel.

We bedanken haar vriendelijk en wandelen glimlachend de deur uit.
In deze wijk tref je ook de “Elevador de Santa Justa” aan, een smeedijzeren lift die de wijken Baixa en Bairro Alto verbindt. Het plein “Rossi”, een geplaveid plein met cafés, pastelaria’s en het Nationaal theater.
De wijk Belém ligt aan de monding van de Taag en redelijk in de buurt van de haven, maar hier zijn we alleen even naar een watersportzaak geweest vanwege onze stuurautomaat. De belangrijkste gebouwen, Mosteiro dos Jerónimos een 16de-eeuws klooster en Torre de Belém zagen we vanaf het water, zowel op de heen als de terugreis.

Vervoer
Lissabon bestaat uit diverse wijken, die je per bus, tram, trein of metro kunt bereiken. Daarnaast rijden er in het centrum ook nog de oude trammetjes rond en ook heel veel “TukTukjes”.

Uit eten
Vanaf de Taag naar het oude centrum Alfama betekend heel veel omhoog lopen en voornamelijk heel veel trappen. We hebben die dag al veel gelopen en besluiten om een soort “Tuk-Tukje” te huren, die ons boven afzet. Hier heb je een fantastisch uitzicht over de Taag. In één van de straatjes vinden we een leuk restaurant, “Pastel Dio Fado”, Largo do Limoeiro , 10 Lisboa, waar die avond een gitarist echte Fado (Portugees levenslied) zal vertolken. We reserveren alvast een tafeltje en wachten op het terras totdat het etenstijd is. Het blijkt dat het verstandig is geweest om te reserveren, want de zaak zit al aardig vol.

We hebben een tafeltje tegenover de gitarist en genieten volop van het bijzonder lekkere eten en de prachtige muziek die deze mooie man vertolkt. Het was niet het goedkoopste restaurant, maar we hadden wel waar voor ons geld.

Restaurant “Lumar”, Rua Conde 5, ligt vlakbij de jachthaven, alleen moet je wel meer 150 treden omhoog lopen om er te komen. Het is een klein gezellig restaurant waar je alle aandacht van de al wat oudere ober krijgt. Ook hier werd meteen van alles op tafel gezet, zoals olijven (waar we allebei niet van houden) en kaasjes e.d. Met tegenzin neemt hij weer wat mee terug. De ober praat uitsluitend Portugees en weigert iets in het Engels uit te leggen, hoewel we hem later wel Engels horen praten……Het eten is goed en de wijn mocht er ook zijn, waarvan hij ongevraagd een tweede fles wijn open maakt (die we overigens niet gedronken hebben). Bij de koffie krijgen we zomaar een likeurtje erbij wel, waarvan hij de fles laat zien en rustig door praat in het, voor ons onverstaanbare, Portugees. We vragen ons hoe hoog de rekening wel zal zijn, maar deze valt heel erg mee. Kortom, gezellig en goed eten voor een mooie prijs.

Het weer
Alle dagen warm weer, met uitzondering van de dag dat we de stad in gingen, toen hebben we een beetje miezerregen gehad en was het minder warm.

Bootdingetjes
We hebben weer een lege gasfles en willen die laten vullen, wat in Portugal officieel echt verboden is. Echter via het havenkantoor krijgen we toch een telefoonnummer van een persoon die ons zou kunnen helpen. De fles wordt opgehaald, ergens gevuld en weer retour gebracht voor een bedrag van € 45,00. Een groot verschil met Gijon, daar waren we € 8,00 kwijt en € 10,00 aan bus kosten! Maar goed, wat moet dat moet!
We zijn op zoek naar een bedrijf die onze stuurautomaat kan repareren of vervangen. Via het bedrijf DND, aan de Doca Belem, wordt er een afspraak gemaakt dat er iemand van Nautirader dezelfde middag bij ons aan boord komt. Natuurlijk hebben we ons al redelijk voorbereid en weten welk type we eventueel zouden moeten hebben. Deze verkoper kijkt nauwelijks ergens naar en laat ons ook nog eens niet uitspreken. Hij denkt al helemaal niet met ons mee om naar een goede oplossing te kijken. Het toppunt is wanneer wij om een offerte vragen, hij dood leuk zegt dat hij niet weet of dat gaat lukken, want maandag gaat hij op vakantie! Net of ons dat iets kan schelen, laat de man gewoon zijn werk doen. Al met al is meneer nog geen 10 minuten aan boord geweest en de kreet “klant is koning” is op deze meneer zeker niet van toepassing! We hebben tot op heden ook niets meer van dit bedrijf vernomen!
Ik besluit om Raymarine in Nederland een email te sturen, waarop we de volgende dag al een antwoord hebben. Zij geven een naam door van een Nederlander die in Albufeira werkt en woont en ook Raymarine vertegenwoordiger is. We sturen hem een mail dat we naar Portimão komen en of hij ons kan helpen. Deze man wist al van onze problemen doordat Nederland hem op de hoogte had gebracht. Zo kan het dus ook! Wordt vervolgd.

Overige
Aangezien de jachthaven geen wasmachines heeft moeten we dus weer op zoek naar een wasserette. Uiteindelijk vinden we er “lavanderia”, in de Rua Prior do Crato, die vanaf de haven lopend te doen is. Hier zijn weer wasmachines die super snel klaar zijn en na een uurtje keren we met schoon goed terug naar de boot.

Ontmoetingen
We zien de “Matsya” in de haven liggen, waarvan we ook de blogs volgen, maar ontmoeten niet de eigenaren.

Kit
Die voelt zich erg thuis op de boot! Op één van zijn favoriete plekken, de plank boven het aanrecht, zondert hij zich af (zie foto). Ik zie jullie niet, dus jullie zien mij ook niet!

Zondag 31-7-2016 t/m dinsdag 09-08-2016
Vandaag gaan we van Viana do Castelo op weg naar Leixoes, een jachthaven vlakbij de stad Porto.
Het is een zeer sombere, koude en vochtige dag en boven de rivier hangt een dichte mist. Dat belooft niet veel goeds. De boot “The Circle” vertrekt iets voor ons en wordt bijna meteen opgeslokt door de dikke mist. We varen de rivier af richting zee voornamelijk op onze instrumenten, we zien zelfs de rivieroever niet meer. Buitengaats is het niet veel beter, we moeten dus goed blijven opletten want voor de kust van Portugal zijn heel veel vissersboeien/stokjes (dan wel met of zonder vlaggetje). Onderweg zien we wel veel van die vlaggetjes plat liggen en denken dat de boot voor ons die te laat heeft gezien. Wij weten ze gelukkig allemaal te omzeilen, mede dankzij mijn goede ogen en onze stuurkunst! Ook kunnen we nog net voorkomen dat we een recreanten vissersbootje overvaren, wat een stel idioten! Wie gaat er nu in deze mist zonder licht of geluid, gewoon voor anker gaan liggen. We varen maar nog iets verder uit de kust. Pas in de middag trekt de mist op en probeert ook de zon door te breken en naarmate we dichterbij Leixoes komen, krijgen we weer gewoon zicht. Aan het einde van de dag, zo rond 17:45 uur, naderen we de strekdam van Leixoes, wanneer de wind weer flink toe neemt. Ook hier zijn weer van die ellendige kleine en korte vingersteigers, niet de meest ideale plek om aan te liggen. Gelukkig is er een havenmeester die ons assisteert met aanleggen. We zullen hier in Leixões meer dan een week blijven, zodat we enkele pakketjes en brieven kunnen ontvangen uit Nederland.

De jachthaven van Leixoes, Marina Atlantico
We hebben voor deze haven gekozen omdat deze prijstechnisch een stuk goedkoper is dan die van de Marina in Porto, maar ook qua afstand maakt het niet veel uit, vanuit beide haven moet je eerst een stuk afleggen voordat je in het oude centrum bent. De haven is niet erg groot en de faciliteiten zijn erg beperkt. Ook is er een groot verschil tussen de voorzieningen voor de heren en de dames. Zo moeten wij, dames, het doen met 2 douches, 1 wastafel, 1 wc en een klein bankje in een smalle ruimte en de heren hebben 3 douches, 2 wc’s en grote ruimte met grote bank! Dat terwijl wij dames toch over het algemeen meer ruimte nodig hebben, maar misschien komt het wel dat er minder zeilende/varende dames op deze aardbol rondvaren!! Het haven personeel is erg vriendelijk en zeker behulpzaam, maar korting zit er deze keer niet in, tenzij meer dan 14 dagen blijven en dat gaan we niet doen! Doordat er grote vrachtschepen de rivier op en af varen, ontstaan er regelmatig behoorlijk golven in de haven, waardoor we met vaste regelmaat heen en weer geschud worden. Het is een kwestie van wennen!

De stad
Leixoes heeft een aardig centrum met een groot breed strand met eettentjes en zelfs een zwembad, waar men voor in de rij moet staan! Aan de boulevard, op ongeveer 20 minuten loopafstand zit een grote supermarkt ”Continente” en wanneer je voor minimaal € 50,00 koopt, bezorgen ze de boodschappen, tot op het dek van de boot!
Matosinhos ligt op 25 minuten lopen over de brug, daar bevindt zich ook de metro en overige bussen. Aantal aardige straatjes waar veel restaurantjes gevestigd zijn en waar bij iedereen de grill op straat staat.
Porto
Het oude centrum van Porto is tegen de heuvel opgebouwd (vandaar veel omhoog en omlaag lopen) en is zeker de moeite waard om te bezoeken. Een bezienswaardigheid die je zeker als boekenwurm niet mag missen is de Livraria Lello, de oudste boekenwinkel van Porto. Deze werd opgericht in 1906 en wordt wel eens de mooiste boekenwinkel ter wereld genoemd en het interieur schijnt overweldigend te zijn, vooral de trappenhal. Maar tegenwoordig moet je een kaartje kopen om naar binnen te gaan en aangezien er stond een rij van 50 meter voor de boekwinkel en ook nog eens een rij stond om hiervoor een kaartje te kopen en het ook nog eens zo’n 35 graden was, hebben we dit maar over geslagen!

Er zijn vele imposante gebouwen (versierd met kleurige tegels en gietijzeren balkonnetjes), paleizen, torens, de kathedraal Sé, parken en niet te vergeten de Ponte Luís, die gebouwd is door een leerling van Eifel (bekend van de Eifeltoren) met een prachtig uitzicht over de rivier en de stad. Er zijn grote brede straten, maar ook smalle steegjes en genoeg mogelijkheden om lekker op een terrasje te zitten. Je komt er ook een heleboel kleine pandjes tegen met prachtige gevels waarin winkeltjes, cafés of bedrijfjes gevestigd zijn zoals een gitarenmaker.
Wanneer je voor een paar euro een paar glazen port wilt drinken moet je beslist een bezoekje brengen aan de wijnkelders van de exporteurs van portwijnen in “Vila Nova De Gaia”, langs de rivier aan de zuidkant van de stad. Op de rivier liggen nog de traditionele boten die de portvaten vervoerden. Uiteraard kunnen ook wij de verleiding niet weerstaan en zitten lekker te genieten van 4 verschillende soorten Port met heerlijke ham erbij. We krijgen van een jong Nederlands stel een bon voor nog 2 gratis glazen Port, omdat zij dit veel te sterk vinden en ze ons net horen zeggen hoe lekker wij het vinden! Echt lief van ze, zo tuten we nog even lekker door! Wel jammer dat we daarna weer een stuk moeten lopen en dan voel je de Port wel even!
In de stad is ook een heel groot warenhuis “El Corte Inglés”, met 6 verdiepingen en heel erg lekker koel. Volgens andere zeilers, kunnen we hier bijna alles kopen en bezorgen ze het ook nog thuis! Als toerist krijg je op je tweede aankoop 10% korting. Een goed moment om een paar zakken kattengrit in te slaan, maar helaas blijkt later dat ze niet in onze Marina bezorgen! We kunnen slecht één voorwerp van ons hele lijstje kopen, maar hier geldt de toeristen korting niet! Zwaar teleurgesteld keren we terug naar de haven.

Vervoer
We lopen uiteraard veel, maar maken deze keer ook gebruik van het openbaar vervoer. De bushalte is gelukkig vlakbij de haven (Leça de Palmeira) en bus 507 (€ 1,85 per rit) brengt je in ongeveer 40 minuten naar het oude centrum van Porto (eindpunt). Bij de kiosk, naast de bushalte, kopen we een voordelige “opwaardeer” buskaart waarmee we, volgens de kioskverkoper samen op kunnen reizen. Mooi niet dus, je moet een eigen kaart hebben en het blijkt net zo duur te zijn! Je kunt ook vanuit de haven de brug over de “Rio Leça” overlopen naar de wijk Matosinhos, waar je de metro kunt nemen. Aan de zuidkant van de rivier “Rio Douro” bij de brug “Ponte Luís” is een kabelbaantje (hebben we niet gedaan) dan hoef je niet naar beneden te lopen. Aan de noordkant is een soort skiliftje vanaf Ribeira tot Batalha, waarna je nog 10 minuten moet lopen naar de bushalte om de bus 507 terug naar de haven te nemen, dit hebben wij gedaan. Daarnaast rijden er de nodige “hop on hop off” bussen rond en oude trammetjes waar niet alle raampjes open kunnen, dus dat hebben we ook niet gedaan. We hebben voornamelijk veel, heel veel gelopen.

Uit eten
Naast het drinken van heerlijk Port hebben we voor het eerst “Francesinha” gegeten. Dit is een Portugese sandwich oorspronkelijk uit Porto, gemaakt met brood, ham, linguiça, verse worst (zoals chipolata), steak of geroosterd vlees en bedekt met gesmolten kaas.

Hij wordt overgoten met een warme dikke tomatensaus en veelal opgediend met frietjes. De saus is een geheim en elk restaurant heeft zijn versie. Het enige gemeenschappelijke ingrediënt is bier. Er wordt gezegd dat de Francesinha werd uitgevonden in de jaren 1960 door Daniel da Silva, een teruggekeerde emigrant uit Frankrijk en België, die probeerde de “croque-monsieur” aan de Portugese smaak aan te passen. We nemen een variant met kip en tonijn, helaas krijgen wij er geen frietjes bij, waardoor we toch nog trek hebben. Fred bestelt nog maar een hamburger en ik kaas croquetjes met een knoflookdip. Omdat ik slecht tegen wit brood kan vraag ik om donker brood, waarop de ober vroeg “weet u het zeker”? Na afloop begrijp ik wat hij bedoeld, want het brood wat ik krijg is inderdaad erg donker en bijzonder zwaar, het lijkt op een soort roggebrood. Het is heerlijk en bovendien vult het in ieder geval goed! We eten krab op toastjes, kleine sardientjes (voor ons iets te zout) en zeebaars van de grill, wat bijzonder lekker is!

Het weer
We ervaren het weer als heel bijzonder hier in Portugal. De ene dag is het bloedheet en de andere dag zitten we dik in de mist met een lichte miezer regen. In de ochtend heb je landwind, die is warm en aan het einde van de dag zeewind en die is hier in de haven echt koud te noemen, zelfs genoeg om binnen te gaan zitten!

En wanneer het de hele dag mist, loeit de misthoorn ook de hele dag vrolijk mee! We zullen nog meer naar het zuiden moeten om dit wisselende weer achter ons te laten.

Bootdingetjes
Zoals bekend is ons “Pegazusje”, zo heet onze dinghy, ruim toe aan vervanging, we blijven namelijk plakken en het blijft maar water lekken. Bij een watersportzaak “Dismotor” (Av. Serpa Pinto 228, Matosinhos) bestellen ze een nieuwe dinghy met een vaste kunststof bodem. De eigenaar van de winkel brengt de dinghy naar de haven (wij rijden mee) en neemt de oude dinghy mee terug. Dat scheelt ons weer een hoop gesjouw. Verder kopen we enkele nieuwe harpjes en vinden we eindelijk de lang gezochte zouttabletten voor onze reddingsvesten!

 

Via dit bedrijf krijgen we het adres van een houthandel die ons misschien kan helpen aan hout om nieuwe handgrepen te maken voor op het dek. We komen uit bij een winkel, “Estancia de Madeiras”, waar een bonte verzameling van antiek en moderne kasten, stoelen en zelfs een paar hobbelpaarden staan. Aan de eigenaar, João Inácio Costa, een bijzonder aardige man die goed Engels spreekt, leggen we uit aan de hand van een tekeningetje wat we nodig hebben en waarvoor. Hij neemt ons mee naar zijn werkplaats, die zo van “Geppetto”, de vader van Pinokkio zou kunnen zijn en laat ons diverse soorten hout zien. Hij is erg geïnteresseerd als wij hem vertellen dat we op de onze zeilboot wonen en wat onze plannen zijn. Hij vindt het erg moedig van ons dat wij samen op zee zeilen en zo dicht op elkaar lip zitten, dan moet je wel een goed huwelijk hebben! Op het moment dat Fred een zakelijk telefoontje krijgt, hebben wij even een onderonsje, waarin hij vraagt wie de beste zeiler is en de kapitein aan boord. Waarop ik natuurlijk zeg: “Dat ben ik, maar vertel het niet verder”. Staan we daar met allebei een grote grijns op ons gezicht als Fred terug komt…..
We komen een goede prijs overeen en maken de afspraak wanneer het klaar moet zijn. Omdat het lunch tijd is brengt hij ons, met zijn eigen auto, nog even naar een goed restaurant in de buurt (Matosinhos). João belt 2 dagen later of we het voorlopige resultaat willen zien, wat we graag doen. Uiteindelijk kunnen we de 4 handgrepen ophalen, een prachtig stukje vakmanschap!

Ontmoetingen
De oudste zoon (en zijn vriendin), van hele goede vrienden, zijn toevallig ook in Porto. Via Messenger hebben we contact en spreken af om elkaar ergens te treffen. Het is erg leuk om Mark weer eens te zien (ik ken hem vanaf zijn geboorte) en zeker om zijn vriendin Loes te ontmoeten.
De zeilboot “Freya” ligt een aantal dagen in de jachthaven tegenover ons, zoontje Coen is 2 jaar geworden en we gaan op verjaardagsvisite. De “Bojangles” ligt deze keer voor anker vlakbij de haven. In de haven ontmoeten een Engels man die alleen met zijn boot “Hyachinte II” voorlopig in de buurt blijft rondzeilen en een Noor die, net als wij, ook verder naar het zuiden gaat.

Pakketjes e.d.
De nieuwe monitor voor onze boord pc wordt geleverd en Fred ontvangt een aantal kaartjes voor de internet satelliet, met dank aan André Schaart. We krijgen van goede vrienden digitaal muziek, E-books en diverse tv series opgestuurd, met dank aan Ad en Anneke en kaartjes van de familie van Fred. Het blijft leuk om post te krijgen!

Overige
Skypen met vrienden.
Blog bijgeschreven en de Engelse vertalingen er op gezet. Wederom met dank aan mijn vriendinnetje Mila, waarbij ik moet opmerken dat ik af en toe stiekem een zinnetje aanpas!
De dag na ons bezoek aan Porto kan ik bijna niet lopen van de spierpijn, dagje verplichte rust voor mij dus. Fred gaat even heen en weer naar de supermarkt, wandelschoenen aan en grote rugzak op! Onderweg werd hij aangesproken door een stel Italianen die op de fiets aan het rondtrekken zijn en aan hem vragen of hij de voettocht naar Santiago de Compostella aan het maken is. Zo sportief is Fred ook weer niet!

Vrijdag 29-07-2016 t/m zaterdag 30-07-2016

Vandaag is Kit jarig, hij is 2 jaar geworden. We belonen hem door vandaag te vertrekken zodat hij weer lekker de hele dag onder de salonbank weggekropen kan zitten. We maken het wel goed hoor, hij krijgt extra snoepjes onderweg en vanavond zijn lievelingseten, een bakje SHEBA.

We zijn blij dat we hier weggaan, want er heerst een koude wind vandaag waardoor we zelfs een vest aan moeten trekken! Het is 34 mijl naar Viana do Castelo in Portugal, vandaar dat we bijtijds vertrekken. De wind is niet veel, genoeg om op het grootzeil te zeilen en de voorspelling is dat deze aan het einde van de dag fors zal toenemen. Doordat we op de Atlantische Oceaan voor de kust van Spanje/Portugal varen, hebben we last van de “breaks”, vervelende golven die net niet van achteren komen waardoor de wind af en toe wegvalt uit het grootzeil. Hierdoor krijgt de giek het zwaarder te verduren en dat is dan ook de reden dat we ineens een knal horen. Een blok van de neerhaler (deze zorgt er voor dat de giek niet omhoog gaat) is losgeschoten van de mast en helemaal verwrongen. Fred maakt deze weer vast met een noodoplossing en zo hebben we er weer een klusje bij op onze to-do-list!! Onderweg zien we weer een groep dolfijnen onder de boot door zwemmen. In de middag komt de wind meer in de rug en we doen de Genua erbij. De wind neemt inderdaad toe zoals voorspelt en rond 17:00 uur varen met een behoorlijk windje de rivier de Lima op, naar de haven van Viana do Catelo. In de verte zien we al de lange brug “Ponte Eiffel”, gebouwd door ingenieur Gustave Eiffel, beter bekend van zijn werk in Parijs, o.a. de Eiffeltoren.

De jachthaven
Voor de deze brug ligt aan bakboord de kleine jachthaven, die afgesloten is met een draaibrug, waardoor je eerst bij een wachtsteiger moet aanleggen. Omdat de wachtsteiger slechts 4 plaatsen heeft, leggen we de Pegasus naast een Franse boot aan. Je moet vanaf de wachtsteiger via de loopbrug naar het havenkantoor wandelen, een flinke afstand. Bij de brug krijgen we te horen we dat er in de haven geen plek meer is en dat we zelfs morgen al weg moeten omdat er een één of ander evenement van jetski’s zal plaatsvinden op de rivier! Belachelijk is onze eerste reactie! Bij het havenkantoor aangekomen blijkt echter dat het evenement zondag pas plaats zal vinden en we toch een dag langer kunnen blijven. We moeten dan wel vroeg op de zondagochtend vertrekken omdat de rivier zal worden afgesloten vanwege het evenement. Onze buren vertrekken morgenochtend al, waardoor we dan direct aan de steiger kunnen liggen. Het havenkantoor is op bepaalde tijden gesloten, waardoor je op dat moment geen gebruik kunt maken van de faciliteiten, bovendien moet je elke keer om de sleutel vragen. Niet echt handig dus!

De stad
Is een van de mooiste steden in het noorden van Portugal en speelde een belangrijke rol in de ontdekkingsreizen. Een stad van geschiedenis en architectuur met grote statige huizen met wapens van adellijke families, mooi versierde paleizen, kerken, kloosters en drinkfonteinen. Vele straten van het historisch centrum leiden naar de Praça da República, het hart van de stad. Hier bevinden zich diverse indrukwekkende gebouwen, veelal mooi versierd met geglazuurde tegels, een drinkfontein uit de 16e eeuw, en het oude Paços do Concelho (het vroegere gemeentehuis).

De straten zijn breed, met uitzondering van het oudste gedeelte met zijn nauwe straatjes, waar diverse restaurants zijn gevestigd. Vanaf het water zie je op de heuvel de bedevaartkerk Monte Santa Lucia liggen, dat is een soort replica van de Parijse Sacré-Coeur. Bij gebrek aan tijd laten we deze voor wat het is. Achter het prachtige oude gebouw van het treinstation ligt een modern shoppingcenter (R. Gen. Humberto Delgado 101) met diverse verdiepingen. We hebben weer een nieuwe simkaart voor onze mobiel nodig voor de periode dat we in Portugal verblijven. Bij de firma “NOS” kopen we voor € 2,50 een internet kaart die we met € 20,00 opwaarderen. Deze is een maand geldig en daarvoor hebben we dan onbeperkt internet! De wachtsteiger grenst aan een park en vervolgens een boulevard waar op dit moment allerlei kraampjes hun spullen hebben uitgestald. In het park is een podium opgebouwd waar later die avond een Hard Rock concert wordt gehouden ter ere van het 25-jarig bestaan van een lokale band. Vanaf de boot kunnen we hiervan meegenieten.

De mensen, de taal en de muziek
De Portugezen zijn héél vriendelijk, ze verstaan en spreken beter Engels dan de Spanjaarden. Het Portugees klinkt veel warmer en zangeriger dan het Spaans, hoewel er veel woorden gelijkenis vertonen, is de uitspraak totaal anders. De Portugese cultuur is zeer interessant en veelzijdig. De Portugese muziek, de “Fado”, het Portugese levenslied, is prachtig om te horen. Het is in Portugal één uur vroeger dan in Nederland, we passen onze klok hierop aan.

Uit eten
We vinden een heel apart restaurantje genaamd “A Moda Antiga”, een Retro Market en Bistro ineen https://www.facebook.com/amodaantiga/home. Het wordt gerund door een stel aardige jonge mensen die Engels spreken en uitermate hen best doen om het naar de zin te maken. We hebben hier heerlijk gegeten! Het winkeltje is een allegaartje van dingen en je kunt er zelfs fietsen huren!  Het is zeker een bezoekje waard! De 2e dag lunchen we bij een plaatselijk slagerij, waar je tevens iets kan eten. Het blijkt een populaire zaak te zijn, want men staat in de rij om daar eten te kopen! Wij hebben hier heerlijke spareribs en kippenpootjes gegeten, grote hoeveelheden voor weinig geld.

Het weer
De 2e dag is het ineens een stuk kouder en ook mistiger, het lijkt ons echt te achtervolgen!

Klusjes
In de stad vinden we een winkeltje waar we een aantal meter klittenband kopen om onze verduisteringsgordijnen op onze luiken mee te bevestigen. Ook hier hebben ze weer volop haak wol en ik kan de verleiding weer niet weerstaan op enkele bolletjes te kopen.

Ontmoetingen
Naast ons komt een boot “The Circle” te liggen met een stel enthousiaste jonge mensen, een Spaanse kapitein met een bemanning uit Australië. Ze hebben net de boot gekocht en opgehaald uit Amsterdam en zijn van plan om de wereld rond te zeilen. Onderweg maken ze een documentaire en vragen Fred om een interview over onze reis. Wellicht zien we dit nog een keertje terug op hen website: https://thecircle2016.com.

Zondagochtend vertrekken we richting Porto.

Dinsdag 19-07-2016 t/m vrijdag 29-07-2016
Wederom hangt er een dikke mist in de baai bij Combarro, het is koud en vochtig en daar hebben we een beetje genoeg van, op naar de volgende Ria! Wanneer we op het punt staan te vertrekken uit de Ria de Pontevedra, verschijnt er een grote boot van de Guardia Civil naast onze boot die graag één en ander wil controleren, zoals verzekering en paspoorten. Het kost enige moeite om elkaar te verstaan en met behulp van een schepnetje worden de papieren uitgewisseld, maar uiteindelijk is alles oké!

Ter info:
De Guardia Civil, in Spanje ook Benemérita genoemd, is een Spaanse politie-eenheid met militaire en civiele functies, net als de Nederlandse Koninklijke Marechaussee. Er staat voldoende wind om op het grootzeil de Ria uit te varen en naar mate we richting zee komen neemt de mist af en wordt het meteen een stuk aangenamer. Het is niet zover varen naar onze volgende bestemming, Isla Cies, slechts 17 mijl, daar doen we maar zo’n 3 á 4 uurtjes over.

Isla Cies
Voor de kust ligt deze fraaie archipel met kristal helder water en spierwit zand en bestaat uit drie eilanden: Isla del Norte O de Monte Agudo, Isla del Faro en Isla de San Martin. De eilanden beschermen de Ria de Vigo tegen de oceaan en zijn een paradijs voor watervogels en behoren ook tot het in 1970 uitgeroepen “Parque Nacional de las Islas Atlanticas”, ter bescherming van de flora en fauna. We gaan voor anker bij een lang strand, Playa de Rodas (in 2007 uitgeroepen tot het mooiste strand van de wereld) en zien ook de Freya weer liggen. Ook hier is het een komen en gaan van ferryboten, die voor de nodige golven zorgen, waardoor we nogal schommelen. In eerste instantie lagen we goed voor anker, maar de volgende dag blijkt dat we, mede door de toenemende wind, toch een eind verschoven te zijn. De weersverwachting geeft aan dat de wind de komende dagen nog meer zal toenemen en zal draaien, waardoor we hier niet meer zo beschut zullen liggen, dus wegwezen. Op de motor varen we de Ria binnen richting de stad Cangas, waar we beter beschut zullen liggen tegen de te verwachte wind. Deze badplaats ligt halverwege de Ria in het Noorden en ligt tegenover de gigantische grote havenplaats Vigo, waar een aantal grote vrachtboten en cruiseschips aangemeerd liggen. Het strand is hier goed afgebakend voor zwemmers en er varen meerdere keren per dag bootjes van de strandwacht langs om de boel in de gaten te houden. Rondom de boot zeilen kleine bootjes met kinderen die zeilles krijgen en surfers scheuren voor en achter ons langs, wat altijd leuk is om naar te kijken. Met de dinghy naar de stad toe om voorraden aan te vullen en een paar wasjes te draaien. Zowel de supermarkt als de wasserette zitten in de straat van de vissershaven, dat scheelt in het sjouwen. We wassen onze dekbedden zodat we ze schoon kunnen opbergen, want deze hopen we toch echt voorlopig niet meer nodig te hebben! De machines van deze wasserette, “Canwash Lavanderia autoservicio” (Avenida de Bueu), zijn supersnel, 30 minuten wassen en 30 minuten drogen. Fred loopt een paar keer met flessen van 5 liter water op en neer naar de dinghy, terwijl ik vers brood haal en de was voor mijn rekening neem. We gaan nog even iets te drinken op een terrasje voordat we terug varen met een afgeladen dinghy naar de boot. Onderweg vis ik een hoedje uit het water en laat dat nu net zo’n hoedje zijn als die ik van plan was te kopen! Nadat ik het een flinke wasbeurt heb gegeven, ben ik de gelukkige nieuwe eigenaar van een hip hoedje!

Liggen we net lekker lui in ons “geboortevelletje” te genieten van het prachtige weer, komt er een boot van de Douane aan. Voordat we het weten ligt er een ribbootje met drie man sterk langszij en vragen of ze aan boord mogen komen controle. Nu heb ik even geen zin om meteen op te springen en me aan te kleden, blijf rustig zitten terwijl Fred ze te woord staat. Die vraagt maar meteen om hun identiteitsbewijs en de reden waarom deze controle, we zijn immers al eerder gecontroleerd. Nu blijkt dat de controle die we in Gyon hebben gehad net iets meer dan twee maanden geleden is en dan is dat formulier verlopen. De heren weten niet zo goed waar ze moeten kijken, dus doe ik toch maar even een handdoek om! In het Engels, aangevuld met enkele Spaanse, worden er enkele vragen gesteld en formulieren ingevuld. In ieder geval zijn we weer 2 maanden onder de pannen met dit formulier! Na een handdruk vertrekken de heren weer naar de volgende buitenlandse boot, er liggen er meer in de baai!

Wanneer we voor anker gaan bevestigen we altijd een gele ankerboei aan het anker, hierdoor kunnen we precies zien waar ons anker ligt. Voor de zekerheid hebben we onze bootnaam en een anker op de ankerboei gezet. Komt daar opeens een één of andere onverlaat in een motorbootje die met een pikhaak ons gele bolletje op gaat vissen en denkt dat dit een meerboei is waar hij aan vast kan leggen. Fred rent naar voren en schreeuwt dat dat ons ankerboei is, duurt even, maar uiteindelijk hebben ze het door! Hoe dom kun je zijn! Om herhaling te voorkomen, maken we een extra drijver aan de bol vast. Hiervoor gebruiken we een lege 5 liter waterfles, beplakt met een groot rood kruis erop! Dat blijkt te werken, probleem opgelost! We gaan op de koffie bij de Hollandse boot Freya, erg leuk om te zien en horen hoe andere het allemaal doen, we steken er altijd weer iets op. De rest van de dag ga ik lekker luieren en Fred verdwijnt naar zijn “werkkamer “ met uitzicht op zee, wat een straf!!

De volgende dag zeilen we op de Genua (fok) naar Baiona (Bayona), voorlopig de laatste plaats in Spanje. Omdat er weer wat meer wind voorspeld is, wachten we hier op gunstiger weer om naar Portugal te zeilen. We liggen aan een mooring, vlakbij de haven en hebben uitzicht op de prachtige baai, goed beschermd tegen de wind door het schiereiland met daarop een gigantisch fort “Parador de Baiona”. We willen de dinghy in de Real Nautica Bayona te leggen, echter daar sturen ze ons zeer onvriendelijk weg. Dan maar op een strandje, waar we een Fransman vinden die bereidt is om een oogje in het zeil te houden. We wandelen om het fort heen en hebben een mooi uitzicht op o.a. het eiland Cies en de zee. In de haven ligt een replica van het schip de “Pinta”, één van de schepen waarmee Columbus terug kwam van zijn reis om de Nieuwe Wereld te ontdekken in 1493. De stad heeft een aantal leuke straatjes met restaurantjes en barretjes, waar we uiteraard weer heerlijk van de tapas kunnen smullen! We zijn al een poosje op zoek naar een nieuwe camping douchezak, deze vul je met koud water en hang je buiten in de zon om op te warmen. In Spanje heb je winkels waar je echt van alles en nog wat kunt kopen, hier doen we een verwoede poging om met enkele Spaanse woorden en gebaren uit te leggen waar we op zoek naar zijn. Ze komen met diverse producten aan, maar niet een douchezak! Wordt vervolgd…………….
We leggen de boot even in de haven aan om water en diesel te tanken. Daar krijgen we van de havenmeester te horen dat we ook moeten betalen als we gebruikmaken van een mooring! Dachten we lekker gratis te liggen, maar nee dus. We mopperen nog een beetje over het feit dat we de dag daarvoor weggestuurd zijn met onze dinghy en dan nu ook nog eens moeten betalen voor faciliteiten waar we geen gebruik meer van maken. We betalen 50% omdat we aan een mooring liggen, maar dat is al duur genoeg!
De volgende dag zullen we vertrekken naar Portugal! We kijken uit naar nieuwe mensen een andere taal en cultuur.