Categorie: Pegasus 2019

In de weken voorafgaande aan de feestdagen beginnen we al met het versieren van de Nederlandse boten. Op de Pegasus hangen we binnen enkele kleine lampjes op, versieren de boel met echte kerstballen (ja, ja, die hebben we zelfs aan boord) en diverse andere versieringen. In de kuip zetten we onze (nep uitvouwbaar) kerstboompje op en hangen de gekleurde knipperende buitenlampjes op. Helaas hebben we niet voldoende lampjes om helemaal tot bovenin de mast te komen, maar daar zorgen de andere buurboten wel voor.
Het is ‘s avonds een erg leuk gezicht al die bootjes met extra verlichting. Ook in Kralendijk worden bomen en panden versierd. De etalages van de winkels zijn ook in kerstsfeer en zelfs cactussen krijgen een kerstmuts op. Zo komen we wel in de feeststemming! Het blijft wel  vreemd om Kerst te vieren met deze warme temperaturen.

Op het Wilhelminaplein is een ware Kerstmarkt met hapjes, drankjes en allerlei kerstartikelen die je kunt kopen. Tot onze verrassing is de kerstman ook aanwezig die met kleine kinderen op de foto gaat.
Natuurlijk willen wij, de Sailing Lady’s, ook met deze kerstman op de foto. Geduldig wachten we, tussen alle kleine kinderen, op onze beurt. Op schoot bij de kerstman op Bonaire!

Daarna wandelen over het plein, kopen wat snacks, luisteren naar de muziek en kijken naar de optredende kinderen. Er heerst een gezellige sfeer op het plein. In de winkelstraat is ook muziek staan er stalletjes met lekkere hapjes. We gaan op zoek naar oliebollen, maar hebben pech, want die waren net uitverkocht toen we bij het stalletje aankwamen. We lopen ook even langs het miniwinkeltje van ‘Cadushy’, waar de lokale drank verkocht wordt. De Amerikaanse zeilster die we kennen werkt hier een aantal dagen per week.

De Cadushy Vodka heeft een Gouden Medaille gewonnen in 2017 in “the world spirit competition.” Het is de enige Cactus Vodka ter wereld, en is gemaakt, uiteraard, van de Kadushi, de overvloedige cactus van Bonaire. Wij zeilers zijn (zoals jullie nu wel gewend zijn) altijd in voor een gratis proef drankje! Even een groepsfoto gemaakt, waar Hilde helaas niet op staat omdat zij de foto maakte.kte de foto!

John, Asha, Judith, Kate (achter de toonbank), Rob, Caroline, Fred, Rob en Patrick

En of we nog niet genoeg drank op hebben, gaan we ook nog maar even door naar ‘Little Havana’. Daar hebben we weer een super gezellige avond. Goed begin voor de komende feestdagen!

 

We maken weer onze jaarlijkse kerstfoto, ditmaal voor het bekende kunstwerk van Bonaire.

De reusachtige Flamingo is gemaakt door de kunstenaar Maria Koijck uit Groningen en brengt afval tot leven. Het is gemaakt van plastic afval dat gevonden is op het strand van Bonaire. Samen met de lokale bevolking, de 4Green Foundation en Groningen Schoon organiseerde zij de grootse clean-up op Bonaire ooit. Meer dan 250 mensen raapten troep van het strand, met de opdracht om het roze afval apart te houden. Dit werd voor dit kunstwerk gebruikt.

Patrick van de ‘Vivente’ maakt me helemaal gek met zijn verhalen over lekkere oliebollen. Elke keer wanneer we proberen oliebollen te kopen, mislukt dit. Op één van de HH middagen bij Diver’s Diner komt Patrick aanzetten met een grote schaal vol met oliebollen. Hij heeft zelfs aan de poedersuiker gedacht! Dat wordt smullen en we vallen direct aan. Helaas vindt de baas van Diver’s Diner het niet goed dat we zelf mee gebracht eten hier opeten. Wat een zeurpiet! We zijn op dat moment de enige klant en komen hier bijna dagelijks, dan kan hij toch wel een uitzondering maken? Hij is zeer vasthoudend en daarom eet ik demonstratief een oliebol op terwijl ik in het straatje er naast sta. De andere zijn nog creatiever en eten ze stiekem op. De houding van deze baas maakt hem zeker niet echt populair bij ons. Misschien moeten we onze HH uurtjes maar elders gaan doorbrengen. Jason is tenslotte ook al weg, omdat hij elders meer zou gaan verdienen. En degene die hier nu rondlopen om te bedienen hebben het licht ook niet uitgevonden!

We zijn met een gezellige groep Nederlanders hier en willen graag samen iets leuks doen met de feestdagen.  Asha en ik gaan een paar dagen eerder op onderzoek uit waar we op de 1e kerstdag met z’n allen kunnen eten. Rekening houdend met dat niet iedereen over een zelfde budget beschikt, hebben we uit eindelijk gekozen om bij ‘Cuba Compagnie’ te gaan eten. Daar hebben ze niet een speciaal Kerstmenu, maar kun je gewoon kiezen van het menu. Pim en Floyd (ook één van de jongeren die we hier hebben ontmoet en die op Bonaire werkt)  gaan gezellig mee. Iedereen heeft zich feestelijk uitgedost in Kersttinten. We zijn voorzien van rode kerstmutsen en rendier geweien. Rob en Hilde van de ‘Happy Hour’ hebben helemaal bijzondere kerstkleding aan. Hilde met rood bont kerstjasje en Rob zelfs in een fel groen kerstpak, inclusief stropdas. Fouter kan haast niet. We zijn een waar bont en vrolijk  gezelschap! Samen genieten we van een heerlijke maaltijd en hebben een hele gezellige 1e Kerst.

Kerstkoppel

Kerst 2019

De ‘jonkies’ Floyd en Pim

2e kerstdag vieren we het samen op de Pegasus. Even bijkomen met een eenvoudige maaltijd en lekker lui een filmpje kijken.

Een week later is het Oud en Nieuw en ook dit vieren we ook gezamenlijk. Al weken lang wordt er dagelijks vuurwerk afgeschoten en we vermoeden dat dit op oudejaarsavond alleen maar erger zal zijn. De wind staan richting de boten en daarom vinden de meeste zeilers het prettiger om in de buurt van de boten te blijven. We nodigen de andere Nederlandse zeilers uit om het op onze boot te vieren. We zorgen voor voldoende drank en hapjes en de andere nemen ook allemaal wat mee. Er wordt muziek gedraaid, gedronken en gegeten en dan is het middernacht. De glazen klinken en we wensen elkaar een gezond en goed zeiljaar toe. 2020 een jaar met nieuwe uitdagingen! We kijken naar al het vuurwerk wat van de kant afgeschoten wordt. Wat een prachtig gezicht! Helaas moeten we inderdaad constateren dat de resten van het vuurwerk niet alleen in het water, maar ook deels aan boord belanden. Gelukkig zijn we er op tijd bij en kunnen we het direct verwijderen. Het vuurwerk gaat nog uren en uren door.

De volgende dag, op 1e dag van het nieuwe jaar, worden we uitgenodigd om oliebollen eten bij de John en Asha. Ook dit is weer een gezellig samenzijn, met voldoende bubbels en lekkere hapjes. Asha is de perfecte huisvrouw die het maar wat druk heeft met het aanvoeren van nieuwe hapjes.

Van Curacao vertrekken we met bestemming Bonaire om daar de rest van de tijd van het orkaanseizoen (wat duurt van juli t/m december) door te brengen. Van hieruit zullen we vanaf december (2019) weer andere eilanden gaan verkennen. Althans dat was de bedoeling, maar zoals zo vaak in het leven lopen dingen anders dan gepland.

De afgelopen dagen hebben we contact gehad met zeilers die al bij Bonaire liggen met de vraag of ze willen uitkijken naar een vrije mooring. Zodra er één vrij komt proberen ze die te ‘reserveren’ voor ons. Onderweg houden we contact via de marifoon.

Op vrijdag 22 november 2019 gaan we ons uitklaren bij de douane en immigratie. Voordat we het terrein van de immigratie op mogen moeten we eerst een briefje halen bij de portier en ook weer (ondertekend door immigratie) bij hem inleveren op de terugweg.

Allemaal wat omslachtig, maar zo zijn de regels hier. Verder gaat het allemaal redelijk voorspoedig en rijden we terug naar de haven.
Luuk, onze autoverhuurder waar we uitermate tevreden over zijn, komt in de middag naar de Marina om de huurauto te controleren en door te geven aan Marten en Diny van de ‘Dayak’ die hier nog even blijven. We nemen afscheid van verschillende zeilers die we waarschijnlijk niet meer zullen zien daar zij richting Panama gaan en door naar de Pacific. Dat is wel één van de nadelen van ons leven, je ontmoet vele leuke en lieve mensen, maar moet vaak weer afscheid van ze nemen. We zeggen Melisa gedag die op het kantoor van de werf werkt en op vrijdag achter de bar staat tijdens de wekelijkse BBQ.De volgende dag, zaterdag 23 november 2019, vertrekken we uit Curacao. In de ochtend roepen we de Pontjesbrug op voor een opening. Uitgezwaaid door een aantal goede vrienden verlaten we de haven van Curacao op 23 november 2019.

Martin van de ‘Dayak’ kijkt ons na

Daar gaan we…..

De brug gaat keurig voor ons open en weldra varen we weer op zee. Het is altijd weer even wennen wanneer je een aantal maanden op de kant hebt gestaan en niet gezeild hebt. Dat is dan ook de reden dat we tussenstop maken bij Klein Curacao.
We hebben toch geen haast!

Het is een prachtige zonnige dag en we varen op het grootzeil met de motor bij. We varen weer en genieten van het weer op open water zijn. Dit eilandje ligt op ongeveer 20 zeemijl ten zuidoosten van Curacao is slechts vijf uur varen. Gelukkig is er een vrije mooring waar we aan kunnen liggen anders hadden we voor anker gemoeten. Zodra we eenmaal liggen nemen we meteen een frisse duik in het heldere water en wijden meteen ons nieuwe zwemplateau in. Wat zijn we blij dat we dit hebben laten maken, hier zullen we nog heel veel plezier van hebben. Het is hier erg mooi, super helder water en rustig. Het eilandje verkennen we deze keer niet, dat komt een andere keer wel. We blijven toch nog wel even in deze buurt rondzeilen.

Even iets over Klein Curacao
Het is een eiland van amper twee vierkante kilometer groot Een kaal rotseilandje wat als broedplaats fungeert van de Amerikaanse dwergstern, de karetschildpad en de soepschildpad.  Klein Curacao is niet altijd zo kaal geweest, vroeger was het met veel gras begroeid en werd onder andere gebruikt om paarden en geiten op te laten grazen. Door fosfaatwinning werd het eiland afgegraven, waardoor het veel van zijn vegetatie verloor. Vanaf 2000 zijn er weer inheemse beplanting en dieren geïntroduceerd. Het eiland begint hierdoor langzaam weer wat groener te worden. Op het strand ligt het roestige wrak van een schip, de Maria Bianca Guidesman dat er in de jaren ’60 gestrand is. Doordat het eiland nogal laag is vonden er regelmatig schipbreuken plaats omdat de bemanning van schepen het eilandje niet of te laat zagen opdoemen. De vuurtoren op het eilandje is klein en in slechte staat. Het eiland heeft geen permanente bewoners meer. Er staan een aantal gebouwen, waarvan slechts enkele overdag in gebruik zijn voor de dagjestoeristen die van Curaçao komen. Het is een prima plek om te duiken en te snorkelen. Er zijn enkele moorings beschikbaar die overdag gebruikt worden door deze toeristenbootjes, maar na 16:00 uur zijn deze vaak vrij. Bij dit eiland mag je ook ankeren, dat in tegenstelling tot Bonaire waar dit strikt verboden is.

We blijven één nachtje aan een mooring liggen om de volgende dag naar Bonaire te varen.

Na een goede nachtrust verlaten we Klein Curacao en varen op het grootzeil, Genua en de motor richting Bonaire.

Het is ruim 26 zeemijl varen vandaag en wanneer we vlakbij Bonaire zijn, horen we via de marifoon dat er een mooring vrij is. Onze zeilvrienden hebben deze vrij gehouden voor ons. Hilde van ‘Happy Hour’ en Cor van de ‘Dream C’ begeleiden ons naar deze mooring. We liggen wat verder van de andere Nederlandse boten af, maar zodra er dichterbij een plekje vrij komt gaan we wel verkassen. Het is alweer een tijdje geleden dat we om onze zeilvrienden hebben gezien. We hebben beiden voor het eerst op de Canarische eilanden ontmoet. ’Happy Hour’ daarna ook in Gambia en ‘Dream C’ in Kaap Verde. Gezellig om elkaar weer te zien!

Morgenochtend (maandag) gaan we ons wel melden bij de douane en immigratie, maar nu eerst een borrel.
We laten de dinghy in het water en varen naar de klein haven Marina Nautico Bonaire, waar we de dinghy vastleggen. Hiervoor betaal je $ 35,00 per maand bij het kantoor van EPIC-tour, aan de rechterkant van het restaurant ‘It Rains Fishes’.  We gaan vanavond uit eten en belanden bij het restaurant ‘Cuba Compagnie’. Een gezellige plek met vele leuke details van Cuba, zoals onderdelen van auto’s waar bankjes van gemaakt zijn. e.d. We zijn alleen nog niet gewend aan de prijzen, die hier in dollars zijn in tegenstelling tot Curaçao, waardoor alles wat duurder uitvalt dan we verwachten. Maar het eten is erg goed.

Maandagochtend naar de douane en immigratie geweest en voorlopig kunnen we hier even blijven. Dat even werd alleen langer dat we hadden verwacht.

Voor iedereen die ooit in Curacao is geweest is dit een bekend uitzicht van Willemstad.

Even poseren

We kijken beide graag naar de Formule1 races en waar we ook zijn, proberen we de races zoveel mogelijk live te volgen op tv. Gelukkig zijn hier op Curaçao vele mogelijkheden. Terwijl we op het Spaanse water voor anker liggen gaan we vaak, samen met Ineke en Riens van de ‘Zeezwaluw’, tv kijken bij  ‘Mogito’s and Bites’. Zelfs wanneer er een race erg vroeg begint, gaat de zaak er speciaal voor open en doen we daar meteen maar een ontbijtje. Opvallend is dat er best veel zeilers graag naar de F1 races kijken en natuurlijk ook een grote fan zijn van de nederlandse van Max Veerstappen.  Wanneer we met de boot op de werf staan gaan we liever naar het café ‘Wilhelmina’ op het Wilhelminaplein in Willemstad.

Trots kijken naar onze ‘Max’

Ernstige gezichten

Bij Wilhelmina

Happy Hour en uit eten
Op het Wilhelminaplein hangt een gezellige sfeer en we komen graag bij het gelijknamige café/restaurant om samen met andere zeilers en vrienden het zogenaamde HH (Happy Hour) te vieren.

Hier krijg je tijdens dit uurtje 2 consumties voor de prijs van 1, altijd goed! Bovendien hebben ze ook bitterballen, wat voor ons (lees mij) toch altijd weer een super traktatie is. Dat is gewoon ‘dubbel’ genieten! Ook de daghap is zeker goed te doen. Onze mascotte Fritz en Gonny het eendje zijn ook een keer van de partij.

In de buurt zit ‘Café Old Dutch’ waar je heerlijke steak kunt eten, een echte aanrader. Zodra je met een groep Nederlandse zeilers ergens heen wordt het al gauw een gezellige boel waarbij er meestal teveel alcoholische versnaperingen genuttigd worden.

Dennis maakt een groepsfoto

Er is Willemstad volop keuze om lekker uit eten te gaan. We ontdekken een hele leuke bar ‘Mundo Bizarro’, een Cubaans café/restaurant waar elke donderdagavond salsa gedanst wordt op de meeslepende muziek. Het is dan dringen om een plekje te bemachtigen, zo druk is het er. We krijgen zelfs zin om op Salsa les te gaan! Wie weet doen we dat nog eens, wanneer we ergens lang genoeg zijn.

Ontmoetingen
We ontmoeten weer vele leuke zeilers, zoals Paul en Lynn. Dit echtpaar is al aardig op leeftijd (ruim in de 80) uit Amerika en zeilen al heel wat jaartjes rond. Zo’n lief stel! Naast ons heeft Chris van de ‘Lucky’ uit Australië gestaan en met hem hebben we direct een leuk contact. Hij heeft net een zeilboot gekocht en is driftig aan het klussen. Zijn vrouw en kinderen zullen zich later bij hem voegen. Aan de andere kant van ons staat de ‘Crossroad’ de boot van Maaike en Peter. Zij wonen op Bonaire en hun zullen we zeker nog wel weer ontmoeten. We zien een aantal zeilers die we al op andere plekken hebben ontmoet, zoals Kitty en Laurens van de ‘Tiago’ en later ook John van de ‘Asha’. We ontmoeten ook nieuwe zeilers, Dennis van de ‘Mach3’, de hele familie van de ‘Zouterik’, Anders en Berit uit Zweden, Martijn van de ‘Lef’ en Inge en Pieter van de ‘Baerne’. Samen met deze mensen zitten we vaak op het terras van Wilhelminaplein tijdens HH of bij de BBQ in de Marina. Dit is één van de leuke dingen van de manier van reizen, zoveel verschillende mensen ontmoeten. Helaas neem je daardoor ook vaak afscheid.BBQ
Op de werf is er in ‘de hut’ elke vrijdag een BBQ, die grotendeels door Onno verzorgt wordt. Het is dan de bedoeling dat je een ‘site dish’ meeneemt die door allen gedeeld wordt. Het zijn altijd gezellige avonden waarbij je in contact komt met zeilers uit verschillende landen. Vaak wordt er ook nog eens spontaan muziek gemaakt. De leguanen voor tussen je voeten door om de restantjes op te peuzelen.

Fred wordt af en toe bedolven onder de zeer uitgelaten jonge zeilertjes.

Het weer
Het is werkelijk haast niet uit te houden qua warmte op de kant. De temperaturen stijgen al gauw tot over de 40 graden (binnen). Al gauw schaffen we een grote tafel ventilator aan die meteen overuren draait. Maar nu is het een beetje uit te houden. Tijdens het klussen maken we graag gebruik van de faciliteiten hierop de werf en nemen regelmatig overdag even snel een douche. We houden gewoon onze kleren aan, want voordat je goed en wel terug bij de boot bent, ben je al weer droog. Hiernaast hebben we ook heel veel last van muggen gehad. Dus alle horren ervoor, spuiten, meppen en smeren maar! Af en toe hebben we een buitje, maar dat raakt de grond nauwelijks. Ook Kit heeft veel last van de warmte en ligt helemaal uitgeteld op de vloer van de boot.

Laat me met rust!

Jarig
Om mijn 61e verjaardag te vieren gingen we uit eten, met Diny en Marten van de ‘Dayak’, bij restaurant ‘de Heeren’. Dit was niet wat je noemt een groot succes. We zaten nog maar net toen de ober al kwam vertellen dat de oven niet werkte, waardoor niet alles te verkrijgen was. Er was spraken van een zeer slechte communicatie onder het bediend personeel, omdat er wel vier verschillende mensen kwamen vragen wat we wilden hebben. Tijdens onze hoofdmaaltijd (die overigens wel erg goed was) kwam een ober vertellen dat er vanaf 21:00 uur (over 15 minuten) een gesloten feest zou plaatsvinden. Nu ja zeg…….  Ik vroeg maar even of we nog wel even onze maaltijd mochten opeten. Niet veel later schetterde ineens keiharde muziek uit de speakerboxen. Hoe krijg je je gasten zo snel mogelijk de tent uit?! Toen hadden we er toch wel even genoeg van en vroegen of de muziek iets zachter kon, zodat we ons nog een beetje verstaanbaar konden maken. Omdat ik jarig was wilde ik graag iets lekker bij de koffie. Dat hadden ze natuurlijk ook niet, maar de serveerster zou even gaan vragen wat wel kon. De koffie kwam, maar verder niets. Terwijl we al bezig zijn met afrekenen, kwam ze ineens met een miniblaadje met een koekje er op. Soms vraag je af hoe het mogelijk is dat een tent kan blijven bestaan. Gelukkig was het gezelschap aangenaam en hebben we het ondanks deze perikelen het toch naar de zin gehad. Altijd weer iets te beleven zullen we maar zeggen.

Uit eten met Diny en Marten van de Dayak

Lui dagje
De hoogste tijd om er even een dagje tussenuit te gaan. Dat hadden we wel verdiend na al dat klussen. We besluiten om naar Playa Piskado, Playa Grandi of gewoon ‘het vissersstrandje’ te gaan. Drie verschillende namen voor één strand en bekend om de onderwaterwereld. Want dit is hét strand waar je de grootste kans hebt om een zeeschildpad te spotten.

Het strandje bevindt zich bij het dorpje Westpunt en is een klein zeer populair strandje met een steiger waar men op gezette tijden de wilde schildpadden voert als toeristische attractie. Op het strandje huren we twee ligstoelen met parasol, zodat we heerlijk lui kunnen genieten van het mooie uitzicht. Het is niet eens zo druk op het strandje, wel bij de steiger waar de meeste schildpadden zwemmen. Je ziet de toeristen in het water hun handen opsteken wanneer er gevoerd wordt, voor het geval de schildpadden zich vergissen in het voer. Vanaf het strandje duiken we af en toe het water in en spotten schildpadden in diverse maten. Bijna stond ik in het water op een schildpad, dacht ik even op een rots te staan…… het blijft toch wel erg bijzonder om deze beesten te zien. Ik heb altijd een zwak voor schildpadden gehad (maar ja, voor welk beest eigenlijk niet he!). Terwijl ik aan het snorkelen ben krijg ik ineens gezelschap van een pelikaan. Ik blijf het grappige beesten vinden en moet altijd aan de animatiefilm ‘Finding Nemo’ denken.

Biba Willemstad
In november wordt een evenement georganiseerd met als doel om toeristen en de gemeenschap dichter bij elkaar te brengen. Biba Willemstad wordt georganiseerd in de context van het werelderfgoed, de oranje economie en de toekomstige wereld van werk. Het evenement zal verschillende thema’s met veel kunst, cultuur, technologie, sport, zang, dans, spelen, entertainment en meer. Dit speelt zich op de kant af en op het water is het de bedoeling dat er zoveel mogelijk zeiljachten rondjes zullen varen tussen de Potjesbrug en de Wilhelminabrug.

Versierd met vlaggetjes (uitgereikt door de organisatie), voorzien van de nodige (gratis) biertjes en na afloop krijgen de deelnemers ook nog een hamburger. Een aantal onze zeilvrienden doen mee, wij hebben besloten om de boot in de haven te laten liggen, maar gaan wel kijken. Uiteindelijk varen we met de boot van John mee samen met Dennis en Martijn aan boord. Maar als je nu denkt dat de stad uitgelopen is om hiernaar te kijken……. Het zijn enkel de toeristen die al op de terrasjes zitten die dit schouwspel aan zien.

Maar dat mag de pret niet drukken onder de deelnemende zeilers. Er worden allerlei vreemde bochtjes gemaakt tussen de twee bruggen en we hebben de grootste pret. Een leuk evenement waarbij de drank rijkelijk vloeit. Ons leven is zo slecht nog niet!

Dennis in zijn elementje

Sinterklaas intocht
We ervaren hoe het is als Sinterklaas met zijn ‘zwarte Pieten’ in Curaçao arriveert. De meeste ‘Zwarte Pieten’ zijn gewoon zwart geschminkt ondanks hun eigen al donkere huidskleur, maar er zijn ook enkele variaties, gekleurde pieten, te zien. Natuurlijk onvermijdelijk is het feit dat ook hier demonstraties zijn tegen ‘zwarte Piet’, maar die verlopen rustig. Na Sints aankomst in de haven van Willemstad liepen Sint en zijn Pieten zaterdagochtend naar het Brionplein in de wijk Otrobanda, waar heel veel kinderen zich hadden verzameld. Gelukkig maken ze er hier geen probleem van zoals in Nederland. De kinderen genieten volop van de vrolijke mannelijke en vrouwelijke pieten, de muziek en de traktaties en daar gaat het tenslotte om. Gewoon een leuk kinderfeest!

Kit en zijn avonturen
De boot staat op de kant met de achterkant naar de hoge afscheiding van het buur terrein. Aangezien Kit nieuwsgierig is en op onderzoek uit wil, neemt hij op een dag een enorme sprong vanaf de achterkant van de boot. Nu is de hoogte waar hij vanaf springt al 3 meter boven de grond en het terrein achter de schutting zelfs nog lager. Hij belandt op zijn pootjes en heeft heel erg veel geluk dat de grote honden die normaal het terrein bewaken niet in de buurt zijn. Maar dan………..hoe komt hij nu weer terug? Vanaf onze kant is de schutting meer dan 3 meter hoog en bestaat uit een betonnen muur met daarop golfplaten. Redelijk in paniek kijk ik of er ergens een opening zit waar we hem doorheen kunnen lokken. Met heel veel moeite vind ik een kleine opening van hooguit 8 cm. Met kattenknabbels lok ik hem en lukt het me om hem er doorheen te krijgen. Het gaat gepaard met hevig verzet van zijn kant waardoor ik direct onder het bloed kom te zitten van zijn scherpe nagels. We brengen hem zo snel mogelijk terug naar de boot. Zo zie je maar weer, een kat kan vreemde sprongen wagen.Wanneer de boot weer in de haven ligt gaat Kit er ook regelmatig op onderzoek uit bij andere boten. We zijn altijd bang dat hij ergens door een klein raampje naar binnen klimt en niet meer terug kan komen. Zodra het etenstijd is komt hij meestal wel weer uit zichzelf terug, maar vaak moeten we hem hierin een beetje activeren door met zijn bakje te rammelen met brokjes.

Er zijn ook enkele kleine hondjes in de haven die ik af en toe verwen met een hondensnackje. Kit kijkt vanaf de boot toe en denkt bij zichzelf: “zij wel en ik niet? Dat laat ik niet toe!”. Waarop hij vervolgens met een grote sprong op de steiger beland en zich tussen de hondjes mengt. De hondjes zijn bijna even groot als Kit en draaien om elkaar heen zonder dat er iets gebeurd. Ze kunnen het op hun manier met elkaar vinden, heel bijzonder!

 
Kit met ‘Bambi en Elsi’ op de steiger

Nu vind ik toch al dat onze Kit af en toe meer hond dan kat is. Hij is dus niet de enige aan boord die een beetje gek is.

Weekje naar Nederland in oktober
Tijdens de periode dat we op de kant staan ga ik 3 weken naar Nederland en blijft Fred alleen achter op de boot. Voor hem is het deze keer niet zo heel erg, want er zijn genoeg leuke mensen op de werf en hij heeft voldoende klussen te doen die hem afleiden.
Fred brengt me naar de luchthaven waar hij meteen Marten van de Dayak ophaalt die een paar weken in Nederland was geweest. Hun boot staat heel toevallig naast de Pegasus op de kant. Diny zou één dag later dan ik terug komen, dus de mannen zijn helemaal op zichzelf aangewezen.

 
Wachten tot mijn vertrek

Deze keer heb ik een autootje gehuurd, zodat ik een stuk mobieler ben dan de vorige keer. Omdat de vliegreis korter dan gepland is, kom ik een uurtje te vroeg bij de balie van het verhuur bedrijf. Helaas kan ik de auto niet eerder meekrijgen, tenzij ik een absurd bedrag bij betaal. Dus dan maar even wachten en kijken naar de gigantische bedrijvigheid op Schiphol. Het lijkt wel of iedereen haast heeft, ze rennen en vliegen van hot naar her. Mijn tijd in Nederland zou ik verdelen tussen medische afspraken (huisarts en Travel Clinic), onderdelen aanschaffen, tijd met familie en vrienden door te brengen. En ook veel tijd aan mijn kinderen en kleindochter te besteden. Maar zoals alles wat je keurig probeert te plannen, verloopt het toch altijd net even iets anders.
Het temperatuur verschil tussen Curaçao en Nederland is wel erg groot, van 35 graden naar 10-15 graden. Met een lange broek, t-shirt, vest en jas aan dacht ik dit wel te kunnen opvangen. Maar helaas, ik was het vliegtuig nog niet uit of ik begon al het hoesten, dat beloofde wat. Gedurende de eerste paar dagen wordt het hoesten almaar erger, waardoor ik zelfs genoodzaakt ben om op zondag naar de huisartsenpost in het ziekenhuis van Amsterdam te gaan. Bronchitis en een longontsteking is de conclusie van de dienstdoende arts, dat heb ik weer! Ik verteld de arts dat ik nogal veel afspraken heb in de komende weken, waarop hij zegt: ”U moet luisteren naar u lichaam en wanneer u nu geen rust neemt, dan laat ik u opnemen”. De boodschap is duidelijk, dat wordt verplicht een paar dagen op de bank hangen bij mijn oudste zoon. Mijn planning moet aangepast worden, waardoor ik jammer genoeg een aantal afspraken moet afzeggen. Na een paar dagen rust voel ik me voldoende opgeknapt om de overige afspraken wel na te komen. Al ben ik de hele tijd erg moe, maar overal waar gelukkig word ik verwend door mijn familie en vrienden. Ik neem mezelf wel voor om nooit meer in de wintermaanden (oktober) naar Nederland te gaan. Veel te nat en te koud en te groot risico om ziek te worden.Soms achtervolgt de pech je of trek ik het aan? Wanneer ik enkele nootjes eet, breekt er een stukje van mijn vulling af. Nu heb ik in Nederland een hele fijne tandarts en een afspraak kan al snel ingepland worden. Bedankt Raf voor de snelle service! Gelukkig verloopt de rest van de tijd in Nederland wat beter. Ik mis Fred wel, we zijn helemaal niet gewend om zo lang uit elkaar te zijn. Het tijdverschil maakt ook dat de communicatie minder frequent is dan we zouden willen.
Bij Ingrid (zus van Fred) word ik weer warm onthaald en kom ik even lekker tot rust. Er liggen stapels post en dozen met alle bestelde goederen op me te wachten. Gelukkig heb ik deze keer op voorhand genoeg ruimbagage bijgeboekt.

Het is net Sinterklaas !

Deze keer breng ik ook meer tijd door bij mijn oudste zoon Steven en mijn kleindochter Bobby. Wat geniet ik van het samen zijn met mijn 4 jarige ‘spring in het veld’ kleindochter. We gaan op stap naar speeltuin, strand, park en eten lekkere pannenkoeken eten. We koken samen, doen spelletjes en hangen gezellig op de bank. Ook ga ik uit eten met mijn jongste zoon Vincent en zijn vriendin Qin. Deze keer ook wat meer tijd besteed aan en met mijn vriendin Anneke, die speciaal voor mij rauwe andijvie stampot met suddervlees maakt!

Over heerlijke andijvie stampot

Lunchen met Asha, een medezeilster, die we al meerdere keren in het buitenland hebben ontmoet en toevallig ook in Nederland is. Ik zie mijn aller beste vriend in Dordrecht voor een gezellige lunch. Blijf logeren bij beste vrienden in Zaandam en een weekendje bij mijn ‘zussie’ (vriendin die ik al meer dan 50 jaar ken). Het was weer een hele fijne tijd met mijn vrienden, lekker uit eten, thuis genieten van over heerlijk maaltijden en veel gepraat en gelachen. Bedankt lieve familie en vrienden voor jullie gastvrije ontvangst.

Villa Augustus in Dordrecht

Het valt me elke keer weer op hoe druk het is in Nederland en hoe gehaast men is. Ook in het verkeer heeft men niet zoveel geduld. Het is voor mij al weer jaren geleden dat ik auto gereden heb, maar dat verleer je toch niet. Tegenwoordig laat ik me niet meer opjutten door ongeduldige mede weggebruikers. Wanneer ik in mijn autootje naar de volgende bestemming rijdt kijk ik naar het landschap om me heen. Wat is Nederland toch eigenlijk mooi. Kijk ik op een andere manier naar mijn omgeving sinds we zijn vertrokken uit Nederland? Waarschijnlijk wel.

Typisch Nederlands

Ook trakteer mezelf op een ochtendje herinneringen ophalen in Leiden en kom heel toevallig een oud collega tegen waar ik een kopje koffie mee ga drinken. Ik neem een over heerlijk broodje kroket bij café ‘Einstein’ aan de gracht in Leiden.

Super lekker broodje

Gracht van leiden

‘Café Annie’s verjaardag’

Zicht op leiden

De werf heeft op voorhand een offerte gemaakt en aangegeven hoeveel ze aan materiaal en tijd nodig dachten te hebben. Hun schatting was dat het ongeveer 3 weken zal gaan duren.
Na het stralen van de boot, moet de boot helemaal gedroogd zijn. Dan kan bekeken worden of er sprake is van eventuele osmose en of nog één en ander gerepareerd moet worden voordat men begint aan de wederopbouw van de antifouling lagen. Geen sprake van osmose, wat altijd weer een opluchting is. Bij de boegschroef lieten enkele lagen los (deze boegschroef was later ingebouwd en blijkbaar is die klus niet zo gedaan als had gemoeten) dit werd gerepareerd. Het drogen duurde al veel langer dan men verwacht had en duurde zeker twee weken.

Schuren, schuren en nog eens schuren

De beschadigingen aan het roer en de kiel werden gerepareerd en de onderkant bijgewerkt met plamuur, zodat er een zo mogelijke glad oppervlakte ontstond.

Een laag roestomvormer

Hierna werden er twee lagen epoxy aangebracht op de onderkant van de boot, waarna het weer moest drogen. Vervolgens wordt er geschuurd, schoon gemaakt en dan kan er begonnen worden met het aanbrengen van de coppercoat lagen. Dit gebeurde in een continuproces van laag na laag aanbrengen, tot zeven lagen toe.

Nu maar wachten totdat alles weer gedroogd was, dit duurde een week. Toen werden de stempels (waarde boot op rustte) verzet en konden deze plekken behandeld worden. Epoxy erop, drogen (minstens één week) en daarna de coppercoat. Dit alles duurde weer veel langer dan verwacht.
Voordat de boot gestraald werd had men de waterlijn afgeplakt met speciaal tape. Deze tape was al die weken blijven zitten en niet vervangen. Toen men de tape eraf probeerde te halen lukte dit haast niet en kostte dit een aantal dagen tijd (ze waren zeker drie dagen met twee en soms wel drie man bezig) met als gevolg dat hierdoor enkele beschadigingen ontstonden op de verf boven de waterlijn. Hier waren we niet blij mee, maar gelukkig hebben we in goed overleg met de werf hier een oplossing voor gevonden. We vonden het zonde van de tijd om dit te laten herstellen, want dan stonden we nog langer op de kant. We kwamen een korting op de totale rekening overeen.Vervolgens werd de boot omhoog getild om de onderkant van de kiel in de coppercoat te zetten. Wat bleek……..dit stuk was nog helemaal niet voorbereid! Alles moest nog geschuurd, gerepareerd, in de epoxy gezet worden en daarna nog in de coppercoat. Dit proces duurde vervolgens nog eens twee weken! Hier werden we echt niet vrolijk van, want het langer op de kant staan kost ons een hoop extra geld. Dit maakte ik de mensen van de werf ook maar meteen duidelijk. We stonden nu al ruim 2 maanden op de kant (i.p.v. 3 weken) en dat begrepen ze goed. Uiteindelijk hebben we 2 ½ maand op de kant gestaan en heeft de werf bij het afrekenen de extra tijd gecompenseerd naar beide tevredenheid. En nu maar afwachten of deze coppercoat ook daadwerkelijk zo goed is als men beweerd en we de komende 6 jaar hier niet voor uit het water hoeven!

De Pegasus in de Coppercoat

Gedurende de tijd dat we op de kant stonden hebben we ook andere klussen gedaan en laten doen. Op onze klus- en wensenlijst staan al geruime tijd dat we het hout van de banken in de kuip willen laten aanpassen en een zwemplateau willen laten maken.

De banken in de kuip zijn voorzien van latten waar teveel ruimte tussen zit waardoor je vingers knel kunnen zitten. Bovendien is het niet zo aangenaam zitten.

Oude situatie

Op de werf bevindt zich het timmerbedrijf La Yola , waarvan Pedro de Aldrey de eigenaar van is. Ondanks dat hij niet van het eiland komt, spreekt hij zowel Engels als een aardig mondje Nederlands. Na overleg met hem wordt besloten om de latten te vervangen voor een plank die kan scharnieren, zodat we onder de beperkte ruimte nog iets kunnen opbergen. We doen zelf de voorbereiding, het verwijderen van de oude latten, en ook de afwerking doen we zelf. De planken worden aan de onderkant voorzien van een laag epoxy waardoor deze waterdicht worden. De bovenkant wordt ingesmeerd met teak olie.

Het houtwerk voor het zwemplateau heeft Pedro ook geleverd en bevestigd. We zijn uitermate tevreden over het advies en werk wat Pedro geleverd heeft, een echte vakman!

Alleen nog even in de olie

Het hele proces met betrekking tot het zwemplateau had de nodig voeten in aarde. De lasser die aanbevolen was voor deze klus, werkte erg traag en bovendien verliep de communicatie ook niet al te soepel. Meerdere keren was er sprake van het verkeerd begrijpen en zich niet houden aan de afspraken. Nu zijn we tegenwoordig wel wat gewend geraakt aan de traagheid in het Caribisch gebied, want geduld moet je wel hebben. Onderaan het plateau wordt een uitschuifbaar trappetje geplaatst. Deze hebben we in Amerika besteld en wordt door Fred bevestigd. Het heeft enkele weken geduurd, maar het eindresultaat is gelukkig wel zoals we het voor ogen hadden. Het in- en uitstappen van de dinghy, boodschappen en/of jerrycans aan boord krijgen, in en uit het water gaan om te zwemmen wordt hierdoor vele malen makkelijker. We zijn hier erg blij mee, omdat het ons leven aan boord een stuk aangenamer maakt. Zolang je maar met je neus op het werk staat en op tijd ingrijpt, kun je samenwerken met deze lasser. Na afloop van het werk kwamen we toch uit op een goede prijs, ondanks alle communicatie problemen.

Het eind resultaat

De lasser heeft ook nog een stuk RVS plaat gemaakt om de punt van de boot te beschermen tegen de punt van het anker.

Doordat we genoeg tijd hadden hebben we ook de twee klein plexiglas zijraampjes aan de achterkant zijkant van de boot laten vervangen. Pedro had nog een aantal stukken ruit liggen die misschien wel goed waren qua grootte. Helaas had hij niet genoeg om alle ruiten te vervangen. De twee grote ruiten zullen we gaan doen wanneer we in het volgende orkaanseizoen weer terug zijn in Curaçao. Ook voor deze klus doen wij het voorbereidend werk en samen met Pedro plaatsen we de nieuwe ruitjes. Het ziet er weer erg netjes uit! De samenwerking tussen hem en ons ging bijzonder goed.

Ankerketting schoongemaakt en voorzien van lengte markeringen.
We hebben gelukkig onderdelen kunnen krijgen om de windvaan weer te repareren. Schoongemaakt, in de verf gezet en gerepareerd en opnieuw bevestigd.
De keuken opnieuw gekit.
De beide propellers van de boegschroef schoongemaakt.
Anodes vervangen (om te voorkomen dat het roer en as gaan corroderen).
En nog vele andere kleinere klusjes.

Nu moet ik (Caroline) nog wel even vermelden dat Fred heel veel gedaan heeft terwijl ik 3 weken in Nederland was.

En dan………is het tijd dat de Pegasus weer te water gaat. De hoogste tijd wat ons betreft, want het is op de kant zoveel warmer in de boot dan wanneer we in het water liggen. Bovendien hoort een boot in het water en niet op de kant!

Daar gaat ze…..

We constateren tevens dat we schade aan de kiel en het roer hebben opgelopen. Dit zal waarschijnlijk toch het gevolg zijn geweest van het incident in Grenada, waar we losgeslagen waren van de mooring en tegen de kant aan zijn gekomen. De schade is gelukkig niet onoverkoombaar en zal redelijk gemakkelijk hersteld kunnen worden. Na het schoonspuiten worden we op steunen geplaatst op de werf voor de komende nacht.

Voordat er überhaupt begonnen kan worden met het aanbrengen zullen eerst de oude lagen van de vorige antifouling verwijderd moeten worden. Dit wordt gedaan door de boot te stralen en hiervoor wordt de Pegasus over de straat naar een speciale plek gereden worden. Daar wordt, ter voorbereiding van het stralen, de waterlijn van de boot afgeplakt met speciaal tape. We kiezen ervoor om de antifouling wat hoger aan te laten brengen dan de oude. Hierdoor houden we nog één groene lijn over als waterlijn. Omdat het stralen van de boot gigantisch veel herrie maakt en veel stof oplevert, adviseert Mark (manager van de Werf) ons om samen met onze kat ‘Kit’ van boord af te gaan. Wat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan is met onze kat.

Daar gaat ze……..

Op pad met Kit
Al vroeg doen we Kit in zijn mandje en nemen hem mee naar de auto. Ons plan is om een rondritje te doen naar het noorden. Naast het feit dat dit gedeelte van het eiland niet het mooiste is om doorheen te rijden, heeft Kit het echt niet naar zijn zin in de auto. Hij is zo onrustig, zit de hele tijd te miauwen en daarom gaan we in de loop van de dag weer terug naar de werf. Gelukkig is er de ‘Palapa’ (een hut met dak van palmbladeren) op de werf, een plek waar men samen komt tijdens de wekelijkse BBQ en waar heerlijke banken staan.

‘Palapa’

Er waait een fris windje en zo kan Kit een beetje bijkomen. Het zijn toch wel enerverende dagen voor hem. Helaas is de klus op vrijdag nog niet af, waardoor wij genoodzaakt zijn om het hele weekend op de plek te bivakkeren waar de boot wordt gestraald. Beslist niet een ideale plek, maar het is niet anders. We vertoeven de maandag ook maar in de ‘Palapa” ‘Hut’ met Kit in zijn mandje.

In de auto

Angstig in zijn mand

Na het stralen blijkt ook dat het glasvezel rondom de (later aangebrachte) boegschroef aan het loslaten is. Ook zijn er diverse vlekken te zien, waar ik me meer druk om maak dan Fred. Ik denk meteen aan osmose, maar Fred maakt zich niet zo druk hierom. Afgesproken is dat de werf ook hiernaar zal kijken. Aan het einde van de middag wordt de boot naar de vaste plek voor de komende tijd gereden.

 

Dan keert de rust voor even terug.

Het hele proces van voorbereiding en aanbrenging van de nieuwe antifouling zal ik in het volgende blog beschrijven.

Naar de werf
Twee weken geleden is met de werf, Curacao Marina, afgesproken dat we vandaag daar heen varen en dat morgen (op de verjaardag van Fred) de boot uit het water wordt gehaald. De boot moet worden voorzien van een nieuwe antifouling en we gaan nog enkele andere klussen (laten) doen.
In de ochtend vertrekken we van het Spaanse water naar Willemstad waar de werf gevestigd is. Het is maar twee uur varen, dus we hebben alle tijd. Op de motor varen we rustig naar Willemstad en willen net de brug oproepen wanneer we zien dat hij al open gaat. Achter ons komt een gigantische motorboot aan, deze zal ons wel voor zijn geweest met het oproepen. De Pontjesbrug schuift opzij en wij varen de stad in onder toeziend oog van vele toeristen die op de brug en op terrasjes uitkijken over het water. We varen onder de Koningin Julianabrug door naar het ‘Schottegat’, waar je onder meer een Raffinaderij en een containerhaven vindt. Meteen na ‘Fort Nassau’ slaan we rechtsaf richting de Marina en leggen de boot aan de langsteiger bij de helling.

Oude stadsmuur van Willemstad
Restaurant de Gouveneur

 Julianabrug

Verjaardag van Fred
De volgende dag is Fred jarig en dat vieren we samen nog een klein beetje. Zijn verjaardagscadeau heeft hij namelijk al gehad. Hij wilde al een poosje een muziekinstrument leren bespelen en uiteindelijk leek het hem wel leuk om keyboard te hebben. Deze hebben we gekocht toen we op het Spaanse water lagen. Dat wordt dus flink oefenen voor Fred.

De volgende dag wordt de Pegasus pas in de loop van de middag uit het water gehaald en dan is pas goed te zien hoe de stand van zaken is m.b.t. de antifouling. Hierover meer in een apart blog.

 
Pegasus aan de wachtsteiger

Auto huren
Via Ineke en Riens (van de Zeezwaluw) hebben we een telefoon nummer doorgekregen van Luuk (+59995269867), een man die auto’s verhuurd voor een schappelijke prijs. Het kost 850 NAF per maand (€ 425,00). We hebben afgesproken dat hij de auto bij de werf komt brengen zodat we vanavond er al gebruik van kunnen maken om uit eten te gaan om de verjaardag van Fred te vieren.

 

Uit eten
Via internet vind ik een aardig restaurant ‘Rozendaels’, met een gezellige ommuurde tuin met palmbomen en een mooi liefdes beeld. De muren zijn versierd met zeer kleurige metalen leguanen (het beeld Curaçao).

Voorgerecht

Hoofdgerecht

Tijdens de lekkere maaltijd beseffen maar al te goed hoe bevoorrecht we zijn om zo te kunnen genieten van ons huidige leven. We zeggen ook steeds vaker dat we elke dag als een cadeautje zien en zoveel mogelijk plezier hebben.

Op het leven!

We liggen nu op het Spaanse Water voor anker.

Algemene informatie over Curacao
Curacao is een langgerekt, droog en licht heuvelachtig eiland en ligt tussen Aruba ten westen en Bonaire ten oosten. Op het breedste punt is Curacao 16 km breed, ongeveer 64 km lang en heeft een oppervlakte van 472 m2. Hiermee is Curacao het grootste eiland van de Benedenwindse Eilanden (ook wel de Kleine Antillen genoemd). In de hoofdstad Willemstad vindt je bijzondere architectuur van 17e tot vroeg-20e-eeuwse panden. Vanwege de aard en dichtheid van de gebouwen staat een gedeelte van de binnenstad van Willemstad op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Er zijn veel overblijfselen van het koloniale verleden waardoor ook landhuizen en voormalige plantagehuizen tot monument verklaard zijn. De officiële talen op Curacao zijn Nederlands en Papiaments, de lokale taal van het eiland, maar tegenwoordig wonen en werken er veel mensen uit o.a. Venezuela, die veelal alleen Spaans of een beetje Engels spreken. Door het heerlijke klimaat, diep blauwe zee met mooie koraalriffen en tropische vissen, en de kleurrijke stad Willemstad is het een populaire vakantiebestemming. Er meren dan ook wekelijks grote cruiseboten aan met ladingen toeristen. Men spreekt ook wel van het ‘tropische Amsterdam’.

Happy Hour
Dat zijn de belangrijke bijeenkomsten voor zeilers. Naast het feit dat het altijd een gezellige bezigheid is, waarin we andere zeilers ontmoeten, wordt er de nodige informatie uitgewisseld over de plekken waar men geweest is en/of naar toe willen. Zeilers helpen elkaar onderling. Elke donderdag is er om 17:00 uur ‘Happy Hour’ bij restaurant ‘de Pier’, waar de diverse zeilers bij elkaar komen voor een borrel. De bemanning van de Zeezwaluw en Dayak zijn uiteraard ook aanwezig. We maken ook kennis met Mariska, Tjaart, Linde en Berber, het gezin van de Zouterik (Mariska schrijft een column om over hun zeilreis in de LINDA). Iets later ontmoeten we ook Pieter en Inge van de Baerne.

Supermarkten ed
De eerste keer nemen Diny en Marten ons mee (zij hebben een auto) naar een hele grote supermarkt, Van Tweel (soort AH) in de wijk ‘Zeelandia’.  Woooh………hier kun je echt weer alles krijgen. Ik vond hier zelfs ‘Sinas Snippers’ van Lonka, dat zijn ouderwetse chocolaatjes van vroeger. Hier word ik helemaal blij van. Rijen met vleeswaren, keuze uit zoveel soorten brood etc etc. Dit zijn we niet meer gewend. Wat een keuze, we worden er hebberig van. Pure Hagelslag, drop, lekker vleeswaren, heerlijk brood, vlees, groente etc. De prijzen zijn hoog, soms zelfs hoger dan in Nederland, want alles moet geïmporteerd worden. Nu beseffen we nog meer wat een luxe het is om zoveel keuzes te hebben. De afgelopen jaren waren we in Afrika (Senegal, Gambia en Kaapverdië) daar zijn de keuzes beperkt. Wanneer je in Nederland woont, dan mag je zeker niet klagen.

Kaya Kaya is een festival wat georganiseerd wordt in het hartje van de kleurrijke wijk ‘Otrobanda’ van Willemstad. Kurt Schoop, Raygen Zuiverloon en Clayton Lasten zijn de initiatiefnemers. Het festival is een manier om verschillende mensen samen te brengen en een buurt een positieve impuls te geven. Daarbij wordt Kaya Kaya door verschillende sponsoren gesteund om de wijk op een duurzame wijze te ontwikkelen. Samen met buurtbewoners is er de afgelopen weken hard gewerkt aan een duurzame wijkontwikkeling ‘to Leave it Better Behind’. Straten worden hersteld, ontdaan van onkruid, afval verzameld, huizen geschilderd en muren voorzien van prachtige schilderingen. Tijdens het festival zijn er diverse Curacaose street culture met kunst, livemuziek op verschillende podia, pop-up restaurants en kraampjes. En bewoners stellen hun huis en tuin beschikbaar als kustgalerie voor exposities van o.a. UFO & Carlos Blaaker. Food stations worden gerund door buurtbewoners van Ser’í Otrobanda die o.a. verrukkelijke ayaka, keshi yená, sùlt, empaná, pasa palu box, vegan, grill  en “sòpi di Kaya Kaya” aanbieden.

Samen met de bemanning van de Dayak lopen we vanaf de middag tot in de late uurtjes door alle straatjes en genieten volop van wat het festival te bieden heeft. De sfeer is goed en ook de politie/ wijkagenten op straat amuseren zich prima. Het was zeker bijzonder om hierbij aanwezig te zijn.

Verdere informatie is te vinden op Facebook pagina: https://www.facebook.com/Kayakayaparty/

De ingang naar het Spaanse water vergt toch wel enige aandacht. Aan de linkerkant steken namelijk rotsen uit het water en aan de rechterkant is een zandbank, een strandje met een flauwe helling in het water. We passeren het luxe resort en volgen dan de slingerende route naar het Spaanse water. Aan de noordkant zijn veel mooie baaien en kleine eilandjes met mangrove bomen en koraalriffen. Het Spaanse water is verdeeld in sectoren waar je kunt ankeren. Wij kiezen voor sector B, waar al een paar bekende boten liggen en het niet al te ver van het dinghydock is.

In de voorafgaande weken/maanden hebben we geregeld contact gehad, via WhatsApp en Facebook, met twee bevriende zeilboten. De Dayak hebben we voor het eerst ontmoet in Mindelo op de Cape Verde. De Zeezwaluw zeilt al tientallen jaren rond en met hun heb ik al de nodige ervaringen uitgewisseld. Zodra we in de buurt van de sector komen, horen we al een toeter, dat is de Dayak die ons welkom heet. Zij liggen verscholen achter één van de mini eilandjes. We varen langs de Zeezwaluw en ankeren even later op ongeveer 100 meter voor hun boot. Op advies van de Zeezwaluw gooien we wat meer ketting uit dan we normaal doen, tussen de 40-45 meter ketting. Eenmaal gesetteld komt de bemanning van de beide boten aan boord met verse koffie, speculaas en drop. Wat een warm welkom! Het is leuk om Ineke en Riens van de Zeezwaluw eindelijk in levende lijve te ontmoeten en fijn om Diny en Martin van de Dayak weer te zien. We krijgen een kaart van het eiland en tips voor de eerste periode van Riens en Ineke. De Dayak heeft een auto gehuurd en bied ons aan om ons de volgende dag naar de Immigratie en Douane te brengen, wat we natuurlijk graag aannemen.

De volgende dag varen we met de dinghy naar het hele kleine steigertje toe. Je krijgt meteen de indruk dat ze het niet zo op hebben met zeilers. Je kunt maar aan één kant aanmeren en er liggen veel teveel dinghy’s voor deze maat steiger. Maar goed we vinden een plekje en even later ontmoeten we Diny en Marten om naar de douane te gaan.
* Aanvulling per december 2019: er is een nieuwe steiger gemaakt!

Douane, Immigratie en Permit voor Spaanse water
Om in te klaren moet je naar de hoofdstad van Curacao, Willemstad, wat op op circa 15 minuten rijden ligt met de auto. We parkeren bij de ronde markt (hiervoor moet je betalen bij parkeerautomaten, vervolgens wandelen we naar de douane die zich vlakbij het Curacao Maritiem Museum bevindt (zie kaartje voor route).

Je moet een trap op naar de 1e verdieping en dan kloppen of aanbellen. De mensen zijn uitermate vriendelijk, maar je moet wel geduld hebben want het invoeren van de gegevens gaat erg traag omdat er slechts met één vinger getypt wordt. We zijn ondertussen wel wat gewend wat geduld hebben betreft, sinds we in Afrika geweest zijn en nu in de Carieb!
Hierna terug naar de auto en op naar de immigratie, die zich aan de andere kant van het water bevindt. Het is maar goed dat we rond gereden worden door de Dayak anders hadden we alles moeten lopen. Er zijn verschillende manieren om hier te komen, wanneer je lopend bent, wandel je vanaf het busstation (zie kaartje). De eerst keer voor het inklaren namen we route waarbij we alsnog een stuk moesten lopen, maar toen we bij ons vertrek uit Curaçao moesten uitklaren ontdekten we een veel handiger route (zie kaartje). Mits je natuurlijk over een auto beschikt.

Ook bij Immigratie duurt het even voordat alle formulieren ingevuld zijn en voorzien van alle stempels etc. Vervolgens moeten we nog naar het kantoor wat links tegenover de immigratie zit om een vergunning te kopen voor het liggen op het Spaanse Water. Ja, je moet overal voor betalen…….. Later horen we van andere zeilers dat er niet echt gecontroleerd wordt en er zijn erbij die geen permit kopen. Op een bord zien we dat we net te laat zijn, ze zijn eigenlijk al gesloten. Het kantoor bevindt zich op de 1e verdiepingen en we proberen het toch maar even. We bellen aan en hebben geluk, de deur wordt voor ons open gedaan en mogen we naar binnen. Een vriendelijke dame wil ons nog wel even helpen. Je betaald een eenmalig bedrag van $ 10,00. Zo, dat is ook weer geregeld!

Morgen is er weer en dag , maar onderhand hebben we wel een biertje verdiend! We rijden terug naar het centrum en niet veel later zitten we boven bij restaurant & Café ‘Gouveneur de Rouville’ aan een koud bier en wijn. Ik ontdek dat ze ook bitterballen hebben en hier word ik zo blij van. Natuurlijk laten we ons verleiden en niet veel later staan er twee porties bitterballen op tafel.

We hebben uitzicht op de Koningin Emmabrug welke in de volksmond de ‘Pontjesbrug’ en op de handelskade met de wereld beroemde gekleurde huizen.

Het voelt wel heel vertrouwd omdat je hier weer gewoon Nederlands kunt praten, maar tegelijkertijd vreemd omdat de wereld er hier toch echt anders uitziet. Voordat we uit Nederland vertrokken klonk het erg ver weg wanneer je het over de ABC-eilanden had. Wie had ooit kunnen denken dat we hier met onze eigen zeilboot naar toe zouden varen!

Van Trinidad naar Curacao
Vandaag, 10 augustus 2019, vertrekken we uit de baai van Chaguaramas (Trinidad) richting Curacao. De verwachting is dat we er ongeveer 4 dagen over zullen doen. Vol goede moed laten we Trinidad achter. Een mager zonnetje schijnt tussen de wolken door en het ziet er naar uit dat we het niet helemaal droog zullen houden. Aangezien er nauwelijks wind is, wordt het motorzeilen met de Genua erbij. Maar we varen weer en daar worden we weer blij van! In de ochtend vallen er een aantal regenbuien, maar die zijn al verdampt voordat ze de grond raken. Naarmate de dag vordert neemt de zon toe. Aan het begin van de avond worden we vergezeld door een hele grote groep dolfijnen. Wat nog altijd een zeer boeiend schouwspel is. Ze duiken vlak onder de punt van de boot door en maken mooie sprongen. Een ware show maken ze er van.

Tijdens de 1e nacht zien we diverse vallende sterren. Ook hebben we af en toe een regenbuitje. De volgende ochtend zetten we de boom uit om zo iets meer wind te vangen en kunnen we de motor uitzetten. Pas tegen de avond moet de motor weer aan vanwege gebrek aan wind. Overdag is er veel zon, waar we heerlijk van genieten. Ook de 2e nacht zijn er alweer veel vallende sterren te zien en kan ik tijdens mijn wacht genieten van de donkere hemel met de miljoenen sterren. Er is nu voldoende wind om lekker te kunnen zeilen.

In Trinidad hebben we contact met de werf van Curacao gehad en globale afspraken gemaakt om de boot uit het water te laten halen en te laten voorzien van een nieuwe antifouling. Zodra we voor anker liggen op het Spaanse water nemen we weer contact met ze op om harde afspraken te maken.

Daar we eerst erg weinig wind hadden en nu wat meer ziet het er naar uit dat we midden in de nacht bij het Spaanse Water zullen aankomen. En als we iets niet willen is bij nacht op een onbekende plek aankomen. Zeker omdat de toegang naar het Spaanse water nogal tricky is. De wind neemt razendsnel toe en dat maakt dat we besluiten om uit te wijken naar Bonaire. Er liggen hier een aantal moorings waar we dan een nachtje aan kunnen liggen en wachten totdat de wind gunstiger is. Nu komen bij Bonaire ook in de nacht aan, maar deze plek is overzichtelijker en met de volle maan is het goed te doen. Het is wel even zoeken naar een vrije mooring, want het is erg druk, maar uiteindelijk vinden we er eentje. Hoewel hier met grote letters Privé op staat nemen we toch de vrijheid om de boot hieraan te leggen. Worden we morgenochtend weggestuurd, dan zien we wel weer verder. Het is al 03:00 uur geweest wanneer we goed en wel vastliggen en ons bedje induiken. We hebben 435 zeemijlen afgelegd.

Bonaire
De volgende dag zien we dat we omringt zijn door Nederlandse boten. ‘Fairy Queen’ met Nicol en Ronald en de ‘Tiago’ met Kitty en Laurens aan boord. Tiago hebben we in Mindelo in Kaapverdië gezien, al hebben we niet echt contact met elkaar gehad. Ronald van de Ferry Queen komt even langs gevaren met zijn dinghy en we maken een praatje.

We zullen hier zeker terug komen, maar nu eerst naar Curaçao!