Auteur: fred_o3aa07aj

Het orkaanseizoen is teneinde en we kunnen weer gaan zeilen.
Na de nodige voorbereidingen zijn we klaar om Bonaire voor de komende maanden achter ons te laten. Tijdens onze afwezigheid in Bonaire zullen Richard en Sophie, onze Canadese vrienden, gebruik maken van onze fietsen.

Maar niet voordat we afscheid hebben genomen van een aantal zeer goede vrienden, zeilers en landlubbers. We houden een gezellige borrel bij restaurant Karel’s. Na de nodige alcoholisch drankjes en snacks zeggen we tot ziens tegen onze vrienden. Je weet tenslotte nooit wanneer en of je ze ooit nog elders tegen zult komen. Samen met Julia en James van ‘Lost Cat’ kopen we een pizza die we vervolgens op eten bij Little Havana, onze favoriete café. Daarna nemen zij ons mee naar de Tiki bar, waar er speciale cocktails voor ons klaar gemaakt worden. Op de bar wordt de cocktail in vuur en vlam gezet. We houden het niet bij één cocktail en na al de drank die we al eerder genuttigd hadden was dit ook goed te merken de volgende dag. Maar dat hebben we er wel voor over, want we hebben een super gezellige avond gehad. We zullen onze vrienden missen.

Een paar dagen later, op 1 december 2022, is het moment van vertrek. We gaan eerst naar Curaçao om een pakketje op te halen die John en Annelies van de Frantzeska voor ons mee hebben genomen. Ook zou Fred John helpen met het installeren van zijn nieuwe navigatie apparatuur. Daarna zullen we richting Sint Maarten vertrekken.

Het is 44 zeemijl van Bonaire naar Curaçao.
We staan om 6:00 uur op om de laatste dingetjes te doen en helaas miezert het een beetje. Om 7:00 uur gooien we de trossen los, uitgezwaaid door onze trouwe buren van de Maruva. Tot over een paar maanden! Helaas is er te weinig wind om te zeilen en gaan we dus op de motor. Gelukkig is het opgehouden met regenen en breekt ook de zon een beetje door. We zien wel diverse regenbuien in de verte en hopen die te kunnen ontwijken. Pas rond 9:30 uur kunnen we de Genua bijzetten en halen ruim 6 knopen met de wind in de rug. Het is alweer een tijd geleden dat we een dag zeilden en zo kunnen we rustig wennen aan de bewegingen van onze boot. Ook Kit is een beetje van slag, de motor aan en alles piept en kraakt anders dan anders. Het wordt steeds zonniger en tijd voor koffie en ontbijt. Onderweg kunnen we nu lekker internetten nu we Starlink hebben. We zouden zelfs een filmpje op Netflix kunnen zien als we zouden willen!

Rond 14:00 uur naderen we Curaçao en krijgen we plotseling een enorme regenbui op onze dak. Gelukkig was dit van korte duur en ook zeer plaatselijk hoorden we later van onze vrienden. We roepen de Pontjesbrug op voor een opening en krijgen te horen dat die niet open gaat zonder toestemming van Curaçao Marina. Ik had een mailtje gestuurd naar de Marina voor een reservering, maar nooit antwoord gekregen. We hebben contact met de Marina via de marifoon en krijgen toestemming om paar dagen in de Marina te mogen liggen. Het duurt nog zeker een half uur voordat de brug open gaat voor ons. Er is voorlopig een plekje aan de kopsteiger (later verkassen we nog naar een andere plek) en daar staat Annelies ons al op te wachten. We worden super hartelijk ontvangen. Ook John en Asha zien we weer terug en helpen ons een handje met aanleggen. We kennen ze al sinds Las Palmas (2016) en hebben ze op verschillende plekken al ontmoet en zelfs een poosje met ze opgezeild bij de Canarische eilanden. Het is zeker meer dan 2 jaar geleden dat we ze voor het laatst hebben gezien, door allerlei familie en Covid perikelen. Genoeg stof om bij te praten. Om 16:00 uur liggen we goed en wel op onze plek.

Het was een relaxte tocht, een mooi begin van ons zeilseizoen. De volgende dag brengt John ons met zijn auto naar de douane en immigratie om in te klaren. Melissa werkt op kantoor van Curaçao Marina en bij haar, regelen het papier werk en huren we een auto vanaf de maandag. De rest van de dag besteden we aan een beetje opruimen en een begin te maken met de klusjes die we hier van plan zijn om te doen.

Op vrijdagen is er altijd een BBQ in de palapa van de Marina en Melissa had ons al voordat we elkaar hadden gezien al op de lijst gezet. Janet en Joe, die kennen we ook al een aantal jaren, maken muziek. Tijdens deze bijeenkomsten leer zien we vele oude, maar ook een paar nieuwe gezichten. Voor de niet zeilers onder ons, een palapa is een open ruimte met daarboven, op houten palen, een dak van gedroogde palmbladeren. Het is altijd een gezellig samenkomen van een groep zeilers van allerlei nationaliteiten. Hier wordt, onder het genot van diverse drankjes, de nodige tips en verhalen uitgewisseld.

Klusjes
De Starlink (beschreven in vorig blog) moet op één van de palen achterop gemonteerd worden. Hiervoor hebben we een ladder nodig en dat is dan ook de reden dat we dit hier doen en niet in Bonaire. Fred bereid alles voor en ik assisteer hem wanneer nodig. Zo moet er natuurlijk weer een draad door getrokken worden, wat altijd een moeizame klus is omdat de beide bakskisten helemaal leeg geruimd moeten worden voordat je ergens bij kunt komen. Helaas lukte het niet om de draad met stekker en al door te trekken dus Fred knipt deze er af. Later zien we wel hoe we dat weer gaan oplossen. Hierna is de ‘logeerkooi’ aan de beurt die helemaal leeg moet om de draad verder door te trekken. Na wat heen en weer gedoe zit de Starlink op zijn plek, zijn de bakskisten weer ingeruimd en na veel gezweet is ook de draad tot aan zijn eindpuntje door getrokken. Fred koopt afgeschermde RJ45 stekkers om alles weer op de juiste manier aan te sluiten. En…………..het werkt! We zijn super blij met deze aanschaf en vele medezeilers zijn jaloers op ons.

Onze dinghy ligt nu onderste boven op het voordek en ziet er niet uit, zo vies. Hoogste tijd voor mij om hem schoon te maken. Omdat het erg warm is verdeel ik het schoonmaken over twee dagen. Het is een verschrikkelijke klus, maar wel erg dankbaar, want nu is hij zo mooi schoon. De onderkant zet ik in de auto was en in hoop dat deze hierdoor minder gauw aangroeit met algen. Afwachten of dit helpt.

De ruimte waar onze oude wc heeft gestaan, hebben we omgebouwd tot opslagruimte met grote plastic dozen e.d. Het lijkt bijna of ik de ‘voorjaars kriebels’ heb, dus buit ik dit maar goed uit. Dozen uitruimen, schoonmaken en opnieuw indelen. Toch altijd goed om af en toe te doen, want je bewaard al gauw teveel. Ook in de salon ga ik aan de slag en zoek van alles uit. Een stapel boeken gaan naar de Palapa om gratis weg te geven.

De gasmeter op de gastank is vervangen, zodat we beter kunnen zien wanneer deze leeg begint te raken.

Eén leuver van het grootzeil was stuk gegaan en moet worden vervangen. Er zitten een aantal leuvers aan het grootzeil die in een rail lopen om het zeil naar boven en beneden te begeleiden. De rail vetten we extra in, zodat het soepeler loopt.

Boodschappen en aanschaffen
Op zaterdagochtend willen we het busje nemen die ons naar de supermarkt zou brengen. Op het zelfde moment gaan John en Annelies ook naar de supermarkt en kunnen we meerijden. Er is hier een overvloed aan producten, dus we kunnen onze hart ophalen. Hier is geen tekort aan eieren zoals in Bonaire! Het is wel weer even wennen aan de drukte en de afstanden zijn ook veel groter. Zonder auto hier is het best lastig. Gelukkig hebben we vanaf maandag een paar dagen een auto.

Met onze ‘eigen’ auto bezoeken we verschillende winkels. Dat is het voordeel van Curaçao, hier is meer te krijgen dan op Bonaire. We doen heel veel in plastic bakken en dozen, goed stapelbaar en beschermd tegen vocht. Die zijn hier ook goed verkrijgbaar.

Diesel
In onze tank kan 250 liter diesel. Daarnaast hebben we vijf oude jerrycans voor extra diesel. Omdat we net een verhaal van vrienden hebben gehoord die zonder diesel kwamen te zitten halverwege hun tocht, schaffen we vijf jerrycans aan voor extra diesel. Zodra we in Sint Maarten zijn zullen we wel bekijken welke oude jerrycans weg kunnen. Maar het is voor deze komende tocht zeker handig om meer bij ons te hebben.

Vriendendienst
Fred helpt John met zijn navigatieapparatuur en dat gaat voorspoedig. Dit is het leuke van ontmoetingen met andere zeilers, iedereen heeft zo zijn eigen kwaliteiten en die worden gedeeld onderling.

Uit eten
Samen met John en Annelies hebben we bij ‘de Buren’ op het Wilhelminaplein gegeten.

Met John en Asha en een Deens stel gaan we uit eten bij ‘Old Dutch’, waar we de voorgaande keren met vaste regelmaat zijn geweest.

Vrienden
Pieter en Inge van de ‘Baerne’ kennen we ook al een paar jaar en zij komen gezellig even buurten.

De auto leveren we vrijdag weer in en zondag rijden we met John en Annelies naar douane en immigratie om ons weer uit te klaren. Onderweg naar het Douane kantoor zien bij de ‘Pontjesbrug drie grote harten met allemaal sloten er aan. Helaas voor ons is de ambtenaar die ons moet uitklaren niet aanwezig en worden we verzocht eerst naar de immigratie te gaan. Onderweg hierheen zien we een bijzonder beeld van een grote hond, geheel gemaakt van allerlei ijzeren onderdelen.

Het proces bij immigratie verloopt redelijk snel, zodat we weer terug kunnen naar de Douane. We hadden ons aangemeld via de website: ‘sailclear’, dit om het proces te versnellen. Maar uiteraard konden ze ons niet terug vinden in het systeem en duurde het nog langer dan gepland was. Bij het Douane kantoor is een pleintje waar we’ een groot beeld te zien is van drie vogels. Ook een muurschildering trekt mijn aandacht.

Op weg naar de Marina komen we langs de groente en fruitmarkt, gelegen langs het water onder fleurige luifels.

Maandag, 12 december 2022.
Zodra het kantoor van Curaçao Marina open is betalen we de rekening en zeggen Melissa gedag. We nemen afscheid van John en Annelies van de ‘Frantzeska’ en van Asha en John van de ‘Asha. We denken er ongeveer 7 dagen over te doen om naar Sint Maarten te zeilen.

Vanaf maart tot eind november liggen we dus met de boot bij Bonaire. In dit blog zal ik een beetje beschrijven wat we zoal hebben gedaan in deze 9 maanden.

Vrienden bezoeken Bonaire

Een stel oud collega’s/vrienden, Bep en Cor uit Leiden, die ik al sinds 2005 ken, zijn op vakantie op Bonaire en natuurlijk spreken we af om een borreltje samen te drinken. Wat was het bijzonder om elkaar op deze plek weer eens te zien.

Gezondheid

Al jaren heb ik last van mijn darmen, PDS (Prikkelbare Darm Sydroom), maar kon hier redelijk goed mee omgaan. Voor ons vertrek heb ik een darmonderzoek gehad om erge dingen uit te sluiten. Gelukkig was toen alles goed. Helaas kreeg ik de laatste maanden steeds vaker last van buikkrampen en diarree. Zo erg dat dit mijn dagelijkse bezigheden behoorlijk in de weg zat. Om een lang verhaal kort te houden. Na allerlei onderzoeken bleek dat ik een maagbacterie te hebben en deze is aangepakt met een fikse antibioticakuur. Dit heeft goed geholpen, want sindsdien gaat het zoveel beter. In overleg met een internist en een diëtiste ben ik een speciaal dieet gaan proberen, waardoor ik toch anders ben gaan eten. Mijn overige medicatie heb ik ook aanzienlijk kunnen verminderen, wat alleen maar gunstiger is. Eind april hebben we een zelftest voor Corona gedaan omdat we ons beide niet zo lekker voelden. Het was gelukkig niet zo erg, beetje grieperig en hoesten. Na een kleine week waren we weer op de been.

In oktober hebben we een 4de vaccinatie gehaald tegen Corona.

In november kregen we een oproep voor de griepprik en een vaccinatie tegen Pheumokokken. Het was aan te bevelen voor mensen boven de 60 en/of verminderde weerstand. Pneumokokkenziekte (of pneumokokkose) is een verzamelnaam van ziekten die worden veroorzaakt door een bacterie, de pneumokok. Er bestaan meer dan 90 verschillende typen pneumokokken. Pneumokokken kunnen verschillende ziekten veroorzaken, zoals: Neus-bijholte-ontsteking, oorontsteking of longontsteking. Zo we kunnen er weer tegen aan!

Naast het fietsen, noodelen we (oefeningen doen in het water met behulp van een drijver) nog steeds tweemaal per week. Het is goed voor de gezondheid en ook een gezellig sociaal gebeuren. Tegenwoordig is de groep gemengd met zeilers en landlubbers.

Gewone dingetjes

We fietsen overal heen om boodschappen te doen. Een aantal weken lang konden we een groentenpakket bestellen via Facebookgroep bij de kwekerij ‘Bon Terra’, die groenten kweken op het eiland. Zij brachten dit dan langs bij het dinghydock wanneer er genoeg belangstelling voor was. Dit pakket bestond dan o.a. uit een grote zak met spinazie, niet zoals in Nederland, maar met hele grote bladeren. Sla, komkommers, tuinkers, meloen, snack komkommers en pepertjes.

Om de twee weken moeten we water halen, want onze watermaker is helaas overleden. We varen met de dinghy naar het dighy dock om daar vier grote jerrycans te vullen, dit doen we dan 2 of soms 3 keer achter elkaar. Met een elektrische pomp gaat het water uit de jerrycans, deze blijven in de dinghy staan, direct in de tank van de boot. Zo zijn we weer een middagje zoet.

Een bezoekje aan de kapper was ook hoog nodig. Mijn haar was erg lang geworden en is drastisch ingekort. Lekker makkelijk in het gebruik en vooral met dit warme weer.

Ik ga een paar keer op de fiets naar de Animal Shelter, even lekker knuffelen met de vele katten en jonge hondjes. De verleiding is groot om er een katje bij te nemen, ze zijn zo lief en de shelters zitten overvol met katten en honden. Maar één kat aan boord is voorlopig wel genoeg. Er is een groot probleem op het eiland met de vele honden. Er zijn er gewoon te veel en sommige mensen zorgen niet of zeer slecht voor hun beesten. Ook komen er steeds meer incidenten voor van honden die mensen aanvallen. Erg triest.

Fred geeft nu bijles voor wiskunde en natuurkunde aan twee kinderen van het Liseo.

Natuurlijk volgen we de F1 races, maar tegenwoordig kijken we dit op de boot. Het is een stuk rustiger dan voorheen, want bij restaurant El Mundo kwamen altijd een aantal zeer luidruchtige personen, waardoor je het commentaar niet goed kunt horen.

Af en toe gaat Fred duiken met vrienden, maar ik houd het lekker bij snorkelen en zwemmen.

Er zijn een poosje geleden mooie nieuwe plantenbakken met palmboompjes geplant voor restaurant Karel’s. Ze zijn in vrolijke kleuren beschilderd.

De vissers bij het dinghy dock wegen hun gevangen vis in de opening van het hek van de steiger. Mooie grote verse tonijn.

De cruiseboten zijn ook weer terug en soms liggen er zelfs twee tegelijkertijd. Het dorp wordt dan meteen overspoeld met typische cruiseboot mensen.

Het weer

Bonaire heeft een tropisch savanneklimaat, waarbij de temperaturen vrij constant zijn over het hele jaar. Gemiddeld is het rond de 30-32 graden overdag en daalt de temperatuur maar weinig in de nacht. Ook tijdens de nacht blijft de temperatuur rond de 28 graden en zijn de nachten warm en zweterige doordat er veelal weinig tot geen wind is. Gelukkig is onze boot ruim voorzien van ventilatoren en die draaien dus overuren.

Vanaf juni is het orkaanseizoen weer begonnen, dat ongeveer tot december duurt.

Vreemde wolkenpartijen

In de ‘winter-maanden’ valt er veel regen op Bonaire en dit jaar viel er veel meer dan in de voorgaande jaren. Begin november viel er in één nacht 100 millimeter neerslag. Ter vergelijking: Het KNMI spreekt al vanaf 50 millimeter neerslag van ‘een dag met zware regen’. Vele straten stonden blank en werden tuinen en huizen overspoeld door het niet wegstromende regenwater. Grote delen van het eiland werden afgezet en het ziekenhuis was alleen open voor noodgevallen. Nu is het wegennet van Bonaire echt niet te vergelijken met een land als Nederland, waar bijna alles goed geasfalteerd is. Sommige wegen hier lijken meer op een Zwitserse gaten kaas. Zeker wanneer je op de fiets bent, moet je soms midden op de weg fietsen op al die gaten te kunnen ontwijken. Slechte wegen en achterstallig onderhoud van de riolering zorgen voor grote problemen voor de inwoners van Bonaire.

In de afgelopen maanden is er een begin gemaakt met het opnieuw asfalteren/bestraten van sommige wegen. Maar dat gaat in een tempo zoals je kunt verwachten in een tropisch land, traag dus. Ook blijken ze niet de slimste wegenbouwers te hebben hier, wanneer je constateert dat afvoerputten hoger liggen dan het asfalt, waardoor het water niet afgevoerd kan worden. Dat dit probleem niet nieuw is blijkt wel uit de foto’s van de jaren 50 en 60.

Zodra het gaat regenen stroomt het vieze water van het land de zee in. Het altijd mooie heldere water veranderd in no time in een gore bruine modderpoel. Het is natuurlijk niet alleen modder wat de zee instroomt, de regen neemt ook heel veel vuil mee van het land. Uit onderzoek blijkt dat er nu veel meer voedingsstoffen in het zeewater zitten dan enkele tientallen jaren geleden. Die voedingsstoffen zijn afkomstig van afvalwater dat we door het toilet en de gootsteen spoelen. Want beerputten lekken en septic tanks zijn helaas niet altijd waterdicht. Het afvalwater komt via de bodem en het grondwater in zee terecht. Dit is slecht voor de koraalriffen, voor de eigen gezondheid en voor de economie. Meer dan 10 jaar geleden waren er al zoveel problemen met het aanleggen van de riolen, aansluitingen en zuiveringsinstallaties en dan praten we nog niet eens over de fraude die hiermee gepaard is gegaan. Het is een groot probleem wat blijkbaar niet zomaar opgelost kan worden. Plastic flessen, bakjes drijven aan ons voorbij. Niet te vergeten resten verf, olie, diesel en poep van allerlei beesten die op het eiland leven. In deze vieze troep wil je echt niet zwemmen. Gelukkig is het water meestal na een dag wel weer normaal.

In het orkaanseizoen komen er ook wind reversals voor. Normaal komt de wind vanaf het land, maar dan draait de wind naar het land toe. Voor ons als zeilers die aan een mooring liggen is dit een nogal woelige periode. Vaak gaat het gepaard met steeds groter wordende golven. Er zijn veel zeilers, vooral Amerikanen, die dan de Marina in vluchten. Maar of je daar nu blij van wordt om als sardientjes in een haven gepropt te liggen? Bovendien waait het er minder en zijn er veel meer muggen. Nee, wij blijven zolang als verantwoord is aan de mooring liggen en zodra dit te gevaarlijk wordt, dan besluiten we de open zee op te gaan of achter Klein Bonaire te gaan liggen.

Het klimaat is aan het veranderen en dat is goed merkbaar. Dit jaar zijn er heel wat meer reversals dan in de jaren er voor, duren ze langer (soms 3 dagen achtereen) en zijn heftiger. Het zijn heftige dagen van veel geschommel, wat erg vermoeiend is. In juni was er zelfs sprake van een orkaan, Bonnie genoemd) die onze kant op zou komen. Er was meteen sprake van paniek op het eiland en onder de zeilers. Normaal gesproken valt Bonaire buiten het gebied van de orkanen, maar deze orkaan Bonnie zou wel dicht langs gaan. Winkels die aan de boulevard zaten timmerden hun ramen dicht en er werden zandzakken voor de deuren gelegd. Nautico Marina, waar we altijd onze dinghy leggen wanneer we aan land gaan, sloot de steiger en haalde alle planken weg.

Het mooringveld was behoorlijk leeg, iedereen was weer de Marina in gevlucht. Gelukkig was het deze keer echt een storm in een glas water. Het was die dag uitgestorven op het water, geen wind en het wateroppervlakte was als een spiegeltje. Het is nog nooit zo’n rustiger dag geweest. Maar bij andere reversals ging het weer aardig te keer, hoge golven die over de boulevard spatten, waardoor de weg afgezet werd. We zien regelmatig van alles voorbij drijven tijdens deze periodes, zelfs een stoel van het restaurant Karel’s, dat zich aan de boulevard bevindt, kwam voorbij.

Tijdens twee van de reversals zijn we vertrokken van de mooring omdat het te erg werd om te blijven liggen. Eén van de keren voeren we tussen klein Bonaire en Bonaire heen en weer en later legden we aan bij een mooring achter Klein Bonaire. Hier hadden het rijk alleen, geen toeristen, geen duikers, lekker bloot zwemmen en genieten van het uitzicht. Zo konden we bijkomen van al het geschommel. Een andere keer gingen we ook naar deze zelfde plek, No Name Beach, maar dat was een grote vergissing. We werden helemaal lek geprikt door de vele muggen. We zaten in ‘no time’ onder de bulten, die vreselijk jeukten. Het leek wel of we de mazelen hadden zo erg. Zodra we weer terug konden naar onze ‘eigen’ mooring deden we dat dan ook. Via de huisarts krijg ik na een paar dagen een menthol zalf die gelukkig enige verlichting gaf.

De vele muggen zijn er omdat het zoveel geregend heeft en dan heb je hier al gauw een muggenplaag. Ook dat is dit jaar vele malen erger dan de vorige jaren. Overal op het eiland staan plassen vol met water, wat een broedplaats voor muggen is. Er zijn verschillende soorten muggen op het eiland, (Dengue)muggen, (Zika)muggen, (Gelekoorts)muggen, (Chikungunya)muggen. Muggen, muggen en nog eens muggen, Aedes aegypti in de triljoenen. De kans op het krijgen van het ZIKA-virus neemt toe, Zika is een infectie veroorzaakt door het ZIKA virus (ZIKV) en wordt verspreid door de mug Aedesaegypti. En het Zika virus wil je echt niet krijgen. De gewone mug, kun je nog wel bestrijden met de antimuggenspuitbus of door ze plat te slaan met een elektrische vliegenmepper. Maar die kleine muggen wordt al een probleem. Dan heb je ook nog de hele kleine zwarte steekvliegjes, ze lijken onschuldig maar zijn dit helemaal niet, die bijten je gewoon en zijn niet te bestrijden. Het resultaat is dat je meteen onder de bulten zit.

Tijdens dit seizoen komt er ook meer onweer voor, meestal op grote afstand, boven Venezuela. Het is een prachtig gezicht die bliksemschichten, zolang het maar ver weg is. Maar helaas ook dat veranderde dit jaar. Een aantal keren onweerde het boven Bonaire en dan zit de angst voor blikseminslag er toch wel in. Harde donderslagen boven je hooft is geen pretje wanneer je op het water ligt met je bootje.

Vrienden en activiteiten

In de afgelopen drie jaar hebben we op het eiland een aantal mensen leren kennen, waarmee we af en toe Happy Hour doen en/of uit eten gaan.

Er zijn veel zeilers die hier al jaren komen tijdens het orkaanseizoen en die leren we ook steeds beter kennen. Op de zondagen spelen we altijd Mexican Train Domino. We hebben in deze periode verschillende locaties uitgeprobeerd en zijn nu beland bij ‘Yhanni’s Arepas’. Hier worden we elke zondag ontzettend hartelijk ontvangen door Yhanni en Leo. Het eten is buiten gewoon goed en de service is helemaal top. We gaan met plezier naar hun toe om daar de middag door te brengen. Er wordt fanatiek gespeeld om de Domino vlag te winnen. We hebben een aantal keren gewonnen, maar Ronnie en Babbie van de Campechano (uit Puerto Rico) zijn geduchte tegenstanders. Het is altijd een heel gezellige bijeenkomst.

Met een aantal zeilers spelen we af en toe ook andere spelletjes, zoals b.v. Chromino’s, Sequence, Phase 10 en Shit Happens. Dit laatste spel levert wel leuke discussies op waardoor je mensen op een heel andere manier leert kennen.

In mei zijn we met een groep zeilers gaan Blow Karten of ook wel Landsailing genoemd. We hadden dit nog nooit gedaan, dus eigenlijk wel spannend. We worden met een busje opgehaald en naar de andere kant van het eiland gebracht. Wanneer we aan het zeilen zijn, dan zetten we de zeilen en vaak hoeven we daarna niet zoveel te doen. Maar nu moet je sturen en het zeil bedienen en dat terwijl je met een rotgang over het terrein racet. Inspannend, maar geweldig leuk om te doen.

In juli gaan we met Linda en Michael van Sailacious naar de bekende ‘Scheetjes’ om midgetgolf te spelen.

We gaan met onze boot een dagje zeilen met Yvonne en Koen (Heavy Metal), zwemmen bij No Name Beach en lekker BBQ-en wanneer we weer aan de mooring liggen.

See Turtle Conservation

Dit is een organisatie die de schildpadden populatie beschermd. Medewerkers geven voorlichting over de zeeschildpadden zodat mensen beter weten hoe ze met de zeeschildpadden om kunnen gaan. Ook beschermen ze de nesten op de stranden. Op deze manier wordt geprobeerd de populatie in stand te houden. Zo komt het wel eens voor dat een nest te dicht bij het water wordt gelegd. Medewerkers van STCB zorgen er dan voor dat het nest verplaatst wordt naar hoger gelegen stukken strand. Ook vangt de organisatie de schildpadden om ze meten, wegen en ze een tag te geven. Hiermee kan worden bepaald of de dieren gezond zijn. Samen met Lonnie en Rita (Watoosh) en Beth (Harmony) zijn we met de auto naar Lac Cai Beach geweest, het noordelijke puntje van Lac Bay op Bonaire. We zijn gaan kijken hoe het vangen van de schildpadden in zijn werk gaat. Erg interessant om mee te maken. Hier bevinden zich enorme bergen met de prachtige schelp van de kroonslak, een eetbare slakkensoort waar vroeger veel op gejaagd werd. Op Bonaire zijn de slakken nu beschermd en mogen dus niet meer gevangen worden voor de consumptie. Het is een prachtige schelp met een mooie roze binnenkant.

Dia de Rincon

Rincón is het oudste dorp op Bonaire, in de 16e eeuw gesticht door de Spanjaarden. Alle andere dorpen die Bonaire telde zijn in de loop der tijd ‘samengesmolten’ met de hoofdstad Kralendijk, daarmee is Rincón eigenlijk de enige andere nederzetting op het eiland. Op 30 april dit jaar werd ‘Dia di Rincón’ gevierd, die vanwege het gemak, altijd samenviel met Koninginnedag. Dat laatste is nu vervallen, daar Koningsdag een paar dagen eerder is. Maar de Dia di Rincón blijft gehandhaafd op 30 april. Er rijden die dag speciale bussen heen en weer tussen Rincon en Kralendijk. We hebben geen auto dus dit is wel handig en voor een paar dollar wordt je vervoerd. Het is een gezellige drukte in Rincon, met overal kraampjes waar je kunt genieten van de lokalen lekkernijen. De drank vloeit rijkelijk en dat is te zien aan de overvolle prullenbakken langs de kant van de weg. Er is veel muziek, met mooi versierde wagens en dansende mensen in kleurrijke rationele klederdracht. Kortom het is één groot muzikaal feest. Ook komen we een paar bekende gezichten tegen en raken in gesprek met een meneer die speciaal voor deze dag van Curacao naar Bonaire is gekomen. Altijd leuk om zo in contact te komen met verschillende mensen. Wanneer dan ter sprake komt dat je met een zeilboot helemaal vanuit Nederland hierheen bent komen zeilen, zijn de mensen altijd erg onder de indruk.

Bij de bushalte wachten we op de bus die ons weer terug zou brengen, alleen die komt niet op het afgesproken tijdstip. Tja, typisch Bonaire, daar moet je maar aan wennen. Het resulteerde in meer dan één uur wachten. Maar genoeg afleideng van dronken feestvierders, praalwagens die voor de zoveelste keer langskomen. Achter de bushalte stond een restant van een oud huis, waarvan enkele muren beschilderd waren. Hoe kun je van iets lelijks toch iets moois maken!

Klusjes e.d.

Uiteraard ontkomen we er niet aan om enkele klusjes te doen.

De ‘werk-kooi’ moet helemaal leeg geruimd worden om bij de vuilwatertank te komen. Deze sluiten we goed aan en vervangen de pomp. Het enige voordeel van dit soort klussen is dat je weer van alles tegen komt. Tijd om dingen op te ruimen die niet langer gebruikt worden. Fred heeft wat schilderwerk gedaan in de kuip. Elektriciteit kabels door getrokken voor extra zonnepanelen die op de bimini komen. Tevens een nieuwe doorvoer gemaakt en we hebben waterdicht kapje in 3D laten printen. Toch wel handig die nieuwe technieken. Bij het bedrijf ‘Mas Riba’ hebben we een nieuwe lijn voor de dinghy gekocht. Deze werd keurig bij het dinghydock afgeleverd.

Via Koen en Yvonne (Heavy Metal) zijn we in het bezit gekomen van een kleine tafelvriezer. Deze wilden we in de werkkooi plaatsen, maar toen we de maten opnamen bleek dit toch wel een dingetje te gaan worden. Na het demonteren van de deur van de vriezer en met het nodige extra wringwerk is het Fred toch gelukt om deze door de deuropening te wurmen. Het paste allemaal maar net. We hebben nieuwe draden doorgetrokken voor een het stopcontact in de werkkooi. De accu’s laden niet goed meer op en ook hebben we een probleem met de start accu. Tijd voor nieuwe accu’s dus. Fred koopt 4 nieuwe accu’s bij de werf en deze worden keurig gebracht naar het dinghy dock. Het plaatsen van deze accu’s heeft nogal wat voeten in aarde, daar de gehele bakskist leeg geruimd moet worden. Op een dergelijk moment zie je weer wat je allemaal bewaard hebt. Zo komen we een oud CQR anker tegen wat helemaal verroest was. Joan, een bevriende landlubber, wilde die wel graag hebben voor in haar tuin.

De oude accu’s verwijderen is een behoorlijk zwaar karweitje. Zeker omdat Fred dit vanuit de bakskist moet doen en zich in allerlei bochten moet wringen. De nieuwe accu’s plaatsen is een net zo zware klus. Maar uiteindelijk zitten accu’s op hun plek en werken ze weer perfect. Na het meten van de oude accu’s, blijkt er één echt te zijn overleden, maar de andere nog redelijk goed. We besluiten deze te verkopen. Bij het dinghy dock glijdt één accu’s in het water en verdwijnt naar de bodem. Gelukkig was dit nu net de overleden’ accu. Met hulp van een stel aardige mensen is het gelukt om de accu weer bovenwater te halen.

Starlink

Starlink is een satellietnetwerk in opbouw van het Amerikaanse ruimtevaartbedrijf SpaceX voor het aanbieden van internettoegang. Door duizenden satellieten in een lage aardbaan te plaatsen hoopt het bedrijf wereldwijd breedbandinternet te kunnen leveren, tegen een prijs die vergelijkbaar is met huidige (bekabelde) internetverbindingen. De gebruiker heeft hiervoor een antenne nodig die “zo groot als een pizzadoos” is. Een van de doelen van Starlink is volgens SpaceX’ directeur Elon Musk het verdienen van geld om de ontwikkeling van SpaceX marsraket Starship en aanverwante missies mee te financieren. Er zijn vergunningen voor het operationeel netwerk met tot 12.000 satellieten en SpaceX vroeg in oktober 2019 een vergunning voor een uitbreiding met nog eens 30.000 satellieten aan.[1] Na twee lanceringen met ieder 60 satellieten was Starlink in januari 2020 gemeten naar het aantal satellieten reeds het grootste satellietnetwerk ter wereld. In november 2022 zijn er al meer dan 3000 satellieten in gebruik. Elon Musk wil met Starlink drie tot vier procent van de internetmarkt bedienen. Het netwerk richt zich op het platteland waar geen hoogwaardig internet is en 5G-techniek onaantrekkelijk is vanwege de afstanden. Hij richt zich niet op stedelijke gebieden; een satellietnetwerk zou volgens hem nooit genoeg bandbreedte voor een dichtbevolkt gebied kunnen leveren. We bestellen de Starlink in Nederland en bevriende zeilers Kees en Trees van de Rebel nemen deze voor ons mee uit Nederland. Nu hopen we overal internet te hebben, zelfs tijdens onze overtochten! Afwachten of dit ook daadwerkelijk het geval zal zijn. Wordt vervolgd.

Uit eten

Eén van onze favoriete activiteiten. We hebben het er maar druk mee, want aan het einde van het orkaanseizoen verlaten vele zeilvrienden Bonaire. We hebben met een aantal zeilers een bijzondere band gekregen en dan is afscheid nemen altijd weer heel dubbel. Sommige zullen we zeker terug zien, hier bij Bonaire of anders wel elders, maar andere misschien niet meer. We hebben er zeker een paar goede vrienden bij gekregen het afgelopen paar jaar. Bij afscheid nemen hoort drank en lekker eten en we vieren dit dan ook uitbundig! Zeilers grijpen toch wel elke gelegenheid aan om zich te laven. We gaan meerdere keren uit eten met een grote groep. Bij het Chinese restaurant ‘Jasmin Garden’ (waar we ook een aantal keren Domino hebben gespeeld) en het eten bijzonder goed is. Hier trof ik een stel komische stopcontacten aan die zich aangepast hadden aan de Chinese eigenaren.

Bij ‘El Bigote’, waar je o.a. overheerlijke spareribs kunt eten en de Margarita’s super lekker zijn. Bij ‘Beer en Burger’ waar je super grote en overheerlijk burgers kunt eten. De eigenaresse, Laura, ontvangt ons altijd zeer hartelijk. , Mezze, heerlijk kleine hapjes uit het Midden Oosten. We zullen ze missen: Curtis en Kimberley (Dr. Orders), Linda en Michael (Sailacious), Babbie en Ronnie (Campechano), Jan en Jane (Oh), Lonnie en Rita (Watoosh), Carin en Pia (Downshifting), Brian en Shelly (met hond Mozes, van Aria), Beth (Harmony) en nog vele anderen.

Ook met landlubbers (permanente en tijdelijke) gaan we uit eten bij ‘Joe’s’, één van onze favoriete restaurants. Joland en Karin hebben een klein resort hier op het eiland en Joland leerden we kennen toen we nog F1 keken bij ‘El Mundo’.

Met Tom en Joan (die we leerden kennen tijdens het kijken naar de F1 races en van het noodelen) gaan we een aantal keren bij ‘Tera Cora’ eten op de avonden wanneer er Grieks eten is. Bijna altijd eindigen bij ‘Little Havana’ een café waar het altijd gezellig is, om te genieten van onze Ierse en Italiaanse koffie. Je kunt wel zeggen dat we daar vaste klant zijn. Er worden hier met vaste regelmaat leuke muzikale evenementen georganiseerd, zoals jamsessies, Guilty Pleasure Nights etc.

We zien onze goede vriend Guus (Yemanja) die we al enkele jaren kennen en in/op verschillende landen/eilanden hebben weer gezien. We gaan uit eten bij Julians (zat voorheen tegenover Karel’s, maar tegenwoordig in het overdekte gedeelte achter restaurant Zeezicht. Hier wordt je altijd heel vriendelijk ontvangen door de eigenaar, die ons ook al aardig kent en Fred altijd Commandante noemt.

Verjaardagen

Fred werd 66 jaar in september en ik gaf hem o.a. een grote fles ‘Kraken’, Black Spiced Rum. Voormijn verjaardag kreeg ik van Fred o.a. een heleboel smiley magneetjes voor op ons prikbord. Zo kan ik elke dag aangeven in wat voor ‘mood’ ik ben. Om mijn verjaardag te vieren nodigden we een aantal vrienden uit om samen mee uit eten te gaan bij restaurant “Mezze”. Ik word schromelijk verwend en het is een hele gezellige avond.

Kit

Die brengt nog steeds af en toe een vliegend visje binnen. Kit brengt zijn tijd voornamelijk door met ergens lui liggen slapen. De laatste tijd heeft hij s ’avonds de kolder in zijn kop en gebruikt de boot als een soort race traject. Van binnen naar buiten rennen over alles en iedereen heen. Laatst kwamen vrienden langs met de dinghy en sprong hun hond ineens aan boord. Dat was schrikken voor Kit, hij vloog alle kanten op en de hond er achter aan. Met een opgeblazen staart zat Kit op de giek toe te kijken hoe dat beest weer in de dinghy ging. Voorlopig blijft Kit uit de buurt van bezoekende dinghy’s, want je weet maar nooit of er weer een raar beest aan boord komt. Treurig nieuws kwam van vrienden die ook een kat aan boord hadden. Hun katje was over boord gevallen en niet meer terug gevonden. Dit is al de tweede kat van hun die dit overkwam. Gelukkig hebben wij een goed net langs de railing, dat scheelt wel. Maar je weet het nooit, we houden hem goed in de gaten.

Haakprojecten

Eén van mijn hobby’s is haken. Op dit moment maak ik kleine beestje en poppetjes die ik weg kan geven onderweg. Een bevriende zeilster vroeg of ik één van de beestjes op wilde sturen naar hun pas geboren kleinkind. Zo gezegd, zo gedaan. Altijd leuk om weer iemand blij te mogen maken.

Sinterklaas

Is ook weer aangekomen op Bonaire, dit maal per sleepboot. Ondanks alle verschrikkelijke berichten van gezonken pakketjes boot, is hij met zijn pieten heelhuids aangekomen. In zijn gevolg vele grote en kleine bootjes. Al toeterend kwam hij langs. Naast de vele donker geschminkte pieten, liepen er ook rond met gekleurde gezichten en een extra witte Sinterklaas.

Voor zover dit lange blog over de afgelopen 9 maanden.

Het is een tijd geleden dat we onze website hebben bijgewerkt, Maar dan nu eindelijk het verhaal wat vorige jaar begon.

Na een nachtje goed geslapen te hebben, gaan we aan de slag met opruimen, droogmaken etc. We moeten wachten totdat we de uitslag van onze Coronatest krijgen voordat we van boord mogen. Rond 16:00 uur hebben we nog niets gehoord. We hebben contact met de GGD en krijgen te horen dat uitslag gelukkig negatief is. Vlak daarna komt Gareth van de Marina langs om ons de uitslag op papier te overhandigen. We mogen weer de kant op.

Curacau Marina
We waren blij met de hulp van Gareth en ook het weerzien met Melissa van kantoor is weer leuk. James, is één van de guards die bij de ingang van de werf zit. Hij komt uit Haïti, is bijzonder vriendelijk en heeft altijd een grote glimlach op zijn gezicht.

Auto huren
Op dit moment is het erg druk op Curaçao vandaar dat het nogal moeilijk is om een autootje te huren. Gelukkig maken we via zeilvrienden contact met Bas Koster, die kleine autootjes verhuurt. Het zijn kleine zeer eenvoudig autootjes, die niet opgaan voor een schoonheidsprijs. Verwacht er dus niet teveel van zeiden onze zeilvrienden, het is wat het is. Het heeft 4 wielen, een stuur en een dak, dit laatste is wel voorzien van gatenkaas, maar ach, je moet wat. In de loop van de week kopen we een dekzeiltje om over het dak te doen wanneer we thuis zijn, om te voorkomen dat het interieur helemaal nat wordt. Het is wat behelpen, maar goed, het autootje rijdt en brengt ons waar we heen willen.

De volgende dag gaan we naar douane en immigratie om het papierwerk af te handelen en boodschappen doen.

Opruimen en droogmaken
Alles onder de vloerdelen gecontroleerd. Er was erg veel nat geworden met als gevolg dat we heel veel weg hebben moeten gooien. Oude potten verf, blikjes met onbekende inhoud etc. etc. Ook geen grote ramp, werd ook wel eens tijd om één en ander uit te zoeken. We krijgen zo ook een beter overzicht van welke klussen ons allemaal te wachten staan.

Medicatie was ook deels nat geworden, ondanks de (officiële) waterdichte bussen. Er was al veel over de datum zodat we dit ook maar eens grondig nagekeken hebben. We maken een nieuwe lijst om de medicatie weer aan te vullen voor na het orkaanseizoen.

Nieuwe plastic bakken in allerlei formaten
We schaffen nieuwe plastic dozen aan in allerlei formaten om alles beter in op te bergen. Zo blijft het droger en kunnen we (hopen we) de spullen beter terug vinden.

Klussen
Voor het vervangen van de ramen hebben we meteen al contact opgenomen met de timmerman Pedro de Aldrey, La Yola Woodworks. Hij heeft zijn bedrijfje op het terrein van de Marina en heeft ons vorige keer (2 jaar geleden) geholpen om de twee kleine ramen in de romp te vervangen. Hij levert goed werk en we zijn uitermate tevreden met de manier waarop hij werkt. Zeker aan te bevelen voor een ieder die een vakman nodig heeft. Voor verdere informatie kun je altijd contact met ons opnemen. Voorlopig heeft Pedro geen tijd, het zal na de feestdagen worden, wat geen probleem is, want we hebben genoeg andere dingen te doen.

Er is veel nat geworden onder de vloer en één van de vloerdelen zal ook vervangen moeten worden.

Dat betekend hout bestellen, op maat laten maken door Pedro en in de beits zetten. We herstellen andere delen (o.a. met epoxy) die door het water nat geworden zijn. We maken nieuwe plankjes in het kastje achter de wc, waardoor de spullen overzichtelijker opgeborgen kunnen worden.

De 2^e toilet aan boord is oud en nooit gebruikt door ons. Zonde van de ruimte, dus tijd om deze te verwijderen en alle slangen e,d, Op deze manier creëren we weer iets meer bergruimte. Want je hebt tenslotte nooit genoeg ruimte aan boord!

Twee handgrepen op het dek vervangen, we hebben in 2016 nieuwe laten maken bij een timmerbedrijf. Nooit toe gekomen om deze eerder te bevestigen en nu we toch bezig zijn…….

Zodra Pedro tijd heeft beginnen we aan de twee zijramen in de romp. We hebben platen Lexaan besteld in Nederland en deze op maat laten zagen. De zus van Fred zorgt voor een juiste verzending naar Curaçao. De oude ruiten worden verwijderd en het aluminium frame wordt schoongemaakt en voorzien van aluminium verf. Het houten frame aan de binnenkant is niet meer te gebruiken en wordt opnieuw gemaakt door Pedro. Mijn werk is om alles in de beits te zetten. De ruit wordt geplaats en met speciale kit, die tegen tropisch temperaturen bestand zijn, vast gezet. Het houten frame binnen wordt met enkele schroeven vastgezet. Dat ziet er meteen weer een stuk beter uit!

Voor de grote ruiten aan weerszijde heeft Pedro genoeg materiaal. Dit is een grotere klus, want eerst moeten de oude ruiten verwijderd worden, inclusief alle oude kit, wat een pokken klus is. Wij doen zoveel mogelijk het voorwerk, zodat Pedro het ‘echte’ werk kan doen.

Er moet het nodige hersteld worden aan het houtwerk en dat kost tijd. Het is een lange tijd zeer stoffig in de boot. Het is een langzaam proces, maar uiteindelijk zeker de moeite waard.

Voor deze ruiten hebben we besloten om ook gebruik te maken van Lexaan, wat slagbestendiger is dan voorheen. Ook besluiten we in samenspraak met Pedro om de ruiten te voorzien van schroeven. Voor deze ruiten maakt hij ook gebruik van speciale kit, welke beter bestand is tegen hoge temperaturen. Wanneer de ruiten gemonteerd zijn en alles weer netjes in de verf zit, zijn we heel blij met het resultaat. Geen lekkage meer en het ziet er een stuk mooier uit!

Motor problemen
Dat was nog wel even een dingetje, om uit te zoeken wat het probleem nu eigenlijk was. Uiteindelijk bleek dat er koelvloeistof lekt, waardoor de motor te heet werd. Vooral op een aantal plekken in de pakkingen lekte er koelvloeistof. Gelukkig was er een collega zeiler John in de buurt die de nodige ervaring op motor gebied heeft die ons kon helpen. Met behulp van een flesje Barsleaks, bij Napa gekocht, zijn de lekkages gestopt.

Diverse klusjes
We hebben extra waterpompen, een Whale pomp, met groter vermogen aangeschaft en geïnstalleerd. Het zal ons geen 2^e keer overkomen met deze pompen. In de bilge en onder de vloer waar de oude wc heeft gezeten monteren we een van de pompen. Ik voorzie mijn zonnespiegel weer van een nieuw laagje verf.

Verstaging
Gijs Sijbranda, Curacao Rigging, heeft de verstaging gecontroleerd en geconstateerd dat, met uitzondering van 1 verstaging, alles in goede conditie is. Bij deze ene verstaging heeft hij een spanner vervangen. We ontvangen vervolgens een rapport, wat ook weer goed is voor de verzekering.

Mast en kabel marifoon doortrekken

Dit heeft wel wat voeten in aarde gehad, want natuurlijk lukte het ons niet om in één keer de kabel door de mast te trekken. Zodra de draad beneden is, zijn we er nog niet, want dan moet de draad nog van voren naar achteren over het plafond. Ook hier waren wat hobbels, maar uiteindelijk konden we alles weer goed aansluiten.

Lieren schoonmaken

Dit is altijd een vies en vervelend klusje. We hebben wat problemen met het loskrijgen van enkele schroeven en na wat gevloek lukte het toch.

Ketting dinghy, voorzien van slijtvaste hoes

Om deze ketting hadden we voorheen een tuinslang gedaan, maar die is in de loop der tijd en met de tropische hitte, zacht en plakkerig geworden. Nu hebben we een synthetisch slijtvaste hoes gekocht en deze op maat gemaakt. Zo wordt het beschadigen van de dinghy tegengegaan en is de ketting ook soepeler op te bergen. Dit is echt aan te bevelen.

Vuilwatertank in vooronder verwijderd

In het vooronder zat een extra vuilwatertank die niet door ons gebruikt werd. Hoogste tijd om deze te verwijderen. Het levert iets meer ruimte op voor het opbergen van andere dingen. Het verwijderen ging nog niet van een leien dakje. Het was best een ingewikkelde klus, omdat je je kont niet kunt keren in het vooronder. Maar uiteindelijk is het gelukt en kon Fred meteen een aantal dingen herstellen, zoals de trap in het vooronder beter vastzetten. Houten wanden werden met epoxy hersteld en oude restanten verwijderd.

Vloerdeel onder salontafel vervangen

Pedro, de timmerman, zaagde dit vloerdeel op maat waarna ik deze in de beits heb gezet.

Andere dingen doen

Natuurlijk moeten er ook boodschappen gedaan worden en dan ineens zien we een roze olifent. Denk nu niet dat we door al die Happy Hours, met overmatig alcohol gebruik, aan het hallucineren geslagen zijn. Hij stond er echt en hij was knal roze, net als, heel toevallig, mijn bloesje. Zie de foto als bewijs!

Roze Olifant

Feestdagen
We zijn niet echt in de Kerststemming en daarom heb ik ook geen kerstversiering opgehangen dit jaar. Niet alleen vanwege het klussen en de rommel, maar het gevoel is er gewoon even niet. We versieren de boot dit jaar niet, ook omdat de meeste lampjes nat geworden zijn. We doen samen enkele spelletjes en eten uiteraard wel enkele oliebollen. Vanaf januari gaan we er weer hard tegen aan.

Visum voor Amerika
Tot nu toe was het ons niet gelukt om een afspraak te maken bij de Amerikaanse ambassade om een visa te krijgen. Daarom maken we zo ze snel mogelijk een afspraak. Na het invullen van de vragenlijst en het maken van de afspraak online, gaan we ons voorbereiden voor het interview op de ambassade. Er doen zoveel verschillende verhalen de ronde over dit interview, in het bijzonder de vragen die gesteld zouden gaan worden. We zijn op het ergste voorbereid en gaan zonder mobiel naar onze afspraak toe.

We moeten buiten wachten totdat we toestemming krijgen om naar binnen te mogen. Vanaf hier heb je wel een heel mooi uitzicht over de Willemstad.

We komen bij de balie en zodra de beambte hoort dat we per zeilboot naar Amerika (of de Amerikaanse eilanden) willen gaan, is het krijgen van een visum een eitje. Toch fijn dat mensen zo enthousiast kunnen zijn over onze manier van leven. We kunnen het visum de volgende dag al ophalen. Dat ging zeker voorspoediger dan we hadden verwacht.

Zeilvrienden en uit eten
Canadese zeilvrienden, Don and Heather zijn zeilers die een lange tijd onze buren op Bonaire waren en die we nu als overburen in de Marina hebben. Ze hebben hun boot verkocht en zijn deze nu aan het leegruimen. Wat bewaart een mens toch veel. Dankzij deze lieve mensen hebben we heel wat spulletjes erbij, variërend van boeken, gereedschap, stof en heel veel tips hebben we ook gekregen. Met hun hebben we regelmatig HH gedaan en zijn lekker uit eten geweest. Een van de keren aten we bij restaurant ‘De Visserij’.

Dit is een zeer populair visrestaurant met uitzicht op zee. Heerlijk gegeten en veel plezier gehad. Ook Café Old Dutch is één van onze favoriete plekken. We zullen Don en Heather missen, maar wellicht zien we ze ooit weer terug.

Pieter en Inge van de ’Baerne’ komen we ook weer tegen, zij liggen met hun boot in het Spaanse water. De vorige keer hebben we met regelmaat Happy Hour samen gedaan. Altijd gezellig om elkaar weer te zien.

Ook komen we weer Jeroen en Karin tegen van de White Pearl. Deze zeilers hebben we al een paar keer ontmoet tijdens de 6 jaar dat we onderweg zijn.

Oda en Onno hebben we ook in Bonaire ontmoet en nu hier weer. Zo zie je maar weer, iedereen kom je wel weer tegen in de Carieb. We hebben hun geholpen met een stel reserve zeillatten die we nog hadden en nooit gebruikt zijn door ons.

We leren John en Annelies van de Frantzeska wat beter kennen. John heeft ons o.a. met de motor geholpen. We wisselen verhalen en tips uit, altijd handig de ideeën van anderen.

14 jaar samen
Op 14 maart gaan we lekker met z’n tweetjes uit eten om te vieren dat we alweer 14 jaar samen zijn. We eten bij Rozendaels, daar hebben we al eerder gegeten en dat beviel ons goed. Deze keer liep het allemaal wat anders. We zaten nog maar net toen er een enorme regenbui los barste.

We vluchten even naar binnen toe. Er was geen plaats, maar onder het afdakje wachten we de bui af. Toen het wat droger werd hebben we alsnog onze maaltijd kunnen nuttigen. Aan een dessert kwamen we helaas niet toe omdat het opnieuw begon te regenen. Er waren zoveel mensen die naar binnen vluchten dat de manager de mensen eigenlijk gewoon weg stuurde. Bizar zoals deze man reageerde. Had ons gewoon een parapluutje gegeven……..

Terug naar Bonaire
Begin maart 2022 zijn we eindelijk weer zover dat we kunnen vertrekken naar Bonaire. We klaren uit bij de douane, leveren de auto in bij Bas en nemen weer afscheid van bevriende zeilers.

Om even los te komen van al het geklus, zeilen we eerst naar Klein Curaçao om daar een nachtje aan een mooring te liggen. Wat is het toch een prachtig eilandje. De rust die er heerst zodra de toer bootjes weer vertrokken zijn naar Curaçao. We liggen helemaal alleen aan een mooring voor het eiland.

Zelfs Kit is uitermate tevreden met deze rust na al die maanden van stof en herrie. Hoewel hij wel wat vrolijker mag kijken.

Onze voormalige buren in Bonaire, van de Maruva, hebben we gevraagd of zij een fender aan een mooring willen doen voor ons. Gelukkig is het mooringveld nog niet vol in deze tijd en weldra liggen we weer aan onze ‘eigen’ vertrouwde mooring. Voorlopig zullen we bij Bonaire blijven, zeker het hele orkaanseizoen (juni-december).

September t/m november 2021

Klusjes
We hebben in de afgelopen twee jaar een aantal klusjes gedaan en ook wat nieuwe aankopen voor de boot. Zo hebben we onze oude dinghy vervangen, omdat we het plakken van de lekkages een beetje zat waren. De nieuwe dinghy is iets groter en heeft een aluminium bodem die aan de binnenkant vlak is, dat scheelt weer een paar verzwikte enkels. We zijn er heel blij mee, want het is uiteindelijk toch ons vervoermiddel tussen de boot en de kant!

De schermen van ons navigatiesysteem (Nexus) waren niet helemaal leesbaar meer doordat er vocht bij was gekomen en de windmeter (die boven in de mast zit) werkte ook niet meer. Aangezien Nexus onderdelen niet meer leverbaar zijn hebben we voor het merk NASA, type Clipper, gekozen. Tijdelijk hebben we een windvaan gemonteerd op de mast en na ontvangst van het nieuwe navigatiesysteem, hebben we de elektronische windmeter gemonteerd. Het monteren van de schermen verliep redelijk soepel, maar het doortrekken van een nieuwe draad van boven in de mast naar beneden ging wat minder soepel. Dit had nogal wat voeten in aarde want bij één van de eerste pogingen brak de draad waarmee we het snoer doortrokken en bleef het restant in de mast zitten. Na verschillende pogingen met een visdraad en wat lood aan het einde van de draad is het toch eindelijk gelukt en kwam ook het restant visdraad mee naar buiten onderaan de mast. Daarna moest de draad nog bij de mast naar binnen toe en helemaal naar achteren door getrokken worden, over het plafond van de salon, naar de kuip toe. Dit ging gelukkig een stuk voorspoediger. Het afstellen lukte ook goed en alles werkte weer naar behoren.

Af en toe laten we de motor een half uurtje draaien om wat extra stroom te creeren op erg bewolkte dagen. Daarnaast is het ook goed om te weten of alles nog wel naar behoren werkt. De motorolie is gecontroleerd en bijgevuld, zo ook de keerkoppeling olie gecontroleerd en bijgevuld.

Helaas is de watermaker al maanden niet meer in gebruik. Daarom halen we om de twee weken water aan de kant met jerrycans. Vanuit de dinghy pompen we het water uit de jerrycans rechtstreek naar de tank toe met een losse pomp. We hebben 4 jerrycans van 20 liter (kg) die we 2x vullen en dat scheelt Fred een hoop gesjouw op deze manier. We hopen dat we in Sint Maarten wellicht iemand kunnen vinden die ons met de watermaker kan helpen. Wordt vervolgd.

Ook de naaimachine heeft weer wat overuren gedraaid. Ik ben erg blij dat we deze aangeschaft hebben voor onze reis. Het is weliswaar een eenvoudige Bernina naaimachine, maar deze verricht zeer goed werk en gaat door vele lagen stof en pvc heen. Enkele horretjes voor de luiken (tegen de muggen) moesten vervangen worden. Ook voor onze toegang hebben we een systeem gemaakt met een hor, zodat Kit (onze kat) gemakkelijk in en uit zou kunnen en wij toch geen last van muggen zouden hebben. In 2013 hebben we zelf een nieuwe bimini gemaakt. In de afgelopen jaren heb ik een aantal plekken extra moeten versterken en nu lieten enkele naden los. Na zoveel jaren aan de zon onderhevig geweest te zijn, lieten de naden los. Het was de hoogste tijd om alle naden weer even opnieuw te naaien. We denken er over om een harde/vaste bimini te maken, maar voordat we zover zijn moet deze bimini nog een tijdje mee kunnen.
De ruiten van de buiskap waren, door al het Sahara zand wat hier rond waait, bruin en mat geworden. Je kon er met geen mogelijkheid meer met goed fatsoen door heen kijken. We hebben deze ruiten vervangen en ook maar meteen van stof (Sunbrella) afdekschermen gemaakt. Deze zitten vast met klittenband en kunnen snel en eenvoudig verwijderd worden. Dat scheelt slijtage van de ruit en ze worden niet of nauwelijks meer vuil. Eén van de lieren moest nodig schoon gemaakt worden, want ze werkten niet meer naar behoren. Het is niet één van de leukste klusjes, maar moet toch af en toe gebeuren. We maken gebruik van een spuitbus die ze in garage gebruiken om remmen schoon te maken. Dit werkt bijzonder goed en snel. Kortom: uit elkaar gehaald, schoongemaakt, opnieuw ingevet, geolied en weer in elkaar gezet. Ze lopen weer als gesmeerd!

Vaccinaties
In maart 2020 kregen we allebei onze vaccinaties. Deze maand (november 2021) werd er gestart met de Booster-vaccinatie. Gelukkig heb ik meteen een afspraak kunnen regelen en stonden we om 9:00 uur in de rij. Een van onze zeilende (tevens Land Lubber) Wendy, werkte op de locatie en gaf ons beide de vaccinatie. Nu hopen we voorlopig goed beschermd te zijn tegen het Corona-virus en eventuele varianten. Het maakt het reizen in ieder geval een stuk gemakkelijker.

IND perikelen
Na een jaar moesten onze Sedulas weer verlengd worden en begon het hele ritueel weer opnieuw. Het was weer een heel gedoe met veel papierwerk, geduld en een hoop ergernis van onze kant. Heb ik altijd gedacht dat Nederland zo bureaucratisch is en dan kom je hier in de Carieb, waarvan je denkt dat alles zo relaxed is, blijkt het hier nog vele malen erger te zijn. Ons geduld wordt aardig op de proef gesteld, maar we leren er steeds beter mee omgaan. Mijn nieuwe Sedula is nu voor 5 jaar geldig en die van Fred weer voor 1 jaar. Verschil moet er zijn niet waar! Voorlopig ben ik er in ieder geval mee klaar, maar Fred zal over een aantal maanden, wanneer we weer terug zijn bij Bonaire, wederom de papierenmolen in moeten.

Dat brengt me meteen op het volgende onderwerp.

We gaan weer zeilen!
Door alle perikelen rondom het Corona virus hebben we ruim 2 jaar (sinds november 2019) niet gezeild. We lagen aan een mooring bij Bonaire en hebben daardoor nog niet zoveel gezien van de Carieb. Nu we gevaccineerd zijn en de meeste eilanden weer wat meer toegankelijk zijn geworden, kunnen we weer reizen. Het is fijn om weer op pad te kunnen en andere plekken te ontdekken. Het orkaanseizoen (juni-november) is voorbij en nu is het de bedoeling om in de eerste week van december te vertrekken. Uiteraard zijn we afhankelijk van het weer, dus een exacte datum is nog niet bekend. De komende maanden zullen we als eerste naar Sint Maarten zeilen en dan langzaam afzakken naar beneden langs de andere eilanden. Ergens eind april of begin mei 2022 zullen we weer terug komen bij Bonaire, onze thuishaven, om daar het volgende orkaanseizoen af te wachten. Het is veel te lang geleden dat we echt gezeild hebben en we hebben er enorm veel zin in!

Voordat we uberhaupt kunnen vertrekken legen we de reserve jerrycans met diesel in de tank. Varen naar de haven toe (dat is dan meteen even een proefvaartje of de motor nog goed loopt) betalen de mooring kosten, vullen de jerrycans en de tank met verse diesel en wordt ook de watertank voor de laatste keer bijgevuld. We bergen zoveel mogelijk losse dingen netjes op en maken de boot vaarklaar voor vertrek. De dag voor vertrek halen we de laatste verse boodschappen en worden onze fietsen thuis gestald bij een bevriende Bonairiaan. We brengen een bezoek aan de douane om ons uit te klaren en halen de laatste weersverwachtingen binnen. Voor elke langere zeiltrip bereiden 2-3 maaltijden voor, zo ook deze keer. Dan zijn we bijna klaar voor ons vertrek. Nog even genieten van een laatste mooie zonsondergang bij Bonaire en een beetje relaxen. Niet te laat naar bed, want morgen beginnen we weer aan nieuwe avonturen!

Naar Nederland

Vanwege Kit, onze kat, gaan we nooit samen naar Nederland. Het zal wel weer even wennen zijn voor Fred om helemaal alleen op de boot te zijn. In augustus ben ik voor 21 dagen naar Nederland geweest, het was alweer 2 jaar geleden. Voor mijn vertrek zocht ik mijn schoenen op en kwam al gauw tot de ontdekking dat de zolen uit elkaar vielen. Door de warmte waren deze gewoon verpulverd. Ook mijn spijkerbroek kon ik helaas niet meer aan, een nadeel van het goede leven op Bonaire. Maar goed ik moest dus nog even op de valreep op zoek naar nieuwe dichte schoenen en een spijkerbroek. In Nederland kocht ik weer een paar goede schoenen van ECCO, daar doe ik normaal gesproken jaren mee. Ook de nodige extra papieren moesten in orde zijn, zoals gezondheidsformulier, vaccinatie bewijs etc. In het vliegtuig moet je voortdurend een masker op hebben, dat is behoorlijk vervelend want de trip duurt ongeveer 10 uur. Ik had een ruime zitplaats en omdat ik alleen reisde was de zitplaats naast mij vrij.

We naderen Nederland en wanneer ik naar buiten kijk uit het vliegtuig valt me op dat alles zo groen is. Ik zal wel weer even aan de temperatuur moeten wennen vrees ik. Eenmaal op Schiphol geland, moest ik vervolgens nog uren wachten op mijn koffers. Als verklaring werd gegeven dat er te weinig grondpersoneel beschikbaar was. Samen met mijn medepassagiers wachten we (on)geduldig op de koffers. Er waren te weinig zitplaatsen, i.v.m. de Covid maatregelen. Hoewel er veel mensen zich totaal niet aan de regels hielden en toch op veel plekken dicht op elkaar gingen zitten. Ik probeerde een beetje afstand te houden. Helaas konden we nergens iets te drinken krijgen, wat wel een beetje afzien was. We kregen wel een bosje tulpen als welkom in Nederland! Ik had liever een flesje water gehad. Wat meteen weer opvalt is dat het zo druk is, iedereen heeft haast en weinig aandacht heeft voor een ander. Hier op Bonaire zeggen we iedereen gedag, maar dat is in Nederland echt niet het geval. Eigenlijk mis ik Nederland helemaal niet meer, met uitzondering van mijn familie en vrienden natuurlijk. Ik had een klein autootje gehuurd zodat ik zelfstandig kon gaan en komen. Het was weer even wennen, want ik had al 2 jaar geen auto meer gereden. Maar het is net als fietsen, dat verleer je niet. De vorige keer was het mij te druk geweest om van hot naar her te reizen, dus deze keer heb ik het dan ook iets anders aangepakt. Ik wilde de meeste tijd bij mijn kinderen door te brengen.

Mijn oudste zoon Steven was pas verhuisd van Amsterdam naar Amersfoort en nu kon ik eindelijk hun nieuwe woning bekijken. Samen met hem en mijn kleindochter hebben we heel veel leuke dingen gedaan. We zijn naar musea geweest, de dierentuin, een kasteel bezocht, naar de bioscoop, het kattencafe en door Amersfoort gewandeld. Het was bijzonder fijn om bij ze te zijn.

Ook een paar dagen bij mijn jongste zoon Vincent in Amsterdam geweest en daar kwam ik helemaal bij van alle activiteiten. We hebben lekker eten besteld en samen tijd doorgebracht.

Het weekendje bij mijn schoonzusje en zwager in Den Haag was super gezellig en het was leuk om mijn nichtje en neefje weer eens te zien. Lekker op pad geweest met mijn schoonzusje Ingrid, gezellig winkelen en naar het strand van Scheveningen, waar we in het zonnetje aan de wijn zaten. Erg fijn om elkaar weer even te kunnen knuffelen. Dat heb ik toch wel gemist! Foto: 10 Verder ben ik nog langs een aantal hele goede vrienden geweest, die ik ook alweer meer dan 40 jaar ken. Tussendoor nog enkele boodschapjes gedaan. Het laatste weekend was ik bij één van mijn beste vriendinnen Anneke (die ik al bijna 30 jaar ken) en haar man Ad. Traditie getrouw gingen Anneke en ik uit eten bij “De Griek”, iets wat we voor mijn vertrek met vaste regelmaat deden. In dit weekend verzamelde ik alle aangekochte en bestelde artikelen en werd er weer een extra koffer gevuld om mee terug te nemen naar de boot.

Natuurlijk heb ik lang niet met iedereen kunnen afspreken en gelukkig begrepen de meeste vrienden dit ook wel. De tijd in Nederland was

Tot en met juli 2021

De tijd gaat snel wanneer je in het ‘Paradijs’ woont. Er zijn alweer enige maanden verstreken sinds ons laatste blog en dus de hoogste tijd voor een nieuw blog.

Vincent op bezoek
In oktober 2020 kwam mijn jongste zoon op bezoek. In eerste instantie zou hij 3 weken blijven, maar door de Corona perikelen werd zijn terugvlucht afgelast en heeft hij zijn bezoek met meer dan een week verlengd. Vincent was nog geen twee dagen op het eiland toen de Corona maatregelenstrenger werden, waardoor we behoorlijk beperkt werden in onze vrijheid. De restaurants gingen dicht, dus voorlopig niet uit eten en helaas ook geen Happy Hour voorlopig. Wel konden we gebruikmaken van ‘Take Away’. Helaas ging ook het Nationale park dicht, daar konden we dus ook niet heen. Als alternatief huurden we voor een aantal dagen een auto en maakten een rondrit over het eiland, waardoor Vincent toch een indruk kreeg van Bonaire. We reden over hobbelige ‘Offroad’ weggetjes waarvan we geen idee hadden waar we uit zouden komen, wat op zich redelijk spannend was. Bonaire is een snorkel en duikeiland en daar heeft Vincent gretig gebruik van gemaakt. Een bevriend zeiler, die tevens duikinstructeur is, ging samen met Vincent en Fred duiken. Voorafgaande kreeg Vincent enkele basisinstructies en deden ze een aantal proefduiken. Dat ging super goed, Vincent bleek een natuur talent te zijn. Vervolgens zijn ze een aantal keren gaan duiken met zijn 3-tjes. Ook hebben we elke dag wel even gezwommen en gesnorkeld, want er zijn genoeg vissen in de buurt van de boot te bewonderen. Na een aantal weken gingen de restaurants weer open en konden we weer gezellig uit eten en genieten van de gezellige Happy Hours.

Vincent is een bekwaam schaker en speciaal voor hem werd er een simultaan wedstrijd georganiseerd bij restaurant ‘El Mundo’, één van onze favoriete restaurants.

Het was de tweede keer, sinds ons vertrek, dat Vincent langere tijd aan boord was. Het was erg fijn om zoveel tijd samen door te brengen. Wat ons betreft zeker voor herhaling vatbaar!

Ontspanning
We volgen jaarlijks de Formule-1 races, waar we dan ook zijn. De trainingen en kwalificaties kijken we meestal gewoon aan boord op onze eigen tv, maar voor de echte race (die op zondag gehouden wordt), gaan we naar restaurant ‘El Mundo’. In de afgelopen twee jaar hebben we daar een aantal gelijkgestemden ontmoet. De meeste zijn Nederlandse ‘land Lubbers’ (geen zeilers maar mensen die op het land wonen). Als Nederlander zijn we natuurlijk fan van Max Verstappen en dat is ook wel te merken. De sfeer zit er altijd goed in en de mensen zijn zeer enthousiast. Met vaste regelmaat kun je het gejuich al op afstand waarnemen. De wedstrijden zijn vaak vroeg in de ochtend (vanwege tijdsverschil) en dan nemen we daar ook een lekker ontbijtje.

Uiteraard kunnen we ook lekker helemaal niets doen en wat is het dan lekker om lui in een opblaasband, glaasje erbij te relaxen!

Domino spelen
In de Carieb wordt een heel ander soort domino spel gespeeld dan we gewend waren van huis uit. Dit spel heet: ‘Mexican Train Domino’ en wordt gespeeld met stenen met tot 12 cijfers. In Trinidad hadden we al kennis gemaakt met dit spel en daarna zelf ook een spel aangeschaft. Voor de zeilers (meestal Amerikanen en Canadezen) is dit een gezellige bezigheid op de zondagen. Doordat vele zeilers vast zaten op Bonaire gaf ons dat mooie de gelegenheid om deze zeilers beter te leren kennen. Natuurlijk zijn er ook anderen nationaliteiten die meespelen, zoals oa uit Puerto Rico. We spelen voor ons plezier, maar dat betekend nog niet dat we niet fanatiek zijn! Het zijn altijd hele gezellig zondagmiddagen. Door één van de zeilers is een vlag gemaakt die rouleert als je wint. Deze vlag heeft al een aantal keren op de ‘Pegasus’ gewapperd! Na afloop van het spel doen we samen nog een borrel en gaan soms met een aantal uit eten. Dit geeft een ieder ook de mogelijkheid om ons (Nederlanders met onze aparte gewoontes) een beetje beter te leren kennen. Zo komt de directheid en openheid van Nederlanders ter sprake en werden onze (voor)oordelen (die we toch allemaal wel hebben) over o.a. Amerikanen wat afgevlakt of juist versterkt. Wanneer je langere tijd ergens voor anker of aan een mooring ligt, zie je toch vaak gebeuren dat zeilers met dezelfde nationaliteiten bij elkaar ‘klitten’. Daarom zijn dit soort bijeenkomsten des te leuker. 

Inspanning
Om de dag doen we met onze, op Bonaire gekochte fietsen, boodschappen. Maken af en toe een rondje op de fiets, zwemmen en snorkelen we. Als groepsactiviteit ‘Noodelen’ we (in zee met een drijver) met enkele andere zeilers vlakbij onze boot. Dit proberen we 2x per week te doen. Fred maakt gemiddeld 1x per week een duik samen met andere zeilers en/of land Lubbers. Intussen heeft hij al ruim 70 duiken gemaakt bij Bonaire en is nu een officieel ‘Advanced Open Water Diver’.

Reversals
Dit jaar viel het reuze mee met de reversals, we hebben er maar een paar gehad. Sommige wat heftiger dan de andere. Vaak ziet het er vanaf de kant veel indrukwekkender uit dan wat wij ervaren. Dit jaar brak er maar één lijn, dus we gaan vooruit. Tijdens een reversal komt de wind niet meer vanaf het land maar juist vanaf de zee, dat maakt dat er hogere golven ontstaan. Het is veelal het gevolg van een orkanen die ontstaan bij Kaapverdië richting de Caribbean trekt.

De Pegasus duikt onder

Uit eten, HH en feestjes
In het begin dat we bij Bonaire waren deden we eigenlijk wel erg vaak Happy Hour, wat een enigszins uit de hand liep. Niet alleen qua kosten, maar ook wat het alcohol gebruik, dat met de dag meer werd. Zijn niet alle zeilers een beetje alcoholist? Je zou het bijna gaan denken. De laatste maanden beperken we het tot 1 a 2x per week, meestal in combinatie met de zondagmiddag Domino-spelen. Uiteraard gaan we af en toe gezellig uit eten met vrienden die we hier op het eilanden hebben leren kennen.

Uiteraard zijn we op onze beide verjaardagen uit eten geweest. Dit jaar is Fred 65 jaar geworden en dat moest gevierd worden en daarom hielden een borrel bij ons favoriete restaurant ‘El Mundo’. Er kwamen zowel zeilers als land Lubbers, wat erg gezellig was.

Kijk hem stralen!

Heleboel kaartjes

Lekker eten!

Rondritjes met een auto en op de fiets
Van een bevriende Bonairiaan mogen de auto lenen en maken, voor de afwisseling  af en toe een rondritje over het eiland. We zijn opnieuw naar het Donkey Sanctuary toe geweest om mijn 1^e adoptie ezeltje te bezoeken. Nu we deze keer met de auto waren, konden we gelijk over het hele terrein rijden. Er worden ongeveer 700 ezels opgevangen en een deel staat in de wei en de overige in het zorg gedeelte. Dat zijn voornamelijk gewonde, oude en pas geboren ezels.

Zo nieuwsgierig

Gekke bekken

We zijn nog een keertje naar het National Park geweest en hebben we in een baai aan zee lekker gepicknickt.

Met de fiets gaan we meestal niet zover, want de wegen zijn niet echt jofel om te fietsen. Maar het is weleens lekker om een eindje te fietsen en dan ergens aan zee te lunchen.

Rustig strandje

Kijk hem zitten….

Dagje zus en zo
Tijdens het regenseizoen komt de regen soms met bakken de lucht uit.

Wasjes moeten er ook gedaan worden en dan hangt de kuip vol met kleding. Ik hang zoveel mogelijk kleding op hangertjes en haal de waslijn door het hangertje zodat deze er niet af kan vallen. Als knijpers gebruik ik het liefste plastic knijpers en voor de kleding die ik direct op de lijn hang, gebruik ik sluitingen voor zakjes. Dit werkt perfect en je kleding beschadigd niet!

Zeilers
We hebben bij Bonaire de nodige nieuwe zeilers leren kennen, maar zien ook weer een aantal bekende zeilers van voorgaande jaren terug. Dit is altijd een vrolijk weerzien waar de alcohol rijkelijk vloeit en de nodige verhalen weer uitgewisseld worden. Er ontstaan soms binnen zeer korte tijd hechte vriendschappen en dan is het toch altijd weer moeilijk om afscheid te nemen van elkaar. We hebben in de afgelopen 5 jaar wel een beetje geleerd dat dit het lot van het zeilers bestaan is, het voortdurend afscheid moeten nemen!  Maar ondanks dat zijn we blij met deze ontmoetingen en genieten van deze vaak bijzondere vriendschappen. Via WhatsApp houden we veelal contact, want je weet tenslotte nooit wanneer je elkaar weer ergens zult treffen.

Vrijwilligerswerk
In de afgelopen 2 jaar wilden we heel graag iets doen voor de bevolking van Bonaire. Bij toeval kwam ik een bericht tegen dat er vrijwilligers gevraagd werden voor de Mediabus. Dit is een bibliotheek bus die door de weeks langs alle basisscholen rijdt en op zaterdag op de parkeerplaats bij de supermarkt van der Tweel (AH) staat. Dit leek me wel iets en ik melde mij aan voor de zaterdagen. Zo leerde ik een aantal andere vrijwilligers kennen en ook degene die altijd met de bus rijdt.

Fred is wiskunde bijles gaan geven aan de dochter van Verio, de baas van restaurant ‘El Mundo’. Nu was het al jaren geleden dat hij les heeft gegeven in wiskunde, maar dit was geen enkele probleem voor hem. Fred vindt het erg leuk om haar te helpen wiskunde beter te begrijpen. Blijkbaar is haar eigen leraar niet zo goed in staat om het uit te leggen. Gelukkig heeft  Fred héél veel geduld!

Kapper
Soms is het tijd voor iets anders en daarom besloot ik om maar weer eens vlechtjes in mijn haren te laten doen. Dit heb ik een paar jaar geleden ook in Gambia gedaan. Hoe ouder hoe gekker zeggen ze toch? Ik koos voor donker haar afgewisseld met blauwe vlechtjes. Dat was weer eens iets anders. In Nederland keken ze mij soms wel wat vreemd aan, maar daar trok ik me niets van aan. Ik nam zelfs wat extra blauwe haren mee naar Nederland, zodat ik ook een paar vlechtjes in mijn kleindochter Bobby’s haar kon maken. Vier weken lang heb ik mijn haren alleen met water gespoeld en niet kunnen wassen. Toen begon het toch wel wat te jeuken en was het tijd om de vlechten er weer uit te halen. Hier ben ik ruim een halve dag mee bezig geweest!

Het is even wennen

Pluizenbolle hoofd

Adoptie
Mijn liefde voor ezeltjes heeft er voor gezorgd dat ik de verleiding, om nog een ezeltje (mijn 2^e) te adopteren, niet kon weerstaan. In juni 2021 adopteerde ik een heel jong ezeltje genaamd ‘Zola’. Eigenlijk was dit een adoptie voor mijn kleindochter Bobby. De oorkonde van de adoptie en foto nam ik voor haar mee toen ik in augustus naar Nederland ging. Mijn bijdrage zorgt weer voor een jaar verzorging van deze twee ezeltjes. Mijn 1^e ezeltje ‘Rayo’ heb ik nu alweer voor het 2^e jaar.

Zo lief !

Adoptie certificaat

Mijn Rayo

Gezondheid
Van ons tweeën ben ik altijd wel degene die iets mankeert. Hadden mijn ouders mij maar wat beter in elkaar gezet! In april kreeg ik steeds vaker last van druk op de borst, waarvan ik zelf dacht dat ik misschien weer een longontsteking had (iets wat ik al vaker heb gehad). Toch maar even naar de huisarts voor controle. Deze dacht meer richting hart en vond het ernstig genoeg om mij direct door te sturen naar de 1^e hulp.  En daar lag ik ineens in mijn eentje op de EHBO. De huisarts heeft Fred gebeld en op de hoogte gebracht dat ik allerlei onderzoeken zou krijgen om een problemen met mijn hart uit te sluiten. Dit zou wel even wat tijd in beslag nemen. Bloed werd afgenomen, zuurstofgehalte gemeten, hartfilmpjes gemaakt, alle toeters en bellen. Toch een fijn gevoel dat alles even gecontroleerd werd, kan nooit kwaad toch! Het personeel van het ziekenhuis was uitermate vriendelijk en zeer deskundig. Ik kreeg medicatie mee om de druk op de borst wat te verminderen en na een week moest ik voor controle komen bij de cardioloog. Om een lang verhaal iets in te korten, met mijn hart was niets mis. Gelukkig maar!

Toeters en bellen

Foutje bij het prikken

Samen met mijn huisarts hebben we alle problemen besproken en afspraken gemaakt bij diverse specialisten. Zo ook bij een de KNO-arts voor mijn bijholtes, daar ik nog steeds moeite heb met onderwater zwemmen omdat mijn holtes vaak dicht zitten. Na het maken van de nodige foto’s was de conclusie van de arts dat mijn holtes erg nauw zijn en dat dit is wat het is en dat hier weinig aan te doen valt. Accepteren dat het zo is en als onder water wil zwemmen dan adviseerde hij om van te voren een pilletje (Desloratadine) te nemen. Maar wel goed om te weten dat alles verder oké is, tenminste medische gezien, over het geestelijke gedeelte zullen we het hier maar niet hebben. Je moet tenslotte een beetje anders dan ‘normaal’ zijn om het leven te leiden wat wij doen niet waar!

Bezoek aan de dermatoloog gebracht voor controle moedervlekken. Een aantal jaren geleden had ik een Melanoom (huidkanker), een onrustige moedervlek die ze hebben verwijderd. Sindsdien laat ik om de zoveel tijd een controle uitvoeren.

Last van mijn rug blijf ik houden wat te wijten valt aan slijtage van de onderste ruggenwervels. Na het maken van een MRI blijkt dat het kraakbeen gehalveerd is dat maakt dat ik vaak pijn heb in mijn rug. Ook hier is weinig aan te doen, behalve mijn rug sterker maken door meer buikspieroefeningen te doen, af te vallen en te blijven bewegen. Gelukkig doet Fred altijd al het zware (til) werk en verder zal ik goed moeten opletten met het maken van verkeerde bewegingen.

Zo, medisch gezien ben ik dus dit jaar weer helemaal door de molen geweest, wat nooit kwaad kan op deze leeftijd!

9 mei 2021

Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat we de trossen los gooiden in de haven van Scheveningen en uitgezwaaid werden door Ingrid en Freek (zus en zwager van Fred). Twee dagen ervoor hebben we afscheid genomen van onze dierbare familie en vrienden tijdens een samenzijn in de haven van Scheveningen. Een afscheid vol met wisselende emoties. De spanning voor ons vertrek uit Nederland, het afscheid van onze kinderen en kleindochter (die pas 6 maanden was), van vrienden die je een lange tijd niet zal zien. De laatste gesprekjes, herinneringen delen en de vele leuke, grappige en nuttige cadeautjes. We hielden ons groot en genoten van ieders aanwezigheid. Tot het moment dat mijn kinderen mij hun afscheidscadeau gaven, dat was het moment dat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen. Ze hadden prachtige foto’s laten maken. Deze zijn ingelijst en hebben een mooie plaats aan boord gekregen. Ja, afscheid nemen was (is) moeilijk.

9 mei 2016, vertrek uit Scheveningen

Er zijn tegenwoordig gelukkig verschillende manieren om contact te houden met elkaar, maar toch mis ik af en toe die knuffel en armen om me heen. Mijn kleindochter zien opgroeien op afstand is en blijft ook bijzonder. Voor haar ben ik “Oma Boot” die samen met Fred de wereld rond zeilt.

In de afgelopen vijf jaar ben ik drie keer terug geweest naar Nederland om familie en vrienden te bezoeken. Het gevoel was elke keer heel dubbel. Het is ontzettend fijn om de familie en vrienden weer even terug te zien. Mijn kinderen, kleindochter en schoonfamilie weer even te kunnen knuffelen. Uit eten met mijn beide zoons, de momentjes met mijn kleindochter, genieten van de kookkunsten van Ingrid, mijn ‘sussie’ Mila weer te zien en lekker over ‘vroeger’ praten, samenzijn met mijn goede vrienden Erik en Jeanette (waar ik me altijd meteen weer thuis voel), te lunchen en bij te praten met mijn vriend Johan en nog vele andere dierbare momenten. Samen met Anneke mijn goede vriendin, die ik inmiddels ook alweer bijna 30 jaar ken, ouderwets koffie drinken en gezellig bij de Griek uit eten!  Dat zijn de momenten die ik in mijn hart sluit tot de volgende keer.

Tegelijkertijd besef ik ook goed wat ik niet mis aan Nederland. De drukte, chaos in het verkeer, de mensen die je voorbij lopen al starende op hun mobiel. Dan heb ik het nog niet eens over het temperatuurverschil met waar we nu vertoeven. Nee, de nattigheid en de kou mis ik zeker niet!

Het valt op dat de mensen veel meer met zichzelf bezig zijn in Nederland en weinig oog hebben voor anderen. Elkaar groeten doen ze al helemaal niet, wat een verschil met hoe wij tegenwoordig leven. Bonaire een klein eiland, te vergelijken met een dorp en daar is het heel gewoon om elkaar te begroeten. We zijn hier nu al bijna 1 ½ jaar en je leert de mensen een beetje kennen en zij ons. Bonaire is echt onze nieuwe ‘thuis haven’ geworden.

LOVE

We hebben de afgelopen 5 jaar de nodige ervaring op gedaan op zeilgebied, zijn sterker geworden en zijn nog beter op elkaar ingespeeld. Hoewel we de laatste tijd niet veel gezeild hebben bevalt dit leven ons prima. De vrijheid die we hebben (dan heb ik het niet over de Corona die dit enigszins beperkt), om andere landen te bezoeken, te genieten van natuur en andere culturen. Lokale mensen te ontmoeten en kennis te maken met vele andere zeilers uit verschillende landen. We zijn veel bewuster geworden, kijken anders tegen dingen aan dan voorheen en verplaatsen ons meer in de mensen om ons heen. Doordat we langer op Bonaire zijn hebben we ons meer verdiept in hoe het leven voor de lokale bevolking is. Niet alles is hier zo zelfsprekend, we zien de grote verschillen met Nederland. Het is een mooi leer proces voor ons.

Ja, dit leven gaat ons goed af. We genieten van elkaar en van onze omgeving en hopen dit nog lang te kunnen blijven doen. Op naar de volgende 5 jaar!

Want zeg nu zelf……. dit uitzicht wil toch iedereen!

Het was eind november 2019 dat we bij Bonaire aankwamen en dat is nu alweer meer dan één jaar geleden. Wat hebben we zoal gedaan in deze periode?

Gezondheid
Mijn klachten, wat mijn voorhoofdholtes betreft, bleven bestaan en dat is dan ook de reden dat we in februari 2020 besloten om nog niet richting Jamaica te vertrekken. De zorg is hier goed en dat weten we niet van Jamaica. In dezelfde tijd gaat de wereld op slot en kunnen we sowieso nergens meer heen. Duiken zit er dus nog steeds niet in voor mij en of het ooit weer kan, dat zien we nog wel. Gezien de situatie met Covid leek het ons beter om bij Bonaire te blijven. Helaas houdt dit wel in dat we er een heel zeilseizoen ‘verloren’ gaat. Van juni tot en met december is het orkaanseizoen en dan kunnen we toch niet weg.

Duiken, snorkelen en het onderwaterleven
Fred heeft vele duiken met Alejandro gemaakt en ook zijn PADI Advanced Open Water gehaald. Hij heeft echt de smaak te pakken. Vanaf juli 2020 maakt Fred wekelijks een duik met Rob, een Nederlandse zeiler die ook in het mooringveld ligt met zijn boot. Tijdens deze onderwatertripjes maakt hij zoveel mogelijk foto’s en filmpjes.

Smooth Trunkfish

Koraal

‘Spot-winged Comb Jellyfish

Dan heb je ook nog het ‘Portugees oorlogsschip’, waarvan het lijf ongeveer 25 cm is, maar de dunne vangarmen tot wel 70 meter kunnen zijn. Deze kwal wil je al helemaal niet tegen komen, want een steek van deze kwal kan hele nare (soms permanente) gevolgen hebben.