Auteur: fred_o3aa07aj

Dinsdag 09-01-2018
Lamin Lodge ligt vlakbij het grootste dorp Lamin (met ongeveer 35.000 inwoners) in Kombo, Noordwestelijke Divisie van Gambia. Voor onze boodschappen gaan we naar Serekunda, dat is de grootste stad van Gambia en ligt ten zuidwesten van Banjul. Hoewel Banjul de hoofdstad van Gambia is, verhindert de ligging ervan verdere groei, waardoor Serekunda de stad is die het snelste groeit.

We gaan proberen om wat voorraad in te slaan en daarvoor heeft G-Boy een taxi geregeld. Om 10:00 uur stappen we met zijn vieren in deze taxi, wat best een beetje krap is. Onze taxi chauffeur heet ‘Screw’, maar ik noem hem al gauw ‘Screw-driver’. Vanaf Lamin Lodge moeten we eerst een paar kilometer over een hobbelige zandweg rijden en grote diepe kuilen ontwijken. We rijden langs velden (waar men een poging doet iets te laten groeien), zien de bekende grote Baobab bomen staan, rijden door de wijken van Lamin en passeren het Health Centrum en de basisschool van Lamin (opgericht door Nederlanders).
Eenmaal op de ‘Brikama-Highway’, een geasfalteerde weg, is het weer het dezelfde beeld dat we ook al in Dakar zagen. Chaotische drukte van het verkeer, vies en vuil en heel veel mensen die maar gewoon op hun kont zitten niets te doen. Er is zoveel te zien onderweg waar we ons over blijven verbazen. Kinderen in verschillende schooluniformen, de markt waar honderden dieren verhandeld worden en waar je slagers vindt die buiten de karkassen van de beesten hebben hangen. De koppen van de beesten hangen ze er vaak bij, zodat je kunt zien wat voor beest het is geweest! We vervolgen de weg via de ‘Kombo Silah Drive’ en komen op de ‘Kariaba Avenue’ uit, waar het ene bedrijf na het andere is gevestigd.
Allereerst gaan we ergens heen op geld te wisselen, zowel wij als Vincent willen euro’s omwisselen voor Dalasi’s. Na een aantal pogingen komen we uit bij een wisselkantoor waar we een gigantische berg aan biljetten krijgen. Met behulp van G-Boy tellen we alle stapeltjes goed na, want de biljetten hier zijn zo ontzettend oud en vies, dat ze aan alle kanten plakken. Het is ook zeker aan te raden om je handen goed te wassen na afloop!
Op naar de markt voor vers fruit en groente. G-Boy neemt ons mee naar één speciaal kraampje, daar moeten we onze spullen maar kopen. Duidelijk mag zijn dat hij deze mensen goed kent en hij zorgt dat de zeilers altijd bij hun terecht komen! Zo werkt dat hier in Gambia. We kopen groente (keuze valt een beetje tegen) en veel fruit in want dit ziet er goed uit. Het is voldoende voor de komende dagen en daarna zien we wel wat we elders kunnen krijgen. G-Boy laat ons een stukje proeven van de gedroogde vrucht van de Baobab boom. Je moet het lang in je mond houden en op zuigen, maar er zitten allemaal draadjes in en ik krijg al gauw kokhals neigingen. Nee, dit is aan mij niet besteedt en ook Vincent vindt het maar niets. Fred probeert het niet eens.

Vervolgens rijden we naar één van de grotere supermarkten volgens G-Boy, de ‘Kariaba Plaza Centre’. De meeste van deze supermarkten worden door o.a. Libanezen gerund, wat je heel goed kunt zien aan het assortiment! Wanneer we klaar zijn met de boodschappen, gaan we ook nog even op zoek naar een aantal voetballen. We willen graag een paar goede hebben, die gaan langer mee wanneer er mee op de straat gespeeld wordt (hopen we). We rijden langs een zaakje waar er een paar ballen in een netje hangen. Eerst wordt het dubbele gevraagd, omdat we blanke toeristen zijn, maar omdat G-Boy erbij is, gaat de prijs al gauw omlaag. Voor Vincent is Gambia een hele cultuur shock, hoewel hij wel vrij snel door heeft hoe je met Gambianen moet onderhandelen. We gaan uiteindelijk met 5 ballen naar huis. Voordat we de bloedhete taxi instappen, koopt G-Boy voor ons een koele versnapering in de vorm van een plasticzakje gevuld met waterijs van de baobab boom. Je moet een gat maken in het zakje en dan het ijs er uit zuigen. Dit is wel erg lekker! Of het verstandig van ons is om iets te eten waar ijs in zit, dat is een vraag die we pas later kunnen beantwoorden als onze darmen gaan protesteren. Maar voor nu is het lekker koel! We duiken de taxi weer in en rijden terug naar de boot. G-Boy helpt ons om alles in de dinghy te leggen.

Op de boot aangekomen stouwen we alle boodschappen weg en gaan vervolgens bij Koen en Iris een biertje drinken. Samen met Iris en Koen gaan we de rivier op en in overleg besluiten we om zo snel mogelijk naar Janjanbureh (Georgetown te varen) en dan langzaam terug. Dit omdat we van anderen hebben begrepen dat het eerste stuk nu niet het meest boeiende stuk van de rivier is. Voor Vincent is het ook leuker om mensen van zijn eigen leeftijd in de buurt te hebben, in plaats van alleen maar met ons ‘oudjes’ op gescheept te zitten. We gaan gezamenlijk in Lamin Lodge nog wat drinken en een hapje eten. We moeten daar op tijd zijn omdat er geen verlichting is en de bar/restaurant al vroeg sluit. Onbegrijpelijk dat ze hier niets aan doen. Hoe moeilijk kan het zijn om een generator te plaatsen? Hier zal ik later nog wat meer over vertellen. Daar aangekomen ontmoeten we de andere Nederlanders en een Engels man ‘Ed’ genaamd, bijzondere beetje wereld vreemde man. Maar het blijft gezellig om andere mensen te ontmoeten. De volgende dag zullen we naar Banjul varen om van daaruit de dag daarop de  rivier op te gaan.

Woensdag 10-01-2018
Voordat we vandaag weer naar Banjul varen, moeten Iris en Koen nog water regelen (zij hebben geen watermaker) en diesel tanken. Wij hebben ook diesel nodig en daarom gaan Fred en Vincent naar de kant toe. Door een miscommunicatie tussen de boot-boys was er voor ons geen taxi beschikbaar. Koen is zo aardig om onze 4 jerrycans mee te nemen en deze te vullen met diesel. Omdat Fred en Vincent daar toch zijn, krijgen ze meteen van G-Boy een kleine rondleiding over het terrein, zo krijgt Vincent meteen een indruk hoe het hier toe gaat.

Oesterfarm
Zodra je de poort uit bent van Lamin Lodge kom je op het terrein van de lokale mensen, waar een oesterfarm is gevestigd. De oesters hechten zich aan de wortels van de Mangroves en de vrouwen gaan bijna dagelijks bij eb het water op om de oesters te steken. De grote oesters worden verkocht aan de restaurants en de kleinere worden gekookt en gegeten. De lege schelpen worden eerst gedroogd (daarom zie je hier enorme stapels met oesters liggen), verbrand en daarna vermalen tot poeder om de paden mee te versterken. Het pad naar Lamin Lodge loopt is op deze manier gemaakt. Ook worden de schelpen gebruikt om verf van te maken en kippenvoer (vanwege het hoge kalkgehalte). Er liggen hele grote stapels met oesters op het terrein.

Internet boom
Op het zelfde terrein staat een gigantische ‘kleurrijke’ baobab boom. Hier kun je een plekje op de boom kopen om een advertentie te plaatsen, voor een maand of langer. We denken er nog over na om dit te doen, want het lijkt ons leuk om onze namen vereeuwigd te zien op deze boom (voor zolang het duurt tenminste). Controleren kunnen we dat natuurlijk niet alleen aan de hand van foto’s die na ons gemaakt worden en op internet geplaatst hebben.

In de middag komt Koen samen met ‘Henry’ (hun bijzonder aardige boot-boy) terug in een Pirogues boot gevuld met jerrycans met water en onze jerrycans met diesel. Bedankt Koen en Henry!
Rond een uurtje of 15:00 vertrekken we richting Banjul en gaan daar voor anker. Het is de eerste keer dat Vincent mee vaart op onze boot en dat vinden we toch wel heel speciaal.
Morgen gaan we de rivier op!

Maandag 08-01-2018
Op de ankerplek hebben we zicht op de commerciële haven met de tankers en de opgestapelde containers. Enkele meters verderop liggen wrakken van boten waarvan slechts een deel zichtbaar is bij hoog water, wat tegelijk een bizarre en trieste aanblik oplevert. Er ligt ook een houten Pirogues (beschilderde vissersboot) voor anker met een groot houten kruis.

Vandaag gaan Fred, Iris en Koen vroeg op pad om de rest van de inklaarprocedure doen.Er doen verschillende verhalen de ronde over het inklaringsproces en de permit die je nodig zou hebben om de rivier op te mogen varen. Ze variëren nogal, maar wat ze allemaal gemeen hebben is dat er verwacht wordt dat je betaald. De beambten hebben het vaak over een “presentje/gift”, maar ze bedoelen gewoon geld! Gelukkig voor ons spreken ze hier in Gambia weer Engels.

Op het moment dat we met onze dinghy bij de visserssteiger aankomen met de dinghy, staat er al een mannetje ons op te wachten om ons te begeleiden. Het terrein, waar de douane, immigratie en havenkantoor zich op bevinden, bestaat vooral uit grote op elkaar gestapelde containers.
Er heerst een drukke, chaotische sfeer en je moet goed opletten met al die kranen die de containers verplaatsen. Vijf beambten zitten in een hokje en zijn druk bezig met filmpjes kijken op hun mobiel. De stempel die we zaterdag hebben gekregen bleek een foutje, want ja het was zaterdag en dan zijn de juiste officials met bijbehorende stempels niet aanwezig. Vandaar dat we zaterdag maar een stempel voor 2 weken hebben gekregen, zucht! Nu moeten we een extensie stempel krijgen als we langer willen blijven en dat kost natuurlijk geld, voor 2 maanden is dit 2000 Dalasi (€ 40,00) per persoon. De stempels worden gezet, maar wat een onzin is dit zeg. Koen vindt het welletjes en schiet (beleefd) uit zijn slof dat we, door hun nalatigheid in het weekend, nu meer moeten betalen. Er wordt wat over en weer gepraat en uiteindelijk is de eerste maand toch gratis, vanwege hun ‘mistake’… Het is gewoon een corrupte bende hier, dat hebben we nu wel door.
Dan gaan we door naar het douanekantoor (soort van witte bouwkeet), een langwerpige ruimte met een aantal computers op een rij en een vrij smalle doorgang. Af en toe valt de stroom uit, maar ze hebben noodstroom. De mannen achter de computers lijken het erg druk te hebben en schenken nauwelijks aandacht aan ons, je moet hier wel geduld hebben. Dan is het tijd om de nodige formulieren in te vullen. Iets verderop bevind zich het havenkantoor (groot blauw gebouw), daar krijgen we alle drie een ‘visitors-badge’ om het gebouw in te mogen. Op de 5e verdieping bevinden zich alle belangrijke heren, pilots en kapiteins en de havenmeester, herkenbaar aan de uniformen met heel veel streepjes. Het mannetje, dat ons de weg had gewezen, werd overduidelijk de deur gewezen, ‘oprotten jij hoort hier niet’. Na allerlei papieren ingevuld te hebben blijkt dat we nog geen stempel hebben gehad van de douane. Dat weten we, want onze boot moest nog ‘geïnspecteerd’ worden. Er zal iemand aan boord moeten komen, maar het ligt nogal voor de hand dat dat prima afgekocht kan worden. Maar ja, voor hoeveel? Iemand van de havenpolitie gaat het wel even regelen. Hup, wij weer het hele terrein over, dit keer niet tussen de containers door, maar buitenom. En dat is ook nog een dingetje want buiten die hekken staan allemaal mensen die naar binnen willen, waarschijnlijk voor werk. De grote reus bij de douane kijkt ons niet aan maar na enig aandringen van onze man van de havenpolitie, verdwijnt hij in een kamertje waar we allebei een stempel krijgen. Nu kunnen we de toestemming krijgen van de grote baas en kan de permit voor de rivier betaald worden (€ 22,00). Ook deze prijs is zeer willekeurig als we kijken naar verhalen van andere zeilers. Er is getijden boekje voor het hele jaar 2018 die we kopen voor 350 Dalasie (€ 7,00), wat op zich aardig prijzig is. Voor deze hele procedure moet je wel erg veel geduld hebben en je kunt ook beter niet in het weekend aankomen! Na ruim 4 uur is het ons dan eindelijk gelukt! Later, uit het zicht van alles en iedereen vraagt deze man of we iets willen geven voor zijn hulp. Dat doen we, want door hem kunnen we vandaag nog naar Lamin Lodge varen!Terug bij de boot laten we alles even bezinken, wat een gedoe. Om de kreek in te kunnen varen moeten we uiterlijk een uur voor hoog water weg bij de ankerplaats.
We halen het anker op en volgen de kreek totdat we Lamin Lodge in beeld krijgen, het wereld beroemde houten gebouw met zijn 3 verdiepingen. Er liggen veel meer bootjes dan we dachten en we manoeuvreren tussen de bootjes door om een beetje verder in de kreek voor anker te gaan. Vlakbij een grote gezonken houten boot wordt het ineens wel heel erg ondiep. Vanuit een Pirogues wordt er nog naar ons geroepen dat we wat meer naar bakboord moeten varen, maar dat is al te laat want we lopen al vast. Met een beetje achteruit gas geven lukt het ons gelukkig weer los te komen en de route wat meer naar bakboord te volgen. Er vaart meteen een houten Pirogues naar ons toe die zichzelf voorstelt als Modou en onze gids wil zijn. Blijkbaar werkt het hier als volgt: ‘wie het eerst komt, het eerst maalt`. Kortom de ‘boat-boy’ die het eerst bij je is wordt jouw gids. Er ligt al een Nederlandse boot, Elisabeth, die Koen en Iris al eerder hebben ontmoet. Naast hun is een mooring vrij en die nemen Koen en Iris in eerste instantie, maar dan blijkt dat deze plek beter geschikt is voor ons omdat wij dieper steken dan hun boot. Zij gaan vervolgens iets meer naar de Lodge toe voor anker.
Wat een rust heerst hier, een verademing na Senegal en Banjul!

Het is warm hier en we installeren maar meteen de zonnetent, dan is het binnen tenminste lekker koel.
Ook de windvanger boven het luik wordt geplaatst (voor de leken, dit is groot stuk doek dat de wind vangt en voor ventilatie binnen zorgt.

Terwijl ik daarmee bezig ben komt er een Gambiaanse jongen, met een grote smile op zijn gezicht op een paddleboard naar ons toe. Met een hele rustige kalme relaxte stem zegt hij: ‘Hello Caroline, Welcome in Gambia’. My name is: ‘G-Boy’. Ivo en Edith van de Epoxy (we hebben hun in Las Palmas leren kennen) zijn hier pas geweest en hadden hem als ‘boat-boy’. Zij hebben hem een WhatsApp gestuurd dat we er aan kwamen. Jammer voor Modou, maar we hadden al zoveel over G-Boy gehoord dat we hem liever als gids hebben. Hij legt uit wat hij allemaal voor ons kan betekenen en we wisselen meteen maar onze mobiele nummers uit. We vertellen hem dat Vincent (mijn jongste zoon) vanavond naar Gambia komt en de komende 23 dagen bij ons aan boord blijft. Samen met de boot van Iris en Koen, zullen we de rivier opvaren. Morgen willen we graag wat boodschappen doen en G-Boy zal een taxi regelen voor ons. De overige tijd besteden we aan de ‘logeerkooi’ leeg te maken en voor te bereiden voor Vincent.

 

Hoe betrouwbaar zijn elektronische zeekaarten?
Voordat we vanaf de Canarische Eilanden vertrokken hebben we ons zo goed mogelijk voorbereid op het volgende deel van onze reis. In Las Palmas, Gran Canaria, zijn we een aantal zeilers tegengekomen die dezelfde plannen hadden en zo doende werd de nodige informatie uitgewisseld. Al gauw bleek dat de elektronische kaarten van Open CPN en Navionics niet toereikend zijn en zeker niet up-to-date. Fred heeft zich hierover gebogen en heeft met gebruik van Google Earth een uitvergroting gemaakt van de loop van de Gambia rivier om deze goed in beeld te krijgen. Deze gescande versie heeft hij verspreid onder een aantal zeilers die van plan waren om de Gambia rivier op gaan. Al gauw bleek, uit de gemaakte foto’s van zeilers die voor ons waren vertrokken, dat ze volgens de kaarten van Open CPN en Navionics, over land aan het varen waren! Volgens onze Belgische vrienden, Ivo en Edith van Epoxy, kun je nog beter op Maps.ME varen als je internet hebt. Zo zie ja maar weer, vertrouw nooit alleen maar op één systeem! Ze waren blij met de gemaakte kaart van Fred, die wel duidelijk en helemaal up-to-date was. Met dank aan de inzet van mijn lieve Fred. Hier de link om de Google kaart voor Open CPN te downloaden: gambia1
Dus kochten wij, één maand voor ons vertrek, de elektronische kaart van Navionics voor dit gebied, met de verwachting dat deze wel up-to-date zou zijn!

De gele lijn is de track van de boot. De foto’s spreken voor zich!

NAVIONICS

Open CPN

NAVIONICS	Open CPN
GOOGLE EARTH	GOOGLE EARTH

Vrijdag 05-01-2018
Vandaag vertrekken we naar een nieuw land en onze eerste bestemming is Banjul, de hoofdstad van Gambia. Om 9:00 uur maken we ons klaar om het anker op te halen en roepen nog even Immaqa (Koen en Iris) op via de marifoon. Zij zijn bijna zover, moeten nog een paar dingetjes doen en daarom gaan wij alvast vooruit. Het is bijna 100 mijl naar Banjul en dat betekend een nachtje doorvaren om in de ochtend aan te komen. Bij ons vertrek is het bewolkt, maar wel al warm. We varen afwisselend op de motor en zeil of alleen op zeil, met een gemiddelde van 5 knopen per uur. De rolfok rolt erg moeilijk uit vanwege al het zand wat er tussen zit. Fred maakt de lijn met water schoon waardoor het al wat soepeler gaat. Zowel de windvaan als de stuurautomaat worden gebruikt en deze laatste doet het gelukkig weer goed.
Onderweg strijken we de Senegalese vlag en maken een begin met de boot een beetje schoon te maken. We beginnen met onze windschermen, die helemaal rood zijn van al het woestijnzand. Wat een klus! Nadat ik het eerste windscherm eindelijk schoon heb gekregen, maak ik hier een foto om even duidelijk het verschil te laten zien. Dit is nog eens dankbaar werk!

We varen niet te dicht langs de kust want daar zijn vaak vissers met onverlichte bootjes en netten die niet altijd goed zichtbaar zijn. De Immaqa haalt ons op een gegeven moment aan de kustkant in en later varen wij weer voorop. Het is weer even wennen om een nachtje door te zeilen, maar gelukkig is het pas volle maan geweest en wordt de hemel goed verlicht. We kunnen weer genieten van een mooie sterrenhemel. Op een gegeven moment zie ik allemaal lampjes van vissersnetten voor ons uit en wijk uit naar stuurboord, verder van de kust af. Immaqa vaart achter ons maar veel dichter bij de kust en daardoor recht op de netten af. Ik roep ze op via de marifoon om ze te waarschuwen, maar ze verstaan me blijkbaar niet goed. Ik herhaal het nogmaals: lichtjes, vissersnetten, bakboord van ons. Even later zie ik ze een zigzag naar stuurboord maken. Fijn dat ik zo goed in het donker zie en dat we radar hebben.
De nacht verloopt zonder problemen.Zaterdag 06-01-2018
Vlak voordat we Banjul naderen hijsen we de Gambiaanse vlag, we hebben de ‘The Smiling Coast of Africa’ bereikt. Als zeilers kom je vaak via de ‘achterdeur’ het land binnen. De ankerplaats bij de haven van Banjul heet ‘Half Die’ en is hier een goed voorbeeld van. Wanneer je de betekenis kent van deze naam maak je meteen al kennis met de trieste geschiedenis van dit land. De armoede van deze wijk is duidelijk te zien aan de staat van de huizen. De open riolen zijn inmiddels uit het straatbeeld verdwenen, maar zo’n 100 jaar geleden was dit wel wat anders. Toen was cholera aan de orde van de dag en deze wijk, tegenover de haven van Banjul, heeft zijn bijnaam aan die periode te danken toen ooit de helft van de bevolking overleden is als gevolg van een cholera epidemie. Je ziet toch nog opschriften op de muren: ‘Welcome to Half Die’, nauwelijks een opwekkende leuze te noemen.

Er liggen grote vrachtschepen voor anker en volgens de pilot moeten we opletten met ankeren vanwege de ondiepte en het aantal wrakken dat er ligt. Vlakbij een oude vervallen veerboot die aan een grote mooring ligt, gaan we voor anker.

Niet heel veel later ligt ook de Immaqa voor anker. Via de marifoon spreken we af dat er van elke boot één persoon naar de kant gaat om samen in te klaren. Nu is het vandaag zaterdag en we hopen dat er ook daadwerkelijk iemand aanwezig zal zijn. Fred gaat samen met Iris met onze dinghy op pad. Ze leggen de dinghy bij een grote steiger waar de vissersboten liggen en worden vriendelijk begroet door de vissers. Vanaf het moment dat ze de steiger op lopen staat er al een mannetje klaar die, volgens zijn eigen zeggen, bij de haven thuis hoort en wandelt mee. Aan het einde van de steiger is een poort met een kantoortje en daar moeten ze de paspoorten laten zien en worden ze ingeschreven. Er wordt iemand anders geregeld om met ze mee zou lopen naar de immigratie, want de havenpolitie en douane zijn dicht vandaag. Achteraf gezien hadden ze toen meteen terug naar de boot moeten gaan en maandag alle drie de dingen tegelijk moeten doen. Maar ja, dat is wijsheid achteraf!

Het immigratie kantoor is zeker een kilometer lopen (zie kaartje). Bij de immigratie worden ze langs een gordijntje naar binnen gelaten waar veel mensen in een hokje zitten. Vervolgens naar een achterkamertje waar twee mensen zitten. Nu moeten er formulieren ingevuld worden, voor elk persoon één, met alle gegevens en hoelang we van plan zijn te blijven. Wij 3 maanden en Iris 3 weken. De paspoorten worden bekeken en er wordt een stempel gezet voor slechts 2 weken, wat natuurlijk veel te weinig is. Er blijkt geen andere stempel te zijn. We hebben van andere zeilers gehoord en gelezen dat dit geheel volgens willekeur gaat. Maar als je betaald dat er dan ineens van alles mogelijk is. De beambte vraagt, na het zetten van de 2 weken stempel, toch nog even of hij nu een presentje krijgt? Geld dus!
Maar ja, geld hebben Iris en Fred nog niet kunnen pinnen. Iris geeft de man wel 2 of 3 stuks sigaretten, waar hij niet echt blij mee is. Waarschijnlijk hadden we wel een stempel voor 3 maanden gekregen wanneer we meteen met geld over de brug waren gekomen……!Het volgend doel is geld pinnen! Daarvoor moet er eerst een flink eind gelopen worden voordat er (op de “Liberation Avenue“) een ATM-automaat gevonden wordt. Fred kan 2x pinnen en ontvangt per keer 4000 Dalasi, maar Iris krijgt maar 2000 Dalasi per keer. Waarom dit zoveel minder is, is nog steeds een raadsel! 55 Dalasi is ongeveer € 1,00.
Daarna op zoek naar een telecomwinkel om simkaartjes te kopen voor internet. Het wordt Africell en daar kopen ze kaartjes van 2 GB voor 495 Dalasi. Dit ging soepel. Het mannetje loopt helemaal met ze mee naar de dinghy en dan betaalden ze hem ongeveer 100 Dalasi als fooi. Goed en wel waren Fred en Iris hier toch 3,5 uur mee bezig geweest.

Moe van deze onderneming en alle indrukken komen ze terug op de boot. Eerst even bijkomen en gezellig borrelen bij Iris en Koen aan boord. Diezelfde avond eten we, bij gebrek aan verse dingen, een vreemde combinatie van wraps, knakworstjes en komkommer.

De nacht verloopt wat onrustig doordat de stroming en de wind dwars op elkaar staan. Zondag hebben we een rustdag om ons voor te bereiden op de rest van ons Gambia avontuur. Maandag zullen we opnieuw de kant op moeten om de rest van de papieren in orde te maken. Naar de douane en een permit regelen om de rivier op te mogen varen. We hebben een goede klik met Iris en Koen en al gauw maken we plannen om gezamenlijk de rivier op te varen.

Mijn jongste zoon Vincent komt maandag naar Gambia toe en zal de komende 23 dagen bij ons aan boord vertoeven. Ons plan is om maandag zo vroeg mogelijk de papieren af te handelen en dan met het goede tij de rivier op te varen naar Lamin Lodge waar we voor anker zullen gaan. Vincent komt maandag nacht aan en zal hij per taxi bij Lamin Lodge arriveren. Vandaag kreeg ik van hem te horen dat zijn mobiel kuren heeft met opladen, laten we hopen dat het allemaal goed gaat.

2017-12-23 t/m 2018-01-04
De stad
De bijnaam van Dakar is “Teranga”, wat gastvrijheid betekent. Dakar is ooit gesticht door bewoners van een dorp genaamd Yoff, een nabij gelegen vissersdorpje, maar tegenwoordig een buitenwijk. Sinds 1902 is Dakar de hoofdstad van Frans West-Afrika en later in 1960 werd het de officiële hoofdstad van Senegal. Er wonen ruim 2 miljoen inwoners uit verschillende etnische groepen en culturen, zoals de Wolof, die de meerderheid vormen, de Toucouleurs, Sérères, Peuls, Mandingo, Diola, …  De voertaal is Frans en daarnaast een mengelmoes van talen uit de bovenstaande groepen. Er zijn verschillende wijken die allemaal hun eigen bijzonderheden hebben. Een “moderne” centrum, met ambassade, ministerie en hotels en als contrast de wijken er om heen, die ik al eerder beschreef. Overal waar je kijkt ligt er zand, van schoonvegen hebben ze hier nog nooit gehoord, dit in tegenstelling tot Marokko, waar straatvegers overal te zien waren. We zien paarden karren voorttrekken, gedeukte taxi’s en glimmende SUV’s over de kleine zandweggetjes rijden. Geiten en schapen, dames in prachtig gekleurde gewaden en keurig geklede zakenmensen, mensen in kleding die tot de draad versleten zijn lopen met grote schalen en manden op hun hoofd. Aan de achterkant van de taxi’s, onderaan de bumper hangt een staart van koeienhaar, voor goed geluk. Je ziet hier, ondanks dat er veel moslims zijn relatief weinig vrouwen die hoofddoekjes dragen. Er zijn wel moskeeën, maar minder nadrukkelijk aanwezig dan in een land als Marokko. Langs de snelwegen, die de diverse wijken met elkaar verbinden, hangen allerlei mensen rond om hun waren aan de man te brengen.Wat is er te zien?
Hier lopen de meningen volgens diverse bronnen duidelijk nogal uiteen. De stad zou een interessant aanbod Franse en Afrikaanse architectuur hebben, maar dat is ons allemaal een beetje tegengevallen. Dakar is een stad van uitersten, het contrast is tussen het centrum en de troosteloze vuile sloppenwijken er omheen. Er is een Medina, een levendige handelswijk met traditionele huizen, die veelal gebouwd zijn rondom een binnenplein waar meestal een baobab boom staat. Deze grote boom zorgt voor de broodnodige schaduw. Ten noorden van het Onafhankelijkheidsplein ligt het treinstation, een imposant gebouw dat nu in de steigers staat vanwege een restauratie. In de Medina is een leuke en typisch Afrikaanse markt waar je van alles kunt halen: fruit, groenten en nog veel meer artikelen. Ook is er een toeristische markt genaamd Marché Kermel. In de wijk HLM is een lapjesmarkt daar worden in kleine zaakjes mooie gekleurde (gewaxte) lappen stof verkocht. We zijn de enige blanke mensen op de markt en vallen echt wel op. Natuurlijk kan ik de verleiding niet weerstaan en koop bij twee verschillende zaakjes grote stukken stof en met een beetje afdingen komen we op een redelijke goede prijs uit.
Er is een museum voor de Afrikaanse kunst Museum de L’lfan en ons was aangeraden om dit museum zeker te gaan bezoeken om zo een goede indruk te krijgen van de cultuur en kunst van Afrika. Het is een groot imposant gebouw met tuin en hek er om heen. Bij binnenkomst moeten we entreegeld betalen, voor buitenlanders is dit 5000 Dalasi (€ 8,00) en voor inwoners van Dakar 2000 Dalasi (€ 3,00). We worden gewoon als blanken buitenlanders gediscrimineerd. Maar dan verteld het mannetje achter het bureautje ons dat het museum nog maar een klein uurtje open is. Zullen we dan maar op een andere dag terugkomen vragen we ons af, maar dan zegt het mannetje dat, omdat het museum nog maar een uurtje open is, we maar 2000 Dalasi hoeven te betalen. Beter iets aan inkomsten dan niets, zullen we maar zeggen. Het museum is niet wat we er van hadden verwacht en zeker niet te vergelijken met een westers museum. Grote ruimtes waar relatief zeer weinig tentoongesteld is en alles ziet er uit alsof er al jaren niets aan veranderd is. Maar goed, je krijgt een beetje de indruk van de cultuur. We struinen toch nog ongeveer half uurtje rond en houden het dan voor gezien. Ik moet nodig naar het toilet, maar daar blijkt geen water te zijn om door te spoelen en mijn handen te wassen. Van het museum mannetje krijg ik hiervoor een fles met water aangereikt. We beginnen al te wennen aan dit soort dingen. In een ander gebouw is een tentoonstelling voor Moderne Art, maar dat vonden we niet veel bijzonders.

We brengen ook een bezoek aan het Eiland Gorée, een voormalig slaveneiland dat voor de kust van Dakar ligt.
Een taxi brengt ons naar de terminal van de ferry, maar voordat we het terrein op mogen moeten we eerst ons paspoort laten zien. Die hebben we natuurlijk niet bij ons, want wanneer we op pad zijn nemen we alleen een kopie van ons paspoort mee uit veiligheidsoverwegingen. De militair die ons om het paspoort vraagt is nogal verbaasd dat we alleen een kopie bij ons hebben, maar we mogen toch doorlopen. Bij een iets wat vaag loketje kopen we een kaartje voor 5200 CFA (€ 8,00), wat we redelijk prijzig vinden voor dit land. Het lijkt er op dat we ook hier veel meer moeten betalen dan de inwoners van Senegal. We worden vervolgens naar een soort wachtruimte gedirigeerd, de boot was vol en we moeten wachten op de volgende. Omdat we snakken naar iets te drinken en te eten gaan we op zoek naar een restaurant o.i.d. Er bevindt zich achter de afzetting een grotere wachtruimte met daarbij een plek waar we iets kunnen kopen, maar daarvoor moeten we eerst weer ons paspoort laten zien en zelfs de kopie als borg achter laten. We ontvangen een soort pasje en mogen achter de afzetting en kopen iets te eten en te drinken. Nu is het wachten op de volgende boot. Vlak voor het vertrek van onze veerboot leveren we het pasje in en krijgen ons paspoort kopie terug. Na 20 minuten komen we aan op het slaveneiland en wijzen meteen alle aanbiedingen van gidsen af. We wandelen liever zelf over het eiland.

Dit voormalige slaveneiland van Dakar en is één van de belangrijkste monumenten van de slavenhandel tussen de 16e en 19e eeuw. Inmiddels is het eiland ook uitgeroepen tot wereldmonument van Unesco. Op het eiland zijn de invloeden van de verschillende overheersers (Portugezen, Hollanders, Engelsen en Fransen) nog goed te zien en dat geeft het eiland een bijzonder karakter. Zij gaven het eiland uiteindelijk ook zijn naam. Op het eiland staat het fort “Maison des Esclaves”, dit is het enige slavenhuis op het eiland dat overgebleven is. Het is in zijn geheel gerestaureerd en wordt geconserveerd door Joseph Ndiaye. Deze Charismatische 80-jarige man geeft nog steeds zelf de rondleidingen. Hier vandaan werden Afrikaanse slaven verhandeld en ingescheept op een houten boot via de Atlantische Oceaan richting Nieuwe Wereld. Ontsnappen uit het fort en naar de kust zwemmen was met een 5 kilogram zware metalen bal aan de voeten en nek geen optie. Het museum geeft je een beter inzicht in de pakkende verhalen over deze zwarte bladzijde uit de geschiedenisboeken. Maar ook hier is al lange tijd niet veel meer aan de tentoonstelling gedaan. Met plaatselijk schaamte voor onze voorvaderen lopen we door het fort. Op het eiland zijn ook een aantal kleine restaurantjes, een strand en tegenwoordig ook enkele toeristische souvenirs stalletjes. We wandelen door de kleine straatjes met mooie gekleurde huisjes, afgewisseld door vervallen gebouwen. Op het plein zien we een grote Baobab boom en bij een klein stalletje zien we de vrucht van deze boom liggen. Hier vertel ik later meer over. Bij één van de restaurantjes drinken we nog wat en nemen dan de veerboot terug naar Dakar.

Taxi’s
Het is heel gewoon dat de taxi chauffeurs het dubbele of zelfs meer vragen voor een ritje. Nu weten we wel wat een ritje kost en dingen gewoon de prijs af onder het soms luid gemopper van de taxichauffeur. Maar gelukkig zijn ze niet allemaal het zelfde en sommige vragen een goede/redelijke prijs en krijgen daardoor ook gauwer een tip van ons. We hebben af en toe hele gesprekken, veelal met handen en voeten, maar soms zelfs in het Engels. De gemiddelde prijs voor een kort ritje is CFA 1000, wat neer komt op ongeveer € 1,50. Maar rijdt een taxichauffeur je helemaal rond en wacht overal totdat je klaar bent, dan ben je natuurlijk meer kwijt. Het beste is altijd om meteen een vast bedrag aftespreken.

Supermarkt
Vlakbij de CVD vindt je hele kleine mini marktjes, maar ook op loop afstand is een wat grotere supermarkt, Auchan, te vinden. Deze maakt deel uitmaakt van grotere keten. Er staat een bewaker bij de deur die alles nauwlettend in de gaten houdt. We zijn hier één van de weinige blanken.Wasjes
Onze vuile was laten we een aantal keren doen door een vriendelijke dame van de CVD. Voor een € 6,00 is alles weer schoon en keurig opgevouwen.

Afval
Wordt nauwkeurig bekeken door de vaste mensen van de CVD, want er kan altijd nog iets bruikbaars tussen zitten. Vooral plastic flessen en karton willen ze graag hebben. Er wordt uitgelegd dat het karton fijngemalen wordt en vermengd wordt met het voer van de dieren. Dat vult de maag goed en kost hun minder echt voer. Rest afval wordt in een ton gegooid en om de zoveel tijd verbrand.

Kerst in Dakar
Vorig jaar waren we in Rabat, Marokko en vierden kerst met onze Nederlandse buren. Dit jaar liggen we met onze boot als enige Nederlanders in de baai. In dit land is totaal geen sprake van enige kerstsfeer en we missen dan ook het kerstgevoel. We hebben totaal geen zin om de boel een beetje te versieren en besluiten om het maar zo te laten, dat komt volgend jaar wel weer! In Spanje hebben we een soort van Kerststol gekocht die heel lang houdbaar is. Tijdens de feestdagen peuzelen we deze lekker op met roomboter uit blik! Om toch iets aparts te eten op 1e kerstdag maken we een groot blik met “Casserol de Canard” open (gekregen van mijn vriendin Ludmilla). Samen met wat aardappelpuree uit een pakje hebben we toch nog een soort van kerstmaaltijd! Het ziet er misschien wat bleekjes uit, maar het smaakte erg goed.

Tandarts bezoek
Op 2e kerstdag (hier wordt deze niet gevierd en is alles gewoon open) gaan we op zoek naar een betrouwbare tandarts want bij Fred er is een stukje van zijn tand afgebroken. Via internet vinden we een tandarts die ons het meeste aanspreekt, sosdentiste.groupemak.com
We nemen de taxi naar het adres, maar dit blijkt niet helemaal juist te zijn. Met een beetje rondvragen in de buurt blijkt dat de tandarts onlangs verhuist te zijn naar een nieuw gebouw. We kunnen meteen geholpen worden, maar moeten wel eerst even betalen. De tandarts spreekt zeer goed Engels en verteld ons dat hij in Amerika gestudeerd heeft en getrouwd is met een Amerikaanse die daar nog woont. Hij werkt een aantal dagen als tandarts en is daarnaast is hij ook nog eens piloot. Het is zijn eigen praktijk en hij heeft 15 mensen in dienst. Trots als hij is, laat hij ons de overige kamertjes zien die er erg netjes uitzien. Hij repareert zorgvuldig de tand van Fred en wordt hierbij geassisteerd door twee mannen, die keurig met handschoenen aan werken. Het is een goede betrouwbare tandarts en de kosten zijn, 26.000 CFA (€ 40,00) voor deze behandeling  en vallen dus reuze mee. Tandarts Abdel Kader Bengeloun, bevindt zich in de wijk Sacre Coeur 3, 9071 Rue SC 39, Dakar. Telefoonnummer: +221 776386250. sosdentiste@orange.sn

CVD en ankerplaats
Er liggen in deze baai boten met de Franse, Amerikaanse en Senegalese nationaliteit voor anker. De meeste boten zien er uit of ze hier al jaren liggen en dat is dan ook zo. Verlaten, vervallen en sommige bewoond door lokale mensen. De overige boten zitten ook dik onder het rode zand, waardoor zelfs de nieuwkomers er uit zien alsnog ze hier al een eeuwigheid liggen. Moussa is een aardige man die werkt voor de CVD en met zijn bootje, als watertaxi, heen en weer vaart tussen de zeilboten. Hij controleert minimaal 1x per dag of alles goed is en of je hulp nodig hebt. Regelmatig maken we gebruik van zijn bootje, maar soms neemt hij alleen ons afval of de was mee naar de kant.
We nemen met vaste regelmaat een biertje in het clubgebouw en je kunt er goed eten voor weinig geld. Er komen interessante mensen daar, maar helaas verloopt de communicatie, door ons gebrekkige Frans, wat moeizaam. Zo ontmoeten we een Spanjaard die op de motor door Afrika trekt en zijn tentje op het terrein heeft mogen opslaan en een Zwitserse dame die op bezoek is bij haar broer die hier al een poosje verblijft.

Op het strand raken we in gesprek met Sam een visser die redelijk goed Engels praat. Hij nodigt ons uit om bij zijn bevriende visser Ibrahim, die een hutje heeft op het strand, thee te drinken. Ibrahim spreekt alleen Senegalees en Frans. Met een paar woorden Frans komen we toch al een eind en de rest wordt door Sam vertaald. Ze vertellen over het leven als visserman en dat er soms een visser niet meer terug komt van de zee. Nu verbaasd ons dat niet, want als je ziet met wat voor bootjes zij de zee trotseren is het echt een wonder dat er niet meer verdrinken. Ibrahim heeft slecht 2 theeglaasjes dus krijgen we om de beurt een mierzoet kopje thee. Ze houden van zoet hier! Dit soort ontmoetingen zijn erg leuk en zo krijgen we een kijkje in het leven van een visserman. Bij ons afscheid krijg ik 2 kleine geluk schelpjes van Ibrahim dat ik erg lief vindt. De volgende dag laat ik het armbandje zien waaraan ik het schelpje heb gemaakt, wat hem een grote glimlach op zijn gezicht bezorgd.

Toen we gisteren aankwamen hing er al een waas boven het water, waardoor het land slecht zichtbaar is. Helaas is het vandaag niet veel anders en onze boot ligt dik onder het rode zand. Dit als gevolg van een zandstorm die vanaf de Sahara richting de Kaap Verde waait.

De dinghy gaat het water en we roeien naar de steiger toe. We zien dat er voornamelijk Franse boten voor anker liggen, één Amerikaanse boot en een aantal verlaten half vergane boten. De steiger is al een bezienswaardigheid op zich, gemaakt van oude planken van verschillende afmetingen en overhellend naar één kant. Je moet dus goed uitkijken waar je je voeten zet. Op het strand is het een wirwar van kleine bootjes, houten schotten en afdakjes waaronder schijnbaar mensen vertoeven. Aan de waterkant zien we een brede rand van afval, voornamelijk plastic, wat zich genesteld heeft in het strand. Een triest gezicht! Ook hangt er een indringend vis en afvallucht. Er lopen hier ook veel honden rond en een aantal katten.

We kijken een beetje vragend om ons heen, het is niet duidelijk waar dan wel het gebouwtje van de CVD is. Op het strand worden we heel vriendelijk begroet, in het Frans, door een stel vissers. Ze wijzen ons de weg naar een roestig hek , daar worden we meteen door een onverstaanbaar Frans sprekend mannetje opgevangen. Het terrein waar we op uit komen is, wat je kunt noemen nogal chaotisch en verkeerd in een zeer vervallen staat, vergane glorie zullen we maar zeggen. Het mannetje mompelt wat en wijst ons naar de uitgang waar we een taxi kunnen vinden. Bij het hek treffen we een Engels sprekende man aan die ons verteld dat eerst naar het kantoortje van de CVD moeten en wijst ons het gebouwtje. Het blijkt dat het onduidelijk pratende mannetje niet echt bij de CVD hoort, hij hangt slechts op het terrein rond en wordt gedoogd. In het gebouwtje worden we vriendelijk ontvangen door iemand die een beetje Engels spreekt en even later handelen we alle papier werk af, betalen hoeven we pas bij ons vertrek. We krijgen de WIFI-code en de adressen van de politie en de douane waar we heen moeten om ons in te klaren. Op weg naar een taxi worden we op het CVD terrein nog even staande gehouden door mama Nnagi, wie we later voor het gemak maar het “pinda-vrouwtje” noemen. Ze verkoopt zakjes met geroosterde zoete pinda’s en pindarotsen van stroop. We krijgen een stukje om te proberen, want we moeten eerst nog geld wisselen/pinnen voordat we iets kunnen kopen.

De taxi standplaats is vlakbij, linksaf vanaf het toegangshek van de CVD, daar treffen we de gele taxi’s aan. We spreken een bedrag af om naar de politie en douane te rijden en retour naar de CVD. Wanneer we de wijk uitrijden kijken we al onze ogen uit. Het ligt veel zand op en naast de weg, overal ligt afval, kleine huisjes waar diverse winkeltjes/bedrijfjes in gevestigd zijn en straatverkopers die alles wat maar verkocht kan worden verkopen (van toiletpapier tot zakjes met water). Er heerst een chaotische sfeer, auto’s rijden toeterend kris kras door elkaar en soms komen we zelfs een tegenligger aan onze kant tegen. Er rijden 5 auto’s naast elkaar waar er “normaal “ maar 2 mogen rijden, mensen steken op gevaar van eigen leven de straat over en we worden door brommers links en rechts ingehaald. We steken een treinrails over waarvan we ons in eerste instantie afvragen of deze überhaupt nog in gebruik is. Geiten en schapen lopen los op straat en er branden kleine vuurtjes naast de rails. Onze eerste indruk van Dakar: chaotisch, vies en vuil.

We hebben nog geen geld, dus de 1e stop is geld pinnen, we hebben geluk deze automaat accepteert de creditcard van Fred ( VISA-card). Het adres van de havenpolitie is Môle 8 en de douane Môle 10, deze gebouwen liggen ongeveer 20 minuten rijden van elkaar. Onze 2e stop wordt de havenpolitie, waar we een trap op moeten en een aantal mensen in uniform bij één bureautje iets onduidelijks doen. We worden doorverwezen naar een klein kantoortje alwaar een dame onze paspoorten en overige papieren nauwkeurig bekijkt. We doen ons uiterste best om zo goed mogelijk te communiceren met het beetje Frans wat we kunnen spreken, uiteraard altijd met een grote glimlach op ons gezicht. Het kost ongeveer 30 minuten voordat we de papieren weer terug krijgen en een stempel in ons paspoort en een document dat we één maand mogen blijven. Onze 3e stop is de douane welke gevestigd is aan de havenkant op een met slagboom afgesloten en door een militair bewaakt terrein. Fred wil gewoon langs de slagboom lopen maar wordt meteen op zijn vingers getikt, dat gaat zomaar niet. Wie denken we wel dat we zijn en waar willen we heen vraagt de bewaker van het terrein. Er zijn strikte regels blijkbaar. Na onze verontschuldiging aangeboden te hebben mogen we doorlopen naar een gebouwtje en niet veel later zitten we in een stoffig kamertje voor een ambtenaar die een klein beetje Engels begrijpt. Wat hebben we hier nodig kopieën van paspoort, formulier van de politie en van onze bootpapieren. De man kan (wil niet) geen kopieën maken, Fred moet maar even naar de overkant. Uit de pinautomaat heeft hij alleen groot geld gekregen en geen muntjes om te kunnen kopiëren. Niemand kan wisselen, dus loopt Fred terug naar de taxi en wisselt met de chauffeur. Ondertussen schrijft de man onze gegevens over in groot schrift en scheurt een deels er uit wat voor ons bestemd is. De ambtenaar vraagt mij of Fred en ik getrouwd zijn, waarop ik zeg dat Fred zowel mijn vriend als lover is. De man glimlacht breed en hiermee de belangstelling dan ook over. Na 15 minuten komt Fred met 2 kopieën voor 100 CFA (15 cent)!!  Onze paspoorten liggen op het bureau wanneer de ambtenaar ons verzoekt mee te gaan naar boven. Ik gris snel onze paspoorten van tafel, want die laat ik hier toch echt niet zomaar liggen! We moeten 5000 CFA betalen om het formulier te ontvangen en krijgen een reçuutje. Dan zijn we eindelijk klaar.

We wandelen terug naar de hoofduitgang en zeggen de bewaker vriendelijk gedag! In de taxi leggen we uit dat we nu ergens heen willen om simkaartjes voor Internet te kopen. We rijden weer dezelfde weg af en midden in een drukke wijk stop de taxi bij een vestiging van Orange. Er staat een grote wagen van Orange voor de deur en er hangen een heleboel mensen rondom. Hier koopt Fred 2 simkaartjes en dit duurt aanzienlijk langer dan we gewend zijn. We moeten onze paspoorten laten zien (originele) en alle gegevens worden overgenomen. Onze telefoons gaan van hand tot hand (goed opletten wie hem heeft), maar na meer dan 30 minuten is het dan eindelijk geregeld. Later blijkt dat de verkoper mijn nummer in zijn mobiel heeft gezet, want ik word een aantal keren gebeld en krijg ineens een WhatsApp van deze verkoper van de simkaart! Het is al ruim in de middag en we hebben erge honger gekregen. We vragen aan onze taxi chauffeur waar we iets kunnen gaan eten en omdat hij zo geduldige en behulpzaam is geweest, nodigen we hem meteen uit. De taxichauffeur heet Serge en neemt ons mee naar een “Westers” restaurant “Le Dagorne”, vlakbij de markthal Kermel ?? We doen ons tegoed aan een lekkere maaltijd en proberen de conversatie op gang te houden met onze taxichauffeur, wat echt niet meevalt omdat hij geen Engels kan en wij nauwelijks Frans. Dan is het tijd om terug te rijden naar de VCD en bij aankomst betalen we hem uiteindelijk een bedrag van 14000 CFA, wat ongeveer € 21,00. We worden onthaald door een medewerker van de CVD (herkenbaar aan zijn shirt waar CVD op staat), hij blijkt Moussa te heten. Moussa is een klein stevig mannetje met een vriendelijke glimlach die soms achter een klein tafeltje zit midden op het terrein. Hij is ook degene die de watertaxi bediend en wil ons graag terug brengen naar de boot. Onze dinghy wordt achter de houten boot gehangen en even later zijn we uit geblust van alle indrukken weer aan boord. Moussa wilde niets hebben voor het transporteren, dat komt later wel zei hij.
Dit was pas onze 1e dag en de kennismaking met Senegal!

De ochtend van vertrek, donderdag 14 december 2017
De storm is gaan liggen en de wind is nu nog maar 16,5 knopen, wat aanzienlijk minder is dan de afgelopen dagen. Volgens Radboud van de “Stayer” kunnen we beter nog een dagje wachten, want dan zouden we minder last hebben van de “Swell”(hoge golven, de naweeën van de storm). We bekijken de laatste weersverwachting en komen dan tot de conclusie dat vandaag toch de beste dag is om te vertrekken. De wind zal in de komende dagen veel af gaan nemen en we hebben 7 tot 8 dagen te gaan tot Dakar. Het lijkt ons een goed plan om voor de kerstdagen daar te arriveren. Onderweg zullen we nieuwe weerverwachtingen binnenhalen via de satelliet.We gaan nog éénmaal naar het havenkantoor om het laatste havengeld te betalen en om te kijken of het nog te verwachte “Kerst” pakketje van Ludmilla toch is gearriveerd. Helaas nog steeds niet binnen gekomen! De havenmeester belt met de post en dan blijkt dat het pakketje ergens rondzwerft en het onbekend is wanneer het hier zal zijn. Daar kunnen we alleen niet langer op wachten en dat is wel een domper, voor zowel de verzender als voor ons ontvangers. We spreken af met de havenmeester dat hij het terug zal sturen naar de afzender. Ben benieuwd of we hier nog wat van horen!

We lopen nog even langs de watersportzaak van Mark (een Nederlander), die sinds kort in de haven gevestigd is. Helaas heeft hij de door ons gevraagde spullen nog niet binnen gekregen, jammer dan.
Vervolgens nemen we (nu alweer voor de 3e keer) afscheid van Nick en Anne van de “Malok”. Die zullen we zeker terug zien in de Carieb. Ook Radboud komt nog even bij ons aan boord om afscheid te nemen en we hopen ook hem ergens ter wereld weer te treffen. Hij helpt ons bij het vertrek met de landvasten en zwaait ons gedag vanaf de steiger. Het is bijna 14:30 uur wanneer we de haven van San Miguel verlaten. Het zonnetje schijnt en we merken al gauw dat de golven nog aardig hoog zijn. Omdat ik altijd even tijd nodig om “in te slingeren” vind ik het wel prettig om te sturen. Zodra we iets verder op zee zijn hijsen we de fok en zetten de koers tussen de 180-200 graden.

Helaas blijkt de Swell toch meer dan we verwachten en wanneer we de stuurautomaat instellen voor de avond. We slingeren van hot naar her, niet de beste manier om zeeziekte te voorkomen kan ik je wel vertellen. Het blijkt dat de stuurautomaat teveel moeite met deze golven heeft en dat betekend dus dat we zelf moeten sturen. Fred gaat eten maken, maar daar hoef ik al helemaal niet aan te denken. Morgen gaan we de stuurautomaat goed instellen, dat zal een hoop schelen.

De 1e nacht:
De zon gaat onder, altijd een mooi gezicht. Het is nieuwe maan, waardoor het een stikdonkere nacht is. Wel verschijnen de eerste sterren aan de hemel. Het lijkt op een schilderij van Vincent van Gogh. Eerst een paar grote hele felle sterren, dan een paar om de sterrenbeelden te vormen en vervolgens heeft hij nog een handvol met glitters over het doek uit gestrooid. Werkelijk een prachtig gezicht, zoveel sterren zie je in de buurt van Nederland niet met alle lichtvervuiling daar. De golven zijn behoorlijk en dat maakt het zelf sturen erg zwaar is. Er komt meer bewolking waardoor we ook de sterren minder zien. Jammer! Dachten we, door nog zuidelijker te gaan, dat het warmer zou worden, nou niets is minder waar. We zijn blij dat we de zeilkleding nog niet opgeborgen hebben. Naast een legging, T-shirt, vest, zeilbroek en zeiljack heb ik ook maar mijn “bontmuts” op gezet en handschoenen aan gedaan. Het zijn koude en vermoeiende uurtjes.

Dag 2, vrijdag 15 december 2017

Er zijn minder hoge golven, waardoor we weer een beetje bijkomen, al hoewel ik me nog lang niet goed genoeg voel om echt te kunnen eten. Een grote groep dolfijnen komt ons vergezellen, dat maakt ons altijd weer blij. We zien slechts 3 boten, wat een verschil met de Noordzee! De nacht is slechter, golven nemen weer toe en we moeten weer zelf sturen omdat de boot anders alle kanten op gaat. Eén van de twee jerrycans die in het gangboord staan valt om, wat betekend dat Fred naar voren moet in het donker. In principe gaan we s’nachts nooit naar voren, zeker niet met deze golven. Er was al wat diesel uit de jerrycan gelekt helaas, maar gelukkig kan Fred ze ditmaal stevig vastzetten. Ons toplicht heeft het ineens begeven, we gaan over tot andere verlichting.

Dag 3, zaterdag 16 december 2017
We willen de Genua uitbomen, maar onze boom is zwaar en functioneert niet meer helemaal naar behoren. We zijn al enige tijd op zoek naar een andere boom, maar het is nog niet gelukt om er een te vinden. Het kost nu wel wat meer tijd, maar zo goed als het kan maakt Fred de boom vast aan de mast en zeil. Hierdoor klappert het zeil minder en vangt de wind beter. Er vaart een groot vrachtschip achter ons op aanvaringsroute en Fred roept hem toch maar even op aan welke kant hij ons gaat passeren. Fijn dat we naast AIS ook radar hebben, want niet alle boten hebben of zetten hun AIS aan. Er passeren ons 2 zeilboten in de verte. Dan valt de wind weg en wordt de temperatuur iets aangenamer. Vanaf 12:00 – 22:00 uur varen weer op de motor met stuurautomaat. Eindelijk lukt het me om weer “normaal” te eten. Kit is ook niet erg blij de eerste dagen, al dat heen en weer geslinger. We hebben voor Kit een nieuwe halsband gekocht, één die licht geeft en oplaadbaar is, waardoor hij nog beter te zien is in het donker. We willen beslist niet dat hij buiten in de kuip komt, maar af en toe steek hij toch even zijn koppie naar buiten. Het blijft een koude nacht, dus nog steeds zeilkleding aan. We gaan gemiddeld 4 á 5 knopen. Beide hebben we een goede wacht en kunnen ook een beetje slapen tijdens de rust uurtjes.

Dag 4, zondag 17 december 2017
We zijn helemaal alleen op zee, geen boot meer te zien, zelfs geen vogels of dolfijnen. Kunnen we alvast wennen aan de nog grotere oversteken. We varen een deel op het zeil en een aantal uren op de motor. Het is weer bewolkt en nog steeds koud, zelfs overdag. Voor Kit is het de eerste dagen vreemd dat we in de salon slapen, maar hij raakt er nu al aangewend. De ene baas gaat slapen en dan gaat de andere baas naar buiten toe. Hij strekt even zijn pootjes om zich vervolgens weer op te rollen tegen een ander baasje die gaat slapen. Voor ons vertrek hebben we een bakje met graszaadjes gekocht voor Kit. Nu komt het gras een beetje op en kan Kit, zittend onder de buiskap, er veilig aan snuffelen.

Dag 5, maandag 18 december 2017
Vandaag een bewolkte dag en een zeer woelige zee. We zijn echt een illusie armer door te denken dat het een warme overtocht zou zijn en we geen zeilkleding meer nodig zouden hebben. Vandaag zijn er veel dolfijnen rondom de boot. In de middag horen we een geluid bij het roer maar kunnen het niet thuis brengen. We hebben de fok verder uitgedraaid, de boom uitgeschoven en deze maar vast gezet met installatiedraad. Stevig genoeg voor nu! De boom functioneert nu goed, maar we zullen één grijper moeten vervangen en iets aan de borging moeten doen. Tijdens de wacht van Fred breekt de bevestiging van de stuurautomaat af van de boot, daar kwam dat geluid van eerder van vandaan. Ik neem het roer over zodat hij de schade op kan nemen. Voor zover Fred het kan zien lijkt het er op dat een steun is afgebroken, die zal opnieuw gelast moeten worden. Voor de veiligheid koppelt Fred de automaat helemaal los. Omdat we allebei erg moe zijn van de afgelopen dagen besluiten we toch maar de windvaan te gebruiken, ondanks dat we op de motor varen. Het is even een gepiel om deze goed in te stellen, maar na een poosje glijdt de Pegasus op de windvaan door de golven.

Dag 6, dinsdag 19 december 2017
Weinig zon, hele dag in zeilkleding. Vandaag hebben we een bijzonder moment, de positie is bijna gelijk van Noord en West. Wederom zien we dolfijnen vandaag en deze maken er vandaag echt een ware show van. Enkele dolfijnen springen in de lucht, andere maken grote klappers met hun staart op het water. Ze hebben er echt plezier in. Ik voel me vandaag weer niet lekker, heb buikkrampen en moet vaak naar het toilet en ook de kleur van mijn urine bevalt me niet. Het zal zeker komen doordat ik te weinig gegeten en gedronken en mijn medicatie niet heb kunnen nemen. Ik moet meer drinken! Bijkomstigheid is dat ik zo wel lekker afval, al is dit nu niet de beste manier! Tijdens de wacht van Fred breekt een lijn van een aanknopingspunt van de windvaan. Fred maakt me wakker en ondanks de hoge golven vervang ik de lijn, waardoor we tenminste weer verder kunnen op de windvaan. De wind is aardig toegenomen en af en toe krijgen we ongevraagd een hoge golf over en de gratis bijbehorende douche! We zetten nu wel onze vraagtekens bij de juistheid van de voorspellingen van het weer. Onze ervaring nu is dat we bij de voorspelling zeker 5 á 10 knopen bij op moeten tellen.

Dag 7, woensdag 20 december 2017
We moeten de koers een stuk verleggen want de golven worden te hoog en er komt teveel water over de kuip heen. De windvaan doet nu zijn werk goed en wij besluiten om binnen te gaan zitten en van daaruit alles in de gaten te houden. Het zou beter weer worden, maar ook dit is niet goed voorspeld. Om 14:00 uur kunnen we eindelijk weer richting de oude koers sturen. Fred gaat eten maken en zodra hij binnen is roept hij naar mij dat de keuken blank staat. Ik krijg meteen allerlei visioenen van gaten in de boot, waardoor er zeewater naar binnen stroomt. Hij opent een vloerluik en ziet dat het water erg hoog staat en zet meteen de pomp aan. Dit gaat niet snel genoeg en daarom gebruikt hij ook de slang van de lenspomp. Het blijkt gelukkig zoetwater te zijn, afkomstig uit een losgeschoten slang van een extra waterfilter die onder het aanrechtkastje zit. Hierdoor heeft onze zoetwaterpomp vrolijk al het water uit de voorste watertank op de keukenvloer gepompt. We pompen ruim 100 liter water uit de boot, wat een verspilling. De schade valt mee, voor zover we op dit moment kunnen bekijken. De laatste liters schep ik handmatig onder de vloer vandaan. Door dit hele gebeuren is ons ritme geheel verstoord en besluiten we om over te stappen op een wacht van 2 uur op en 2 uur af. Bij zonsopgang zien we ineens een vis op de bank van de kuip liggen. Het is een vis met vinnen die veel weg heeft vleugels, waardoor ze instaat zijn om enige tijd boven het water te zweven. Deze zogenaamde vliegende vis is een veel voorkomend verschijnsel wanneer je oceanen oversteekt. Deze had een afslag gemist en was met zijn koppie tegen de bank aan geknald. Overdag zien we nog tientallen van deze vissen naast de boot over het water “vliegen”.

Dag 8, donderdag 21 december 2017
De laatste dag van onze tocht is aangebroken. Ineens is druk en worden we ineens omringd door 5 boten. Eén daarvan sleept een gigantische drijvende kerstboom achter zich aan, waardoor de lucht fel verlicht wordt. We kunnen een hele poos genieten van deze verlichting in de donkere nacht. Vanaf 6:00 uur blijven we allebei maar op en hebben weer een vliegende vis aan boord. Niet veel later ontdek ik ook nog een mini inktvis, die door een golf aan boord gespoeld is.

Om 11:00 uur hijsen we de gastenvlag van Senegal en aan de andere kant de gele vlag voor de douane.

We passen de route nog een beetje aan voor het laatste stuk naar Dakar. Fred ziet dat de dieselmeter wel erg laag staat, wat hem bevreemdt. Maar om geen risico te lopen besluit hij om de beide reserve jerrycans met diesel in de tank te legen. Later zullen we moeten bekijken wat de oorzaak hiervan is. We hebben nu een gemiddelde snelheid van 6 knopen. De temperatuur neemt iets toe waardoor wij ons langzaam ontdoen van onze laagjes kleding. Eindelijk kunnen we weer in een korte broek aan. Het duurt een hele poos voordat we land zien en dan nog is het zicht erg slecht. We varen langs Isle de Madeleine, de punt Banc Manuel, het “slaveneiland” Ile de Gorée en de grote commerciële haven van Dakar. Er lijkt wel een waas voor en over het land te liggen.

We zien al meer plastic in de zee ronddrijven, dat beloofd wat! Niet veel later verschijnen de eerste “piroques”, de typische Senegalese houten kleurrijke vissersbootjes. Ze duiken ineens op uit de hoge golven om er net zo snel weer in te verdwijnen. Het zijn lange smalle bootjes met een heel laag gangboord en een hoge boegspriet. Dood eng dat ze daarmee de zee op durven. Vanuit één van de bootjes beginnen een zestal mensen enthousiast te zwaaien en wij zwaaien net zo vrolijk terug. Op de achtergrond doemen hoge torenflats op van Dakar, de hoofdstad van Senegal.

Er is bij Dakar geen haven voor zeiljachten, dus gaan we voor anker in een baai bij de CVD, Cercle de La Voile de Dakar. Je betaald hier om voor anker te mogen liggen en gebruik te mogen maken van de faciliteiten. We naderen de baai en volgen nauwgezet de aanwijzingen van medezeilers die er recent zijn geweest en de Cruising Guide to West Africa. Er moeten een aantal wrakken liggen waar we voor uit moet kijken. Op deze afstand zien we echter nog geen enkele boot. Ik heb het gevoel dat we daar straks helemaal alleen zullen zijn, maar Fred is er van overtuigd dat er zeker meerdere boten zullen liggen. Pas wanneer we er bijna zijn zien we door de waas heen inderdaad enkele andere boten liggen. Nu moeten we echt opletten, het is laag water en het is al heel erg ondiep aan het worden. We zien een aantal houten wrakken half boven het water uitsteken. Wij steken 1.80 mtr. en de dieptemeter staat nu al op 2,40 mtr. Er staat op het moment van ankeren een aardige wind en dat maakt het nog spannender. Na een tweede poging lukt het ons om te ankeren tussen de andere boten. We hebben Europa nu echt verlaten en zijn aangekomen in Afrika, Senegal een land voor nieuwe indrukken. Het is 17:00 uur wanneer we uitgeput maar goed en wel voor anker liggen. Morgenochtend zullen we aan land gaan om in te klaren e.d.

De afgelopen weken hebben we de overige eilanden bezocht van de Canarische Eilanden. We hebben een poosje opgezeild met andere Nederlandse zeilers, Asha en John van de “ASHA”, die we hebben leren kennen in de haven van Las Palmas, Gran Canaria. Na ons laatste bezoek aan Valle Gran Rey hebben we afscheid van elkaar genomen en vervolgden onze eigen route. Het was een heel gezellige periode en we hebben een hoop leuke dingen gedaan en gezien. Wij gingen voor de 3^e keer, naar San Miguel, Tenerife, om van hieruit te vertrekken naar onze volgende bestemming. De laatste weken hebben we de nodige klussen gedaan en voorraden ingeslagen. We hebben het erg druk gehad waardoor het schrijven van ons blog er een beetje bij ingeschoten is. Hieronder daarom alleen even een overzichtje waar we geweest zijn en wanneer. Op een later tijdstip zal ik deze blogs verder aanvullen.

2017-10-26 Valle Gran Rey, La Gomera – Santa Cruz, La Palma
2017-11-03 Santa Cruz, La Palma naar Puerto de La Estaca, El Hierro
2017-11-12 Puerto de La Estaca, El Hierro naar Valle Gran Rey, La Gomera
2017-11-24 Valle Gran Rey naar, La Gomera naar San Miguel, Tenerife

Vertrekken naar volgende bestemming
Terwijl Nederland onder gesneeuwd is merken ook wij dat de temperaturen zijn de laatste tijd lager dan we gewend zijn. Geen 30 graden meer, maar slechts 24 graden en ook de nachten zijn een stuk koeler, niet meer dan 15 graden. We hebben maar weer een fleece dekentje op ons bed gelegd en ook mijn dikke warme sokken heb ik uit de kast gehaald. Ook een vest is geen overbodige luxe meer en het elektrische kacheltje staat in de ochtend en avonduurtjes alweer te draaien.
Het is dus de hoogste tijd om verder naar het zuiden te gaan en een volgende bestemming op te zoeken. We gaan terug naar Afrika, ditmaal gaan we naar Dakar in Senegal en daarna richting Gambia om daar de rivier op te varen.

Op het moment dat ik dit blog schrijf, 13 december 2017, stormt het behoorlijk bij Tenerife. De afgelopen 3 dagen loopt de wind op tot 40 knopen wind! Voor de leken onder ons is dit windkracht 8 a 9 en heet dit officieel “Storm”. Volgens de weersverwachting op dit moment is de wind morgen zoveel afgenomen dat we wel zouden kunnen vertrekken. Misschien hebben we dan nog wel wat last van de naweeën van deze storm, de zogenaamde swell, maar we willen niet veel langer wachten. De oversteek van Tenerife naar Senegal is ongeveer 800 zeemijl, wat betekend dat we hier ongeveer 7 á 8 dagen over doen en net voor de kerstdagen zullen arriveren. We kijken er naar uit om deze landen te bezoeken en weer een hele andere cultuur op te kunnen snuiven.

Wat hoor ik toch? Ga toch slapen zegt Fred, het is niets. Nee, hij heeft nergens last van, die hoort nog niet eens de helft van wat ik hoor! Mijn gehoor is super goed en ik hoor altijd alles en wanneer je niet kunt slapen dan vallen alle geluiden in de omgeving des te meer op.
Natuurlijk zijn er geluiden die echt bij een boot horen, dat weet iedere zeiler. Vaak zijn het lijnen van andere boten die tegen de mast aan slaan, omdat ze niet strak gezet zijn. Het piepen en knarsen van de landvasten waarmee de boot aan de steiger vast zit. De stootwillen die tegen de zijkant van de boot bonken en ga zo maar door. Het klotsen van de golven tegen de buitenkant van de boot. Het gekraak van de boot bij hevige wind, klapperende zeilen en het trekken van het anker. We proberen zoveel mogelijk irritante geluiden te reduceren door b.v. onze vallijnen vast te zetten aan de railing en glazen goed in te pakken etc. Maar wanneer je onderweg bent dan besef je pas dat toch niet alles zo goed is vastgezet of opgeborgen.
Aan sommige geluiden raak je wel gewend, zelfs ik! Maar nu hebben we aan boord al maanden een heel vervelend geluid. Wanneer we voor anker liggen en de boot rolt wat heen en weer, horen we iets wat lijkt op een knikker die in een metalen bak tegen de wanden tikt. Naar mate de maanden vorderen neemt mijn ergernis toe en probeer te achterhalen waar het geluid toch vandaan komt. Dit zonder enig succes. Maar nu is het genoeg geweest, mijn irritatieniveau heeft zijn hoogtepunt bereikt, er moet iets aan gedaan worden. Het geluid lijkt uit een loze ruimte te komen bij de kombuis. We schroeven de plaat los en kunnen helemaal niets vinden wat dit geluid zou kunnen veroorzaken. Het plafond moet maar los, dan zal het daar wel zitten zeg ik. Gelaten gaat Fred aan de slag om de schroeven los te draaien van het plafond bij de kombuis. Ik pak een zaklamp en tuur in alle mogelijke openingen en duw tegen de wanden aan, maar nog steeds vind ik niets. Het is om moedeloos van te worden! We schroeven alles wat steviger vast, monteren het plafond weer en wachten af. En ja hoor, het geluid is er nog steeds. Ik vrees dat dit geluid een blijvertje is en dat ik hiermee zal moeten leren leven.

Toen we pas onderweg waren hoorden we een soort van knisperend geluid. Het is wat moeilijk te omschrijven voor niet zeilers, want zeilers weten meestal meteen wat je bedoeld. Het lijkt op een soort bubbelend geluid, alsof iemand bellen blaast. Maar ook op het geluid van een stuk plastic (verpakkingsmateriaal met luchtbelletjes) dat over elkaar gewreven wordt. Allereerst dacht ik dat er iets lekte, maar dat was het toch zeker niet. Of je nu voor anker ligt of in een haven, dat maakt niets uit. Na enige tijd hadden we door wat, of beter gezegd wie, dit geluid veroorzaakte. Het zijn vissen die aan de waterlijn van de boot “knabbelen” om zo de algen te verwijderen. Dat raadsel is gelukkig wel opgelost!