Vier jaar onderweg

Dat deden we dan ook…..

Er werd een globale planning gemaakt welke landen we aan zouden doen en waar we ongeveer wilden uitkomen om onze ‘oude’ dag te slijten wanneer we niet meer in staat zouden zijn om te zeilen. Nog geen idee hebbende wat de komende jaren ons zou brengen. Elke wereldzeiler weet dat je kunt plannen wat je wilt, maar veelal loopt het toch anders doordat er zoveel verschillende factoren meespelen: wind, stroming, conditie van de boot en bemanning. Of, zoals nu, de situatie met het Corona-virus.

Het eerste half jaar na ons vertrek bestond (voor mij Caroline) vooral uit leren loslaten van alle negatieve dingen die ik had meegemaakt in de voorafgaande jaren. Hoe om te gaan met wat je achterlaat in Nederland, je familie en vrienden. Dat is soms moeilijk, maar het went om voornamelijk contact te hebben via WhatsApp, Facebook en Skype. De keren dat we naar Nederland gingen, waren daardoor ook heel bijzonder. Deze manier van leven heeft ons mentale rust gegeven.

Sommige mensen zullen jaloers zijn op de ‘ultieme’ vrijheid die we hebben. Ja, we maken onze eigen keuzes om ergens heen te gaan of langer te blijven. We genieten dagelijks van onze mooie omgeving. Het zijn de kleine dingen die we hebben leren waarderen. Onze reis is één groot leerproces mede doordat we zoveel verschillende mensen ontmoeten. Van lokale mensen, Nederlanders die in het buitenland wonen of zeilers die we onderweg tegen kwamen. We zijn de wereld door andere ogen gaan bekijken en waarderen veel meer wat we hebben. Terdege bewust dat wij ons in een luxe positie bevinden. We hebben de afgelopen vier jaar geleerd om geduld te hebben. In Afrika werd al gauw duidelijk dat het tempo wat we in Nederland gewend waren totaal niet haalbaar is. Morgen kan zomaar ineens drie dagen later worden. Je moet je aanpassen aan je omgeving. Wij zijn geen echte toeristen, we zijn ‘zee nomaden’ die langere tijd ergens vertoeven en het land en de mensen willen leren kennen. Gelukkig hebben we geen haast, waardoor we ook meerdere keren langere tijd ergens gebleven zijn. We zien nu veel meer in de praktijk wat echte armoede is en de grote verschillen tussen de rijke en arme bevolkingsgroepen. Dat mensen behulpzaam zijn zonder daar altijd iets voor terug te willen hebben en dat een vriendelijk woord wonderen kan verrichten. Al zijn we niet altijd de taal machtig, we proberen zoveel mogelijk met losse woorden ons verstaanbaar te maken en dat wordt vaak beloond door een prachtige glimlach op het gezicht van de lokale bevolking. In Nederland loopt iedereen gehaast voorbij met slechts aandacht voor hun mobiel. Hier groet men elkaar nog op straat, ook al ken je de persoon niet.

Maar het is soms ook gewoon hard werken om alles voor elkaar te krijgen. De dagelijkse dingen, die voor iemand in Nederland heel gewoon zijn, is voor ons soms een hele uitdaging. Elke keer weer opnieuw moet je dingen uitvinden. Waar moeten we ons inklaren, waar is de dichtstbijzijnde supermarkt, waar kunnen we de was doen, waar halen we diesel en benzine, waar kunnen we onderdelen voor de boot vinden? Zomaar een dag bezig zijn met de was of boodschappen doen, is voor ons nu heel normaal. Natuurlijk hebben we ook tegenslagen gehad en last van de daarbij behorende emotionele stemmingen aan boord. De eeuwig durende kluslijst, die nooit afkomt. De motor perikelen, waardoor we langer in Trinidad moesten blijven. Aan boord gaan nu eenmaal dingen stuk, doordat het intensief gebruikt wordt. Natuurlijk heb ik (Caroline) ook wat tegenslagen gehad op fysiek gebied, maar of dit nu anders was geweest wanneer we niet weg waren gegaan? Wie zal het zeggen. Het is zoals het is en we gaan er mee om zo goed als we kunnen. Dus ja, soms wordt je daardoor beperkt in je vrijheid, maar ook door omstandigheden van buitenaf, zoals de afgelopen maanden i.v.m. het Corona-virus. Hier schrijf ik nog een apart blog over.

Wat missen we?
Natuurlijk het contact onze familie en vrienden, ondanks gebruik makend van de sociale media, zoals WhatsApp, Skype en Facebook. Een lekkere warme douche en de keren dat je dan wel die mogelijkheid hebt waardeer je dat dan ook intens. Fred mist natuurlijk de vaatwasser, maar samen de afwas doen heeft toch ook wel wat. Een enkele maal echte Hollandse producten, maar dat wordt steeds minder. Hier op Bonaire kun je heel veel Nederlandse producten kopen, tot zelfs een broodje kroket. Zodra we in Nederland zijn worden we door familie en vrienden verwend met lekkere Hollandse dingen. De afgelopen jaren hebben veel lekkere (niet altijd), maar wel bijzondere dingen gegeten in de landen waar we kwamen. Voor het gemis krijgen we zoveel nieuwe dingen terug.

Is ons leven veranderd?
Ja natuurlijk, maar zouden we het anders hebben gedaan? Nee beslist niet. We hebben het goed samen op de Pegasus en Kit is ook nog steeds tevreden aan boord. We hebben onze rust gevonden

Dit is ons leven, op een zeilboot die voortdurend in beweging is. Het gieren van de wind om de mast, klotsen van het water op de achterkant, schreeuwen van de meeuwen, klapperende lijnen en getik tegen de stagen. Het is nooit helemaal stil. De prachtige zonsondergangen, de mooie vissen die rond de boot zwemmen, dolfijnen in de verte, overvliegende pelikanen, de mooie natuur en de bijzondere mensen die we onderweg ontmoeten. De zeilers die elkaar onderling bijstaan in nood en ook de gezelligheid die ontstaat. Daar gaat het om, daar genieten we intens van!

Even een kort overzichtje
1462 dagen onderweg
11 landen
3 continenten
24 eilanden
1 Oceaan
8970 zeemijlen (afgerond 17.000 km)
398 uur met de oude motor (sinds ons vertrek)
429 uur met de nieuwe motor
De oversteek van 21 dagen over de Atlantische Oceaan van Afrika naar Midden-Amerika
4x naar Nederland geweest
We hebben Engels, Spaans, Portugees, Arabisch, Frans, Creools en Papiamento en Nederlands (geprobeerd) te spreken
Ruim 20 verschillende nationaliteiten onder de zeilers ontmoet