Samen met de Duitse Catamaran, Angela en Franz, vertrekken we richting het volgende eiland, Boa Vista. We zullen bij het plaatsje Sal Rei voor anker gaan. Het is een volle dag zeilen en het ziet er naar uit dat het een redelijk mooie dag zal worden met een gunstige wind. In alle vroegte halen we het anker op en met de wind deels in de rug zeilen we in eerste instantie alleen op de Genua (voorzeil). Zodra het kan hijsen we de grote ‘Green Miles’ Gennaker. Een beetje reclame maken voor: “Care for the Ocean” kan nooit kwaad in deze tijd.
‘Nina’ van Franz en Angela
Achter het rif ligt de Pegasus
|
Vissersbootjes voor de kade
|
Op de kade aangekomen zien we de plaatselijke politie wandelen en vragen waar het kantoor is van de ‘Polícia Marítima‘ waar we ons moeten melden. We worden helemaal naar het kantoor begeleid. Na weer het nodige invulwerk, worden onze scheepspapieren bewaard totdat we weer vertrekken. Vervolgens wandelen we een beetje door het dorpje en doen enkele boodschapjes. We komen te vroeg bij de kade aan en gaan bij ‘Caffé del Porto’ lunchen. We bestellen twee pizza’s voor ons vieren en laat mij de witte wijn wel smaken.
Happy bij ‘Caffé del Porto’
Sal Rei
Sal Rei, betekent: ‘Zout Koning’, een havenstadje en de hoofdstad van Boa Vista. De stad heeft deze naam gekregen omdat de zoutproductie vroeger erg belangrijk was voor Boa Vista. Sal Rei beschikt over langgerekte zandstranden en enkele mooie resorts waardoor het een geliefde bestemming is bij toeristen. De belangrijkste inkomstenpost van Sal Rei is momenteel dan ook het toerisme. Ook hier vind je de gekleurde huizen terug, kleine pleintjes waar mensen buiten op hun stoepje zitten en huizen die niet afgebouwd zijn. De straten zijn geplaveid met keien, maar helaas niet zo regelmatig. Ook in deze stad tref je weinig afval op straat aan. Overal kom je weer dezelfde straathonden tegen.
We hebben al gauw door dat ze hier veel meer op toeristen ingespeeld zijn dan op Sal en zeker in vergelijk met Palmeire. De prijzen liggen veel hoger hier en de goederen in de supermarktjes zijn duur en bovendien is er erg weinig te krijgen. Vlees is altijd bevroren, vers kun je alleen vis kopen. Het is natuurlijk ook logisch want alles moet van andere eilanden of het vastenland komen en dat maakt het zo duur. We kunnen ons nauwelijks voorstellen dat de plaatselijke bevolking deze goederen kunnen kopen. Taxichauffeurs proberen hun ritjes te slijten aan je en mensen trekken je aandacht voor de nodige souvenierswinkeltjes. De sfeer is hier echt anders, dat merken we wel.
Huizen met platte daken
|
Kunst op blinde muren
|
Geplaveide straten
|
 Open balkonnetje voor de was |
Boa Vista (Portugees voor ‘Mooi uitzicht’), is het derde grootste eiland van Kaapverdië , een woestijnachtig eiland. Het eiland staat bekend vanwege de talrijke schildpadden (waarvan wij, tot mijn grote teleurstelling nog geen enkele gezien hebben). Er zijn vele mooie stranden en voldoende plekken op te snorkelen/duiken, een waar paradijs voor de natuur/waterliefhebbers. Maar naar onze mening is er verder niet zoveel bijzonders te zien. Voor de ‘normale’ toeristen is het natuurlijk altijd bijzonder, maar wij zijn al erg verwend met vele mooie baaien, stranden etc. We vinden de gewone toeristen tours veel te duur, Europese bedragen, (we gaan nog naar zoveel eilanden toe, dan zijn we blut als we het op deze manier doen) en zoeken een alternatief. We nemen het plaatselijke busje ‘Aluguer’ naar de voormalige hoofdstad Rabil en dat kost maar € 1,00 per persoon. Onderweg naar dit stadje komen langs de luchthaven en rijden we door een dor en kaal landschap heen. Het blijkt een ‘slapend’ stadje te zijn, ofwel er blijkt niets te beleven te zijn. De straten zijn netjes bestraat met keien, gekleurde huizen worden afgewisseld door bouwvallige huisjes waarvan het dak met plastic bedekt is. Een handje vol mensen hangt tegen een muurtje in de hoop iets te kunnen verkopen aan een verdwaaalde toerist. Gelukkig vinden we een leuk restaurantje ‘Casinha D’Ema’ met hele vriendelijk bediening, waar we uitgebreid lunchen. Franz en ik nemen geit en Fred en Angela houden het bij kip. Helaas rijdt er geen Aluguer naar de volgende plaats vanaf hier en wordt het dus retour Sal Rei.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Bij onze ankerplek hebben we zicht op het kleine eilandje ‘Ilheu Sal Rei’. Een aantal keren komen hier bootjes naar toe met toeristen die willen snorkelen en het eilandje verkennen. Het strandje is wit, het water azuur blauw en helder en daardoor ook een ideale plek om naar toe te gaan. Op het eilandje bevinden zich de restanten van een Portugees fort (enkele resten van kanonnen) dat verwoest werd in 1818 door piraten en een klein en zeer vervallen kerkje. Het is niet veel bijzonders, maar erg rustig en dus een prima plek om een beetje te wandelen, zwemmen en te snorkelen. Wel aan te raden is om waterschoenen aan te trekken, want de stenen zijn scherp en op land zijn diverse stekel gewassen. Wat wel weer een triest aanblik geeft is dat er erg veel afval ligt. Aangespoeld, hierheen gewaaid of achter gelaten door bezoekers van dit eilandje. Op één plek moet je door het plastic, flessen en allerlei ander troep heen waden om bij de duinen te komen.
 |
 |
Dinghy’s goed vast
Zoals ik al eerder vertelde ben ik lid van de Facebookgroep ‘Wereldvrouwen’. Nathasja en haar moeder Caroline wonen sinds kort permanent op dit eiland. Met Nathasja heb ik al enige maanden geleden contact gekregen en aantal malen heen en weer mee gemailt. Altijd leuk om Wereldvrouwen (Nederlandse vrouwen die in het buitenland wonen) te ontmoeten
Nathasja werkt voor de toeristenorganisatie ‘Boa Vista Carefy’, https://boavistacarefy.com. Boa Vista Carefy werkt samen met ‘Boa Vista Felicidade’, een organisatie die werkt met vrijwilligers die zich inzetten voor de lokale bevolking. Zo organiseren ze regelmatig inzamelingen voor b.v. materiaal voor scholen of activiteiten bij schooltijden te kunnen organiseren. Ik neem via Facebook contact op met Nathasja en vertel haar ons watertaxi-verhaal. Ook zij vindt deze prijs absurd is, zeker omdat er volgens haar weten ook helemaal geen taxiservice is. Zij verteld dat er dezelfde avond een Reggie-muziekavond is in restaurant ‘Morabeza’ aan het strand en we spreken af dat we elkaar daar vanavond zullen ontmoeten.
Caroline en Nathasja, twee Wereldvrouwen!
http://www.oware.org/abapa.asp. De spelers zijn erg fanatiek en razend snel.
Er zijn vele restaurantjes en barretjes, rondom het plein in het centrum en ook bij het strand vindt je er verschillende. We drinken regelmatig wat op het grote plein bij ‘Esplanada’ . We lunchen af en toe bij ‘Café Kriola’ wat aan de hoofdweg zit en vlakbij de dinghy landplaats. Hier hebben ze elke dag ‘Plata de Dia’ en dat is goed en redelijk goedkoop eten. Op een dag komen we Nathasja (Wereldvrouw) ook weer tegen en maken dan meteen een foto. De beste pizza’s die we sinds tijden hebben gegeten was bij een Italiaans restaurant in één van de zijstraatjes aan het grote plein richting zee. Helaas ben ik de naam vergeten te noteren. Maar ze waren super lekker krokant gebakken en goed gevuld!
Maar wij houden eigenlijk meer van de echte lokale tentjes en zoeken steeds vaker in achteraf straatjes naar barretjes waar je ook lokaal voedsel kunt eten. Een klein barretje, waar we op de stoep op gammele stoeltjes een biertje voor minder dan € 1,00 drinken. In één van de achteraf straatjes vinden we een leuk restaurant, ‘Churrasqueira’ (wat BBQ betekent) met erg goed eten en hier eten we eindelijk weer eens een goede steak!
 |
 |
 |
Er zijn erg veel kleine supermarktjes, veelal door Chinezen gerund. Een groente en fruithal, waar de prijzen ook erg duur zijn en er totaal geen ruimte is voor enige onderhandeling, zoals we dat gewend waren in Gambia. Er is een wat grote supermarkt ‘Boas Compras’ wat uit meerdere verdiepingen bestaat. Hier kunnen we meer krijgen, maar ook hier tegen Europese prijzen (of zelfs meer dan dat).
Er is een kleine bakker ‘Padaria Tuna’ waar je vers brood kunt kopen.
Grote supermarkt
Angela (van de Duise boot) en ik, laten onze haren knippen voor € 10,00 per persoon. Het kost wat moeite om precies uit te leggen wat we willen, maar met gebarentaal en een paar Portugeze en Engelse woorden en een glimlach kom je een heel eind. Na een half uurtje heb ik weer een fris kort koppie en kan zo weer enige maanden vooruit.
Zeilvrienden, Franz en Angela
Zij maken regelmatig zelf cake’s en daar mogen we vaak van mee genieten. Ik doe zelf ook een poging om een cake te bakken in de broodbakmachine. Het wordt een cake van banaan, appel en rozijnen gemaakt zonder boter. Hij is redelijk compact, niet zo hoog, maar smaakt goed. We komen vaak in de avond bij elkaar, meestal op hun catamaran vanwege de ruimte, om lekker te borrelen en een spelletje ‘Perudo’ te spelen. Dit spel hebben wij gekregen van Koen en Iris (zeilers die we in Senegal en Gambia hebben leren kennen). Het is een leuk dobbelspel waarvoor je een goed pokerface moet hebben, maar na een aantal glaasje valt het bluffen niet mee. Het is een verslavend spel en je kunt het met alle nationaliteiten spelen.
Ben ik net weer opgeknapt van het verstuiken van mijn linker enkel in Dakar, verzwik ik mijn rechter enkel……… Hier heb ik behoorlijk veel last van en het lopen op de ongelijke straten is ook niet bevordelijk voor genezing. Ik draag daarom vaak mijn dichte hoge wandelschoenen, wat goed is voor de steun maar met deze warmte best een beproeving.
Klusjes
We hebben een Mercury buitenboordmotor 3,5 PK en al enige tijd problemen om tot een goede snelheid te komen. Franz en Fred zijn aan het sleutelen gegaan en hebben de BB-motor uit elkaar gehaald. Helaas heeft dit ook niet veel geholpen. Al enige tijd zijn we op zoek naar een 2-takt BB-motor met een minimaal van 8 PK, maar deze hebben we nog niet kunnen vinden.
 |
 |
Fritz en Gonny
Die gaan ook weer eens op de foto.
Happy couple
Is het zuiden van Boa Vista, waar we hopen een paar dagen voor anker te kunnen gaan bij een strand.