Na de zomerperiode was het de tijd om een beetje op te ruimen in de boot.
Onze voorraad eten en drinken controleren we op de houdbaarheid datum en halen de blikken, potten en sapjes van boord die op moeten voor april 2014. Ook gaat al het eten en drinken wat open is van boord en mee naar huis. De rest van de voorraad blijft aan boord.
Verspreidt over een aantal weken halen we ook de boeken van boord, kleding, dekbedden e.d. Helaas waren we, met het weghalen van de boeken, net iets te laat. In de voorafgaande weken was er sprake geweest van enorme regenbuien en nu blijkt dat we toch weer ergens een lekkage hebben. Jammer genoeg waren er veel boeken nat geworden. We nemen alles mee naar huis en proberen zo goed en kwaad als het kan de boeken weer droog en leesbaar te krijgen. Op twee boeken na kunnen we alles redden. Jammer genoeg hebben we er nu wel weer een extra klusje bij gekregen, deze lekkage opzoeken en dichten.
Om de boot verder winterklaar te maken hebben we milieuvriendelijke antivries in de leidingen gedaan en een elektrisch kacheltje van 500 W gekocht om de boot vorst vrij te houden.
De schoten van de Genua gaan mee naar huis en worden weer mooi schoon gewassen voor het volgende seizoen. Stukje bij beetje worden de slechtste lijnen en vallen vervangen of hersteld en zullen de oude gewassen worden zodat ze weer klaar zijn voor hergebruik.
Na onze problemen met de motor deze zomer hebben we besloten om een mangat te maken in de dieseltank. Hiervoor moet alle diesel uit de tank en elke keer wanneer we aan boord zijn vullen we een aantal jerrycans. Nu is het even wachten op een mooie droge dag om het gat te zagen. We hebben in ieder geval al de grootte bepaald en hoe we het verder gaan aanpakken. We hebben de huidige huik van het grootzeil opgemeten omdat we van plan zijn om deze te vervangen. Dit zal onze 2e naai klus worden. We vinden dat dit geen prioriteit heeft, maar dan hebben we in ieder geval al de maten.
In de kuip bevindt zich een groot luik waaronder ons reddingsvlot ligt. Dit luik is in de loop van de tijd beschadigd en moet nodig vervangen worden. Dit luik is gemaakt met een houten plaat als kernmateriaal. Door barsten in de bovenkant van de polyester van het luik is het hout volgelopen met water en gaan rotten. Ook is de plaat erg zwaar en nauwelijks tilbaar. Niet echt handig wanneer je in geval van nood bij het reddingsvlot moet kunnen komen!
De afgelopen weken hebben we nagedacht hoe we dit luik zouden gaan vervangen en vooral waarvan we het zouden maken. Het moest beslist niet te zwaar worden en gemakkelijk verwijderbaar. Na heel veel lezen op internet besloten we om een isolatieplaat van Polyurethaan te kopen en deze af te werken met epoxy en glasvezel. We vonden een bedrijf, Technisol Supplies bv in Wychen, http://www.technisol-supplies.nl, die deze plaat voor ons op maat kon zagen. Omdat we de standaard platen te licht vonden hebben we gekozen voor een 5x zwaardere plaat Polyerethaan.
Polyurethaan Isolatieplaten, worden gemaakt uit het hoogwaardige isolatiemateriaal Polyurethaan (PUR). Deze polyurethaan platen kunnen op maat gemaakt worden.
| Soortelijk gewicht | 100 kg/m3 |
| Thermische Geleidbaarheid | 0,029 W/mK |
| Drukweerstand | >1,00 N/mm2 |
| Treksterkte | >1,20 N/mm2 |
| Gesloten cellen | > 90 % |
| Water adsorptie | <2 % |
De plaat die we bestelden was 108 x 68 x 6 cm. Omdat dit materiaal prima te zagen en te schuren is, konden we de plaat zelf voorzien van mooie afgeronde hoeken.
De haven van Brighton is een kunstmatige jachthaven, waar zich naast woningen ook allerlei winkels en horeca bedrijven bevinden. Al hoewel er nog veel ontwikkeld wordt, is er toch sprake van slecht onderhoud, want al gauw blijkt dat er een aantal bolders op de steiger los te zitten. Volgens Harry heeft het havenpersoneel daar niet zoveel aandacht voor, als je ze al ziet! Het havenkantoor bevindt zich boven, bereikbaar via een steile trap. De overige faciliteiten zagen er prima uit. Hier konden we weer goed douchen en een wasje draaien. We wandelen de kade op langs de vele (dure) restaurants naar een supermarkt, doen boodschappen en eten op de boot. Brighton is de populairste badplaats van Groot-Brittannië en ligt tussen de South Downs en het Kanaal langs de zonnige zuidkust van Engeland. Ook Brighton is niet echt een plaats waar we lang zullen blijven, maar omdat we er nu toch zijn willen we zeker de pier bekijken. Het is nog steeds bewolkt met wind en een grote kans op regen, dus nemen we (als echte toeristen) het treintje dat langs de kust van de jachthaven naar de pier loopt. De stad is een mengelmoes van speciaalzaken, levendige kunst & cultuur en evenementen, met een eigen koninklijk paleis, het exotische Royal Paviljoen. In deze Engelse badplaats krijgt het woord monument ineens een hele andere betekenis. Op de pier van Brighton, van 525 meter, ligt achter het felle neonlicht een complete kermis met achtbanen, draaimolens, donut- en crêpekramen, ballengooi tenten en espressobars. Toch staat dit amusementspark hoog genoteerd op de monumentenlijst. Engeland koestert zijn historie, maar de liefde van het land voor de zeepieren lijkt overdreven. Sinds de Engelsen de zonvakantie hebben ontdekt, is het met hun eigen badplaatsen bergafwaarts gegaan. Een triest beeld van de boulevards met hun verpauperde hotels, fish & chips restaurants en amusementshallen zijn vaak niet meer dan een herinnering aan vergane Victoriaanse glorie.
Op de pier kopen we crêpes met een lekkere zoete vulling en eten deze op gezeten in ouderwetse houten strandklapstoelen met uitzicht op strand en zee. Opvallend veel gekleurde mensen zien we hier aan zee, hele families genieten, ondanks de wind, van een dagje aan zee. Duidelijk is dat sommige zelden of nooit de zee hebben gezien. Wij hebben al gauw genoeg van de mensenmassa en keren terug, met het treintje, naar de jachthaven. Toch nog maar even een klein wasje draaien, dan is het meeste weer schoon. Inmiddels is het ook nog gaan regenen, maar morgen zou het beter worden, minder wind en geen regen, een prima dag dus om weer verder te gaan. Het plan is om morgen over te steken naar Frankrijk, Boulogne sur Mer, dus we plannen de route. Zaterdag neemt de wind alleen maar toe i.p.v. af en het ziet er naar uit dat dit voorlopig wel zo blijft. We besluiten dat het niet verstandig is om vandaag te vertrekken. Vandaag dus een lui dagje, beetje lezen, kopje koffie ergens drinken en de laatste boodschapjes doen. Voor zondag hebben we de wekker gezet om 5:00 uur vanwege het beste tij. Al snel wordt duidelijk dat de Engelse weersverwachtingen niet de meest betrouwbare zijn, dat leert onze ervaring wel van de afgelopen weken. En ook vandaag zitten ze er behoorlijk naast. De wind was niet afgenomen, maar toe en hoezo geen regen? De regen kwam met bakken de lucht uit! Dan maar even wachten tot het iets beter wordt. We wachten een poosje af tot de wind iets afneemt en besluiten dan toch te vertrekken. Het is even goed opletten, de wind staat namelijk pal op de steiger, maar het lukt ons om met windkracht 5 de haven te verlaten. We hebben stroom tegen, dus voorzichtig stuur ik onze Pegasus de havenmond uit en de grote golven tegemoet. Het zal een lange dag worden vandaag voordat we in Frankrijk zijn. De wind schommelt tussen windkracht 5 en 6. Prima zeil weer, ik ben helemaal in mijn element!
Langzaam breekt ook de zon door en wordt het weer een stuk aangenamer. Halverwege de middag horen we een raar geluid en ontdekken dat de ankerbediening contact maakt, waardoor het ankerlier de ketting afgedraaid. Gelukkig hadden we het anker al eerder omhoog gehaald, waardoor deze niet kon zakken. Fred lost dit probleem op door de bediening los te koppelen, zodat dit niet meer stroom kost. Hier zullen we dus een andere oplossing voor moeten zien te vinden. Nu staat er permanent stroom op en heb je geen mogelijkheid om het systeem helemaal uit te zetten. Rond 19:00 uur maken we eten klaar want we zijn er nog lang niet. Normaal gesproken proberen we zoveel mogelijk met daglicht een onbekende haven binnen te lopen, maar vandaag kon het niet anders. Om 23:00 uur naderen we Boulogne sur Mer. Het blijft lastig met donker, maar gelukkig beschik ik over een paar goede nacht ogen en sta voorop en geef Fred aanwijzingen. Het is erg druk in de haven (vanwege een Regatta) en we gaan langszij een boot waarop niemand aanwezig is. Morgenochtend zullen we naar het havenkantoor gaan, voor nu is het wel even genoeg geweest. Op de kade, naast het havenkantoor staan een aantal partytenten, waar muziek vandaan komt. Zelfs daar zullen we wel doorheen slapen. Net op het moment dat we ons bed in willen, horen we de buren thuiskomen, die ons vertellen dat er een Regatta gaande is en dat zij morgenochtend rond 9:00 uur weg willen. Het zal wel, geen probleem. Eindelijk kunnen we slapen……. Maandag heerst een grote bedrijvigheid in de haven, iedereen maakt zich op voor de Regatta. We verleggen de boot en wandelen naar het havenkantoor, waar een bijzonder slecht Engels sprekende dame ons te woord staat. Het is een modern complex met goede faciliteiten.
Aan de andere kant van de haven liggen de vissersboten aan de kade. Later merken we dat deze boten nogal veel lawaai maken. Inmiddels is de zon volop gaan schijnen en omdat we hier maar één dag blijven, gaan we het stadje in om een beetje rond te wandelen.
De meeste winkels zijn nog dicht, maar een koffie kun je altijd krijgen en even later genieten we op een echt Frans terrasje van koffie met een verse croissantjes erbij. We wandelen door de straten met oude imposante gebouwen en komen uit op een heuvel waar een groot fort heeft gestaan. Het is even klimmen, maar dan heb je ook wel een mooi uitzicht over de haven. Helaas kunnen we net onze boot niet zien liggen. In de verte zien we alweer een reuzenrad! We wandelen langs de vesting muren in een groen oase, door de poorten van de dikke muren. Onderweg naar de haven vinden we een bakker en kopen vers Frans brood. Bij de supermarkt slaan we de laatste verse boodschappen in. In de middag vult Fred de dieseltank bij uit de jerrycan, zodat deze weer tot z’n nok toe vol zit. Zo proberen we de motor problemen even voor te zijn. Vanuit de kuip zien we de boten binnenkomen die meegedaan hebben aan de zeilwedstrijden. We bereiden ons voor op morgen, dan zeilen we naar Duinkerken. Dinsdag vertrekken we om 9 uur uit Boulogne sur Mer. Het is een mooie zonnige dag met niet heel veel wind. Jammer dat we niet zoveel zonnige dagen hebben deze vakantie. We zeilen zoveel mogelijk, maar op een gegeven moment moeten we toch de motor bij zetten. Onderweg hebben we problemen met de kraan van de natte cel, er is iets afgebroken. Helaas weer een klusje erbij, maar dat lossen we later wel op. We hebben de stroming mee en komen rond 17:00 uur in de buurt van Duinkerken. Het is even zoeken welke inham we moeten hebben, maar uiteindelijk leggen we de boot aan de steiger. We hebben nog wel enige twijfels bij de diepte, want de dieptemeter geeft al 0 aan en het is nog geen eb. Laten we hopen dat we niet vast komen te liggen. Volgens de haven meester liggen we daar diep genoeg, maar eenmaal terug aan boord blijkt al gauw dat we toch vast liggen. Niets aan te doen, gelukkig liggen we recht! De faciliteiten bij de haven zijn redelijk primitief, douches bevinden zich op het terrein van de watersportvereniging (we konden eerst de ingang niet vinden, want nergens staan bordjes). Er was een restaurant, maar deze was elke dinsdag gesloten. Net nu ook zo zin had in Belgische Frieten……..Er gaat een gratis peddelbusje naar het centrum van Duinkerken, maar dat hebben we maar overgeslagen. Naast ons komt een houten Nederlandse boot liggen met 3 mannen aan boord, die morgen ook weer vertrekken. Woensdag vullen de watertank en vertrekken daarna richting Breskens. Vandaag is een relatief kort dagje zeilen. We zeilen bijna gelijk op met de Nederlanders. Zij kiezen er voor om dichter langs de kust te varen en wij zoeken de zee meer op voor meer wind. We moeten toch de motor erbij zetten, maar zodra de wind toeneemt gaat de motor uit en zeilen we met 10 knopen richting Breskens. Het is even goed opletten met bij de aanloop van Breskens. Niet alleen de stroming en de bocht die je moet maken, maar ook allerlei grote boten die heen en weer varen. We liggen aan de wachtsteiger en merken dat de havenmeester niet meer aanwezig is. Deze haven is modern, maar bestaat uit een hele lange zigzaggende steiger voordat je met een helling naar de kade gaat. Je moet dus een eind lopen voordat je bij de faciliteiten bent, die we niet benut hebben. Naast ons zien we dat de douane een boot onderzoekt. Dat heeft ons wel heel erg verbaasd deze zomer, hoe weinig controle er is op binnenkomende schepen. De havenmeester vraagt om de naam van de boot, aantal personen (bij lange na niet altijd onze namen) en hooguit waar je vandaag komt en/of heen gaat. Zelden hebben we ons paspoort hoeven laten zien. En we zijn nog nooit gecontroleerd door de douane! We hebben geen zin om te koken en gaan eten bij de Brasserie van de jachthaven. Ondertussen bellen we Aad & Suzanne op, goede vrienden die in Terneuzen wonen, of ze zin hebben om iets te komen drinken en de boot te bekijken. We hebben nog een gezellige avond aan boord. Morgen zit onze vakantie er bijna op en varen we weer huiswaarts richting Rotterdam. Omdat we de Maasmond bij daglicht willen passeren hebben we besloten om rond 15 uur te vertrekken uit Breskens. 
We varen langs Vlissingen en zien gigantisch schepen, drie- en viermasters en vele andere mooie boten, die mee doen aan de Sail Vlissingen dagen. Op zeil dobberen een beetje, anders komen we veel te vroeg aan bij de Maasmond. We proberen bij ochtend glorie, rond 6:00, uur te arriveren. De lucht trekt ‘s avonds een beetje dicht en het wordt toch nog oppassen geblazen. Er varen veel vissersboten en die zetten af en toe hun AIS-systeem ineens uit, vanwege de concurrerende collega’s. We zeilen samen deze laatste dag, geen wachten meer van 4 uur. Toch maar op grootzeil met motor bij. Om 5 uur in de ochtend naderden we de Maasmond. De verkeerscentrale begeleid ons de Maas op. Op een gegeven moment willen ze dat we per direct de Maas oversteken naar de andere kant en zien wij achter ons een gigantische boot naderen die containers (vanaf het dek zeker 13 hoog) vervoerd. Deze boot nadert met hoge snelheid en ineens voelen we ons wel erg klein…….. Het blijft een ervaring, varen op de Maas. We melden ons aan per nieuwe sector en grote vrachtboten halen ons in en veroorzaken vervelende golven. Uit eindelijk spande het er nog even om of we de Erasmusbrug van 11:00 wel konden halen. We roepen de brugwachter op om aan te geven dat we onderweg zijn en verwachten de bruglichting van 11:00 uur te halen. We verzoeken hem 5 minuten te wachten indien dit mogelijk is. Het was niet druk, dus dat was geen enkel probleem, wat een geluk was want anders hadden we moeten wachten tot de volgende brugopening van 14:00 uur. Moe, maar voldaan arriveerden we even laten in de City Marina. We ruimen zoveel mogelijk op en nemen alleen het belangrijkste mee naar huis zoals, kleding en eten uit de koelkast. Gelukkig staat de bus er nog, na zoveel weken van onze afwezigheid. Het is wel weer even wennen, voet aan wal te zetten. Na 45 minuten arriveren we thuis in Alphen aan den Rijn. We zijn weer thuis! Het was een geslaagde vakantie met heel veel mooie ervaringen, waarbij we steeds beter op elkaar ingespeeld raken. We hebben bijzondere, mooie en spannende momenten beleefd en we zijn zeker weer een ervaring rijker!
Een prachtige baai met mooie witte krijtrotsen, met kleine houten strandhuisjes aan het strand. We moeten even goed opletten of het anker pakt en op de afstand naar de kant, want het verschil in hoog en laag water is hier nogal fors, dus genoeg anker ketting gebruiken. Er liggen nog enkele andere boten in de baai, maar echt druk is het niet. De komende dagen willen we lekker luieren, zwemmen, lezen en een paar klusjes doen zoals de bediening van het anker waterdicht maken. We kunnen internet ontvangen en ook tv kijken, dus s’avonds liggen we lui in de salon een film te kijken. We hebben genoeg verse voorraad om de komende tijd door te brengen. De rest van de week blijven we liggen in Studland Bay. Het weer is wisselend, zodra er zon is genieten we in de kuip van het zonnetje. Maar echt lekker zwemweer is het niet. Fred neemt een duik in het frisse water om zich te wassen maar ik was me liever onder we opgewarmde de waterzak in de kuip. We varen met de dinghy naar het strandje toe, slepen haar verder het strand op (het wordt vloed), eten en drinken iets bij een klein strandtentje en wandelen langs het met grote keien bezaaide strand. Bij terugkomst verleggen we de boot een beetje om dat we wel erg dicht bij de kant liggen.
‘s avonds genieten we, onder het genot van een glaasje wijn, van een prachtige zonsondergang. Niets is mooier dat dit, elke dag anders en helemaal gratis! We komen helemaal bij in deze rustige baai. We vinden het heel fijn om niet in een overvolle haven te hoeven liggen. De rust, ruimte, frisse lucht en het fantastische uitzicht op de baai en krijtrotsen, dit is pas vakantie. We lezen heel veel, ik verslind mijn pas gekochte Engelse boeken en Fred leest boeken via z’n e-book. Af en toe vervangen we een aantal dingetjes aan boord, zoals ledlampjes en Fred zorgt ditmaal voor een waterdichte bediening van het anker. Onder toeziend oog en instructies van Fred maak de 3 gekochte stekkers aan elkaar, zodat we een set verdeelstekkers hebben. Wat zijn we toch handig! Op één van de dagen varen met laag water we het vrijgekomen keienstrandje toe bij de hoge krijtrotsen die als grote pilaren in zee staan. Prachtig! Het is een walhalla voor mij als verzamelaar van mooie stenen, schelpen en aangespoeld hout e.d. Als eerste vind ik een stuk krijtrots in de vorm van een hart (zie foto), ik smelt! Met mijn zakken vol schelpen en mooi gladde steentjes varen we terug naar de boot.
Een eindje verderop in de baai is een heel druk bezocht strand waar je ook goed kunt eten. Na een aantal dagen zelf gekookt te hebben is het wel weer eens lekker om onszelf te verwennen met bord “fish en chips”! We bereiden ons weer voor op de volgende stap, de volgende haven die we aan zullen doen is Yarmouth. Maandag, 12 augustus willen we naar Yarmouth zeilen. Vanwege de stroming vertrekken we niet zo vroeg, maar we nemen toch altijd wat extra tijd omdat je nooit weet wat het weer gaat doen e.d. En dat blijkt achteraf toch wel een heel goed idee te zijn! Bij ons vertrek halen we het anker op, de bediening werkt weer perfect, maar het anker gaat wel erg moeizaam omhoog. Even later krijg ik een seintje van Fred, die op de punt staat, motor in zijn vrij. Dan zien we wat de oorzaak is dat het anker zo moeilijk gaat. We hebben met ons anker een ander anker opgepikt…… Al gauw wordt duidelijk dat dit niet een anker is van één van de andere boten die in de buurt liggen. We varen iets vooruit en dan zien we dat er een losse ketting aan dit anker zit. Gezien de grootte van dit anker, minstens tweemaal zo groot, moet dit een anker zijn wat een grote boot ooit verloren heeft. Maar wat nu? Hoe krijgen we dit in hemelsnaam los? Fred probeert eerst vanaf de boot of hij het anker los krijgt, maar dat is vergeefse moeite. De temperatuur van het water is koud en Fred besluit om zijn wetsuit aan te doen (met dank aan Jaap & Jolanda, komen ze toch nog heel goed van pas), duikt het water in en maakt een touw aan het “opgepikte anker” vast. De andere kant van het touw maken we vast aan de reling van onze boot, we laten ons eigen anker langzaam zakken waardoor er een ruimte tussen de twee ankers ontstaat. Zo is het mogelijk voor Fred om de ankers van elkaar los te maken. Dit alles heeft toch zeker 45 minuten in beslag genomen. Maar het is gelukt en even later varen we met 6 knopen de baai uit. Nu kunnen we in ieder geval zeggen dat we zeker weten dat we goed voor anker(s) hebben gelegen in deze baai!! We hijsen de zeilen en Fred komt bij van het zware werk. Gelukkig is het maar een half dagje zeilen en hebben ruimschoots de tijd. In de loop van de ochtend neemt de wind toe en gaan we met 9 knopen richting Yarmouth. Rond 14:30 uur arriveren we in de haven en worden door de havenmeester gedirigeerd naar het einde van een steiger in een hoek waar de wind volop staat. Een stel Hollanders helpt ons een handje en even later kunnen we genieten van het zonnetje in de kuip.
Bij laag water is er een groot strand zichtbaar, wat bij hoog water geheel verdwenen is, opletten dus met de afstand naar strand, diepte van het water en de benodigde ankerketting uitgooien. Er zijn maar weinige boten die hier voor anker liggen, lekker rustig dus! In de verte liggen een heleboel grote tankers voor anker. In Bembridge is er een reddingboot van de R.N.L.I. (Engelse reddingsmaatschappij) gestationeerd en is er tevens een museum van deze reddingmaatschappij. Vlak naast de post van de R.N.L.I. bevindt zich een uitkijkpost van de Engelse kustwacht welke uitzicht biedt op de Oostelijke ingang van de Solent en het Westelijke deel van het Engelse Kanaal. Woensdag varen we met de dinghy naar de kant, waar we allereerst het plaatsje Seagrove een beetje willen verkennen. Zit er genoeg benzine in de tank van de dinghy om naar beide plaatsjes te gaan vraag ik nog aan Fred, die dit bevestigd. We nemen voor de zekerheid wel de hand marifoon mee, maar geen reserve jerrycan benzine. Het is water is stijgende dus we tillen de dinghy zover mogelijk het strand op en leggen hem goed vast. Aan een plaatselijk bewoner vragen we of zij een “oogje in het zeil” wil houden op onze dinghy. Geen probleem. We wandelen rustig naar het dorpje en met uitzicht op de grote stad Portmouth (gelegen aan de overkant op het vaste land van Engeland) een lunch nuttigen. Helaas vindt een zwerm wespen onze lunch ook lekker. We laten ons redelijk snel wegjagen en lopen terug langs de kust naar de dinghy. We varen vervolgens richting Bembridge, waar het steeds drukker wordt vanwege het hoog water waardoor er vele boten de haven binnen willen. Al varend zien we dat dit dorpje erg weinig voorstelt en varen door tot de jachthaven.
Halverwege valt ineens de motor uit! Weer een wijze les, de volgende keer altijd een jerrycan met benzine meenemen! Gelukkig hebben we de hand marifoon bij ons en roepen de havenmeester op die ons naar de haven sleept en voorziet van benzine voor een paar euro. Het is inmiddels een chaos van binnenkomende boten en zodra het kan varen we terug naar de boot. Inmiddels is het weer niet meer zo mooi en de golven hoog. Behoorlijk nat komen we terug op de boot. De dinghy maakt ook nog steeds wat water, ook een klusje wat we nog eens moeten zien op te lossen! Door de golven is het voor anker liggen toch niet zo aangenaam als we verwacht hadden en we besluiten om de volgende dag verder te gaan.
Allereerst denken we dat het weer om een school dolfijnen gaat, maar deze vin is wel erg klein. Een jonge dolfijn? Zelfs met de verrekijker is het niet goed te zien. Omdat we toch op de motor varen, draaien we er om heen om het beter te kunnen zien. We zien er steeds meer en het is duidelijk geen dolfijn. Een grote platte vis met 1 vin boven water. In ieder geval heel apart. We zien bij tijd en wijlen steeds meer scholen van deze vissen. Later horen we van een visser dat we, naar alle waarschijnlijkheid, de bekende “Sunfish” (in Nederland wordt deze vis de Maanvis genoemd). Deze vissen komen het meeste voor bij de Kanaaleilanden, daar hadden we ze vorige jaar toch echt niet gezien. Waren deze vissen een beetje verdwaald? Het weer wordt slechter, regen en ook nog mistig. Met een stevige wind varen we rond 21:00 uur, net voor zonsondergang, de haven van Torquay in. Het is even zoeken naar een geschikte plek. We leggen aan bij de “visitors” steiger met hulp van een aardige Engelsman die ons meteen verteld waar het havenkantoor en de toiletten zich bevinden. Het is een gigantische haven, steigers vol met honderden boten. Er staat een groot complex op de kade waar zich het havenkantoor op de bovenste verdieping bevindt. Restaurants, winkels en de havenfaciliteiten zijn op de begane grond. De faciliteiten zijn overdag voor iedereen toegankelijk, alleens s’avonds kunnen alleen de gebruikers van de haven er m.b.v. een pincode in. Een vreselijk piesstank komt je tegemoet, wat een teleurstelling, een dergelijk grote moderne haven met zulke gore douches en toiletten. Hier zullen we weinig gebruik van maken, dat is duidelijk! We hadden van deze plaats een ander beeld, dan we nu ervaren. Moe duiken we ons bed in, morgen zien we wel verder. Vrijdag worden we wakker door allerlei geluiden, het blijkt dat naast ons een Hollandse boot komt te liggen. Hierdoor moeten de zeilers van die boot, via onze boot naar de kade lopen, wat voor gebonk op onze boot zorgt. 
Torquay is een typische Engelse badplaats (graafschap Devon), ligt in een grote baai. Deze baai (Tor Bay) wordt ook wel de Engelse Riviera genoemd. Plaatsen in de buurt zijn Paignton en Brixham. Warme zomers en milde winters, zelfs palmbomen schijnen hier te groeien (helaas hebben we hier niet veel van gemerkt). Op de Paignton & Dartmouth Steam Railway rijdt nog een ouderwetse stoomtrein. Vanuit Torquay zijn uitstapjes mogelijk naar de beroemde steencirkel van Stonehenge en de kathedraal van Exeter. Torquay gaf ook inspiratie aan de vele romans van Agatha Christie, die in deze plaats werd geboren in 1890. De bekende komische tv serie Fawlty Towers is hier opgenomen. TorBay is een perfecte omgeving voor diverse watersporten en er zijn twee jachthavens van wereldklasse in Torquay en Brixham. De marina ligt in het centrum van het stadje met veel winkels, pubs en restaurants en waar een gigantisch reuzenrad de skyline van deze stad domineert. We houden allebei niet van dit soort grote toeristisch plaatsen en besluiten om de volgende dag verder te zeilen. Via een buurman regelen we stroom, gelukkig had de buurman een verdeelstekker waardoor we samen van de stroomaansluiting gebruik kunnen maken. Wat een handig ding, zo’n verdeelstekker, zeker bij de bezoekerssteiger waar iedereen stroom wil hebben. Ook konden we van hem de waterslang lenen om de watertank te vullen. Vandaag is het redelijk zonnig en we wandelen door het levendige centrum van de stad met vele winkeltjes en restaurantjes, onderweg genietend op een terrasje van een overheerlijk kopje cappuccino met “home made” American Cheesecake. Bij toeval komen we een hele ouderwetse winkel tegen waar ze gereedschap, huishoudelijke artikelen e.d. verkopen. Je kijkt je ogen uit, een dergelijke overvolle winkel zie je tegenwoordig niet veel meer, maar ze hebben echt alles! We vinden hier zelfs nog wat onderdelen om enkele reparaties uit te kunnen voeren. Bij een boekhandel kon ik het toch weer niet laten om 2 nieuwe Engelse boeken aan te schaffen, super goedkoop. We vinden een supermarkt en slaan groente, fruit, brood en een overheerlijk pizza voor vanavond in. Vlakbij de haven trakteren we ons zelf nog even op een “Real English Afternoon Tea, with bread and butter, jam and little cakes”, want je moet toch op z’n minst één keer genoten hebben van een echte Engels Tea!
We worden op de foto gezet door een vriendelijk Belgisch echtpaar. Terug bij de boot bereiden we ons voor op de volgende ochtend, onze volgende haven zal Weymouth worden. Met de zeekaarten op tafel, bakje nootjes en een glaasje wijn, raken we aan de praat met onze Hollandse buren. We nodigen ze uit om aan boord iets te komen en wisselen leuke en leerzame ervaringen uit. De vader zeilt al jaren alleen en zijn zoon zeilt deze zomer een paar weken mee. Met bewondering luisteren we naar deze man, die al aardig op leeftijd is. Hij verteld over zijn zeilreizen, de capriolen die hij uit heeft gehaald en hoe alles toch altijd weer goed afloopt! Een bijzondere ontmoeting! We eten onze pizza en duiken redelijk vroeg ons bed in.
Fred klimt wederom de mast in om de vallijn omlaag te halen en ik voorzie deze even later van een nieuw harpje en maakt een extra takeling. Aan het eind van de dag bepalen we de route voor de volgende stap. Ons plan is om morgen weer te vertrekken richting Poole en in Studland Bay voor anker te gaan. Ondertussen lagen er alweer 3 boten naast ons die weg moeten als we morgen vroeg weg willen. We overleggen met de buren dus over het tijdstip van vertrek, geen probleem!
Fred klom een aantal keren de mast in om de kraanlijn te ontwarren en los te maken. De val lijn werd weer naar beneden gehaald en voorzien van een nieuwe sluiting en werd het lampje van het driekleurenlicht, bovenin de mast, vervangen. Eén van de dagen heb ik besteed om de grootschoot vervangen door een nieuwe lijn, de uiteinden werden voorzien van een takeling, zo zag het er weer een stuk beter uit. De haven van Newlyn is een echte vissershaven en niet gericht op de pleziervaart, echter de laatste jaren kwamen er steeds meer boten, waardoor de faciliteiten een beetje zijn aangepast. Er is een mogelijkheid om te douchen, hiervoor moet je de sleutel ophalen bij de havenmeester en buiten kantoortijden hangt de sleutel vlakbij de visafslag aan een haakje! De enige doucheruimte bevond zich achter een fel blauwgeverfde deur, was redelijk schoon en om te douchen had je muntjes nodig. Naast ons kwamen een stel bijzonder aardige Engelsen met hun boot PALA liggen. Een ervaren zeilend ouder echtpaar, die ons de nodige tips hebben gegeven voor mooie havens en ankerplekjes. Op één van de dagen raakten we in gesprek met een visser, eigenaar van een heel klein vissersbootje, die samen met een partner op o.a. krabben vist.
Onze aandacht werd getrokken naar één van de fuiken waar een zogenaamde “Spider crab” in zat. De visser vertelde dat deze moeilijk verkoopbaar is. Wij hadden dit nog nooit gegeten en wilde dit wel proberen. Al gauw werd een deal gemaakt, wij de krab hij een six-pack echt Hollands bier! Daar gingen we dan met een putsemmer vol met Spider crab en instructies hoe we het klaar moesten maken. Nu hadden we aan boord wel een grote pan, maar deze bleek bij lange na niet groot genoeg te zijn. Omdat we het beest toch op een zo humane manier aan zijn einde wilden laten komen, hebben we eerst het water gekookt en toen het lijf in de pan ondergedompeld gehouden. De poten braken we af met een knijptang en werden daarna gekookt, al met al was het een hele klus. Maar het was de moeite waard, want uit eindelijk genoten we volop van deze goden maaltijd. In de kuip met een glaasje witte wijn, vers stokbrood uit de oven, fruitsalade en sausje erbij, wat wil een mens nog meer?! 
Het weer was nogal wisselend en op één van de regenachtige dagen liep een nieuwsgierig meeuwenjong heen en weer voor ons raam en tikte met zijn snavel tegen de ruit. De havenmeester is een zeer joviale man en omdat we met pech naar Newlyn gesleept waren, hoeven we maar voor 1 nacht te betalen i.p.v. 3 nachten. Top, zeker nu we extra onkosten aan de motor hebben. We besluiten om niet door te gaan naar Ierland maar langs de Engelse Zuidkust, al hoppend van haven en baaitjes, terug te varen. Ierland loopt niet weg, dus wie weet volgend jaar! De kaarten op tafel, route uitgestippeld, gegevens havens opgezocht, getijde berekend en waypoints in gps gezet, klaar voor vertrek. Het weer is nogal wisselend, dus in zeilpakken vertrekken we donderdag uit Newlyn. Het is regenachtig met een zeer matig zonnetje, prima zeilweer dus! We halen snelheden van 7 knopen en schieten lekker op. In de middag komt er meer zon, zeilkleding kan uit en we genieten van het uitzicht, de prachtige Engelse kust. Rond “Lizard’s Point” hebben we zoveel stroom tegen dat we genoodzaakt zijn om de motor erbij te zetten. Het is rond 18:30 uur wanneer we Falmouth naderen. Allereerst zie je een werf, waar enorm grote ondersteuningsboten van de marine liggen, vervolgens vaar je verder de rivier op en kom je bij de baai waar de haven ligt. Ons plan is om aan te leggen aan een mooring, deze zijn groen voor de “visitors”. Na even zoeken vinden we uit eindelijk een “vrije” mooring. Moe en hongerig duiken we meteen de kombuis in om eten te maken. Net toen we begonnen waren werden we toegeschreeuwd door een man in een motorbootje. Blijkbaar was deze mooring niet bestemd voor bezoekers, maar voor het plaatselijke veerbootje. Oeps, foutje bedankt! Er restte ons niets anders dan een andere groene mooring te vinden. Na wat rond gevaren te hebben bleek er geen enkele meer vrij te zijn. We gaven het op, dan maar naar de haven, die vlakbij is. We leggen aan naast een zeer bekende boot, namelijk de PALA, ook uit Newlyn. Wat een toeval! De volgende dag ontvangen we van de havenmeester een plattegrond waar goed op aangegeven is waar deze moorings zich bevinden. Hadden we die gisteren maar gehad……, we moesten gewoon een stukje verder doorvaren….. Eén dag in de volle haven vinden we wel weer genoeg dus we varen de Pegasus naar een “vrije” groene mooring. 
Deze haven heeft meer faciliteiten, o.a. super douches, ruim genoeg voor ons tweetjes en die ook nog eens automatische aan gaan! Geen gedoe met muntjes, gewoon lekker lang genieten! Ook zijn er wasmachines en drogers, wat ons doet besluiten om maar eens een wasje te draaien. We doen boodschappen en varen met een schone, maar helaas nog niet helemaal droge was, terug naar de boot. Er staat een lekker windje, dus de was wordt aan lijnen opgehangen Wasdag aan boord! Verder genieten we nog even lekker van het zonnetje onder het genot van een glaasje wijn.
Een aantal iets wat oudere houten boten die op de kant gezet zijn en verderop ineens een enorme fabriek. Later blijkt dat er in dit gebeid van Engeland heel veel klei te vinden is en dat hier de klei verwerkt wordt en daarna in schepen wordt geladen. Dit verklaart dan ook meteen de aanwezigheid van de grote Hollandse boot! Op onze terugtocht varen we nog even door naar het dorpje Polruan, om dit te bekijken. De huizen liggen hier tegen een helling met nauwe straatjes er tussen. Er valt weinig te beleven, alleen een klein kerkje met heel veel bloemen en een piraten pop in de tuin. 
Tussen de huisjes door kun je de gehele baai overzien en de stad Fowey, een werkelijk fantastisch uitzicht!
De belangrijkste reden om pas om 15:00 uur te vertrekken, was om bij daglicht de TSS te kunnen oversteken terwijl we allebei wakker zijn. Twee zien namelijk meer dan één en het is toch eigenlijk wel een fijn gevoel, zeker omdat ik (Caroline) nog niet zo heel veel ervaring heb met het oversteken van de TSS! Voor onze landrotten lezers, de TSS is de snelweg in het midden van de Noordzee waar de grote containerschepen met 50 km/h overheen varen. Het is ruim 17 zeemijl tot de Maasmond en de verwachting is dat we hier rond 18:00 uur zullen zijn. Er was nauwelijks wind en de tocht, op de motor uiteraard, verliep voorspoedig. Uiteindelijk voeren we het zeegat uit om 18:30 uur. Er leek een beetje wind te komen en we besloten hier meteen gebruik van te maken en de zeilen te hijsen. Helaas waren we hier iets te voorbarig mee, want we kwamen nauwelijks vooruit. We bleven hierdoor te lang bij de Maasmond hangen en dit werd door de verkeerscentrale Maasmond niet echt gewaardeerd. We kregen het verzoek om de motor te starten en zo snel mogelijk door te varen in verband met in- en uitgaande schepen. De Genua maar weer ingerold en verder op de motor en het grootzeil richting Boei MV Zoals gezegd, varen we nachts door, soms op de motor, soms op zeil. Maandagavond wordt onderbroken door tientallen dolfijnen die rond de boot zwemmen en zo varen we de 2de nacht in. Om 01:00 uur, ik heb de wacht weer overgenomen van Fred, wordt het zicht minder en ineens verschijnt er uit het niets een zeiljacht, was niet te zien op het computerscherm, blijkbaar heeft dit schip geen AIS! We varen ver uit de kust langs Engeland, wanneer we op dinsdagochtend via de marifoon horen dat er een dode walvis in het water drijft. Even later horen wordt de positie doorgegeven, gelukkig ver genoeg van ons vandaan. De volgende dag, woensdag, voel ik (Caroline) me nog steeds niet lekker (geen zeeziekte hoor!), maar wel erg warm en koortsig. We besluiten om niet door te zeilen naar Cork, maar uit te wijken naar de haven van Dartmouth, een historisch stadje. We komen net na zonsondergang aan bij de indrukwekkende ingang van de rivier de Dart welke omringt wordt door de heuvels van Devon. De gloed van de ondergaande zon verlicht de beide kastelen, Dartmouth Castle aan de linkerkant en Kingswear Castle aan de rechterkant, een imposante aanblik. 
Dartmouth heeft altijd een rijke geschiedenis: Deze kleine marinehaven speelde een belangrijke rol in de nautische geschiedenis van het Verenigd Koninkrijk. Dartmouth is een ideale plek om uw reis terug in de tijd te starten. Als diepzeehaven voor zeilschepen, is Dartmouth altijd van strategisch belang geweest. Al in 1147 en 1190 werd deze haven gebruikt als beginpunt voor de kruistochten en al meer dan 600 jaar lang bewaakt Dartmouth Castle de smalle ingang van de haven. Verdediging van het kasteel werd in 1388 gestart door John Hawley, de meest gevierde middeleeuwse figuur van Dartmouth. Hawley was een rijke koopman, landeigenaar, zeeman en licentie piraat en werd 14 keer gekozen als burgemeester van Dartmouth. Hij werd gezien als een lokale held en was de inspiratie voor Geoffrey Chaucer’s ‘Shipman’ in zijn grote werk The Canterbury Tales. Hawley’s graf bevindt zich in de kerk van Sint Saviour. Bayard ‘s Cove is Dartmouth’s oudste werf en aan de geplaveide kade lag de Mayflower afgemeerd in 1620. Dartmouth is ook bekend om de opname’s van de tv serie “The Onedin Line” en van de pelgrim’s die naar Amerika vertrokken.
We arriveren in de vroege uurtjes bij de haven van Newlyn. Door de lifeboat worden we op een zeer vakkundige wijze naar een steiger gevaren. Mijn complimenten voor deze ploeg mensen! Later hoorden we dat de LNLI een organisatie is die volledig bestaat uit vrijwilligers dat we voor het sleepwerk ook geen rekening krijgen. Door alle emoties waren we bekaf en doken meteen ons bed in.
Wat een prachtig gezicht, al die boten tegen de mooie achtergrond van het Kurhaus van Scheveningen.
Freek en Mia, een vader en dochter momentje! Om Mia af te leiden lieten we haar een poosje sturen. Ze stond achter het stuurwiel, waar ze net overheen kon kijken, met een blik van een zeer ervaren zeevrouw. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, corrigeerde ze de koers, daar waar nodig was. Top voor een klein meisje van negen jaar! Het weer werd steeds mooier en warmer, we genoten met volle teugen. Fred en ik hebben nog nooit op de Nieuwe Waterweg gevaren, dus vandaag was een goede oefening. Want wanneer we eenmaal in de City Marina liggen, zullen we wel vaker dit stuk varen. Tijdens de open dag hebben we gezien hoe de verkeersleiding te werk gaat, nu konden we ervaren hoe dit overkomt als je op het water zit. Bij de boei MN1, vlak voor de Maasmond riepen we de verkeersleiding op, waar we van vernomen dat we aan de noordkant moesten blijven tot nader bericht. 
Alleen op de fok, met de motor standbye draaiden we de rivier op. Fred had Mia uitgelegd hoe ze op de computer kon zien welke boten bij ons in de buurt waren, wat de naam van de boot was en wat de snelheid is. Ze pikte dit zo snel op dat ze elke keer met haar hoofdje omhoog vanuit de kajuit kwam om te melden dat er weer een boot aankwam en wat de naam was. Het deed ons goed dat Mia zich zo op haar gemak voelde en wie weet hebben we er voor de toekomst wel een opstapper bij gekregen! We vervolgende onze route, keurig volgens de instructies van de verkeersleiding, over de Nieuwe Waterweg. Indrukwekkend was het wel om te zien dat, soms hele grote boten even hen snelheid inhielden om ons voorbij te laten gaan. Respect voor de heren van de verkeersleiding, die een goede begeleiding! Wat een prachtig gezicht, om Rotterdam te benaderen vanaf het water, dat geeft je toch een hele andere kijk op deze grote stad. Toen we in de buurt van de Erasmusbrug kwamen, bleek dat deze niet op afroep open ging maar op vaste tijden. Oeps, foutje, hier hebben Fred en ik patent op! Niets voor ons, de volgende keer toch iets beter kijken van te voren! We hadden de opening van 15:30 uur gemist en zouden moeten wachten tot 19:00 uur. Omdat het toch best een lange dag was geweest, werd besloten dat Freek en Mia eerder van boord zouden gaan. Vlak voor de brug gingen we de Maashaven in, een zij haven waar ook de MS Rotterdam ligt. We legden de boot langs een steiger en Freek en Mia gingen van boord om met het openbaar vervoer weer naar huis gaan. Wij besloten om een hapje te eten en te wachten totdat de brug open zou gaan. We riepen via de marifoon de Erasmusbrug op en legden uit dat we graag om 19:00 uur onder de brug door wilden richting City Marina. Rond 18:30 uur vertrokken we weer richting de Erasmusbrug, waar we toch nog veel te vroeg aankwamen. Om de tijd te doden vaarden een beetje heen en weer, achteruit etc. Ongeveer tien minuten voor de openingstijd kwam er een douaneboot aan die een beetje om ons heen vaarden. Ze keken met een verrekijker naar onze boot. De Pegasus ziet er echt uit ziet als een vertrekkers boot en blijkbaar waren ze nieuwsgierig. Even later kwamen ze langszij en vroegen waar we heen gingen en waar we vandaan kwamen. Dit hadden ze natuurlijk allang gezien via de AIS. Ze vroegen aan ons wat we in de Maashaven hadden gedaan. Na wat tekst en uitleg van onze kant verdwenen ze weer.
Na een lekkere warme douche gingen we nog even wat drinken bij een cafeetje vlakbij de haven. We hadden ook nog een beetje trek, dus genoten we even later van een bijzondere combi, Ierse koffie en een stokbroodje met knoflookboter! Lekker rozig, met bruin verbrande gezichten, en moe van de hele dag buiten zijn, maar met een top gevoel, doken we veel later ons bedje in.
De rest van de week hadden we allerlei afspraken waardoor we besloten om zaterdag uit Rietpoel te vertrekken. Dus mochten er toch nog onverhoeds problemen ontstaan met de afsluiters, dan is dat geen probleem. Toen we donderdag weer bij de boot kwamen lag de Pegasus er goed bij. Donderdag en vrijdag heeft Fred wat klusjes op computergebied gedaan bij Rietpol. We hebben voorbereidingen getroffen voor ons vertrek, zoals de nieuwe bimini bevestigen. Het was een hele klus geweest om deze te maken, maar het resultaat mocht er zijn en het was een groot verschil met de oude. De Pegasus ziet er alweer veel beter uit zo. We hebben het grootzeil opgetuigd, watertank gevuld en ik heb enkele stootwillen voorzien van een nieuwe lijn. Een mooie gelegenheid voor mij om te oefenen met het maken van takelingen.
Daarna richting de A9 brug, deze gaat maar 3x per dag open en daar moesten we dus op tijd zijn. Vervolgens de Buitenhuizerbrug, de laatste brug voordat we weer bij het Noordzeekanaal zijn. Deze brug wordt de hele dag bediend, maar de sluiswachter deelde ons dood leuk mede dat de brug tot nader orde gestremd was en dat de monteur in de loop van de middag zou komen om de brug te repareren. Balen dus! Ons restte niets anders dan aan te leggen bij de wachtsteiger voor de brug, samen met twee ander zeiljachten. Er was nu in ieder geval voldoende tijd om een beetje te relaxen, koffie te drinken en ons op te warmen bij het kacheltje. Uiteindelijk is de brug rond 12:15 uur gerepareerd en kunnen we op weg naar IJmuiden. Hier arriveren we om 13:15 uur en hebben we de sluis helemaal voor ons alleen!
Het weer was redelijk, wel koud maar, op een paar druppels na, nauwelijks regen. Omdat we AIS hebben volgden de zus en zwager van Fred ons via internet. We liepen de haven van Scheveningen binnen rond 18:30 uur binnen en zagen dat het afgeladen was met zeiljachten. Achteraf bleek dat de Noordzee Regatta bezig was en we vroegen ons af of er überhaupt nog wel een plekje voor ons zou zijn. Gelukkig konden we langszij van twee andere boten en lagen we vooraan in de haven, wat makkelijk is voor ons vertrek de volgende dag naar Rotterdam. Freek, onze zwager, stond ons al op te wachten (handig hoor, AIS) om ons mee te nemen naar hun huis waar we zouden eten. De broer van Fred, André en zijn kinderen waren er ook en het was gezellig om elkaar weer te zien. Ingrid kan heel goed koken en zo genoten we weer van een lekkere maaltijd! De hele dag buiten zijn maakt je sowieso al aardig rozig en met een glaasje wijn erbij konden ze mij wel afvoeren……. Slapen zou ik zeker die nacht, althans dat had ik gedacht, echter bij aankomst in de haven bleek dat er een groot feest aan de gang was voor de Regatta deelnemers. Leuke muziek dus echt erg was het niet! De volgende dag zouden Freek en zijn jongste dochter Mia met ons meezeilen naar Rotterdam.
